Nochtans ben ik begonnen met het
fotograferen van de zon die speciaal voor ons vlak voor ons terras
opkwam. Bovendien zat er nog een soort reiger met kuif en dikke bek
aan het zwembadje.
Dankbaar voor het mooie schouwspel ben
ik daarna met een grote plastiek zak naar het strand getrokken. Mijn
goede daad is niet zichtbaar want alleen valt er niet aan te
beginnen. Ik heb maar een stukje gedaan waar er bij regenweer water
naar de zee stroomt. Het strand van het hotel ziet er trouwens niet
vuil uit maar toch liggen er vooral dopjes van flessen. Bij een
poging tot snorkelen ben ik dan later de snorkel verloren, heb ik
verdorie zelf een stuk plastiek in zee achtergelaten. Zoeken heeft
niet geholpen. De golven zijn hier vlak bij het strand van het
krachtige type die steentjes tegen je benen kletsen en waar je niet
zomaar blijft staan. Ik voel me in alle geval een pak geruster in het
kleine zwembadje waar ik tenminste niet moet terugvechten. Het gras
hier onder de palmen is ongelooflijk zacht en moet maar 2 keer per
jaar gemaaid worden.
Vandaag hebben we betaald voor wifi,
dus profiteren we ervan op het terras.
Voor de lunch vinden we een gezellig
tafeltje langs de straat. Eigenlijk hoef je zelfs niet te vragen wat
ze verkopen want het is zo goed als altijd kip met boontjes, rijst en
sla. Daarna nemen we het kleine kustweggetje door het dorp dat zeker
de prijs wegkaapt voor de langzaamste passage zonder dat je een
andere auto tegenkomt. Je hebt er een vijftal grote goten en zeker
evenveel verkeersdrempels. Hier boven in de bergen ligt de larimar
mijn. Dat is een lichtblauwe halfedelsteen die alleen hier te vinden
is. In het dorp koop ik twee paar oorbelletjes. Ze verkopen hier
voornamelijk de ruwe stenen. Het restaurant er tegenover wordt ons
aangeraden door de eigenares ervan die duidelijk zelf haar eigen
kostje lust. Een beetje verderop ligt het strand van San Rafael. Dat
is een breed kiezelstrand. De rivier die er op uitkomt hebben ze
door dammetjes in badjes verdeeld. Frans test eerst het water van de
oceaan uit maar je moet hier blijkbaar nog meer vechtlust hebben om
te baden dan bij ons hotel. Verder is het hier rustig met een paar
families met spelende kinderen die duidelijk van het water (vooral de
rivier) genieten.
Terug in het hotel is de zon verdwenen
van het strand, ideaal om nog even te wandelen. Ik ben nog wat isimo
aan het jutten en stukjes spons die geslepen zijn als de keitjes van
het strand. Een vrouw wil me een paar schelpjes verkopen maar ik heb geen
centen bij. Ze toont me een stuk aangespoeld koraal, ik kan er haar
een mooier geven. Ze werkt in het hotel voorbij de rotsmuur waar het
nu ook erg kalm is. Met kerst zou het hier allemaal vol moeten
zitten. Behalve als je van zandstranden houdt is het hier wel veel
mooier dan in de buurt van Boca Chica waar we vanaf morgen weer
zullen zitten.
Hier is het ontbijt inbegrepen, het
wordt geserveerd met zicht op zee.
We besluiten een eindje zuidelijker te
rijden. De patron raadt ons nog eens sterk aan om naar de playa de
aguileres te gaan. Ook de lonely planet doet daar wild over. We
zullen wel zien waar we geraken. Het begint in alle geval mooi langs
een golvende kustweg waar je af en toe een vergezicht hebt. De weg is
redelijk maar je kan toch best uit je doppen kijken. We komen langs
dorpen en badplaatsen. Het verkeer bestaat voornamelijk uit een
enkele camion en busjes.
