29 november naar Pedernales

Hier is het ontbijt inbegrepen, het wordt geserveerd met zicht op zee.

We besluiten een eindje zuidelijker te rijden. De patron raadt ons nog eens sterk aan om naar de playa de aguileres te gaan. Ook de lonely planet doet daar wild over. We zullen wel zien waar we geraken. Het begint in alle geval mooi langs een golvende kustweg waar je af en toe een vergezicht hebt. De weg is redelijk maar je kan toch best uit je doppen kijken. We komen langs dorpen en badplaatsen. Het verkeer bestaat voornamelijk uit een enkele camion en busjes.

Als we na een klein anderhalf uur rijden bij de laguna de oviedo komen besluit ik toch nog een beetje verder te willen kijken. Het landschap is hier namelijk aan het veranderen. Het wordt van tropisch eerder een savanne met lage bomen en ook landbouw. We komen trouwens lang een windmolenpark. Dat staat al een hele tijd aangekondigd als toeristische attractie. De weg voorbij Oviedo is verbazend goed wat aanzet tot verder rijden. Het spijtige is dat er zoveel gele vlinders over de weg fladderen dat er echt wel slachtoffers moeten vallen. Rechts krijg je zicht op groene bergruggen, links is het erg groen en vlakker. We rijden hier door een nationaal park met heel wat endemische soorten. Verder begint de weg meer te dalen en te stijgen en staan er voornamelijk cactussen. Op de grond er tussen zul je denk ik geen zoogdieren vinden wand de grond bestaat uit scherpe opstekende pinnen. Alles is hier dus stekelig. We vinden de afslag naar cabo rojo. Die heeft zijn naam niet gestolen want de grond is er rood. Dat valt er extra op omdat het leger er een brede weg naartoe heeft aangelegd. Een brede rode zandweg die naar de kust leidt. Voor de haven ligt een groot roestig schip. Een militair rijdt ons even voor naar de afslag naar las cuevas vanwaar je bootjes kan nemen naar het afgelegen strand en waar er ook een restaurantje is. Acht kilometer zegt de pijl. Hier wordt de weg wel slechter maar we hebben al erger meegemaakt. Na een paar km zien we een paadje richting zee. Daar blijkt een ministrandje te zijn tussen de rotsen. Er is bovendien een boom om de auto onder te parkeren. Het water is warm en de ondergrond is zacht. Veel visjes zien we wel niet. In de verte zien we het 7km lange witte zandstrand dat onze eindbestemming zou moeten zijn.

We besluiten hier maar op te eten wat we nog in de auto hebben liggen : een avocado, cakejes en cashewnoten. We vangen de terugweg aan. We passeren nog een natte biotoop. Ik denk dat het water er zout is want er staan niet veel soorten planten en er zitten ibissen. Frans heeft daar het lumineuze idee om van short te veranderen. Ik ga plassen naast de auto (er is toch geen kat), tot ik besef dat het vol minimugjes zit. De scene daarna moet er nogal hilarisch hebben uitgezien. Alle twee aan het worstelen met onze broek en daarna de auto die bomvol van die mugjes zit, die duidelijk bloed hebben geroken. Wij hebben uiteindelijk toch de slag gewonnen! 

Tussen de stekels wonen toch dieren want op de terugweg zit er een dikke leguaan op de weg.

Dan maar naar de lagune. Rond 4uur bestellen we een boottochtje van een uur. Als ik het meer zie ben ik een beetje teleurgesteld. Het is groot en groen. Maar het blijkt een heel aangenaam tochtje te zijn. We zien heel veel witte grote reigers en sierlijke kleintjes, eenden, een meeuw, sternen, een paar ibissen en 5 flamingo's. Eerst varen we langs grassen in het water, daarna langs de mangroves want het is hier ook zout water. Het zicht met de flamingo's is irreëel. Ze laten zich ook niet snel uit hun lood slaan. Die beesten zijn heel kalm. Onze gids waadt in het water en duwt de boot zodat we geen lawaai maken. Het is er muisstil op de vogelgeluiden na. Dat en de zon die al aan het zakken is maken het super sfeervol. We zitten meer dan een uur op het water, dat word dus in het donker rijden.

Op de terugweg zijn de zichten nog mooier. In een dorp zie ik langoustines liggen aan een stalletje. Twee als voorgerecht bedenk ik, we hebben nog mayonaise. Frans komt terug met een hele zak voor 10€. Je kon ze niet per stuk kopen. Onderweg heb ik toch nog iets te snel over een venijnige tope gereden. Je moet dus echt stilstaan voor je erover gaat. Het laatste stuk rijden we in het donker, niet prettig want hier is het wegdek niet schitterend. De zes beestjes smaken prima, zo hebben we tenminste niet op ons voorgerecht moeten wachten. In het restaurant bestel ik per ongeluk schelpdier. De bereiding is erg goed maar vanaf nu weet ik weer beter wat niet te bestellen.