We wandelen naar Hlavní nádraží, het centraal station van Praag.  Het art-nouveaugebouw heeft een beetje een vieze uitstraling, maar gelukkig zien we dat ze aan de binnenkant met verfraaiingswerken begonnen zijn.  Hopelijk komt daarna de buitenkant aan de beurt.

Het begint te regenen en dus moeten we dringend schuilen en iets lekkers drinken. 

Wanneer we thuis komen kijk ik even naar mijn mailtjes.  Oei, oei, ik heb blijkbaar mensen ongerust gemaakt.  Lieve mensen, bedankt voor jullie mails, maar jullie hoeven zich geen zorgen te maken over mij, ik voel me weer in topvorm en heel gelukkig.  De heimwee is over.  Ik voel me hier goed, ik voel me thuis.

Eyran, de Turkse collega van Camille, komt vanavond eten.  Ik val op blonde mannen, maar dit zwartharige exemplaar mag er best wel zijn.  Hij heeft bloemen mee voor mij en voor Camille een fles wijn die volgens hem  naar Belgian chocolate smaakt.  We zijn benieuwd.  De bloemen zijn mooi verpakt in mica met lint en strik en dat is iets wat ik hier nog nooit gezien heb.  Een boeket wordt altijd ingepakt in een bruin papier.  Waar heeft hij dit gevonden?  Een echte gentleman. 

Er wordt uiteraard veel over het werk gesproken, maar het is best een fijne avond.  Ik vind het heel raar dat ik tegen Camille in het Engels zit te praten.  De volgende stap is Tsjechisch.

Mijn heimwee is over, gelukkig maar.  Ik zit weer vol energie, ik heb zin om veel te doen, altijd een goed teken.  En de zon schijnt eindelijk nog eens, meer moet dat niet zijn.

Ik fleur ons huisje op met tulpen, narcissen en 1 roos die ik kreeg van de dame in de bloemenwinkel.  “Present for you”, hoe lief.  Ik kom hier (bijna) wekelijks en we proberen dan samen een klapke te doen.  Zij in haar beste Engels, ik met een paar woordjes Tsjechisch, soms best komisch, maar we verstaan elkaar.

Ik probeer de maanden in mijn hoofd te krijgen.  Het zal nog wat oefening vragen eer die er blijven zitten : leden, únor, březen, duben, květen, červen, červenec, srpen, září, říjen, listopad, prosinec.

Ik word wakker en ineens wordt me duidelijk waarom ik me gisteren anders voelde dan anders, ik heb heimwee.  Al zeg ik het zelf, het heeft lang geduurd eer deze dag kwam.  Een heel raar gevoel.  Camille probeert me te troosten wanneer de tranen komen en vertrekt een stuk later dan gewoonlijk naar het werk, de schat.  Ik neem me voor me niet te verzetten tegen dit gevoel en het zijn gang te laten gaan en vooral wil ik er niemand mee belasten, dus geen telefoontjes of klaagmailtjes naar wie dan ook.  Ik doe niet veel vandaag en sta mezelf toe me ellendig te voelen. 
Iets na de middag  krijg ik een telefoontje van Anny.  Ze kon het niet beter timen.  De tranen komen nog maar eens boven, maar onze babbel doet me deugd.  De afstand is ineens weer veel kleiner.  Het doet deugd zo een goede vriendin te hebben. 
Tegen ’s avonds voel ik me stukken beter. 

Op dinsdag en donderdag maak ik iets te eten waar we na de les niet teveel werk meer aan hebben, aangezien we dan pas tussen 20H15’ en 20H30’ thuis zijn.  Rond de middag begin ik met de voorbereidingen en zet ik de kookplaat aan, of ik probeer toch de kookplaat aan te zetten.  Ik krijg enkel een foutmelding.  Een paar keer de elektriciteit uit en aan gezet omdat dit niet de eerste keer is dat het fout loopt met die plaat, maar vandaag lukt het niet meer om ze aan de praat te krijgen.  Dus nog maar eens naar de receptie gebeld, met in mijn achterhoofd : dit wordt weer tomorrow, vanavond naar het restaurant.  Petra belooft me dat ze zo vlug mogelijk iemand zal sturen.  Niet te geloven, na 2 uur heb ik een nieuwe kookplaat.  Het restaurant zal dus voor een volgende keer zijn….

Gedurende 2 maanden heb ik geprobeerd vogeltjes naar ons terras te lokken met van die voedernetjes (uit België meegebracht wegens hier niet te vinden), maar het is niet gelukt.  Geen meesje hebben we gezien.  We hangen onze hele voorraad op in een park, hier zitten genoeg hongerige vogeltjes.  Na onze goeie daad is het tijd om lui te zijn, daar dienen zondagen toch voor?

