Terwijl hij zijn sokken aantrekt verliest Camille zijn evenwicht, struikelt, probeert zich toch recht te houden, wat ook lukt, maar…. zijn rug is geblokkeerd.

Om mij plezier te doen gaat hij mee naar buiten, maar na een tijdje moet hij toegeven dat hij teveel pijn heeft om lang te stappen en liever thuis in de zetel zou gaan liggen.  Zo gezegd, zo gedaan. 

Terwijl Camille probeert zijn rug te ontspannen, kijk ik naar het WK veldrijden, de eerste keer in mijn leven.  Niet zozeer omdat het kampioenschap op 90 km van onze deur wordt gereden, maar eerder om te supporteren voor onze lieve Tsjech Zdenĕk Štybar.  Wat een sportman!  Ik bewonder hem nog meer omdat hij op korte tijd beter Nederlands spreekt dan de koninklijke familie na al die jaren.  Ik wou dat ik Tsjechisch kon spreken zoals hij Nederlands, maar dat zal nog eventjes duren vrees ik.

Wanneer hij over de finish rijdt voel ik mij Tsjech met de Tsjechen.  Ik ben heel fier op hem!!!!

Eens de 50 voorbij voel je het toch wanneer je te lang hebt uitgezeten.  Het wordt dus een vrij kalme dag want vanavond gaan we alweer op stap, maar nu wel iets rustiger dan gisteren, we gaan naar de opera. 

De opera, Prodaná nevĕsta (de verkochte bruid), van Bedřich Smetana werd de eerste keer opgevoerd in 1866, weliswaar in een ander theater.  Het verhaal vertelt hoe ware liefde alles overwint, ook de wil van de ouders die een andere, rijkere partner willen voor hun kind.  Er wordt gezongen in het Tsjechisch, wat uiteraard voor ons nog altijd moeilijk is.  Gelukkig zijn er Engelstalige en Duitstalige boventitels op een scherm boven het podium, zodat we het merendeel van het verhaal toch meekrijgen. 

We genieten niet alleen van de muziek en dans, maar ook van het gebouw, Národní Divadlo of het Nationaal theater.  In reisgidsen lees je wel eens dat Národní Divadlo een nationaal heiligdom is.  Ik probeer met een paar foto’s en een woordje uitleg jullie een idee te geven waarom.

Dit theater werd gebouwd door de Tsjechen, rijk en arm tastten diep in de buidel om een ‘eigen’ theater te hebben.  Ze wilden een ander theater dan Stavovské divadlo, dat vooral de Duitse cultuur omarmde.  De regering weigerde met geld over de brug te komen, maar Tsjechen hebben een ijzersterke wil en het theater opende zijn deuren in juni 1881.  Enkele weken later werd het gebouw in de as gelegd door onoplettendheid van een paar werkmannen.  De Tsjechen lieten zich niet ontmoedigen en er werd opnieuw geld ingezameld voor de heropbouw van het theater.  De koninklijke familie gaf deze keer - uit schaamte over haar vorige zuinigheid - een flink geldbedrag.  Twee jaar later kon het theater opnieuw zijn deuren openen.

Gisteren een hele mooie dag gehad, de zon scheen en dat heeft een goeie 10 cm sneeuw doen smelten.  Ze zal nog een paar keer moeten schijnen om alles weg te krijgen, maar we leven op hoop.

Deze morgen de overgordijnen open en wat zien we….. het heeft zeker 10 cm gesneeuwd vannacht.  Zo blijven we bezig.
De hele voormiddag blijft het sneeuwen, van die hele dikke vlokken, mooi om naar te kijken, dat wel.

Vanavond afscheidsrink van James en Matt, die terugkeren naar hun thuisland, Zweden en Engeland.  Op 3 tafels staan tapkranen, je kan je eigen pint(en) tappen.  Ik schat dat we met een 50-tal mensen zijn. Wanneer we uit het café vertrekken staan de tellers in totaal op een kleine 100 liter.  Als je weet dat veel vrouwen geen bier maar wijn drinken heb je een idee hoeveel liters sommigen naar binnen gekapt hebben.  Daarna trekken we naar een dancing, voor ons de eerste keer sedert we hier wonen, maar door de meeste blijkbaar goed gekend.  Het doet deugd ons nog eens uit te leven op de dansvloer.  Rond 1.30 uur hebben wij het gehad en vertrekken als eersten naar huis.  Matt heeft zijn vlucht om 7.05 uur maar denkt nog niet aan slapen gaan, de dansvloer is the place to be.

