Enkele kastelen

Folklore in Praag

En nog Praag….

En nog Praag….

Nog een beetje Praag….

Gedurende maanden heb ik geprobeerd foto’s op onze blog te zetten, maar wat ik ook probeerde telkens opnieuw kreeg ik een foutmelding.  Toen dacht ik er aan dat we in ons thuisland een hele lieve vriend hebben die ook nog fotograaf is en die ons bij ons vertrek op het hart drukte dat we altijd op hem beroep mochten doen.  Dus eventjes bij hem geïnformeerd of hij een oplossing voor me had.  En ja hoor, een paar dagen later zaten verschillende mogelijkheden in mijn inbox.  En toch was er maar eentje dat werkte met onze blog.  Maar kijk, vanaf nu zal ik dus af en toe een fotootje kunnen meesturen.  Paul, bedankt om mij te helpen!

Ik kan maar een paar foto’s tegelijk op de blog zetten, dus zal ik jullie deze week verwennen en elke dag een paar foto’s meegeven.  Ik begin met Praag.

Aan iedereen heel erg bedankt voor jullie verjaardagswensen en –geschenken. 

Toen we naar België gingen had Camille geen handbagage, maar nu we naar huis gaan heeft hij er wel één, en wat voor één.  Een paar kilogram boeken.  Wat een zalig vooruitzicht, uren leesgenot.

We vliegen vanavond naar België want we hebben daar morgen iets te vieren…..

Een paar weken geleden moesten we de betekenis leren van kdo, kdy, kde, jak, jaký, co en čí (wie, wanneer, waar, hoe, welke, wat en van wie).  De woordjes die met dezelfde letter beginnen haal ik soms nog door elkaar.

En tegen vanavond moeten we weten wat nĕkdo, nikdo, nĕkdy, nĕkde, nĕjak, nĕjaký, nĕco en nĕčí betekent (iemand, niemand, soms, ergens, op één of andere manier, één of andere, iets en van iemand).

Daarbij moeten we er ook nog het voorzetsel ‘voor’ in krijgen.  In het Tsjechisch wordt dit echter op 3 verschillende manier gebruikt.  Het kan ‘pro, za of na’ zijn, naargelang het over iemand, tijd of een doel gaat.  En daarbij mag je dan niet vergeten dat je de accusatief moet gaan gebruiken.

Ik krijg er een punthoofd van en ben blij dat de volgende 2 lessen niet doorgaan omdat ons Marta met vakantie is.  Eventjes geen Tsjechisch, we zullen onze avonden wel kunnen vullen met andere dingen, geen twijfel.

We rijden naar Živá historie vozů Škoda (Škoda museum) in Mladá Boleslav.  In 1895 begonnen de heren Laurin en Klement hier een fietsenfabriek.  Enkele jaren later werden er ook motorfietsen gemaakt.  En in 1905 werd de eerste auto, de Voiturette, gebouwd.  Om de concurrentie aan te kunnen besloten Laurin en Klement in 1925 samen te gaan werken met een autofabrikant uit Plzeň en Škoda werd geboren.  Zij maakten toen niet alleen personenauto’s, maar ook landbouwvoertuigen, vrachtwagens, bussen en vliegtuigmotoren.

Na WO II kwam de firma in staatshanden onder de naam AZNP Škoda en moest later, in 1989, een nieuwe partner zoeken om te overleven.  Gelukkig zag the Volkswagen Group er wat in en bestaat het bedrijf nu nog. 

Er staan prachtige oude wagens uit de eerste helft van de vorige eeuw.  Ik heb nooit geweten dat Škoda zulke mooie dingen gemaakt heeft.  Over de degelijkheid van de dingen valt te redetwisten, maar mooi zijn ze zeker. 

Hier in Tsjechië is deze auto de meeste verkochte denk ik, of zo lijkt het toch wanneer je op straat loopt.  En ik verzeker het je, er zijn oude bakjes bij, dus zo slecht zullen ze nu ook weer niet zijn.  De nieuwere modellen mogen zich zelfs naast enkele West-Europese auto’s zetten.

