Ik heb eindelijk, na bijna 6 weken, mijn pc terug.  De hemeltergende lijdensweg van dat verhaal bespaar ik jullie.  We hebben nu wel ons lesje geleerd, verkopen doen ze allemaal o zo graag, maar ‘dienst na verkoop’ is blijkbaar een ijdel woord.

Een tijdje geleden beloofde ik jullie foto’s van Národní Muzeum (nationaal museum) en van Linecké kolacký (kerstkoekjes).  Hier komen ze.

Een paar gezellige kerstdagen met familie en vrienden.

Camille werkt deze voormiddag thuis.  Rond de middag vertrekken we naar de luchthaven want we vieren dit jaar kerstmis in België.

Sedert vorige week staan de karperkraampjes weer langs de straat.  Zoals ik vorig jaar al schreef is het kerstdiner van de Tsjech karper met aardappelsla.  Sommige mensen kopen de karper een paar dagen op voorhand - om zeker te zijn dat ze er één zullen hebben – en laten hem thuis in de badkuip zwemmen tot de vooravond van kerstmis.  Rare mannen die Tsjechen.

Foto’s van vorig jaar.

  



                                                              

Eindelijk! De kortste dag van het jaar. Vanaf nu wordt het alleen maar beter.

Het enige wat ik niet leuk vind aan de winter is het vroeg en lang donker zijn, voor de rest best een fijn seizoen.

We hebben een afspraak met Ivana, een collega van Camille die in een vorig leven gidse was in Praag. Het is barkoud vandaag. Volgens Ivana is het –15°, ik weet niet of dat effectief zo is, onze thermometer op het terras is ondergesneeuwd, maar het voelt wel zo aan. Zij maakt met ons een wandeling door de oude stad, spijtig genoeg leren we niets nieuws, maar we genieten wel van de sneeuwlandschappen. Om de 45 minuten moeten we een koffieshop of café binnenstappen, niet zozeer om te drinken, maar om ons op te warmen, de warme chocolademelk doet deugd. Ik heb medelijden met de kinderen van James die mee op stap zijn, soms staat het wenen hen nader dan het lachen. Zij komen uit Zweden en zijn dus wel gewoon aan winterse temperaturen, maar blijkbaar is dit iets teveel van het goede voor hen.

We slapen allebei als roosjes. Waar een lange, barkoude wandeling al niet goed voor is.

Ik heb thuis altijd geleerd dat een kermis een geseling waard is en dus trek ik mijn loopschoenen aan en om kwart vóór 8 ben ik weg, ik heb maar 4 uurtjes geslapen. De kleine sneeuwruimers hebben hun werk al gedaan, de voetpaden zijn sneeuwvrij gemaakt. Ik maak me nog maar eens de bedenking dat dit land toch veel beter voorzien is op echte winters dan België, daar krijgen ze de wegen niet sneeuwvrij, laat staan dat ze aan de voetgangers zouden denken.  Mijn hoofd bonst bij elke tred, maar de koude lucht doet de nevel daar boven optrekken. Het is -12°, ik durf mijn neus niet te snuiten want ik vrees dat mijn zakdoek aan mijn neus vriest. Ik bijt door en loop 30 minuten, ik heb mijn streefdoel opnieuw bereikt.

Thuis komt de geur van lekkere koffie me tegen. Camille heeft een uitgebreid ontbijt voor me klaargemaakt. Op de achtergrond hoor ik een kerstmuziekje en de lichtjes branden. Moet een mens meer hebben om gelukkig te zijn?

Aangezien Allan nog een paar flessen drank heeft staan die hij onmogelijk mee kan verhuizen offeren wij (de collega's die hier in de appartementen wonen) ons op om hem van dit goedje te verlossen. We spelen “Raad het plaatje” en “Raad het muziekje”. Een groepje volwassenen die zich rot amuseren met een paar luchtige spelletjes of is het om toch maar niet over gevoelens te moeten praten? Deze week vertrekt Allan, volgende maand vertrekt James. Een jaar geleden moesten wij allen familie en vrienden achterlaten en nu moeten we opnieuw afscheid nemen van mensen die het afgelopen jaar iets voor ons gingen betekenen.

