5H11’  Er is iets gebeurd want we schieten allebei tegelijk recht in ons bed.  Een scherp geluid dringt onze kamer binnen.  Na een paar seconden goed luisteren weet ik wat het is.  Dit geluid hoor ik meestal rond 10 uur in de voormiddag.  Onze sneeuwruimer maakt met zo een grote schop het pad tussen de appartementen sneeuwvrij.  Hopelijk kan hij volgende nacht beter slapen of indien hij weer niet kan slapen hoop ik dat hij een andere bezigheid vindt op dat vroege uur.
Na een paar minuten hoor ik Camille alweer in een diepe slaap.  Ik lees nog maar wat in mijn boek want van slapen komt niets meer in huis.

We doen 2 en een half uur sightseeing van de ene tram naar de andere.  We rijden telkens mee tot het eindstation van een tram en nemen daar dan een andere lijn en zo zien we een heel stuk van de stad, ook de minder mooie delen. 
Op zondag zijn er veel clochards die zich komen warmen op de tram.  Waarschijnlijk is de kans op controle die dag kleiner dan in de week.  Het verbaast me nog steeds dat hier zoveel vrouwen dakloos zijn.  Ik vind het raar van mezelf dat ik bijna geen medelijden meer voor hen kan opbrengen.  Eist gewenning zijn tol?

We ontbijten uitgebreid buitenshuis.  Een fijn begin van deze Valentijnsdag.

’s Avonds gaan we naar een pianoconcert.  Prachtig!  Anny en André, bedankt voor dit fantastische geschenk.

Tsjechische les. 

We leren de dagen van de week en ontdekken opnieuw een woord dat begint met 5 medeklinkers : čtvrtek betekent donderdag.  De andere dagen zijn ponděli (ma), úterý (di), středa (woe), pátek (vrij), sobota (za) en neděle (zon).  Eéntje kan ik vast en zeker onthouden, de rest wordt leren.

Het uur (letterlijk vertaald) :
Je jedna hodina : het is 1 uur.

Jsou dvě hodiny : het zijn 2 uur

Jsou tři hodiny : het zijn 3 uur

Jsou čtyři hodiny : het zijn 4 uur

Je pět hodin : het is 5 uur

Bij de cijfers 2, 3 en 4 gebruiken ze altijd de 3° persoon meervoud, bij alle anders cijfers gebruiken ze de 3° persoon enkelvoud.  Dit doen ze ook bij het maken van sommen.  Ze zeggen dus niet 1+1 is 2, maar 1+1 ZIJN 2 en 1+2 ZIJN 3 en 1+3 ZIJN 4.  Vanaf 5 is het dan weer gewoon zoals bij ons “is”; dus 1+4 IS 5.  Rare mannen die Tsjechen.

Als een (bijna) volleerde taxichauffeur rijd ik door Praag op weg naar de luchthaven want mijn zielsmaatje komt straks terug thuis.  Het is bakje vol want hij heeft nog 3 collega’s meegebracht.  Ik ben blij dat Camille hun voorstel om samen nog een glaasje te gaan drinken afslaat want ik heb hem enorm gemist.  Lekker gezellig thuis in de zetel.

Hun vliegtuig, dat meestal te vroeg landt, kwam gisteren met 40 minuten vertraging aan.  Het wachten duurde lang, maar ons geduld werd beloond door het hartelijke weerzien.

We hebben 4 mooie, hartverwarmende dagen samen.  We zien veel, we eten veel en we drinken veel.  En we vieren samen Camille zijn verjaardag die voor de laatste keer mee mag op tram 5.

Maandagmorgen vertrekt Camille naar Madrid en rond de middag vertrekken Anny en André terug naar huis.  De anticlimax is groot, maar gelukkig vind ik het niet erg om alleen te zijn.  Maar ik zal toch blij zijn als ik woensdagavond Camille terugzie op de luchthaven.

Waar zou die hoofdpijn toch vandaan komen?  Ach ja, een kermis is een geseling waard.

Om 1 uur ben ik klaar om Anny en André te gaan afhalen op de luchthaven.  Ik zal toch nog wat geduld moeten oefenen, ze landen pas om 18.30 uur.  De eerste keer dat ik alleen met de auto door Praag moet….  Onderweg pik ik Camille op aan een metrostation.

Ik ben druk in de weer want morgen komen Anny en André.  De eerste keer dat onze vrienden langskomen moet alles er pico bello uitzien!

Vanavond een housewarming party bij een collega van Camille, Eyran, een Turk die hier 2 weken geleden kwam wonen.  Toffe gast.  Hij is moslim, maar alleen op zondag.  Voor mij is het heel lang geleden dat ik nog eens een feestje onder collega’s meemaakte en ik amuseer me dan ook kostelijk met het observeren van enkele vrouwen die trachten in de gratie te komen van hun baas.  Snappen die echt niet hoe ze zich aanstellen?  ’t Is hier dus niet anders dan in België.

