Wanneer ik het Tsjechisch Nationaal Ziekenfonds binnenstap maak ik me de bedenking dat in Praag dikwijls achter de lelijkste gevels de mooiste interieurs schuilgaan.  Deze gevel is één van de zovele die dringend een opsmukje kan gebruiken, maar eens binnen kom je ogen te kort om alles in je op te nemen.  In dit art nouveau decor wil ik ook wel een baantje.
Godzijdank is Eva bij me want ook hier spreekt maar één iemand een andere taal dan Tsjechisch, en die is er niet vandaag.  Na een hoop tolkwerk is mijn ziekteverzekering afgesloten, ik kan weer op mijn 2 oren slapen.
Eva is laatstejaars studente economie en werkt parttime om haar studies te kunnen betalen.  Zij is niet de enige hier in Tsjechië, de meeste studenten hebben een baantje omdat hun ouders de studies niet kunnen bekostigen.  Mijn hoedje af.

We kuieren langs één van de drukste pleinen van de stad, het Wenceslasplein (Václavské náměstí).  Het plein was oorspronkelijk een paardenmarkt en werd ook zo genoemd.  Sedert er een ruiterstandbeeld staat van de H. Wenceslas, de patroonheilige van Tsjechië, werd het plein naar hem genoemd.  Op dit plein zie je veel verschillende architectuurstijlen.  Hotel Europa is een fraai art-nouveaugebouw en ietsjes verder staat het sobere hotel Jalta, een voorbeeld van stalinistisch design.  Hotel Adria werd dan weer in barokstijl gebouwd.

Dit plein is de plek bij uitstek voor bijeenkomsten en demonstraties.  In 1939 waren hier de tanks en troepen van de Wehrmacht te zien; in 1968 paradeerden er de troepen van het Warschaupact.  Het jaar daarop stak de student Jan Palach zich aan de voet van het Wenceslasmonument in brand uit protest tegen de communistische bezetting.  En in 1989 rammelden een half miljoen mensen met sleutelbossen, toen Václav Havel vanaf één van de balkons het eind van het communistische bewind afkondigde.

In Praag vind je vele steegjes die doorgang geven naar een andere straat of plein, en dus ook op het Wenceslaplein.  Wij lopen de arcade Pálac Lucerna in.  In deze doorgang hangt aan het plafond een spottend beeld van Wenceslas die op een omgekeerd paard zit.
In deze gaanderij is een pracht van een bioscoop met bijhorend indrukwekkend café.  We drinken er een lekkere koffie en genieten van de verbaasde blikken van toeristen wanneer ze het omgekeerd paard aan het plafond ontdekken.  Het beeld hangt aan touwen en beweegt dus lichtjes.  Nu ik dat gezien heb ga ik er nooit meer onderstaan.

We wonen vandaag 3 maanden in Praag.

Camille voelt zich stukken beter.  Zouden mijn goede zorgen er voor iets tussen zitten?

Wanneer ik op de tram stap staat een meisje recht en biedt mij haar plaats aan.  Ik bedank haar vriendelijk en doe teken dat zij terug mag gaan zitten.  Zie ik er dan echt zo oud uit? 
Een paar weken geleden bood een jongen zijn plaats aan aan Camille.  Ik had binnenpretjes toen ik dat zag en heb toen vol medelijden aan Camille gevraagd hoe het voelde om als oud versleten te worden.  Vandaag weet ik hoe het voelt.

Al onze spieren doen pijn.  En Camille voelt zich daarnaast ook nog een beetje ziek.  Toch gaat hij werken en ’s avonds naar de les. 
We hebben een andere lerares want onze goede oude Marta is sedert vorige week donderdag ziek.  Ondanks het feit dat deze lerares, Helena of zoiets, wel Engels spreekt en zij ons dus gemakkelijker dingen kan uitleggen die we niet begrijpen, hopen we toch dat onze vertrouwde Marta volgende les zal genezen zijn.  Haar manier van lesgeven spreekt ons meer aan, zij is altijd zo positief en geeft ons het gevoel dat we het goed doen.

Aangezien het hevig sneeuwt rijden we een stuk langer dan we gedacht hadden over de 150 km tussen Praag en Spindleruv Mlyn.  In de namiddag verkennen we onze nieuwe skibestemming.  Niet zo authentiek als het ons vertrouwde dorpje Berwang (Oostenrijk) waar we anders altijd gaan skiën. 

Zaterdag probeert de zon door de wolken te priemen.  Een fantastisch mooie dag om te skiën. 
Dit hebben we nog nooit eerder gezien, er loopt een weg dwars door de skipiste.  De weg is volledig ondergesneeuwd, dus je kan gewoon doorgaan, maar het is toch telkens weer opletten of er geen Škoda komt aangereden.