We trekken naar Olšanské Hřbitovy, het grootste kerkhof van Praag.  Men begon hier te begraven in 1679, het jaar dat een grote pestepidemie Praag trof.  De oppervlakte van dit Hřbitovy is 51 ha, er zijn circa 110.000 graven waarin 1.800.000 mensen begraven liggen.

Deze morgen scheen het zonnetje en kregen we het gevoel dat de lente eindelijk in het land was en we hebben een dunnere jas aangetrokken, want die dikke winterjassen hebben we zowat gehad.  Dat was geen goed idee, het is nog altijd goed koud en na 1 uur krijgen we het gevoel dat we zullen bevriezen als we nog langer buiten blijven.  Wanneer de lente er echt zal zijn komen we vast en zeker terug want het is hier indrukwekkend mooi en rustgevend.

Het is hier beginnen winteren op 28 december en ons wintertje is nog niet voorbij vrees ik.  De voorspellingen voor volgende week geven nog steeds sneeuw.  Dit jaar hebben we genoeg sneeuw gezien voor een paar jaar.

Bovenaan de deur tussen de lift en de gang staat zo een trekker waarmee de deur automatisch sluit.  Wel, vandaag sluit de deur niet meer want iemand vond het leuk om de trekker af te breken.

Wanneer we ’s avonds thuis komen is ook de omlijsting van de deur verdwenen.  Als dit geen leuke spelletjes zijn! 

Ik mag niemand verdenken, maar sedert kort werden Amerikaanse studenten onze buren, de enige buren op deze verdieping.  Man, man, hebben die een nek, niet te doen.  Dat moet zijn hele leven nog maken en dat denkt dat de wereld aan zijn (haar) kont hangt.  Een “goeie dag” geven ze niet, zelfs geen knikje, ik ben tenslotte ook maar een luchtbel in dit grote heelal.

Wanneer ik het Tsjechisch Nationaal Ziekenfonds binnenstap maak ik me de bedenking dat in Praag dikwijls achter de lelijkste gevels de mooiste interieurs schuilgaan.  Deze gevel is één van de zovele die dringend een opsmukje kan gebruiken, maar eens binnen kom je ogen te kort om alles in je op te nemen.  In dit art nouveau decor wil ik ook wel een baantje.
Godzijdank is Eva bij me want ook hier spreekt maar één iemand een andere taal dan Tsjechisch, en die is er niet vandaag.  Na een hoop tolkwerk is mijn ziekteverzekering afgesloten, ik kan weer op mijn 2 oren slapen.
Eva is laatstejaars studente economie en werkt parttime om haar studies te kunnen betalen.  Zij is niet de enige hier in Tsjechië, de meeste studenten hebben een baantje omdat hun ouders de studies niet kunnen bekostigen.  Mijn hoedje af.

We kuieren langs één van de drukste pleinen van de stad, het Wenceslasplein (Václavské náměstí).  Het plein was oorspronkelijk een paardenmarkt en werd ook zo genoemd.  Sedert er een ruiterstandbeeld staat van de H. Wenceslas, de patroonheilige van Tsjechië, werd het plein naar hem genoemd.  Op dit plein zie je veel verschillende architectuurstijlen.  Hotel Europa is een fraai art-nouveaugebouw en ietsjes verder staat het sobere hotel Jalta, een voorbeeld van stalinistisch design.  Hotel Adria werd dan weer in barokstijl gebouwd.

Dit plein is de plek bij uitstek voor bijeenkomsten en demonstraties.  In 1939 waren hier de tanks en troepen van de Wehrmacht te zien; in 1968 paradeerden er de troepen van het Warschaupact.  Het jaar daarop stak de student Jan Palach zich aan de voet van het Wenceslasmonument in brand uit protest tegen de communistische bezetting.  En in 1989 rammelden een half miljoen mensen met sleutelbossen, toen Václav Havel vanaf één van de balkons het eind van het communistische bewind afkondigde.

In Praag vind je vele steegjes die doorgang geven naar een andere straat of plein, en dus ook op het Wenceslaplein.  Wij lopen de arcade Pálac Lucerna in.  In deze doorgang hangt aan het plafond een spottend beeld van Wenceslas die op een omgekeerd paard zit.
In deze gaanderij is een pracht van een bioscoop met bijhorend indrukwekkend café.  We drinken er een lekkere koffie en genieten van de verbaasde blikken van toeristen wanneer ze het omgekeerd paard aan het plafond ontdekken.  Het beeld hangt aan touwen en beweegt dus lichtjes.  Nu ik dat gezien heb ga ik er nooit meer onderstaan.

We wonen vandaag 3 maanden in Praag.

Camille voelt zich stukken beter.  Zouden mijn goede zorgen er voor iets tussen zitten?