Ik keek er niet echt naar uit om naar het feestje te gaan omdat ik niet zo goed weet wat te vertellen tegen mensen die ik niet ken, maar ik voel me goed bij dit gekleurd allegaartje.  Er zijn Tsjechen, een Spanjaard, een Portugees, een Poolse, een Zuid-Afrikaanse, een Nederlander, een Fin, een Zwitser, enkele Engelsen en 2 Belgen.  Van 1 man, Raoul, ken ik de nationaliteit niet, moet ik dringend aan Camille vragen.  Hij intrigeert me wel.

Ik geniet van de Engelse humor.

Marta, onze lerares Tsjechisch, is een kranige dame die waarschijnlijk de kaap van de 70 al eventjes heeft overschreden.  En ze heeft een boontje voor Camille.  Hij mag tientallen woorden verkeerd uitspreken vóór ze hem eens een opmerking maat.  Maar o wee als ik iets verkeerd uitspreek, dan mag ik het 3 x herhalen.
Neen, dit is geen jaloezie, dit is gewoon de realiteit.  Camille valt trouwens op iets jongere vrouwen….

Ik vind het nog altijd raar dat veel woorden eindigen op “pis”.  Voor de Tsjechen niets speciaals natuurlijk, maar bij ons heeft het toch wel een bijklank.

Toen de postbode hier de eerste keer aan de deur belde omdat ze een aangetekend schrijven voor me had en mij om mijn “podpis” vroeg was ik blij dat ze mij een balpen in mijn handen stak en op haar papiertje toonde waar ik moest tekenen.  Anders had ik bij god niet geweten waar ze het over had.

Vandaag staat een bezoek aan het dorp Mělník (op zo'n 50 km van Praag) op het programma.  Aangezien er vannacht nog een pakje sneeuw is bijgevallen wordt de uitstap naar een latere datum verschoven.

Op de begraafplaats Vyšehrad hebben we al een paar keer rondgeslenterd, maar we hebben er nog niet alles ontdekt, dus gaat de wandeling nog maar eens daarheen.
Op een deel van het kerkhof staan tientallen houten kruisjes, de rustplaats van evenveel nonnen.  Volgens een legende zit elke nacht één van die nonnen op haar graf om vergiffenis te krijgen voor de zonden die ze begaan heeft in haar leven.  Je weet dat het maar een legende is en toch vraag je je af wanneer je daar staat op welk kruis ze zou zitten.  Rosseeltje, deze legende las ik in één van de boeken die je ons voor onze kerst stuurde. 

We proberen voor het eerst het spel de Kolonisten van Catan.  Michaël, ik vrees dat je ons niveau een beetje overschat hebt of mag je geen aperitiefje drinken bij dit spel?  Zelfs met de uitleg in de hand is het ons niet gelukt.  We proberen het nog wel eens, volgende keer beter.

Carcassonne daarentegen ligt ons beter.  Na 2 spelletjes heb ik er nog niet genoeg van, maar het Tsjechisch roept.  Wie had ooit gedacht dat wij op een zondagnamiddag een deel van onze zo dierbare vrije tijd zouden opofferen om een Slavische taal te leren?

Vandaag wonen we hier 2 maanden.  We hebben het gevoel dat dit jaar veel te vlug voorbij zal zijn.

We bezoeken de 2 bibliotheken van het Strahovský Klášter.  De oudste werd gebouwd midden 1600, de jongste dateert van het einde van de 18° eeuw.  De boekenkasten reiken van de grond tot het plafond en zijn op sommige plaatsen 15 m hoog.  Enkele boekenkasten hebben tralies, waarachter boeken staan die van de Kerk niet mochten gelezen worden.  De plafonds zijn prachtig beschilderd.
Als je ooit naar Praag komt moeten deze bibliotheken zeker op je ‘te bezoeken’ lijstje staan.  Mooi!

We slenteren nog wat door de stad en gaan een kijkje nemen in de Panna Marie Vítězná kerk, waar het beeldje van het Kindje Jezus van Praag staat.  Ik wil eens zien in hoeverre één van mijn broers op dit beeldje leek toen hij jaren na elkaar dit figuurtje mocht (moest) uitbeelden in de processie.  Dirk, je was een veel mooier Kindje Jezus van Praag dan wat hier staat.  Het is klein, kitscherig en lelijk aangekleed.  Er werden heel wat wonderen gesignaleerd sedert het beeldje hier gezet werd in 1628.  Jaarlijks komen hier duizenden pelgrims om hun bede te laten verhoren.

Rond 10 vóór 11 een extra nieuwsuitzending op de radio.  Een gek heeft kinderen neergestoken in een kinderdagverblijf.  De hele dag blijft dit spoken in mijn hoofd.  Bij wie niet?

Vervolg van het verwarmingsverhaal.

Wie kom ik een paar dagen vóór we naar België vertrekken tegen op de gang?  De baas van de techniekers.  Ha, ha, die moet ik hebben.  Met handen en voeten uitgelegd dat onze vloerverwarming het niet meer doet.  Hij komt met me mee en toont me in de algemene elektriciteitskast dat de buizen die naar het nummer 650 (ons appartement) lopen warm zijn, dus volgens hem “no problem”.  Ik sleur hem mee naar ons appartement en laat hem daar aan den lijve ondervinden hoe koud het is.  “Oh yes, problem”.  Na lang zoeken heeft hij het gevonden.  De nummertjes van de appartementen werden verkeerd gekleefd in die elektriciteitskast.  Onze vloerverwarming was aangesloten op de leidingen van een ander appartement dat leeg staat.  Na 6 uur warmt ons nestje weer op en wordt het weer gezellig.

