Gisteren nog maar eens een flinke wandeling gemaakt langs bekende paden maar toch heb ik nog iets bijzonders gezien. In de verte tussen de cypressen in het moeras zag ik beweging. Gelukkig had ik mijn verrekijker bij en kon ik twee prachtige koppels eenden bewonderen. Ze bleven ver weg, de foto die ik heb bijgevoegd is van het internet gehaald. In Schoten heb ik ook al eens het geluk gehad om aan de zeurt mandarijneenden te zien. Die zijn even mooi maar een beetje kleiner.
Deze "woodducks" blijven blijkbaar in Florida. Ik ga er zeker nog naar uitkijken als ik terug naar het moeras ga. (het moeras klinkt gevaarlijker dan het is want dit is er eentje midden in een woonwijk met houten uitkijkposten over het water) Alles ziet er heel vredig uit. Toch zullen die eenden op hun hoede moeten zijn want hier zitten ook alligators en die lusten wel zo'n mooie eend zou ik denken.
Wat heb je nodig : een niet al te groot shoppingcentrum met een variëteit aan diensten, een wisselend publiek, middenstand die wel wat marketing kan gebruiken en wat animatie om het geheel op te vrolijken.
Je koopt dus een glas en een armbandje voor 20 dollar de man. Je krijgt een plannetje en lijst met de deelnemers en je kan starten. In iedere winkel hebben ze een paar flessen wijn geopend en een hapje erbij. Dat hapje kan wel heel erg variëren ; van een chocoladekoekje tot een hele maaltijd. Wij denken dan wel dat we goed Engels spreken maar we hebben onze mond nog niet geopend of men spreekt ons al aan op ons buitenlanderschap. Soms zijn het de winkeleigenaars, soms maken anderen ook gewoon gebruik van het initiatief om wat aan marketing te doen en te horen of je geen appartement wilt kopen in de omgeving, soms zijn het gewoon mensen die graag een praatje maken. Er zijn 16 stops en ik houd me aan Amerikaanse wijnen alhoewel er ook redelijk wat Europese wijn wordt aangeboden. Onze buurvrouw die voor een makelaar werkt had inderdaad het beste eten. Zij proberen dure huizen aan de man te brengen, onder een kroonluchter staat er dan ook een chique gedekte tafel. Zij investeren dus wel wat in dit evenement. Volgens Marie loont het ook en levert het hen nieuwe klanten op. De andere makelaars kunnen hier in alle geval niet tegenop. Onze laatste post is de dierenarts, die heeft zijn eigen wijn al goed 'gesampeld'. Toch wil hij een serieus gesprek aangaan, met Frans is dat niet zo moeilijk, ook al had die ook al goed wat wijn binnen. Als democraat in Florida is het blijkbaar moeilijk om een goed gesprek aan te knopen. De walkabout duurde tot 7 uur maar uiteindelijk zijn we pas om 8 uur bij hem vertrokken. Bovendien kregen we nog zijn boek mee dat hij een paar jaar geleden met behulp van zijn jonge vrouw heeft geschreven. Je zou er al een hond voor kopen om klant bij hem te worden. Ik ga Zeping dan maar het glas dat ik van hem kreeg geven met zijn kaartje erbij.
In de populaire bar was er een optreden van 'Forest' aan de gang, een waterskiër die in de buurt woont. Brenda en Marty zaten er met Marlies en haar man. Marlies spreekt nog een goed mondje Nederlands en verklapte me haar zelf bedachte vloek : 'afgeknabbelde piskont', best bruikbaar vind ik, klinkt knapperig. We hielden het wel niet lang vol. We hadden een slaapmutsje te veel op en er was te veel lawaai.
Deze voormiddag hebben we een aantal planten in onze tuin gezet. Van iedere soort maar eentje. We zullen kijken welke het volgend jaar nog doen, die kunnen we dan bijplanten. Van de gerbera's hadden we er wel twee. Die doen het hier goed. De paarse bloemen die het hier goed doen heb ik nog niet gevonden, misschien is het nu niet het goede seizoen. Ondertussen was er hier deze namiddag een serieuze onweersbui. Goed voor onze nieuwe plantjes. Raar is dat er hier niet overal goten zijn rondom het huis en dat het water gewoon van het dak op de grond druipt. Waar er een goot is komt die ook gewoon uit op het zand. De grond is hier wel heel zanderig en het water wordt dan ook wel snel opgenomen.
Vanavond eten we vroeg osso bucco, die staat al lang te pruttelen. Om halfacht spelen ze een musical in het plaatselijke theater. Die zou 'cute' moeten zijn, we gaan het eens beoordelen.
Zeping leerde ik zondag kennen tijdens optredens bij Gulfport in de buurt van het strand. Gulfport zijn een groot aantal appartementsgebouwen en winkels gegroepeerd rond een plein waar er al eens activiteiten worden gehouden. Deze avond zijn we van plan daar mee te doen aan de 'wine walkabout'.
Zeping zat daar op een bank, naast een splinternieuwe fel blauwgroene fiets, met haar hondje jing jing. Jing jing is een kleine jack russel die iedereen weet te charmeren.
Zij is hier nu alleen, ze hebben net een huis gebouwd in de buurt, haar partner werkt nog in Boston. Toen ze hoorde dat ik de buurt goed ken wilde ze wel eens mee op verkenning gaan. Ik had mijn verwachtingen qua fietsen gelukkig al heel laag gesteld. Bleek dat haar fietscapaciteiten nog lager waren, zo laag als haar zadel stond!
We spraken af aan de school, om 7u15 was het daar wel erg druk met filevorming op 30A. Gelukkig is er daar een afgescheiden fietspad. Na een paar honderd meter kunnen we daar al oversteken en beginnen met 'trespassen'. Vele wijken zijn hier privé maar als je er met de fiets doorrijdt of wandelt heb je nooit problemen en zegt iedereen goedendag. Daarna moeten we wel doorsteken over een oprit om op het weggetje naar het park te komen. De camping is ondertussen goed volgelopen met campers. Ik had al besloten om mijn wandeling van maandag over te doen met haar. Ze is goed gezelschap, een slimme kop ook want ze heeft electrical engeneering en robotica gestudeerd en lang als software schrijfster en daarna als manager gewerkt. Ik schatte haar zowat in de veertig, maar ja die Aziaten hebben toch wel speciale genen, ze blijkt binnenkort zestig te worden. Ze was in alle geval heel enthousiast over de wandeling en het fietsen. Gisteren had ik nog eens op de website van Topsail gekeken en gezien dat je als voetganger of fietser toch 2 dollar entree verschuldigd bent. Ik dacht maar ineens te betalen voor mijn 4 bezoekjes maar er scheen niemand te zijn om te ontvangen. Op de terugweg heb ik haar ons huis getoond. Het zal de vergelijking moeilijk kunnen doorstaan met het hare want dat is een 'beachhouse zoals in Watercolour. Dat zijn grote witte huizen met op iedere verdieping een veranda. Ze vond ons huis wel geschikt als tweede woning. Naar Amerikaanse normen is ons huis ook veel te leeg, we zouden vooral het dubbel aantal aan kussens moeten hebben en missen zeker een vijftigtal decoratieve stukken. De meeste huizen hier tonen ook te groot voor het stukje grond waar ze op staan.
In alle geval, het fietstochtje en de wandeling zijn haar heel goed bevallen.
Het andere doorsteekje naar de hoofdweg blijkt wel van eigenaar veranderd te zijn. Ik heb besloten het bordje 'no trespassing' te negeren.
Misschien kan ik er hier wel een 'onofficiële bijverdienste van maken :'trespassing with Nora'. Het komt er dan wel op aan te weten waar de 'lunatics who might shoot at you' wonen.