Zaterdagavond begint het opnieuw te sneeuwen en zondagmorgen nog altijd hetzelfde liedje.  We vertrekken toch maar naar de piste, maar we zien bijna geen steek voor onze ogen.  Veel te gevaarlijk voor niet-professionals als wij.  Wanneer ik bij het uistappen van de lift een goeie totter maak en met moeite weer op mijn latten geraak is het plezier er af.  We proberen nog een andere piste, maar de schrik zit er in, plus het feit dat we niet genoeg zien doet ons beslissen om er mee te stoppen.  We wandelen uren in de sneeuw.  De natuur is prachtig!

En het blijft maar sneeuwen.  Maandagvoormiddag vertrekken we terug naar huis.  Eerst een 20-tal kilometer over wegen waar geen korreltje zout werd gestrooid, berg op, berg af.  Ontspanning is voor mij iets anders, maar gelukkig zit Camille achter het stuur.  Hij vindt dit niet zo erg, al haalt hij toch ook opgelucht adem wanneer we op wegen komen waar wel een strooiwagen gepasseerd is.

Onderweg verandert de sneeuw in regen.  Pas de vierde dag dat het regent sedert we in Praag wonen.  We zullen weer moeten wennen aan dat regenweertje in België als we terugkomen. 

3 nachten in een vreemd bed... dus uren de tijd om een boek te lezen.  Slecht slapen heeft ook zijn positieve kant.

We vertrekken op 4-daagse skivakantie naar Spindleruv Mlyn, een dorp in het Tsjechische Krkonose (Reuzengebergte).

5H11’  Er is iets gebeurd want we schieten allebei tegelijk recht in ons bed.  Een scherp geluid dringt onze kamer binnen.  Na een paar seconden goed luisteren weet ik wat het is.  Dit geluid hoor ik meestal rond 10 uur in de voormiddag.  Onze sneeuwruimer maakt met zo een grote schop het pad tussen de appartementen sneeuwvrij.  Hopelijk kan hij volgende nacht beter slapen of indien hij weer niet kan slapen hoop ik dat hij een andere bezigheid vindt op dat vroege uur.
Na een paar minuten hoor ik Camille alweer in een diepe slaap.  Ik lees nog maar wat in mijn boek want van slapen komt niets meer in huis.

We doen 2 en een half uur sightseeing van de ene tram naar de andere.  We rijden telkens mee tot het eindstation van een tram en nemen daar dan een andere lijn en zo zien we een heel stuk van de stad, ook de minder mooie delen. 
Op zondag zijn er veel clochards die zich komen warmen op de tram.  Waarschijnlijk is de kans op controle die dag kleiner dan in de week.  Het verbaast me nog steeds dat hier zoveel vrouwen dakloos zijn.  Ik vind het raar van mezelf dat ik bijna geen medelijden meer voor hen kan opbrengen.  Eist gewenning zijn tol?

We ontbijten uitgebreid buitenshuis.  Een fijn begin van deze Valentijnsdag.

’s Avonds gaan we naar een pianoconcert.  Prachtig!  Anny en André, bedankt voor dit fantastische geschenk.

Tsjechische les. 

We leren de dagen van de week en ontdekken opnieuw een woord dat begint met 5 medeklinkers : čtvrtek betekent donderdag.  De andere dagen zijn ponděli (ma), úterý (di), středa (woe), pátek (vrij), sobota (za) en neděle (zon).  Eéntje kan ik vast en zeker onthouden, de rest wordt leren.

Het uur (letterlijk vertaald) :
Je jedna hodina : het is 1 uur.

Jsou dvě hodiny : het zijn 2 uur

Jsou tři hodiny : het zijn 3 uur

Jsou čtyři hodiny : het zijn 4 uur

Je pět hodin : het is 5 uur

Bij de cijfers 2, 3 en 4 gebruiken ze altijd de 3° persoon meervoud, bij alle anders cijfers gebruiken ze de 3° persoon enkelvoud.  Dit doen ze ook bij het maken van sommen.  Ze zeggen dus niet 1+1 is 2, maar 1+1 ZIJN 2 en 1+2 ZIJN 3 en 1+3 ZIJN 4.  Vanaf 5 is het dan weer gewoon zoals bij ons “is”; dus 1+4 IS 5.  Rare mannen die Tsjechen.

Als een (bijna) volleerde taxichauffeur rijd ik door Praag op weg naar de luchthaven want mijn zielsmaatje komt straks terug thuis.  Het is bakje vol want hij heeft nog 3 collega’s meegebracht.  Ik ben blij dat Camille hun voorstel om samen nog een glaasje te gaan drinken afslaat want ik heb hem enorm gemist.  Lekker gezellig thuis in de zetel.

Hun vliegtuig, dat meestal te vroeg landt, kwam gisteren met 40 minuten vertraging aan.  Het wachten duurde lang, maar ons geduld werd beloond door het hartelijke weerzien.

