Gisteren in de les de toekomstige tijd geleerd.  Over het algemeen niet echt moeilijk.  In het Tsjechisch gebruikt men ook zullen + infinitief ‘ja budu číst, ty budeš číst’ (ik zal lezen,…) enz.  Maar er zijn enkele uitzonderingen waarbij ze niet ‘zullen’ gebruiken, maar het werkwoord compleet anders gaan vervoegen.  Hier komt er eentje.  Het werkwoord Jit betekent stappen.  En in de toekomstige tijd wordt dit : ja půjdu, ty půjdeš, on půjde, my půjdeme, vy půjdete, oni půjdou.  Iemand die er ‘jit’ in ziet?

Nog een eigenaardigheidje.  Wij gebruiken altijd hetzelfde voorzetsel om uit te drukken dat we ‘naar’ ergens gaan.  De Tsjechen uiteraard niet, het zou te gemakkelijk zijn.  Wanneer je zegt ‘ik ga naar Frankrijk’ gebruiken zij het voorzetsel DO + genitief.  Maar wanneer je zegt ‘ik ga naar Malta’ dan gebruiken zijn het voorzetsel NA + accusatief.  Kwestie van duidelijk te maken of je naar het vasteland of een eiland gaat.   En om het nog gemakkelijker te maken vinden ze dat je voor Slowakije en Ukraine een uitzondering moet maken, want daar gebruik je dan NA i.p.v. DO.

Verwarrend hé, ja, voor ons ook. 

Ceský Krumlov, in Zuid-Bohemen

Vandaag voor de eerste keer een geldtransport gezien.  Man, man, is dat een vertoning.  Voorop rijden 2 flikkenauto’s met loeiende sirenes, daarna komt het geldtransport en daar achteraan volgen nog eens 2 flikkenauto’s, eveneens met loeiende sirenes, en daarna nog 2 combi’s.  In elk van de 4 flikkenauto’s zitten 4 agenten, 3 daarvan met een machinegeweer uit het raam (ja, ééntje moet rijden natuurlijk).  Kwestie van iedereen aan het werk te hebben kan dit tellen.  Officieel is het communisme verdwenen sedert 1989….

Het is de eerste keer dat ik me niet veilig voel in Praag.

Enkele foto’s van Český ráj, het Boheems paradijs

Charline, de dochter van onze vrienden Pascale en Geert, is sedert vorige week op kamp in Dobřichovice op zo'n 20 km van Praag.  Vandaag komen zij naar Praag, maar de meisjes mogen geen gsm meenemen op kamp en zij kan mij dus niet verwittigen waar ze is, dus dat wordt zoeken.  Iets voor de middag ga ik op stap en na anderhalf uur straatje in straatje uit kan ik mijn ogen niet geloven.  Ik zie haar staan op het oude stadsplein.  Het weerzien is hartelijk.  Haar vriendinnen kijken verbaasd van “hoe kan dat nu, Charline kent hier iemand”.  Zo zie je maar, de wereld is inderdaad klein.  Mijn hartje ook, ik ben ontroerd dat ik haar gezien heb.  Ik maak met tranen in de ogen rechtsomkeer en ga naar huis.

In villa Bertramka is een klein maar charmant museum over Wolfgang Amadeus Mozart.  Hij verbleef hier in 1787 en 1791 toen hij Praag bezocht en legde er de laatste hand aan zijn Don Giovanni.  Wat je in het museum niet vindt, maar wel in reisgidsen, is dat hij flirtte met de dame des huizes, Josefa Dušková en voor haar de aria Bella mia fiamma, addio (Mijn mooie vlam, vaarwel) schreef.

In één van de kamers staat een klavecimbel uit 1722 waar Mozart nog zou op gespeeld hebben.  Er staat ook een hamerpiano die werd gebruikt in de film Amadeus.

Het doet je toch altijd iets om ergens rond te dwalen waar honderden jaren geleden mensen rondliepen die iets hebben betekend of een stukje geschiedenis hebben geschreven.