Frans was al heel lang van plan om eens te gaan kijken naar het artificiële rif bij Grayton state park. Ze hebben daar een aantal ronde betonnen zuilen in het water gezet in de vorm van een schildpad. Het beton geraakt begroeid en dat trekt al snel vissen aan. Gelukkig had ik gisteren al wat in zee gezwommen met mijn snorkel want ik ben allesbehalve zeker van mezelf in zee. Toen Frans bij de ingang informeerde naar het rif kregen we meteen een plankje mee met daarop een rode vlag zodat men zou kunnen zien dat er mensen aanwezig zijn. Gelukkig waren er ook een paar duikers zich aan het klaarmaken, die maakten het ons gemakkelijk om het rif te vinden en hadden daar ook al een vlaggetje geplant dat we als richtingaanwijzer konden gebruiken. Het bleek nog maar eens wat een sukkel ik ben in het water. Om te beginnen deed ik mijn zwemvliezen te vroeg aan, stappen ging niet, dus dan maar direct met mijn buik in het water. Daarna kwam ik niet vooruit met die ondingen aan. Frans heeft me wel wat instructies moeten geven, gelukkig had ik dat vlaggetje aan mijn arm zodat hij zag dat ik achter bleef. Het rif ligt trouwens wel een paar honderd meter van het strand af. Toen ik er eindelijk was had ik al niet zoveel zin meer. Frans is als een vis in het water en ik lijk de hele tijd te knoeien met alles. Ik heb dan toch een aantal torens bekeken en inderdaad zie je daar wel veel meer soorten. Het zal zeker geen hotspot voor duiken worden zoals de rode zee maar je hebt er allesinds wat te zien. Frans heeft mijn flippers bij zich genomen zodat ik gewoon terug kon zwemmen. Het deed zo'n deugd daarvan verlost te zijn! Daarna zijn we nog maar eens onze parasol en strandstoelen gaan halen om op het strand te drogen (de derde keer al deze week, het wordt erg). Dat was een geluk want net voor we gingen vertrekken hoorde ik iemand zeggen : 'a giant turtle in the water'. En inderdaad, je zag een donkere vlek vlak onder de waterspiegel voortbewegen.Frans twijfelde nog of het geen enorme rog zou zijn, tot het beest zijn kop uit het water stak. Met wijdopen bek, waarschijnlijk om de omstaanders af te schrikken. Waarschijnlijk was het een 'loggerhead turtle'. Er zijn verschillende soorten die hier hun eieren komen leggen. Er is dan ook een organisatie die de nesten beschermd. Die komen 's morgens heel vroeg kijken of er sporen zijn in het zand. Als er een nest is wordt het afgeschermd zodat het niet verstoord wordt. Soms worden de nesten ook verplaatst. Een probleem voor de kleine schildpadjes is dat ze het licht van de maan volgen naar zee. Nu de hele kust bijna bebouwd is krijg je lichtvervuiling en lopen die beestjes soms de verkeerde richting uit waarbij ze natuurlijk nog meer kans lopen om opgegeten te worden, nog voor ze in het water zijn. Diegenen die hier in het statepark uitkomen hebben geluk.
Gisteren avond zaten we ook al op het strand. (dit is om iedereen jaloers te maken) met een beker wijn naast onze stoel en crackers om de zonsondergang te aanschouwen. We kregen een goed spektakel want niet allen de kleuren en workenformaties waren decoratief maar bovendien kregen we nog een lichtspektakel boven land. Daar hingen een paar serieuze bloemkolen die regelmatig oplichtten door bliksemschichten. We zijn dus blijven zitten tot het helemaal donker was (dat gaat hier wel redelijk snel). Vanmiddag kunnen we nog naar wat optredens gaan zien die worden georganiseerd om de slachtoffers van de orkanen te steunen. Dat is bij Gulfplace een appartementencomplex bij het hoofdstrand van Santa Rosa. Daarna heb ik nog heel wat boontjes te doppen, letterlijk, ze kunnen hier dan ook niks in kleine verpakkingen verkopen. We eten ook koteletjes omdat je er daarvan 2 kon kopen. Je zou zeggen dat iedereen hier een groot gezin heeft maar dat is natuurlijk niet zo. Gelukkig wordt er toch nog redelijk wat in bulk verkocht zodat je niet altijd de helft van wat je koopt moet invriezen.
Ieder jaar is er hier weer meer bos verdwenen. Langs de hoofdweg verdwijnen er grote stukken voor winkels en bewoning. Dan blijft er gewoon niks staan. De terreinen worden herleid tot een zandvlakte. Als er huizen komen blijft er gelukkig wel wat groen maar anders wordt alles geasfalteerd. Opvallend is dat er hier aan de kust niets wordt geproduceerd, het zijn allemaal winkels en diensten.
In de zijstraten worden er ook veel nieuwe wijken aangelegd. Hier valt het vooral op dat de nieuwe huizen zoveel groter zijn. Er zijn minder en minder vakantiebungalows aan de kust. Nu wordt er veel meer in de hoogte gebouwd. Voor gulfport stonden 3 mooie bungalows met een grote tuin, daar worden nu lelijke appartementen gezet.
Spijtig genoeg zal het er niet op verbeteren want er staat nog enorm veel bos (en minder duinen) te koop, vaak grote percelen voor projectontwikkeling. Als je langs het strand wandelt staan er overal bordjes ;'these dunes are nog ment to walk on', ik denk er dan altijd bij dat wandelen niet mag maar erop bouwen wel.
Niet dat die projecten altijd lelijk zijn. Een paar dagen geleden fietste ik door de wijk 'forest lakes' ; de huizen stonden daar in het groen en de straten werden smal gehouden. Over de meren hadden ze ook weer wandelbruggen aangelegd. Het stuk van het Washington state forest dat erachter ligt was veel kaler. Blijkbaar doen ze hier ook aan bosbouw. Het beheer van de bossen is hier ook speciaal. Als je het zijn gang laat gaan worden het echte oerwouden. Om de zoveel jaar worden stukken bos gecontroleerd in brand gestoken. Het onderste deel van de stammen van de dennen is dan zwart geblakerd. De palmetto's blijven zo ook laag en er komen weer meer bloemen. Je kan het een beetje vergelijken met onze heide waar ze schapen inzetten om de hei te vrijwaren. Het rare is dus dat de privé bossen veel meer verwilderd zijn dan de staatsbossen.
Ik ben wel eens benieuwd of we de komende jaren nog wel groen zullen zien langs dit stuk van de snelweg. Van de andere kant heeft Florida nog wel erg veel bos, als je de snelweg naar het zuidoosten neemt rijdt je voor uren aan een stuk tussen een groene muur. Ze hebben zowiezo een veel groter percentage aan bos dan wij in de lage landen.
Gisteren met het fietsje naar topsail geweest. Enkele plaatsen zijn nu bezet op de camping. De winkel was net weer open maar had geen kaart met de vogels van Florida. "Be safe" was de goede raad die de vrijwilliger in de winkel me nog gaf. De asfaltweg tot het eerste meer was langer dan ik me herinnerde. Nu is de 'trail' langs het meer wel vrij gemaakt. Ze moeten hier echt wel de grove middelen gebruiken en de paden af en toe terug open kappen. Misschien komen er hier uiteindelijk ook te weinig wandelaars om het pad vrij te houden. Het is wel één van de mooiere wandelingen in Topsail. Op de kruising naar het strand ga ik rechts om naar het volgende meer (Morris) te wandelen. Een stukje van de weg is zelfs drassig. Ik ben blij te zien dat ze de houten loopbrug verderop hebben hersteld. Vorig jaar stapte ik over het lint dat de toegang ontzegde en daarna moest je uitkijken waar je je voeten zette. Vanop de loopbrug heb je wel een mooi zicht op de plassen met waterlelies tussen het hoge gras. Alligators krijg ik niet te zien. De visarend zit deze keer mooi model voor me op een dode boom. Goed dat ik mijn verrekijker bij heb want als ik dichterbij kom zoekt hij een andere boom op. De tweede loop van de wandeling laat ik voor een andere keer. Er werd onweer voorspeld rond 11 uur en de lucht wordt hier en daar donkerder. Je kan de elementen hier beter niet uitdagen, er is hier geen kat. Op de terugweg fiets ik nog naar de hoofdstrandingang, daar zie ik één familie. De zee is wel terug helder, spijtig genoeg heb ik mijn bikini niet mee want de temperatuur is echt laf. Mijn T-shirt en mijn short zijn al nat van het zweet.
