De Post, uw vriend!

Begin juni bel ik met De Post in België om te vragen hoe wij onze contracten voor de doorzending van onze post kunnen opzeggen.  De enige manier is een brief per post of per fax, samen met een kopie van onze identiteitskaart, per mail mag niet.  Dus, brave burgers als we zijn, 2 brieven op de post met een kopie van onze identiteitskaarten, met de vraag onze contracten stop te zetten op 1 juli 2010.  Eind juni krijgen we allebei een brief ter bevestiging dat onze contracten worden stopgezet op 29 juni (i.p.v. de gevraagde 1 juli) en dat vanaf die datum niets meer van onze post zal worden doorgestuurd naar Praag.  Nu ja, die 2 dagen zullen ook het verschil niet maken, we vinden onze briefwisseling wel wanneer we terug in België zijn.

Vandaag, 3 weken na datum, zit er nog altijd niets in onze brievenbus.  Raar toch dat niemand ons een factuur zou gestuurd hebben?  Het is dan wel vakantieperiode, maar toch….

Ik bel naar de klantendienst van De Post - rechtstreeks naar een postkantoor bellen kan niet meer - en daar vindt men niets terug van onze opzegbrief, noch van hun bevestiging.  Ik had het voelen hangen….  Ze zullen het eens nakijken en mij iets laten weten.  Waarom laat mijn vertrouwen in de Belgische ambtenarij me in de steek?  Ikke de auto in (ik zou liever de tram nemen, maar dat kan hier spijtig genoeg niet) en naar het postkantoor van Herzele.  Mijn vermoeden wordt waarheid, onze briefwisseling wordt tot op de dag van vandaag doorgestuurd naar Praag, in Herzele hebben ze geen opzeg van het contract ontvangen van de klantendienst.  De adrenaline stroomt door mijn aderen, maar ik blijf vriendelijk, het lieve kind aan het loket kan er niets aan doen dat de communicatie binnen De Post krom loopt.  Onze vriend zal mij laten weten hoe ze onze doorgestuurde post kunnen recupereren.  Ik zweer het, indien ik interest moet betalen voor één of andere factuur zal ik de kost verhalen op De Post. 

Toen we in Praag arriveerden hadden we een hele berg administratie te verwerken die niet altijd even vlot verliep, maar hier in België is het niet beter. 

Bij de dienst bevolking hadden ze ook al een verkeerd adres genoteerd.  De wijkagent is er naartoe getrokken, maar op het aangegeven adres staat geen huis.  De man is onverrichter zake teruggekeerd naar zijn kantoor, maar heeft niet aan de gemeente laten weten dat het opgegeven adres niet kan kloppen.  Wie weet worden we binnenkort als ‘clandestiene’ burgers het land uitgezet. Gelukkig ziet een collega van Camille dat het adres op onze papieren niet klopt (ja, ik weet het, dat hadden we zelf kunnen zien, maar wie denkt nu dat die ambtenaar een ander adres zou ingeven dan wij hadden opgegeven) en kan ik opnieuw naar het gemeentehuis.  Wat een tijdverlies wanneer je zoveel dingen te doen hebt.

Heimwee naar Praag grijpt ons naar de keel.

Vandaag komt de gele man langs.  We hebben opnieuw internet, telefoon en televisie in ons huisje.

’s Avonds wordt onze verhuis geleverd.  Over een afstand van 950 km hebben onze dozen welgeteld 12 dagen gedaan.  Gelukkig hebben wij alles dubbel en konden we de afgelopen dagen min of meer normaal leven.

We mesten met ons tweeën de zolder en de garage uit.  Hier heeft het niet bewoond zijn het meest toegeslagen.  Stofnetten, spinnenwebben, we zien er lief uit.

We missen ons leven in Praag enorm!!!!  We zullen er ons moeten bij neerleggen dat dit niet meer terugkomt.

Ik zag een meer enthousiaste Camille thuiskomen in Praag dan hier in Merchtem.  Hopelijk vindt hij ook hier weer zijn weg. 

Vandaag is onze auto in de garage voor herstelling van een lek aan de airco, dus kan ik niet gaan grote kuisen in ons huisje.  Erg, een noodgedwongen rustdag.  Maar die besteed ik nuttig met een fijn weerzien met mijn getuige, Anny.  Vanaf nu kunnen we weer afspreken wanneer we er zin in hebben.  Eén van de voordelen van niet meer in Praag wonen.

Camille begint na ongeveer 20 maanden opnieuw te werken in België.  Ook al kent hij (bijna) iedereen, toch zal het opnieuw wennen worden.

