Ben momenteel aan 't schilderen. And I like it. Na een klein jaar ben ik eindelijk aan de kamer van m'n oudste dochter begonnen. Ze mocht behangpapier hebben voor haar verjaardag. De slimmen natuurlijk zo enthousiast eerst beginnen een deel te plakken en dan achter de verf voor 't plafond geweest. Met daarbij de opmerking van mijn ma : begin je normaal niet EERST met 't plafond en dan pas behangen ? Oh gottekes toch, ja natuurlijk. Da's inderdaad het meest praktische Dus, zondag maar de hele plafond geschilderd. Prachtig roze. 'k Had die nacht maar 3 uur in m'n bed gezeten, want we hadden weer een feestje moeten verzorgen. En voor de boordjes tegen 't behangpapier had ik er wat tape bovengedaan die normaal je papier niet beschadigt..... Ik zeg : normaal. 't Was iets van niets en juist aan 't laatste papier kwam er een heel stuk af. Jeezes... Van 'koleriek' ben ik er dan maar roze beginnen op schilderen met het idee van : die moet er dan maar weer af ! En vandaag heb ik voor de tweede keer het plafond geschilderd .... en 'k had nog meer prijs : met als gevolg dat bijna al m'n papier er terug af gaat..... Dubbel werk dus. Maar liever in orde dan met van die roze 'lekers' op 't behang. Zodus ben ik met m'n schilderwerken in gang geschoten en heb ik ook de 'gang' aangepakt. Die doen we in een soort chocolade-achtig bruin, omdat je er niet te veel de vetvlekken van onze vingers zou op zien. En op de korte stukken muur doe ik een fel kleur : het werd groen. Wou eerst blauw, maar vond m'n gedacht er niet in, omdat ik in keuken met m'n aquablauwe stoelen zit en dat ligt juist naast elkaar.... vandaar. Ik heb het getoond aan mijn echtgenoot en die heeft wel van ja geknikt dat het oké was. Moest hij het echt lelijk vinden hij zou het wel zeggen. Ik heb eigenlijk zelf een beetje de beslissing genomen in die kleuren, want als we ze samen nemen zijn het vaak eindeloze discussies..... 'k Weet niet.... ofwel voelt hij zich gewoon niet goed, want zaterdag was hij ook niet echt goed.... maar hij was zo stil vandaag.... 'k Ben -k-ik zo gewoon zeker dat hij 'ruttelt' tegen mij dat het mij raar doet als hij niks zegt ? En hij pruttelt zoooooo graag tegen mij. Mij best niet te veel aantrekken zeker. Zo, ik ben er mee weg, want ik moet nog naar een vergadering. Doei !
'k Ziet weer beter zitten. Dacht al da'k niet meer zou moeten gaan voor m'n controle van gewicht. Het is inderdaad er wel wat over. Maar we gaan het nog eens proberen hé. Ik moet mij eigenlijk weer eens een doel voor ogen stellen ook. Een streefdoel. W' hebben bijna 'n uur zitten tetteren over gewone dingen, maar da's altijd wel leuk. Het was eigenlijk wel een opluchting voor mij. Ik ontzag het mij zo van te gaan. Dacht dat m'n 'controleur' fel ontgoocheld ging zijn, maar dat viel al bij al nog mee. Hij was blij van me eens terug te zien En ik ook. Dus .... we werken er terug aan, met goeie moed.
En weet je wat 't ook is ? Een mens zit 'gebonden' aan zovele verbintenissen die je niet zo maar kan wijzigen. Voelt zich dan soms eens te veel gebonden, maar je moet daar leren mee leven. Ik ben ook niet direct een mens denk ik die graag aan van alles en nog wat gebonden ben, maar als je ouder wordt is het automatisch zeker ? Je hebt ook meer je verplichtingen tov anderen. Soms verlang ik naar die groene tuin, naar die rust, naar het ontspannen kunnen leven maar er zijn zoveel dingen waardoor dat niet mogelijk is : - de huidige situatie waar je je in bevindt kan je niet zomaar wijzigen doordat je samenleeft met andere mensen en dan moet je eerst al hetzelfde idee hebben om te veranderen. Veranderen doe je dan ook niet in één twee drie, want je begint dan te denken wat je eigenlijk wel leuk of de moeite waard vindt en wat je zou missen of erdoor verliezen. Ik weet ook wel dat je niet alles kan hebben. Er is ook niet altijd de mogelijkheid om te veranderen en dat heeft dan ook soms wel met de financiële kant te maken, dat dat nu nog niet mogelijk is. Iets anders aangaan is ook terug een risico nemen, je leven omgooien en is van aan de andere kant weer een nieuwe uitdaging. Je kan ook niet alles wat je graag zou willen in je leven tesamen hebben of combineren. Want als het allemaal te perfect loopt, schuilt er vaak achter het hoekje iets zeg ik vaak. Je moet nog een beetje je vragen en je verlangens hebben, je frustraties .....
'k Zit weer 'gekl....' met die verstopte neus. 't Is al van in 't voorjaar. Pijne kop, groene slijmen, door de neus praten, verstopte neus, niet voldoende kunnen ademen..... Volgende week laat ik dit eens controleren in de kliniek. Waarschijnlijk chronisch ontstoken of een allergie. 't Is al van in het voorjaar dat ik er mee sukkel. 'k Ben vandaag met een verschrikkelijk pijne kop opgestaan en 'k was ook moe. Na drie latten chocolade is dat al weer aan 't beteren. 'k Denk da'k vandaag 'vies' (boos) naar huis zal komen. Ik moet nog op controle, ben wel 2 kg verzwaard. Dus zal de conclusie wel zijn van : 'stop ermee'. 'k Zal't wel missen, want ik ga wel graag hoor. 't Is een plek waar da'k anders wel op m'n gemak zit en al eens iets meer vertel dan tegen een ander. Maar als het doel geen resultaat oplevert is het nutteloos van te blijven gaan. En daarom zal ik dan ook wel boos zijn op mezelf, omdat het me niet lukt, omdat het me al zo lang niet lukt en dat ik het steeds maar zit te verdoezelen met vanalles en nog wat en er nog blijf in geloven, maar er eigenlijk niet meer in geloof, want anders zou het lukken. Ik wil het niet inzien dat het niet meer lukt. Zoals ik al eerder vermeldde : ik zit al twee jaar te lummelen voor die paar kilo's. Het laatste jaar is dat meer blijven plakken dan wat anders. Ik wou nog iets lager gaan dan het resultaat dat ik kon bereiken en sedertdien is het weer de verkeerde kant uitgegaan. Ik geef daar oa de reden aan dat dat dan eigenlijk te lang beginnen duren is waardoor ik de moed of het enthousiasme niet meer had om vol te houden. Oh ja, wat zit ik hier weer te zagen. Hoorde vandaag van iemand van een jaar of 27 die'k ken die blijkbaar een borst zou geamputeerd zijn. Met twee kleine kindjes. Moet verschrikkelijk zijn en je stelt je waarschijnlijk dan ook duizend vragen over je toekomst en over je kinderen. Dat ik dan denk : 'Waarom zit ik hier telkens maar over die paar luttele kilo's te zagen?' Nu, ik wil wel 'in schoonheid' ouder worden en geen vette gans..... En daarom wil ik dan die paar kilo's wel kwijt en irriteer ik me dan weer als ik m'n 'mooie' kleren mag aandoen, van .... ja.... 't zit niet zo gemakkelijk meer en je ziet het toch wel dat ik 'op m'n zwaarste' sta. Want wat komt er dan achter 'dat zwaarste' vraag ik me soms af. Als ik niet oplet : nog zwaarder, want ik moet minder moeite doen om er iets bij te krijgen natuurlijk. En andere keren zeg ik dan : 'Pfft.... ik trek het me allemaal niet meer aan ! 't Kan de boom in!' 'k Heb congé nodig oh ja .... 'k ben weer'n beetje in m'n 'zagersperiode' zeker.... pfft.