Na de middag neem ik voor het eerst sinds maanden het verhaal nog eens door dat ik in Tignes begon te schrijven. Het is meer dan ik verwachtte. Ik heb wel zin om er verder aan te werken. Voor een tijdje zit ik op onze veranda, er is daar gelukkig ook een stopcontact. Heel lang houdt ik het niet uit, het is echt vochtig en warm buiten.
Ik zet al vroeg de linzen op die we bulk kochten bij 'whole foods'. Frans wil zoals ik verwachtte nog even naar zee voor het eten. Deze keer heb ik mijn bikini aan maar trekt het water me niet aan, te hoge golven en niet meer helder. De lucht is wel mooi, boven het vasteland hangen er enorme bloemkoolformaties. Er was dan ook onweer voorspeld maar het blijft rustig, er is dan ook zo goed als geen wind.
Een jetlag in deze richting heeft zo zijn voordelen. Om halfzeven waren we al pancakes aan het eten en om twintig voor acht ben ik op wandeling vertrokken. Er zijn wel wat gevallen takjes op het wandelpad naar zee maar verder merk je niet veel van de windvlagen van gisteren. Op het strand staat er nog wel een stevige wind die nu uit het westen komt. Normaal gezien zijn slechts de eerste golven aan het strand heel licht doorzichtig groen. Nu is heel de golf een donkergroene soep, precies of ze er de mixer hebben ingezet. Ik ben eens benieuwd wanneer de blauwtinten er terug zullen zijn. Er zit ook een zwart laagje op het witte zand.
Wel positief is dat er hier opvallend weinig afval op het strand terecht komt, misschien is dat anders als de wind uit het zuiden komt. In de Dominicaanse republiek en centraal Amerika kon je op sommige plaatsen wel gaan huilen omdat er zoveel rommel lag aan zee. Twee keer heb ik zelf wat opgeruimd maar je beseft dat dat een druppel is op een hete plaat.
Op een uur was ik bij de strandingang van het Topsail park. Het verwonderde mij al dat er zo weinig wandelaars waren maar de camping is er gewoon leeg. Meestal staat het hier vol met gigantische mobilhomes, eigenlijk lijken ze meer op vrachtwagens, maar nu is er niet één. De rangers zijn allen bezig met het opruimen van gevallen takken en bladeren. Ik steek door naar de cypress wijk langs een kleine bosweg. Nieuw zijn de waarschuwingspanelen voor beren. Ik weet nu dat ik me groot moet maken, lawaai schrikt hen af, zachtjes praten (engels?) en achteruit moet stappen. De zwarte beren hier zijn van nature schuw maar ze verliezen snel habitat door de vele nieuwe wijken die worden aangelegd. Achter onze straat is er ook state forest maar de stukjes in onze buurt zijn erg versnipperd. Daardoor krijg je dan ook meer ontmoetingen tussen mensen en beren. Cypress garden is gebouwd rond enkele plassen met waterlelies en moerascypressen. Over eentje is een houten wandelpad gebouwd. Het gros van de bewoners van SRB weet niet eens dat er hier van die prachtige kleine moerassen zijn. Er is dan ook maar één straatje dat ernaartoe leidt wat geen hek heeft. Als ik terug op de hoofdstraat kom is het al warm. Ik loop achter de school door. Die is in een aantal jaren flink gegroeid. Het verwondert me altijd dat ze bijna alle bomen gekapt hebben zodat de kinderen geen schaduw hebben om te spelen. Scholen zijn hier toch een beetje als fabrieken vind ik. waarschijnlijk is het binnen beter maar van buiten spreekt het gebouw niet aan. Bovendien hebben ze dan nog een beeld van een klauwende beer voor de ingang gezet. Niet erg uitnodigend voor kleine kinderen.
vrijdag 8 september is niet onze beste dag. Wie wil er nu ook de volgende ochtend een vliegtuig nemen richting orkaan Irma (een obese maar erg actieve Irma)?
Gespannen doen we nog allerlei klussen voor we onze koffers pakken. Frans zit net uitgeteld in de zetel, ik in de douche als het bericht binnenkomt dat onze vlucht is geannuleerd. We zijn alle twee opgelucht. Het vliegen en landen op Orlando schrok ons niet af. Wel het feit dat we moeilijkheden zouden ondervinden om noordwaarts te rijden. De maatschappij heeft ons geduld op de proef willen stellen. Als wij als eerste een andere route aanvragen is het natuurlijk aan ons om de verandering te betalen. Frans belt de volgende ochtend naar de luchtvaartmaatschappij en kan een vlucht over Atlanta naar Fort Walton Beach krijgen. Ideaal voor ons want veel dichter bij onze bestemming. Toch boeken wij meestal een vlucht naar Orlando omdat die zoveel goedkoper zijn en ons bovendien nog de mogelijk geven een beetje toerist te spelen in het midden van Florida (kanovaren en zeekoeien zien...)
Uiteindelijk kunnen we nog wel een paar uurtjes gebruiken om het huis beter in orde te maken voor ons vertrek. Daarna is het genieten van de gewonnen dag. De zaterdagmarkt in Antwerpen is voor ons al eeuwen geleden en een goed alternatief voor onze lege koelkast. Niet alles is even lekker maar we komen zeker nog eens terug om de betere hapjes te ontdekken. 's Avonds gaan we op ons elan verder en 'verfijnde hapjes' proeven op 'Wezel culinair". De hapjes zijn inderdaad heel lekker maar de oplaadkaart om ze te bestellen is al even snel leeg als de bordjes. Ondanks het frisse weer blijven we toch een paar uurtjes plakken.
Zondag 9 september zijn we dan toch om 7u30 onderweg naar de luchthaven.
We zitten in het middendeel van het vliegtuig. Voor mij is het onbegrijpelijk dat we bijna de hele vlucht bij kunstlicht doormaken. Iedereen aan het raam doet zijn luikje dicht. Willen die mensen echt niet weten dat ze in of boven de wolken zijn? Voor ik zelf een film kies kijk ik half mee met een buur die voor een actiefilm met Tom Cruise koos. Typisch een film die je best zonder tekst en klank kan zien.
In Atlanta is het niet te druk. Waarschijnlijk gaat deze luchthaven morgen ook dicht. Opvallend is dat al het vliegend personeel blank schijnt te zijn en in de luchthaven bijna alle werknemers zwart zijn. Om 17u10 zijn we dan op weg naar NW Florida. De lucht is heel speciaal. Ik denk dat Irma hier alle wolken in rijtjes blaast.
Fort Walton is echt een kleine luchthaven maar nu wel één van de twee die nog open is in Florida. Frans had op voorhand een taxi besteld. De bestuurster is heel zwaar, dat kan je bovendien ook nog aflezen op haar kaart die in de auto hangt : lengte 5ft 4 en 249 pond. De wegen zijn zo goed als leeg en er staat een fikse frisse wind. We zijn snel thuis.
Het is nu 1uur s'nachts maar het lijkt ons verstandig om toch nog boodschappen te gaan doen. Het is niet zeker of de winkels morgen open zijn. De storm kan nog altijd onze richting op komen. Alle water is uitverkocht, blijkbaar is dat een van de voorzorgen die je moet nemen. Onze kop is niet meer echt fris, hopelijk moeten we het de volgende dagen niet doen met wat we nu in onze kar hebben liggen.
Toch nog even op TV kijken hoe het er verder in Florida aan toe gaat. Het kon erger, dat is duidelijk. De uitzending is wel vreselijk, telkens je denkt :"ah dat wil ik zien", komt er een reclame. Dan schakel je dus over van "irma in volle actie" op een herfstlandschap in Japan of een lang verhaal van iemand die je heel geloofwaardig iets wil verkopen. Leve de VRT!
