We hebben ons voorgenomen om 4 uur terug naar huis te vertrekken.  Om 10 vóór 4 schiet ik wakker.  De wekker heeft het laten afweten.  Ach ja, we vertrekken dan maar wat later.  We zijn vast en zeker nog voor donker thuis.

Druk, druk, druk, maar het is heel leuk zoveel dierbaren terug te zien.

De geur op de tram is niet te harden.  Ik moet er uit, niets aan te doen, want ik zou kotsen.  Het is nog maar woensdag, nog 3 dagen te gaan eer het zaterdag, baddag is.

De valies gepakt want morgen gaan we naar België.  Camille heeft een ganse week verlof genomen!!!! 

Gisterenavond naar Tina Turner gaan kijken.  Man, man, wat een vrouw.  Wat een stem, wat een benen, wat een show!!!  Het was genieten van de eerste tot de laatste minuut.

Ik denk wel dat één of andere collega van dokter De Boule al een aardig centje aan haar heeft verdiend.  Geen rimpeltje op je 69?  Het lijkt me zeer onwaarschijnlijk.

Daarna als sardienen in een blik op de metro.  Maar zoals ze mij thuis geleerd hebben ‘Een kermis is een geseling waard’.

Vijf maanden geleden kwamen we hier toe met pak en zak.  Het lijkt alsof het gisteren was.

We gaan naar Terezín, een garnizoensstad gebouwd in 1780, toen keizer Jozef II aan het bewind was.  In  de 19° eeuw werd het stadje gebruikt als gevangenis voor soldaten en politieke gevangenen. 

In 1942 werden de bewoners van het stadje geëvacueerd en werd het een stad achter tralies.  Terezín werd een joods getto.  Het werd een verzamel- en doorvoerkamp voor joden, tevens het enige concentratiekamp dat de Duitsers aan de wereld wilden laten zien.  Het leven moest er zo “normaal” mogelijk lijken met theater, opera, poppenshows en schilderlessen voor kinderen.  Dit was echter een dekmantel voor de belangrijkste functie, die van transit voor deportaties naar uitroeiingkampen.  De meeste joden werden naar Auschwitz-Birkenau afgevoerd.  Van de 140.000 joden (Tsjechen, Slowaken, Denen, Nederlanders, Oostenrijkers en Duitsers) die naar Terezín werden gebracht vond men 18.000 overlevenden in 1945.  Onder de vermoorden waren duizenden kinderen.  Zij lieten tekeningen na die het symbool werden van de beestachtige “entlösung”.  Je krijgt er meer dan kippenvel van.

Wie in het kamp stierf werd verast en de as werd in een stenen urne gedaan, later wegens gebrek aan stenen potjes nog enkel in een papieren zakje.  Aan de nabestaanden werd verteld dat de urnen op een gezamenlijke plaats werden begraven.  Wat hen niet werd verteld is dat de as van hun geliefden met duizenden tegelijk in de rivier werd gekapt.

Na een dagje Terezín heb je het gevoel “dit nooit meer” of klinkt dit te naïef?

Camille moet woensdag en donderdag naar Zwitserland, dus dat komt goed uit.  Vrouwen onder elkaar, geen mannen voor ons voeten.  We genieten van een gelaatsverzorging, een chocolademassage en vooral van veel babbelen, eten en drinken.

We doen, ondanks onze voornemens, toch een heel klein beetje aan cultuur.  We laten ons rondleiden in de Obecní Dům.  Voor mij is het de tweede keer dat ik dit art nouveau gebouw bezoek; ik ben opnieuw onder de indruk.

Zoals ik op voorhand vermoedde moeten we veel te vroeg naar onze zin weer naar de luchthaven.  Mooie liedjes duren niet lang.  Ik ben blij dat Camille vanavond terug thuis komt, anders had ik me waarschijnlijk alleen gevoeld.

Vanavond komt mijn vriendin Anny.  We hebben ons voorgenomen niet aan cultuur te doen, of misschien heel weinig.  Dat wordt 3 dagen bijkletsen, aperitieven, eten, nietsen….  Het zal veel te vlug donderdagavond zijn.