Ook al voel ik mij vandaag zo niet meer, ik moet de gevoelens die de laatste dagen in mijn hoofd en in mijn vel gezeten hebben hier toch eens op papier zetten. Soms vraag ik mij af : mijn dochters zouden dat nu later eens moeten lezen : hoe zouden zijn reageren. Zullen zij als zijzelf rond mijn leeftijd zijn ook met dezelfde dingen blij zijn of worstelen zoals ik ? Was mijn moeder ook zo ? Wat was de reden waarom ze destijds zo gemakkelijk naar alcohol greep ? Soms denk ik dat ik net als haar ben toen. Alleen : ik eet chocolade en ik vreet. Vreten, vreten, vreten..... 't is weer erg geweest. Iedere morgen sta ik met hetzelfde idee op : vandaag doe ik het goed en halfweg de dag bezwijk ik dan weer voor mijn eigen zwakheid. Na mezelf eerst al tientallen keren een verbod op te leggen.... Donderdag ben ik weggeweest met mijn vriendin. Ik was weer zo superstil. Nu, mijn oudste dochter vertrok een paar dagen daarna op kamp voor een week, de eerste keer, dus dat had er onbewust ook al iets mee te maken vermoed ik. Alhoewel ik van de veronderstelling uitga dat ze op kamp gaat met haar vriendinnen en het enorm zag zitten. De kleinste moest van mij dan deze week op sportkamp, zodat ze ook haar bezighouding had. Maar die zag het niet zo goed zitten..... Maandag gejank en gehuil van die kleine meid. Ik had haar beloofd dat ze dinsdag mocht thuisblijven. Maar dan vond ze't de maandag toch leuk en zo is ze de dinsdag ook gegaan. Misschien hou ik haar toch nog een dagje thuis, want die kleine meid heeft nooit de tijd om eens alleen te zijn en daar heeft zij wel eens behoefte aan. Zaterdagnamiddag zei ze laconiek : 'Ik vind het niet zo erg dat mijn boze zus op kamp is.' Vanmorgen en gisterenmorgen was het : 'Ik mis mijn zus.' Dit zat ik ook nog te denken vorige week : 'Ik zie mijn dochters veel te graag.'
Vaak heb ik het gevoel dat ik gevangen zit in mezelf. Ik ben bezig de oorzaken ervan aan het zoeken.
Ik ben het ook kotsmoe om altijd maar op dat eten te letten. Het is al meer dan 2 jaar dat ik zit te lummelen voor een paar kilo's. En ik ben het zo brakend moe met als gevolg dat ik steeds meer de tegenreactie krijg om te eten, te eten en te vreten. Met als gevolg dat die heupen en die buik van mij nog meer gaan uitzetten. I hate it. I hate it. Dan moet je altijd weer extra opletten wat je aandoet, want anders zie je die kwabbebandjes en dat vind ik zo ontzettend 'ugly'. Maar eerlijk gezegd ik kan er vaak de moed niet meer voor opbrengen.
Ik denk dat ik soms ook de dupe ben van m'n eigen verdraagzaamheid. Maar ik ben gewoon zo. Ik wil mensen altijd nog een kans geven omdat ik weet dat dat vaak in bepaalde situaties is dat mensen (mijn man dus) gaan overreageren en dat je dan vanalles naar je hoofd geslingerd wordt. Het is ook zo dubbel hé. Mijn man is best wel een goeie kerel en hij heeft zijn gaven. En zijn minder goeie kanten. Zoals ik natuurlijk. Maar soms mag ik nogal wat incasseren. Zondag laatst moest hij een adres zoeken en hij vond het niet en ik kreeg al weer een zenuwachtig tierende telefoon. Alles was natuurlijk weer mijn fout. Ik stond wel alleen met een 8-tal mensen in de winkel en kon hem niet onmiddelijk helpen. Het is vroeger eens zo erg geweest dat hij me vanalles naar het hoofd slingerde van verwijten en opmerkingen dat zijn ma zei : 'Als je nu niet zwijgt ben ik weg.' Ik denk dat ik toch veel verdraag en het ook heel sterk relativeer, het op den duur een beetje als op een eend laat regenen. Het is ook zo als je iets doet. Van de tien dingen die je doet moet hij er aan zeven iets veranderen of is het niet goed. Ofwel kan ik geen kritiek verdragen, dat kan het ook zijn. Ik heb al vaak eens gezegd : 'Het zal pas zijn als ik op m'n sterfbed lig dat je eens zal kunnen boffen zeker tegen mij ?' Zaterdag laatst waren we bij een collega die vroeg hoe de zaken gaan. Ik en iemand die mee was : 'Goed, we kunnen niet klagen, we hebben goed ons werk.' Hij : 'Och, 't is geen vetten.' Zo bv over de vakantie. 'En goed gesteld?' Hij : 'Wooo.... we hebben veel slecht weer gehad en we zijn niet weggeweest.' Ik : 'Ik ben blij dat die laatste week toch nog goed weer was en we hebben er goed van geprofiteerd. We zijn niet naar het buitenland geweest, maar we zijn veel weg geweest.' En zo kan ik nog een tijd doordrammen over de vaak negatieve uitingen die hij heeft. Wij gaan bv heel ons leven sukkelaars zijn want we kunnen niet verder investeren en alles wat hij voorstelt wordt door mij afgebroken. Akkoord, soms moet eens geïnvesteerd worden, maar ik ga van de veronderstelling uit : maak dat je het effenan kan betalen en dan je niet steeds nog hoger grijpt dan je al kan.' En ook : als iets goed is moet je nog niet meer willen of het willen veranderen. Ik ben meer van 't idee dat je soms ook eens moet selecteren. En zo kunnen we blijven doordrammen over hoe verschillend we wel zijn .... In de vakantie hebben we dagelijks ruzie gemaakt, nu is het terug beter. 't Moet zijn dat hij meer ontspannen is van te kunnen werken. Soms denk ik dat hij best wel een goeie papa is, maar niet echt zo'n gezinspapa. Moet precies ook niet hele dagen achter m'n gat lopen, maar voor bepaalde dingen heb ik er toch wel graag de papa bij. Die vrouwen willen ook altijd te veel zeker ? ! ;-)