Vanavond afscheidsfeest van Allan, de eerste expat-collega van Camille die volgende week terug naar huis vertrekt.  Allan, een attente Engelsman met een fantastische humor is ook nog een goede danser. Hij heeft 1 jaar deel uitgemaakt van ons sociaal leven, het zal raar zijn hem niet meer te zien. We will miss you Allan!!!!

Het valt ons nog maar eens op hoeveel de Tsjechen kunnen drinken, zowel de mannen als de vrouwen. Nu ja, de Finnen, Zweden, Hongaren, Serviërs, Roemenen en Polen doen echt niet onder hoor.

Ik geniet van het sneeuwlandschap en hoor op de radio over de verkeerschaos in België. Ik denk aan jullie die zich op deze gladde wegen moeten begeven. Ik neem de tram en heb geen stress. Het was anders toen we op de boerenbuiten woonden.

Ik kom een ladderzatte Sinterklaas tegen of zou het een vermomde Kerstman zijn?

Ik trek mijn jogging aan en loop voor de eerste keer in de sneeuw. Ik had nooit gedacht dat ik dit zo leuk zou vinden. Sneeuwvlokken blijven in mijn wimpers hangen en ik zie het park als door ijskristallen. Een romantisch zicht.

Mijn conditie gaat er op vooruit. Ik loop toch alweer 23 minuten. Ik neem me voor dat ik volgende week opnieuw 30 minuten moet kunnen lopen.

Rond 4 uur trekken we naar de stad om de kerstsfeer op te snuiven. De verlichting is prachtig, maar de mensenmassa iets te druk.

Het sneeuwt. We zetten ons 2° Praags kerstboompje. Lekker gezellig.

Straks komt Anny. Had iemand haar ooit gezegd “Ooit zul je 4 keer in 1 jaar tijd naar Praag gaan” dan had ze die zot verklaard. Maar kijk, daar komt ze voor de 4° keer dit jaar.....4 dagen vrouwenklets!

Aan onze mannen : bedankt dat jullie ondertussen gaan werken, er moet toch iemand zaad in het bakje brengen terwijl wij van het leven genieten. Jullie zijn allebei schatten.

Sinterklaas komt hier een dagje vroeger dan bij jullie, de arme kindjes eerst, niet meer dan fair.

Tijdens het communisme was dit de enige dag in het jaar dat er mandarijntjes het land binnen mochten. De tijden zijn gelukkig veranderd.

We gaan naar een ijshockey wedstrijd, DE wintersport in Tsjechë. Wij kennen niets van de spelregels, maar je moet dat toch eens meegemaakt hebben. Dus ik in gezelschap van 7 mannen naar de ijsbaan.

Na nog geen 2 minuten snap ik waarom die mannen zo een dikke pakken aanhebben. Er wordt geduwd, gemept, geschopt. Voor een spelfout moet een speler 2 minuten op de bank, maar voor een vuile duw- of trekfout wordt er zelfs niet gefloten, het spel gaat gewoon door. Heel raar.

De spionkoppen treiteren mekaar op een leuke manier. Vooral de ambiance rond de ijspiste is geweldig.

Ik bak Tsjechische kerstkoekjes of Linecké kolacký. Het is even oefenen, volgende keer zien ze er vast mooier uit, dat hoop ik toch tenminste. Maar lekker zijn ze wel. Het ruikt zalig in ons huisje, alleen daarvoor zou je het doen, niet?

Foto volgt wanneer ik mijn vertrouwde pc terug heb.

Deze voormiddag komt er plots geen water meer uit de kraan bij Camille op het werk. De HR manager komt doodleuk aan Camille vertellen dat iedereen nu naar huis mag want de Tsjechische wet schrijft dat voor. Ik ben er niet bij, maar ik zie zijn gezicht voor me en kan me voorstellen wat er door zijn hoofd flitst. Iedereen naar huis terwijl we aan de maandafsluiting bezig zijn?Wij hebben een deadline te halen verdomme! Die Tsjechen hebben nog nooit gehoord van flessen water zeker? Daarmee kan je ook een toilet doorspoelen. Loop naar de pomp met jullie Tsjechische wet. Een paar sterke mannen gaan tientallen pakken water halen in het warenhuis om de hoek en het probleem is opgelost, men kan weer pipi doen. En iedereen blijft braafjes op het werk.... Hopelijk krijgt dit geen staartje.