We hebben 4 mooie, hartverwarmende dagen samen.  We zien veel, we eten veel en we drinken veel.  En we vieren samen Camille zijn verjaardag die voor de laatste keer mee mag op tram 5.

Maandagmorgen vertrekt Camille naar Madrid en rond de middag vertrekken Anny en André terug naar huis.  De anticlimax is groot, maar gelukkig vind ik het niet erg om alleen te zijn.  Maar ik zal toch blij zijn als ik woensdagavond Camille terugzie op de luchthaven.

Waar zou die hoofdpijn toch vandaan komen?  Ach ja, een kermis is een geseling waard.

Om 1 uur ben ik klaar om Anny en André te gaan afhalen op de luchthaven.  Ik zal toch nog wat geduld moeten oefenen, ze landen pas om 18.30 uur.  De eerste keer dat ik alleen met de auto door Praag moet….  Onderweg pik ik Camille op aan een metrostation.

Ik ben druk in de weer want morgen komen Anny en André.  De eerste keer dat onze vrienden langskomen moet alles er pico bello uitzien!

Vanavond een housewarming party bij een collega van Camille, Eyran, een Turk die hier 2 weken geleden kwam wonen.  Toffe gast.  Hij is moslim, maar alleen op zondag.  Voor mij is het heel lang geleden dat ik nog eens een feestje onder collega’s meemaakte en ik amuseer me dan ook kostelijk met het observeren van enkele vrouwen die trachten in de gratie te komen van hun baas.  Snappen die echt niet hoe ze zich aanstellen?  ’t Is hier dus niet anders dan in België.

Ik keek er niet echt naar uit om naar het feestje te gaan omdat ik niet zo goed weet wat te vertellen tegen mensen die ik niet ken, maar ik voel me goed bij dit gekleurd allegaartje.  Er zijn Tsjechen, een Spanjaard, een Portugees, een Poolse, een Zuid-Afrikaanse, een Nederlander, een Fin, een Zwitser, enkele Engelsen en 2 Belgen.  Van 1 man, Raoul, ken ik de nationaliteit niet, moet ik dringend aan Camille vragen.  Hij intrigeert me wel.

Ik geniet van de Engelse humor.

Marta, onze lerares Tsjechisch, is een kranige dame die waarschijnlijk de kaap van de 70 al eventjes heeft overschreden.  En ze heeft een boontje voor Camille.  Hij mag tientallen woorden verkeerd uitspreken vóór ze hem eens een opmerking maat.  Maar o wee als ik iets verkeerd uitspreek, dan mag ik het 3 x herhalen.
Neen, dit is geen jaloezie, dit is gewoon de realiteit.  Camille valt trouwens op iets jongere vrouwen….

Ik vind het nog altijd raar dat veel woorden eindigen op “pis”.  Voor de Tsjechen niets speciaals natuurlijk, maar bij ons heeft het toch wel een bijklank.

Toen de postbode hier de eerste keer aan de deur belde omdat ze een aangetekend schrijven voor me had en mij om mijn “podpis” vroeg was ik blij dat ze mij een balpen in mijn handen stak en op haar papiertje toonde waar ik moest tekenen.  Anders had ik bij god niet geweten waar ze het over had.

Vandaag staat een bezoek aan het dorp Mělník (op zo'n 50 km van Praag) op het programma.  Aangezien er vannacht nog een pakje sneeuw is bijgevallen wordt de uitstap naar een latere datum verschoven.

Op de begraafplaats Vyšehrad hebben we al een paar keer rondgeslenterd, maar we hebben er nog niet alles ontdekt, dus gaat de wandeling nog maar eens daarheen.
Op een deel van het kerkhof staan tientallen houten kruisjes, de rustplaats van evenveel nonnen.  Volgens een legende zit elke nacht één van die nonnen op haar graf om vergiffenis te krijgen voor de zonden die ze begaan heeft in haar leven.  Je weet dat het maar een legende is en toch vraag je je af wanneer je daar staat op welk kruis ze zou zitten.  Rosseeltje, deze legende las ik in één van de boeken die je ons voor onze kerst stuurde. 

We proberen voor het eerst het spel de Kolonisten van Catan.  Michaël, ik vrees dat je ons niveau een beetje overschat hebt of mag je geen aperitiefje drinken bij dit spel?  Zelfs met de uitleg in de hand is het ons niet gelukt.  We proberen het nog wel eens, volgende keer beter.

Carcassonne daarentegen ligt ons beter.  Na 2 spelletjes heb ik er nog niet genoeg van, maar het Tsjechisch roept.  Wie had ooit gedacht dat wij op een zondagnamiddag een deel van onze zo dierbare vrije tijd zouden opofferen om een Slavische taal te leren?