Vandaag was de eerste dag dat de winkel terug open was. Alles is vlotjes verlopen. En we hebben een half uurtje vroeger dicht gedaan : nieuwe reglementering. Vandaag waren we dan al klaar tegen 19u30. Maar vandaag is ook de eerste dag, dus is er ook nog niet zoveel werk. Ik hoop dat we het de kalme dagen toch nog zo kunnen doen dat we klaar zijn tegen 19u30 en de drukke dagen 20u. Da's al een heel verschil met 20u30 - 21u. Want vanaf 20u30 begint mij dat toch serieus mijn voeten uit te hangen. Het is ook een beetje voor de kids. Ze worden groter, ze trekken al zo veel hun plan. Er zal ook steeds wat meer huiswerk zijn. En als het te laat wordt kunnen ze zich ook niet meer concentreren. Vandaag eens geen opmerkelijke discussie gehad met de husband. Niet te heftig gereageerd op dingen die me eigenlijk soms wel op de zenuwen werken. 't Moet zijn dat we toch nog het meeste deugd hebben van te werken zeker ;-) Neen, dat nu niet. Maar 't zou wel leuk zijn voor ons persoonlijk ook als we iets vroeger klaar zijn met ons werk 's avonds. Hebben we nog een half uurtje per dag extra vrije tijd = op een week toch 2 uurtjes extra. 't Zijn kleine dingen, maar 't zijn die die hem doen. En in de vakantie hadden we er nogal zitten op hameren dat hij soms toch te veel wil werken en nu is het zo de hele tijd van : 'Ik mag zoveel niet meer werken hé. Ik ga er mijn voeten moeten aan vegen.' Nu, ik laat hem maar wat zeggen. En ook toen ik vanavond dus dat halve uurtje vroeger sloot : 'Ik hoop dat je je het niet beklaagt.' Ik antwoordde hem op beide punten dat hij niet bang hoefde te zijn om meteen zonder werk te vallen. Dat hij nog wel genoeg zal weten wat gedaan.
Morgen gaan we weer van start met de winkel. Mijn man is natuurlijk al enkele dagen bezig met voorbereidingen. Van mij is dat dan meer administratief en decoratie etc.... En zaterdag vertrekt m'n grootste meid op kamp, dus die haar valies moest ik vandaag ook nog klaarmaken en binnenbrengen. Net toegekregen, alles zat er dan wel in. Ook een slaapzak. Ben vanmorgen eens met haar naar de tandarts geweest. Blijkbaar zit ze met 3 tanden met bederf en heeft ze ook een abces gehad. Maar ik was er al wat later geraakt door wegomleiding en daarmee kon ze dan niks meer doen. Ik mag nu vrijdag nog eens terug en voor de rest heb ik pijnstillers gaan halen voor mocht ze daar nog last hebben van haar tanden. Eerst was de afspraak voor na het kamp, maar ik heb dan vanavond toch nog eens terug gebeld... 't Is toch beter als ze nog kan gaan. Haar eerste keer .... op kamp .... wauw ..... Ik ben er toch wel mee bezig, maar ik probeer niet al te veel. De kleinste moet dan volgende week op sportkamp van mij, maar dat was tegen haar zin en we zijn tot een 'deal' gekomen dat ze op onze sluitingsdag mag thuisblijven.... en de kleine juf was meteen akkoord. In ons verlof hebben we lekker veel geluierd, genoten en weggeweest. En mijn man en ik ook vaak eens gekibbeld. We zijn er zo'n kraks in. Dan vraag ik mij soms af : 'Waarom is dat allemaal nodig? Al dat gekibbel.' Maar 't is toch zo raar.... Ook al wil je het niet : voor we het beseffen zitten we al weer te kibbelen. Wel een beetje vervelend vind ik.... pfff.... altijd dat gekibbel.... 't Zal wel aan mezelf liggen. Ik ben een raar mens. Mijn man was tegen een hem nauw verwant persoon bezig over dat ze thuis nooit hebben 'leren praten'. Dat er niet over gesproken wordt of dat het afgebroken is. En eigenlijk doet hij juist hetzelfde. Hij kan ook niet praten..... zoals het hoort ..... door te luisteren. Dat is meteen al roepen als hij iets te zeggen heeft. Ja, zo hoor je hem ook het best. Ik was eigenlijk wat kwaad op mijn ma toen ik er laatst was. Niet zo echt kwaad, eerder misnoegd. De dingen waar ik zat over te mopperen tegen hen ivm ons kreeg ik dan nog geen gelijk in ook. Dus .... ik ben een trunt. Ik ben een raar schepsel. 'k Ga er mij maar niet aan storen zeker en morgen er weer proberen een goede dag van te maken. En 't zal er weer invliegen zijn.... We sluiten nu wel een half uurtje vroeger... Het zal voor de kinderen ook wel weer even wennen zijn als de papa en de mama niet meer zoveel rond hen zijn, want het knuffelgehalte was HEEL hoog
Ik sukkel dus met vulvaginatis. Vervelend. Toen ik vanmorgen bij de kapper zat las ik toevallig een artikel in de Flair over datgene waar ik de laatste weken mee sukkel. 'k Ben toch niet van plan om er mee naar de dokter te gaan. Ik denk dat het voortkomt van ander wc-papier te gebruiken. Klinkt stom, maar het kan. En voor de rest mankeert er waarschijnlijk een stuk aan mij. Nu, 'k moet zeggen, sedert ik deze namiddag meer dan 20 badpakken heb geprobeerd ben ik een beetje in een down-dipje. Ik was dan vanavond nog afgesproken met een vriendin, maar had eigenlijk niet zo veel geen zin meer. 't Was niet slecht, 't optreden, maar ja ... ik kwam weer niet echt los. Ik heb daar soms zo'n moeite mee. Precies alsof er een burcht rond mij staat waar ik wel wil uit breken, maar precies niet echt kan. Ik denk dat ik naar de buitenwereld soms als iemand oppervlakkig lijk, die zijn gevoelens niet kan geven op het moment dat je ze moet geven. En ik heb er nochtans zo veel : emoties, gevoelens. Maar ze zitten vanbinnen en komen er niet altijd op de juiste manier eruit en daardoor lijk ik waarschijnlijk soms een stuk te mankeren. Het is alsof ik door vele dingen afgeremd ben gedurende lange tijd, waardoor het er ook niet meer uit komt....Precies alsof ik het afgeleerd ben .....