Als we na een klein anderhalf uur
rijden bij de laguna de oviedo komen besluit ik toch nog een beetje
verder te willen kijken. Het landschap is hier namelijk aan het
veranderen. Het wordt van tropisch eerder een savanne met lage bomen
en ook landbouw. We komen trouwens lang een windmolenpark. Dat staat
al een hele tijd aangekondigd als toeristische attractie. De weg
voorbij Oviedo is verbazend goed wat aanzet tot verder rijden. Het
spijtige is dat er zoveel gele vlinders over de weg fladderen dat er
echt wel slachtoffers moeten vallen. Rechts krijg je zicht op groene
bergruggen, links is het erg groen en vlakker. We rijden hier door
een nationaal park met heel wat endemische soorten. Verder begint de
weg meer te dalen en te stijgen en staan er voornamelijk cactussen.
Op de grond er tussen zul je denk ik geen zoogdieren vinden wand de
grond bestaat uit scherpe opstekende pinnen. Alles is hier dus
stekelig. We vinden de afslag naar cabo rojo. Die heeft zijn naam
niet gestolen want de grond is er rood. Dat valt er extra op omdat
het leger er een brede weg naartoe heeft aangelegd. Een brede rode
zandweg die naar de kust leidt. Voor de haven ligt een groot roestig
schip. Een militair rijdt ons even voor naar de afslag naar las
cuevas vanwaar je bootjes kan nemen naar het afgelegen strand en waar
er ook een restaurantje is. Acht kilometer zegt de pijl. Hier wordt
de weg wel slechter maar we hebben al erger meegemaakt. Na een paar
km zien we een paadje richting zee. Daar blijkt een ministrandje te
zijn tussen de rotsen. Er is bovendien een boom om de auto onder te
parkeren. Het water is warm en de ondergrond is zacht. Veel visjes
zien we wel niet. In de verte zien we het 7km lange witte zandstrand
dat onze eindbestemming zou moeten zijn.
We besluiten hier maar op te eten wat
we nog in de auto hebben liggen : een avocado, cakejes en
cashewnoten. We vangen de terugweg aan. We passeren nog een natte
biotoop. Ik denk dat het water er zout is want er staan niet veel
soorten planten en er zitten ibissen. Frans heeft daar het lumineuze
idee om van short te veranderen. Ik ga plassen naast de auto (er is
toch geen kat), tot ik besef dat het vol minimugjes zit. De scene
daarna moet er nogal hilarisch hebben uitgezien. Alle twee aan het
worstelen met onze broek en daarna de auto die bomvol van die mugjes
zit, die duidelijk bloed hebben geroken. Wij hebben uiteindelijk toch
de slag gewonnen!
Tussen de stekels wonen toch dieren want op de
terugweg zit er een dikke leguaan op de weg.
Dan maar naar de lagune.
Rond 4uur bestellen we een boottochtje van een uur. Als ik het meer
zie ben ik een beetje teleurgesteld. Het is groot en groen. Maar het
blijkt een heel aangenaam tochtje te zijn. We zien heel veel witte
grote reigers en sierlijke kleintjes, eenden, een meeuw, sternen, een
paar ibissen en 5 flamingo's. Eerst varen we langs grassen in het
water, daarna langs de mangroves want het is hier ook zout water. Het
zicht met de flamingo's is irreëel. Ze laten zich ook niet snel uit
hun lood slaan. Die beesten zijn heel kalm. Onze gids waadt in het
water en duwt de boot zodat we geen lawaai maken. Het is er muisstil
op de vogelgeluiden na. Dat en de zon die al aan het zakken is maken
het super sfeervol. We zitten meer dan een uur op het water, dat word
dus in het donker rijden.
Op de terugweg zijn de
zichten nog mooier. In een dorp zie ik langoustines liggen aan een
stalletje. Twee als voorgerecht bedenk ik, we hebben nog mayonaise.
Frans komt terug met een hele zak voor 10. Je kon ze niet per
stuk kopen. Onderweg heb ik toch nog iets te snel over een venijnige
tope gereden. Je moet dus echt stilstaan voor je erover gaat. Het
laatste stuk rijden we in het donker, niet prettig want hier is het
wegdek niet schitterend. De zes beestjes smaken prima, zo hebben we
tenminste niet op ons voorgerecht moeten wachten. In het restaurant
bestel ik per ongeluk schelpdier. De bereiding is erg goed maar
vanaf nu weet ik weer beter wat niet te bestellen.