Uiteindelijk slapen we toch wel goed, alhoewel de nacht lang duurt!
Vandaag blijken we hier hetzelfde weer te hebben als in België, veel wind en regen. We rijden even naar het strand. De meeuwen zien er niet gelukkig uit zoals ze in rijtjes geparkeerd staan met hun staart naar de wind. Ik vertel hen dat het morgen beter wordt.
Deze morgen gezellig lang blijven ontbijten. Er is dan ook geen reden tot haast, het is goed aan het regenen. Hier dichtbij is het Savannah park. Onze gastvrouw geeft een tip voor een mooie wandeling daar. Om 12 uur starten we onze wandeling vanuit de camping. Op het eerste stuk is er volop activiteit want dit weekend gaan ze "civil war" spelen op het terrein. Er staan al een heleboel katoenen tenten opgesteld en een groot deel van het volk is al verkleed. We kunnen al enkele geweren en kanonskogels bewonderen alsook een huisje op wielen (voorloper van de RV's daar). Er is een betonnen pad aangelegd op een dijk, dat houdt onze voeten goed droog want de omgeving ziet er verder erg nat en zompig uit. We zien enkele vogeltjes maar krijgen niet echt de kans om de verrekijker boven te halen. We hebben in alle geval anderhalf uur onze benen gestrekt en genoten van de frisse lucht met een flinke bries.
In Fort Pierce eten we een sandwich met gebakken vis en lopen we even door de hoofdstraat. De wind is intussen flink aangewakkerd. Het is ook al na 3 uur en omdat we fort Pierce al eens hebben bezocht is er geen reden om verder rond te lopen. Dan kan ik mijn blogs aanvullen voor ik terug in België ben en mijn koffer herpakken voor de reis.
We rijden even om naar het Morikami
museum (Japanse tuin en museum), dat ligt bijna achter de hoek en ik zag dat ze een origami
tentoonstelling hebben. De tuin is nog altijd mooi, er wordt hier
flink wat gesnoeid. De witte reiger poseerde speciaal voor mij. De tentoonstelling zelf valt me een beetje tegen.
De stukken zijn mooi maar in NWT tijdschrift had ik al foto's gezien
van meer spectaculaire vouwkunst.
We gaan langzaam langs de kust rijden.
De A1A geeft niet veel spectaculaire zichten op zee maar je hebt wel
mooi aangelegde stukken, de meeste huizen en appartementen zijn heel
verzorgd. Het contrast met de kustweg naar Boca Chica is groot. Bij
West Palm vindt je een aantal lelijke paleizen waarvan er één van
Trump zou zijn. We veronderstellen dat het onding met een reuze vlag
zijn stulpje is.
Langs de intercoastal zie je ook enorm
veel boten, er is hier dan ook overal water.
We lunchen in zo'n typisch groot
restaurant waar het plafond vol hangt met oud scheepsgerief.
Noordelijker volg ik even de A1 langs
een natuurpark dat aan de heide doet denken. De begroeiing is er
veel armer, de grond is puur wit zand. In Sint Lucie heb ik wat
moeite om de Indian river road te vinden die langs de westzijde van
de intercoastal loopt. Daar heb ik 2 jaar geleden met de minifiets
gereden. Je rijdt daar de hele tijd vlak langs het water. Het
terugrijden langs de A1A viel toen erg tegen omdat ik toen niet
alleen moe was en voor donker terug wilde zijn maar die route was ook
veel saaier. We moeten wel een stukje terugdraaien voor onze
logeerplaats. Die ligt in een heel saaie wijk met superrechte straten
met te veel gazon en te grote opritten. 's Avonds zijn sommige
huizen wel spectaculair door de overdadige kerstversieringen.
We eten in Port Sint Lucie bij de
cottage grill. Een kok uit Newfoundland die duidelijk de ambitie
heeft om de mensen goed eten voor te schotelen. De sfeer is er relax
en de prijzen naar Florida normen heel redelijk.
Terug in de airb&b hebben we nog
een gezellig gesprek met de eigenaars en de andere Duitse gasten. De
eigenaar is een helicopterpiloot die vooral graag tijd uittrekt om
met zijn catamaran de Caraïben te verkennen. Ze hebben al maanden
op hun boot gewoond en bijna alle eilanden verkend. De man gaat op
jacht met zijn speer zodat ze bijna volledig onafhankelijk zijn. In
sommige wateren mogen ze echter niet vissen of blijkt alle visvangst
in concessie te zijn gegeven aan grote Chinese schepen. Voor hun zijn
de Bahama's ideaal.
Ze hebben vroeger ook in Panama
gewoond, dat zag ik direct aan de tas met mola(patchwork van daar). Binnenkort gaan ze weer
zeilen omdat er in de winter veel minder te doen is als piloot en hij
al zijn werkuren al heeft gepresteerd. Zij heeft hier heel het huis
ingericht en is nu bezig nieuwe overtrekken te maken voor de kussens
in hun boot.
In de voormiddag nog even genoten van
het zwembad, het is warm vandaag en de zon schijnt.
De vlucht is minder spectaculair dan bij het heengaan. Het licht zit anders en ik denk dat we ook hoger
vliegen. Een uur na de landing kunnen we al vertrekken. We krijgen
een gratis upgrade bij Alamo, alles past dus makkelijk in de auto. Er
is een beetje file als we door Fort Lauderdale rijden tijdens het spitsuur
maar in Antwerpen zijn we erger gewoon. De airb&b ligt in een
typische community, maar heeft mooie oude bomen. De huizen,die zeker
30 jaar oud zijn, zijn allen identiek, ook de kleur. Ik verwacht me
al aan zware donkere meubelen. Maar Paola heeft alles eruit gegooid
en binnen is het licht en modern. Ze heeft een prachtige keuken en
wij krijgen een ruime kamer. Zij is zelf van Peruviaanse afkomst een
werkt als binnenhuisarchitecte voor hotels. Siska, het hondje heeft
niet zo graag gasten in huis.
Delrey is ook een prima plaats om uit eten te
gaan. Atlantic avenue is een aaneenrijging van terrassen. Bij
Farmhouse specialiseren ze in groenten, joepie!
Net over de spoorlijn knalt live
rockmuziek uit een café, de drie gasten kunnen er wat van. Het
publiek bestaat voor een groot deel uit Harley D. rijders. Hun
bikes staan naast de spoorlijn. Scherp door de bocht gaan
hoort er niet bij want de koffers achteraan slepen zo al bijna over
de grond.
We wandelen nog een blok en horen
drums. Het plein is de site voor de alternatieve gemeenschap die
kunstjes uitvoeren of dansen op de drums van de circle. Het weer is
er dan ook perfect voor. Dit is waarschijnlijk de laatste avond dat
we in T-shirt zullen rondlopen en buiten kunnen eten.
De volgende dagen zal er niet veel te vertellen zijn. We zitten nog een week in Boca Chica. Vandaag heb ik een barkruk gevraagd zodat ik nu mijn privé tafel heb aan de ongebruikte bar aan het zwembad. Vandaag heb ik er een kei overgetekend. Het resultaat is niet denderend maar ik heb wel een prima werkplek gevonden. Onze kamer is nogal donker en niet echt aantrekkelijk om lang te verblijven. Voor de wifi zitten we op sofa's, vooraan op de patio van het hotel.
De eigenaar is vooral geïnteresseerd in waterski en zou beter de kamers wat opfrissen. Alles is netjes hoor maar niet alles werkt meer naar behoren en de spreien zien er wat triestig uit.
Zo goed als alle straten ben ik hier al door gewandeld en het strand is nu ook niet zo super. Deze morgen ben ik nog mee gegaan naar de waterski om daar wat oefeningen in mijn Spaanse boek te maken. Daar zit je gezellig en in de schaduw maar dan moet je wel bijna een half uur heen en terug rijden over een weg die de laatste dagen (door veel regen) nog slechter is geworden. Wij zijn dus gelukkig aan die regen ontsnapt.