Gisterenavond weggeweest en kids meegenomen. Schoonbroertje was daar ook en weer veeeeeel te goed voor de kids. Ze slingerden weer rond zijn oren. Soms zou je meer denken dat hij de papa is in zijn handelen en doen dan mijn eigen ventje En mijn ventje is vanavond met zijn broertje nog eens terug weg. Donderdagavond met een vriend en zijn broer naar een voetbalmatch, zaterdag gaan we samen naar een bbq en dan nog een stapje zetten. We genieten wel van het weggaan. Vandaag heeft hij al wat zitten rammelen in de éne berging. Die staat ook al weer effen. Nu nog de andere... Zelf ben ik met de dochters de hele namiddag op stap geweest om wat noodzakelijke boodschappen te doen. Was wel leuk. Zo eens gewoon zoals de andere mensen met twee, soms jengelende dochters boodschappen te kunnen doen. En zo eens, als de andere mensen, te moeten zeggen : 'Neen, je mag dat niet hebben. Neen, we hebben dat al.' Gewoon : gewoon. Ik dacht vandaag : mocht ik de lotto winnen ik weet al wat ik zou doen. Een gezellig boerderijtje kopen met een heerlijke tuin, waar ik zou kunnen in wroetelen, waar je de geuren van de natuur kunt snuiven, de rust van het platteland. Maar wel een boerderijtje met de normale luxe van heden ten dage. Ik zou mij ook een andere auto aanschaffen, ons éne beestje is 13 jaar, het andere 11.... dus dat zou wel al eens mogen. Ik zou misschien wel een bed and breakfast op mijn boerderijtje houden om toch nog wat sociaal bezig te zijn, en creatieve workshops geven. Genieten van de 'luxe' van het minder jachtige leven. Meer genieten van m'n dochters.....en meer tijd maken als koppel voor elkaar.... En af en toe toch eens naar een beauty-salonnetje. Daar zou ik niet in overdrijven. Geen opgespoten lippen voor mij hoor ! Gewoon : verzorgend..... En verder vond ik het wel straf dat onze dochters zeiden dat wij (de papa en de mama dus) eigenlijk veel ruzie maken, maar dat we wel meer ruzie maken als we in ons werk zitten. Jaah.... toch even stof tot nadenken.Wat ondertussen wel al vastgelegd is (gezamenlijke overeenkomst !) is dat wij 's avonds een half uurtje vroeger sluiten. M'n volgende puntje die ik zal proberen goedgekeurd te krijgen is om dan toch ook zeker wat vroeger gedaan te hebben 's avonds. En er zijn zo nog een paar andere punten die ik ook eens zou willen bekijken, zodat wij toch meer opbrengst uit ons werk halen. Wat ik denk en wat ik vaststel is : dat mijn man en ik soms een weinig hartelijke relatie hebben tegenover elkaar. Elkaar wat uitdagen in ons doen en laten, ons spreken, ons handelen. En van aan de andere kant : mmmmm...... we hebben misschien wel vaak opmerkingen over elkaar, maar ik denk dat we elkaar nog altijd steeds 'de beste' vinden en ons niet meteen kunnen verbeteren. Dat wij elkaar zo gewoon zijn dat we elkaar niet kunnen missen..... ondanks elkaars 'foutjes'.... dat we elkaar nog veel nauwer aan het hart liggen dan dat we zelf soms beseffen.....
Congé. Voor de zoveelste congé stel ik terug vast dat mijn man en ik weinig in harmonie zijn met elkaar. Ben ik dan zo averechts of is hij het ? Er is toch iets wat niet echt klopt... Hij kan zo op een andere planeet zijn en hij kan zo 'militair' zijn tegen zijn eigen kids. Die mogen soms niet bewegen als ze ergens zijn. Ben ik dan te los ? Ik denk het toch niet. Het is toch vakantie. En zolang het binnen de perken blijft. Soms kan hij zo vies zijn. Het is soms precies dat hij maar gelukkig is als hij kan uitgaan. Dan babbelt hij à volonté, danst, is een super aangenaam gezelschap. En thuis doet hij zijn mond ver niet open en als hij zijn mond open doet is het om opmerkingen te geven.... Ik was toch een beetje ontgoocheld over het gedrag van mijn man in die twee daagjes. We zijn twee dagjes weg geweest. Vaak zo weinig enthousiast....... Maar hij deed anders wel niet lastig hoor. Gewoon soms super serieus en stil. Meelopen... Vind ik niet leuk voor de kids. Maar zij zien hun papa zo graag....... en ze merken dat zo niet zeker...... Vandaag waren we wat aan 't rammelen : kasten kuisen, kamer kuisen etc.... Hij stond in volle actie hoor. Jaah... 't was werken hé..... Ik moest toch alles nog eens persé controleren, en ja..... wat hij soms wil weggooien, zint mij dan weer niet. Maar ik vind dat hij soms toch wel een beetje veel weg roefelt. Ik zei tegen hem : Als je nooit een beetje zuinig bent, raak je nooit nergens.. En vanavond had ik dan nog de speelgoedkast uitgesmeten om alles te sorteren, moest ik in de badkamer ook nog een 'stort' opruimen..... En het werkte al op zijn zenuwen..... Hij wou zich er persé mee moeien, maar ik kon dat dan niet verdragen...... Morgen een dagje naar een pretpark met de schoonouders, manlief en de kids. Hopelijk niet te veel regen. En zullen de kids ook wel leuker vinden dan een dagje waar papa en mama heel de tijd in hun kasten zitten te rammelen. Maar het moet ook eens gebeuren. En we hebben goed gerammeld, zodat we al over de helft zitten in huis. Dan enkel nog eens een dagje onze berging..... Ja, daar dient een verlof ook voor....... Maar tussenin probeer ik toch zoveel mogelijk te genieten.....
Een circustent, zoals die van Bumba, op een grasplein met een pad ernaartoe dat met ouderwetse felgekleurde gloeilampen gedecoreerd is. De groep die optrad, midden in de circustent, met daarrond ouderwetse tafels en stoeltjes en banken. De bar : met een oude houten kast met glazen. Buiten picknickbanken en een kampvuur. Fantastisch, als het een mooie zomeravond is. En dat was het ook. Mijn vriendin had mij uitgenodigd. En aangezien de kids mee waren met oma vroeg ik mijn man of hij ook niet mee zou gaan. Beter dan hier thuis alleen te zitten of bij het café wat verderop wat pinten te gaan pakken. Ik zei : 'We zijn nu al zoveel samen weg geweest voor ons werk. We mogen nu ook eens samen 'uitgaan'.' .... 't Was gezellig Gisteren moesten we dan nog een feestje verzorgen. Terug maar 4 uurtjes in ons bed. En vandaag de laatste dag 'arbeiten'. Maar ik ben nu natuuuuurlijk wel moe.................. Mijn man is mee met zijn broer naar een activiteit. En nu zijn ze samen nog wat pinten gaan pakken. Ik ben vanavond gezegd geweest dat ik mijn man niet te veel alleen mag laten weg gaan. Ik was geschrokken van de opmerking. Dat hij zo kan draaien op een paar minuten.... dat hij hard en streng kan zijn en dat hij dan plots zo lief en charmant is...... En als je de vogel te veel vrij laat...... Ja...... ik weet ook wel dat hij 'vlotter' is dan ik, veel babbelt en lacht, echt een aangenaam persoon en dat hij thuis zijn mond weinig open doet en vaak heel serieus is. Ik spreek misschien soms iets te weinig mensen aan (het kan ook zo veel schelen, de ene dag dan de andere). Hij zou ze allemaal 'overvallen'...... en charmeren met zijn aangenaam gezelschap. De persoon die het mij vertelde zei : 'Als je er kunt bij blijven is het natuurlijk wel beter, maar je moet het niet zoeken ook.....En jij moet er kunnen mee opschieten dat hij zo kan omslaan van bot in zacht en van zacht in bot. Maar hij is best wel goed hoor. Hoh, ik was er eigenlijk niet goed van, van die opmerking.... Ik denk dat ik voor mijn kinderen sowieso liever tesamen blijf. Je moet ook wat kunnen relativeren. Zolang het fysiek niet misloopt..... Ik zou niet graag hebben dat ik mijn kinderen de hartepijn moet aandoen dat hun papa en mama geen vriendjes meer zijn. Daarmee bedoel ik niet dat ik zogezegd de schijn moet hoog houden. Alleen op tijd en stond wat water bij de wijn doen en relativeren..... En ik denk dat je met gelijk welke partner je crisis- en je roze momenten hebt..... zolang je niet van elkaar weg groeit. In onze situatie is er wel een hele hoge werkdruk met vaak heel veel stress en het gevaar is dat je nog weinig energie over hebt voor elkaar.... Maar nu is't vakantie. We hopen op toch een aantal heel zonnige dagen :-S , we hebben een aantal zaken gepland en verder is't : PLUK DE DAG !
