We bezoeken de 2 bibliotheken van het Strahovský Klášter.  De oudste werd gebouwd midden 1600, de jongste dateert van het einde van de 18° eeuw.  De boekenkasten reiken van de grond tot het plafond en zijn op sommige plaatsen 15 m hoog.  Enkele boekenkasten hebben tralies, waarachter boeken staan die van de Kerk niet mochten gelezen worden.  De plafonds zijn prachtig beschilderd.
Als je ooit naar Praag komt moeten deze bibliotheken zeker op je ‘te bezoeken’ lijstje staan.  Mooi!

We slenteren nog wat door de stad en gaan een kijkje nemen in de Panna Marie Vítězná kerk, waar het beeldje van het Kindje Jezus van Praag staat.  Ik wil eens zien in hoeverre één van mijn broers op dit beeldje leek toen hij jaren na elkaar dit figuurtje mocht (moest) uitbeelden in de processie.  Dirk, je was een veel mooier Kindje Jezus van Praag dan wat hier staat.  Het is klein, kitscherig en lelijk aangekleed.  Er werden heel wat wonderen gesignaleerd sedert het beeldje hier gezet werd in 1628.  Jaarlijks komen hier duizenden pelgrims om hun bede te laten verhoren.

Rond 10 vóór 11 een extra nieuwsuitzending op de radio.  Een gek heeft kinderen neergestoken in een kinderdagverblijf.  De hele dag blijft dit spoken in mijn hoofd.  Bij wie niet?

Vervolg van het verwarmingsverhaal.

Wie kom ik een paar dagen vóór we naar België vertrekken tegen op de gang?  De baas van de techniekers.  Ha, ha, die moet ik hebben.  Met handen en voeten uitgelegd dat onze vloerverwarming het niet meer doet.  Hij komt met me mee en toont me in de algemene elektriciteitskast dat de buizen die naar het nummer 650 (ons appartement) lopen warm zijn, dus volgens hem “no problem”.  Ik sleur hem mee naar ons appartement en laat hem daar aan den lijve ondervinden hoe koud het is.  “Oh yes, problem”.  Na lang zoeken heeft hij het gevonden.  De nummertjes van de appartementen werden verkeerd gekleefd in die elektriciteitskast.  Onze vloerverwarming was aangesloten op de leidingen van een ander appartement dat leeg staat.  Na 6 uur warmt ons nestje weer op en wordt het weer gezellig.

Dit geloof je niet, maar ‘s anderendaags is het warm in de beide slaapkamers.  En daar ligt geen vloerverwarming, daar hangen enkel radiators aan de muur.  De thermostaten staan op 0 en toch zijn de radiators warm.  Wordt vervolgd. 

Het schiet me te binnen dat ik nog niets verteld heb over wat expats krijgen als ze hier arriveren : 2 platte borden, 2 diepe borden, 2 tassen + ondertassen, 4 glazen, 1 kookpot, een snijplank met enkele messen, een broodrooster, een waterkoker, 2 donsdekens, 2 kussens, 1 onderlaken, 2 dekbedovertrekken, 2 kussenslopen, een wasmachine, een droogkast en dat zal het zowat zijn.  Gelukkig mochten we toch een paar kubieke meter verhuizen, we zouden hier mooi gezeten hebben zonder al het andere huisgerief dat een mens nodig heeft om te kunnen leven.
Langs de andere kant mogen we niet klagen, we hebben nu een flatscreen en een afwasmachine, die heb ik beiden niet in Ressegem.

In de appartementsblokken hier wonen enkel expats.  Dikke nekken, niet te doen (wij zijn de uitzonderingen natuurlijk).  Slechts 2 van die dikke nekken geven een goeie dag terug.  De rest doet alsof je een luchtbel bent.

Waar ik me ook aan erger : wij expats moeten ons huisafval niet sorteren. Alles, maar dan ook alles mogen wij beneden op -2 in een container gooien.  Wanneer je hier toekomt weet je natuurlijk niet beter, je denkt, raar maar ’t zal wel zo zijn.  De eerste 2 dagen hebben wij dus ook alle afval in de container gekieperd.  Tot we op straat inzamelbakken zagen voor glas, papier, brikken en plastic flessen.  Vanaf toen sorteren we plichtsbewust.  Dat voelt stukken beter.