Vrij snel kunnen we een nachttram nemen die ons tot een paar kilometer van thuis brengt en daarna moeten we te voet verder.  Zoals te verwachten is het alweer aan het sneeuwen.  Toen we nog in België woonden zouden we gezegd hebben ‘ben je gek’, maar hier doen we het gewoon.  Ik heb het vertikt om vanavond mijn sneeuwbottekes aan te doen.  En ja hoor, na een paar 100 meter ga ik onderuit.  Ik heb me gelukkig niet bezeerd, maar ben wel klaarwakker om 2 uur ’s nachts.

Ik ga naar de kapper.  Ik in mijn beste Tsjechisch “Můžete stříhat moje vlasy, prosim?” (Kunt u mijn haar knippen a.u.b.).  “Ja, ja, komt u maar mee”.  En die vrouw brengt me naar het kapsalon voor de heren!!!!!  Nu moet je weten dat de echte Tsjechische vrouw lang haar heeft, een decolleté heeft om U tegen te zeggen en veelal vleeskleurige of bruine panty’s draagt.  Ik besef dat ik helemaal niet aan dat beeld beantwoord, maar om me dan direct voor een man aan te zien…..  En dan wil ze ook nog haar tondeuse bovenhalen.  Ne, ne, ne roep ik en toon met mijn vingers dat ze met de schaar moet knippen, het woord nůžky schiet me in mijn paniek niet te binnen.

Thuis neem ik direct mijn speciaal kammetje met mes in, dat ik hier gekocht heb na mijn eerste frustratie bij een kapper, en probeer de rechte lijn op mijn voorhoofd er een beetje minder recht te doen uitzien.

           Voorhistorisch kammetje met mes

Waarom toch elke maand weer die lijdensweg?  Zou ik niet beter mijn haar laten groeien tot we weer in België wonen?  Maar ik haat die stomme krullen in mijn haar.  Ja, ik weet het, dit geloof je niet, maar ik heb krulhaar.  Zo van die dingen die naar alle kanten draaien, maar nooit in de richting die ik zou willen.

Het is berekoud.  ’s Nachts dalen de temperaturen tot rond -20° en overdag blijven we al en paar dagen schommelen tussen de -7° en    -10°.  De sneeuw die een paar weken geleden gevallen is ligt er nog steeds.  Ik lees in de krant dat het 17 jaar geleden is dat Tsjechië een dergelijke sneeuwval gekend heeft.  En voor donderdag wordt er nog meer sneeuw voorspeld.  Het is mooi om naar te kijken, maar ik zou o zo graag nog eens een gewone laars aan mijn benen trekken en niet altijd die sneeuwbotten.  Elegant is anders, maar er lopen hier ergere gevallen rond dan ik.

Dat is iets wat me opvalt wanneer ik hier een paar dagen weggeweest ben, dat de mensen zo ouderwets gekleed zijn.  Dagdagelijks zie ik dat niet meer, maar wanneer ik dan nog eens een paar dagen andere looks gezien heb, wow, dan is dat het eerste wat me opvalt wanneer ik op straat kom.  Man, man, jullie zouden denken ‘waar vinden ze het nog?’, maar ik weet het ondertussen wel waar ze het nog vinden.  Hier in Praag!  Als ik er ooit aan denk maak ik eens een foto van zo een winkel, je gelooft je ogen niet.

Maar wees gerust, er zijn hier ook wel modernere winkels.  Wij zijn nog niet, noodgedwongen, veranderd van stijl.

Het is barkoud vandaag en we hebben allebei een goeie verkoudheid te pakken, dus gaan we enkel dingen bekijken die dicht bij een tramhalte liggen.

Eerst gaan we naar het Umĕleckoprůmyslové museum, het museum van decoratieve kunst.  Er loopt een tentoonstelling over Zweeds glas uit de 20^e eeuw.  Jongens, jongens, hier kunnen de Tsjechen een puntje aan zuigen.  Prachtig!  Als je dan het kitscherige Tsjechische glas bekijkt krijg je kippenvel van zijn lelijkheid.