Deze morgen de kathedraal nog bekeken
en om half twaalf richting westen vertrokken. Gelukkig hebben we voor
de kustweg gekozen in plaats van de snelweg door de stad die de gps
ons aanwees.
Het rijden is hier toch iets minder
stresserend. Behalve dat we voor de péage gestopt worden door de
politie. Frans heeft gepinkt terwijl er nog een auto naast hem reed!
(Daarom dus dat de meesten hier gewoon niet pinken of ze gewoon geen
pinkers meer hebben). Frans zegt braaf dat hij het ticket bij het
politiebureau zal gaan betalen of het daar zal aanvechten.
Ondertussen stap ik met mijn notitieboekje uit en noteer hun
nummerplaat. We komen er in alle geval zonder boete van af. Een
mondje Spaans praten komt ook altijd van pas alhoewel deze gasten wel
moeilijk te verstaan waren. De stad is wel uitgestrekt maar de weg
blijft dubbelbaans in iedere richting op een klein stukje na waar we
verkeerd rijden en door een kleine straat met slecht wegdek passeren.
Opvallend is dat het straatje en ook de volgende steden proper zijn.
Boca Chica scoort in alle geval heel slecht tegenover alle andere
plaatsen waar we nu doorrijden. Alles maakt hier ook een redelijk
verzorgde indruk. Je ziet natuurlijk ook wel houten huizen maar de
meerderheid is van steen en geschilderd, langs de grote baan. Van een
straatventer kopen we gebakken cashewnoten, een aanrader, de beste
die we ooit aten.
Bani is erg druk om door te rijden,
bovendien is het lunchtijd. Gelukkig is er een parkeerplaats vrij bij
die ene plaats waar heel veel tafeltjes bezet zijn. Alweer een
combinatie van chinees eten en dit keer frituur.
We komen hier voor de tweede keer dicht
bij de zee. Tot hiertoe werd het landschap droger, het heeft wel wat
weg van de Provence. Behalve dan dat je hier ook van die lange
cactussen ziet.
Na Azuo klimmen we weer, om daarna in
een meer vruchtbare vallei uit te komen. Onderweg zie je ook heel
veel stalletjes met ananassen en bananen. Voorbij Azuo is er
beduidend minder verkeer, de weg is iets minder goed maar het zijn
vooral de topes waar je op moet letten in de dorpen. Die zijn weer
van het venijnige en onzichtbare type. Je kan maar het best achter
een andere auto aanrijden.
De l.planet had ons verwittigd dat
Barahona geen leuke plaats zou zijn om door te rijden waardoor het
uiteindelijk nog meevalt. Er zijn inderdaad wel heel veel brommertjes
die van alle kanten op je auto afkomen. We worden voor een tweede
keer tegengehouden door de politie. Het volstaat voor de dame om onze
papieren te tonen.
Voorbij Barahona wordt de weg smaller
en volgt hij de kust. Ons hotel ligt dichterbij dan verwacht. Ze
gebruiken het woord lodge en meestal betaal je dan wat meer om
geen airco te hebben. Alles is ook redelijk simpel want 'ecologisch'.
Het ziet er in alle geval mooi uit, we hebben zicht op de oceaan,
palmen en het zwembadje vanuit onze kamer.
Frans doet een poging om te zwemmen
maar dat is niet evident. Het is hier een kiezelstrandje met
redelijk hoge golven. Met of zonder teva's, in beide gevallen lukt
het me niet om in het water te gaan. Met schoenen kan ik wel over het
smalle strand. Er liggen hier wel prachtige geslepen keien.
Terwijl ik dit schrijf hoor ik het
geruis en gebonk van de golven en wordt alles grijsblauw, mooi.
Na het avondeten hebben we nog een
babbeltje met de weeral Italiaanse eigenaar. Hij woont hier maar 3
maand. Maar alle elektriciteit wekken ze hier toch zelf op met
zonnepanelen.
