Zaterdag.

We trekken naar Zuid-Moravië, een streek rechts onder Praag.  Na 150 km autostrade gaan we de kleine wegjes op richting Třebíč.  Hier liggen tussen de rotsen van Hrádek en de rivier Jilhava de overblijfselen van een joodse stad, beschermd door Unesco.  Tussen de vrij goed bewaarde huizen snuif je de sfeer van het oude getto op.  De oudste gedenksteen op de begraafplaats dateert van 1631.  Tussen de graven staan duizenden vergeet-mij-nietjes.  Mooi en ontroerend.

                         

                              

Op weg naar Znojmo zien we de eerste wijngaarden.  Dit stadje moeten we zeker zien, we dronken het laatste jaar veel lekkere wijntjes met deze naam.

Straatjes en steegjes slingeren door dit pittoreske stadje.  Heel gezellig om rond te slenteren.  Op een terrasje laten we ons bijna verleiden om een glaasje wijn te proeven, maar….. we zijn met de auto en die verdomde 0-tolerantie houdt ons tegen.  Dan maar een koffietje.

     

                           

In Mikulov torent een kasteel hoog boven het dorp uit, het lijkt wel of je niets anders ziet wanneer je het dorp binnenrijdt.  Het kasteel uit de 13° eeuw werd op het einde van de tweede wereldoorlog in brand gestoken door de Duitsers.  Gelukkig werd het na de oorlog zorgvuldig in al zijn glorie hersteld.

Vlakbij de Oostenrijkse grens rijden we door het Lednicko-Valtický areál, een prachtig door de Unesco beschermd gebied.  De kastelen van Lednice en Valtice worden met elkaar verbonden door een 7 km lange lindenlaan.  Aangezien het al vrij laat begint te worden gaan we enkel naar het kasteel van Lednice, een echt sprookjeskasteel.  In het park staat iets wat je hier helemaal niet verwacht, een minaret van 60 meter hoog.  Dit zou de hoogste minaret zijn buiten de islamitische wereld.  Rare mannen, die familie Lichtenstein.

En nu naar ons hotel, Comsa Brno Palace hotel.  Een formidabel mooi gerestaureerd gebouw uit 1855 met binnen enkel design.  Een gedurfde, maar geslaagde combinatie.

Te moe (of is het te lui) om nog op zoek te gaan naar een restaurant eten we dan maar in het hotel.  Mannekes, mannekes, lekker eten en lekkere wijn!!!!  Ik schrijf op een klein stukje papier de naam van de wijnbouwer en het dorp waar we hem kunnen vinden.  Dit moet nog lukken in ons programma voor morgen.

Zondag

Wandeling door Brno, de tweede stad van Tsjechië.  Mooie gebouwen, maar geef ons toch maar Praag.  Een beetje chauvinisme mag best wel.

Eens in de auto geef ik Poddvorov in in de gps.  Blijkt die wijnbouwer 50 km uit de weg te wonen, dus 100 km heen en terug.  Maar ik heet niet voor niets Iliano en dus gaan we op zoek naar een waarschijnlijk onooglijk klein dorpje.

De velden staan vol koolzaad en de geur dringt door tot in de auto, zalig gewoon.

Het dorpje telt inderdaad maar 3 straten, maar nergens vinden we de naam Milan Sůkal.  Dus maar met mijn papiertje de straat op, op zoek naar iemand die Milan kent.  Een man met hakbijl in de hand tekent met zijn gevaarlijk wapen een plannetje op straat.  Zo simpel kan het leven zijn.  Als je mekaar niet verstaat los je dat toch op een andere manier op.  En we vinden onze wijnbouwer.  De Milan is stomverbaasd, maar ook heel vereerd dat 2 Belgen hem komen opzoeken omdat ze zijn wijn lekker vinden.  Heel onverwacht verkoopt hij 18 flessen wijn, en in het zwart, meer moet dat niet zijn.  Hij en zijn vrouw zwaaien ons uit aan hun hek, het doet me denken aan E40 in Man bijt hond. 

Onze tocht gaat verder naar Moravský kras, een gebied van 85 km² met veel spelonken en grotten.  Er zijn 4 grotten die je kan gaan bekijken.  Maar denk nu niet dat we 1 wegwijzertje vinden, zoals zoveel hier wordt het goed verscholen gehouden voor de toerist.  Maar ook zonder die grotten is het dicht beboste landschap zeker de moeite waard.  Ik ben blij dat ik niet aan het stuur zit want mijn hoogtevrees begint me lichtjes parten te spelen.

