Wanneer ik Camille afhaal op de luchthaven zie ik de stoom uit zijn oren komen.  Stress tekent zijn gelaat.  Hij heeft vandaag de architect gesproken en nu blijkt dat enkele van de beloftes die de makelaar ons vorige week maakte niet kunnen waar gemaakt worden.  We kunnen niet de bordeaux zetel hebben die we gekozen hadden, we kunnen de muren niet in 98 kleuren laten schilderen zoals ons beloofd werd, maar slechts in 3 en last but not least : we moeten de eerste 2 weken in een ander appartement gaan wonen en daarna nog maar eens verhuizen.  Spannend toch?

Camille vertrekt weer naar Praag en ik pak in.  Ons huisje wordt leeg.

 We genieten na van onze 3 dagen Praag.

We bezoeken een paar kerken en voelen allebei hetzelfde : in Praag kunnen we het komende jaar nog dikwijls rondslenteren, laat ons nog eens tot aan ons appartement gaan. Als doorwinterde Pragers nemen we de juiste tram en na een kwartier staan we weer voor onze nieuwe thuis. Het voelt zalig, ja dit is het, we hebben de juiste beslissing genomen.

Een beetje verderop ontdekken we een hotelletje en boeken er een aantal kamers voor kerstmis. De kinderen en kleinkinderen komen naar Praag om net zoals andere jaren met ons kerstmis te vieren, alleen moeten ze nu het vliegtuig nemen. ’t Is eens iets anders.

We vertrekken om 6 uur naar Zaventem want we willen zeker op tijd zijn voor onze eerste vlucht samen naar Praag. Het begint goed, door de dichte mist hebben we 1 uur vertraging.

In Praag brengt een taxi ons in zo’n goeie 30 minuten naar het kantoor waar Camille het komende jaar zal werken. Ik ben blij dat ik het ook eens te zien krijg, het wordt nu minder abstract. Al zijn collega’s zijn vriendelijk en behulpzaam.

In de Deutsche Bank heeft Camille een afspraak met Jan Patek. Door het vele lezen over Praag zit waarschijnlijk de naam Jan Palach in zijn hoofd en hij vraagt dus naar deze man.  (Jan Palach was een Tsjechische student die zichzelf in 1969 in brand stak uit protest tegen de bezetting van Tshecho-Slowakije).  Begint die receptioniste toch niet te zoeken in de namenlijst. Het is zoiets als zou je in Cuba naar Che Guevara vragen en men niet weet wie dat is.

Terwijl Camille naar Price Waterhouse gaat drink ik mijn eerste Tsjechisch biertje in de bar van den Hilton. Ik voel me net een zakenvrouw. Anny (mijn vriendin) heeft gelijk wanneer ze mij sms’t dat mijn haar daarvoor te kort is en ik te weinig gestes heb. Het plaatje past niet echt.