Daarna genieten we nog van duizenden
sterren. De lucht is blijkbaar bijzonder helder vanavond.
Heel de nacht heeft het geregend, ik
zal mijn teva's dus maar uit mijn zak halen voor de stadswandeling
van vandaag. Eerst langs de 'damas' dat is de straat waar de vrouw
van Diego Columbus met haar vriendinnen wandelde. Er staan hier nog
wat stevige gebouwen uit de vroege zestiende eeuw. Dan terug richting
Kathedraal, die op zondag alleen open is voor kerkdiensten.
De straatjes zijn hier in alle geval
erg gezellig, er is veel kleur en variatie in de huisjes. Bij een bui
drinken we even iets met zicht op de zee, er staat veel wind. We
kunnen het meestal droog houden, bij onze wandeling verder westelijk,
door de meer residentiële wijk die redelijk groen is en wel wat
interessante woningen heeft. In een Chinees-creools restaurant kunnen
we weer schuilen voor een volgende bui. Voor 3 heb je hier een
dagmenu. Het is toch nog een eind wandelen naar de plaza de la
cultura, die niet erg bekend blijkt bij de bevolking. Daar zijn een aantal
musea gegroepeerd.
Het museo de l'hombre Domicano oogt
groots vanbuiten maar is binnen in een triestige staat. De drie man
die aan de receptie zitten zouden ze beter een laddertje en wat
nieuwe peertjes geven om de boel te verlichten. Mijn hoofdlampje komt
van pas, sommige kasten zijn niet onderbelicht maar gewoon niet
belicht. Dat is zonde want vooral van de pre-Spaanse periode zijn er
best wel interessante stukken. Met carnaval schijnen ze hier ook
flink uit te pakken. Zelfs onderbelicht en onder het stof ogen de
kostuums en de maskers fantastisch.
Het museo de arte moderno wordt
gelukkig beter onderhouden. Genoeg subsidies om alle muren te vullen
hebben ze wel niet. Het is wel een knap ontworpen gebouw. Ook hier
zit er twee man aan de receptie, eentje om het geld te ontvangen en
een om de tickets af te printen. Bij het vorige werden de tickets
afgeknipt uit een boekje. We zijn met zijn zevenen om de werken te
bewonderen, één familie en wij. Achteraan zijn er Cubaanse foto's.
Beneden heb je de meest recente fotografische werken. Boven heb je
een overzicht van geselecteerde werken uit de biënnale die hier
wordt georganiseerd. De werken zijn van een behoorlijke kwaliteit,
niets lijkt op wat er hier in de straat wordt verkocht. Ik amuseer me
nog met wat selfies. Op zondag is er niet veel leven in deze buurt.
De andere gebouwtjes op de plaza zijn in staat van verval, zelfs al
ogen ze recent.
Terug duurt het even voor we een taxi
vinden. We rijden in iets wat bij ons noooooit door de controle zou
geraken, de muziek en de chauffeur krijgen van mij wel een A+. s'
Avonds is het festival in de oude stad nog steeds aan de gang maar de
muziek staat veel te hard om daar in de buurt te blijven. Tegenover
het huis van Diego Colon geniet ik van een sangria die het dubbel
kost van mijn maaltijd van vanmiddag (die trouwens smakelijk was).
De laatste dagen heb ik geregeld
Spaanse oefeningen gemaakt. Nu ik het overal hoor en meestal in mijn
woorden blijf steken ben ik meer gemotiveerd. Van de andere kant
werkt veel zitten op mijn gemoed.
Voor lunch hebben we een comida
Dominicana gegeten, dat is vaste kost in heel centraal Amerika :
rijst, bonen, sla en kip, vlees of vis. Nog een groentenschotel erbij
en je hebt goed en gezond gegeten voor weinig geld.
Daarna zijn we richting hoofdstad
gereden. Er ligt hier een gloednieuwe weg maar de bewoners hebben
amper oversteekmogelijkheden. Verder wordt het echt een snelweg.