De permanente tentoonstelling toont Boheemse kunst uit de 18^e tot 20^e eeuw.  Ik blijf vooral slenteren bij de uurwerken, de juwelen en de trouwkleren.  Ooooh, ik zie mezelf in zo een trouwjurk van rond de vorige eeuwwisseling met bijpassende gehaakte handschoenen en satijnen schoentjes…..

Foto’s nemen is ook hier weer niet toegestaan, deze komt van het internet. 

Daarna een lekker warme grog in café Rudolfinum.  Waar een verkoudheid al niet goed voor is.

                      

Nu staat Anežký klášter, het St.-Agnesklooster, op het programma.  Alhoewel het een katholiek klooster was kreeg het toch een ereplaats in de joodse stad.  Het gotische gebouw werd voor het eerst bewoond in 1280 en sloot de deuren in 1782.  Sedert 2000 is het een museum met middeleeuwse en renaissance kunst uit Midden-Europa.  

       

                                       Al ooit een zwangere maagd Maria gezien?  

We trekken nog naar Staromĕstská Radnice, het oude Raadhuis.  Het bestaat uit een nogal willekeurig samenraapsel van gebouwen uit de 13^e eeuw en later, maar heeft toch zijn charme.  Nu zien we eindelijk eens de achterkant van de Astronomische klok en kunnen de12 apostelen eens op ons gemak bekijken, want wanneer ze aan de straatkant verschijnen (om het uur) zijn ze in één  minuut allemaal weer binnen en sluiten de deurtjes alweer tot het volgende uur.

                           



                                                     Plafond

                                                                                                      

Onder het motto ‘beter voorkomen dan genezen’ is Camille een tijdje geleden op jaarlijkse controle geweest voor de bruine vlekjes die hij heeft op zijn lichaam.  De dermatoloog heeft hem toen aangeraden 2 vlekjes te laten weghalen omdat zij deze 2 dingen niet vertrouwde. 

Vandaag laat hij de 2 vlekjes weghalen bij een dokter die maar een beetje Engels spreekt.  Ik had er bij willen zijn, Camille in zijn eerstejaars Tsjechisch en de dokter in zijn eerstejaars Engels.  Direct na de verdoving ploft de dokter een naald in die vlek en vraagt “Feel pain?”.  Camille vliegt tegen het plafond van de pain.  Mijnheer doktoor doet dit nog 2 keer vóór de verdoving begint te werken en hij aan zijn snijwerk kan beginnen.

Tot begin volgende week, wanneer hij op controle moet, mag Camille niet douchen.  Dat wordt wassen op grootmoeders wijze, aan de lavabo.  Ach ja, het kon toen ook op die manier.

Voor wie nog steeds denkt dat het leven van haar/hem die naar het buitenland moet voor haar/zijn werk (zakenreis vind ik zo een ‘hoog’ woord) een droomleven is, geef ik even een overzicht van zulke dagen.

Maandag : om 6 uur de wekker, gaan werken, na het werk naar het land van bestemming vliegen, om 1 uur in een vreemd bed.

Dinsdag : om 6 uur de wekker, gaan werken, ’s avonds op een treffelijk uur in een vreemd bed.  Niets van het land gezien.

Woensdag : om 4.30 uur de wekker, naar de luchthaven en vlucht naar thuisland.  Thuis iets vóór de middag.  Kwartiertje thuis en hop naar het werk.  Thuis om 19.15 uur.

Nog steeds jaloers?

Wij zijn gisterenavond naar Barcelona gevlogen.  De afstand tussen sneeuw en palmbomen is slechts 2 uur en 15 minuten.  Camille moet hier vandaag werken en ik ga de stad verkennen. 

De afgelopen 14 dagen was het zonnig in Barcelona en vandaag miezert het, wat had je gedacht?  Ik had op een zonnetje gehoopt, maar het mag niet zijn, bijna de ganse dag blijft het regenen.  Aangezien 1 dag veel te weinig is om een goed beeld te krijgen van de stad staat vandaag enkel Gaudi op het programma. 
Ik bezoek de Sagrada Familia, het Casa Mila, Parc Güell en als laatste Casa Battló waar ik welgeteld € 17,80 moet betalen voor mijn entreekaartje.  Nog nooit moest ik zoveel geld neertellen voor iets wat op de Werelderfgoedlijst van de Unesco staat.  Gelukkig krijg je waar voor je geld.  Het is fenomenaal prachtig wat die man gemaakt heeft in zijn leven.  Ik kan er nog steeds niet bij dat deze werken gemaakt zijn laat 19° eeuw, begin 20° eeuw.  Ik zou ze een aantal decennia jonger schatten. 

