Om 5 uur vertrekt Camille naar de luchthaven want hij moet vandaag naar Nederland.  Om 8.30 uur staat hij opnieuw thuis, de vlucht is afgelast.  Hadden we dit geweten hadden we toch een beetje langer in bed kunnen blijven liggen.

Plichtsbewust als hij is vertrekt hij nog naar het werk.  Ik zou er een snipperdag van gemaakt hebben.

Ik heb een paar dagen geleden aan de receptie laten weten dat het hier altijd verschrikkelijk warm is terwijl de thermostaat op 0 staat.  We vinden ook nergens een knop om die vloerverwarming uit te zetten.  Soms zitten we hier tot ‘s avonds laat met de venster open omdat het niet uit te houden is.  Als dat geen energie- en geldverspilling is. 
Nu hebben ze blijkbaar van op afstand (want ik heb hier niemand gezien) de vloerverwarming uitgezet.  Koud dat het hier nu is!  Van het ene uiterste naar het andere.  Ik probeer het hier nu een beetje warm te krijgen met een kleine radiator aan de muur, hopelijk helpt het een beetje.  Anders ga ik nog maar eens naar de receptie…..

Ik ben zenuwachtig want ik heb een afspraak bij de kapster.  Hopelijk kom ik hier niet buiten als een gepluimd kieken.  Terwijl ze knipt staat het zweet me in de schoenen.  Het gaat er zo anders aan toe dan bij Guyken.  Al bij al ben ik blij met het resultaat, het had erger gekund.

Camille vertrekt vandaag in alle vroegte naar Engeland.  En ik wacht op Lenka (van de receptie) die de stoelen zal komen terughalen die we leenden met kerstmis.  Rond de middag stuur ik haar een sms’je om te vragen wanneer ze komt.  We zijn nu avond, ik heb nog geen antwoord en de stoelen staan hier nog.

Vanavond weer alleen naar de Tsjechische les.  Marta (onze lerares) moet lachen met sommige van mijn uitspraken “ne, ne, je Ruska” zegt ze.  Ik moet er geen tekeningetje bij maken zeker….  Ik begrijp er nog altijd niet veel van, maar ik begin het nu wel leuk te vinden.

Terwijl Camille een document tekent bij de notaris wacht ik in de hall van het bedrijvencentrum.  Altijd leuk, mensen kijken.  Yuppies zien er overal hetzelfde uit en denken dat de wereld aan hun kont hangt.  Zielig.

We moeten, hopelijk voor de laatste keer, naar de vreemdelingenpolitie.  Onze officiële verblijfsvergunning zou vandaag klaar zijn.  We trekken 2 nummertjes want dat hebben we vorige keer geleerd, 2 dossiers 2 nummertjes anders moet je een nieuw nummertje gaan halen en wachten op je nieuwe beurt.  Na ongeveer 1 uur is het onze beurt en wat blijkt, we hebben op het verkeerde knopje gedrukt en komen bij de verkeerde ambtenaar terecht.  Zonder pardon worden we teruggestuurd en we kunnen opnieuw beginnen.  Na nog eens meer dan anderhalf uur wachten zijn we opnieuw aan de beurt.  Aangezien ik ondertussen een nieuwe identiteitskaart heb stemt het nummer op mijn aanvraag niet meer overeen met het nummer van mijn nieuwe identiteitskaart.  Dikke problemen.  Ik krijg een document onder mijn neus geduwd waar ik niets van begrijp.  Ik vrees dat ik het hele boeltje opnieuw moet beginnen.  Ik zweer het, dat doe ik niet, nooit!  De ambtenaar doet haar best om in het weinige Engels dat ze kent mij uit te leggen dat ik enkel de zinnen die op het document staan moet overschrijven en dat dit bevestigt dat ik een nieuwe identiteitskaart heb.  Oef, ik krijg mijn verblijfsvergunning.  Met dank aan mevrouw de ambtenaar omdat ze probeerde een woordje Engels te spreken, de eerste die we tegenkwamen. 

In het dossier van Camille staat een stempel op de verkeerde plaats en dat kan niet!  Dus weer wachten….  Na een paar uur geduld hebben we onze papieren op zak.  Hier zien ze ons nooit meer.

Wandelen in de sneeuw.

Mijn maag en darmen protesteren.  Zullen we het eens een dagje met iets minder doen?