Makkelijk rijden is het niet echt, ik weet niet of ze hier een
rijbewijs moeten halen maar pinken of in de achteruitkijkspiegel
kijken schijnt niet iedereen te kunnen. Vooral de taxi's en busjes
wringen zich overal tussen. Van de grote weg af zitten we in een
opstopping. Niemand heeft onze auto geraakt maar dat is eerder
verwonderlijk. Van de andere kant hebben ze toch al krassen rondom de
hele auto moeten optekenen bij de verhuur. Ons hotel ligt midden in
de antieke wijk. Hier staan nog huizen en stukken van vestingen vanaf
begin 1500. De hele wijk wordt doormidden gesneden door een
winkelstraat. Gelukkig zijn de passanten hier de moeite van het
observeren waard want we zitten veel langer dan verwacht op een
terrasje wegens de onkunde van het personeel. Er worden hier nogal
wat schilderijen aangeboden maar kunst is het allesbehalve, eerder
bandwerk.
s'Avonds is het erg levendig in de oude
stad. Er is ook een soort festival aan de gang. Er zijn 2 podia op
straat. Eentje met volksdans, en een groot podium met een
balletvoorstelling. De muziek is erg dramatisch en in de Singel en de
Vlaamse opera zijn we veel beter gewoon. Ze wilden hier klassiek
dansen maar kunnen het gewoon niet. In een druk straatje ons
avondmaal op een terras gegeten met langs de ene kant de balletmuziek
en aan de andere kant ander muzieklawaai. Het paste wel bij de sfeer
en de drukte.
Gisteren dacht ik : ik laat het maar op
me afkomen. En wat vooral eerst op je afkomt is de rommel en de
rommeligheid. Dan denk je : wie wil hier nu leven? (Ja, die oude
mannen die hier komen scharrelen)
Vandaag ben ik al in een betere
stemming. Deze morgen ben ik meegereden naar de waterskiplas. Langs
de weg is de bebouwing heel gevarieerd. Je ziet alle stadia van
(kleine) huizenbouw. De mensen beginnen er aan als ze een beetje
geld hebben en gaan voort als ze weer beter bij kas zitten. Sommige
ruwbouw staat er duidelijk al lang, die geraakten nooit in het tweede
of derde stadium.
De laatste investering is de verf, je
ziet dat ze plezier hebben, in het kleurtjes kiezen. Extra's zijn :
kolommen, bogen, plaasteren balustrades met figuren, decoratieve
hekken...
Wie weinig geld heeft woont in scheve
houten of golfplaten huisjes of in zijn rudimentaire ruwbouw. De
geasfalteerde weg was recent nog vernieuwd maar het oplappen zal veel
structureler moeten gebeuren, op sommige plaatsen waren er serieuze
gaten of was de weg bijna weggespoeld.
Het zal ook niet helpen dat de
restaurants proberen cash te krijgen in plaats van bij een betaling
met de kaart tax te moeten bijrekenen. Frans moet van mij in het
vervolg met de kaart betalen, thuis betalen we toch ook tax op
restaurant.
Het skimeer is wel mooi. Er waren 2
skiërs en ik zag 4 man die daar kwam werken. Eerst zag ik de
werkvrouw binnen even poetsen maar daarna werd er gezellig gebabbeld
en gelachen.
De piloot maakt maar aanstalten om te
varen als jij wilt vertrekken. Een echte Engelse piloot vond de
skiplas niet meteen en maakte zich zorgen dat hij een half uur te
laat was. Dit is duidelijk niet de plaats om je daarover zorgen te
maken. Stress bij het werk moet hier nog worden uitgevonden denk ik.
Ze verdienen daar ook te weinig voor veronderstel ik.
Na de middag ben ik lang gaan zwemmen.
Dat was nodig omdat mijn onderrug een beetje vast zit. Al dat
autorijden en koffers verplaatsen is natuurlijk niet ideaal.
Blijkbaar heeft het geholpen. Bovendien vinden de mensen het zwembad
voor het ogenblik blijkbaar te koud, er was niemand.
