Verder naar Sobotka, een klein schilderachtig dorp.  Aan de rand van het dorp staat een rond kasteel, Humprecht.  Dit kasteeltje werd gebouwd in de 17° eeuw als buitenverblijf van Jan Humprecht Černín.  Deze Jan verbleef een tijdje in Turkije en liet daarom boven op de top van het kasteel een halve maan plaatsen.

       

In Kost loopt de weg dood op de gelijknamige burcht Kost, één van de best bewaard gebleven burchten in Bohemen.  De burcht dateert uit de 14° eeuw.  Spijtig genoeg zijn de meeste kastelen pas vanaf april binnen te bezichtigen, hier dus ook.

                            

Onze Capitool reisgids loodst ons naar Vesec, een dorp met schilderachtige houten huizen.  In dit dorp werden meerdere Tsjechische films opgenomen.
  

In Hruboskalsko, hoog op een rots staat Hrad Valdštejn, een kasteel gebouwd in de 13° eeuw.  Bij de parkeerplaats staat een bordje dat ons vertelt dat we 0,5 km (te voet) de berg op moeten.  Na ongeveer een halve kilometer klimmen over een besneeuwd, steil bospad staat een identiek bordje.  Ze zijn hier goed met onze bergbottines aan het spelen, maar het witte bos en de geur van dennenhout maken alles goed.  Flink bezweet en buiten adem bereiken we het kasteel, dat uiteraard…. ook gesloten is.  Een hutje, waar we bij de open haard een lekkere glühwein drinken, doet ons snel de zware klim vergeten.  

                                                                                       

We sluiten onze 3-daagse af met een lekker Tsjechisch etentje en veel gebabbel.

Straks arriveren Katelijn en Etienne.  Katelijn en ik hebben 3 jaar samen op de schoolbanken gezeten.  Worden dit 3 dagen gevuld met jeugdsentiment of zullen we toch ook maar een beetje aan cultuur doen?

Het taalprobleem speelt ons de grootste parten bij de voorbereiding van onze trouw.  Omdat we onzeker werden dat er wel eens misverstanden zouden kunnen ontstaan hebben we een tweetal weken geleden besloten een ‘weddingplanner’ aan te spreken.  Ik weet het, het klinkt chique, cinema, Amerikaans, en wat heb ik hier nog al allemaal over gehoord, maar kijk, ineens loopt alles vlotter.  En wij zijn gerustgesteld dat alles zal verlopen zoals we in gedachten hebben.

Op die manier kom je ook wel achter een paar minder leuke dingen van dit land.  Wij hadden aan het stadsbestuur gevraagd of we op 2 juli konden trouwen in het oude stadhuis en dat kon niet meer, alle plaatsjes waren al ingenomen.  De wedding planner belt naar het stadhuis en plots kan daar wel getrouwd worden op die dag.  Als er geld mee gemoeid is kan hier alles.  Maar dan kennen ze Anne en Camille nog niet, die hebben hun principes.  Wij willen niet meer op die plaats trouwen, zo simpel is dat.

Maar we hebben ondertussen een andere, mooiere plaats gevonden.  We trouwen op 2 juli om 12.30 uur in Ledeburská zahrada, één van de tuinen aan de Burcht.  Zie je ons hier al staan?

4 toffe dagen met vrienden en familie.  

Hoogtepunt was natuurlijk het huwelijk van Viviane en Marcel.  We werden heel emotioneel bij het zien van het geluk dat zij uitstralen en bij de idee dat wij over een paar maanden ook die stap zullen zetten.  We hebben ons tot de vroege uurtjes nog eens uitgeleefd op de dansvloer.  Zalig!

Wat hebben we nog zoal gedaan?  Trouwkostuum voor Camille gekocht, trouwringen gekozen en trouwschoenen gekocht.  Het begint nu allemaal zo echt te worden….

Toen we woensdag vertrokken was de sneeuw weg.  Tijdens de landing zien we dat Praag opnieuw onder een sneeuwdeken ligt.  Daar gaat mijn voornemen om morgen opnieuw te beginnen lopen.  Ik heb nu al 8 weken geen pas meer gelopen, dat wordt een zware revalidatie.

We vliegen vandaag naar België, vrijdag trouwt een zus van Camille.  Een feest….. daar moeten we bij zijn!

De sneeuw is bijna volledig weg.  De vogels zingen.  Wordt het lente?

