Wat staat bovenaan het verlanglijstje van een vrouw die gaat trouwen?  Juist ja, een trouwkleed.

Toen we hier nog maar enkele weken woonden vond ik de winkel van een modeontwerpster, Helena Fejková.  Vanaf dat moment was ik op zoek naar een reden om daar eens binnen te stappen, maar ik had zoiets van ‘niet doen Anne, je laat je verleiden door iets wat je niet echt nodig hebt’.  Soms, heel soms, wint mijn verstand het van mijn gevoel en ik ben er tot vandaag niet binnengestapt.  Maar nu heb ik een meer dan goed excuus.  Ik pas alles wat me bevalt en stilaan krijgt de idee die in mijn achterhoofd zit een echte vorm.  Nu nog enkel een afspraak maken met de ontwerpster en mijn droom wordt waarheid.

Familie op bezoek, veel gelachen en gezeverd en soms ook eens serieus geweest.

Begin van de krokusvakantie.  Dus veel bezoek uit België.  Ik zal niet veel tijd hebben om ons dagboek bij te houden.

We willen graag hier in Praag trouwen en hebben vandaag een afspraak op de Belgische ambassade.  De consul vertelt ons dat dit kan en dat het huwelijk ook in België wettig is, maar we staan natuurlijk wel voor een berg administratie.   We hadden niets anders verwacht, maar dat hebben we er voor over.  Nu kunnen we beginnen aan de voorbereidingen.  Best wel spannend.

Na bijna anderhalve maand sneeuw is het vandaag de eerste keer dat ze op mijn zenuwen begint te werken.  Nu mag het stilaan gaan ophouden.

We gaan naar U Fleků, de oudste brouwerij van Praag.  Bij de brouwerij horen ook nog eens 8 restaurants en pubs, waar plaats is voor 1.200 mensen.  Naar het schijnt is U Fleků het meest bezochte bier- en eethuis van Praag, maar wij zijn er nog nooit geweest.  Wanneer we uit eten gaan mag het voor ons ietsjes kleiner zijn, meer dan 1.000 mensen op een hoop, niets voor ons.

              

Het eerste bier werd hier gebrouwen in 1499.  Toen werden 4 verschillende bieren gebrouwen, nu nog maar 1, Flekovská třináctka, een lekker donker biertje.  Dit bier kan je nergens anders drinken of kopen en toch worden er per week 6.000 liter gebrouwen.  Dit wil dus zeggen dat er wekelijks 15.000 pinten van 0,4 l over de toog gaan in U Fleků, niet mis.

                                  

                                                                 

Lief als ik ben stel ik aan Camille voor dat ik vandaag naar Karlovy Vary zal rijden, zo kan hij eens genieten van het landschap.  Het eerste deel is vrij vlak en we moeten onze zonnebril opzetten omdat er niets anders te zien is dan wit, wit, wit.  Een mooi sneeuwlandschap, dat wel, maar wanneer die witte vlakte niet onderbroken wordt door een boom of een huis doet het pijn aan je ogen.

In de bergen hangt een dikke mist en mijn lief…. ziet dus niets van het prachtige landschap.  We rijden meer dan 2 uur over 120 km. 

Eens we aan ons hotel zijn vergeten we de ellende die we onderweg hadden.  Een mens heeft niet elk jaar een speciale verjaardag te vieren en dus hebben we onze keuze laten vallen op dit hotel (foto van het internet gehaald, want ik krijg zoiets niet gefotografeerd met mijn toestelletje).
 
                       

Hotel Imperial staat op een heuvel en kijkt uit over de stad.  Het hotel, gebouwd in 1912 overleefde de 2 wereldoorlogen en werd in 1948 ‘genationaliseerd’ door de communisten; er werd een sanatorium van gemaakt.  Na de Fluwelen revolutie kregen de eigenaars het terug en werd het opnieuw een ‘Spa’ hotel.

Karlovy Vary is één van de oudste en bekendste kuuroorden van Tsjechië.  De eerste vermelding van Karlovy Vary, toen Karlsbad genoemd, dateert uit 1522.  Er zijn ondergrondse bronnen die warm mineraalwater naar de oppervlakte brengen.  Aan dit water worden allerlei geneeskrachtige eigenschappen toegeschreven.  In het centrum van de stad zijn 12 bronnen.  De meeste mensen wandelen hier rond met een tas in de hand en drinken water aan elke bron, een raar zicht.  Ik kan je verzekeren, iets slechter heb je nooit gedronken.  Bij ons blijft het bij 1 keer proeven.  We zijn ook niet naar hier gekomen om ons te laven aan al deze bronnen, wij zullen ons wel laven aan andere bronnen.