Daarna nog een kleine wandeling in de
buurt gemaakt. Het heeft hier vandaag een paar keer gegoten, in
sommige straten staan er nog serieuze plassen. Je kan je voeten niet
droog houden.
Hier hebben ze in alle geval geen plan
voor ruimtelijke ordening. Ons hotel telt drie verdiepingen maar iets
verder staan miniwinkeltjes, nog wat verder staan een paar knappe
witte strakke woningen met appartementen, verder staan er mini
paleisjes en een groot appartementsgebouw waarvan ik dacht dat het
een paleis was. Dan weer een trendy koffiebar naast een
chateaurestaurant (een ruwbouw met grillige stenen en
kantelen). Ik bedacht dat er hier eigenlijk wel veel meer te zien is
dan in het klinisch propere Florida.
Het strand is ook een mixmax van chique
bars, hotels in verschillende staten en stalletjes. Het ziet er wel
plezant uit met een serieuze mix van gasten.
Nu zitten we weer op het terras bij ons
Italiaans hotel omdat er hier internet is.
Vrijdag pas om 13u kunnen vertrekken,
het huis moest echt wel in orde zijn omdat er misschien gasten zullen
komen deze lente.
De weg is vooral groen. Onze bestemming
voor vandaag is Gainsville.
We logeren bij jonge mensen, de
kinésiste hebben we nog niet gezien, haar vriend studeert astro
fysica en werkt in een gamestore. Mexicaans gegeten in een heel
populaire zaak. De meubels waren in alle geval Mexicaans. Als
decoratie hadden ze wel een toltec hoofd op een piramide gezet,
volgens mij klopt dat langs geen kanten.
19 november :
Deze morgen rustig begonnen met een
wandelingetje in en rond de devils milhopper, een sinkhole van
formaat (de aarde zakte er gewoon in nadat de kalksteen door
insijpeling te poreus werd, in Florida kan je huis op die manier ook
wegzakken). Er kwam ook van verschillende kanten water ingelopen wat
een gezellig geluid gaf.
Daarna naar het museum getrokken aan de
zuidelijke kant van de stad. Het museum ligt op de campus van de
grootste unief van florida. Om te beginnen waren er foto's en knappe
teksten om de invloed van oorlog op mensen en soldaten aan te tonen.
Veel luchtiger was de Afrikaanse collectie met als thema maskerade.
Dan was er nog een fototentoonstelling over Frida Kahlo, een afdeling
met kunst uit Zuid en centraal Amerika, een Aziatische verzameling en
een tijdelijke tentoonstelling over de vrouwelijke artiesten in hun
collectie. De moeite dus om eens te stoppen in Gainsville. Daarnaast
ligt het natuurhistorisch museum maar dat werd een beetje veel.
Zeker omdat we terug naar het duivelshol zijn gereden omdat Frans
zijn gsm was verloren. Uiteindelijk bleek hij in het museum te
liggen (eind goed al goed). Bij de campus hebben we nog een kleine
wandeling gemaakt, er is hier duidelijk een afdeling die zich met
planten en/of landbouw bezig houdt.
Op de terugweg zaten er een hele boel
mensen op een hek naar een veld te kijken. Vreemd want er was geen
wedstrijd. Er stonden twee daken op palen in het gras, met een
vleermuis erop.
Batman woont niet in Gainsville maar
wel duizenden vleermuizen die hun wekker vlak voor valavond laten
aflopen en dan in sierlijke bogen naar buiten stromen. Toen we terug
wandelden naar de auto liepen we langs hun appartementen en ze
schoten vlak langs je oren.
Daarna zijn we naar downtown getrokken
om een pint te drinken. Zelfs de Amerikanen moeten vragen wat de tap
schaft. Er zijn zoveel kleine brouwerijen in het zuiden dat je
onmogelijk alle bieren kan kennen. Er waren 6 kranen maar die
schijnen altijd te wisselen. Met happy hour kost een (grote) pint
hier nog wel 5 dollar (plus tip), maar het bier was goed.