We gaan naar Národní Muzeum, het Nationaal museum, gebouwd in 1891. Een prachtig gebouw, maar de collecties insecten, voorhistorische dieren, stenen, munten, planten, noem maar op, geven ons het gevoel dat we op schoolreis zijn. Nu begrijp ik waarom ik in één van onze reisgidsen las 'Lang niet alle collecties zullen de bezoeker kunnen bekoren. Toch is het museum de moeite waard vanwege het interieur en de enorme afmetingen van de ruimtes'. Beter kan ik het niet omschrijven.

Ik kan geen foto's downloaden op deze oude pc, dat zal voor één van volgende dagen zijn, beloofd.

Vandaag probeer ik voor het eerst in 5 weken opnieuw te lopen. Ik heb Camille moeten beloven toen hij deze morgen vertrok dat ik slechts 15 minuten zal lopen en dat ik onmiddellijk zal stoppen indien mijn been pijn zou doen. De schat, hij is zo bezorgd om me. Het lukt me, 15 minuten lopen zonder pijn. Maar de conditie staat wel op een lager pitje dan enkele weken geleden. Ik heb me laten vertellen dat dat snel terug zal komen, dus geen paniek.

Ik ben blij dat ik weer kan lopen, ik heb het gemist. Wie had dat ooit van mij gedacht?

Even mijmeren.... het is vandaag 1 jaar geleden dat we vertrokken naar ons avontuur.

De gevoelens die die dag door ons hoofd spookten kunnen we ons nog zo herinneren. We keken uit naar het avontuur, maar ergens in ons achterhoofd hadden we toch ook wel een beetje schrik wat ons te wachten stond, normaal denk ik. Een geruststelling was dat we aan elkaar beloofd hadden als één van de twee niet kon wennen we naar België zouden terugkeren. Maar al na enkele dagen wisten we dat we een goeie beslissing hadden genomen. In ons dagboek van 5 december lees ik : We zien het zitten, het voelt nu al zo goed. En op 9 december luidt het al : Het voelt goed thuis te zijn. We hadden nooit durven dromen dat we ons hier zo vlug thuis zouden voelen.

Ik wil van deze gelegenheid gebruik maken om iedereen die ons mailtjes stuurde, ons belde of ons een sms'je stuurde het afgelopen jaar om te horen hoe het met ons ging, van harte bedanken. Het doet altijd deugd iets van het thuisfront te horen.

Ik schrijf dit dagboek in de eerste plaats voor onszelf als blijvende herinnering, het is altijd leuk om er eens in te gaan terugblikken. Maar het doet ons veel plezier te zien dat zoveel mensen onze blog lezen en op die manier een beetje ons avontuur delen.

Wij willen ook nog eens iedereen bedanken die ons al een bezoekje brachten, voor jullie gezelschap, voor jullie geschenken en voor alles wat jullie voor ons meebrachten wat we hier niet kunnen vinden.

We hebben veel gezien, beleefd, geleerd het afgelopen jaar, een verrijking voor ons leven. En we zijn blij dat we nog 7 maanden langer mogen blijven dan gepland. We zullen altijd met een goed gevoel terugkijken op dit afgelopen jaar.

Vanavond gaan we onze eerste verjaardag vieren met ons tweetjes.

Klein detail : ze zijn hier vergeten te noteren dat ons huurcontract verlengd werd (is nochtans al een paar maanden geleden gebeurd) en toen ik deze namiddag de vuilzak naar de kelder bracht kon ik niet meer terug, mijn kaart om de deur te openen was geblokkeerd omdat ons contract zogezegd ten einde was. Daar stond ik dan op -2, helemaal alleen, tegenover een deur die niet meer openging. Ik kan je verzekeren, leuk is anders. Gelukkig staat er een alarmbel en is een goede ziel me komen redden en heeft zij direct nieuwe kaarten voor ons gemaakt voor de komende 7 maanden.