Deze namiddag heb ik nog lang gezwommen ter compensatie van het feit dat ik hier niet kan fietsen. Ik heb hier trouwens nog geen fietser gezien iedereen bromt hier.
Nochtans ben ik begonnen met het
fotograferen van de zon die speciaal voor ons vlak voor ons terras
opkwam. Bovendien zat er nog een soort reiger met kuif en dikke bek
aan het zwembadje.
Dankbaar voor het mooie schouwspel ben
ik daarna met een grote plastiek zak naar het strand getrokken. Mijn
goede daad is niet zichtbaar want alleen valt er niet aan te
beginnen. Ik heb maar een stukje gedaan waar er bij regenweer water
naar de zee stroomt. Het strand van het hotel ziet er trouwens niet
vuil uit maar toch liggen er vooral dopjes van flessen. Bij een
poging tot snorkelen ben ik dan later de snorkel verloren, heb ik
verdorie zelf een stuk plastiek in zee achtergelaten. Zoeken heeft
niet geholpen. De golven zijn hier vlak bij het strand van het
krachtige type die steentjes tegen je benen kletsen en waar je niet
zomaar blijft staan. Ik voel me in alle geval een pak geruster in het
kleine zwembadje waar ik tenminste niet moet terugvechten. Het gras
hier onder de palmen is ongelooflijk zacht en moet maar 2 keer per
jaar gemaaid worden.
Vandaag hebben we betaald voor wifi,
dus profiteren we ervan op het terras.
Voor de lunch vinden we een gezellig
tafeltje langs de straat. Eigenlijk hoef je zelfs niet te vragen wat
ze verkopen want het is zo goed als altijd kip met boontjes, rijst en
sla. Daarna nemen we het kleine kustweggetje door het dorp dat zeker
de prijs wegkaapt voor de langzaamste passage zonder dat je een
andere auto tegenkomt. Je hebt er een vijftal grote goten en zeker
evenveel verkeersdrempels. Hier boven in de bergen ligt de larimar
mijn. Dat is een lichtblauwe halfedelsteen die alleen hier te vinden
is. In het dorp koop ik twee paar oorbelletjes. Ze verkopen hier
voornamelijk de ruwe stenen. Het restaurant er tegenover wordt ons
aangeraden door de eigenares ervan die duidelijk zelf haar eigen
kostje lust. Een beetje verderop ligt het strand van San Rafael. Dat
is een breed kiezelstrand. De rivier die er op uitkomt hebben ze
door dammetjes in badjes verdeeld. Frans test eerst het water van de
oceaan uit maar je moet hier blijkbaar nog meer vechtlust hebben om
te baden dan bij ons hotel. Verder is het hier rustig met een paar
families met spelende kinderen die duidelijk van het water (vooral de
rivier) genieten.
Terug in het hotel is de zon verdwenen
van het strand, ideaal om nog even te wandelen. Ik ben nog wat isimo
aan het jutten en stukjes spons die geslepen zijn als de keitjes van
het strand. Een vrouw wil me een paar schelpjes verkopen maar ik heb geen
centen bij. Ze toont me een stuk aangespoeld koraal, ik kan er haar
een mooier geven. Ze werkt in het hotel voorbij de rotsmuur waar het
nu ook erg kalm is. Met kerst zou het hier allemaal vol moeten
zitten. Behalve als je van zandstranden houdt is het hier wel veel
mooier dan in de buurt van Boca Chica waar we vanaf morgen weer
zullen zitten.
Hier is het ontbijt inbegrepen, het
wordt geserveerd met zicht op zee.
We besluiten een eindje zuidelijker te
rijden. De patron raadt ons nog eens sterk aan om naar de playa de
aguileres te gaan. Ook de lonely planet doet daar wild over. We
zullen wel zien waar we geraken. Het begint in alle geval mooi langs
een golvende kustweg waar je af en toe een vergezicht hebt. De weg is
redelijk maar je kan toch best uit je doppen kijken. We komen langs
dorpen en badplaatsen. Het verkeer bestaat voornamelijk uit een
enkele camion en busjes.
Als we na een klein anderhalf uur
rijden bij de laguna de oviedo komen besluit ik toch nog een beetje
verder te willen kijken. Het landschap is hier namelijk aan het
veranderen. Het wordt van tropisch eerder een savanne met lage bomen
en ook landbouw. We komen trouwens lang een windmolenpark. Dat staat
al een hele tijd aangekondigd als toeristische attractie. De weg
voorbij Oviedo is verbazend goed wat aanzet tot verder rijden. Het
spijtige is dat er zoveel gele vlinders over de weg fladderen dat er
echt wel slachtoffers moeten vallen. Rechts krijg je zicht op groene
bergruggen, links is het erg groen en vlakker. We rijden hier door
een nationaal park met heel wat endemische soorten. Verder begint de
weg meer te dalen en te stijgen en staan er voornamelijk cactussen.
Op de grond er tussen zul je denk ik geen zoogdieren vinden wand de
grond bestaat uit scherpe opstekende pinnen. Alles is hier dus
stekelig. We vinden de afslag naar cabo rojo. Die heeft zijn naam
niet gestolen want de grond is er rood. Dat valt er extra op omdat
het leger er een brede weg naartoe heeft aangelegd. Een brede rode
zandweg die naar de kust leidt. Voor de haven ligt een groot roestig
schip. Een militair rijdt ons even voor naar de afslag naar las
cuevas vanwaar je bootjes kan nemen naar het afgelegen strand en waar
er ook een restaurantje is. Acht kilometer zegt de pijl. Hier wordt
de weg wel slechter maar we hebben al erger meegemaakt. Na een paar
km zien we een paadje richting zee. Daar blijkt een ministrandje te
zijn tussen de rotsen. Er is bovendien een boom om de auto onder te
parkeren. Het water is warm en de ondergrond is zacht. Veel visjes
zien we wel niet. In de verte zien we het 7km lange witte zandstrand
dat onze eindbestemming zou moeten zijn.
We besluiten hier maar op te eten wat
we nog in de auto hebben liggen : een avocado, cakejes en
cashewnoten. We vangen de terugweg aan. We passeren nog een natte
biotoop. Ik denk dat het water er zout is want er staan niet veel
soorten planten en er zitten ibissen. Frans heeft daar het lumineuze
idee om van short te veranderen. Ik ga plassen naast de auto (er is
toch geen kat), tot ik besef dat het vol minimugjes zit. De scene
daarna moet er nogal hilarisch hebben uitgezien. Alle twee aan het
worstelen met onze broek en daarna de auto die bomvol van die mugjes
zit, die duidelijk bloed hebben geroken. Wij hebben uiteindelijk toch
de slag gewonnen!
Tussen de stekels wonen toch dieren want op de
terugweg zit er een dikke leguaan op de weg.
Dan maar naar de lagune.
Rond 4uur bestellen we een boottochtje van een uur. Als ik het meer
zie ben ik een beetje teleurgesteld. Het is groot en groen. Maar het
blijkt een heel aangenaam tochtje te zijn. We zien heel veel witte
grote reigers en sierlijke kleintjes, eenden, een meeuw, sternen, een
paar ibissen en 5 flamingo's. Eerst varen we langs grassen in het
water, daarna langs de mangroves want het is hier ook zout water. Het
zicht met de flamingo's is irreëel. Ze laten zich ook niet snel uit
hun lood slaan. Die beesten zijn heel kalm. Onze gids waadt in het
water en duwt de boot zodat we geen lawaai maken. Het is er muisstil
op de vogelgeluiden na. Dat en de zon die al aan het zakken is maken
het super sfeervol. We zitten meer dan een uur op het water, dat word
dus in het donker rijden.
Op de terugweg zijn de
zichten nog mooier. In een dorp zie ik langoustines liggen aan een
stalletje. Twee als voorgerecht bedenk ik, we hebben nog mayonaise.