Camille heeft witloof gevonden, dat wordt genieten.  Toch niets speciaals zul je denken.  Nu, voor ons wel.  Het is de eerste keer in de 4 en een halve maand dat we hier wonen dat we deze lekkere groente hebben kunnen kopen.  Ooit vond ik rood witloof, maar geloof me, dat is helemaal niet hetzelfde.  Het heeft ons gesmaakt!!!!!

Sam en Witse kunnen er niet bij dat de paashaas weet dat zij in Praag zijn en ook bij Bompi en Anne speelgoed en chocolade voor hen gebracht heeft.  Vooral Sam stelt zich veel vragen, maar we vinden op alles een antwoord, oef!
Woensdag heeft Bompi een dagje verlof en we gaan naar de zoo.  Ik heb me laten wijsmaken dat deze dierentuin tot de top 10 van de wereld behoort.  Niets gelogen, gewoon prachtig.  Ik dacht dat alle dierentuinen er een beetje uitzagen als de zoo in Antwerpen.  Niets is minder waar.  Als je ooit een paar dagen hebt om Praag te bezoeken (en het is mooi weer), dan moet deze zoo zeker op je lijstje staan.
Donderdag gaan Vanessa en Niels de Obecni Dům (het gemeenschapshuis) bekijken en ik ga ondertussen een ijsje eten met Sam en Witse.  Sam “Ik ben al groot” wil zich niet vasthouden aan de leuning van de roltrap.  Op het moment dat ze bijna moet afstappen struikelt ze en valt op de roltrap.  Ik heb Witse aan de hand en een zware tas met speelgoed in de andere hand.  Het koud zweet breekt me uit.  Ik zie in mijn gedachten Sam al met haar haar tussen de treden van de roltrap geraken.  Hoe ik het gedaan heb weet ik niet meer, het ging allemaal zo snel, maar ik trek Sam recht en sleur haar van de roltrap.  Witse geraakt ook nog veilig op de begane grond.  Mijn hart slaat waarschijnlijk 200 keer per minuut.  En die 2 maar lachen met mij.  Zij houden er vast geen trauma aan over, maar bij mij blijft het voor altijd in mijn geheugen gegrift vrees ik. 

Vrijdag regent het, dus passen we onze plannen aan en gaan naar een overdekte speeltuin en daarna bootje varen op de Moldau.  Al bij al toch nog een leuke dag voor de kinderen.

Zaterdag moeten ze naar hun goesting veel te vroeg uit de veren, want we moeten al om 8H30’ op de luchthaven zijn.

We hebben genoten van die paar dagen met onze kinderen en kleinkinderen.  Het was zalig nog eens de handjes van Sam en/of Witse te kunnen vasthouden, om hen te knuffelen, om naar hun verhalen te luisteren, gewoon naar hen te kijken….

Vanavond voelt ons appartementje leeg.

Straks komen Vanessa, Niels, Sam en Witse.  De paashaas is ook hier geweest.  We zijn benieuwd om de gezichtjes van Sam en Witse te zien wanneer ze hun houten speelgoed zullen vinden.

En nu enkele dagen genieten met onze kinderen en kleinkinderen…..

In Tsjechië houdt men nog vast aan enkele tradities.  Zo gaan jongens en mannen op tweede paasdag langs huizen met een paasstok.  Dit zijn groene wilgentakken die samengevlochten zijn tot een stok met bovenaan kleurrijke lintjes.  Ze dragen versjes voor en slaan de meisjes en vrouwen symbolisch met de paasstok zodat zij „jong worden“.  De mannen krijgen een lintje en paaseieren als beloning.

Vooral in Moravië is er ook nog de gewoonte om over de vrouwen en meisjes water te gieten zodat ze niet „droogworden“ en tot aan de volgende Pasen jong, mooi en aantrekkelijk blijven.

Ik heb een paasstok gekocht.  Het is nu bijna tijd om te gaan slapen en Camille heeft hem nog niet gebruikt.  Vindt hij me jong of denkt hij dat er geen jong meer van te maken is?

We gaan op paasweekend naar Zuid-Bohemen.