                          


Zondag - Camille wordt vandaag 60 - laten we ons in Alžbĕtiny Láznĕ lekker verwennen met een hot stone massage, een gezichtsmasker met champagne en luieren we in een zoutgrot.  Het feit dat Sissi zich hier ooit liet verzorgen laat je wegdromen naar lang vervlogen tijden.  


                                             

’s Avonds bij een glaasje bubbels heb ik de indruk dat Camille zich niet goed in zijn vel voelt (de ouderdom misschien?) en ik vraag hem of er iets scheelt.  “Neen, neen, alles goed met me”.  Waarom zit hij dan zo te draaien en te keren?  En dan komt het……hij vraagt me of ik met hem wil trouwen.  Tussen zijn vraag en mijn JA verloopt geen seconde.  Met tranen in de ogen klinken we op onze toekomst als man en vrouw.

De hele avond voelen we ons als tortelduiven, we hebben veel bekijks, maar daar trekken we ons niets van aan.  Vanavond is onze avond, die krijgt niemand stuk.  Ik kan het wel uitschreeuwen hoe gelukkig ik me voel.

Maandag nog een wandelingetje, als 2 verliefde pubers, en daarna terug naar huis.  Deze keer neemt Camille plaats achter het stuur en ja hoor, de zon schijnt en ik geniet van het prachtige landschap.

Om de collega’s te plezieren neemt hij vandaag zijn sexy pantoffels mee naar het werk en loopt er de ganse dag mee rond.  Hilariteit alom natuurlijk.

En nu valies maken.  Morgenvroeg vertrekken we naar Karlovy Vary, één van de oudste kuuroorden van Tsjechië.  We kijken enorm uit naar dit lang weekend.

Op de tram zitten 2 meisjes voor me die Vlaams spreken.  Hoe je het draait of keert, het doet plezier om je eigen taal nog eens te horen.  Dus ik tik op de schouder van eentje en vraag “Mag ik vragen van waar jullie zijn?”.  Die draait zich daar om met een ruk en een blik van ‘wie denkt gij wel dat gij zijt’.  “Welle zen van Sinneklaos” en ze draait zich weer om.  Ik heb maar niets meer gezegd.  Alleen gedacht ‘Onze jeugd, onze toekomst.  Waar gaan we heen?’

De platte rust (en mijn goede zorgen uiteraard) heeft Camille goed gedaan.  Het gaat beter met zijn rug, hij stapt niet meer als een oud mannetje. Maar goed ook, want morgen moet hij naar Milaan.

We hebben al een paar dagen zonneschijn, eindelijk komt de temperatuur nog eens boven het vriespunt overdag.  Niet dat het warm is, het schommelt tussen 1, 2 en 3°, maar dat is toch een stuk warmer dan we de afgelopen weken gehad hebben.  Stilletjes aan kan de sneeuw beginnen smelten.

Ik wandel naar Vyšehrad, onze achtertuin.  Het is er prachtig.



                                       

                                                                                   

                                                                 

 

Terwijl hij zijn sokken aantrekt verliest Camille zijn evenwicht, struikelt, probeert zich toch recht te houden, wat ook lukt, maar…. zijn rug is geblokkeerd.

Om mij plezier te doen gaat hij mee naar buiten, maar na een tijdje moet hij toegeven dat hij teveel pijn heeft om lang te stappen en liever thuis in de zetel zou gaan liggen.  Zo gezegd, zo gedaan. 

Terwijl Camille probeert zijn rug te ontspannen, kijk ik naar het WK veldrijden, de eerste keer in mijn leven.  Niet zozeer omdat het kampioenschap op 90 km van onze deur wordt gereden, maar eerder om te supporteren voor onze lieve Tsjech Zdenĕk Štybar.  Wat een sportman!  Ik bewonder hem nog meer omdat hij op korte tijd beter Nederlands spreekt dan de koninklijke familie na al die jaren.  Ik wou dat ik Tsjechisch kon spreken zoals hij Nederlands, maar dat zal nog eventjes duren vrees ik.

Wanneer hij over de finish rijdt voel ik mij Tsjech met de Tsjechen.  Ik ben heel fier op hem!!!!

Eens de 50 voorbij voel je het toch wanneer je te lang hebt uitgezeten.  Het wordt dus een vrij kalme dag want vanavond gaan we alweer op stap, maar nu wel iets rustiger dan gisteren, we gaan naar de opera. 

