Volgende week verhuist Asa, een Zweedse collega van Camille, terug naar huis.  Eén van de collega’s heeft als afscheid een uitstap onder vrouwen gepland.  Om 5 uur vertrekken we naar de stad, Asa weet niet wat haar te wachten staat.  Eerst gaan we naar het seks museum.  Kan je je voorstellen?  7 vrouwen die lachen en zeveren dat het geen naam heeft, net een bende pubers.  Ik moet toegeven dat we bij veel spullen aan mekaar vragen “weet jij waarvoor dat dient?”.  Gelukkig is er bij alles een woordje uitleg.  En verder moet je je fantasie maar gebruiken.  Een educatieve uitstap is het alleszins.

Na het museum moeten we uiteraard over onze ontdekkingen babbelen bij een lekkere cocktail.

Daarna staat ook nog een seksshop op het programma.  We laten onze fantasie de vrije loop en zien de mannelijke collega’s in allerlei aantrekkelijke pakjes….  De dame achter de kassa kan er niet om lachen en na een half uurtje druipen we dan maar af.  We hebben niets gekocht, maar wel veel plezier gehad.

We slenteren giechelend naar het restaurant waar we met de rest van de collega’s hebben afgesproken.  En daar zitten een paar mannen die we net in gedachten in een sexyer outfit hebben gezien….  Probeer dan maar je lach eens in te houden.  Zij snappen uiteraard niet waarom we zoveel plezier hebben en wij gaan het hen ook niet vertellen natuurlijk.

De dames hebben liever niet dat ik de foto’s van onze uitstap op onze blog zet, met alle respect.  Maar eentje van mezelf zal ik jullie niet onthouden.  Wat zou Camille ervan vinden als ik ’s avonds zo op hem zit te wachten?

In 2 weken tijd gaan we van het vriespunt naar 20°.  In Tsjechië kan alles.  Gevolg, ’s avonds een kletterend onweer.  Mooi om naar te kijken, dat wel, maar we zijn blij dat we binnen zitten.

Vorige week hadden we een eerste afspraak met modeontwerpster Helena Fejková (zie 20 februari), zij zou tegen vandaag een tekening maken van het trouwkleed dat ik in mijn hoofd heb en haar heb proberen uit te leggen.  Vóór ze aan iets begint wil ze zeker zijn dat we op dezelfde golflengte zitten.

Yes!  Op de tekening staat wat in mijn hoofd zit.  Dit is wat ik wil.  Uiteraard moet ook dit voor jullie een geheim blijven.  Eén ding wil ik jullie wel verklappen, ik trouw in het wit.  Ja, ja, heb maar allemaal jullie bedenkingen bij mijn maagdelijkheid, ik heb mijn redenen om voor wit te kiezen, maar een mens vertrouwt niet alles toe aan een dagboek dat op internet staat.

Ik heb een afspraak met Marketa, een floriste.  Ik kies een prachtig trouwboeket, vind ik toch.  Uiteraard moet dit voor jullie nog een tijdje een geheim blijven.

Camille zit aan de Lactéol en Imodium, een gevolg van onze degustatie gisteren.

Volgend weekend kijken we wel uit naar een ander restaurant.  Plaatsjes genoeg in Praag.

We testen vandaag een restaurant waar we misschien op onze trouwdag zullen gaan eten.  We gaan voor het degustatie menu, zo hebben we een paar gangen te proeven en kunnen we ons een idee vormen over de kunsten van de kok.  Nu, koken kan hij, en heel snel ook.  In 2 uur en een paar minuten krijgen we 7 gerechten voorgeschoteld.  Dit gaat iets te snel voor ons.  ’s Avonds protesteert onze maag nog altijd over het tempo waaraan zij dit alles heeft moeten slikken.

Op hun site staat dat ze de “hidden secret” van Praag zijn.  Voor ons mogen ze voor altijd hidden blijven.

Vorige vrijdag was het hier nog lichtjes aan het sneeuwen en vandaag halen we 16°.  Over een plotse weersverandering gesproken.

Hier rechtover ligt een jonge schone - dat vindt ze waarschijnlijk van zichzelf - compleet naakt te zonnen in haar living.  Aan jullie de keuze 1. Ze wil graag gezien worden 2. Ze weet niet dat je achter glas geen kleur krijgt….

Het is de eerste dag dat we echt lenteweer hebben en dat spel herbegint hier weer aan de overkant.