Van hier kan je met een kabelbaantje naar de top van de heuvel.  Mij niet gezien in een kabelbaantje, dus wij te voet naar boven want van hier zou je een prachtig uitzicht hebben over Andĕl.  Waarschijnlijk is dit zo in de winter, maar in de zomer zie je enkel de bladeren van de bomen die op de heuvel staan.  Troost, een flinke klim is goed voor de conditie.

We slenteren nog wat rond in Andĕl, voor ons aan de overkant van de Vltava, een stukje Praag met veel cafés, restaurants en cinema’s en eindigen onze wandeling in de bar van de brouwerij Staropramen.  Ze hebben hier veel bieren op vat, zelfs Belgische.  Dus proeven we nog eens een lekkere Leffe.  Na meer dan 7 maanden geen druppel Belgisch bier smaakt dit heerlijk.  En het zonnetje nodigt uit tot een tweede glas.  We bestellen er een bordje kaas bij, maar wanneer dit op tafel komt zien we dat het van die gefrituurde kaasschijven zijn.  Ach ja, het is zondag, zullen we dan maar eens zondigen en van die lekker vette dingen eten?

Enkele kastelen

Folklore in Praag

En nog Praag….

En nog Praag….

Nog een beetje Praag….

Gedurende maanden heb ik geprobeerd foto’s op onze blog te zetten, maar wat ik ook probeerde telkens opnieuw kreeg ik een foutmelding.  Toen dacht ik er aan dat we in ons thuisland een hele lieve vriend hebben die ook nog fotograaf is en die ons bij ons vertrek op het hart drukte dat we altijd op hem beroep mochten doen.  Dus eventjes bij hem geïnformeerd of hij een oplossing voor me had.  En ja hoor, een paar dagen later zaten verschillende mogelijkheden in mijn inbox.  En toch was er maar eentje dat werkte met onze blog.  Maar kijk, vanaf nu zal ik dus af en toe een fotootje kunnen meesturen.  Paul, bedankt om mij te helpen!

Ik kan maar een paar foto’s tegelijk op de blog zetten, dus zal ik jullie deze week verwennen en elke dag een paar foto’s meegeven.  Ik begin met Praag.

Aan iedereen heel erg bedankt voor jullie verjaardagswensen en –geschenken. 

Toen we naar België gingen had Camille geen handbagage, maar nu we naar huis gaan heeft hij er wel één, en wat voor één.  Een paar kilogram boeken.  Wat een zalig vooruitzicht, uren leesgenot.

We vliegen vanavond naar België want we hebben daar morgen iets te vieren…..

Een paar weken geleden moesten we de betekenis leren van kdo, kdy, kde, jak, jaký, co en čí (wie, wanneer, waar, hoe, welke, wat en van wie).  De woordjes die met dezelfde letter beginnen haal ik soms nog door elkaar.

En tegen vanavond moeten we weten wat nĕkdo, nikdo, nĕkdy, nĕkde, nĕjak, nĕjaký, nĕco en nĕčí betekent (iemand, niemand, soms, ergens, op één of andere manier, één of andere, iets en van iemand).

Daarbij moeten we er ook nog het voorzetsel ‘voor’ in krijgen.  In het Tsjechisch wordt dit echter op 3 verschillende manier gebruikt.  Het kan ‘pro, za of na’ zijn, naargelang het over iemand, tijd of een doel gaat.  En daarbij mag je dan niet vergeten dat je de accusatief moet gaan gebruiken.

Ik krijg er een punthoofd van en ben blij dat de volgende 2 lessen niet doorgaan omdat ons Marta met vakantie is.  Eventjes geen Tsjechisch, we zullen onze avonden wel kunnen vullen met andere dingen, geen twijfel.

We rijden naar Živá historie vozů Škoda (Škoda museum) in Mladá Boleslav.  In 1895 begonnen de heren Laurin en Klement hier een fietsenfabriek.  Enkele jaren later werden er ook motorfietsen gemaakt.  En in 1905 werd de eerste auto, de Voiturette, gebouwd.  Om de concurrentie aan te kunnen besloten Laurin en Klement in 1925 samen te gaan werken met een autofabrikant uit Plzeň en Škoda werd geboren.  Zij maakten toen niet alleen personenauto’s, maar ook landbouwvoertuigen, vrachtwagens, bussen en vliegtuigmotoren.

