Een collega van Camille gaf een tijd geleden aan dat hij zich niet goed in zijn vel voelde en volgens Camille zag hij er ook helemaal niet goed uit.  Sedert vorige week is hij thuis en vandaag laat hij weten dat men de boosdoener heeft gevonden : hij heeft tuberculose. Het nieuws slaat in als een bom.

In allerijl wordt gezocht naar een ziekenhuis waar iedereen kan getest worden.  Het rare is dat deze test niet kan verplicht worden.  Misschien is dit in België ook zo, we werden er nooit mee geconfronteerd en hebben daar dus nooit bij stilgestaan. 

Slechts 60% van de collega’s zal zich laten testen, ik vind dit heel raar.  Volgende maandag is Camille aan de beurt.  Ik zal pas gerust zijn wanneer hij de uitslag van de test heeft, vooral omdat hij sedert iets meer dan een week een heel raar hoestje heeft.  Ik probeer de angst van me af te zetten, maar dat lukt niet altijd even goed. 

Hoe de vulkaan Eyjafjallajökull niet alleen de wereld verlamt, maar ook liefdesrelaties aan het licht brengt…..

Op het werk komen 5 mensen niet opdagen.  De ene zit in Portugal, de andere in Frankrijk, één in Amerika en twee zitten vast in Tenerife….. Iedereen wist dat K... en L... een weekje vakantie hadden, maar niemand wist dat zij ‘samen’ op vakantie zouden gaan.  Je hoeft je collega’s ook niet alles te vertellen natuurlijk.  Zo zie je maar dat je geheime liefdesleven op een dag toch uitkomt.  Vroeger brachten de kraaien het uit, nu een vulkaan.

We hebben de laatste dagen de nieuwsberichten over het luchtruim in spanning gevolgd, want vandaag zouden Patricia en Conny naar hier komen.  Wat we gevreesd hadden wordt deze morgen waarheid, hun vlucht is geannuleerd.  Heel spijtig, maar niets aan te doen.  Zo zie je maar hoe die verre vulkaan Eyjafjallajökull ook in het Praagse eten roet kan strooien.

We gaan (nog maar eens) naar Národní Divadlo, het Nationaal theater.  We waren er al een paar keer om van een opera te genieten, maar nu gaan we voor een begeleide wandeling door het nationale heiligdom.

De rondleidingen worden gegeven indien er minimum 8 geïnteresseerden zijn.  En we staan daar met ons tweeën….  Ik kan niet begrijpen dat er van de duizenden toeristen die hier zijn niemand dit prachtige gebouw eens van boven tot onder wilt gaan bekijken.  Dus zetten we ons meest teleurgestelde gezicht op dat we maar kunnen bovenhalen en de gidse bezwijkt.  We krijgen een privé rondleiding.

Kopie uit ons dagboek van 30 januari :

Het theater werd gebouwd door de Tsjechen, rijk en arm tastten diep in de buidel om een ‘eigen’ theater te hebben.  Ze wilden een ander theater dan Stavovské divadlo, dat vooral de Duitse cultuur omarmde.  De regering weigerde met geld over de brug te komen, maar Tsjechen hebben een ijzersterke wil en het theater opende zijn deuren in juni 1881.  Enkele weken later werd het gebouw in de as gelegd door onoplettendheid van een paar werkmannen.  De Tsjechen lieten zich niet ontmoedigen en er werd opnieuw geld ingezameld voor de heropbouw van het theater.  De koninklijke familie gaf deze keer - uit schaamte over haar vorige zuinigheid - een flink geldbedrag.  Twee jaar later kon het theater opnieuw zijn deuren openen.

Wat we te zien krijgen is onbeschrijfelijk mooi.  De foto’s zijn niet te best gelukt, ik probeerde met flits, zonder flits.  Kijk zelf maar…..

Vandaag is er een boot show op de Vltavá (Moldau).  Zalig langs de kade wandelen en bootjes kijken, een glaasje wijn drinken op de Matylda, een hotel op een boot.  Spijtig genoeg wordt de rust verstoord door 2 kleine kinderen die de boot op stelten zetten.  Rennen, springen, over de zetels kruipen, roepen en tieren.  En hun ouders….. die zeggen niets, tegenwoordig moet alles kunnen.  Zelfs wanneer die 2 kleine mannen een windlicht omgooien dat in duizend stukken breekt doen zij alsof er niets is gebeurd.  Je gaat kinderen toch geen grenzen opleggen?  Ze doen nog niet eens de moeite om de ober te helpen de stukken op te rapen.  Daar dient die mens toch voor, niet?  Waw, mijn grijze haren rijzen weer ten berge.