Ik vind Barcelona een mooie stad met veel art nouveau, maar iets te grijs en te beige voor me.  Geef me toch maar onze thuisstad Praag, ook met veel art nouveau, maar met mooie pasteltinten.

De sneeuw valt opnieuw met pakken uit de lucht.  We zoeken een paar bezienswaardigheden uit en gaan op stap.

Eerst gaan we naar Loreto, een pelgrimsoord uit de 17^e eeuw.  Volgens de Loreto-legende werd de eenvoudige woning van Maria door engelen uit het heilige land weggevoerd, toen het bedreigd werd door de oprukkende islam.  Het huisje vloog over land en zee en kwam uiteindelijk terecht in het Italiaanse dorpje Loreto.  Daar werd rond het huisje een heiligdom gebouwd dat overal in Europa werd nagemaakt, ook in Praag.

In de toren van Loreto hangt een carillon met 30 klokken, gemaakt door een Nederlander in 1691.  Om het uur speelt dit carillon een oud Tsjechisch volksliedje.

Spijtig dat je binnen geen foto’s mag maken, de fresco’s in de kloostergang zijn prachtig, de verschillende kapellen hangen vol mooie, ietwat donkere, schilderijen en in de schatkamer staan oogverblindende religieuze voorwerpen.  Enkel de Jezus aan het kruis, voorzien van echt haar en baard komt ons griezelig over.

                                                                            Loreto

We trekken verder naar České museum hudby, het Tsjechisch muziekmuseum.  Bijna alle instrumenten die tentoongesteld zijn zijn van Tsjechische makelij.  Enkele instrumenten hebben we nog nooit in ons leven gezien, zoals deze….

                


                                            Interieur muziekmuseum

Om onze muzikale dag af te ronden bezoeken we nog het museum Bedřicha Smetany.  Smetana was één van de beroemdste Tsjechische componisten die leefde van 1824 tot 1884.  Hij was de grondlegger van de moderne Tsjechische orkestrale muziek.

                                                      

Nog nooit konden we zo vlug over de Karelsbrug stappen.  Zijn de toeristen echt zo bang van een beetje kou en sneeuw?

                                                                                     Sneeuwmannen in de stad

                                                                                              Praag in de sneeuw

Vandaag moeten Eda, Erhan en Ali, geheel onverwacht, 2 weken vroeger dan gepland terug naar Turkije vertrekken.  Eda en ik hadden nog een paar leuke dingen gepland voor de komende weken, het zal voor een volgende keer zijn.  Het afscheid is moeilijk.

Camille heeft een dagje vrijaf genomen!  Eerste afspraak in onze agenda is een gelaatsverzorging voor allebei.  Half slaperig wandelen we daarna naar het Evropa hotel voor een lekker etentje in hun Titanic restaurant.  Het doet ons toch wel iets in de ruimte te zitten waar een deel van deze mooie film werd opgenomen.  Ik voel me eventjes een oudere versie van Rose en Camille zal er in zijn jonge jaren wel hebben uitgezien als Jack. 

 

         


’s Avonds pikken we nog een klassiek concert mee in de Smetana hall in het gemeenschapshuis.  Naast mij zit een jonge kerel die ofwel met zijn blackberry ofwel met zijn fototoestel zit te spelen.  In mijn rechter ooghoek zie ik, willen of niet, altijd een lichtbundel.  Vervelend, niet te doen.  Ik kijk een paar keer heel verveeld naar zijn speelgoedjes, maar ophouden doet hij niet, de kwal.  Pas wanneer ik het blad met het programma naast mijn oog houd blijkt zijn frank te vallen en steekt hij beide dingen in zijn zak.  Spijtig genoeg zijn we ondertussen aan het laatste nummer gekomen.  De muziek was heel mooi, alleen spijtig dat er een onvolwassen yuppie naast me zat.


                                               Smetana hall

We hebben alle hoop opgegeven.  Welke vogel zou in godsnaam snappen dat hier een voederhuisje onder verscholen zit?

                                 

Wegwijzers zullen niet meer helpen…..