Op Václavske námĕstí, het plein waar door de eeuwen heen alle grote demonstraties plaats vonden, zien we een optocht van een nieuwe partij die opkomt voor de legalisering van marihuana.....  Ik ben benieuwd hoeveel stemmen zij zullen halen bij de verkiezingen op 28 mei. 

Het is fijn om samen met Gerda door te stad - die we zoveel jaren geleden samen ontdekten - te slenteren.  En we hebben veel bij te babbelen.

11 jaar geleden kwam ik voor de eerste keer naar Praag, samen met Gerda.  Wij deelden tijdens de humaniora niet alleen de bank, maar ook onze eerste verliefdheid, onze afkeer van de nonnen en we deden vooral alles wat die nonnen ons verboden.  Sommige van die in zwart gehulde vrouwen hebben vast en zeker een paar grijze haren aan ons overgehouden.

Om 13.35 uur landt mijn kompaan van toen.  Wedden dat ik te vroeg op de luchthaven zal zijn?

Ik begrijp dat elke leerling muzikant moet oefenen, maar of je dat dan op je terras moet doen is maar de vraag!!!!!  Ik krijg de rietepetiet van die kerels die hier nu al meer dan een half uur hun best zitten te doen om een akkoord gespeeld te krijgen.

Volgens Wikipedia is een akkoord de samenklank van drie of meer tonen, die zodanig samenklinken dat zij voor het muzikale oor samensmelten tot een gestalte.  Mijn muzikale oor heeft nog geen enkele samensmelting kunnen ontdekken. 

Stel je voor dat ze er seffens nog gaan bij zingen ook…..

Onderweg

Kasteel Karlštejn, op zo een goeie 25 km van Praag, is één van de drukst bezochte historische plekken van Tsjechië.  Het kasteel werd in 1348 gebouwd door Karel IV, keizer van het heilige Roomse Rijk.  Het werd niet alleen gebruikt als residentie, maar was ook de bewaarplaats van de kroonjuwelen en belangrijke documenten.

                    

                                                                                

Het dorpje werd uiteraard (en spijtig genoeg) ingepalmd door cafés, restaurants en souvenirwinkeltjes.  Eén huisje heeft zich niet overgegeven aan de toeristenindustrie. 

                        

Rond de middag hebben we het kasteel bezocht en slenteren we het dorp uit.  Net op tijd want horden toeristen beginnen het dorp te overspoelen.

Onze tocht gaat verder door Český Kras, het grootste karstgebied van Bohemen, kalksteenformaties om U tegen te zeggen.  In de verte zien we Velká Amerika (Groot Amerika) liggen, een vroegere steengroeve die nu gedeeltelijk is ondergelopen en waar jaren geleden westerns werden opgenomen.  Maar zoals zo dikwijls in Tsjechië, geen wegwijzer te vinden en we laten Groot Amerika dan maar links liggen.

Onderweg probeer ik een paar prachtige stukjes natuur vast te leggen op foto.

  

                                                                                      Vind je de geiten?

                                  

Kilometers heb ik afgelegd gisteren.  Stappen, stappen, stappen was wat ik nodig had.  En het heeft me deugd gedaan, ik voel me een stuk beter vandaag.  De donkere gedachten zijn verschoven naar ergens achteraan mijn hoofd.  We zien wel wat het wordt.  Camille voelt zich kiplekker, er zal dus wel niets aan de hand zijn (hoop ik).

Camille heeft zich maandag in het ziekenhuis laten testen op tuberculose.  Hij kreeg tuberculine ingespoten in de voorarm, herinner je je nog van vroeger op school?  Gisterenavond kon je al duidelijk zien dat hij gereageerd heeft op deze test, een grote rode vlek die tamelijk hard aanvoelt.  Ik heb niet veel geslapen, Camille ligt daar niet van wakker.  Ik noem hem niet voor niets af en toe ‘mijn slaapkopje’.

Het resultaat wordt als ‘twijfelachtig’ afgelezen.  De foto’s van zijn longen wijzen uit dat die perfect in orde zijn, oef!  Maar het wil dus wel zeggen dat hij met de kochbacil in aanraking is geweest.  Over 2 maanden moet hij zich opnieuw laten testen. 