Gisteren zat een briefje in de bus dat er een aangetekend schrijven op ons ligt te wachten in het postkantoor .  Joepie!  Hoogstwaarschijnlijk onze documenten (geboorteakte, overlijdensakte e.d.) die we nodig hebben voor onze trouw.  Ikke naar het postkantoor en daar blijkt dat ons aangetekend schrijven zoek is.  Het koud zweet breekt me uit.  Ik zie ons al herbeginnen aan de administratieve rompslomp en opnieuw betalen voor de apostilles die het ministerie van Buitenlandse Zaken op de documenten heeft aangebracht.  Met die € 40 kan ik iets leukers doen.

Na ongeveer 5 minuten zoeken komt de envelop dan toch tevoorschijn.  De jongen die er naar zocht zweet evenveel als ik.  De vele vieze blikken van de wachtenden achter mij kunnen mij niet deren.  Ik heb onze papieren en nu kunnen we verder met de voorbereiding. 

Nu moeten de documenten nog naar een beëdigd vertaler en van daar naar het stadhuis.  Geen Tsjechische vertaling, geen huwelijk.

Amai, zo stijf ben ik nooit geweest toen ik indertijd met start to run begon.  Misschien moet ik naar mijn lichaam luisteren en niet te hard van stapel lopen?

Ik heb me voorgenomen dat ik vandaag opnieuw begin te lopen.  Ik ben benieuwd wat dat zal geven na 9 weken noodgedwongen winterstop.

Het valt beter mee dan ik gevreesd had.  Ik loop 2 x 8 minuten met daartussen een kleine minuut stappen.  Volgende keer moet het me lukken om 2 x 10 minuten te lopen. 
Na het lopen geniet ik van de energie die door mijn lijf stroomt, wat heb ik dat gevoel gemist.

Nog enkele sfeerbeelden van Český ráj.

              Door die spelonk kruip ik van mijn leven niet.....

              Dan maar weer naar beneden en een andere weg zoeken.

          


                     

Verder naar Sobotka, een klein schilderachtig dorp.  Aan de rand van het dorp staat een rond kasteel, Humprecht.  Dit kasteeltje werd gebouwd in de 17° eeuw als buitenverblijf van Jan Humprecht Černín.  Deze Jan verbleef een tijdje in Turkije en liet daarom boven op de top van het kasteel een halve maan plaatsen.

       

In Kost loopt de weg dood op de gelijknamige burcht Kost, één van de best bewaard gebleven burchten in Bohemen.  De burcht dateert uit de 14° eeuw.  Spijtig genoeg zijn de meeste kastelen pas vanaf april binnen te bezichtigen, hier dus ook.

                            

Onze Capitool reisgids loodst ons naar Vesec, een dorp met schilderachtige houten huizen.  In dit dorp werden meerdere Tsjechische films opgenomen.
  

In Hruboskalsko, hoog op een rots staat Hrad Valdštejn, een kasteel gebouwd in de 13° eeuw.  Bij de parkeerplaats staat een bordje dat ons vertelt dat we 0,5 km (te voet) de berg op moeten.  Na ongeveer een halve kilometer klimmen over een besneeuwd, steil bospad staat een identiek bordje.  Ze zijn hier goed met onze bergbottines aan het spelen, maar het witte bos en de geur van dennenhout maken alles goed.  Flink bezweet en buiten adem bereiken we het kasteel, dat uiteraard…. ook gesloten is.  Een hutje, waar we bij de open haard een lekkere glühwein drinken, doet ons snel de zware klim vergeten.  

                                                                                       

We sluiten onze 3-daagse af met een lekker Tsjechisch etentje en veel gebabbel.

Straks arriveren Katelijn en Etienne.  Katelijn en ik hebben 3 jaar samen op de schoolbanken gezeten.  Worden dit 3 dagen gevuld met jeugdsentiment of zullen we toch ook maar een beetje aan cultuur doen?

Het taalprobleem speelt ons de grootste parten bij de voorbereiding van onze trouw.  Omdat we onzeker werden dat er wel eens misverstanden zouden kunnen ontstaan hebben we een tweetal weken geleden besloten een ‘weddingplanner’ aan te spreken.  Ik weet het, het klinkt chique, cinema, Amerikaans, en wat heb ik hier nog al allemaal over gehoord, maar kijk, ineens loopt alles vlotter.  En wij zijn gerustgesteld dat alles zal verlopen zoals we in gedachten hebben.

Op die manier kom je ook wel achter een paar minder leuke dingen van dit land.  Wij hadden aan het stadsbestuur gevraagd of we op 2 juli konden trouwen in het oude stadhuis en dat kon niet meer, alle plaatsjes waren al ingenomen.  De wedding planner belt naar het stadhuis en plots kan daar wel getrouwd worden op die dag.  Als er geld mee gemoeid is kan hier alles.  Maar dan kennen ze Anne en Camille nog niet, die hebben hun principes.  Wij willen niet meer op die plaats trouwen, zo simpel is dat.

