Vanavond afscheidsfeest van Allan, de eerste expat-collega van Camille die volgende week terug naar huis vertrekt.  Allan, een attente Engelsman met een fantastische humor is ook nog een goede danser. Hij heeft 1 jaar deel uitgemaakt van ons sociaal leven, het zal raar zijn hem niet meer te zien. We will miss you Allan!!!!

Het valt ons nog maar eens op hoeveel de Tsjechen kunnen drinken, zowel de mannen als de vrouwen. Nu ja, de Finnen, Zweden, Hongaren, Serviërs, Roemenen en Polen doen echt niet onder hoor.

Ik geniet van het sneeuwlandschap en hoor op de radio over de verkeerschaos in België. Ik denk aan jullie die zich op deze gladde wegen moeten begeven. Ik neem de tram en heb geen stress. Het was anders toen we op de boerenbuiten woonden.

Ik kom een ladderzatte Sinterklaas tegen of zou het een vermomde Kerstman zijn?

Ik trek mijn jogging aan en loop voor de eerste keer in de sneeuw. Ik had nooit gedacht dat ik dit zo leuk zou vinden. Sneeuwvlokken blijven in mijn wimpers hangen en ik zie het park als door ijskristallen. Een romantisch zicht.

Mijn conditie gaat er op vooruit. Ik loop toch alweer 23 minuten. Ik neem me voor dat ik volgende week opnieuw 30 minuten moet kunnen lopen.

Rond 4 uur trekken we naar de stad om de kerstsfeer op te snuiven. De verlichting is prachtig, maar de mensenmassa iets te druk.

Het sneeuwt. We zetten ons 2° Praags kerstboompje. Lekker gezellig.

Straks komt Anny. Had iemand haar ooit gezegd “Ooit zul je 4 keer in 1 jaar tijd naar Praag gaan” dan had ze die zot verklaard. Maar kijk, daar komt ze voor de 4° keer dit jaar.....4 dagen vrouwenklets!

Aan onze mannen : bedankt dat jullie ondertussen gaan werken, er moet toch iemand zaad in het bakje brengen terwijl wij van het leven genieten. Jullie zijn allebei schatten.

Sinterklaas komt hier een dagje vroeger dan bij jullie, de arme kindjes eerst, niet meer dan fair.

Tijdens het communisme was dit de enige dag in het jaar dat er mandarijntjes het land binnen mochten. De tijden zijn gelukkig veranderd.

We gaan naar een ijshockey wedstrijd, DE wintersport in Tsjechë. Wij kennen niets van de spelregels, maar je moet dat toch eens meegemaakt hebben. Dus ik in gezelschap van 7 mannen naar de ijsbaan.

Na nog geen 2 minuten snap ik waarom die mannen zo een dikke pakken aanhebben. Er wordt geduwd, gemept, geschopt. Voor een spelfout moet een speler 2 minuten op de bank, maar voor een vuile duw- of trekfout wordt er zelfs niet gefloten, het spel gaat gewoon door. Heel raar.

De spionkoppen treiteren mekaar op een leuke manier. Vooral de ambiance rond de ijspiste is geweldig.

Ik bak Tsjechische kerstkoekjes of Linecké kolacký. Het is even oefenen, volgende keer zien ze er vast mooier uit, dat hoop ik toch tenminste. Maar lekker zijn ze wel. Het ruikt zalig in ons huisje, alleen daarvoor zou je het doen, niet?

Foto volgt wanneer ik mijn vertrouwde pc terug heb.

Deze voormiddag komt er plots geen water meer uit de kraan bij Camille op het werk. De HR manager komt doodleuk aan Camille vertellen dat iedereen nu naar huis mag want de Tsjechische wet schrijft dat voor. Ik ben er niet bij, maar ik zie zijn gezicht voor me en kan me voorstellen wat er door zijn hoofd flitst. Iedereen naar huis terwijl we aan de maandafsluiting bezig zijn?Wij hebben een deadline te halen verdomme! Die Tsjechen hebben nog nooit gehoord van flessen water zeker? Daarmee kan je ook een toilet doorspoelen. Loop naar de pomp met jullie Tsjechische wet. Een paar sterke mannen gaan tientallen pakken water halen in het warenhuis om de hoek en het probleem is opgelost, men kan weer pipi doen. En iedereen blijft braafjes op het werk.... Hopelijk krijgt dit geen staartje.

We gaan naar Národní Muzeum, het Nationaal museum, gebouwd in 1891. Een prachtig gebouw, maar de collecties insecten, voorhistorische dieren, stenen, munten, planten, noem maar op, geven ons het gevoel dat we op schoolreis zijn. Nu begrijp ik waarom ik in één van onze reisgidsen las 'Lang niet alle collecties zullen de bezoeker kunnen bekoren. Toch is het museum de moeite waard vanwege het interieur en de enorme afmetingen van de ruimtes'. Beter kan ik het niet omschrijven.

Ik kan geen foto's downloaden op deze oude pc, dat zal voor één van volgende dagen zijn, beloofd.