Ik heb altijd gehoopt een goede vriendin te mogen zijn, maar eigenlijk ben ik gewoon eentje tussen de rest, die best wel leuk is. Maar niks meer, niks minder. Eentje tussen de hoop van de vele kennissen/vrienden. Gewoon : een kennis. Jaah, het is gewoon zo en ergens krijg ik nu ook dat 'afschermingsgevoel', iets van : ik laat niet (meer) in mijn kaarten kijken. Ik hou het cool, oppervlakkig.... Ik heb een hele evolutie met mezelf doorgemaakt de laatste twee jaar. Ik heb zware momenten gekend... midlife crisis zeker ? zoals ze zeggen..... Ik heb veel leren relativeren, leren respecteren (dingen die me gewoon leken maar toch het respecteren waard zijn). Ergens is het iets dat ik 'kwijt' ben, iets waar ik sterk naar verlangde, iets die hele dagen door m'n hoofd zinderde. Zo sterk had ik het in jaren niet gehad. En als een een glaasje wijn gedronken heb, borrelt dat dan allemaal wel wat naar boven. Nu ja, soit. Ik ben een sterke madam. En verder.. mijn eega was bij de laatste buiten-winkelactiviteit nogal kort uit de bocht gevlogen tegen mijn pa. Die moest het vandaag toch nog eens aanhalen dat dat 'bo....' van ... de volgende keer verzeker niet veel zin zou hebben om te helpen..... Ja..... ik ben het ergens al een beetje gewoon : die boze blikken in stresssituaties, dat roepen, dat hysterisch nerveus zijn, de verwijten die ik naar m'n kop krijg...... Je mag nog niet te 'teer' zijn en anders hou je dat ook niet uit..... Mijn vriendin vraagt me om morgen een stapje te zetten. Eigenlijk zou ik moeten.... m'n geest zegt ja, m'n lichaam neen. We zullen wel zien Misschien ga ik inderdaad voor niet te lang. We zien wel .....
De nichtjes zijn hier komen overnachten. Hilarisch ! Ze verlangden er zo naar. En nu zijn ze voor een dagje mee naar hun tante. Het is hier eens lekker rustig.Vanmorgen aan de ontbijttafel met veel enthousiasme mijn administratieve en andere planning voor vandaag uit de doeken gedaan, maar het is alweer in een zak gevallen. 'k Heb weer weinig motivatie. Mijn lijf is gewoon moe. Volgende week zijn we in vakantie. We zien er ongelooooooooofelijk naar uit en we zullen gekraakt, vermoeid, etc... zijn ..... We zullen alles wat we in ons hebben voelen doordat we stil vallen. Ongelofelijk hoe een mens eigenlijk zo kan leven hé. Een werkneemster van ons, die hier weekendwerk doet, zei het nog dit weekend : er zouden er veel zijn die mochten ze het werk doen zoals jullie, ze al lang zouden omvallen. Een vriendin van mij zegt dat ik een sterke madam ben. Zijn wel twee vleiende complimenten. Maar ik ben toch op bepaalde vlakken wel geen sterke madam ! Laat mij maar eens een latje lekkere chocolade tegenkomen. De sterke madam smelt als sneeuw voor de zon. Ik zou er beter allergisch voor zijn. Ipv voor de zon waar ik toch ook soms nogal op reageer. Ben vorige week naar de zonnebank geweest en heb er weer de gevolgen mogen van dragen. Ben in het begin, als ik een tijdje niet geweest ben, vaak wel teer. Met roodheid en jeuk tot gevolg. En opengekrabd vel..... Vanmorgen hoorde ik van een andere werkneemster dat de zoon van iemand die hier 6 jaar gewerkt heeft, nu bij de concurrentie als jobstudent werkt. Ik was er toch wat van gepiekt. Madam komt hier zogoed als nooit meer naar onze winkel ook al werkt ze hier nog geen 2 km van, maar dat is wel vlakbij onze concurrentie. Dat is natuurlijk al handig voor haar daar binnen te springen. Maar de laatste keer zei ze zo mooi dat haar uren niet corresponderen met onze openingsuren, wat allemaal zever is. Zo zie je maar dat je zou medelijden hebben met je personeel en het steeds het beste wilt en als ze weg zijn zetten ze de dolk in je rug. Kwaadspreken, want als je weggaat is er altijd een minder leuke reden waarvoor je niet meer wilt blijven en dan bij de concurrentie gaan werken. Grrrrr.... Nu ja, het is 'maar' haar zoon hé. Maar terwijl kent ze't kot daar ook vanbinnen en vanbuiten..... Onze eerste verkoopster had eigenlijk ook daar gewerkt voor ze naar hier kwam, maar zat al een aantal maanden thuis. Dus dat is zo wel een beetje hetzelfde hé. En vorige week was het dan weer spel tussen onze 2 werkneemsters die hier het meeste tesamen zitten. Ze spreken niet meer tegen elkaar en de éne is, toen ze met ons alleen was, al wenend naar huis gegaan. Grote tranen met tuiten. Haar man belde toen ze pas thuis was om te vragen wat dat allemaal was. Ja, 't zijn eigenlijk twee dingen hé. Ten eerste marcheert het niet meer met haar collega en zal het volgens mij nooit meer marcheren. Ten tweede : er was afgesproken dat ze een bepaald uur kon stoppen, maar voor haar steekt het ook niet op een kwartiertje. Ze maakt ook liever een werk goed af. Maar van een kwartiertje, komt een half uur en tenslotte een uur, die gewoonte wordt. Het werd voor haar te veel. Ik heb haar gezegd dat ze vanaf nu zonder pardon weer op het afgesproken uur naar huis gaat. We zullen wel ons plan trekken en de baas moet zijn werk ook maar een beetje aanpassen. Want voor mij hoeft dat ook niet dat het altijd zo laat is. Maar de baas is blijkbaar heel hardhorig Akkoord, hij heeft veel werk. Maar ik ben al heel lang van de overtuiging dat met een beetje minder te produceren we meer winst zouden maken. Er gaat nog te veel verloren in mijn ogen. Ik kan dat honderdduizend keren zeggen .. maarja..... En mijn schoonzusje die in verwachting is heeft smetvrees. Mijn schoonbroertje is er wel mee. De jongen is al zo vermagerd en hij kon het zondag niet laten om er toch over te beginnen. Hij doet zo zijn best voor haar en niks is blijkbaar goed. Ze kan het gewoon niet verdragen dat hij aan haar komt, (dat heb ik ook wel vaak eens jammergenoeg, maar dat is stress en vermoeidheid van mij) en hij is dan nog heeeeeel zachthandig. Ze hebben al heel veel ruzie gehad, maarja ze zijn ook aan het verbouwen en dat heb je daar dan ook nog eens bij. Ze heeft altijd haar moeder gehaat en ik denk dat ze volledig haar moeder aan het worden is..... Nu, het is hun zaak, maar ik vind het toch wel jammer voor m'n schoonbroertje. Die offert zich precies volledig op. Zo, deze onderbreking zal me nu wel weer een beetje motiveren om verder te werken ? M'n stresszinderingen zijn er weer uitgeschreven. Dat is als een soort negatieve energie die ik uit m'n lijf moet tokkelen om mijn geest en mijn lichaam weer enigszins in een goede lijn te krijgen. Doei.
