De antwoorden op de quizvragen zijn :

Španělsko : Spanje

Švýcarsko : Zwitserland

Rakousko : Oostenrijk

Maḋarsko : Hongarije

Rumunsko : Roemenië

Turecko : Turkije

Bělorusko : Wit Rusland

Dansko : Denemarken

Německo : Duitsland

Chorvátsko : Kroatië

Holandsko : Nederland

Anglie : Engeland

Řecko : Griekenland

Skotsko : Schotland

Slovensko : Slowakije

Slovinsko : Slovenië

Irsko : Ierland

Belgie : België

En de winnaars zijn : Joke, Gerda en Ingrid.  Ingrid omdat ze alles juist heeft (zonder bronvermeling), Joke omdat ze zo eerlijk is toe te geven dat er een beetje hulp voor nodig was, en Gerda voor de origineelste antwoorden.  Laat ons weten wanneer jullie de prijs komen opdrinken.

In de Tsjechische les leren we de namen van een paar landen.  Sommige houd je niet voor mogelijk.  Ik stel voor dat we een kleine quiz spelen vandaag.  De winnaar krijgt een paar flessen Staropramen, maar zij/hij moet ze wel hier bij ons komen halen.

Španělsko :

Švýcarsko :

Rakousko :

Maḋarsko :

Rumunsko :

Turecko :

Bělorusko :

Dansko :

Německo :

Chorvátsko :

Holandsko :

Anglie :

Řecko :

Skotsko :

Slovensko :

Slovinsko :

Irsko :

Belgie :

Geef toe dat er een paar gemakkelijke tussen zitten.

Een frisse wandeling door de sneeuw brengt ons naar de Nuselský brug, of de zelfmoordbrug.  De brug is bijna 500 m lang en 42 m hoog en loopt over het Nusledal.  In het dal staan alleen maar huizen, er stroomt geen rivier.  Van op deze brug pleegde - tot enkele jaren geleden - om de paar dagen iemand zelfmoord.  Gezien de dichte bebouwing onder de brug, succes verzekerd.  In 2007 werd een ijzeren constructie op de zijkant van de brug gezet die werd uitgetest door ervaren bergbeklimmers en niemand geraakte erover.  Sedertdien moeten kandidaat-zelfmoordenaars op zoek naar een andere locatie. 
Onderaan de brug hangt een betonnen constructie en daar rijdt de metro door.  Je mag er niet aan denken dat dit gevaarte op een dag naar beneden komt.
Eigenlijk wou ik alleen maar schrijven dat ik - ondanks mijn hoogtevrees - over de brug ben gewandeld, weliswaar stevig in de hand van Camille knijpend.

Sedert we hier wonen hebben we opnieuw leren genieten van het gezelschapsspel.  Vandaag hebben we Scrabble gespeeld.  Je wilt het niet weten welke nieuwe woorden we hebben uitgevonden, maar alle blokjes waren op.

Om 5 uur vertrekt Camille naar de luchthaven want hij moet vandaag naar Nederland.  Om 8.30 uur staat hij opnieuw thuis, de vlucht is afgelast.  Hadden we dit geweten hadden we toch een beetje langer in bed kunnen blijven liggen.

Plichtsbewust als hij is vertrekt hij nog naar het werk.  Ik zou er een snipperdag van gemaakt hebben.

Ik heb een paar dagen geleden aan de receptie laten weten dat het hier altijd verschrikkelijk warm is terwijl de thermostaat op 0 staat.  We vinden ook nergens een knop om die vloerverwarming uit te zetten.  Soms zitten we hier tot ‘s avonds laat met de venster open omdat het niet uit te houden is.  Als dat geen energie- en geldverspilling is. 
Nu hebben ze blijkbaar van op afstand (want ik heb hier niemand gezien) de vloerverwarming uitgezet.  Koud dat het hier nu is!  Van het ene uiterste naar het andere.  Ik probeer het hier nu een beetje warm te krijgen met een kleine radiator aan de muur, hopelijk helpt het een beetje.  Anders ga ik nog maar eens naar de receptie…..

Ik ben zenuwachtig want ik heb een afspraak bij de kapster.  Hopelijk kom ik hier niet buiten als een gepluimd kieken.  Terwijl ze knipt staat het zweet me in de schoenen.  Het gaat er zo anders aan toe dan bij Guyken.  Al bij al ben ik blij met het resultaat, het had erger gekund.

Camille vertrekt vandaag in alle vroegte naar Engeland.  En ik wacht op Lenka (van de receptie) die de stoelen zal komen terughalen die we leenden met kerstmis.  Rond de middag stuur ik haar een sms’je om te vragen wanneer ze komt.  We zijn nu avond, ik heb nog geen antwoord en de stoelen staan hier nog.

