Vanavond komen Mimi en Marc, mijn zus en schoonbroer.  We kijken er naar uit, de eerste keer dat iemand van mijn familie naar hier komt!  Dus een paar dagen geen tijd voor ons dagboek.

Camille moet vandaag terug aan het werk.  Het valt hem hard, heel hard.  En ik blijf verweesd achter na een week en een dag samen.

We genieten van het zalig lui zijn, het eten, de drank, het slapen, de zon, het wandelen, de boeken, de massages en vooral van het bij mekaar zijn.

Het stukje van Bulgarije dat wij zien vinden we niet echt mooi, heel dor en vuil.  Maar we hebben dan ook maar een heel klein stukje gezien op weg van Sozopol naar Nesebar, een stadje waarvan het historische deel is gelegen op een klein schiereiland aan de Zwarte zee.  De stad telt 5800 inwoners en staat op de Werelderfgoedlijst van de Unesco.  De Grieken hebben deze stad gesticht in de 6° eeuw vóór Christus.  Daarna kwamen uiteraard de Romeinen, de Byzantijnen en uiteindelijk in de 13 eeuw de Bulgaren.  Er staan nog ongeveer 20 kerken uit deze eeuw.

Spijtig dat hier aan het toerisme enorm wordt tegemoet gekomen, je kan geen voet verzetten of je loopt op één of ander kraampje.  Zelfs tegen sommige kerken stallen ze hun (kitscherige) waren uit.  Dat de staat hier niets aan doet is niet te begrijpen.  Over enkele jaren blijft er van hun erfgoed niet veel meer over.  Maar ja, als je arm bent heb je waarschijnlijk andere prioriteiten dan je kunstwerken te beschermen.

We gaan voor een week naar Bulgarije.  Hier hebben we lang naar uitgekeken.

Tot volgende week!

Een paar honderd meter van bij ons is ene Petra een paar maanden geleden een juwelenwinkeltje begonnen.  Alle juweeltjes maakt ze zelf en het moet gezegd, voor Tsjechië is ze een beetje modern.  Regelmatig wandel ik eens bij haar binnen om nieuwe creaties te bewonderen en soms ook te kopen.  Petra geeft ook workshops waar ze haar kennis over juweeltjes met anderen deelt.  Dus vanavond niet naar de Tsjechische les want ik ga naar een andere les, ‘Cín - kameny – sklo’ of ‘tin –steen – glas’. 

In het begin zit ik een beetje onwennig bij enkele dames die uiteraard Tsjechisch spreken met elkaar en ik krijg het gevoel dat Camille en ik nog een hele lange weg te gaan hebben eer we ooit aan een conversatie zullen kunnen deelnemen.  Een beetje ontmoedigend, maar ik stort me op het maken van een armband en oorringen en dat fleurt me op.  Wat is het lang geleden dat ik nog eens zoiets deed.  Het is fantastisch om nog eens iets te creëren met mijn handen. 

Wanneer ik naar huis wandel voel ik me heel voldaan en ik ben een beetje fier op mezelf.  Kijk maar wat ik gemaakt heb.

Deze zie ik vandaag bij een bakker…..en het wordt me nog maar eens duidelijk dat wij bij onze verhuis een paar jaar teruggegaan zijn in de tijd.

We rijden naar Jižní Morava (Zuid-Moravië), het gebied rechtsonder in Tsjechië.  Onze eerste stop is in Jihlava, in de middeleeuwen één van de rijkste steden van Tsjechië, door de ontdekking van zilver.  Het Masarykovo Námĕstí (stadsplein) is heel groot.  Er staan honderden huizen met mooie gevels.  Onder het plein begint een 25 km lange wirwar van catacomben die vroeger als opslagplaats gebruikt werden.  Een korte wandeling brengt ons bij de middeleeuwse wallen waarvan een groot deel is bewaard gebleven.  Er is ook nog één stadspoort, de brána Matky Boži.

Mooi stadje.

 

  Kostel Ignác

  2 vóór 12


    Brána Matky Boži


  Gevel in Jihlava


  Nog een gevel

Onze tocht gaat verder naar Telč, een door de Unesco beschermd plaatsje.  In 1530 werd het stadje verwoest door een brand en de toenmalige gouverneur zette Italiaanse werklieden aan het werk om het kasteel op te knappen.  De werkmannen hebben dan maar het hele stadplein een opknapbeurt gegeven en hebben alle huizen in renaissancestijl verbouwd.  De pastelkleurige huizen aan Námĕstí Zachariáše z Hradce (kasteelplein) hebben booggalerijen.  Prachtig, wel spijtig dat op dit plein verkeer is toegelaten.