Maar we hebben ondertussen een andere, mooiere plaats gevonden.  We trouwen op 2 juli om 12.30 uur in Ledeburská zahrada, één van de tuinen aan de Burcht.  Zie je ons hier al staan?

4 toffe dagen met vrienden en familie.  

Hoogtepunt was natuurlijk het huwelijk van Viviane en Marcel.  We werden heel emotioneel bij het zien van het geluk dat zij uitstralen en bij de idee dat wij over een paar maanden ook die stap zullen zetten.  We hebben ons tot de vroege uurtjes nog eens uitgeleefd op de dansvloer.  Zalig!

Wat hebben we nog zoal gedaan?  Trouwkostuum voor Camille gekocht, trouwringen gekozen en trouwschoenen gekocht.  Het begint nu allemaal zo echt te worden….

Toen we woensdag vertrokken was de sneeuw weg.  Tijdens de landing zien we dat Praag opnieuw onder een sneeuwdeken ligt.  Daar gaat mijn voornemen om morgen opnieuw te beginnen lopen.  Ik heb nu al 8 weken geen pas meer gelopen, dat wordt een zware revalidatie.

We vliegen vandaag naar België, vrijdag trouwt een zus van Camille.  Een feest….. daar moeten we bij zijn!

De sneeuw is bijna volledig weg.  De vogels zingen.  Wordt het lente?

Toen we hier arriveerden, 15 maanden geleden, hadden we nog geen potten en pannen en moesten we noodgedwongen de eerste avond uit eten gaan.  Dus trokken we naar het dichtstbijzijnde restaurant, La Galerie.  Ook La Galerie ligt onder de grond.  Zoals ik gisteren al schreef, je kan je niet voorstellen wat zich hier allemaal onder de grond afspeelt.  De mensen die er werken zijn ondertussen goeie bekenden van ons geworden, een toffe bende.

Vandaag zit er echter een briefje in de bus dat het restaurant gedurende enkele maanden zal gesloten worden wegens (niet te vinden) lekken onder de vloer.  Dit weekend zijn ze nog open, maar daarna gaat het boeltje dicht om te zoeken waar het probleem zit.  Aangezien wij niet zeker zijn dat het restaurant opnieuw open zal gaan voor wij terug naar België verhuizen, willen we vanavond afscheid nemen. 

We eten lekker, maar het is achteraf wel moeilijk om ‘tot ziens’ te zeggen, misschien zien we hen nooit meer weer.  Zij waren ondertussen ook een stukje van ons Praag avontuur geworden.

                                                

  
 

Gisterenavond ben in volle vitesse met mijn blote voeten tegen ons bed gelopen.  Je kent dat gevoel wel, eventjes wist ik niet waar ik stond.  Mannekes, dat deed zeer.  Eigen schuld, dikke bult, die volle vitesse was nergens voor nodig.  Dat is een trekje dat ik heb van ons moeder, zij kan ook niets op het gemakje doen. 

Ik kan ’s nachts zelfs het laken niet verdragen op mijn voet.  Hier klopt iets niet.  Iie igensok niets op het gemakje doenn  gebroken is. rondse holte zou ik alleen nooit gevonden hebben. o'k zie een pracht van een gezwollen teen en een deel van mijn voet is blauw.  Ik kan er bijna niet op steunen. 

De enige dokter die we hier kennen is natuurlijk deze week met vakantie.  Dus trek ik naar een privéziekenhuis, daar heb ik geen doorverwijzing van een dokter nodig en …. spreken ze Engels.  De dokter denkt niet dat mijn teen gebroken is, maar stuurt me, om zeker te zijn, toch door naar een andere kliniek om foto’s van mijn voet te maken.  Gelukkig gaat er een verpleegster met me  mee, want die ondergrondse holte zou ik alleen nooit gevonden hebben.  Je kan je niet voorstellen wat zich hier allemaal onder de grond afspeelt. 

De foto’s maken duidelijk dat mijn teen (gelukkig) niet gebroken is.  De dokter geeft me een zalfje voor mijn zwaar verstuikte teen en raad me een paar dagen rust aan.  Ik en rusten, dat belooft.

Ik hoop dat mijn ziekteverzekering een stukje van het kostenplaatje van mijn bezoek aan dit privéziekenhuis zal willen terugbetalen.