De opera, Prodaná nevĕsta (de verkochte bruid), van Bedřich Smetana werd de eerste keer opgevoerd in 1866, weliswaar in een ander theater.  Het verhaal vertelt hoe ware liefde alles overwint, ook de wil van de ouders die een andere, rijkere partner willen voor hun kind.  Er wordt gezongen in het Tsjechisch, wat uiteraard voor ons nog altijd moeilijk is.  Gelukkig zijn er Engelstalige en Duitstalige boventitels op een scherm boven het podium, zodat we het merendeel van het verhaal toch meekrijgen. 

We genieten niet alleen van de muziek en dans, maar ook van het gebouw, Národní Divadlo of het Nationaal theater.  In reisgidsen lees je wel eens dat Národní Divadlo een nationaal heiligdom is.  Ik probeer met een paar foto’s en een woordje uitleg jullie een idee te geven waarom.

Dit theater werd gebouwd door de Tsjechen, rijk en arm tastten diep in de buidel om een ‘eigen’ theater te hebben.  Ze wilden een ander theater dan Stavovské divadlo, dat vooral de Duitse cultuur omarmde.  De regering weigerde met geld over de brug te komen, maar Tsjechen hebben een ijzersterke wil en het theater opende zijn deuren in juni 1881.  Enkele weken later werd het gebouw in de as gelegd door onoplettendheid van een paar werkmannen.  De Tsjechen lieten zich niet ontmoedigen en er werd opnieuw geld ingezameld voor de heropbouw van het theater.  De koninklijke familie gaf deze keer - uit schaamte over haar vorige zuinigheid - een flink geldbedrag.  Twee jaar later kon het theater opnieuw zijn deuren openen.

Gisteren een hele mooie dag gehad, de zon scheen en dat heeft een goeie 10 cm sneeuw doen smelten.  Ze zal nog een paar keer moeten schijnen om alles weg te krijgen, maar we leven op hoop.

Deze morgen de overgordijnen open en wat zien we….. het heeft zeker 10 cm gesneeuwd vannacht.  Zo blijven we bezig.
De hele voormiddag blijft het sneeuwen, van die hele dikke vlokken, mooi om naar te kijken, dat wel.

Vanavond afscheidsrink van James en Matt, die terugkeren naar hun thuisland, Zweden en Engeland.  Op 3 tafels staan tapkranen, je kan je eigen pint(en) tappen.  Ik schat dat we met een 50-tal mensen zijn. Wanneer we uit het café vertrekken staan de tellers in totaal op een kleine 100 liter.  Als je weet dat veel vrouwen geen bier maar wijn drinken heb je een idee hoeveel liters sommigen naar binnen gekapt hebben.  Daarna trekken we naar een dancing, voor ons de eerste keer sedert we hier wonen, maar door de meeste blijkbaar goed gekend.  Het doet deugd ons nog eens uit te leven op de dansvloer.  Rond 1.30 uur hebben wij het gehad en vertrekken als eersten naar huis.  Matt heeft zijn vlucht om 7.05 uur maar denkt nog niet aan slapen gaan, de dansvloer is the place to be.

Vrij snel kunnen we een nachttram nemen die ons tot een paar kilometer van thuis brengt en daarna moeten we te voet verder.  Zoals te verwachten is het alweer aan het sneeuwen.  Toen we nog in België woonden zouden we gezegd hebben ‘ben je gek’, maar hier doen we het gewoon.  Ik heb het vertikt om vanavond mijn sneeuwbottekes aan te doen.  En ja hoor, na een paar 100 meter ga ik onderuit.  Ik heb me gelukkig niet bezeerd, maar ben wel klaarwakker om 2 uur ’s nachts.

Ik ga naar de kapper.  Ik in mijn beste Tsjechisch “Můžete stříhat moje vlasy, prosim?” (Kunt u mijn haar knippen a.u.b.).  “Ja, ja, komt u maar mee”.  En die vrouw brengt me naar het kapsalon voor de heren!!!!!  Nu moet je weten dat de echte Tsjechische vrouw lang haar heeft, een decolleté heeft om U tegen te zeggen en veelal vleeskleurige of bruine panty’s draagt.  Ik besef dat ik helemaal niet aan dat beeld beantwoord, maar om me dan direct voor een man aan te zien…..  En dan wil ze ook nog haar tondeuse bovenhalen.  Ne, ne, ne roep ik en toon met mijn vingers dat ze met de schaar moet knippen, het woord nůžky schiet me in mijn paniek niet te binnen.

Thuis neem ik direct mijn speciaal kammetje met mes in, dat ik hier gekocht heb na mijn eerste frustratie bij een kapper, en probeer de rechte lijn op mijn voorhoofd er een beetje minder recht te doen uitzien.