De weegschaal liegt er niet om.  Die 4 dagen België hebben me 1,5 kg opgeleverd.  Bij het zien van mijn resultaat beslist Camille niet op de weegschaal te gaan staan.  Groot gelijk heeft hij, het werkt alleen maar deprimerend.

We hebben een hamer meegebracht en ik kan dus aan de slag.  Bij de verhuis heb ik er niet aan gedacht er één in te pakken (wel 2 kurkentrekkers, remember?) en aangezien we er een paar in Ressegem en enkele in Merchtem hebben beslisten we er hier geen te kopen om daarna bij de andere te leggen.  Maar nu is het zover, ik kan me uitleven met een paar spullen aan de muur te hangen.  Gezellig!

De terugreis verloopt vlotter dan de heenreis.  Vandaag zien we geen sneeuw, geen ijzel, geen mist zoals vorige woensdag.  Op iets minder dan 10 uur zijn we terug thuis.  Het voelt goed.
Wanneer we bijna door Duitsland zijn krijgen we ineens de flikken achter ons, ze halen ons in, zetten hun zwaailicht op en er komt zo een bordje uit de hoedenplank tevoorschijn met in fluogroene letters : Polizei – folgen.  Het koud zweet breekt me uit.  Ik weet nochtans zeker dat ik geen overtreding heb gemaakt en toch doet het raar.  De laatste tientallen kilometers waren nogal heuvelachtig en dan ga ik zeker niet te snel rijden (ja, waar die hoogtevrees toch goed voor is).  Ik dus braafjes volgen en ik moet de eerstvolgende parking oprijden.  Veel bekijks natuurlijk, wat hebben die mispeuterd???  ’t Moet gezegd, ’t zijn vriendelijke flikken.  Ze vragen onze papieren en willen enkel weten of het een firmawagen is.  En daarna kunnen we weer verder.  De adrenaline stroomt hevig.  Dat hebben we ook eens meegemaakt, net als in de film.

We hebben een decoder gekocht in België en ja, dankzij het technisch talent van Camille (hij heeft er nog vele andere hoor) werkt onze TV Vlaanderen.  Nu kunnen we ook nog eens naar niet-Tsjechische zenders kijken.  Bedankt mijn lief, al de eerste avond dat we het VRT nieuws kunnen kijken zie ik Johan Depoortere.  Geef toe dames, die man heeft toch iets.  Hij zou wel eens een ooglidcorrectie kunnen overwegen, maar voor de rest….

Het waren 4 drukke, maar gezellige dagen.  Bedankt allemaal voor jullie hartverwarmende ontvangst. 

Mieke, Etienne, Anke en Thierry, bedankt om zo goed voor ons huis en appartement te zorgen.  Het geeft een geruststellend gevoel dat jullie onze thuis zo goed onderhouden, het voelt aan alsof we er niet weg geweest zijn.

De antwoorden op de quizvragen zijn :

Španělsko : Spanje

Švýcarsko : Zwitserland

Rakousko : Oostenrijk

Maḋarsko : Hongarije

Rumunsko : Roemenië

Turecko : Turkije

Bělorusko : Wit Rusland

Dansko : Denemarken

Německo : Duitsland

Chorvátsko : Kroatië

Holandsko : Nederland

Anglie : Engeland

Řecko : Griekenland

Skotsko : Schotland

Slovensko : Slowakije

Slovinsko : Slovenië

Irsko : Ierland

Belgie : België

En de winnaars zijn : Joke, Gerda en Ingrid.  Ingrid omdat ze alles juist heeft (zonder bronvermeling), Joke omdat ze zo eerlijk is toe te geven dat er een beetje hulp voor nodig was, en Gerda voor de origineelste antwoorden.  Laat ons weten wanneer jullie de prijs komen opdrinken.