Toen we hier arriveerden, 15 maanden geleden, hadden we nog geen potten en pannen en moesten we noodgedwongen de eerste avond uit eten gaan.  Dus trokken we naar het dichtstbijzijnde restaurant, La Galerie.  Ook La Galerie ligt onder de grond.  Zoals ik gisteren al schreef, je kan je niet voorstellen wat zich hier allemaal onder de grond afspeelt.  De mensen die er werken zijn ondertussen goeie bekenden van ons geworden, een toffe bende.

Vandaag zit er echter een briefje in de bus dat het restaurant gedurende enkele maanden zal gesloten worden wegens (niet te vinden) lekken onder de vloer.  Dit weekend zijn ze nog open, maar daarna gaat het boeltje dicht om te zoeken waar het probleem zit.  Aangezien wij niet zeker zijn dat het restaurant opnieuw open zal gaan voor wij terug naar België verhuizen, willen we vanavond afscheid nemen. 

We eten lekker, maar het is achteraf wel moeilijk om ‘tot ziens’ te zeggen, misschien zien we hen nooit meer weer.  Zij waren ondertussen ook een stukje van ons Praag avontuur geworden.

                                                

  
 

Gisterenavond ben in volle vitesse met mijn blote voeten tegen ons bed gelopen.  Je kent dat gevoel wel, eventjes wist ik niet waar ik stond.  Mannekes, dat deed zeer.  Eigen schuld, dikke bult, die volle vitesse was nergens voor nodig.  Dat is een trekje dat ik heb van ons moeder, zij kan ook niets op het gemakje doen. 

Ik kan ’s nachts zelfs het laken niet verdragen op mijn voet.  Hier klopt iets niet.  Iie igensok niets op het gemakje doenn  gebroken is. rondse holte zou ik alleen nooit gevonden hebben. o'k zie een pracht van een gezwollen teen en een deel van mijn voet is blauw.  Ik kan er bijna niet op steunen. 

De enige dokter die we hier kennen is natuurlijk deze week met vakantie.  Dus trek ik naar een privéziekenhuis, daar heb ik geen doorverwijzing van een dokter nodig en …. spreken ze Engels.  De dokter denkt niet dat mijn teen gebroken is, maar stuurt me, om zeker te zijn, toch door naar een andere kliniek om foto’s van mijn voet te maken.  Gelukkig gaat er een verpleegster met me  mee, want die ondergrondse holte zou ik alleen nooit gevonden hebben.  Je kan je niet voorstellen wat zich hier allemaal onder de grond afspeelt. 

De foto’s maken duidelijk dat mijn teen (gelukkig) niet gebroken is.  De dokter geeft me een zalfje voor mijn zwaar verstuikte teen en raad me een paar dagen rust aan.  Ik en rusten, dat belooft.

Ik hoop dat mijn ziekteverzekering een stukje van het kostenplaatje van mijn bezoek aan dit privéziekenhuis zal willen terugbetalen.

Ik heb al veel gezien, gehoord en vooral geroken op de tram, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt.

Naast mij zit een oudere dame.  Ik hoor haar al een tijdje smakken en met haar tanden klapperen.  Ambetant geluid, maar wat doe je er aan?  Ik denk ‘seffens haal ik haar valse tanden uit haar mond’, maar dat doet ze plots zelf.  Eerst bewondert ze haar (bovenste) kunstgebit en daarna begint ze die plaat af te likken en daarna gaat ze met het puntje van haar tong langs alle tanden.  Man, man, ik denk dat ik moet braken.  Ik ga 2 rijen voor haar zitten want dit kan ik echt niet meer aanzien, laat staan horen.  Stel je voor dat ze daarna aan de onderste prothese begint…..

Sedert midden vorige week hebben we overdag temperaturen boven het vriespunt en de zon schijnt, meer moet dat niet zijn om die lang verwachte dooi in te zetten.  Sinds 8 januari ligt hier een sneeuwtapijt om U tegen te zeggen.  Beetje bij beetje zie je de laag dunner worden.  Vandaag zie je zelfs hier en daar weer grassprieten te voorschijn komen.  Waw, het doet deugd om opnieuw groen te zien.

We wilden graag trouwen in het oude stadhuis op 2 juli, mijn verjaardag, maar er is geen plaats meer vrij die dag.  Daarna kozen we voor Bertramka, het huis waar Mozart ooit woonde.  Dit huis is momenteel gesloten wegens één of ander juridisch probleem en niemand kan ons vertellen of het tegen juli weer zal open zijn.  Dus moeten we op zoek naar een andere locatie.