We volgen een Engelstalige privé rondleiding in het kasteel.  Wij zijn de enige 2 bezoekers die voor een niet-Tsjechische rondleiding kiezen.  Het verbaast ons nog steeds dat zo weinig toeristen het binnenland van Tsjechië verkennen.  Het kasteel is binnen veel mooier dan je buiten zou denken.  Je mag echter geen foto’s nemen, het zal dus voor eeuwig in ons geheugen moeten blijven.

Elke vrijdagavond gaan we uit eten, als afsluiter van de werkweek (voor Camille toch) en begin van het weekend samen.  Meestal blijven we hier in de buurt, maar vanavond gaan we nog maar eens tot in de stad zodat we Prague by night nog eens kunnen zien.  Druk, druk, druk, niet te doen.  We vinden een plaatsje op het terras van villa Richter aan de voet van de burcht.  Mooi uitzicht over Praag.  En het eten is lekker.

De zon gaat hier ongeveer een halfuur vroeger onder dan in België, maar ze komt hier ook een halfuur vroeger te voorschijn.  De zonsondergang levert prachtige kleuren op.  De foto’s geven een beetje een idee.

Camille komt vanavond thuis na 2 dagen Parijs.  Een collega heeft spijtig genoeg een taxi besteld om hem van de luchthaven naar huis te brengen.  Het meisje kon natuurlijk niet weten dat ik graag op luchthavens rondhang.  Dus ga ik met het openbaar vervoer naar de luchthaven om hem op te wachten.  Ik heb niet aan Camille verteld dat ik naar daar kom.  Ik moet opletten dat ik hem niet misloop, anders is hij weg met de taxi en kan ik mijn plan trekken om thuis te geraken.  Maar de letiště van Praag is gelukkig niet heel groot, dus de kans dat ik hem niet zie is klein. 

Oh my God, het is vakantieperiode.  Wat je hier te zien krijgt is niet te beschrijven.  Gratis circus.  De witte sportsokken in stapsandalen zijn verplicht uniform en het hawaïhemd op de geruite bermuda is een topper.  Ik geniet.  Uren kan ik naar zo een spektakel kijken. 

En daar is hij dan, mijn zielsmaatje.  Hij straalt als hij me ziet.  Mijn missie verrassing is geslaagd.  Hij valt wel op tussen al die toeristen in zijn lange broek met niet gebloemd hemd.  En nu mag ik ook eens gratis met een taxi rijden.

Nog een paar standbeelden

En dan zijn er nog de vele standbeelden.  Een kleine selectie

De eerste keer dat je in Praag rondwandelt kijk je voor je uit.  De tweede keer kijk je naar boven en dan zie je dit

Het regent (gelukkig) niet meer en de temperatuur begint beetje bij beetje weer te stijgen.

We gaan naar het Antonin Dvořák (1841 – 1904) museum.  Hij was de eerste Tsjechische componist die een internationale reputatie opbouwde.  Hij was zelfs enkele jaren leider van het conservatorium in New York.  In alle concertzalen en operagebouwen van Praag worden zijn werken nog regelmatig uitgevoerd.

Dvořák ligt begraven in onze achtertuin, Vyšehrad.

  Dvořák museum

  In de tuin





  De begraafplaats van Dvořák

We zijn uitgenodigd bij Tibor, een collega van Camille.  Ik heb gelezen dat Tsjechen bijna nooit iemand thuis uitnodigen, zelfs hun vrienden niet.  Een hele eer dus.

Ik zou doodgraag eens in zo een oud Tsjechisch huis ronddwalen om te zien hoe de mensen hier leven, maar Tibor woont in een nieuwbouwwoning aan de rand van de stad.  Dus echt typisch kan je dit niet noemen.

Het eten is overheerlijk en we hebben een paar heel fijne uren samen.  Ik kan er inkomen dat Camille graag met Tibor samenwerkt.

Van de 30 graden die we gisteren hadden blijven er vandaag nog 15 over.  En regenen….  Dus vandaag enkel een beetje eten in huis halen en de rest van de dag blijven we gezellig thuis.  Lezen en luieren.

Nog een paar foto’s van onderweg tijdens onze uitstapjes.

Gisteren in de les de toekomstige tijd geleerd.  Over het algemeen niet echt moeilijk.  In het Tsjechisch gebruikt men ook zullen + infinitief ‘ja budu číst, ty budeš číst’ (ik zal lezen,…) enz.  Maar er zijn enkele uitzonderingen waarbij ze niet ‘zullen’ gebruiken, maar het werkwoord compleet anders gaan vervoegen.  Hier komt er eentje.  Het werkwoord Jit betekent stappen.  En in de toekomstige tijd wordt dit : ja půjdu, ty půjdeš, on půjde, my půjdeme, vy půjdete, oni půjdou.  Iemand die er ‘jit’ in ziet?