           Voorhistorisch kammetje met mes

Waarom toch elke maand weer die lijdensweg?  Zou ik niet beter mijn haar laten groeien tot we weer in België wonen?  Maar ik haat die stomme krullen in mijn haar.  Ja, ik weet het, dit geloof je niet, maar ik heb krulhaar.  Zo van die dingen die naar alle kanten draaien, maar nooit in de richting die ik zou willen.

Het is berekoud.  ’s Nachts dalen de temperaturen tot rond -20° en overdag blijven we al en paar dagen schommelen tussen de -7° en    -10°.  De sneeuw die een paar weken geleden gevallen is ligt er nog steeds.  Ik lees in de krant dat het 17 jaar geleden is dat Tsjechië een dergelijke sneeuwval gekend heeft.  En voor donderdag wordt er nog meer sneeuw voorspeld.  Het is mooi om naar te kijken, maar ik zou o zo graag nog eens een gewone laars aan mijn benen trekken en niet altijd die sneeuwbotten.  Elegant is anders, maar er lopen hier ergere gevallen rond dan ik.

Dat is iets wat me opvalt wanneer ik hier een paar dagen weggeweest ben, dat de mensen zo ouderwets gekleed zijn.  Dagdagelijks zie ik dat niet meer, maar wanneer ik dan nog eens een paar dagen andere looks gezien heb, wow, dan is dat het eerste wat me opvalt wanneer ik op straat kom.  Man, man, jullie zouden denken ‘waar vinden ze het nog?’, maar ik weet het ondertussen wel waar ze het nog vinden.  Hier in Praag!  Als ik er ooit aan denk maak ik eens een foto van zo een winkel, je gelooft je ogen niet.

Maar wees gerust, er zijn hier ook wel modernere winkels.  Wij zijn nog niet, noodgedwongen, veranderd van stijl.

Het is barkoud vandaag en we hebben allebei een goeie verkoudheid te pakken, dus gaan we enkel dingen bekijken die dicht bij een tramhalte liggen.

Eerst gaan we naar het Umĕleckoprůmyslové museum, het museum van decoratieve kunst.  Er loopt een tentoonstelling over Zweeds glas uit de 20^e eeuw.  Jongens, jongens, hier kunnen de Tsjechen een puntje aan zuigen.  Prachtig!  Als je dan het kitscherige Tsjechische glas bekijkt krijg je kippenvel van zijn lelijkheid.

De permanente tentoonstelling toont Boheemse kunst uit de 18^e tot 20^e eeuw.  Ik blijf vooral slenteren bij de uurwerken, de juwelen en de trouwkleren.  Ooooh, ik zie mezelf in zo een trouwjurk van rond de vorige eeuwwisseling met bijpassende gehaakte handschoenen en satijnen schoentjes…..

Foto’s nemen is ook hier weer niet toegestaan, deze komt van het internet. 

Daarna een lekker warme grog in café Rudolfinum.  Waar een verkoudheid al niet goed voor is.

                      

Nu staat Anežký klášter, het St.-Agnesklooster, op het programma.  Alhoewel het een katholiek klooster was kreeg het toch een ereplaats in de joodse stad.  Het gotische gebouw werd voor het eerst bewoond in 1280 en sloot de deuren in 1782.  Sedert 2000 is het een museum met middeleeuwse en renaissance kunst uit Midden-Europa.  

       

                                       Al ooit een zwangere maagd Maria gezien?  

We trekken nog naar Staromĕstská Radnice, het oude Raadhuis.  Het bestaat uit een nogal willekeurig samenraapsel van gebouwen uit de 13^e eeuw en later, maar heeft toch zijn charme.  Nu zien we eindelijk eens de achterkant van de Astronomische klok en kunnen de12 apostelen eens op ons gemak bekijken, want wanneer ze aan de straatkant verschijnen (om het uur) zijn ze in één  minuut allemaal weer binnen en sluiten de deurtjes alweer tot het volgende uur.

                           



                                                     Plafond

                                                                                                      

Onder het motto ‘beter voorkomen dan genezen’ is Camille een tijdje geleden op jaarlijkse controle geweest voor de bruine vlekjes die hij heeft op zijn lichaam.  De dermatoloog heeft hem toen aangeraden 2 vlekjes te laten weghalen omdat zij deze 2 dingen niet vertrouwde. 