Vanavond weer alleen naar de Tsjechische les.  Marta (onze lerares) moet lachen met sommige van mijn uitspraken “ne, ne, je Ruska” zegt ze.  Ik moet er geen tekeningetje bij maken zeker….  Ik begrijp er nog altijd niet veel van, maar ik begin het nu wel leuk te vinden.

Terwijl Camille een document tekent bij de notaris wacht ik in de hall van het bedrijvencentrum.  Altijd leuk, mensen kijken.  Yuppies zien er overal hetzelfde uit en denken dat de wereld aan hun kont hangt.  Zielig.

We moeten, hopelijk voor de laatste keer, naar de vreemdelingenpolitie.  Onze officiële verblijfsvergunning zou vandaag klaar zijn.  We trekken 2 nummertjes want dat hebben we vorige keer geleerd, 2 dossiers 2 nummertjes anders moet je een nieuw nummertje gaan halen en wachten op je nieuwe beurt.  Na ongeveer 1 uur is het onze beurt en wat blijkt, we hebben op het verkeerde knopje gedrukt en komen bij de verkeerde ambtenaar terecht.  Zonder pardon worden we teruggestuurd en we kunnen opnieuw beginnen.  Na nog eens meer dan anderhalf uur wachten zijn we opnieuw aan de beurt.  Aangezien ik ondertussen een nieuwe identiteitskaart heb stemt het nummer op mijn aanvraag niet meer overeen met het nummer van mijn nieuwe identiteitskaart.  Dikke problemen.  Ik krijg een document onder mijn neus geduwd waar ik niets van begrijp.  Ik vrees dat ik het hele boeltje opnieuw moet beginnen.  Ik zweer het, dat doe ik niet, nooit!  De ambtenaar doet haar best om in het weinige Engels dat ze kent mij uit te leggen dat ik enkel de zinnen die op het document staan moet overschrijven en dat dit bevestigt dat ik een nieuwe identiteitskaart heb.  Oef, ik krijg mijn verblijfsvergunning.  Met dank aan mevrouw de ambtenaar omdat ze probeerde een woordje Engels te spreken, de eerste die we tegenkwamen. 

In het dossier van Camille staat een stempel op de verkeerde plaats en dat kan niet!  Dus weer wachten….  Na een paar uur geduld hebben we onze papieren op zak.  Hier zien ze ons nooit meer.

Wandelen in de sneeuw.

Mijn maag en darmen protesteren.  Zullen we het eens een dagje met iets minder doen?

Al de hele avond knalt er vuurwerk langs alle kanten.  We gaan iets vóór middernacht de straat op.  Een gezellige drukte.  Elk groepje dat je tegenkomt heeft een fles Bohemia Sekt mee (Tsjechische schuimwijn) en enkele glazen.  Heel veel mensen hebben ook vuurwerk bij zich. 
We kussen elkaar een gelukkig nieuwjaar toe onder een oude klok en trekken verder de stad in tot op de Palackého brug.  De kurken vliegen ons om het hoofd.  Elke Tsjech drinkt het nieuwe jaar in.  Overal waar je kunt kijken wordt vuurwerk afgestoken.  De stad knalt en is verlicht, een adembenemend schouwspel.  We zijn gelukkig.

Rond de middag gaan we de stad in naar de burcht.  Niet zo’n goed idee om op nieuwjaarsdag naar hier te komen.  Je moet er op de koppen lopen.  We hebben nog 11 maand om nog eens tot hier te komen. 

Om 18 uur is het officiële vuurwerk van de stad.  Wij, niet gewoon aan nieuwjaar vieren in Praag, denken de tram te kunnen nemen.  Niets van, elke tram zit stampvol, iedere Prager wil dit spektakel zien.  Op de duur komt er toch een tram waar nog plaats is voor ons twee.  Als sardienen in een blik rijden we een eindje mee, maar we stappen na enkele haltes uit want je zou misselijk worden van al die onfrisse geuren en al die warme adem in je nek.  We gaan naar dezelfde brug als vannacht en bekijken samen met honderden (of zijn het duizenden?) anderen het vuurwerk van op een afstand.  Prachtig, maar het is zo koud dat we na 10 minuten stilstaan het gevoel krijgen dat onze tenen aan het bevriezen zijn.  Snel terug naar huis waar we onze voeten warmen bij elkaar.

Wij wensen jullie allen een gezellige oudejaarsavond, een goed begin en het allerbeste voor 2009.

Oh, Bernadetje heeft afgehaakt.  ’t Kan alleen maar beter worden.

