Om 9 uur sta ik bij de dienst bevolking.  Zij lezen Camille zijn identiteitskaart in en “Zie maar, alles is in orde, ik snap niet dat jullie niet op het containerpark binnen konden“.  Ik informeer of de gegevens wel direct doorgestuurd worden naar de intercommunale.  “Natuurlijk, er zal ergens iets fout gelopen zijn.  Informeer hiernaast eens bij de dienst leefmilieu“. 

Hop naar de volgende dienst.  Daar moet ik een tijdje wachten want er staat een meneer die een vergunning wil voor het omhakken van 11 bomen.  Blijkbaar is dit een vrij omslachtige procedure die tot 2 maanden kan duren voor je weet of je ja dan neen je bomen mag omhakken.  Dit duurt te lang naar de goesting van de houthakker, waarop de ambtenaar zegt en ik bijna van mijn stoel val “Je kan die bomen natuurlijk ook omhakken zonder vergunning.  Mocht er dan toch iemand reclameren kunnen we nog altijd achteraf een document opmaken en legaliseren“.  Dit is België ten top. 

Ik ben aan de beurt.  Mijneer X is verbaasd dat ze naast de deur niet weten dat je een tijdelijke kaart voor het containerpark moet aanvragen wanneer je ergens komt wonen.  Het duurt minstens 4 weken alvorens je identiteitskaart geactiveerd is voor het containerpark.  Ik krijg een Activatiekaart en kan daarmee gedurende 6 weken naar het park.  

Ik zeg aan mijnheer X dat hij zijn collega’s misschien best eens zou informeren over deze activatiekaart en hij trekt zijn schouders op.  En ik heb er geen zin in om nog eens bij de dienst bevolking binnen te stappen.

We dachten dat in Tsjechië de adminstratie allesbehalve vlot verliep, maar hier in België is het echt niet beter, indien mogelijk zelfs slechter.

We hebben onze wagen volgeladen, vol met oude wijven, euh neen, oude spullen.  Hop naar het containerpark en ikke blij dat dat kotje leeg is, nu kan ik eindelijk in dat laatste stukje grote kuis houden.

Aan het containerpark steekt Camille braafjes zijn identiteitskaart in het daarvoor bestemde gleufje.  Je raadt het al!  Op het schermpje komt ‘Kaart niet gekend‘.  Kaart eens omdraaien, misschien zat ze er verkeerd in? Zelfde resultaat.  Camille denkt, geen probleem, ik ga bij één van die mannen op het containerpark met de uitprint van de gegevens op mijn identiteiskaart, ik kan bewijzen dat ik Ressegem woon en dus moeten ze mij binnenlaten.  Dat is buiten de stugge man gerekend, hij laat er ons niet in, want dan zou het aantal kilo’s dat we nu brengen niet geregistreerd worden en zouden we de eerstvolgende keer niet genoeg betalen.  Daar staan we dan, met ondertussen 3 auto’s achter ons, sommige met aanhangwagen.  Ikke beleefdjes gaan vragen of ze zich willen verzetten omdat we geen toegang krijgen tot het park.

Ik kruip op mijn paard en begin te steigeren.  Camille vindt het altijd leuk wanneer ik op mijn paard zit.  Ik doe iets wat ik de voorbije weken niet heb willen doen.  Ik bel Etienne en vraag of ik zijn identiteitskaart mag komen halen, mits de nodige uitleg en verwensingen naar de Belgische adminsitratie.  Hij is natuurlijk zo vriendelijk ons zijn kaart uit te lenen, maar dit wou ik niet.  Misschien komen zij nu bij hun volgende bezoek aan het park in een hogere schijf en moeten zij meer betalen door onze schuld.  De adrelanine giert door mijn aderen.

Aangezien Camille tijdens ons verblijf in Praag zijn Belgische identiteitskaart heeft behouden omdat hij op de Belgische loonlijst stond, kan de zijne snel aangepast worden, enkel de adreswijziging ingeven en klaar is kees.  Ik moet een nieuwe identiteitskaart krijgen aangezien ik er nog eentje heb van Belg in het buitenland.

Camille vertrekt voor 2 dagen naar Nederland.  Het gewone leven herbegint.  Spijtig, maar het is niet anders.

4 zalige dagen in Parijs.  Het doet deugd nog eens met ons tweetjes te zijn na de drukte van de voorbije weken.

Voor mij is het pure nostalgie.  Mijn meter liet me Parijs kennen toen ik een tiener was en mijn horizon nog niet verder reikte dan de Ardennen en de zee.  Een wereld ging toen voor me open.  Vooral Montmartre en hoedjes passen zijn me bijgebleven.  Lieve Meter, ook al ben je er al vele jaren niet meer, ik mis je nog dikwijls.  Ik wou dat ik mijn geluk met jou kon delen.

Deze morgen vanaf 7 uur geprobeerd de Belbus te bellen, telkens weer een bezettoon.  Om 8 uur krijg ik antwoord op mijn mail.  Ik noteer letterlijk : Gelieve te proberen tot u aansluiting krijgt. Soms kan dat door het succes van onze belbussen toch enkele pogingen vragen, waarvoor wij beroep durven doen op uw begrip.  Voilà, daar sta je dan.  Het succes van onze belbussen???  Zien jullie er veel?  Ik niet.

Al ooit eens geprobeerd de Belbus te bellen?  Wel, ik heb dat vandaag geprobeerd, in de voormiddag om het half uur en in de valavond om het kwartier.  Telkens een bezettoon.