Ik denk dat andere mensen wel eens verwonderd zouden staan als ze zien wat ik over hen vertel. Het zijn daarom geen kwade dingen, maar dingen die ik soms denk of voel en waar zij in feit niet altijd kennis van hebben Het is administratiedag. Ik ben zo moe, zo moe, zo moe. Ik lijk weer de verdwalen in m'n eigen doolhof. Ik wil eigenlijk weer vanalles doen maar heb eigenlijk het fut niet. Gisteren was hier weer een serieus downdagje van onze medewerkster die al heel het jaar loopt te bleten op het werk. Dat meisje is ziek en moet eigenlijk gewoon haar voorgeschreven medicatie vier maanden nemen. Ze weegt nog amper 61 kg. Ze komt wel van 90. Hoe mannen je kapot kunnen maken ..... Maar dat zou ik toch niet laten gebeuren hoor. Ik zou er mij proberen vanaf te scheiden. Dat is niet altijd gemakkelijk, zeker niet. Maar als je weet dat het toch niet van twee kanten komt, dan leef je maar beter met een zoete herrinnering of idee..... geef je het een plaatsje..... Mijn dochters zijn gisteren met hun sportkamp gestart. De kleinste lijkt zich precies niet echt te amuseren. Altijd maar aan het pruttelen en het ruttelen tegen mij. En dit, en dat...... Ik heb haar vanmorgen verplicht nog terug naar haar bed gestuurd. Daar moest ze eigenlijk de hele dag blijven. Het is alsof het altijd iets is met die kleine madam. Ze kan zo vrolijk zijn, maar ze kan ook zo'n 'viezeneuze' zijn als ze begint..... Zal ze wel van de moeder meehebben zeker ;-) I feel zombie. Ik heb zoveel plannen, maar gewoon geen fut...... en weet je hoe dat komt ? Wij hebben gewoon veel te veel gewerkt de laatste tijd. Veel te veel. En dat wreekt zich nu. Ik heb door al dat werk nu ook een administratieve blunder. Eentje van 1000 Euro...... Hopelijk win ik die ergens anders terug. Ik was zo kwaad gisteren. Ze zijn allemaal goed om te verkopen, maar als het is om je te helpen.......... Het feit dat ik zo moe ben zal me ook wel rapper op m'n paard gezet hebben Geeuw...... ga ik nog maar wat administratie doen..... Seffens val ik nog op m'n papieren in slaap.
We snakken naar ons verlof en in een zucht en een wind zal het weer voorbij zijn. Na al die zware weekends wordt recupereren steeds lastiger. Vorige week heb ik toch m'n krakske gehad. Het waren er 3 op een rij met een afsluiter. Dit weekend 2 vliegen in één klap. Volgende week 2 gespreid en dan nog een afsluiter de week daarna waar we zelf mogen bij zijn. Ik moest vandaag nog terug naar de plaats waar we gisteren geweest waren en ik moest nog met m'n dochters wat sportmateriaal gaan halen voor hun sportkamp. Ik was naar mijn gedacht dan al weer te laat aangezet, want ik moest eerst toch nog wat rusten. Het ging anders helemaal niet meer gaan. En nog voelde ik mij een zombie toen ik op die autostrade aan 't rijden was. De zon scheen zo heerlijk hard. Ik zag volgepropte terrassen .... mensen die genieten ...... en wij .... wat doen wij eigenlijk het meest : werken en niet meer beseffen dat er nog een leven is. Je zou het haast doodgewoon gaan vinden dat je werk je amusement is. Omdat je van niks anders weet. Maar als je van een andere bron proeft dan smaakt dat verlangen naar meer..... Wij zijn dagelijks moe van ons werk en nu zeker de laatste tijd, want dat is nu 2 maanden aan één stuk : hard labeur.... Wij leven als een werkend koppel. Onze energie is zo opgebruikt dat er voor andere dingen geen tijd meer rest. De weinige tijd die we dan nog over hebben willen we als 'eigen rust' hebben. En voor de rest datgene waar ik in m'n vorige artikeltje mee verveeld zat is al weer effen. Ik zat er al weer meer verkeerde dingen van te denken dan dat nodig was zeker ? Woensdag ga ik gewoon en is alles weer gewoon gezellig. Gisterenavond is mijn pa nogal boos weggegaan, maar dat heb ik niet gezien. Mijn man had ergens nogal sterk uit de hoek gekomen en dat was mijn pa misvallen. De man had al heel de avond staan tjolen en kreeg dan nog onder zijn voeten en dat pikte hij niet. Ik hoop dat zijn nijd al een beetje geblust is vandaag. Deze week gaan we wel eens langs. 'k Weet-zonder..... Ik zeg tegen mijn man : 'Hoe ben je uit de hoek gekomen?' Ik ben dat ergens al 'gewoon', maar of je dat gewoon raakt weet ik niet, dat ik vaak eens op m'n kop krijg. Dat er altijd wel iets is. Nu ja, elk zijn zot hé zeggen ze dan ;-) 't Is van aan de andere kant zo'n 'fraaike'......