Vandaag gaan we kijken naar 3 andere mogelijkheden.  Viniční Altán is een soort gazebo midden de wijngaarden, hier in Praag 2.  Mooie gazebo, maar het uitzicht valt ons een beetje tegen.

                                        

Daarna trekken we naar Botanická zahrada, een botanische tuin in Praag 7.  Hier kan je ook midden de wijngaarden trouwen.  Een heel romantisch plaatsje met een prachtig uitzicht, het heeft maar 1 nadeel, er wordt buiten getrouwd.  Indien de weersgoden ons die dag niet goed zouden gestemd zijn staan we daar mooi.  Er staat ook een kapel, dat is misschien nog een optie.

                        

Rechtover de wijngaard ligt Trojský Zámek, een kasteel uit de 17^e eeuw.  Het ziet er mooi uit, maar het kasteel is gesloten voor het publiek tot eind maart.  De binnenkant krijgen we spijtig genoeg (nog) niet te zien.

                                                                                  

De keuze wordt moeilijk, maar zal misschien mee bepaald worden door de ambtenarij, want er moeten 2 ambtenaren zich kunnen vrij maken die dag.  Eén die de ceremonie in het Tsjechisch leidt en één beëdigd vertaler, want de wet schrijft voor dat de teksten die worden voorgelezen door één van de 2 echtgenoten moeten begrepen worden.  We hadden gehoopt dat Tibor - onze Tsjechische beschermengel - als vertaler zou mogen optreden, maar hij mag niet van mijnheer de wetgever.   Spijtig.

We wandelen nog eventjes door de botanische tuin en begrijpen vrij snel waarom er momenteel niet moet betaald worden.  Er is geen grasspriet te zien door de sneeuw, ook deze Crocus hybridus niet.

                              

Wat staat bovenaan het verlanglijstje van een vrouw die gaat trouwen?  Juist ja, een trouwkleed.

Toen we hier nog maar enkele weken woonden vond ik de winkel van een modeontwerpster, Helena Fejková.  Vanaf dat moment was ik op zoek naar een reden om daar eens binnen te stappen, maar ik had zoiets van ‘niet doen Anne, je laat je verleiden door iets wat je niet echt nodig hebt’.  Soms, heel soms, wint mijn verstand het van mijn gevoel en ik ben er tot vandaag niet binnengestapt.  Maar nu heb ik een meer dan goed excuus.  Ik pas alles wat me bevalt en stilaan krijgt de idee die in mijn achterhoofd zit een echte vorm.  Nu nog enkel een afspraak maken met de ontwerpster en mijn droom wordt waarheid.

Familie op bezoek, veel gelachen en gezeverd en soms ook eens serieus geweest.

Begin van de krokusvakantie.  Dus veel bezoek uit België.  Ik zal niet veel tijd hebben om ons dagboek bij te houden.

We willen graag hier in Praag trouwen en hebben vandaag een afspraak op de Belgische ambassade.  De consul vertelt ons dat dit kan en dat het huwelijk ook in België wettig is, maar we staan natuurlijk wel voor een berg administratie.   We hadden niets anders verwacht, maar dat hebben we er voor over.  Nu kunnen we beginnen aan de voorbereidingen.  Best wel spannend.

Na bijna anderhalve maand sneeuw is het vandaag de eerste keer dat ze op mijn zenuwen begint te werken.  Nu mag het stilaan gaan ophouden.

We gaan naar U Fleků, de oudste brouwerij van Praag.  Bij de brouwerij horen ook nog eens 8 restaurants en pubs, waar plaats is voor 1.200 mensen.  Naar het schijnt is U Fleků het meest bezochte bier- en eethuis van Praag, maar wij zijn er nog nooit geweest.  Wanneer we uit eten gaan mag het voor ons ietsjes kleiner zijn, meer dan 1.000 mensen op een hoop, niets voor ons.

              

Het eerste bier werd hier gebrouwen in 1499.  Toen werden 4 verschillende bieren gebrouwen, nu nog maar 1, Flekovská třináctka, een lekker donker biertje.  Dit bier kan je nergens anders drinken of kopen en toch worden er per week 6.000 liter gebrouwen.  Dit wil dus zeggen dat er wekelijks 15.000 pinten van 0,4 l over de toog gaan in U Fleků, niet mis.