En ik begin aan de grote kuis in ons huisje.  Ook al kwam er elke maand een poetsvrouw langs, je voelt aan vele dingen dat er niet geleefd werd.  Deurknoppen voelen raar aan, glazen en servies zijn aangeslagen en noem maar op.

We willen ons opnieuw laten inschrijven in Ressegem, maar dat kan zomaar niet.  Neen, neen, daarvoor moet eerst de wijkagent langskomen om te zien of we wel ‘echt’ in Ressegem wonen.  Nog een paar dagen, of misschien wel weken, geduld.  Het zal afhangen van de goedheid van de man.

In het gemeentehuis werkt een dame van de dienst bevolking danig op mijn systeem.  Haar computer doet het niet zo goed vandaag en dat zullen we geweten hebben.  Ze blijft maar herhalen, tot vervelens toe dat hij het niet doet en haar printer ook niet.  Dan denk ik ‘doe er iets aan, maar blijf er niet over zagen’.  Mannekes, moest ik met dat mens moeten samenwerken, ik plakte haar achter het behangpapier.

Daarna gaan we langs bij mr x van ruimtelijke ordening om te vragen wat ze zinnens zijn met het stuk bouwgrond rechtover onze deur.  Waw, een echte verademing.  Er zijn ook ambtenaren die niet zagen en tijd nemen voor de mensen.  Hij geeft ons meer dan een half uur van zijn tijd om ons uit te leggen wat de plannen zijn voor Ressegem.  Val niet van je stoel, ze zijn zinnens onder de toren van de kerk appartementen te bouwen, 8 m hoog.  Dit geloof je toch niet, in de dorpskern van een stil, landelijk dorp gaan ze een appartementsgebouw zetten, 3 verdiepingen hoog, in België kan alles.  Weg sfeer, weg rust, weg zon (in ons geval toch).  Rechtover ons mooi kerkje gaan ze een hoogbouw optrekken met penthouses, je leest het goed,  penthouses in Ressegem.  Daar zaten we op te wachten.  Daarvoor zijn we indertijd hier komen wonen…. om penthouses te zien optrekken.  Mijn god, waar zijn ze mee bezig?  We zijn nog maar 3 dagen in België en we ergeren ons alweer blauw.  We hopen dat we mensen zullen vinden in Ressegem die, net zoals wij, begaan zijn met het behoud van de dorpssfeer.

Daarna hebben we nog iets leuks te doen.  Een nieuwe auto kopen.  Aangezien mijn vorige bakje me nooit in de steek liet en ik er heel graag mee reed, kies ik opnieuw voor een Daihatsu Terios, zilvergrijs.  Over 3 weken mag ik hem gaan afhalen.

             Nog een paar foto’s van onze trouwdag.

            

                                 

                        

 

                                                 

                                                                                      

We gaan naar ons huisje in Ressegem, binnenkort ons liefdesnest voor de rest van ons leven.  Ook hier wacht ons een fijne verrassing, een geschenkbon voor een boeket bloemen.  Wat een lief gebaar Mieke.  De eerste dag dat we hier wonen ga ik zeker dat boeket halen.  Ook aan jullie, Mieke en Etienne, bedankt om al die maanden zo goed voor ons huisje te zorgen.  Dankzij jullie hebben we ons geen seconde zorgen gemaakt om ons huis.

Om 4.15 uur rijd ik de auto uit de garage en daar staat Eda, onze Turkse vriendin, met een kannetje water.  Een Turks gebruik wil dat je water uitgiet achter iemand die op reis vertrekt of een tocht gaat maken.  Dit zorgt voor een veilige reis.  We vallen mekaar voor de laatste keer in de armen, bij haar stromen de tranen, bij mij willen ze nog altijd niet komen.  Wat is er toch met me aan de hand?  Dit ben ik niet.  Ik denk dat ik me de laatste dagen (weken) zo heb afgeschermd van alle gevoelens die op ons afkwamen dat ik ze niet wil en kan voelen. 

Na 10 uur rijden (en stoppen) arriveren we in ons appartement in Merchtem, ons nestje voor de komende dagen.  Eens ons huisje in Ressegem weer bewoonbaar zal zijn verhuizen we naar daar.  We worden ooit expert verhuizers.

Waw, wat een fijne verrassing in ons appartement, er liggen witte en roze ballonnen in de vorm van een hartje en op de deur hangt een welkomst- en felicitatiebrief.  

Anke en Thierry, bedankt voor deze lieve attentie, het voelt als “thuis” komen.  Ook nog eens bedankt om zo goed voor ons appartement te zorgen gedurende die 19 en een halve maand.  Het was een hele geruststelling voor ons.