Vandaag probeer ik voor het eerst in 5 weken opnieuw te lopen. Ik heb Camille moeten beloven toen hij deze morgen vertrok dat ik slechts 15 minuten zal lopen en dat ik onmiddellijk zal stoppen indien mijn been pijn zou doen. De schat, hij is zo bezorgd om me. Het lukt me, 15 minuten lopen zonder pijn. Maar de conditie staat wel op een lager pitje dan enkele weken geleden. Ik heb me laten vertellen dat dat snel terug zal komen, dus geen paniek.

Ik ben blij dat ik weer kan lopen, ik heb het gemist. Wie had dat ooit van mij gedacht?

Even mijmeren.... het is vandaag 1 jaar geleden dat we vertrokken naar ons avontuur.

De gevoelens die die dag door ons hoofd spookten kunnen we ons nog zo herinneren. We keken uit naar het avontuur, maar ergens in ons achterhoofd hadden we toch ook wel een beetje schrik wat ons te wachten stond, normaal denk ik. Een geruststelling was dat we aan elkaar beloofd hadden als één van de twee niet kon wennen we naar België zouden terugkeren. Maar al na enkele dagen wisten we dat we een goeie beslissing hadden genomen. In ons dagboek van 5 december lees ik : We zien het zitten, het voelt nu al zo goed. En op 9 december luidt het al : Het voelt goed thuis te zijn. We hadden nooit durven dromen dat we ons hier zo vlug thuis zouden voelen.

Ik wil van deze gelegenheid gebruik maken om iedereen die ons mailtjes stuurde, ons belde of ons een sms'je stuurde het afgelopen jaar om te horen hoe het met ons ging, van harte bedanken. Het doet altijd deugd iets van het thuisfront te horen.

Ik schrijf dit dagboek in de eerste plaats voor onszelf als blijvende herinnering, het is altijd leuk om er eens in te gaan terugblikken. Maar het doet ons veel plezier te zien dat zoveel mensen onze blog lezen en op die manier een beetje ons avontuur delen.

Wij willen ook nog eens iedereen bedanken die ons al een bezoekje brachten, voor jullie gezelschap, voor jullie geschenken en voor alles wat jullie voor ons meebrachten wat we hier niet kunnen vinden.

We hebben veel gezien, beleefd, geleerd het afgelopen jaar, een verrijking voor ons leven. En we zijn blij dat we nog 7 maanden langer mogen blijven dan gepland. We zullen altijd met een goed gevoel terugkijken op dit afgelopen jaar.

Vanavond gaan we onze eerste verjaardag vieren met ons tweetjes.

Klein detail : ze zijn hier vergeten te noteren dat ons huurcontract verlengd werd (is nochtans al een paar maanden geleden gebeurd) en toen ik deze namiddag de vuilzak naar de kelder bracht kon ik niet meer terug, mijn kaart om de deur te openen was geblokkeerd omdat ons contract zogezegd ten einde was. Daar stond ik dan op -2, helemaal alleen, tegenover een deur die niet meer openging. Ik kan je verzekeren, leuk is anders. Gelukkig staat er een alarmbel en is een goede ziel me komen redden en heeft zij direct nieuwe kaarten voor ons gemaakt voor de komende 7 maanden.

Ik heb tijdelijk een andere pc (een oude van Camille), aangezien de mijne in België is gebleven voor herstelling. Hopelijk duurt het niet te lang eer ik mijn vertrouwd bakje terug heb, want mannekes mannekes, het is wennen aan dit oud geval.

Een fijne week gehad in België. Bezoekjes, etentjes, een dagje Ardennen met mijn familie, familiefeest met de familie van Camille, druk druk druk, maar fijn iedereen terug te zien.

Het meest vertederende moment was toen Camille een verhaaltje voorlas aan Sam en Witse. Witse bij mij op schoot en Sam warmpjes tegen haar Bompi gevlijd. Soms verdring je die gevoelens van missen, maar ze zijn er echt wel hoor.

De terugreis verloopt even vlot dan de heenreis. Een beetje miezer van Zaventem tot iets voorbij Keulen, maar daarna klaart het uit en wordt het zelfs zonnig, dus goed doorrijden is de boodschap. Het laatste stukje van Duitsland hebben we opnieuw de flikken achter ons aan, net op dezelfde plaats als in januari. Het lijkt of ze ons daar staan op te wachten. Ze doen een paar telefoontjes – zien wij er dan zo verdacht uit? - en we mogen weer verder. Om 13H30' zijn we thuis.

Nadat de boel is uitgeladen maken we nog een goeie wandeling. Aan een zebrapad is een Nederlander zo vriendelijk ons te laten oversteken en hij wenkt ons om iets te vragen. Wanneer wij bij zijn auto komen en Camille vraagt “Waarmee kunnen we helpen” zie je die man bijna achteroverslaan, leuk om te zien. Je ziet zo door zijn hoofd flitsen “Hoe kan dit? Men spreekt mij in Praag aan in het Nederlands....” Dat vertelt hij vast aan iedereen die hij kent.