In de Tsjechische les leren we de namen van een paar landen.  Sommige houd je niet voor mogelijk.  Ik stel voor dat we een kleine quiz spelen vandaag.  De winnaar krijgt een paar flessen Staropramen, maar zij/hij moet ze wel hier bij ons komen halen.

Španělsko :

Švýcarsko :

Rakousko :

Maḋarsko :

Rumunsko :

Turecko :

Bělorusko :

Dansko :

Německo :

Chorvátsko :

Holandsko :

Anglie :

Řecko :

Skotsko :

Slovensko :

Slovinsko :

Irsko :

Belgie :

Geef toe dat er een paar gemakkelijke tussen zitten.

Een frisse wandeling door de sneeuw brengt ons naar de Nuselský brug, of de zelfmoordbrug.  De brug is bijna 500 m lang en 42 m hoog en loopt over het Nusledal.  In het dal staan alleen maar huizen, er stroomt geen rivier.  Van op deze brug pleegde - tot enkele jaren geleden - om de paar dagen iemand zelfmoord.  Gezien de dichte bebouwing onder de brug, succes verzekerd.  In 2007 werd een ijzeren constructie op de zijkant van de brug gezet die werd uitgetest door ervaren bergbeklimmers en niemand geraakte erover.  Sedertdien moeten kandidaat-zelfmoordenaars op zoek naar een andere locatie. 
Onderaan de brug hangt een betonnen constructie en daar rijdt de metro door.  Je mag er niet aan denken dat dit gevaarte op een dag naar beneden komt.
Eigenlijk wou ik alleen maar schrijven dat ik - ondanks mijn hoogtevrees - over de brug ben gewandeld, weliswaar stevig in de hand van Camille knijpend.

Sedert we hier wonen hebben we opnieuw leren genieten van het gezelschapsspel.  Vandaag hebben we Scrabble gespeeld.  Je wilt het niet weten welke nieuwe woorden we hebben uitgevonden, maar alle blokjes waren op.

Om 5 uur vertrekt Camille naar de luchthaven want hij moet vandaag naar Nederland.  Om 8.30 uur staat hij opnieuw thuis, de vlucht is afgelast.  Hadden we dit geweten hadden we toch een beetje langer in bed kunnen blijven liggen.

Plichtsbewust als hij is vertrekt hij nog naar het werk.  Ik zou er een snipperdag van gemaakt hebben.

Ik heb een paar dagen geleden aan de receptie laten weten dat het hier altijd verschrikkelijk warm is terwijl de thermostaat op 0 staat.  We vinden ook nergens een knop om die vloerverwarming uit te zetten.  Soms zitten we hier tot ‘s avonds laat met de venster open omdat het niet uit te houden is.  Als dat geen energie- en geldverspilling is. 
Nu hebben ze blijkbaar van op afstand (want ik heb hier niemand gezien) de vloerverwarming uitgezet.  Koud dat het hier nu is!  Van het ene uiterste naar het andere.  Ik probeer het hier nu een beetje warm te krijgen met een kleine radiator aan de muur, hopelijk helpt het een beetje.  Anders ga ik nog maar eens naar de receptie…..

Ik ben zenuwachtig want ik heb een afspraak bij de kapster.  Hopelijk kom ik hier niet buiten als een gepluimd kieken.  Terwijl ze knipt staat het zweet me in de schoenen.  Het gaat er zo anders aan toe dan bij Guyken.  Al bij al ben ik blij met het resultaat, het had erger gekund.

Camille vertrekt vandaag in alle vroegte naar Engeland.  En ik wacht op Lenka (van de receptie) die de stoelen zal komen terughalen die we leenden met kerstmis.  Rond de middag stuur ik haar een sms’je om te vragen wanneer ze komt.  We zijn nu avond, ik heb nog geen antwoord en de stoelen staan hier nog.

Vanavond weer alleen naar de Tsjechische les.  Marta (onze lerares) moet lachen met sommige van mijn uitspraken “ne, ne, je Ruska” zegt ze.  Ik moet er geen tekeningetje bij maken zeker….  Ik begrijp er nog altijd niet veel van, maar ik begin het nu wel leuk te vinden.