Iets na 10 uur kruipen we onder de lakens, we zijn doodop.  De emoties en de stress van de afgelopen dagen hebben ons geveld.  Morgen is een andere dag.

Onze laatste dag in Praag.

Nog vlug even een wasje in de machine terwijl we het appartement voor de laatste keer kuisen.  En ja hoor, wat je op een dag als vandaag kunt missen als kiespijn gebeurt.  De wasmachine lekt en de badkamer staat binnen de kortste keren onder water.  Het boeltje opgekuist en de recepce verwittigd, meer kunnen we vandaag niet meer doen.  Heel vervelend, maar het is nu eenmaal zo.

Deze namiddag mogen we de foto’s van onze trouw gaan ophalen, spannend, spannend.  We vinden ze heel mooi, een romantische afsluiter van onze dag.

Momenteel niet veel tijd, maar binnenkort zet ik er nog wel enkele op de blog.

Daarna de auto inladen, dat is Camille zijn taak.  Ieder zijn specialiteit.  Hij stapelt alles fantastisch naast en op mekaar, bij mij zou dat eerder een boeltje worden.  De achteruitkijkspiegel zullen we morgen niet kunnen gebruiken, alles zit vol tot het dak.

Nu is er geen weg meer terug.  Morgen vertrekken we naar België, op dit moment kan ik nog niet zeggen “we vertrekken naar huis”, want dat was hier in Praag.

Om 8.45 uur staan de verhuizers voor de deur.  Zoals afgesproken pakken zij alles in wat wij niet zelf in dozen hebben gestoken. Wat een service.  Na 3 uur hebben ze het klusje geklaard en onze verhuis vertrekt.

Ons appartement is leeg, klinkt hol, is niet meer van ons.  Ik hoop dat die tranen die ik al zoveel dagen heb opgespaard nu eindelijk eens zullen komen, maar het lukt me maar niet.  Die krop blijft maar in mijn keel zitten.

Nu nog naar de bank om onze Tsjechische rekening af te sluiten.  Daar krijgen we weer zo een typisch staaltje van ‘dit kan alleen in Tsjechië’.  Een vriendelijke jonge dame sluit onze rekening, knipt onze kaarten in twee en zegt daarna doodleuk dat we de meer dan 3.000 kronen  (+/- € 120) die nog op onze rekening staan pas eind augustus kunnen krijgen omdat nog kosten moeten verrekend worden. Hadden we dat geweten, we hadden eerst het geld uit de muur gehaald, maar dat kan nu niet meer met onze stukjes bankkaart.  Dat brave kind volgt uiteraard instructies, maar ze mag op haar kop gaan staan, wij gaan hier niet buiten zonder ons geld. Kosten berekenen kan toch niet zo moeilijk zijn!!!!  Na een paar telefoontjes zijn de kosten berekend en krijgen we uiteindelijk toch 3.000 kronen.  De rest mogen ze houden.

Vanavond gaan we met dat geld nog eens lekker op restaurant.  Het zal wel moeten want we hebben geen kookpotten meer.  We hebben nog 2 tassen, 2 borden, 2 messen, 2 glazen.

Hopelijk verzacht ons etentje onze weemoed een beetje.

Bijna de ganse dag ingepakt.

’s Avonds een drink (ja, nog maar eentje) met de mensen die voor Camille gewerkt hebben.  Het is een ontroerende, emotionele avond.  Lieve woorden kunnen zo een deugd doen.

Het heeft vannacht eindelijk eens flink geregend en de temperaturen zijn een beetje gedaald.  Je kan weer ademen.

Onze laatste uitstap in Tsjechië gaat naar Dobříš en Orlík.  In Dobříš volgen we een rondleiding in het kasteel, niet echt onze stijl.  Het kasteel uit 1765 werd in 1942 gevorderd door de nazi’s en werd toen gebruikt als residentie voor de Duitse Reichsprotektor.  Later werd het genationaliseerd door de communisten.  Na 1989 werd het kasteel aan de oorspronkelijke eigenaars teruggegeven.

                                       

Onderweg naar Orlík, een dorp met 343 inwoners en…. uiteraard een kasteel. 

   

We sluiten onze dag af met een heerlijk etentje bij Eda en Erhan. 

Onze laatste zondag in Praag is er eentje van lui zijn en genieten.

We gaan vandaag nog een dagje genieten samen met onze getuigen, Turkse en Tsjechische vrienden.  We hebben een boot gehuurd die met ons de meanders van de Moldau gaat varen.  We zagen dit stukje Tsjechië onlangs in Vlaanderen Vakantieland en hadden toen direct zoiets van dat moeten we nog zien voor we huiswaarts moeten keren.