We genieten van een paar mooie lentedagen in België.

Gelukkig zijn we met de auto gekomen en moeten we niet in spanning afwachten of onze vlucht al dan niet zal doorgaan.  Ook al is het luchtruim gesloten, toch zien we aan de luchthaven in Frankfurt een vliegtuig in de lucht hangen. 

Bijna thuis stel ik voor eens een andere weg te nemen dan diegene die we al zoveel keer gereden hebben.  Blijkt niet zo een goed idee want na een tijdje zitten we in de file midden in de stad.  Ach ja, eigen schuld, dikke bult, gelukkig zit ik achter het stuur en moet ik niemand anders met de vinger wijzen. 

We hebben niet echt schitterend weer onderweg, maar na 9 uur rijden zijn we thuis, nu ja, op dit ogenblik onze tweede thuis.

We gaan naar de opera Rusalka van Antonín Dvořák, gebaseerd op het sprookje De kleine zeemeermin en het verhaal Undine.  De eerste opvoering was op 31 maart 1901 in Praag in Národní divadlo, het nationaal theater.  En hier zitten wij, iets meer dan 109 jaar later, in hetzelfde theater, onze verwachtingen zijn hoog.

Het wordt een dikke tegenvaller.  Een veel te langdradig sprookje waar we de moraal niet helemaal van snappen.  Gelukkig is de muziek fantastisch mooi, maar of dit nu echt 3 uur en 40 minuten moet duren????  We zijn ervan overtuigd dat iemand die voor de eerste keer naar een opera gaat en toevallig deze kiest, nooit zal overwegen om een tweede keer te gaan.

Het is vrij laat wanneer we thuis komen en morgen loopt die vervloekte wekker af om 4 uur.  We zouden graag om 5 uur in de auto zitten op weg naar België.  De laatste keer voor we definitief terug verhuizen.

Daar is hij weer, Barack Obama.  Welgeteld 1 jaar en 3 dagen geleden was hij hier ook al.  Hij vindt Praag dus ook een fantastisch mooie stad. 

Je zult het wel geweten hebben dat hij hier is, tientallen helikopters hangen boven de stad en blauw, blauw, blauw op straat.  De straten rond de Burcht en de Burcht zelf zijn afgesloten, geen toerist komt er door.  Ik vraag me af of ze al die mensen die daar een café of restaurant hebben vergoeden voor het verlies dat ze vandaag lijden.

Morgen komen onze kinderen en kleinkinderen…..  Samen paaseieren rapen, zalig!

Kijk nu toch wat een mooie reclame de postbode in de bus heeft gestoken….. als dat niet schoon is!!!!!  Wij kunnen een handgemaakte klok bestellen mèt gouden randje, vol nostalgie.  Voor € 119 kunnen we ons appartement opvrolijken met de 5 beroemdste gebouwen van Ressegem.  Vind je mijn huisje?

Dat niemand het waagt te denken ons hiermee een plezier te kunnen doen......

De zoektocht naar een restaurant voor onze trouw wordt verdergezet.

Vandaag gaan we naar Pálffy Palace, een barok gebouw uit de 18° eeuw, vlak naast de tuin waar we zullen trouwen. 

Van het moment dat we het restaurant binnenstappen weten we dat het dit wordt, als het eten even lekker is als het interieur mooi.  Het eten is lekker en de bediening vriendelijk, moet dat meer zijn?

Voilà, nog iets dat geregeld is.

Volgende week verhuist Asa, een Zweedse collega van Camille, terug naar huis.  Eén van de collega’s heeft als afscheid een uitstap onder vrouwen gepland.  Om 5 uur vertrekken we naar de stad, Asa weet niet wat haar te wachten staat.  Eerst gaan we naar het seks museum.  Kan je je voorstellen?  7 vrouwen die lachen en zeveren dat het geen naam heeft, net een bende pubers.  Ik moet toegeven dat we bij veel spullen aan mekaar vragen “weet jij waarvoor dat dient?”.  Gelukkig is er bij alles een woordje uitleg.  En verder moet je je fantasie maar gebruiken.  Een educatieve uitstap is het alleszins.

Na het museum moeten we uiteraard over onze ontdekkingen babbelen bij een lekkere cocktail.

Daarna staat ook nog een seksshop op het programma.  We laten onze fantasie de vrije loop en zien de mannelijke collega’s in allerlei aantrekkelijke pakjes….  De dame achter de kassa kan er niet om lachen en na een half uurtje druipen we dan maar af.  We hebben niets gekocht, maar wel veel plezier gehad.