Een tekst die ik ergens gelezen heb. En ik wil ze niet kwijt.
ik zie je graag, ik hou van je, je t'adore, i love you de meeste mensen hebben moeite met deze woorden met het intense gevoel dat die enkele letters met zich meebrengen en daarom wachten ze er zo lang mogelijk mee om ze te zeggen ...om de ander niet te doen schrikken te overrompelen met wat ze al zo lang voelen maar toch voor zich houden we denken altijd, morgen, morgen is de dag dat ik het zeg morgen zal hij of zij het weten wat ik nu echt voel vanbinnen
soms wachten we te lang en wouden we dat we gisteren gekozen hadden gisteren om te zeggen hoe graag we je zien niet morgen soms wouden we dat we konden terug keren en je elke dag zeggen hoe ingrijpend je ons leven veranderd hebt elke dag geen uitstel naar later
ik kan niet terug keren al wil ik het nog zo graag en ik zei je vroeger niet elke dag hoe graag ik je had ik hoopte gewoon dat je het wist maar ik zeg het vandaag en morgen en de dag erna en voor de komende 100 jaar ik zie je graag
Ik heb zitten 'blèten', tranen met tuiten. Heb weer eens naar een romantisch filmpje gekeken. Waarom kijken mensen zo graag naar thrillers ? Naar schiet-ze-dood-films ? Het is toch veel leuker weg te dromen bij het mooie van het leven. En shit, ik heb nog steeds geen bericht gekregen. Ik ben er zo ongemakkelijk van. Teken dat ik niet meer moet gaan zeker ? Ofwel slordigheid, want de immer perfect lijkende 'schoolteacher' is zeker niet altijd zo perfect, maar dat laat hij niet blijken. Maar dat weet ik ondertussen wel. Grr... m'n eigen fout. Was ik maar niet altijd zo hoekig bij momenten..... Ik hoop dat er voor mij gauw een 'verlossend seintje' komt. 't Is raar. Precies alsof het 'af' is. Ik voel me wel schuldig. Dat ik geen karakter heb om het uit te houden, dat ik niet de prestatie kan leveren die ik moet leveren. Ik mis het eigenlijk allemaal wel een beetje. En ik zou eigenlijk willen dat dat van hem ook zo was Maar dat zal wel weer een 'idyllische' gedachte zijn... Hem kan het gewoon niet bommen. Met mijn husband gaat het gelukkig al weer wat beter. Bij momenten is het nog eens vuur, maar ik denk dat we gewoon wat scherper staan tegenover elkaar. Vermoeidheid. Het wordt terug nog een zwaar weekend. En we verlangen zo naar ons verlof en in één zucht zal dat weer voorbij zijn. Vanavond moest ik om het rapport van m'n oudste dochter en ik ben er heel tevreden over. Ik weet dat zij nooit een hoogvlieger zal zijn, maar kijkende naar haar inzet, haar capaciteiten heeft ze het verdomd goed gedaan. Ze mag starten aan haar volgende leerjaar en als ze dat ieder jaar op die manier doet ben ik content. Ze zal misschien altijd een extraatje aan ondersteuning nodig hebben, maar als het daar mee lukt... Ons klein pruts ziet er precies vanaf dat ze haar juf zal moeten missen.... Ze vind het niet zo leuk dat ze naar een andere klas moet.... Ze huilt precies veel sneller dan normaal.... ofwel is ze ook wat vermoeid. Zoals de mama, die nu gaat slapen, want vroeg is het ook al weer niet meer. Binnen 5 uur mag ik er al weer uit. Dat is eigenlijk veel te weinig voor een vermoeide geest. Slaapwel.
't Was echt wel vuurwerk vandaag en dat is eigenlijk niet leuk. Hoe komt het ? Ik vermoed door het vele werk, de stress, de vermoeidheid. Het was 3 dagen na elkaar dat we op verplaatsing moesten en ertussen nog onze zaak runnen... Vele uurtjes geklopt en ik was het deze namiddag zo strontebeu. Hoh, ik ben misschien wel heel fel uit m'n kot gekomen. Mijn hoofd doet al pijn van vanmorgen. Het is gelukkig al iets beter nu. Ik begin te huilen bij het minste dat er is. Ik zit er gewoon door. En als ik dan vroeg : doen we nog een terrasje, gaan we naar het zwembad, gaan we naar de zee ? Neen, niks kon zijn. Alleen maar de traditionele route van naar onze ouders te gaan. Ik wou gewoon even ontspannen met ons viertjes...... En ik wou de kinderen in school gaan ophalen .... en ik was het plotseling zo strontemoe dat ik eigenlijk ben beginnen roepen en tieren in plaats van gewoon spreken of discussiëren en ja,..... 't paard zat op de kar. Ik kreeg daar weer een onvoorwaardelijk gemene dreun in m'n achterste. Zou je geloven dat het me eigenlijk niet veel maakt, ook al maak ik er mij altijd kwaad over. Maar ik vind dit fysiek gedoe wel geen manier om je te verdedigen. Oh, en vanavond in de auto hebben we ook de hele tijd zitten bekvechten. I hate it. Blijkbaar respecteer ik zijn werk niet genoeg en ben ik hier de gemakkelijkste van 't spel. Ik weet ook wel dat ik deze zaak niet zou kunnen uitbaten zonder zijn kwaliteiten. Maar zelf mag hij dan staan bulderen tegen mij in 't heetst van de strijd, vuisten staan maken als ik met de auto met materiaal toekom en een hele rij naar mijn hoofd krijgen dat het allemaal veel te lang geduurd heeft en dat ik moet voortdoen (wat ik trouwens deed) Soms kan je nooit iets goed doen. Je moet het een beetje als lucht over je laten gaan, anders gaat het niet. Een ander hoofdstuk. Sinds een paar weken ben ik me niet meer gaan wegen. Het was niet goed. Ik stresste me er altijd maar over en het resultaat was nooit echt beter. Ik kreeg een berichtje terug dat ik me eens moest bezinnen of ik er eigenlijk nog mee zou doorgaan en dat het jammer was dat het voor mij niet lukte. Ik was er eigenlijk wat ondersteboven van. Telkens als ik m'n begeleider tegenkom, 'k weet niet, 't is raar. Maar ik ontwijk hem of hij ontwijkt mij. Ik reageer wel wat afwijkend denk ik. Ik zit er nogal mee geambeteerd en probeer toch wel weer m'n best te doen, maar ik krijg het er zo moeilijk weer af. En vrijdag ben ik kleren gaan passen en eigenlijk, ja, die heupen, die zijn eigenlijk walgelijk. M'n love-handles zoals hij het eens uitdrukte. Ik kon er eigenlijk ook niet zo fel om lachen. Eigenlijk is het waar en eigenlijk zijn het ferm ambetante dingen. Ik heb deze middag een sms gestuurd om te vragen of ik nog terug mag gaan, evt. vanaf volgende week, maar ik heb tot vanavond nog niks teruggekregen. Ik weet wel dat hij mogelijks nog met een activiteit zat vanavond, maar ik vind het raar dat ik zelfs nog geen kort smsje terug gekregen heb. Da's een teken dat hij liever heeft dat ik niet meer kom zeker ? Het doet me toch wel wat pijn. Ik vond dat wij altijd wel gezellig opschoten en nu lijkt dat plotsklaps te verwateren. Ik ben maar één van de vele mensen die hij kent zeker ?... Pffft.... Het zit me niet mee vandaag. De mannen die mij 't nauwste aan 't hart liggen .... het zit me helemaal tegen. En zeker met mijn man, ... pffft..... hopelijk is het allemaal snel weer beter. Ik kan er eigenlijk weeral bij huilen. Waarom moeten wij altijd een verschillend gedacht hebben en waarom moeten wij eigenlijk altijd zoveel discussiëren ? En van aan de andere kant zijn we dan weer zo gelijk..... Ik denk nochtans dat ik hem heel hard respecteer.... Ik kan toch niet op m'n knieën beginnen kruipen en zeggen : 'Maar zoetje, jij doet dat goed, maar zoetje jij bent een genie !' Ik zei vanmorgen tegen hem toen ik passeerde : 'En hoe is't met m'n ventje ?' op een hele lieve manier. Hij stond naar mij te kijken alsof hij het hoorde donderen in Keulen, zo van : 'Wat kraam jij daar nu uit?' Vele keren als ik zo uit de hoek kom heeft hij dergelijke reactie. Hoh ja,.. we zullen het maar allemaal weer als wind over ons laten waaien zeker, een nachtje over slapen en dat het morgen weer beter is. Maar al dat werken is me voor het ogenblik wat te zwaar geworden, en dat kan hij precies niet begrijpen. Dat je er eens kan doorschieten en dat je gewoon eens rustig wilt ontspannen......