We willen vandaag ook nog Benátky nad Jizerou gaan bekijken, wat Venetië aan de rivier Jizera betekent.  De verwachtingen zijn hoog, de teleurstelling des te groter.  Dit dorp lijkt in de verste verte niet op Venetië, hoe komt men er bij om deze naam te kiezen?  Er is wel een mooi kasteel, gebouwd in 1526.  Op een gevel van de binnenplaats is een sgraffito uit de 16^de eeuw.  (Een sgraffito is een decoratieve muurtechniek waarbij men een donkere pleisterlaag met een lichtgekleurde pleisterlaag bedekt.  Door de bovenste laag gedeeltelijk weg te nemen ontstaat een verdiepte tekening).  Spijtig genoeg kan je het kasteel niet aan de binnenkant bekijken, het ziet er nochtans de moeite uit.

3 fijne dagen gehad met Joke en Jan.  Alleen spijtig dat het die 3 dagen bijna onophoudelijk geregend heeft.

Ik krijg een paar mailtjes van familie en vrienden die in het nieuws gezien hebben dat er hier noodweer is.  Nu ja, noodweer, 3 dagen regen na mekaar zijn we hier niet gewend, maar zo erg was het nu ook weer niet.  Het deed me eventjes aan België denken.

Toch allemaal bedankt voor jullie bezorgdheid.

De vlucht van Joke en Jan heeft meer dan 4 uur vertraging en zij landen deze morgen iets vóór 3 uur.  De luchthaven is verlaten, de wegen ook.  Rond 3 uur 30 rijden we Praag binnen en krijgen de flikken achter ons aan.  Eerst enkel met het zwaailicht op en ik denk dat ze mij willen inhalen, maar eventjes later zetten ze hun sirene op en doen mij teken te stoppen.  Alcoholcontrole om half 4 ’s nachts.  Gelukkig heb ik geen druppel alcohol gedronken de hele vorige avond.  Hier in Tsjechië is er 0-tolerantie voor alcohol achter het stuur en naar het schijnt zijn de boetes niet min.  Ik heb nog nooit moeten blazen en het verbaast me dat dat zo moeilijk is.  Pas bij de derde beurt (en bijna de slappe lach) lukt het.  We mogen doorrijden.  Hier drinken we enen op, ook al is het ondertussen 4 uur ’s morgens.  Om 5 uur gaan we dan toch maar slapen.

Vanavond komen Joke en Jan op bezoek en ze brengen Knacks mee, weer wat Vlaamse lectuur voor de komende weken.  Spijtig dat Camille deze morgen naar UK moest vertrekken en pas morgenavond terug thuis komt, maar het is niet anders.

Elk uur is er afwisseling van de wacht die Pražký hrad ‘bewaakt’.  Op het middaguur gaat dit gepaard met een hele ceremonie.  Het lijkt nogal komisch, maar dit werd ook zo bedoeld door Vaclav Hável, de president die na de val van het communisme aan de macht kwam.  Na de Habsburgse formaliteit en de grauwe rituelen van de communisten gaf president Havel wat humor aan de show : blauwe uniformen die gemaakt zijn door de Oscarwinnende kostuumontwerper van Amadeus, en de fanfare speelt voor de grote middagparade muziek die gecomponeerd werd door rockmuzikant Michal Kocáb.

Al bij al vinden we het toch wel een leuke bedoening.

We gaan naar Botanická zahrada, de botanische tuin van Praag, die op zo een 300 m van onze deur ligt, maar waar we nog nooit geweest zijn.  Net zoals bij iedereen zeker, de bezienswaardigheden dicht bij huis heb je nog nooit gezien.  Een pracht van een tuin in onze achtertuin.  Shame on us.  In de tropische warmte in de serres wanen we ons op één van onze reizen.  Er is momenteel een tentoonstelling van cactussen en ik moet terugdenken aan het eerste geschenkje dat ik ooit kreeg van Camille, een cactus in een mini serre.  Ik heb hem pas maanden later durven bekennen dat ik niet zo van cactussen houd.