Ik voel me heel ongerust en ik heb bij mijn geboorte spijtig genoeg niet dat knopje meegekregen om zulke gevoelens uit te schakelen.  Het is de eerste keer sedert we hier wonen dat ik het vervelend vind dat ik alleen thuis ben.  Ik ga op stap, wandelen, wandelen, genieten van de zon en me laten opnemen in de drukte van de stad.  Mijn hoofd moet leeg, weg met deze donkere gedachten.  Ik hou zo van mijn maatje!!!!!

Anderhalve dag is toch wel heel weinig om Praag te ontdekken, maar Marie-Rose heeft er duidelijk van genoten.  Wat wil je, met zo een 2 doorwinterde gidsen?

Op de terugweg van de luchthaven naar huis besluit ik dat ik nooit meer op het spitsuur gasten naar de luchthaven breng.  Ik sta meer dan anderhalf uur in de file en ben pas na 2 uur rijden en vooral veel stilstaan thuis.  Als je weet dat de luchthaven maar op 30 minuten van bij ons ligt….

File rijden wordt iets waar we opnieuw zullen moeten aan wennen wanneer we terug in België wonen.  Lang leve de tram!!!!

Proficiat Anny, je bent de recordhoud(st)er!  De 5° keer dat je naar Praag komt.  We kunnen nu samen je zus door Praag gidsen.

Divoká Šárka is een natuurreservaat op zo een 15 km van onze deur.  

Volgens een legende was Šárka een mooie vrouwelijke krijger.  Een stam van amazones woonde aan de ene kant van de Moldau en een stam van enkel mannen woonde aan de andere kant, in Vyšehrad (onze thuis).  De vrouwen, zoals overal in de meerderheid, besluiten Ctirad - het stamhoofd van de mannen - te overmeesteren.  Šárka verleidt Ctirad en ondertussen doden haar medestrijdsters de mannen van zijn stam.  Daarna neemt de legende twee richtingen.  

De eerste versie vertelt dat zij, geplaagd door schuldgevoelens over wat ze deed, van de rotsen springt.

De tweede versie vertelt dat zij verliefd werd op Ctirad en na zijn dood uit verdriet van de rotsen springt.

Hoe dan ook, het is een mooie en romantische legende, waar de Tsjechische geschiedenis vol van is.

We wandelen over de paden waar vele eeuwen geleden de amazones van Šárka ronddwaalden en genieten van dit prachtig stukje natuur.

We kennen onze overburen niet, maar sommige kregen wel een bijnaam van ons.  Zo hebben we :

Den blote kop : geen uitleg bij nodig

Bunny : zij zwaait ’s morgens haar man uit van op hun terras in haar Bunny slaapkleed

Het konijn : de man slaapt samen met zijn (echt) konijn

De Werner : doet ons denken aan ene Werner in België

De maffia : maken heel veel lawaai en zijn altijd aan het onderhandelen

De kerstman : haar kerstversiering hing met Pasen nog aan het venster

De keffer : de vrouw heeft zo een hele kleine keffer die de hele boel hier bij elkaar keffert

De magnum : uitleg is iets te vulgair, enkelen onder jullie weten wel waarom

De sleffer : deze gele man heft zijn voeten niet op bij het stappen en klinkt als slef, slef, slef

Den homo : ook geen uitleg bij nodig

Den dagboekschrijver : de man zit elke avond op zijn terras in een mooi schriftje te schrijven

De rochelaar : de man rookt iets te veel sigaretten

Wie weet wat zijn onze bijnamen.  Iemand een idee?

Een collega van Camille gaf een tijd geleden aan dat hij zich niet goed in zijn vel voelde en volgens Camille zag hij er ook helemaal niet goed uit.  Sedert vorige week is hij thuis en vandaag laat hij weten dat men de boosdoener heeft gevonden : hij heeft tuberculose. Het nieuws slaat in als een bom.

In allerijl wordt gezocht naar een ziekenhuis waar iedereen kan getest worden.  Het rare is dat deze test niet kan verplicht worden.  Misschien is dit in België ook zo, we werden er nooit mee geconfronteerd en hebben daar dus nooit bij stilgestaan. 

Slechts 60% van de collega’s zal zich laten testen, ik vind dit heel raar.  Volgende maandag is Camille aan de beurt.  Ik zal pas gerust zijn wanneer hij de uitslag van de test heeft, vooral omdat hij sedert iets meer dan een week een heel raar hoestje heeft.  Ik probeer de angst van me af te zetten, maar dat lukt niet altijd even goed. 

