Sneeuwmannen in de stad

                                                                                              Praag in de sneeuw

Vandaag moeten Eda, Erhan en Ali, geheel onverwacht, 2 weken vroeger dan gepland terug naar Turkije vertrekken.  Eda en ik hadden nog een paar leuke dingen gepland voor de komende weken, het zal voor een volgende keer zijn.  Het afscheid is moeilijk.

Camille heeft een dagje vrijaf genomen!  Eerste afspraak in onze agenda is een gelaatsverzorging voor allebei.  Half slaperig wandelen we daarna naar het Evropa hotel voor een lekker etentje in hun Titanic restaurant.  Het doet ons toch wel iets in de ruimte te zitten waar een deel van deze mooie film werd opgenomen.  Ik voel me eventjes een oudere versie van Rose en Camille zal er in zijn jonge jaren wel hebben uitgezien als Jack. 

 

         


’s Avonds pikken we nog een klassiek concert mee in de Smetana hall in het gemeenschapshuis.  Naast mij zit een jonge kerel die ofwel met zijn blackberry ofwel met zijn fototoestel zit te spelen.  In mijn rechter ooghoek zie ik, willen of niet, altijd een lichtbundel.  Vervelend, niet te doen.  Ik kijk een paar keer heel verveeld naar zijn speelgoedjes, maar ophouden doet hij niet, de kwal.  Pas wanneer ik het blad met het programma naast mijn oog houd blijkt zijn frank te vallen en steekt hij beide dingen in zijn zak.  Spijtig genoeg zijn we ondertussen aan het laatste nummer gekomen.  De muziek was heel mooi, alleen spijtig dat er een onvolwassen yuppie naast me zat.


                                               Smetana hall

We hebben alle hoop opgegeven.  Welke vogel zou in godsnaam snappen dat hier een voederhuisje onder verscholen zit?

                                 

Wegwijzers zullen niet meer helpen…..

                       

Vandaag willen we Villa Bilek en een permanente tentoonstelling over apotheken bezoeken.  Villa Bilek, alweer een art nouveau gebouw, dateert uit 1911, werd gebouwd door Frantisek Bilek, beeldhouwer en architect.  Aan de villa aangekomen wordt het ons onmiddellijk duidelijk dat het huis al geruime tijd gesloten is, het lijkt wel vervallen.  Op een bordje staat dat de ‘rekonstrukce’ zal duren van augustus 2008 tot november 2009.  Zijn we ondertussen niet januari 2010? 

Dan maar naar de tentoonstelling.  We ploeteren door pakken sneeuw en nemen bij de eerste halte die we tegenkomen toch maar de tram.  Je krijgt er warmere voeten van. 

In Nerudova 32 waar de tentoonstelling zou zijn zien we enkel een souvenirwinkeltje.  Toch maar naar binnen, niets tentoonstelling te zien.  Een vriendelijke dame vertelt ons dat de tentoonstelling al een hele tijd geleden opgedoekt werd.  Onze tweede teleurstelling vandaag.

Misschien moet ‘Prague City’ dringend eens zijn sites aanpassen?  Maar dat zal alweer iets voor zítra (morgen) zijn, het magische woord van de Tsjech.

Het blijft sneeuwen.  Ik vrees dat we wegwijzers zullen moeten maken om de vogeltjes de weg te tonen naar hun voederhuisje.

                                    

We hebben vorige week op straat tickets gekocht voor een concert in het H. Michaël klooster.  Het concert gaat door in de vroegere bibliotheek van het klooster.  Het plafond is één mooi fresco.  
Olga Škrancová heeft een prachtige stem en zingt voor ons minder bekende en héél bekende aria’s uit musicals.  Kippenvel krijg je ervan.

                          


                          

                                                                                     

Na het concert trotseren we een heuse sneeuwstorm en reppen ons naar Francouzská restaurace, één van de restaurants in de Obecni dům, het gemeenschapshuis van Praag.  We genieten van een lekker, romantisch etentje, opgeluisterd door een pianist die al jáááááren aan seniorentarief rijdt.