Wanneer ik op de tram stap staat een meisje recht en biedt mij haar plaats aan.  Ik bedank haar vriendelijk en doe teken dat zij terug mag gaan zitten.  Zie ik er dan echt zo oud uit? 
Een paar weken geleden bood een jongen zijn plaats aan aan Camille.  Ik had binnenpretjes toen ik dat zag en heb toen vol medelijden aan Camille gevraagd hoe het voelde om als oud versleten te worden.  Vandaag weet ik hoe het voelt.

Al onze spieren doen pijn.  En Camille voelt zich daarnaast ook nog een beetje ziek.  Toch gaat hij werken en ’s avonds naar de les. 
We hebben een andere lerares want onze goede oude Marta is sedert vorige week donderdag ziek.  Ondanks het feit dat deze lerares, Helena of zoiets, wel Engels spreekt en zij ons dus gemakkelijker dingen kan uitleggen die we niet begrijpen, hopen we toch dat onze vertrouwde Marta volgende les zal genezen zijn.  Haar manier van lesgeven spreekt ons meer aan, zij is altijd zo positief en geeft ons het gevoel dat we het goed doen.

Aangezien het hevig sneeuwt rijden we een stuk langer dan we gedacht hadden over de 150 km tussen Praag en Spindleruv Mlyn.  In de namiddag verkennen we onze nieuwe skibestemming.  Niet zo authentiek als het ons vertrouwde dorpje Berwang (Oostenrijk) waar we anders altijd gaan skiën. 

Zaterdag probeert de zon door de wolken te priemen.  Een fantastisch mooie dag om te skiën. 
Dit hebben we nog nooit eerder gezien, er loopt een weg dwars door de skipiste.  De weg is volledig ondergesneeuwd, dus je kan gewoon doorgaan, maar het is toch telkens weer opletten of er geen Škoda komt aangereden.

Zaterdagavond begint het opnieuw te sneeuwen en zondagmorgen nog altijd hetzelfde liedje.  We vertrekken toch maar naar de piste, maar we zien bijna geen steek voor onze ogen.  Veel te gevaarlijk voor niet-professionals als wij.  Wanneer ik bij het uistappen van de lift een goeie totter maak en met moeite weer op mijn latten geraak is het plezier er af.  We proberen nog een andere piste, maar de schrik zit er in, plus het feit dat we niet genoeg zien doet ons beslissen om er mee te stoppen.  We wandelen uren in de sneeuw.  De natuur is prachtig!

En het blijft maar sneeuwen.  Maandagvoormiddag vertrekken we terug naar huis.  Eerst een 20-tal kilometer over wegen waar geen korreltje zout werd gestrooid, berg op, berg af.  Ontspanning is voor mij iets anders, maar gelukkig zit Camille achter het stuur.  Hij vindt dit niet zo erg, al haalt hij toch ook opgelucht adem wanneer we op wegen komen waar wel een strooiwagen gepasseerd is.

Onderweg verandert de sneeuw in regen.  Pas de vierde dag dat het regent sedert we in Praag wonen.  We zullen weer moeten wennen aan dat regenweertje in België als we terugkomen. 

3 nachten in een vreemd bed... dus uren de tijd om een boek te lezen.  Slecht slapen heeft ook zijn positieve kant.

We vertrekken op 4-daagse skivakantie naar Spindleruv Mlyn, een dorp in het Tsjechische Krkonose (Reuzengebergte).

5H11’  Er is iets gebeurd want we schieten allebei tegelijk recht in ons bed.  Een scherp geluid dringt onze kamer binnen.  Na een paar seconden goed luisteren weet ik wat het is.  Dit geluid hoor ik meestal rond 10 uur in de voormiddag.  Onze sneeuwruimer maakt met zo een grote schop het pad tussen de appartementen sneeuwvrij.  Hopelijk kan hij volgende nacht beter slapen of indien hij weer niet kan slapen hoop ik dat hij een andere bezigheid vindt op dat vroege uur.
Na een paar minuten hoor ik Camille alweer in een diepe slaap.  Ik lees nog maar wat in mijn boek want van slapen komt niets meer in huis.

We doen 2 en een half uur sightseeing van de ene tram naar de andere.  We rijden telkens mee tot het eindstation van een tram en nemen daar dan een andere lijn en zo zien we een heel stuk van de stad, ook de minder mooie delen. 
Op zondag zijn er veel clochards die zich komen warmen op de tram.  Waarschijnlijk is de kans op controle die dag kleiner dan in de week.  Het verbaast me nog steeds dat hier zoveel vrouwen dakloos zijn.  Ik vind het raar van mezelf dat ik bijna geen medelijden meer voor hen kan opbrengen.  Eist gewenning zijn tol?

We ontbijten uitgebreid buitenshuis.  Een fijn begin van deze Valentijnsdag.

’s Avonds gaan we naar een pianoconcert.  Prachtig!  Anny en André, bedankt voor dit fantastische geschenk.