Na WO II kwam de firma in staatshanden onder de naam AZNP Škoda en moest later, in 1989, een nieuwe partner zoeken om te overleven.  Gelukkig zag the Volkswagen Group er wat in en bestaat het bedrijf nu nog. 

Er staan prachtige oude wagens uit de eerste helft van de vorige eeuw.  Ik heb nooit geweten dat Škoda zulke mooie dingen gemaakt heeft.  Over de degelijkheid van de dingen valt te redetwisten, maar mooi zijn ze zeker. 

Hier in Tsjechië is deze auto de meeste verkochte denk ik, of zo lijkt het toch wanneer je op straat loopt.  En ik verzeker het je, er zijn oude bakjes bij, dus zo slecht zullen ze nu ook weer niet zijn.  De nieuwere modellen mogen zich zelfs naast enkele West-Europese auto’s zetten.

We willen vandaag ook nog Benátky nad Jizerou gaan bekijken, wat Venetië aan de rivier Jizera betekent.  De verwachtingen zijn hoog, de teleurstelling des te groter.  Dit dorp lijkt in de verste verte niet op Venetië, hoe komt men er bij om deze naam te kiezen?  Er is wel een mooi kasteel, gebouwd in 1526.  Op een gevel van de binnenplaats is een sgraffito uit de 16^de eeuw.  (Een sgraffito is een decoratieve muurtechniek waarbij men een donkere pleisterlaag met een lichtgekleurde pleisterlaag bedekt.  Door de bovenste laag gedeeltelijk weg te nemen ontstaat een verdiepte tekening).  Spijtig genoeg kan je het kasteel niet aan de binnenkant bekijken, het ziet er nochtans de moeite uit.

3 fijne dagen gehad met Joke en Jan.  Alleen spijtig dat het die 3 dagen bijna onophoudelijk geregend heeft.

Ik krijg een paar mailtjes van familie en vrienden die in het nieuws gezien hebben dat er hier noodweer is.  Nu ja, noodweer, 3 dagen regen na mekaar zijn we hier niet gewend, maar zo erg was het nu ook weer niet.  Het deed me eventjes aan België denken.

Toch allemaal bedankt voor jullie bezorgdheid.

De vlucht van Joke en Jan heeft meer dan 4 uur vertraging en zij landen deze morgen iets vóór 3 uur.  De luchthaven is verlaten, de wegen ook.  Rond 3 uur 30 rijden we Praag binnen en krijgen de flikken achter ons aan.  Eerst enkel met het zwaailicht op en ik denk dat ze mij willen inhalen, maar eventjes later zetten ze hun sirene op en doen mij teken te stoppen.  Alcoholcontrole om half 4 ’s nachts.  Gelukkig heb ik geen druppel alcohol gedronken de hele vorige avond.  Hier in Tsjechië is er 0-tolerantie voor alcohol achter het stuur en naar het schijnt zijn de boetes niet min.  Ik heb nog nooit moeten blazen en het verbaast me dat dat zo moeilijk is.  Pas bij de derde beurt (en bijna de slappe lach) lukt het.  We mogen doorrijden.  Hier drinken we enen op, ook al is het ondertussen 4 uur ’s morgens.  Om 5 uur gaan we dan toch maar slapen.

Vanavond komen Joke en Jan op bezoek en ze brengen Knacks mee, weer wat Vlaamse lectuur voor de komende weken.  Spijtig dat Camille deze morgen naar UK moest vertrekken en pas morgenavond terug thuis komt, maar het is niet anders.

Elk uur is er afwisseling van de wacht die Pražký hrad ‘bewaakt’.  Op het middaguur gaat dit gepaard met een hele ceremonie.  Het lijkt nogal komisch, maar dit werd ook zo bedoeld door Vaclav Hável, de president die na de val van het communisme aan de macht kwam.  Na de Habsburgse formaliteit en de grauwe rituelen van de communisten gaf president Havel wat humor aan de show : blauwe uniformen die gemaakt zijn door de Oscarwinnende kostuumontwerper van Amadeus, en de fanfare speelt voor de grote middagparade muziek die gecomponeerd werd door rockmuzikant Michal Kocáb.

Al bij al vinden we het toch wel een leuke bedoening.