Dit geloof je niet, maar ‘s anderendaags is het warm in de beide slaapkamers.  En daar ligt geen vloerverwarming, daar hangen enkel radiators aan de muur.  De thermostaten staan op 0 en toch zijn de radiators warm.  Wordt vervolgd. 

Het schiet me te binnen dat ik nog niets verteld heb over wat expats krijgen als ze hier arriveren : 2 platte borden, 2 diepe borden, 2 tassen + ondertassen, 4 glazen, 1 kookpot, een snijplank met enkele messen, een broodrooster, een waterkoker, 2 donsdekens, 2 kussens, 1 onderlaken, 2 dekbedovertrekken, 2 kussenslopen, een wasmachine, een droogkast en dat zal het zowat zijn.  Gelukkig mochten we toch een paar kubieke meter verhuizen, we zouden hier mooi gezeten hebben zonder al het andere huisgerief dat een mens nodig heeft om te kunnen leven.
Langs de andere kant mogen we niet klagen, we hebben nu een flatscreen en een afwasmachine, die heb ik beiden niet in Ressegem.

In de appartementsblokken hier wonen enkel expats.  Dikke nekken, niet te doen (wij zijn de uitzonderingen natuurlijk).  Slechts 2 van die dikke nekken geven een goeie dag terug.  De rest doet alsof je een luchtbel bent.

Waar ik me ook aan erger : wij expats moeten ons huisafval niet sorteren. Alles, maar dan ook alles mogen wij beneden op -2 in een container gooien.  Wanneer je hier toekomt weet je natuurlijk niet beter, je denkt, raar maar ’t zal wel zo zijn.  De eerste 2 dagen hebben wij dus ook alle afval in de container gekieperd.  Tot we op straat inzamelbakken zagen voor glas, papier, brikken en plastic flessen.  Vanaf toen sorteren we plichtsbewust.  Dat voelt stukken beter.

De weegschaal liegt er niet om.  Die 4 dagen België hebben me 1,5 kg opgeleverd.  Bij het zien van mijn resultaat beslist Camille niet op de weegschaal te gaan staan.  Groot gelijk heeft hij, het werkt alleen maar deprimerend.

We hebben een hamer meegebracht en ik kan dus aan de slag.  Bij de verhuis heb ik er niet aan gedacht er één in te pakken (wel 2 kurkentrekkers, remember?) en aangezien we er een paar in Ressegem en enkele in Merchtem hebben beslisten we er hier geen te kopen om daarna bij de andere te leggen.  Maar nu is het zover, ik kan me uitleven met een paar spullen aan de muur te hangen.  Gezellig!

De terugreis verloopt vlotter dan de heenreis.  Vandaag zien we geen sneeuw, geen ijzel, geen mist zoals vorige woensdag.  Op iets minder dan 10 uur zijn we terug thuis.  Het voelt goed.
Wanneer we bijna door Duitsland zijn krijgen we ineens de flikken achter ons, ze halen ons in, zetten hun zwaailicht op en er komt zo een bordje uit de hoedenplank tevoorschijn met in fluogroene letters : Polizei – folgen.  Het koud zweet breekt me uit.  Ik weet nochtans zeker dat ik geen overtreding heb gemaakt en toch doet het raar.  De laatste tientallen kilometers waren nogal heuvelachtig en dan ga ik zeker niet te snel rijden (ja, waar die hoogtevrees toch goed voor is).  Ik dus braafjes volgen en ik moet de eerstvolgende parking oprijden.  Veel bekijks natuurlijk, wat hebben die mispeuterd???  ’t Moet gezegd, ’t zijn vriendelijke flikken.  Ze vragen onze papieren en willen enkel weten of het een firmawagen is.  En daarna kunnen we weer verder.  De adrenaline stroomt hevig.  Dat hebben we ook eens meegemaakt, net als in de film.

We hebben een decoder gekocht in België en ja, dankzij het technisch talent van Camille (hij heeft er nog vele andere hoor) werkt onze TV Vlaanderen.  Nu kunnen we ook nog eens naar niet-Tsjechische zenders kijken.  Bedankt mijn lief, al de eerste avond dat we het VRT nieuws kunnen kijken zie ik Johan Depoortere.  Geef toe dames, die man heeft toch iets.  Hij zou wel eens een ooglidcorrectie kunnen overwegen, maar voor de rest….

Het waren 4 drukke, maar gezellige dagen.  Bedankt allemaal voor jullie hartverwarmende ontvangst. 

Mieke, Etienne, Anke en Thierry, bedankt om zo goed voor ons huis en appartement te zorgen.  Het geeft een geruststellend gevoel dat jullie onze thuis zo goed onderhouden, het voelt aan alsof we er niet weg geweest zijn.