Eerst gaan we naar Ceský Krumlov (14.000 inw.), een romantisch middeleeuws stadje.  Ceský Krumlov is na Praag de grootste toeristische attractie van Bohemen.
De Unesco heeft dit stadje in 1993 op de lijst van historische steden geplaatst die financieel zullen worden bijgestaan om in hun oude glorie te worden hersteld.  Het kasteel werd gebouwd op een overhangende rots boven de rivier.  Tamelijk indrukwekkend.  In de (droge) slotgracht zouden beren lopen, maar vandaag houden ze hun paasrust.  Geen beer gezien.

Een mooi stadje, maar iets te veel toeristen.  Normaal zeker op paaszaterdag?

We rijden door naar Ceské Budejovice de grootste stad van Zuid Bohemen (90.0000 inw.).
De stad ligt aan oevers van de Moldau en de Malse, temidden van een prachtig heuvellandschap met bossen en meren.  Hier staat de Budvar-brouwerij.

We slapen in de vroegere stallen van het kasteel in Hluboká nad Vltavou.  In de 19e eeuw werd dit kasteel verbouwd in de stijl van het Engelse Windsor Castle.  Heel eventjes voelen we ons kasteelheer- en vrouw.  We genieten na van de prachtige natuur die we vandaag zagen.  We wonen in een mooi land.

Zondagmorgen wandelen we door het kasteel, maar een bezoek aan de vertrekken kan alleen met gids.  Aangezien de eerste rondleiding in het Engels pas in de namiddag is vertrekken we dan maar in de voormiddag al terug op weg naar huis. 
In Český Šternberk hebben we meer geluk en bezoeken we de Gotische burcht uit de 13e eeuw, die praktisch onafgebroken in het bezit is gebleven van de familie Sternberg.  Tijdens het communisme mochten de kasteelheren hier niet meer wonen, enkel toeristen gidsen.  Een mooi, romantisch kasteel waar ik enkele zilveren kleinoodjes zie die wel in mijn verzamelingetje zouden passen.

We gaan op zoek naar het kasteel van Konopiště.  Aangezien ze in Tsjechië niet vrijgevig zijn met wegwijzers naar hun cultureel erfgoed duurt het eventjes voor we het kasteel vinden.  Maar eens we het dorp gevonden hebben, weten we het al, hier gaan we niet op verkenning.  Het krioelt hier van het volk.  Laat ons nog maar wat genieten van de prachtige natuur.

In Tsjechië zijn er iets meer dan 2.700 kastelen.  We hebben er dus nog enkele te gaan.

We vragen ons af waarom het ene dorp hier begint met Ceský en het andere met Ceské.  Dat  zal weer één van die Tsjechische onlogische regels zijn.  We vragen het aan Marta.

De afgelopen week cirkelden helikopters boven Praag.  Waarschijnlijk oefening voor deze historische dag, Obama is op bezoek.  Deze voormiddag speecht hij op de Praagse burcht.  Er zijn slechts enkele tienduizenden plaatsen voor toehoorders.  Aangezien we gehoord hebben dat velen die het communisme nog meegemaakt hebben het een hele eer vinden dat deze democraat hier komt spreken, iets wat hier nog geen 20 jaar geleden niet zou mogelijk geweest zijn, trekken wij niet naar de burcht.  2 plaatsen meer voor de Tsjechen, voor hen is dit een veel historischer moment dan voor ons.

Wij gaan in de voormiddag naar Mĕlník, een historisch stadje op zo een 50 km van Praag.  In dit stadje vloeien de Moldau en de Elbe samen, mooi zicht vanaf het kasteel.  Dit stadje is enorm gekend voor zijn wijnbouw.  Je kan op vele plaatsen wijn proeven, maar aangezien in Tsjechië 0-tolerantie voor alcohol geldt riskeert Camille zich niet aan de wijnproeverij en (met pijn in het hart) ben ik solidair met hem.  We kopen natuurlijk wel een aantal flessen wijn, we zullen thuis wel proeven. 

In een crypte onder de kerk van Mĕlník bevindt zich een Kostnice (ossuarium) met beenderen van een goede 10.000 mensen, overblijfselen van skeletten van middeleeuwse pestslachtoffers.  De beenderen werden in het begin van de 20^ste eeuw decoratief gerangschikt door een plaatselijke professor, Jindřich Matiegka die een aantal studenten zo gek kreeg om hem hierbij te helpen.  Sommige muren bestaan enkel uit dijbenen, andere uit kuitbenen, andere uit hand- en voetbeentjes enz.  Hier en daar zie je dan een schedel tussenzitten.  Al bij al een luguber zicht. 