Nog even snel een kort woordje. Er is weer al zo veel gebeurd. De ruzie tussen onze personeelsleden is GELUKKIG bijgelegd. Wij hebben aangegeven dat elk wat water bij zijn wijn moest doen en dat het puur door vermoeidheid voortkwam. Maandagmorgen lagen mijn man en ik dan luiddruchtig aan de kap. Ik werd zo nijdig dat ik een pot door het 'luchtruim' zwierde, de andere kant dan die waar mijn man stond. Die was zo heftig onthutst dat hij mij van kwaadheid een dreun in m'n achterste gaf. En ik heb dan nog eens ferm van m'n oren staan maken dat dat allemaal op niks trok. Zoals ik het vroeger al zei : 'als ze me 's morgens op m'n paard zetten .... ' dan draaf ik HEEL hard door. En een half uur later sneed ik gigantisch in mijn vingers. Ik stond er bij te wenen. Vermoeidheid, ontredderd..... Mijn man had ik dan toch weer nodig, die waar ik net zooooo boos op was. En hij hielp mij. Wel 8 verbandjes rond m'n vinger gedaan.... het stopte gewoon niet van bloeden. Als 't ie dan helemaal ingetaped zat en er geen spetter bloed meer tussen kon glippen, 'kapootje' over de vinger en ik kon weer verder werken Het sneetje is 'maar' een goeie 2 cm op m'n wijsvinger..... vrij diep. De dokter kwam nog binnen deze week en ik toonde het hem eens en hij zei dat ik dat eigenlijk had moeten laten naaien..... Nu, ik zal er goed voor zorgen..... dat het ook mooi geneest. Ben van die speciale hechtingsstrips gaan halen en dat helpt wel goed. Echt een aanrader.En verder heeft ons meisje die hier bij ons werkt en al heel het jaar op een wankel spoor zit, eindelijk een huisje gevonden en ik heb het idee dat ze weer wat meer courage heeft. Ze kan weer wat toekomstplannen maken...... En verder wou ik nog even kwijt dat ik twee hele lieve dochters hebben die soms zoooo enthousiast meeleven met onze zaak. Niet te doen. Die kindjes zijn zo opgevoed zou je zeggen. Maar het is soms mooi hoe ze het werk van papa en mama in hun leventje opnemen. M'n kleine kadetjes, die snel groter worden. En in een hele leuke leeftijd, allebei. Doei, tot nog eens. Want momenteel is het toch wel heeeeeeeeeeel druk .... tot aan ons verlof.....
Dus, zondag maar de hele plafond geschilderd. Prachtig roze. 'k Had die nacht maar 3 uur in m'n bed gezeten, want we hadden weer een feestje moeten verzorgen. En voor de boordjes tegen 't behangpapier had ik er wat tape bovengedaan die normaal je papier niet beschadigt..... Ik zeg : normaal. 't Was iets van niets en juist aan 't laatste papier kwam er een heel stuk af. Jeezes... Van 'koleriek' ben ik er dan maar roze beginnen op schilderen met het idee van : die moet er dan maar weer af ! En vandaag heb ik voor de tweede keer het plafond geschilderd .... en 'k had nog meer prijs : met als gevolg dat bijna al m'n papier er terug af gaat..... Dubbel werk dus. Maar liever in orde dan met van die roze 'lekers' op 't behang. Zodus ben ik met m'n schilderwerken in gang geschoten en heb ik ook de 'gang' aangepakt. Die doen we in een soort chocolade-achtig bruin, omdat je er niet te veel de vetvlekken van onze vingers zou op zien. En op de korte stukken muur doe ik een fel kleur : het werd groen. Wou eerst blauw, maar vond m'n gedacht er niet in, omdat ik in keuken met m'n aquablauwe stoelen zit en dat ligt juist naast elkaar.... vandaar. Ik heb het getoond aan mijn echtgenoot en die heeft wel van ja geknikt dat het oké was. Moest hij het echt lelijk vinden hij zou het wel zeggen. Ik heb eigenlijk zelf een beetje de beslissing genomen in die kleuren, want als we ze samen nemen zijn het vaak eindeloze discussies..... 'k Weet niet.... ofwel voelt hij zich gewoon niet goed, want zaterdag was hij ook niet echt goed.... maar hij was zo stil vandaag.... 'k Ben -k-ik zo gewoon zeker dat hij 'ruttelt' tegen mij dat het mij raar doet als hij niks zegt ? En hij pruttelt zoooooo graag tegen mij. Mij best niet te veel aantrekken zeker. Zo, ik ben er mee weg, want ik moet nog naar een vergadering. Doei !
is dat al weer aan 't beteren.
Het sneetje is 'maar' een goeie 2 cm op m'n wijsvinger..... vrij diep. De dokter kwam nog binnen deze week en ik toonde het hem eens en hij zei dat ik dat eigenlijk had moeten laten naaien..... Nu, ik zal er goed voor zorgen..... dat het ook mooi geneest. Ben van die speciale hechtingsstrips gaan halen en dat helpt wel goed. Echt een aanrader.En verder heeft ons meisje die hier bij ons werkt en al heel het jaar op een wankel spoor zit, eindelijk een huisje gevonden en ik heb het idee dat ze weer wat meer courage heeft. Ze kan weer wat toekomstplannen maken...... 