Frans komt terug met een hele zak voor 10. Je kon ze niet per
stuk kopen. Onderweg heb ik toch nog iets te snel over een venijnige
tope gereden. Je moet dus echt stilstaan voor je erover gaat. Het
laatste stuk rijden we in het donker, niet prettig want hier is het
wegdek niet schitterend. De zes beestjes smaken prima, zo hebben we
tenminste niet op ons voorgerecht moeten wachten. In het restaurant
bestel ik per ongeluk schelpdier. De bereiding is erg goed maar
vanaf nu weet ik weer beter wat niet te bestellen.
Deze morgen de kathedraal nog bekeken
en om half twaalf richting westen vertrokken. Gelukkig hebben we voor
de kustweg gekozen in plaats van de snelweg door de stad die de gps
ons aanwees.
Het rijden is hier toch iets minder
stresserend. Behalve dat we voor de péage gestopt worden door de
politie. Frans heeft gepinkt terwijl er nog een auto naast hem reed!
(Daarom dus dat de meesten hier gewoon niet pinken of ze gewoon geen
pinkers meer hebben). Frans zegt braaf dat hij het ticket bij het
politiebureau zal gaan betalen of het daar zal aanvechten.
Ondertussen stap ik met mijn notitieboekje uit en noteer hun
nummerplaat. We komen er in alle geval zonder boete van af. Een
mondje Spaans praten komt ook altijd van pas alhoewel deze gasten wel
moeilijk te verstaan waren. De stad is wel uitgestrekt maar de weg
blijft dubbelbaans in iedere richting op een klein stukje na waar we
verkeerd rijden en door een kleine straat met slecht wegdek passeren.
Opvallend is dat het straatje en ook de volgende steden proper zijn.
Boca Chica scoort in alle geval heel slecht tegenover alle andere
plaatsen waar we nu doorrijden. Alles maakt hier ook een redelijk
verzorgde indruk. Je ziet natuurlijk ook wel houten huizen maar de
meerderheid is van steen en geschilderd, langs de grote baan. Van een
straatventer kopen we gebakken cashewnoten, een aanrader, de beste
die we ooit aten.
Bani is erg druk om door te rijden,
bovendien is het lunchtijd. Gelukkig is er een parkeerplaats vrij bij
die ene plaats waar heel veel tafeltjes bezet zijn. Alweer een
combinatie van chinees eten en dit keer frituur.
We komen hier voor de tweede keer dicht
bij de zee. Tot hiertoe werd het landschap droger, het heeft wel wat
weg van de Provence. Behalve dan dat je hier ook van die lange
cactussen ziet.
Na Azuo klimmen we weer, om daarna in
een meer vruchtbare vallei uit te komen. Onderweg zie je ook heel
veel stalletjes met ananassen en bananen. Voorbij Azuo is er
beduidend minder verkeer, de weg is iets minder goed maar het zijn
vooral de topes waar je op moet letten in de dorpen. Die zijn weer
van het venijnige en onzichtbare type. Je kan maar het best achter
een andere auto aanrijden.
De l.planet had ons verwittigd dat
Barahona geen leuke plaats zou zijn om door te rijden waardoor het
uiteindelijk nog meevalt. Er zijn inderdaad wel heel veel brommertjes
die van alle kanten op je auto afkomen. We worden voor een tweede
keer tegengehouden door de politie. Het volstaat voor de dame om onze
papieren te tonen.
Voorbij Barahona wordt de weg smaller
en volgt hij de kust. Ons hotel ligt dichterbij dan verwacht. Ze
gebruiken het woord lodge en meestal betaal je dan wat meer om
geen airco te hebben. Alles is ook redelijk simpel want 'ecologisch'.
Het ziet er in alle geval mooi uit, we hebben zicht op de oceaan,
palmen en het zwembadje vanuit onze kamer.
Frans doet een poging om te zwemmen
maar dat is niet evident. Het is hier een kiezelstrandje met
redelijk hoge golven. Met of zonder teva's, in beide gevallen lukt
het me niet om in het water te gaan. Met schoenen kan ik wel over het
smalle strand. Er liggen hier wel prachtige geslepen keien.
Terwijl ik dit schrijf hoor ik het
geruis en gebonk van de golven en wordt alles grijsblauw, mooi.
Na het avondeten hebben we nog een
babbeltje met de weeral Italiaanse eigenaar. Hij woont hier maar 3
maand. Maar alle elektriciteit wekken ze hier toch zelf op met
zonnepanelen.
Daarna genieten we nog van duizenden
sterren. De lucht is blijkbaar bijzonder helder vanavond.
Heel de nacht heeft het geregend, ik
zal mijn teva's dus maar uit mijn zak halen voor de stadswandeling
van vandaag. Eerst langs de 'damas' dat is de straat waar de vrouw
van Diego Columbus met haar vriendinnen wandelde. Er staan hier nog
wat stevige gebouwen uit de vroege zestiende eeuw. Dan terug richting
Kathedraal, die op zondag alleen open is voor kerkdiensten.
De straatjes zijn hier in alle geval
erg gezellig, er is veel kleur en variatie in de huisjes. Bij een bui
drinken we even iets met zicht op de zee, er staat veel wind. We
kunnen het meestal droog houden, bij onze wandeling verder westelijk,
door de meer residentiële wijk die redelijk groen is en wel wat
interessante woningen heeft. In een Chinees-creools restaurant kunnen
we weer schuilen voor een volgende bui. Voor 3 heb je hier een
dagmenu. Het is toch nog een eind wandelen naar de plaza de la
cultura, die niet erg bekend blijkt bij de bevolking. Daar zijn een aantal
musea gegroepeerd.
Het museo de l'hombre Domicano oogt
groots vanbuiten maar is binnen in een triestige staat. De drie man
die aan de receptie zitten zouden ze beter een laddertje en wat
nieuwe peertjes geven om de boel te verlichten. Mijn hoofdlampje komt
van pas, sommige kasten zijn niet onderbelicht maar gewoon niet
belicht. Dat is zonde want vooral van de pre-Spaanse periode zijn er
best wel interessante stukken. Met carnaval schijnen ze hier ook
flink uit te pakken. Zelfs onderbelicht en onder het stof ogen de
kostuums en de maskers fantastisch.
Het museo de arte moderno wordt
gelukkig beter onderhouden. Genoeg subsidies om alle muren te vullen
hebben ze wel niet. Het is wel een knap ontworpen gebouw. Ook hier
zit er twee man aan de receptie, eentje om het geld te ontvangen en
een om de tickets af te printen. Bij het vorige werden de tickets
afgeknipt uit een boekje. We zijn met zijn zevenen om de werken te
bewonderen, één familie en wij. Achteraan zijn er Cubaanse foto's.
Beneden heb je de meest recente fotografische werken. Boven heb je
een overzicht van geselecteerde werken uit de biënnale die hier
wordt georganiseerd. De werken zijn van een behoorlijke kwaliteit,
niets lijkt op wat er hier in de straat wordt verkocht. Ik amuseer me
nog met wat selfies. Op zondag is er niet veel leven in deze buurt.
De andere gebouwtjes op de plaza zijn in staat van verval, zelfs al
ogen ze recent.
Terug duurt het even voor we een taxi
vinden. We rijden in iets wat bij ons noooooit door de controle zou
geraken, de muziek en de chauffeur krijgen van mij wel een A+. s'
Avonds is het festival in de oude stad nog steeds aan de gang maar de
muziek staat veel te hard om daar in de buurt te blijven. Tegenover
het huis van Diego Colon geniet ik van een sangria die het dubbel
kost van mijn maaltijd van vanmiddag (die trouwens smakelijk was).
De laatste dagen heb ik geregeld
Spaanse oefeningen gemaakt. Nu ik het overal hoor en meestal in mijn
woorden blijf steken ben ik meer gemotiveerd. Van de andere kant
werkt veel zitten op mijn gemoed.
Voor lunch hebben we een comida
Dominicana gegeten, dat is vaste kost in heel centraal Amerika :
rijst, bonen, sla en kip, vlees of vis. Nog een groentenschotel erbij
en je hebt goed en gezond gegeten voor weinig geld.