Hoe de vulkaan Eyjafjallajökull niet alleen de wereld verlamt, maar ook liefdesrelaties aan het licht brengt…..

Op het werk komen 5 mensen niet opdagen.  De ene zit in Portugal, de andere in Frankrijk, één in Amerika en twee zitten vast in Tenerife….. Iedereen wist dat K... en L... een weekje vakantie hadden, maar niemand wist dat zij ‘samen’ op vakantie zouden gaan.  Je hoeft je collega’s ook niet alles te vertellen natuurlijk.  Zo zie je maar dat je geheime liefdesleven op een dag toch uitkomt.  Vroeger brachten de kraaien het uit, nu een vulkaan.

We hebben de laatste dagen de nieuwsberichten over het luchtruim in spanning gevolgd, want vandaag zouden Patricia en Conny naar hier komen.  Wat we gevreesd hadden wordt deze morgen waarheid, hun vlucht is geannuleerd.  Heel spijtig, maar niets aan te doen.  Zo zie je maar hoe die verre vulkaan Eyjafjallajökull ook in het Praagse eten roet kan strooien.

We gaan (nog maar eens) naar Národní Divadlo, het Nationaal theater.  We waren er al een paar keer om van een opera te genieten, maar nu gaan we voor een begeleide wandeling door het nationale heiligdom.

De rondleidingen worden gegeven indien er minimum 8 geïnteresseerden zijn.  En we staan daar met ons tweeën….  Ik kan niet begrijpen dat er van de duizenden toeristen die hier zijn niemand dit prachtige gebouw eens van boven tot onder wilt gaan bekijken.  Dus zetten we ons meest teleurgestelde gezicht op dat we maar kunnen bovenhalen en de gidse bezwijkt.  We krijgen een privé rondleiding.

Kopie uit ons dagboek van 30 januari :

Het theater werd gebouwd door de Tsjechen, rijk en arm tastten diep in de buidel om een ‘eigen’ theater te hebben.  Ze wilden een ander theater dan Stavovské divadlo, dat vooral de Duitse cultuur omarmde.  De regering weigerde met geld over de brug te komen, maar Tsjechen hebben een ijzersterke wil en het theater opende zijn deuren in juni 1881.  Enkele weken later werd het gebouw in de as gelegd door onoplettendheid van een paar werkmannen.  De Tsjechen lieten zich niet ontmoedigen en er werd opnieuw geld ingezameld voor de heropbouw van het theater.  De koninklijke familie gaf deze keer - uit schaamte over haar vorige zuinigheid - een flink geldbedrag.  Twee jaar later kon het theater opnieuw zijn deuren openen.

Wat we te zien krijgen is onbeschrijfelijk mooi.  De foto’s zijn niet te best gelukt, ik probeerde met flits, zonder flits.  Kijk zelf maar…..

Vandaag is er een boot show op de Vltavá (Moldau).  Zalig langs de kade wandelen en bootjes kijken, een glaasje wijn drinken op de Matylda, een hotel op een boot.  Spijtig genoeg wordt de rust verstoord door 2 kleine kinderen die de boot op stelten zetten.  Rennen, springen, over de zetels kruipen, roepen en tieren.  En hun ouders….. die zeggen niets, tegenwoordig moet alles kunnen.  Zelfs wanneer die 2 kleine mannen een windlicht omgooien dat in duizend stukken breekt doen zij alsof er niets is gebeurd.  Je gaat kinderen toch geen grenzen opleggen?  Ze doen nog niet eens de moeite om de ober te helpen de stukken op te rapen.  Daar dient die mens toch voor, niet?  Waw, mijn grijze haren rijzen weer ten berge.

We genieten van een paar mooie lentedagen in België.

Gelukkig zijn we met de auto gekomen en moeten we niet in spanning afwachten of onze vlucht al dan niet zal doorgaan.  Ook al is het luchtruim gesloten, toch zien we aan de luchthaven in Frankfurt een vliegtuig in de lucht hangen. 

Bijna thuis stel ik voor eens een andere weg te nemen dan diegene die we al zoveel keer gereden hebben.  Blijkt niet zo een goed idee want na een tijdje zitten we in de file midden in de stad.  Ach ja, eigen schuld, dikke bult, gelukkig zit ik achter het stuur en moet ik niemand anders met de vinger wijzen.