Onze boottocht vertrekt in Davle, zo een 25 km buiten Praag.  Onze schipper die de bijnaam Georgio (Armani) heeft mag er best wel zijn.  Het is niet omdat ik nu een getrouwde vrouw ben dat ik niet meer naar mooie mannen zou mogen kijken, niet?

Met z’n tienen de boot op.  Het is snikheet, maar door het windje op het water heb je daar iets minder last van.  Wat we al meer dan anderhalf jaar weten wordt nog maar eens bevestigd, Tsjechië is een prachtig land.

         

                                                                             

In Slapy moeten we door een sluis die ons in een paar minuten 22 meter hoger brengt.  Toch wel een speciale ervaring, het geeft een beetje kriebels in je buik.

                  

Heel plots is het vakantiegevoel weg wanneer de schipper begint te roepen en de boot in één klap in zijn achteruit zet.  We zijn met teveel op het voordek gaan zitten en de boot begint zijn neus in het water te steken en we maken water.  Wat in een paar seconden door mijn hoofd flitst kan ik moeilijk beschrijven.  Het gaat van “mijn god, we zijn aan het zinken”, “gelukkig heeft Ali een reddingsvest aan” “kan iedereen wel zwemmen?” “zullen we dit overleven?” tot “dit heb ik mijn vrienden aangedaan”.  Erhan kruipt op handen en voeten naar het achterdek en de boot zet zich opnieuw plat op de rivier en het water stroomt uit onze boot.  Het bloed is uit mijn aderen verdwenen, mijn hart dreigt uit mijn borst te springen, het wenen staat me nader dan het lachen, ik heb het gevoel dat ik moet kotsen.  Pas na enkele minuten kan ik opnieuw normaal ademen en we kunnen weer met z’n allen genieten.  We genieten wel, maar zijn toch een stuk voorzichtiger nu.

                               

Na onze boottocht worden we allerhartelijkst ontvangen door de familie Deswarte in Villa Gineta (zie zondag 23 mei).  Zij bakten voor ons Tsjechische trouwkoekjes (geluksbrengers) en een lekkere kwarktaart.  Dank je wel Philippe en familie!!!!!

                                         

’s Avonds babbelen we met z’n allen, bij een lekker etentje, nog wat na over de voorbije 2 dagen.  Het was heerlijk, mooi, fantastisch, zalig!

Vandaag is het de dag waar we samen zoveel maanden hebben naar uitgekeken.  Tegen onze verwachtingen in zijn we helemaal niet zenuwachtig, maar wat niet is kan natuurlijk nog komen.

En ja hoor, wanneer Simona iets te lang doet over mijn make-up, dan komen de zenuwen.  Ik heb welgeteld 5 minuten om mijn kleed, juwelen en schoenen aan te trekken.  Diep ademhalen en niet teveel nadenken en het lukt wel.  Eens ik mezelf gezien heb in de spiegel en een goedkeurende blik krijg van mijn maatje gaan de zenuwen even snel weer weg als ze gekomen zijn.  We staan verstomd van onszelf dat we zo rustig zijn vandaag.

Heel veel mensen wuiven naar ons wanneer ze onze oldtimer Škoda zien langsrijden.  Sommigen roepen zelfs ‘congratulations’, sommigen vragen of ze een foto van ons mogen nemen.  Waw, zoveel meeleven van mensen die we totaal niet kennen, hadden we nooit verwacht, het ontroert.

De priester die we gekozen hebben vertelt een mooi verhaal over de weg die we samen hebben afgelegd.  Daarna leest hij de Tsjechische trouwgeloften voor en die zijn veel mooier dan de Belgische.  Gelukkig is er een Nederlandstalige tolk die het ons netjes voorzegt.  Heel aangrijpend.

We hebben zelf ook trouwgeloften geschreven en die kunnen we zonder één traan te verpinken aan mekaar voorlezen.  Wie had dat van ons gedacht?

De hele dag verloopt als in een sprookje.  Dit is de mooiste verjaardag uit mijn hele leven.  

Bedankt aan iedereen die ons een kaartje, een sms’je of een mailtje stuurde om ons te feliciteren.

Nog 1 keer slapen!!!!!  Laat ons hopen dat het lukt.

Camille werkt vandaag zijn laatste dag in Praag.  Het voelt heel raar wanneer ik hem voor de laatste keer uitwuif.  Hopelijk valt het afscheid van zijn collega’s hem niet te zwaar.