Camille vertrekt voor 2 dagen naar Nederland.  Het gewone leven herbegint.  Spijtig, maar het is niet anders.

4 zalige dagen in Parijs.  Het doet deugd nog eens met ons tweetjes te zijn na de drukte van de voorbije weken.

Voor mij is het pure nostalgie.  Mijn meter liet me Parijs kennen toen ik een tiener was en mijn horizon nog niet verder reikte dan de Ardennen en de zee.  Een wereld ging toen voor me open.  Vooral Montmartre en hoedjes passen zijn me bijgebleven.  Lieve Meter, ook al ben je er al vele jaren niet meer, ik mis je nog dikwijls.  Ik wou dat ik mijn geluk met jou kon delen.

Deze morgen vanaf 7 uur geprobeerd de Belbus te bellen, telkens weer een bezettoon.  Om 8 uur krijg ik antwoord op mijn mail.  Ik noteer letterlijk : Gelieve te proberen tot u aansluiting krijgt. Soms kan dat door het succes van onze belbussen toch enkele pogingen vragen, waarvoor wij beroep durven doen op uw begrip.  Voilà, daar sta je dan.  Het succes van onze belbussen???  Zien jullie er veel?  Ik niet.

Al ooit eens geprobeerd de Belbus te bellen?  Wel, ik heb dat vandaag geprobeerd, in de voormiddag om het half uur en in de valavond om het kwartier.  Telkens een bezettoon.

Ik voel me deze morgen als een klein kind dat een stuk speelgoed krijgt, straks mag ik mijn nieuwe auto gaan afhalen.  Het is 12 jaar geleden dat ik nog eens een nieuwe auto kocht.

‘t Is een mooi machien(tje).  Ik ben toch wel een beetje zenuwachtig voor mijn eerste rit en heb het gevoel dat alle auto’s in mijn richting komen gereden.  Na een week gaat dit over, indien ik me goed herinner.

Ik heb identiek dezelfde auto als de vorige, maar er is op al die jaren toch wel heel veel veranderd, hij voelt iets meer robuust en steviger aan.  Ik hoop dat ik er evenveel geluk mee zal hebben als met mijn vorig bakje.

In Zwijnaarde zijn er 48 wachtenden voor mij.  Dan maar buiten wachten, zalig in het zonnetje mijn boek lezen.  Soms moet je het aangename aan het ambetante weten te koppelen.  Na anderhalf uur ben ik aan de beurt.  Aangezien ik nog altijd geen Belgische identiteitskaart heb moet ik een bewijs voorleggen dat ik me in België heb laten registreren.  Geen probleem, dat bewijs heb ik.  De vriendelijke heer aan het loket bekijkt me vol medelijden, hij kan dit bewijs niet aanvaarden.  Het papiertje mag maximum 2 weken oud zijn.... het mijne is 2 weken en 3 dagen oud.  Kan ik het verhelpen dat de Belgische adminstratie zo traag draait?  Neen, hij mag en kan het niet aanvaarden.  Ik krijg geen nummerplaten en moet opnieuw naar de gemeente een nieuw bewijs gaan halen.  Hup, mijn wagentje in en naar Herzele.  Onderweg bel ik naar mijn maatje (het woord ‘man / echtgenoot‘ ben ik nog niet gewoon) om even stoom af te blazen.  De Belgische adminstratie is toch echt niet te schatten.

In het gemeentehuis een rij wachtenden voor mij om U tegen te zeggen.  Geen ambtenaar te zien op de dienst bevolking.  Aangezien het tegen twaalven loopt (van 12 tot 1 eet iedereen) komt de receptioniste zeggen dat de enige ambtenaar die er vandaag is, bezig is met een paar huwelijken en dat we beter maandag zouden terugkomen.  Dan kennen ze mij nog niet.  Ik blijf hier zitten tot ik mijn bewijs heb.  En ik ben niet de enige die zo denkt.  Slechts 1 dame laat zich afwimpelen, de rest blijft wachten.

Na 45 minuten komt de dame in kwestie tevoorschijn.  Ik begin zo een beetje zenuwen rond mijn slokdarm te voelen.  Veel blablabla over onderbemand en vakantie, maar ik krijg uiteindelijk toch mijn nieuwe bewijs.

Hup, mijn wagentje in en opnieuw naar Zwijnaarde.  Aangezien ik deze morgen al eens de file heb gedaan hoef ik nu niet te wachten, wat veel commentaar oplevert natuurlijk.  Vandaag glijdt dat van me af als het water van een eend.  Ik krijg mijn nieuwe nummerplaat!!!  Als je ooit 390 BSS tegenkomt, dat ben ik.

Nu nog vlug, vlug naar de computer specialist.  Wat is er aan de hand met mijn pc?  Morgen mag ik hem komen afhalen.

Daarna nog vlug, vlug naar de bank, centen halen voor mijn auto.

Rond 16.30 uur kom ik thuis en ik heb vandaag niets anders gedaan dan gereden en gewacht, gereden en gewacht.  Leve de Belgische administratie!!!!

In de bus zit een brief van mijn vriend De Post.  Een bevestiging dat zij in de fout zijn gegaan, veel excuses en de belofte dat er binnen een aantal weken € 140 op onze rekening wordt overgeschreven.  Zo zie je maar, nooit de moed opgeven “Eind goed, al goed“.

Ik kan ondertussen nog altijd niet normaal op een stoel zitten, mijn staartbeen heeft toch wel een flinke klap gekregen blijkbaar.

Vandaag leuker nieuws.  De garage belt dat mijn auto geleverd werd.  Ik kan beginnen met de papierwinkel.  Toch wel veel plezanter dan kuisen.  Ik krijg van de verzekeringsmaatschappij de nodige stempel om mijn nummerplaat af te halen, dus morgen naar Zwijnaarde.