          


                                                                                                                               

Eda, de Turkse keukenprinses, Ali en ik wandelen naar de stad.  We stoppen in café Savoy voor een lekkere, iets te zoete, warme chocolademelk.  Café Savoy, gebouwd in 1893, heeft een prachtig art nouveau interieur en een 7 meter hoog neorenaissance plafond.  Nog zo een Praags café waar je het verleden kunt inademen. 

 

                                                        Ali vindt dat vrouwengeklets duidelijk maar niets en vertrekt naar dromenland.

                                                           

Al weken ben ik op zoek naar een voederkastje voor de vogels, maar in ’t stad geen enkel te bespeuren.  Ik moet en zal een voederbakje vinden.  Soms vraag ik mij af of dit trekje ligt aan het feit dat ik een Iliano ben of aan het feit dat ik een vrouw ben?  (schoonfamilie gelieve zich te onthouden van commentaar)  Dus wordt de auto uit de garage gehaald.  Altijd spannend, zal hij nog starten na zo lange tijd stilstaan?  Maar hij doet het, zoals steeds, weer.  We trekken naar een soort Brico, Gamma.  En daar vind ik mijn droom!  Nu ja, droom, ik had er mij iets moderner bij voorgesteld, maar we wonen nu eenmaal in Tsjechië.  Moderne architectuur is nog niet tot hier doorgedrongen.  Het voederkastje staat op de tafel op ons terras.  Nu maar hopen dat er een vogel op afkomt.  Vorig jaar zagen we geen dooie duif.

In de valavond trekken we naar de stad.  Morgen wordt de kerstmarkt afgebroken en dus willen we nog eventjes de sfeer opsnuiven en een laatste glühwein drinken op het Oude Stadsplein.  Er hangt een gezellige sfeer en een geur van worst, hesp, aardappelen, pizza, deegwaren, noem maar op.  Enkel een frietkot ontbreekt.  Wie op zoek is naar het gat in de markt…. Ik heb er al over nagedacht, maar dat kan ik Camille toch niet aandoen, de enige Belg die geen frieten lust!

Een bandje houdt er goed de sfeer in, velen voelen zich geroepen om te dansen, van die Slavische dingen.  Enkel de klederdracht ontbreekt.

Gezellig thuis gevierd met zijn tweetjes.  Iets vóór middernacht gaan we naar Vyšehrad, onze achtertuin. Daar hebben we een adembenemend zicht over de stad die in brand lijkt te staan door het vuurwerk dat langs alle kanten wordt afgeschoten.  Heel mooi.

Dit jaar zijn we al iets meer ingeburgerd dan vorig jaar en nu hebben we, net als alle echte Pragers, onze fles Bohemia Sekt en glazen meegenomen.  Om 12 uur knallen de kurken rond onze oren.  We kussen elkaar gelukkig nieuwjaar aan de voet van het standbeeld “Eeuwige liefde” (foto).  Kan het nog romantischer?

Om 18 uur is het officiële vuurwerk van de stad.  Dus allen daarheen.  Het is lang geleden dat we zo een mooi vuurwerk zagen.  Ik pink een traan weg bij de gedachte dat we hier volgend jaar niet zullen staan.  En ik denk terug aan heel lang geleden toen ons Vake me meenam naar het vuurwerk en ik in zijn hand kneep bij elke knal.  Maar nu staat Camille naast me, mijn zielsmaatje.  Ik ben gelukkig.

Wij wensen jullie allen een gezellige oudejaarsavond, een goed begin en het allerbeste voor 2010.

Camille laat vandaag zijn abonnement voor het openbaar vervoer verlengen.  De dame aan het loket schenkt hem haar liefste glimlach want ze heeft goed nieuws voor hem.  Vanaf februari mag hij aan seniorentarief rijden.  Hij heeft er wel al eens (heel eventjes) aan gedacht dat hij binnenkort 60 wordt, maar wanneer iemand je er attent op maakt dat je SENIOR wordt is dat eventjes schrikken.                                                             SLIK!!!