Daarna zijn we richting hoofdstad
gereden. Er ligt hier een gloednieuwe weg maar de bewoners hebben
amper oversteekmogelijkheden. Verder wordt het echt een snelweg.
Makkelijk rijden is het niet echt, ik weet niet of ze hier een
rijbewijs moeten halen maar pinken of in de achteruitkijkspiegel
kijken schijnt niet iedereen te kunnen. Vooral de taxi's en busjes
wringen zich overal tussen. Van de grote weg af zitten we in een
opstopping. Niemand heeft onze auto geraakt maar dat is eerder
verwonderlijk. Van de andere kant hebben ze toch al krassen rondom de
hele auto moeten optekenen bij de verhuur. Ons hotel ligt midden in
de antieke wijk. Hier staan nog huizen en stukken van vestingen vanaf
begin 1500. De hele wijk wordt doormidden gesneden door een
winkelstraat. Gelukkig zijn de passanten hier de moeite van het
observeren waard want we zitten veel langer dan verwacht op een
terrasje wegens de onkunde van het personeel. Er worden hier nogal
wat schilderijen aangeboden maar kunst is het allesbehalve, eerder
bandwerk.
s'Avonds is het erg levendig in de oude
stad. Er is ook een soort festival aan de gang. Er zijn 2 podia op
straat. Eentje met volksdans, en een groot podium met een
balletvoorstelling. De muziek is erg dramatisch en in de Singel en de
Vlaamse opera zijn we veel beter gewoon. Ze wilden hier klassiek
dansen maar kunnen het gewoon niet. In een druk straatje ons
avondmaal op een terras gegeten met langs de ene kant de balletmuziek
en aan de andere kant ander muzieklawaai. Het paste wel bij de sfeer
en de drukte.
Gisteren dacht ik : ik laat het maar op
me afkomen. En wat vooral eerst op je afkomt is de rommel en de
rommeligheid. Dan denk je : wie wil hier nu leven? (Ja, die oude
mannen die hier komen scharrelen)
Vandaag ben ik al in een betere
stemming. Deze morgen ben ik meegereden naar de waterskiplas. Langs
de weg is de bebouwing heel gevarieerd. Je ziet alle stadia van
(kleine) huizenbouw. De mensen beginnen er aan als ze een beetje
geld hebben en gaan voort als ze weer beter bij kas zitten. Sommige
ruwbouw staat er duidelijk al lang, die geraakten nooit in het tweede
of derde stadium.
De laatste investering is de verf, je
ziet dat ze plezier hebben, in het kleurtjes kiezen. Extra's zijn :
kolommen, bogen, plaasteren balustrades met figuren, decoratieve
hekken...
Wie weinig geld heeft woont in scheve
houten of golfplaten huisjes of in zijn rudimentaire ruwbouw. De
geasfalteerde weg was recent nog vernieuwd maar het oplappen zal veel
structureler moeten gebeuren, op sommige plaatsen waren er serieuze
gaten of was de weg bijna weggespoeld.
Het zal ook niet helpen dat de
restaurants proberen cash te krijgen in plaats van bij een betaling
met de kaart tax te moeten bijrekenen. Frans moet van mij in het
vervolg met de kaart betalen, thuis betalen we toch ook tax op
restaurant.
Het skimeer is wel mooi. Er waren 2
skiërs en ik zag 4 man die daar kwam werken. Eerst zag ik de
werkvrouw binnen even poetsen maar daarna werd er gezellig gebabbeld
en gelachen.
De piloot maakt maar aanstalten om te
varen als jij wilt vertrekken. Een echte Engelse piloot vond de
skiplas niet meteen en maakte zich zorgen dat hij een half uur te
laat was. Dit is duidelijk niet de plaats om je daarover zorgen te
maken. Stress bij het werk moet hier nog worden uitgevonden denk ik.
Ze verdienen daar ook te weinig voor veronderstel ik.
Na de middag ben ik lang gaan zwemmen.
Dat was nodig omdat mijn onderrug een beetje vast zit. Al dat
autorijden en koffers verplaatsen is natuurlijk niet ideaal.
Blijkbaar heeft het geholpen. Bovendien vinden de mensen het zwembad
voor het ogenblik blijkbaar te koud, er was niemand.
Daarna nog een kleine wandeling in de
buurt gemaakt. Het heeft hier vandaag een paar keer gegoten, in
sommige straten staan er nog serieuze plassen. Je kan je voeten niet
droog houden.
Hier hebben ze in alle geval geen plan
voor ruimtelijke ordening. Ons hotel telt drie verdiepingen maar iets
verder staan miniwinkeltjes, nog wat verder staan een paar knappe
witte strakke woningen met appartementen, verder staan er mini
paleisjes en een groot appartementsgebouw waarvan ik dacht dat het
een paleis was. Dan weer een trendy koffiebar naast een
chateaurestaurant (een ruwbouw met grillige stenen en
kantelen). Ik bedacht dat er hier eigenlijk wel veel meer te zien is
dan in het klinisch propere Florida.
Het strand is ook een mixmax van chique
bars, hotels in verschillende staten en stalletjes. Het ziet er wel
plezant uit met een serieuze mix van gasten.
Nu zitten we weer op het terras bij ons
Italiaans hotel omdat er hier internet is.
Vrijdag pas om 13u kunnen vertrekken,
het huis moest echt wel in orde zijn omdat er misschien gasten zullen
komen deze lente.
De weg is vooral groen. Onze bestemming
voor vandaag is Gainsville.
We logeren bij jonge mensen, de
kinésiste hebben we nog niet gezien, haar vriend studeert astro
fysica en werkt in een gamestore. Mexicaans gegeten in een heel
populaire zaak. De meubels waren in alle geval Mexicaans. Als
decoratie hadden ze wel een toltec hoofd op een piramide gezet,
volgens mij klopt dat langs geen kanten.
19 november :
Deze morgen rustig begonnen met een
wandelingetje in en rond de devils milhopper, een sinkhole van
formaat (de aarde zakte er gewoon in nadat de kalksteen door
insijpeling te poreus werd, in Florida kan je huis op die manier ook
wegzakken). Er kwam ook van verschillende kanten water ingelopen wat
een gezellig geluid gaf.
Daarna naar het museum getrokken aan de
zuidelijke kant van de stad. Het museum ligt op de campus van de
grootste unief van florida. Om te beginnen waren er foto's en knappe
teksten om de invloed van oorlog op mensen en soldaten aan te tonen.
Veel luchtiger was de Afrikaanse collectie met als thema maskerade.
Dan was er nog een fototentoonstelling over Frida Kahlo, een afdeling
met kunst uit Zuid en centraal Amerika, een Aziatische verzameling en
een tijdelijke tentoonstelling over de vrouwelijke artiesten in hun
collectie. De moeite dus om eens te stoppen in Gainsville. Daarnaast
ligt het natuurhistorisch museum maar dat werd een beetje veel.
Zeker omdat we terug naar het duivelshol zijn gereden omdat Frans
zijn gsm was verloren. Uiteindelijk bleek hij in het museum te
liggen (eind goed al goed). Bij de campus hebben we nog een kleine
wandeling gemaakt, er is hier duidelijk een afdeling die zich met
planten en/of landbouw bezig houdt.
Op de terugweg zaten er een hele boel
mensen op een hek naar een veld te kijken. Vreemd want er was geen
wedstrijd. Er stonden twee daken op palen in het gras, met een
vleermuis erop.
Batman woont niet in Gainsville maar
wel duizenden vleermuizen die hun wekker vlak voor valavond laten
aflopen en dan in sierlijke bogen naar buiten stromen. Toen we terug
wandelden naar de auto liepen we langs hun appartementen en ze
schoten vlak langs je oren.
Daarna zijn we naar downtown getrokken
om een pint te drinken. Zelfs de Amerikanen moeten vragen wat de tap
schaft. Er zijn zoveel kleine brouwerijen in het zuiden dat je
onmogelijk alle bieren kan kennen. Er waren 6 kranen maar die
schijnen altijd te wisselen. Met happy hour kost een (grote) pint
hier nog wel 5 dollar (plus tip), maar het bier was goed.