                       

Vandaag willen we Villa Bilek en een permanente tentoonstelling over apotheken bezoeken.  Villa Bilek, alweer een art nouveau gebouw, dateert uit 1911, werd gebouwd door Frantisek Bilek, beeldhouwer en architect.  Aan de villa aangekomen wordt het ons onmiddellijk duidelijk dat het huis al geruime tijd gesloten is, het lijkt wel vervallen.  Op een bordje staat dat de ‘rekonstrukce’ zal duren van augustus 2008 tot november 2009.  Zijn we ondertussen niet januari 2010? 

Dan maar naar de tentoonstelling.  We ploeteren door pakken sneeuw en nemen bij de eerste halte die we tegenkomen toch maar de tram.  Je krijgt er warmere voeten van. 

In Nerudova 32 waar de tentoonstelling zou zijn zien we enkel een souvenirwinkeltje.  Toch maar naar binnen, niets tentoonstelling te zien.  Een vriendelijke dame vertelt ons dat de tentoonstelling al een hele tijd geleden opgedoekt werd.  Onze tweede teleurstelling vandaag.

Misschien moet ‘Prague City’ dringend eens zijn sites aanpassen?  Maar dat zal alweer iets voor zítra (morgen) zijn, het magische woord van de Tsjech.

Het blijft sneeuwen.  Ik vrees dat we wegwijzers zullen moeten maken om de vogeltjes de weg te tonen naar hun voederhuisje.

                                    

We hebben vorige week op straat tickets gekocht voor een concert in het H. Michaël klooster.  Het concert gaat door in de vroegere bibliotheek van het klooster.  Het plafond is één mooi fresco.  
Olga Škrancová heeft een prachtige stem en zingt voor ons minder bekende en héél bekende aria’s uit musicals.  Kippenvel krijg je ervan.

                          


                          

                                                                                     

Na het concert trotseren we een heuse sneeuwstorm en reppen ons naar Francouzská restaurace, één van de restaurants in de Obecni dům, het gemeenschapshuis van Praag.  We genieten van een lekker, romantisch etentje, opgeluisterd door een pianist die al jáááááren aan seniorentarief rijdt.

          


                                                                                                                               

Eda, de Turkse keukenprinses, Ali en ik wandelen naar de stad.  We stoppen in café Savoy voor een lekkere, iets te zoete, warme chocolademelk.  Café Savoy, gebouwd in 1893, heeft een prachtig art nouveau interieur en een 7 meter hoog neorenaissance plafond.  Nog zo een Praags café waar je het verleden kunt inademen. 

 

                                                        Ali vindt dat vrouwengeklets duidelijk maar niets en vertrekt naar dromenland.

                                                           

Al weken ben ik op zoek naar een voederkastje voor de vogels, maar in ’t stad geen enkel te bespeuren.  Ik moet en zal een voederbakje vinden.  Soms vraag ik mij af of dit trekje ligt aan het feit dat ik een Iliano ben of aan het feit dat ik een vrouw ben?  (schoonfamilie gelieve zich te onthouden van commentaar)  Dus wordt de auto uit de garage gehaald.  Altijd spannend, zal hij nog starten na zo lange tijd stilstaan?  Maar hij doet het, zoals steeds, weer.  We trekken naar een soort Brico, Gamma.  En daar vind ik mijn droom!  Nu ja, droom, ik had er mij iets moderner bij voorgesteld, maar we wonen nu eenmaal in Tsjechië.  Moderne architectuur is nog niet tot hier doorgedrongen.  Het voederkastje staat op de tafel op ons terras.  Nu maar hopen dat er een vogel op afkomt.  Vorig jaar zagen we geen dooie duif.

In de valavond trekken we naar de stad.  Morgen wordt de kerstmarkt afgebroken en dus willen we nog eventjes de sfeer opsnuiven en een laatste glühwein drinken op het Oude Stadsplein.  Er hangt een gezellige sfeer en een geur van worst, hesp, aardappelen, pizza, deegwaren, noem maar op.  Enkel een frietkot ontbreekt.  Wie op zoek is naar het gat in de markt…. Ik heb er al over nagedacht, maar dat kan ik Camille toch niet aandoen, de enige Belg die geen frieten lust!

Een bandje houdt er goed de sfeer in, velen voelen zich geroepen om te dansen, van die Slavische dingen.  Enkel de klederdracht ontbreekt.