Al de hele avond knalt er vuurwerk langs alle kanten.  We gaan iets vóór middernacht de straat op.  Een gezellige drukte.  Elk groepje dat je tegenkomt heeft een fles Bohemia Sekt mee (Tsjechische schuimwijn) en enkele glazen.  Heel veel mensen hebben ook vuurwerk bij zich. 
We kussen elkaar een gelukkig nieuwjaar toe onder een oude klok en trekken verder de stad in tot op de Palackého brug.  De kurken vliegen ons om het hoofd.  Elke Tsjech drinkt het nieuwe jaar in.  Overal waar je kunt kijken wordt vuurwerk afgestoken.  De stad knalt en is verlicht, een adembenemend schouwspel.  We zijn gelukkig.

Rond de middag gaan we de stad in naar de burcht.  Niet zo’n goed idee om op nieuwjaarsdag naar hier te komen.  Je moet er op de koppen lopen.  We hebben nog 11 maand om nog eens tot hier te komen. 

Om 18 uur is het officiële vuurwerk van de stad.  Wij, niet gewoon aan nieuwjaar vieren in Praag, denken de tram te kunnen nemen.  Niets van, elke tram zit stampvol, iedere Prager wil dit spektakel zien.  Op de duur komt er toch een tram waar nog plaats is voor ons twee.  Als sardienen in een blik rijden we een eindje mee, maar we stappen na enkele haltes uit want je zou misselijk worden van al die onfrisse geuren en al die warme adem in je nek.  We gaan naar dezelfde brug als vannacht en bekijken samen met honderden (of zijn het duizenden?) anderen het vuurwerk van op een afstand.  Prachtig, maar het is zo koud dat we na 10 minuten stilstaan het gevoel krijgen dat onze tenen aan het bevriezen zijn.  Snel terug naar huis waar we onze voeten warmen bij elkaar.

Wij wensen jullie allen een gezellige oudejaarsavond, een goed begin en het allerbeste voor 2009.

Oh, Bernadetje heeft afgehaakt.  ’t Kan alleen maar beter worden.

Ik krijg op de Belgische ambassade mijn nieuwe identiteitskaart, een iets grotere dan de gewone en in het oranje i.p.v. groen.  Ik voel me een echte wereldburger.

Wat een geweldig nieuws horen we hier uit België!  Louis de Funès wordt premier en Bernadette Soubirous vicepremier.  Wat een klucht, ik ben blij dat ik niet in België woon.  Veel geluk ermee!

We nemen een English Breakfast in het restaurantje beneden aan het appartementsgebouw.  Veel calorieën, maar zo lekker.  Daarna de tram op naar Kubanské Náměsti.  Gerda en ik overnachtten hier 10 jaar geleden in hotel Mars.  Ik herinner me dat het hotel niet echt supermodern was, maar dat het plein waar het ligt er zo troosteloos uitziet wist ik niet meer.  Eens je een paar kilometer buiten de stad gaat zie je nog wel meer van die communistische overblijfselen.  Paneláky zijn prefab torenflats.  Er werden tijdens het communisme (in gans Tsjechië) zo’n 2.000.000 van die appartementen gebouwd.  In Praag wonen nu nog 200.000 mensen in die gebouwen.
We slenteren rond op het kerkhof van Vinohradskȳ Hřbitov.  Het valt ons op dat er veel meer mensen gecremeerd worden dan bij ons.  Op bijna alle graven staat kerstversiering, soms zelfs een heuse kerstboom met bijhorende kerstballen.  Hopelijk waait deze gewoonte niet over naar België.  Het is een kitscherige bedoening.

We drinken een lekkere Amaretto chocolate in het majestueuze art deco Café Imperial met zijn hoge plafonds, reusachtige beschilderde ramen en jugendstil tableaus.  In dit café hebben ze een bizarre gewoonte : degene die 1943 kronen (bijna € 80) op de toonbank legt krijgt de schaal met donuts van gisteren om ze naar de klanten te gooien!  Foto’s aan de muur getuigen van dit fenomeen. 

Vandaag beginnen de koopjes.  We gaan toch maar eens kijken, ook al zijn kledij en schoenen hier veel duurder dan in België.  Ik vind de schoenen waar ik al mijn hele leven (of toch al de helft van mijn leven) van droom.  Zwart-witte herenschoenen.  Voor 1 keer ben ik blij dat ik grote voeten heb.  Het is niet echt een koopje, maar voor een droom moet je wat overhebben.  De man die ons helpt bekijkt me raar en maakt er mij op attent dat het herenschoenen zijn.  Maar dan bekijkt hij me nog eens goed en ik zie het hem zo denken “ja, zij is een rare”.  Dat ik naar Praag moest verhuizen om die schoenen te vinden! 

Vandaag wonen we hier al 1 maand.

In Tsjechië zijn 24, 25 en 26 december wettelijke feestdagen.  Camille heeft dus 3 dagen verlof.  Snappen jullie nu waarom we naar hier verhuisd zijn?