In de namiddag zijn we terug thuis en genieten van alles wat er buiten te zien is.  Barack Obama zit met zijn collega’s in het congrescentrum van Praag, dat ligt op zo een 600 à 700 m van bij ons.  We zien vanaf ons terras een aantal scherpschutters, benden flikken, tientallen combi’s, er hangen helikopters boven het congrescentrum en in de directe omgeving ervan. Indrukwekkend.  Greenpeace heeft een banner aan de zelfmoordbrug gehangen met de tekst “Bail out the climate”.  In het straatje dat parallel loopt met onze straat wordt een stille optocht gehouden, mag je dit wel een betoging noemen?  We hebben stille bewondering voor al deze mensen die de moeite doen om buiten te komen om vreedzaam hun mening te verkondigen.

Vanavond nog maar eens een housewarming party bij een collega van Camille.  We genieten in de tuin van het zalig zomerweertje.  Iets meer dan een week geleden was het hier nog aan het sneeuwen…. 

Ik sta in een winkelcentrum naar een etalage te kijken en ineens breekt er een hels lawaai los, er wordt geroepen, gelopen.  Ik hoor flessen breken.  Het duurt eventjes vóór ik besef dat een drietal meisjes op de vlucht is voor een bewakingsagent.  Eéntje heeft het ongeluk dat ze struikelt en tegen de grond gaat.  Er vallen een paar flesjes parfum uit haar jas.  De bewakingsagent trekt haar recht bij haar lange haren en sleurt haar zo door de gang.  Man, dat moet pijn doen.  De twee andere weten te ontsnappen.  De schrik slaat me om het hart, stel je voor dat die agent denkt dat ik er ook bij was, ik ben de enige die daar in dat gangetje staat, misschien doe ik wel gewoon alsof ik er niet bij hoor.  Het flitst door mijn hoofd dat hij mij gelukkig niet bij mijn haar kan pakken.  Het duurt toch eventjes eer mijn hartklop over is.

Vanavond afscheidsdrink van Eva, onze tolk tijdens onze eerste dagen in Praag.  Zij stopt met werken omdat zij moet beginnen blokken voor haar eindexamens.
Een toffe bende die collega’s van Camille, maar moeilijke namen!!!!  Enkele namen zal ik kunnen onthouden, maar de meeste ben ik de avond zelf alweer vergeten.  Het verwondert mij niets dat Camille er een tijdje over gedaan heeft eer hij iedereen bij naam kon noemen.

Ik bewonder enorm dat zij zelfs tegen elkaar bijna de hele avond Engels spreken, zo voelen de buitenlanders zich niet uitgesloten.  Onze kennis van het Tsjechisch wordt uiteraard getest, wat natuurlijk voor de nodige lachbuien zorgt.  Maar toch appreciëren ze enorm dat wij ons best doen om deze moeilijke taal onder de knie te krijgen.

Op het einde van de drink gaat elkeen naar de toog en betaalt wat hij/zij gedronken heeft.  Diegene die zo slim is tot de laatste te wachten heeft uiteraard een veel grotere rekening dan al de anderen.  Enkelen zijn vertrokken zonder iets te betalen.  Rare gewoontes toch.

EINDELIJK!!!  De lente is ook hier in het land.  Mogen die laarzen nu eindelijk terug in de kast?

Onze jongste schoonzus viert vandaag haar 40^ste verjaardag, dus vliegen we naar België.  Een leuk feest, veel gedanst.  De familie nog eens zien was fijn, het was van midden januari geleden. 
Zondag vliegen we al terug naar huis want Camille kan maandag geen verlof hebben.  Waar plicht roept moet liefde zwijgen.

We zijn moe wanneer we thuis komen.  Iets te lang uitgezeten?  Zijn 2 vluchten op 2 dagen vermoeiend?  Ligt het aan de verandering van het uur?  Of moeten we gewoon aan onszelf toegeven dat we iets ouder worden?  Ik vrees dat de laatste optie de juiste is.

We wonen vandaag 4 maanden in Praag.  De tijd gaat snel.