Nog een eigenaardigheidje.  Wij gebruiken altijd hetzelfde voorzetsel om uit te drukken dat we ‘naar’ ergens gaan.  De Tsjechen uiteraard niet, het zou te gemakkelijk zijn.  Wanneer je zegt ‘ik ga naar Frankrijk’ gebruiken zij het voorzetsel DO + genitief.  Maar wanneer je zegt ‘ik ga naar Malta’ dan gebruiken zijn het voorzetsel NA + accusatief.  Kwestie van duidelijk te maken of je naar het vasteland of een eiland gaat.   En om het nog gemakkelijker te maken vinden ze dat je voor Slowakije en Ukraine een uitzondering moet maken, want daar gebruik je dan NA i.p.v. DO.

Verwarrend hé, ja, voor ons ook. 

Ceský Krumlov, in Zuid-Bohemen

Vandaag voor de eerste keer een geldtransport gezien.  Man, man, is dat een vertoning.  Voorop rijden 2 flikkenauto’s met loeiende sirenes, daarna komt het geldtransport en daar achteraan volgen nog eens 2 flikkenauto’s, eveneens met loeiende sirenes, en daarna nog 2 combi’s.  In elk van de 4 flikkenauto’s zitten 4 agenten, 3 daarvan met een machinegeweer uit het raam (ja, ééntje moet rijden natuurlijk).  Kwestie van iedereen aan het werk te hebben kan dit tellen.  Officieel is het communisme verdwenen sedert 1989….

Het is de eerste keer dat ik me niet veilig voel in Praag.

Enkele foto’s van Český ráj, het Boheems paradijs

Charline, de dochter van onze vrienden Pascale en Geert, is sedert vorige week op kamp in Dobřichovice op zo'n 20 km van Praag.  Vandaag komen zij naar Praag, maar de meisjes mogen geen gsm meenemen op kamp en zij kan mij dus niet verwittigen waar ze is, dus dat wordt zoeken.  Iets voor de middag ga ik op stap en na anderhalf uur straatje in straatje uit kan ik mijn ogen niet geloven.  Ik zie haar staan op het oude stadsplein.  Het weerzien is hartelijk.  Haar vriendinnen kijken verbaasd van “hoe kan dat nu, Charline kent hier iemand”.  Zo zie je maar, de wereld is inderdaad klein.  Mijn hartje ook, ik ben ontroerd dat ik haar gezien heb.  Ik maak met tranen in de ogen rechtsomkeer en ga naar huis.

In villa Bertramka is een klein maar charmant museum over Wolfgang Amadeus Mozart.  Hij verbleef hier in 1787 en 1791 toen hij Praag bezocht en legde er de laatste hand aan zijn Don Giovanni.  Wat je in het museum niet vindt, maar wel in reisgidsen, is dat hij flirtte met de dame des huizes, Josefa Dušková en voor haar de aria Bella mia fiamma, addio (Mijn mooie vlam, vaarwel) schreef.

In één van de kamers staat een klavecimbel uit 1722 waar Mozart nog zou op gespeeld hebben.  Er staat ook een hamerpiano die werd gebruikt in de film Amadeus.

Het doet je toch altijd iets om ergens rond te dwalen waar honderden jaren geleden mensen rondliepen die iets hebben betekend of een stukje geschiedenis hebben geschreven.















Van hier kan je met een kabelbaantje naar de top van de heuvel.  Mij niet gezien in een kabelbaantje, dus wij te voet naar boven want van hier zou je een prachtig uitzicht hebben over Andĕl.  Waarschijnlijk is dit zo in de winter, maar in de zomer zie je enkel de bladeren van de bomen die op de heuvel staan.  Troost, een flinke klim is goed voor de conditie.

We slenteren nog wat rond in Andĕl, voor ons aan de overkant van de Vltava, een stukje Praag met veel cafés, restaurants en cinema’s en eindigen onze wandeling in de bar van de brouwerij Staropramen.  Ze hebben hier veel bieren op vat, zelfs Belgische.  Dus proeven we nog eens een lekkere Leffe.  Na meer dan 7 maanden geen druppel Belgisch bier smaakt dit heerlijk.  En het zonnetje nodigt uit tot een tweede glas.  We bestellen er een bordje kaas bij, maar wanneer dit op tafel komt zien we dat het van die gefrituurde kaasschijven zijn.  Ach ja, het is zondag, zullen we dan maar eens zondigen en van die lekker vette dingen eten?