We slenteren giechelend naar het restaurant waar we met de rest van de collega’s hebben afgesproken.  En daar zitten een paar mannen die we net in gedachten in een sexyer outfit hebben gezien….  Probeer dan maar je lach eens in te houden.  Zij snappen uiteraard niet waarom we zoveel plezier hebben en wij gaan het hen ook niet vertellen natuurlijk.

De dames hebben liever niet dat ik de foto’s van onze uitstap op onze blog zet, met alle respect.  Maar eentje van mezelf zal ik jullie niet onthouden.  Wat zou Camille ervan vinden als ik ’s avonds zo op hem zit te wachten?

In 2 weken tijd gaan we van het vriespunt naar 20°.  In Tsjechië kan alles.  Gevolg, ’s avonds een kletterend onweer.  Mooi om naar te kijken, dat wel, maar we zijn blij dat we binnen zitten.

Vorige week hadden we een eerste afspraak met modeontwerpster Helena Fejková (zie 20 februari), zij zou tegen vandaag een tekening maken van het trouwkleed dat ik in mijn hoofd heb en haar heb proberen uit te leggen.  Vóór ze aan iets begint wil ze zeker zijn dat we op dezelfde golflengte zitten.

Yes!  Op de tekening staat wat in mijn hoofd zit.  Dit is wat ik wil.  Uiteraard moet ook dit voor jullie een geheim blijven.  Eén ding wil ik jullie wel verklappen, ik trouw in het wit.  Ja, ja, heb maar allemaal jullie bedenkingen bij mijn maagdelijkheid, ik heb mijn redenen om voor wit te kiezen, maar een mens vertrouwt niet alles toe aan een dagboek dat op internet staat.

Ik heb een afspraak met Marketa, een floriste.  Ik kies een prachtig trouwboeket, vind ik toch.  Uiteraard moet dit voor jullie nog een tijdje een geheim blijven.

Camille zit aan de Lactéol en Imodium, een gevolg van onze degustatie gisteren.

Volgend weekend kijken we wel uit naar een ander restaurant.  Plaatsjes genoeg in Praag.

We testen vandaag een restaurant waar we misschien op onze trouwdag zullen gaan eten.  We gaan voor het degustatie menu, zo hebben we een paar gangen te proeven en kunnen we ons een idee vormen over de kunsten van de kok.  Nu, koken kan hij, en heel snel ook.  In 2 uur en een paar minuten krijgen we 7 gerechten voorgeschoteld.  Dit gaat iets te snel voor ons.  ’s Avonds protesteert onze maag nog altijd over het tempo waaraan zij dit alles heeft moeten slikken.

Op hun site staat dat ze de “hidden secret” van Praag zijn.  Voor ons mogen ze voor altijd hidden blijven.

Vorige vrijdag was het hier nog lichtjes aan het sneeuwen en vandaag halen we 16°.  Over een plotse weersverandering gesproken.

Hier rechtover ligt een jonge schone - dat vindt ze waarschijnlijk van zichzelf - compleet naakt te zonnen in haar living.  Aan jullie de keuze 1. Ze wil graag gezien worden 2. Ze weet niet dat je achter glas geen kleur krijgt….

Het is de eerste dag dat we echt lenteweer hebben en dat spel herbegint hier weer aan de overkant.

Gisteren zat een briefje in de bus dat er een aangetekend schrijven op ons ligt te wachten in het postkantoor .  Joepie!  Hoogstwaarschijnlijk onze documenten (geboorteakte, overlijdensakte e.d.) die we nodig hebben voor onze trouw.  Ikke naar het postkantoor en daar blijkt dat ons aangetekend schrijven zoek is.  Het koud zweet breekt me uit.  Ik zie ons al herbeginnen aan de administratieve rompslomp en opnieuw betalen voor de apostilles die het ministerie van Buitenlandse Zaken op de documenten heeft aangebracht.  Met die € 40 kan ik iets leukers doen.

Na ongeveer 5 minuten zoeken komt de envelop dan toch tevoorschijn.  De jongen die er naar zocht zweet evenveel als ik.  De vele vieze blikken van de wachtenden achter mij kunnen mij niet deren.  Ik heb onze papieren en nu kunnen we verder met de voorbereiding. 

Nu moeten de documenten nog naar een beëdigd vertaler en van daar naar het stadhuis.  Geen Tsjechische vertaling, geen huwelijk.