Terwijl Camille een document tekent bij de notaris wacht ik in de hall van het bedrijvencentrum.  Altijd leuk, mensen kijken.  Yuppies zien er overal hetzelfde uit en denken dat de wereld aan hun kont hangt.  Zielig.

We moeten, hopelijk voor de laatste keer, naar de vreemdelingenpolitie.  Onze officiële verblijfsvergunning zou vandaag klaar zijn.  We trekken 2 nummertjes want dat hebben we vorige keer geleerd, 2 dossiers 2 nummertjes anders moet je een nieuw nummertje gaan halen en wachten op je nieuwe beurt.  Na ongeveer 1 uur is het onze beurt en wat blijkt, we hebben op het verkeerde knopje gedrukt en komen bij de verkeerde ambtenaar terecht.  Zonder pardon worden we teruggestuurd en we kunnen opnieuw beginnen.  Na nog eens meer dan anderhalf uur wachten zijn we opnieuw aan de beurt.  Aangezien ik ondertussen een nieuwe identiteitskaart heb stemt het nummer op mijn aanvraag niet meer overeen met het nummer van mijn nieuwe identiteitskaart.  Dikke problemen.  Ik krijg een document onder mijn neus geduwd waar ik niets van begrijp.  Ik vrees dat ik het hele boeltje opnieuw moet beginnen.  Ik zweer het, dat doe ik niet, nooit!  De ambtenaar doet haar best om in het weinige Engels dat ze kent mij uit te leggen dat ik enkel de zinnen die op het document staan moet overschrijven en dat dit bevestigt dat ik een nieuwe identiteitskaart heb.  Oef, ik krijg mijn verblijfsvergunning.  Met dank aan mevrouw de ambtenaar omdat ze probeerde een woordje Engels te spreken, de eerste die we tegenkwamen. 

In het dossier van Camille staat een stempel op de verkeerde plaats en dat kan niet!  Dus weer wachten….  Na een paar uur geduld hebben we onze papieren op zak.  Hier zien ze ons nooit meer.

Wandelen in de sneeuw.

Mijn maag en darmen protesteren.  Zullen we het eens een dagje met iets minder doen?

Al de hele avond knalt er vuurwerk langs alle kanten.  We gaan iets vóór middernacht de straat op.  Een gezellige drukte.  Elk groepje dat je tegenkomt heeft een fles Bohemia Sekt mee (Tsjechische schuimwijn) en enkele glazen.  Heel veel mensen hebben ook vuurwerk bij zich. 
We kussen elkaar een gelukkig nieuwjaar toe onder een oude klok en trekken verder de stad in tot op de Palackého brug.  De kurken vliegen ons om het hoofd.  Elke Tsjech drinkt het nieuwe jaar in.  Overal waar je kunt kijken wordt vuurwerk afgestoken.  De stad knalt en is verlicht, een adembenemend schouwspel.  We zijn gelukkig.

Rond de middag gaan we de stad in naar de burcht.  Niet zo’n goed idee om op nieuwjaarsdag naar hier te komen.  Je moet er op de koppen lopen.  We hebben nog 11 maand om nog eens tot hier te komen. 

Om 18 uur is het officiële vuurwerk van de stad.  Wij, niet gewoon aan nieuwjaar vieren in Praag, denken de tram te kunnen nemen.  Niets van, elke tram zit stampvol, iedere Prager wil dit spektakel zien.  Op de duur komt er toch een tram waar nog plaats is voor ons twee.  Als sardienen in een blik rijden we een eindje mee, maar we stappen na enkele haltes uit want je zou misselijk worden van al die onfrisse geuren en al die warme adem in je nek.  We gaan naar dezelfde brug als vannacht en bekijken samen met honderden (of zijn het duizenden?) anderen het vuurwerk van op een afstand.  Prachtig, maar het is zo koud dat we na 10 minuten stilstaan het gevoel krijgen dat onze tenen aan het bevriezen zijn.  Snel terug naar huis waar we onze voeten warmen bij elkaar.

Wij wensen jullie allen een gezellige oudejaarsavond, een goed begin en het allerbeste voor 2009.