                                  

                                                                 

Lief als ik ben stel ik aan Camille voor dat ik vandaag naar Karlovy Vary zal rijden, zo kan hij eens genieten van het landschap.  Het eerste deel is vrij vlak en we moeten onze zonnebril opzetten omdat er niets anders te zien is dan wit, wit, wit.  Een mooi sneeuwlandschap, dat wel, maar wanneer die witte vlakte niet onderbroken wordt door een boom of een huis doet het pijn aan je ogen.

In de bergen hangt een dikke mist en mijn lief…. ziet dus niets van het prachtige landschap.  We rijden meer dan 2 uur over 120 km. 

Eens we aan ons hotel zijn vergeten we de ellende die we onderweg hadden.  Een mens heeft niet elk jaar een speciale verjaardag te vieren en dus hebben we onze keuze laten vallen op dit hotel (foto van het internet gehaald, want ik krijg zoiets niet gefotografeerd met mijn toestelletje).
 
                       

Hotel Imperial staat op een heuvel en kijkt uit over de stad.  Het hotel, gebouwd in 1912 overleefde de 2 wereldoorlogen en werd in 1948 ‘genationaliseerd’ door de communisten; er werd een sanatorium van gemaakt.  Na de Fluwelen revolutie kregen de eigenaars het terug en werd het opnieuw een ‘Spa’ hotel.

Karlovy Vary is één van de oudste en bekendste kuuroorden van Tsjechië.  De eerste vermelding van Karlovy Vary, toen Karlsbad genoemd, dateert uit 1522.  Er zijn ondergrondse bronnen die warm mineraalwater naar de oppervlakte brengen.  Aan dit water worden allerlei geneeskrachtige eigenschappen toegeschreven.  In het centrum van de stad zijn 12 bronnen.  De meeste mensen wandelen hier rond met een tas in de hand en drinken water aan elke bron, een raar zicht.  Ik kan je verzekeren, iets slechter heb je nooit gedronken.  Bij ons blijft het bij 1 keer proeven.  We zijn ook niet naar hier gekomen om ons te laven aan al deze bronnen, wij zullen ons wel laven aan andere bronnen.

                          


Zondag - Camille wordt vandaag 60 - laten we ons in Alžbĕtiny Láznĕ lekker verwennen met een hot stone massage, een gezichtsmasker met champagne en luieren we in een zoutgrot.  Het feit dat Sissi zich hier ooit liet verzorgen laat je wegdromen naar lang vervlogen tijden.  


                                             

’s Avonds bij een glaasje bubbels heb ik de indruk dat Camille zich niet goed in zijn vel voelt (de ouderdom misschien?) en ik vraag hem of er iets scheelt.  “Neen, neen, alles goed met me”.  Waarom zit hij dan zo te draaien en te keren?  En dan komt het……hij vraagt me of ik met hem wil trouwen.  Tussen zijn vraag en mijn JA verloopt geen seconde.  Met tranen in de ogen klinken we op onze toekomst als man en vrouw.

De hele avond voelen we ons als tortelduiven, we hebben veel bekijks, maar daar trekken we ons niets van aan.  Vanavond is onze avond, die krijgt niemand stuk.  Ik kan het wel uitschreeuwen hoe gelukkig ik me voel.

Maandag nog een wandelingetje, als 2 verliefde pubers, en daarna terug naar huis.  Deze keer neemt Camille plaats achter het stuur en ja hoor, de zon schijnt en ik geniet van het prachtige landschap.

Om de collega’s te plezieren neemt hij vandaag zijn sexy pantoffels mee naar het werk en loopt er de ganse dag mee rond.  Hilariteit alom natuurlijk.

En nu valies maken.  Morgenvroeg vertrekken we naar Karlovy Vary, één van de oudste kuuroorden van Tsjechië.  We kijken enorm uit naar dit lang weekend.

Op de tram zitten 2 meisjes voor me die Vlaams spreken.  Hoe je het draait of keert, het doet plezier om je eigen taal nog eens te horen.  Dus ik tik op de schouder van eentje en vraag “Mag ik vragen van waar jullie zijn?”.  Die draait zich daar om met een ruk en een blik van ‘wie denkt gij wel dat gij zijt’.  “Welle zen van Sinneklaos” en ze draait zich weer om.  Ik heb maar niets meer gezegd.  Alleen gedacht ‘Onze jeugd, onze toekomst.  Waar gaan we heen?’