Ik heb eindelijk, na bijna 6 weken, mijn pc terug.  De hemeltergende lijdensweg van dat verhaal bespaar ik jullie.  We hebben nu wel ons lesje geleerd, verkopen doen ze allemaal o zo graag, maar ‘dienst na verkoop’ is blijkbaar een ijdel woord.

Een tijdje geleden beloofde ik jullie foto’s van Národní Muzeum (nationaal museum) en van Linecké kolacký (kerstkoekjes).  Hier komen ze.

Een paar gezellige kerstdagen met familie en vrienden.

Camille werkt deze voormiddag thuis.  Rond de middag vertrekken we naar de luchthaven want we vieren dit jaar kerstmis in België.

Sedert vorige week staan de karperkraampjes weer langs de straat.  Zoals ik vorig jaar al schreef is het kerstdiner van de Tsjech karper met aardappelsla.  Sommige mensen kopen de karper een paar dagen op voorhand - om zeker te zijn dat ze er één zullen hebben – en laten hem thuis in de badkuip zwemmen tot de vooravond van kerstmis.  Rare mannen die Tsjechen.

Foto’s van vorig jaar.

  



                                                              

Eindelijk! De kortste dag van het jaar. Vanaf nu wordt het alleen maar beter.

Het enige wat ik niet leuk vind aan de winter is het vroeg en lang donker zijn, voor de rest best een fijn seizoen.

We hebben een afspraak met Ivana, een collega van Camille die in een vorig leven gidse was in Praag. Het is barkoud vandaag. Volgens Ivana is het –15°, ik weet niet of dat effectief zo is, onze thermometer op het terras is ondergesneeuwd, maar het voelt wel zo aan. Zij maakt met ons een wandeling door de oude stad, spijtig genoeg leren we niets nieuws, maar we genieten wel van de sneeuwlandschappen. Om de 45 minuten moeten we een koffieshop of café binnenstappen, niet zozeer om te drinken, maar om ons op te warmen, de warme chocolademelk doet deugd. Ik heb medelijden met de kinderen van James die mee op stap zijn, soms staat het wenen hen nader dan het lachen. Zij komen uit Zweden en zijn dus wel gewoon aan winterse temperaturen, maar blijkbaar is dit iets teveel van het goede voor hen.

We slapen allebei als roosjes. Waar een lange, barkoude wandeling al niet goed voor is.

Ik heb thuis altijd geleerd dat een kermis een geseling waard is en dus trek ik mijn loopschoenen aan en om kwart vóór 8 ben ik weg, ik heb maar 4 uurtjes geslapen. De kleine sneeuwruimers hebben hun werk al gedaan, de voetpaden zijn sneeuwvrij gemaakt. Ik maak me nog maar eens de bedenking dat dit land toch veel beter voorzien is op echte winters dan België, daar krijgen ze de wegen niet sneeuwvrij, laat staan dat ze aan de voetgangers zouden denken.  Mijn hoofd bonst bij elke tred, maar de koude lucht doet de nevel daar boven optrekken. Het is -12°, ik durf mijn neus niet te snuiten want ik vrees dat mijn zakdoek aan mijn neus vriest. Ik bijt door en loop 30 minuten, ik heb mijn streefdoel opnieuw bereikt.

Thuis komt de geur van lekkere koffie me tegen. Camille heeft een uitgebreid ontbijt voor me klaargemaakt. Op de achtergrond hoor ik een kerstmuziekje en de lichtjes branden. Moet een mens meer hebben om gelukkig te zijn?

Aangezien Allan nog een paar flessen drank heeft staan die hij onmogelijk mee kan verhuizen offeren wij (de collega's die hier in de appartementen wonen) ons op om hem van dit goedje te verlossen. We spelen “Raad het plaatje” en “Raad het muziekje”. Een groepje volwassenen die zich rot amuseren met een paar luchtige spelletjes of is het om toch maar niet over gevoelens te moeten praten? Deze week vertrekt Allan, volgende maand vertrekt James. Een jaar geleden moesten wij allen familie en vrienden achterlaten en nu moeten we opnieuw afscheid nemen van mensen die het afgelopen jaar iets voor ons gingen betekenen.