Vanavond gaan we uit eten met Tibor, een collega van Camille die ons al met heel veel geholpen heeft.  Het is niet altijd evident in een land te wonen waarvan je de taal (nog) niet kent.  Tibor is voor ons een geschenk uit de hemel. 
Camille had mij verteld dat Tibor een echte spraakwaterval is.  Amai, niets overdreven, die gast zwijgt geen minuut.  Wel gemakkelijk natuurlijk, het gesprek valt nooit stil.

Ik heb medelijden met hem wanneer hij vertelt dat hij tot een tijdje geleden niet zo een goed gevoel had over Belgen.  Zijn moeder scheidde van zijn vader en trouwde met een Belg.  Zijn vriendin bedroog hem vorig jaar met een Belg.  En toen kreeg hij een paar maanden geleden ook nog te horen dat hij als nieuwe baas een Belg zou krijgen.  Maar hij heeft het dus een kans gegeven en geprobeerd Camille positief te bekijken.  En dat is blijkbaar goed gelukt, die twee hebben ondertussen een hele toffe relatie.  Tibor zegt ook dat hij door mij te leren kennen een nog positievere kijk op de Belgen krijgt.  Zal ik dit geloven of is het pure vleierij?  Waar of niet, het doet me toch wel iets.

We geloven onze ogen niet wanneer we de overgordijnen openmaken : het heeft vannacht weer gesneeuwd.  Houdt die winter hier dan nooit op?  Dus maar weer de dikke botten uit de kast halen die ik gisteren met zoveel plezier had weggezet.  Het blijft sneeuwen tot de middag tot er een weer een tapijt van een paar centimeter ligt.

Ik heb een afspraak bij de kapper.  Ik neem een paar foto’s van mezelf mee, van een vorig leven in België, in de hoop dat deze kapper nu eindelijk eens zal snappen dat mijn haar ‘kort’ mag geknipt worden.
Neen hoor, ze durven het hier dus echt niet, of willen ze het niet, een vrouw met kort haar.  Ik mis Guyken.  Maar ik leef op hoop.  Ik heb al een afspraak met hem gemaakt ergens begin mei wanneer we nog eens in België zijn.

De zon schijnt al vanaf 6H15’ deze morgen.  Zou de lente dan eindelijk ook hier in het land zijn?  Ik ga een paar uur stappen.  Het is toch nog frisser dan ik dacht, zo een graad of 5, 6.  Maar ik geniet.  Eventjes geen winter.

We wandelen naar Hlavní nádraží, het centraal station van Praag.  Het art-nouveaugebouw heeft een beetje een vieze uitstraling, maar gelukkig zien we dat ze aan de binnenkant met verfraaiingswerken begonnen zijn.  Hopelijk komt daarna de buitenkant aan de beurt.

Het begint te regenen en dus moeten we dringend schuilen en iets lekkers drinken. 

Wanneer we thuis komen kijk ik even naar mijn mailtjes.  Oei, oei, ik heb blijkbaar mensen ongerust gemaakt.  Lieve mensen, bedankt voor jullie mails, maar jullie hoeven zich geen zorgen te maken over mij, ik voel me weer in topvorm en heel gelukkig.  De heimwee is over.  Ik voel me hier goed, ik voel me thuis.

Eyran, de Turkse collega van Camille, komt vanavond eten.  Ik val op blonde mannen, maar dit zwartharige exemplaar mag er best wel zijn.  Hij heeft bloemen mee voor mij en voor Camille een fles wijn die volgens hem  naar Belgian chocolate smaakt.  We zijn benieuwd.  De bloemen zijn mooi verpakt in mica met lint en strik en dat is iets wat ik hier nog nooit gezien heb.  Een boeket wordt altijd ingepakt in een bruin papier.  Waar heeft hij dit gevonden?  Een echte gentleman. 

Er wordt uiteraard veel over het werk gesproken, maar het is best een fijne avond.  Ik vind het heel raar dat ik tegen Camille in het Engels zit te praten.  De volgende stap is Tsjechisch.

Mijn heimwee is over, gelukkig maar.  Ik zit weer vol energie, ik heb zin om veel te doen, altijd een goed teken.  En de zon schijnt eindelijk nog eens, meer moet dat niet zijn.

Ik fleur ons huisje op met tulpen, narcissen en 1 roos die ik kreeg van de dame in de bloemenwinkel.  “Present for you”, hoe lief.  Ik kom hier (bijna) wekelijks en we proberen dan samen een klapke te doen.  Zij in haar beste Engels, ik met een paar woordjes Tsjechisch, soms best komisch, maar we verstaan elkaar.

Ik probeer de maanden in mijn hoofd te krijgen.  Het zal nog wat oefening vragen eer die er blijven zitten : leden, únor, březen, duben, květen, červen, červenec, srpen, září, říjen, listopad, prosinec.