Ik krijg op de Belgische ambassade mijn nieuwe identiteitskaart, een iets grotere dan de gewone en in het oranje i.p.v. groen.  Ik voel me een echte wereldburger.

Wat een geweldig nieuws horen we hier uit België!  Louis de Funès wordt premier en Bernadette Soubirous vicepremier.  Wat een klucht, ik ben blij dat ik niet in België woon.  Veel geluk ermee!

We nemen een English Breakfast in het restaurantje beneden aan het appartementsgebouw.  Veel calorieën, maar zo lekker.  Daarna de tram op naar Kubanské Náměsti.  Gerda en ik overnachtten hier 10 jaar geleden in hotel Mars.  Ik herinner me dat het hotel niet echt supermodern was, maar dat het plein waar het ligt er zo troosteloos uitziet wist ik niet meer.  Eens je een paar kilometer buiten de stad gaat zie je nog wel meer van die communistische overblijfselen.  Paneláky zijn prefab torenflats.  Er werden tijdens het communisme (in gans Tsjechië) zo’n 2.000.000 van die appartementen gebouwd.  In Praag wonen nu nog 200.000 mensen in die gebouwen.
We slenteren rond op het kerkhof van Vinohradskȳ Hřbitov.  Het valt ons op dat er veel meer mensen gecremeerd worden dan bij ons.  Op bijna alle graven staat kerstversiering, soms zelfs een heuse kerstboom met bijhorende kerstballen.  Hopelijk waait deze gewoonte niet over naar België.  Het is een kitscherige bedoening.

We drinken een lekkere Amaretto chocolate in het majestueuze art deco Café Imperial met zijn hoge plafonds, reusachtige beschilderde ramen en jugendstil tableaus.  In dit café hebben ze een bizarre gewoonte : degene die 1943 kronen (bijna € 80) op de toonbank legt krijgt de schaal met donuts van gisteren om ze naar de klanten te gooien!  Foto’s aan de muur getuigen van dit fenomeen. 

Vandaag beginnen de koopjes.  We gaan toch maar eens kijken, ook al zijn kledij en schoenen hier veel duurder dan in België.  Ik vind de schoenen waar ik al mijn hele leven (of toch al de helft van mijn leven) van droom.  Zwart-witte herenschoenen.  Voor 1 keer ben ik blij dat ik grote voeten heb.  Het is niet echt een koopje, maar voor een droom moet je wat overhebben.  De man die ons helpt bekijkt me raar en maakt er mij op attent dat het herenschoenen zijn.  Maar dan bekijkt hij me nog eens goed en ik zie het hem zo denken “ja, zij is een rare”.  Dat ik naar Praag moest verhuizen om die schoenen te vinden! 

Vandaag wonen we hier al 1 maand.

In Tsjechië zijn 24, 25 en 26 december wettelijke feestdagen.  Camille heeft dus 3 dagen verlof.  Snappen jullie nu waarom we naar hier verhuisd zijn?

We genieten samen met de (klein)kinderen van kerstmis in Praag.  Geen witte kerst, maar er hangt toch wel een gezellige sfeer in de stad.

Het zijn warme dagen met veel te weinig slaap en een glaasje meer dan we gewoon zijn. 
Vrijdagmiddag valt het afscheid ons zwaar, ook al weten we dat we over 3 weken weer samen zijn.  We blijven verweesd achter.

Ik heb vannacht eindelijk eens een hele nacht geslapen.  Wat een zalig gevoel.  Ik sta op vol energie.  Vandaag moeten de overgordijnen van de slaapkamer en de keuken afgewerkt worden.  Het laatste stukje dat nog ontbreekt om het volledig gezellig te maken.  Wanneer ik Camille zijn blik zie wanneer hij thuiskomt weet ik dat mijn werk gesmaakt wordt.  Ik voel me goed.

Morgen komen de kinderen en kleinkinderen.  We kijken er naar uit, samen kerstmis vieren in Praag….

Voor het eerst sedert we hier wonen heb ik het moeilijk omdat ik niet snel even naar huis kan.  Vandaag wordt ons moeke 80 en ook Anny is jarig (neen ik zal niet verklappen dat je al een  halve eeuw en 1 jaar bent). 
Gedachten verzetten en op stap.  We gaan naar Josefov, de Joodse wijk van Praag.  Wat me het meest aangrijpt zijn de tekeningen van kinderen die in concentratiekampen zaten.  Herinner je je nog Gerda dat we hier 10 jaar geleden ook al niet goed van waren?
Onze karper smaakt heerlijk.  Vis met peperkoek, wij zijn het niet zo gewend, maar ’t is echt lekker.