We genieten samen met de (klein)kinderen van kerstmis in Praag.  Geen witte kerst, maar er hangt toch wel een gezellige sfeer in de stad.

Het zijn warme dagen met veel te weinig slaap en een glaasje meer dan we gewoon zijn. 
Vrijdagmiddag valt het afscheid ons zwaar, ook al weten we dat we over 3 weken weer samen zijn.  We blijven verweesd achter.

Ik heb vannacht eindelijk eens een hele nacht geslapen.  Wat een zalig gevoel.  Ik sta op vol energie.  Vandaag moeten de overgordijnen van de slaapkamer en de keuken afgewerkt worden.  Het laatste stukje dat nog ontbreekt om het volledig gezellig te maken.  Wanneer ik Camille zijn blik zie wanneer hij thuiskomt weet ik dat mijn werk gesmaakt wordt.  Ik voel me goed.

Morgen komen de kinderen en kleinkinderen.  We kijken er naar uit, samen kerstmis vieren in Praag….

Voor het eerst sedert we hier wonen heb ik het moeilijk omdat ik niet snel even naar huis kan.  Vandaag wordt ons moeke 80 en ook Anny is jarig (neen ik zal niet verklappen dat je al een  halve eeuw en 1 jaar bent). 
Gedachten verzetten en op stap.  We gaan naar Josefov, de Joodse wijk van Praag.  Wat me het meest aangrijpt zijn de tekeningen van kinderen die in concentratiekampen zaten.  Herinner je je nog Gerda dat we hier 10 jaar geleden ook al niet goed van waren?
Onze karper smaakt heerlijk.  Vis met peperkoek, wij zijn het niet zo gewend, maar ’t is echt lekker.

Langs de weg en op pleintjes staan kraampjes waar karper verkocht wordt.  Karper met aardappelsla is het kerstdiner van de Tsjechen.  Wij willen dit morgen wel eens uitproberen en kopen ons een klein karpertje van 2 kg, kleiner heeft de man niet.  Het beest krijgt een ferme klop op zijn kop met een houten knuppel.  Ik draai me om van afgrijzen, dit tafereel had ik niet verwacht.  En dan weer dat verdomde taalprobleem.  Hij vraagt ons waarschijnlijk of hij hem moet kuisen, maar door zijn gebarentaal denken we dat hij hem in 2 helften wilt snijden en dat mag niet want ik wil hem opvullen.  Dus wij knikken zo hard als we kunnen neen.  De karper wordt ingepakt en we kunnen vertrekken.  Camille heeft daarna de leuke taak het beest te kuisen, de schubben er af te halen en het vel te stropen.  Dit moet je eens proberen als je niet het juiste gereedschap hebt.  De keuken ziet er uit als een slachthuis, bloed op het aanrecht en schubben tegen de muur.  Het zweet loopt zijn rug af.  Vanavond verdient hij een dubbele aperitief.

Om 3 uur in de namiddag wordt het lang verwachte laddertje gebracht en kan ik aan onze overgordijnen verder werken.  Ik maak me geen illusies, vandaag krijg ik dit klusje niet meer geklaard.  Volgende week komt ook nog langs.

De overgordijnen beginnen vorm te krijgen, maar ik kan ze niet ophangen om ze op de juiste lengte om te spelden omdat het laddertje dat mij tegen deze morgen beloofd werd er nog niet is.  Dat zal ook weer voor “tomorrow” zijn.

Vanavond ga ik alleen naar de les want Camille werkt vandaag in Polen en zal laat thuis zijn.  Wat ooit moest gebeuren gebeurt.  Ik neem de verkeerde tram en kom in een deel van de stad waar ik nog nooit ben geweest.  Eventjes paniek, maar ik kom uiteindelijk toch op school met slechts een kwartiertje vertraging.

Vandaag gaat het veel beter, maar ik weet dat het nooit vanzelfsprekend zal zijn.  Wie heeft het in zijn hoofd gehaald woorden uit te vinden die beginnen met 5 medeklinkers : zmrzlina betekent simpelweg een ijsje. 
Wanneer iemand je vraagt “Odkud jste?” dan antwoord je simpelweg “Jsem z Belgie”  (Van waar ben je; ik kom uit België).  De j wordt niet uitgesproken. 
Tellen is al evenmin evident : nula, jeden, dva, tři, čtyři, pět, šest, sedm, osm, devět, deset.
Het zal nog eventjes duren eer we onze gebarentaal kunnen achterwege laten vrees ik.

Onze eerste les was MOEILIJK!!!!  Na 1 lesuur had ik zin om er de brui aan te geven, ik verstond er niets van.  Maar ik heb doorgebeten en ook het 2° lesuur uitgezeten.  Nog maar 98 uren meer te gaan.