Ik word wakker en ineens wordt me duidelijk waarom ik me gisteren anders voelde dan anders, ik heb heimwee.  Al zeg ik het zelf, het heeft lang geduurd eer deze dag kwam.  Een heel raar gevoel.  Camille probeert me te troosten wanneer de tranen komen en vertrekt een stuk later dan gewoonlijk naar het werk, de schat.  Ik neem me voor me niet te verzetten tegen dit gevoel en het zijn gang te laten gaan en vooral wil ik er niemand mee belasten, dus geen telefoontjes of klaagmailtjes naar wie dan ook.  Ik doe niet veel vandaag en sta mezelf toe me ellendig te voelen. 
Iets na de middag  krijg ik een telefoontje van Anny.  Ze kon het niet beter timen.  De tranen komen nog maar eens boven, maar onze babbel doet me deugd.  De afstand is ineens weer veel kleiner.  Het doet deugd zo een goede vriendin te hebben. 
Tegen ’s avonds voel ik me stukken beter. 

Op dinsdag en donderdag maak ik iets te eten waar we na de les niet teveel werk meer aan hebben, aangezien we dan pas tussen 20H15’ en 20H30’ thuis zijn.  Rond de middag begin ik met de voorbereidingen en zet ik de kookplaat aan, of ik probeer toch de kookplaat aan te zetten.  Ik krijg enkel een foutmelding.  Een paar keer de elektriciteit uit en aan gezet omdat dit niet de eerste keer is dat het fout loopt met die plaat, maar vandaag lukt het niet meer om ze aan de praat te krijgen.  Dus nog maar eens naar de receptie gebeld, met in mijn achterhoofd : dit wordt weer tomorrow, vanavond naar het restaurant.  Petra belooft me dat ze zo vlug mogelijk iemand zal sturen.  Niet te geloven, na 2 uur heb ik een nieuwe kookplaat.  Het restaurant zal dus voor een volgende keer zijn….

Gedurende 2 maanden heb ik geprobeerd vogeltjes naar ons terras te lokken met van die voedernetjes (uit België meegebracht wegens hier niet te vinden), maar het is niet gelukt.  Geen meesje hebben we gezien.  We hangen onze hele voorraad op in een park, hier zitten genoeg hongerige vogeltjes.  Na onze goeie daad is het tijd om lui te zijn, daar dienen zondagen toch voor?

We trekken naar Olšanské Hřbitovy, het grootste kerkhof van Praag.  Men begon hier te begraven in 1679, het jaar dat een grote pestepidemie Praag trof.  De oppervlakte van dit Hřbitovy is 51 ha, er zijn circa 110.000 graven waarin 1.800.000 mensen begraven liggen.

Deze morgen scheen het zonnetje en kregen we het gevoel dat de lente eindelijk in het land was en we hebben een dunnere jas aangetrokken, want die dikke winterjassen hebben we zowat gehad.  Dat was geen goed idee, het is nog altijd goed koud en na 1 uur krijgen we het gevoel dat we zullen bevriezen als we nog langer buiten blijven.  Wanneer de lente er echt zal zijn komen we vast en zeker terug want het is hier indrukwekkend mooi en rustgevend.

Het is hier beginnen winteren op 28 december en ons wintertje is nog niet voorbij vrees ik.  De voorspellingen voor volgende week geven nog steeds sneeuw.  Dit jaar hebben we genoeg sneeuw gezien voor een paar jaar.

Bovenaan de deur tussen de lift en de gang staat zo een trekker waarmee de deur automatisch sluit.  Wel, vandaag sluit de deur niet meer want iemand vond het leuk om de trekker af te breken.

Wanneer we ’s avonds thuis komen is ook de omlijsting van de deur verdwenen.  Als dit geen leuke spelletjes zijn! 

Ik mag niemand verdenken, maar sedert kort werden Amerikaanse studenten onze buren, de enige buren op deze verdieping.  Man, man, hebben die een nek, niet te doen.  Dat moet zijn hele leven nog maken en dat denkt dat de wereld aan zijn (haar) kont hangt.  Een “goeie dag” geven ze niet, zelfs geen knikje, ik ben tenslotte ook maar een luchtbel in dit grote heelal.

Wanneer ik het Tsjechisch Nationaal Ziekenfonds binnenstap maak ik me de bedenking dat in Praag dikwijls achter de lelijkste gevels de mooiste interieurs schuilgaan.  Deze gevel is één van de zovele die dringend een opsmukje kan gebruiken, maar eens binnen kom je ogen te kort om alles in je op te nemen.  In dit art nouveau decor wil ik ook wel een baantje.
Godzijdank is Eva bij me want ook hier spreekt maar één iemand een andere taal dan Tsjechisch, en die is er niet vandaag.  Na een hoop tolkwerk is mijn ziekteverzekering afgesloten, ik kan weer op mijn 2 oren slapen.
Eva is laatstejaars studente economie en werkt parttime om haar studies te kunnen betalen.  Zij is niet de enige hier in Tsjechië, de meeste studenten hebben een baantje omdat hun ouders de studies niet kunnen bekostigen.  Mijn hoedje af.