Verder was er nog een bijeenkomst van
democraten. Die hebben in alle geval besloten om Trump niet volledig
zijn gang te laten gaan. Het is toch wel zo dat die heel wat
beschaafder communiceren dan de Trump aanhangers en niet op
confrontatie uit zijn maar wel op goed bestuur en menselijkheid.
Dan zijn we buiten aan een sushibar
belandt. Een hippe plaats met vooral jong volk.
Opvallend is dat je hier heel veel erg
grote restaurants hebt die op zaterdag bovendien goed vol zitten.
Uiteindelijk is Gainsville best gezellig, dat het een studentenstad
is zal natuurlijk wel helpen.
Zondag eigenlijk wat te laat vertrokken
voor de rit die we voor de boeg hebben. In Kissimmee gestopt bij
Marina haar Amerikaanse zus om de fietskoffer af te zetten die we
liever niet mee naar de Dominicaanse brengen. Op de snelweg
zuidelijker blijkt er een enorme file te staan en dan ook voor de
enige afrit om de file te vermijden (de volgende afrit is 40mijl
verder!) We zijn dus pas rond 8u30 in Fort Lauderdale waar we niet
binnen kunnen in de airb&b. Frans heeft al heel de dag geprobeerd
om de code voor het huis te bemachtigen. Gelukkig is er nog een ander
koppel en blijken die dezelfde code te hebben om bij de sleutel te
geraken.
De volgende dag beschouw ik als een
verloren dag. We wilden de boottaxi pakken maar zagen hem niet,
fietsjes huren was overdreven duur. Zo van die grote toeristische
kustplaatsen zijn eigenlijk te vermijden. Een boottochtje maken is
waarschijnlijk het beste wat je hier kan doen. De oceaan zag er wel
mooi uit.
De stad heeft ook zijn voordelen want
we zijn zonder file bij de luchthaven geraakt. De vlucht over de
Bahama's was schitterend, je zag gewoon de zeebodem op verschillende
plaatsen, prachtig.
In de Dominicaanse is het bewolkt en
vallen er buien. De atmosfeer is wel compleet verschillend van
Florida. De contrasten zijn hier groot. Wat onmiddellijk opvalt is
dat er hier veel oudere mannen komen profiteren. Ik vrees dat er voor
veel vrouwen, vooral diegenen uit Haiti weinig andere mogelijkheden
zijn. Ik vroeg me al redelijk snel af wat de aantrekkingskracht van
deze plaats wel kon zijn want erg inspirerend is het tot hiertoe nog
niet.
Frans was al heel lang van plan om eens te gaan kijken naar het artificiële rif bij Grayton state park. Ze hebben daar een aantal ronde betonnen zuilen in het water gezet in de vorm van een schildpad. Het beton geraakt begroeid en dat trekt al snel vissen aan. Gelukkig had ik gisteren al wat in zee gezwommen met mijn snorkel want ik ben allesbehalve zeker van mezelf in zee. Toen Frans bij de ingang informeerde naar het rif kregen we meteen een plankje mee met daarop een rode vlag zodat men zou kunnen zien dat er mensen aanwezig zijn. Gelukkig waren er ook een paar duikers zich aan het klaarmaken, die maakten het ons gemakkelijk om het rif te vinden en hadden daar ook al een vlaggetje geplant dat we als richtingaanwijzer konden gebruiken. Het bleek nog maar eens wat een sukkel ik ben in het water. Om te beginnen deed ik mijn zwemvliezen te vroeg aan, stappen ging niet, dus dan maar direct met mijn buik in het water. Daarna kwam ik niet vooruit met die ondingen aan. Frans heeft me wel wat instructies moeten geven, gelukkig had ik dat vlaggetje aan mijn arm zodat hij zag dat ik achter bleef. Het rif ligt trouwens wel een paar honderd meter van het strand af. Toen ik er eindelijk was had ik al niet zoveel zin meer. Frans is als een vis in het water en ik lijk de hele tijd te knoeien met alles. Ik heb dan toch een aantal torens bekeken en inderdaad zie je daar wel veel meer soorten. Het zal zeker geen hotspot voor duiken worden zoals de rode zee maar je hebt er allesinds wat te zien. Frans heeft mijn flippers bij zich genomen zodat ik gewoon terug kon zwemmen. Het deed zo'n deugd daarvan verlost te zijn! Daarna zijn we nog maar eens onze parasol en strandstoelen gaan halen om op het strand te drogen (de derde keer al deze week, het wordt erg). Dat was een geluk want net voor we gingen vertrekken hoorde ik iemand zeggen : 'a giant turtle in the water'. En inderdaad, je zag een donkere vlek vlak onder de waterspiegel voortbewegen.Frans twijfelde nog of het geen enorme rog zou zijn, tot het beest zijn kop uit het water stak. Met wijdopen bek, waarschijnlijk om de omstaanders af te schrikken. Waarschijnlijk was het een 'loggerhead turtle'. Er zijn verschillende soorten die hier hun eieren komen leggen. Er is dan ook een organisatie die de nesten beschermd. Die komen 's morgens heel vroeg kijken of er sporen zijn in het zand. Als er een nest is wordt het afgeschermd zodat het niet verstoord wordt. Soms worden de nesten ook verplaatst. Een probleem voor de kleine schildpadjes is dat ze het licht van de maan volgen naar zee. Nu de hele kust bijna bebouwd is krijg je lichtvervuiling en lopen die beestjes soms de verkeerde richting uit waarbij ze natuurlijk nog meer kans lopen om opgegeten te worden, nog voor ze in het water zijn. Diegenen die hier in het statepark uitkomen hebben geluk.
Ieder jaar is er hier weer meer bos verdwenen. Langs de hoofdweg verdwijnen er grote stukken voor winkels en bewoning. Dan blijft er gewoon niks staan. De terreinen worden herleid tot een zandvlakte. Als er huizen komen blijft er gelukkig wel wat groen maar anders wordt alles geasfalteerd. Opvallend is dat er hier aan de kust niets wordt geproduceerd, het zijn allemaal winkels en diensten.
Gisteren met het fietsje naar topsail geweest. Enkele plaatsen zijn nu bezet op de camping. De winkel was net weer open maar had geen kaart met de vogels van Florida. "Be safe" was de goede raad die de vrijwilliger in de winkel me nog gaf. De asfaltweg tot het eerste meer was langer dan ik me herinnerde. Nu is de 'trail' langs het meer wel vrij gemaakt. Ze moeten hier echt wel de grove middelen gebruiken en de paden af en toe terug open kappen. Misschien komen er hier uiteindelijk ook te weinig wandelaars om het pad vrij te houden. Het is wel één van de mooiere wandelingen in Topsail. Op de kruising naar het strand ga ik rechts om naar het volgende meer (Morris) te wandelen. Een stukje van de weg is zelfs drassig. Ik ben blij te zien dat ze de houten loopbrug verderop hebben hersteld. Vorig jaar stapte ik over het lint dat de toegang ontzegde en daarna moest je uitkijken waar je je voeten zette. Vanop de loopbrug heb je wel een mooi zicht op de plassen met waterlelies tussen het hoge gras. Alligators krijg ik niet te zien. De visarend zit deze keer mooi model voor me op een dode boom. Goed dat ik mijn verrekijker bij heb want als ik dichterbij kom zoekt hij een andere boom op. De tweede loop van de wandeling laat ik voor een andere keer. Er werd onweer voorspeld rond 11 uur en de lucht wordt hier en daar donkerder. Je kan de elementen hier beter niet uitdagen, er is hier geen kat. Op de terugweg fiets ik nog naar de hoofdstrandingang, daar zie ik één familie. De zee is wel terug helder, spijtig genoeg heb ik mijn bikini niet mee want de temperatuur is echt laf. Mijn T-shirt en mijn short zijn al nat van het zweet.