Ik voel me deze morgen als een klein kind dat een stuk speelgoed krijgt, straks mag ik mijn nieuwe auto gaan afhalen.  Het is 12 jaar geleden dat ik nog eens een nieuwe auto kocht.

‘t Is een mooi machien(tje).  Ik ben toch wel een beetje zenuwachtig voor mijn eerste rit en heb het gevoel dat alle auto’s in mijn richting komen gereden.  Na een week gaat dit over, indien ik me goed herinner.

Ik heb identiek dezelfde auto als de vorige, maar er is op al die jaren toch wel heel veel veranderd, hij voelt iets meer robuust en steviger aan.  Ik hoop dat ik er evenveel geluk mee zal hebben als met mijn vorig bakje.

In Zwijnaarde zijn er 48 wachtenden voor mij.  Dan maar buiten wachten, zalig in het zonnetje mijn boek lezen.  Soms moet je het aangename aan het ambetante weten te koppelen.  Na anderhalf uur ben ik aan de beurt.  Aangezien ik nog altijd geen Belgische identiteitskaart heb moet ik een bewijs voorleggen dat ik me in België heb laten registreren.  Geen probleem, dat bewijs heb ik.  De vriendelijke heer aan het loket bekijkt me vol medelijden, hij kan dit bewijs niet aanvaarden.  Het papiertje mag maximum 2 weken oud zijn.... het mijne is 2 weken en 3 dagen oud.  Kan ik het verhelpen dat de Belgische adminstratie zo traag draait?  Neen, hij mag en kan het niet aanvaarden.  Ik krijg geen nummerplaten en moet opnieuw naar de gemeente een nieuw bewijs gaan halen.  Hup, mijn wagentje in en naar Herzele.  Onderweg bel ik naar mijn maatje (het woord ‘man / echtgenoot‘ ben ik nog niet gewoon) om even stoom af te blazen.  De Belgische adminstratie is toch echt niet te schatten.

In het gemeentehuis een rij wachtenden voor mij om U tegen te zeggen.  Geen ambtenaar te zien op de dienst bevolking.  Aangezien het tegen twaalven loopt (van 12 tot 1 eet iedereen) komt de receptioniste zeggen dat de enige ambtenaar die er vandaag is, bezig is met een paar huwelijken en dat we beter maandag zouden terugkomen.  Dan kennen ze mij nog niet.  Ik blijf hier zitten tot ik mijn bewijs heb.  En ik ben niet de enige die zo denkt.  Slechts 1 dame laat zich afwimpelen, de rest blijft wachten.

Na 45 minuten komt de dame in kwestie tevoorschijn.  Ik begin zo een beetje zenuwen rond mijn slokdarm te voelen.  Veel blablabla over onderbemand en vakantie, maar ik krijg uiteindelijk toch mijn nieuwe bewijs.

Hup, mijn wagentje in en opnieuw naar Zwijnaarde.  Aangezien ik deze morgen al eens de file heb gedaan hoef ik nu niet te wachten, wat veel commentaar oplevert natuurlijk.  Vandaag glijdt dat van me af als het water van een eend.  Ik krijg mijn nieuwe nummerplaat!!!  Als je ooit 390 BSS tegenkomt, dat ben ik.

Nu nog vlug, vlug naar de computer specialist.  Wat is er aan de hand met mijn pc?  Morgen mag ik hem komen afhalen.

Daarna nog vlug, vlug naar de bank, centen halen voor mijn auto.

Rond 16.30 uur kom ik thuis en ik heb vandaag niets anders gedaan dan gereden en gewacht, gereden en gewacht.  Leve de Belgische administratie!!!!

In de bus zit een brief van mijn vriend De Post.  Een bevestiging dat zij in de fout zijn gegaan, veel excuses en de belofte dat er binnen een aantal weken € 140 op onze rekening wordt overgeschreven.  Zo zie je maar, nooit de moed opgeven “Eind goed, al goed“.

Ik kan ondertussen nog altijd niet normaal op een stoel zitten, mijn staartbeen heeft toch wel een flinke klap gekregen blijkbaar.

Vandaag leuker nieuws.  De garage belt dat mijn auto geleverd werd.  Ik kan beginnen met de papierwinkel.  Toch wel veel plezanter dan kuisen.  Ik krijg van de verzekeringsmaatschappij de nodige stempel om mijn nummerplaat af te halen, dus morgen naar Zwijnaarde.

Zo stijf als een plank kruip ik op handen en voeten uit bed.  Het lijkt alsof een deel van mijn bekken 90° om zijn as gedraaid werd.  Ik vrees dat dit niet goed komt, maar een doorbijterke kan tegen veel.  De auto in en weer naar Ressegem.  Na een uur of twee werken verdwijnt de pijn en de stijfheid.  Het lijkt alsof er niets gebeurd is, ik kan weer alles.... behalve deftig op een stoel zitten.

De grote kuis komt stilaan mijn oren uit, maar het moet, niets aan te doen.

De post, uw vriend, vervolg.

We stappen een boekenwinkel binnen.  Boeken vastpakken, hun geur opsnuiven, over de kaften strelen, lezen waarover het gaat en je laten meevoeren door het verhaal of net niet.  Je kan je niet voorstellen wat een zalig gevoel dat is als je dat 19 maanden hebt moeten missen.  In Praag stapte ik ook wel boekenwinkels binnen, maar ik kon alleen de geur opsnuiven, van 90 % verstond ik geen letter of toch maar weinig.

Ik laat me maar verleiden door 2 boeken, een echte prestatie.  Eerst moet die grote kuis gedaan zijn en dan mag ik mezelf weer het genot van lezen permitteren.