Vandaag is het DE feestdag in Tsjechië, het begin van de Fluwelen Revolutie wordt herdacht. De revolutie ontstond in nasleep van de val van de Berlijnse Muur en de verkiezing van een niet-communist tot premier in Polen.

Op 17 november 1989 hielden 15.000 studenten een vreedzame mars in Praag. Tijdens deze mars werden zij tegengehouden door de oproerpolitie, en afgeranseld met wapenstokken, ondanks hun vreedzame bedoelingen. Een kleine 200 studenten werden gewond.

Deze gebeurtenissen wekten solidariteit op onder de Praagse burgers en er kwam spontaan protest tegen dit machtsvertoon van de politie en op 20 november kwamen 150.000 mensen weer massaal op straat. Vanaf nu verliep de revolutie geweldloos omdat Michael Gorbatsjov weigerde om troepen naar Praag te sturen.

Op 24 november hielden Alexander Dubček, Kardinaal František Tomášek en Václav Havel redevoeringen op het Wenceslasplein. Daarbij werden ze aangemoedigd door het gerinkel van honderdduizenden sleutelbossen. Massale betogingen volgden, en er brak een algemene staking uit die het land plat legde en het communistisch regime ernstig deed wankelen.

Onder deze druk bezweek de toenmalige communistische regering en op 29 december 1989 werd Václav Havel door het parlement verkozen tot nieuwe democratische president van Tsjecho-Slowakije. De Fluwelen Revolutie duurde 6 weken en luidde nu ook in dit deel van Oost-Europa een nieuw tijdperk in.

Aan één van de gevels van de universiteit in onze straat hangt dit bordje ter nagedachtenis van de revolutie.

Letterlijk betekent het Wanneer – indien niet nu?

                                 Wie – indien niet wij?

De achterliggende gedachte, heb ik me door een Tsjech laten vertellen, is de stem van het volk dat zegt “Nu is het tijd voor verandering en niemand anders dan wij kunnen voor die verandering zorgen”.

We vinden het spijtig dat we vandaag niet in Praag zijn, we hebben toen we deze week vakantie planden er niet bij stilgestaan dat dit zo een belangrijke dag voor Tsjechië is. Deze namiddag vertrekt in onze straat een gedenktocht naar het Wenceslasplein, net zoals de studenten 20 jaar geleden deden. We hadden het graag meegemaakt.

We vertrekken om kwart voor 4, ik achter het stuur want Camille is nachtblind.  De eerste 100 km gaan vrij vlot, maar daarna rijden we de mist binnen.  Een kleine 50 km moeten we door dit gevaar.  Ik zweet en ben blij wanneer de wolken weer optrekken.

Op zondag rijden is een echte luxe.  Op 9 uur en 30 minuten staan we in België, enkele stops inbegrepen.  Hopelijk zit er binnenkort geen boete voor overdreven snelheid in de bus.

Camille is gisterenavond naar een big party geweest om het 1 jarig bestaan van het bedrijf te vieren.  Vandaag doen we het dus noodgedwongen rustig aan want uitgaan kruipt niet in je koude kleren eens je een bepaalde leeftijd hebt, de meeste onder jullie hebben dat ook al mogen ondervinden vrees ik.  Morgen hebben we 925 km voor de boeg.  We gaan nog eens met de auto naar België.  De koffer vol drank, het gevolg van al die bezoekers die Tsjechische dranken hebben leren waarderen. 

Vandaag zit er een vragenlijst van de VDAB in de bus om te peilen naar mijn “persoonlijke indruk over hun begeleiding bij het vinden van een passende job”.  Hier rijst mijn haar dus van omhoog.  Ik heb me op 25 november vorig jaar laten uitschrijven!!!!!  Na 1 jaar is mijn dossier blijkbaar nog altijd niet aangepast. 

In augustus kreeg ik ook al een brief van hen dat ik als 50-plusser VERPLICHT was op interview te komen.  Indien ik niet zou komen opdagen zouden ze mijn uitkering intrekken.  Ik heb hen toen gebeld met de vraag over welke uitkering ze het hadden.  Ik krijg al bijna een jaar helemaal geen uitkering meer.  Ik heb toen ook gesmeekt mijn dossier aan te passen, wat uiteraard zou gebeuren. 

En nu dit weer!!!!  De administratieve molen draait daar goed.

In de vragenlijst staat een telefoonnummer voor wie klachten heeft over de VDAB….  De dame die ik aan de lijn krijg zit er voor niets tussen, dat weet ik, maar ik moet even mijn ei kwijt.  Ik denk (hoop) dat ze het nu toch wel zullen begrepen hebben dat ik momenteel niet werkzoekend ben in België, dat ik vorig jaar alle stappen heb ondernomen die ik moest om mijn dossier in orde te hebben om mij volgend jaar met een gerust geweten weer te kunnen inschrijven op de Belgische arbeidsmarkt.   Grrrrr.

Geniet van jullie vrije dag!