Zo stijf als een plank kruip ik op handen en voeten uit bed.  Het lijkt alsof een deel van mijn bekken 90° om zijn as gedraaid werd.  Ik vrees dat dit niet goed komt, maar een doorbijterke kan tegen veel.  De auto in en weer naar Ressegem.  Na een uur of twee werken verdwijnt de pijn en de stijfheid.  Het lijkt alsof er niets gebeurd is, ik kan weer alles.... behalve deftig op een stoel zitten.

De grote kuis komt stilaan mijn oren uit, maar het moet, niets aan te doen.

De post, uw vriend, vervolg.

We stappen een boekenwinkel binnen.  Boeken vastpakken, hun geur opsnuiven, over de kaften strelen, lezen waarover het gaat en je laten meevoeren door het verhaal of net niet.  Je kan je niet voorstellen wat een zalig gevoel dat is als je dat 19 maanden hebt moeten missen.  In Praag stapte ik ook wel boekenwinkels binnen, maar ik kon alleen de geur opsnuiven, van 90 % verstond ik geen letter of toch maar weinig.

Ik laat me maar verleiden door 2 boeken, een echte prestatie.  Eerst moet die grote kuis gedaan zijn en dan mag ik mezelf weer het genot van lezen permitteren.

De Post, uw vriend!

Begin juni bel ik met De Post in België om te vragen hoe wij onze contracten voor de doorzending van onze post kunnen opzeggen.  De enige manier is een brief per post of per fax, samen met een kopie van onze identiteitskaart, per mail mag niet.  Dus, brave burgers als we zijn, 2 brieven op de post met een kopie van onze identiteitskaarten, met de vraag onze contracten stop te zetten op 1 juli 2010.  Eind juni krijgen we allebei een brief ter bevestiging dat onze contracten worden stopgezet op 29 juni (i.p.v. de gevraagde 1 juli) en dat vanaf die datum niets meer van onze post zal worden doorgestuurd naar Praag.  Nu ja, die 2 dagen zullen ook het verschil niet maken, we vinden onze briefwisseling wel wanneer we terug in België zijn.

Vandaag, 3 weken na datum, zit er nog altijd niets in onze brievenbus.  Raar toch dat niemand ons een factuur zou gestuurd hebben?  Het is dan wel vakantieperiode, maar toch….

Ik bel naar de klantendienst van De Post - rechtstreeks naar een postkantoor bellen kan niet meer - en daar vindt men niets terug van onze opzegbrief, noch van hun bevestiging.  Ik had het voelen hangen….  Ze zullen het eens nakijken en mij iets laten weten.  Waarom laat mijn vertrouwen in de Belgische ambtenarij me in de steek?  Ikke de auto in (ik zou liever de tram nemen, maar dat kan hier spijtig genoeg niet) en naar het postkantoor van Herzele.  Mijn vermoeden wordt waarheid, onze briefwisseling wordt tot op de dag van vandaag doorgestuurd naar Praag, in Herzele hebben ze geen opzeg van het contract ontvangen van de klantendienst.  De adrenaline stroomt door mijn aderen, maar ik blijf vriendelijk, het lieve kind aan het loket kan er niets aan doen dat de communicatie binnen De Post krom loopt.  Onze vriend zal mij laten weten hoe ze onze doorgestuurde post kunnen recupereren.  Ik zweer het, indien ik interest moet betalen voor één of andere factuur zal ik de kost verhalen op De Post. 

Toen we in Praag arriveerden hadden we een hele berg administratie te verwerken die niet altijd even vlot verliep, maar hier in België is het niet beter. 

Bij de dienst bevolking hadden ze ook al een verkeerd adres genoteerd.  De wijkagent is er naartoe getrokken, maar op het aangegeven adres staat geen huis.  De man is onverrichter zake teruggekeerd naar zijn kantoor, maar heeft niet aan de gemeente laten weten dat het opgegeven adres niet kan kloppen.  Wie weet worden we binnenkort als ‘clandestiene’ burgers het land uitgezet. Gelukkig ziet een collega van Camille dat het adres op onze papieren niet klopt (ja, ik weet het, dat hadden we zelf kunnen zien, maar wie denkt nu dat die ambtenaar een ander adres zou ingeven dan wij hadden opgegeven) en kan ik opnieuw naar het gemeentehuis.  Wat een tijdverlies wanneer je zoveel dingen te doen hebt.

Heimwee naar Praag grijpt ons naar de keel.

Vandaag komt de gele man langs.  We hebben opnieuw internet, telefoon en televisie in ons huisje.

’s Avonds wordt onze verhuis geleverd.  Over een afstand van 950 km hebben onze dozen welgeteld 12 dagen gedaan.  Gelukkig hebben wij alles dubbel en konden we de afgelopen dagen min of meer normaal leven.

We mesten met ons tweeën de zolder en de garage uit.  Hier heeft het niet bewoond zijn het meest toegeslagen.  Stofnetten, spinnenwebben, we zien er lief uit.

We missen ons leven in Praag enorm!!!!  We zullen er ons moeten bij neerleggen dat dit niet meer terugkomt.

Ik zag een meer enthousiaste Camille thuiskomen in Praag dan hier in Merchtem.  Hopelijk vindt hij ook hier weer zijn weg. 

Vandaag is onze auto in de garage voor herstelling van een lek aan de airco, dus kan ik niet gaan grote kuisen in ons huisje.  Erg, een noodgedwongen rustdag.  Maar die besteed ik nuttig met een fijn weerzien met mijn getuige, Anny.  Vanaf nu kunnen we weer afspreken wanneer we er zin in hebben.  Eén van de voordelen van niet meer in Praag wonen.