Vandaag laat hij de 2 vlekjes weghalen bij een dokter die maar een beetje Engels spreekt.  Ik had er bij willen zijn, Camille in zijn eerstejaars Tsjechisch en de dokter in zijn eerstejaars Engels.  Direct na de verdoving ploft de dokter een naald in die vlek en vraagt “Feel pain?”.  Camille vliegt tegen het plafond van de pain.  Mijnheer doktoor doet dit nog 2 keer vóór de verdoving begint te werken en hij aan zijn snijwerk kan beginnen.

Tot begin volgende week, wanneer hij op controle moet, mag Camille niet douchen.  Dat wordt wassen op grootmoeders wijze, aan de lavabo.  Ach ja, het kon toen ook op die manier.

Voor wie nog steeds denkt dat het leven van haar/hem die naar het buitenland moet voor haar/zijn werk (zakenreis vind ik zo een ‘hoog’ woord) een droomleven is, geef ik even een overzicht van zulke dagen.

Maandag : om 6 uur de wekker, gaan werken, na het werk naar het land van bestemming vliegen, om 1 uur in een vreemd bed.

Dinsdag : om 6 uur de wekker, gaan werken, ’s avonds op een treffelijk uur in een vreemd bed.  Niets van het land gezien.

Woensdag : om 4.30 uur de wekker, naar de luchthaven en vlucht naar thuisland.  Thuis iets vóór de middag.  Kwartiertje thuis en hop naar het werk.  Thuis om 19.15 uur.

Nog steeds jaloers?

Wij zijn gisterenavond naar Barcelona gevlogen.  De afstand tussen sneeuw en palmbomen is slechts 2 uur en 15 minuten.  Camille moet hier vandaag werken en ik ga de stad verkennen. 

De afgelopen 14 dagen was het zonnig in Barcelona en vandaag miezert het, wat had je gedacht?  Ik had op een zonnetje gehoopt, maar het mag niet zijn, bijna de ganse dag blijft het regenen.  Aangezien 1 dag veel te weinig is om een goed beeld te krijgen van de stad staat vandaag enkel Gaudi op het programma. 
Ik bezoek de Sagrada Familia, het Casa Mila, Parc Güell en als laatste Casa Battló waar ik welgeteld € 17,80 moet betalen voor mijn entreekaartje.  Nog nooit moest ik zoveel geld neertellen voor iets wat op de Werelderfgoedlijst van de Unesco staat.  Gelukkig krijg je waar voor je geld.  Het is fenomenaal prachtig wat die man gemaakt heeft in zijn leven.  Ik kan er nog steeds niet bij dat deze werken gemaakt zijn laat 19° eeuw, begin 20° eeuw.  Ik zou ze een aantal decennia jonger schatten. 

Ik vind Barcelona een mooie stad met veel art nouveau, maar iets te grijs en te beige voor me.  Geef me toch maar onze thuisstad Praag, ook met veel art nouveau, maar met mooie pasteltinten.

De sneeuw valt opnieuw met pakken uit de lucht.  We zoeken een paar bezienswaardigheden uit en gaan op stap.

Eerst gaan we naar Loreto, een pelgrimsoord uit de 17^e eeuw.  Volgens de Loreto-legende werd de eenvoudige woning van Maria door engelen uit het heilige land weggevoerd, toen het bedreigd werd door de oprukkende islam.  Het huisje vloog over land en zee en kwam uiteindelijk terecht in het Italiaanse dorpje Loreto.  Daar werd rond het huisje een heiligdom gebouwd dat overal in Europa werd nagemaakt, ook in Praag.

In de toren van Loreto hangt een carillon met 30 klokken, gemaakt door een Nederlander in 1691.  Om het uur speelt dit carillon een oud Tsjechisch volksliedje.

Spijtig dat je binnen geen foto’s mag maken, de fresco’s in de kloostergang zijn prachtig, de verschillende kapellen hangen vol mooie, ietwat donkere, schilderijen en in de schatkamer staan oogverblindende religieuze voorwerpen.  Enkel de Jezus aan het kruis, voorzien van echt haar en baard komt ons griezelig over.

                                                                            Loreto

We trekken verder naar České museum hudby, het Tsjechisch muziekmuseum.  Bijna alle instrumenten die tentoongesteld zijn zijn van Tsjechische makelij.  Enkele instrumenten hebben we nog nooit in ons leven gezien, zoals deze….

                


                                            Interieur muziekmuseum

Om onze muzikale dag af te ronden bezoeken we nog het museum Bedřicha Smetany.  Smetana was één van de beroemdste Tsjechische componisten die leefde van 1824 tot 1884.  Hij was de grondlegger van de moderne Tsjechische orkestrale muziek.

                                                      

Nog nooit konden we zo vlug over de Karelsbrug stappen.  Zijn de toeristen echt zo bang van een beetje kou en sneeuw?