Daarna een flinke wandeling door een deel van de stad waar we ook nog nooit waren.  Je kan blijven kijken naar al die prachtige gevels.  Een  mojito (we dronken ooit betere) brengt ons alweer in vakantiestemming.

Onderweg naar het koopcentrum kom ik een kermis tegen.  Er staan van die ijzeren schommels in de vorm van een bootje, waar we als kind - in onze zondagse kleren - uren in gezeten hebben.  Pure nostalgie overspoelt me.

Marta overloopt samen met ons het examen.  Ze heeft er plezier in dat wij nieuwe woorden hebben uitgevonden.  We hebben allebei in de 80% gehaald.  We zijn content.  Nog iets van een 15 lessen te gaan en dan zit onze cursus er op.  Ik weet nu al dat ik haar zal missen, ons Marta.

Raar maar waar, ik ben een beetje zenuwachtig voor ons examen.  Ik heb gelukkig de tijd om alles nog eens te herhalen, maar Camille?

Hij komt helemaal gestrest thuis, dat belooft niet veel goeds.

Het examen valt al bij al mee.  Er zijn natuurlijk dingen waar ik niet kan opkomen, maar die me later wel te binnen schieten.  Al die accenten die we niet of verkeerd geplaatst hebben zouden ons wel eens punten kunnen kosten.  Waarom gebruiken ze hier toch ook van die rare dingen als ó ö š á ĕ ř č ý ž ů ú ň.  Camille heeft niet zo een goed gevoel bij zijn examen.  Ik bewonder hem dat hij telkens weer de moed opbrengt om dit te doen naast zijn drukke job.  We zien wel.  Donderdag krijgen we onze uitslag.

Deze voormiddag weer hetzelfde liedje, studeren.

Rond de middag gaan we naar Kokořin, op zo een 50 km van Praag.  Een klein dorpje weggestopt in de bergen.  Een steile klim brengt ons tot aan het Kokořinkasteel, gebouwd in de 14° eeuw en gerestaureerd begin 20^ste eeuw.  We kunnen geen pap meer zeggen wanneer we eindelijk boven zijn.  Wordt het niet hoogtijd dat we iets aan die conditie gaan doen?  Maar dat nemen we ons al zo lang voor….

Op eigen houtje mag je slechts een deel van het kasteel bezoeken; met een gids kan je het hele ding zien.  Dus kopen we tickets voor een rondleiding die enkel in het Tsjechisch gegeven wordt.  Een goeie test voor onze kennis van de taal.  Nog geen 10% verstaan we.  Wanneer de gids bijvoorbeeld een jaartal uitspreekt dan hebben wij enkel de eerste twee cijfers mee, de rest gaat verloren, het gaat veel te vlug en we hebben trouwens nog maar een hele kleine woordenschat.  Ach ja, we hadden ons geen illusies gemaakt. 

Op de planning voor ’s avonds staat studeren, maar er komt niets meer van in huis wegens geen zin.  Ik kan morgen en dinsdag nog studeren, maar Camille?  Morgen moet hij naar Duitsland en dinsdag heeft hij enkel nog de tijd dat hij op de metro zit, als hij al zal kunnen zitten.

Marta heeft ons donderdag gezegd dat we volgende dinsdag examen hebben over alles wat we tot nu toe geleerd hebben.  Daar gaat een deel van ons weekend.  Dus proberen we te studeren, wat niet echt meevalt op onze ouderdom.  Je zou ons hier moeten zien zitten.  Tegen de middag zijn we het een beetje beu en trekken naar de stad.  Het zijn de ‘Francouzské dny’ of ‘de Franse dagen’.  Het lijkt Parijs wel, heel gezellig.  Veel kraampjes met Franse worst, kaas, slakken, wijn, rilette, noem maar op, met een Frans muziekje op de achtergrond.  We genieten van een paar lekkere oesters en een glaasje wijn.  Leven als God in Praag.