Verder was er nog een bijeenkomst van
democraten. Die hebben in alle geval besloten om Trump niet volledig
zijn gang te laten gaan. Het is toch wel zo dat die heel wat
beschaafder communiceren dan de Trump aanhangers en niet op
confrontatie uit zijn maar wel op goed bestuur en menselijkheid.
Dan zijn we buiten aan een sushibar
belandt. Een hippe plaats met vooral jong volk.
Opvallend is dat je hier heel veel erg
grote restaurants hebt die op zaterdag bovendien goed vol zitten.
Uiteindelijk is Gainsville best gezellig, dat het een studentenstad
is zal natuurlijk wel helpen.
Zondag eigenlijk wat te laat vertrokken
voor de rit die we voor de boeg hebben. In Kissimmee gestopt bij
Marina haar Amerikaanse zus om de fietskoffer af te zetten die we
liever niet mee naar de Dominicaanse brengen. Op de snelweg
zuidelijker blijkt er een enorme file te staan en dan ook voor de
enige afrit om de file te vermijden (de volgende afrit is 40mijl
verder!) We zijn dus pas rond 8u30 in Fort Lauderdale waar we niet
binnen kunnen in de airb&b. Frans heeft al heel de dag geprobeerd
om de code voor het huis te bemachtigen. Gelukkig is er nog een ander
koppel en blijken die dezelfde code te hebben om bij de sleutel te
geraken.
De volgende dag beschouw ik als een
verloren dag. We wilden de boottaxi pakken maar zagen hem niet,
fietsjes huren was overdreven duur. Zo van die grote toeristische
kustplaatsen zijn eigenlijk te vermijden. Een boottochtje maken is
waarschijnlijk het beste wat je hier kan doen. De oceaan zag er wel
mooi uit.
De stad heeft ook zijn voordelen want
we zijn zonder file bij de luchthaven geraakt. De vlucht over de
Bahama's was schitterend, je zag gewoon de zeebodem op verschillende
plaatsen, prachtig.
In de Dominicaanse is het bewolkt en
vallen er buien. De atmosfeer is wel compleet verschillend van
Florida. De contrasten zijn hier groot. Wat onmiddellijk opvalt is
dat er hier veel oudere mannen komen profiteren. Ik vrees dat er voor
veel vrouwen, vooral diegenen uit Haiti weinig andere mogelijkheden
zijn. Ik vroeg me al redelijk snel af wat de aantrekkingskracht van
deze plaats wel kon zijn want erg inspirerend is het tot hiertoe nog
niet.
Dit bericht heb ik de 14de op facebook gepost maar voor al diegenen die daar geen tijd insteken is het hier nog eens.
Op cultureel gebied stelt het diepe
zuiden van de states al niet veel voor en ik vrees dat het er zeker
buiten de grote steden niet echt op zal verbeteren.
Gisteren ben ik namelijk gaan helpen op
een kunstenfestival voor kinderen georganiseerd door de cultural
alliance van deze county. Het thema ervan is steeds hetzelfde ;
vlinders. Al jaren worden dezelfde activiteiten aangeboden, niet erg
creatief dus.
Bij aankomst was ik ook onmiddellijk
teleurgesteld dat er maar 1 kraam was waar de kinderen zelf aan de
slag konden. Er werden kartonnen vleugels verkocht voor 7 dollar en
die konden dan beschilderd worden en nog versierd met glitter. (10kg
op 2 dagen)
Mijn opdracht was te helpen bij de
spelletjes en de springkastelen. Toen ik daar een tijdje niet veel
te doen had ben ik mijn hulp maar gaan aanbieden bij het
schilderkraam waar Constance in haar eentje de kinderen begeleidde.
Eigenlijk kon je daarvan niet spreken want bij nogal wat kinderen
werd er bijna meer door de ouders of grootouders geschilderd dan door
de kleintjes.
Constance heeft ongeveer mijn leeftijd
en geeft beeldende vorming in de lagere school achter onze hoek. Dan
denk je prima, die hebben een professionele tekenleerkracht!
Maar nu komt het... de kinderen hebben
slechts eenmaal om de 14 dagen een tekenles van 40 minuten! Dan
moet je je ambities dus wel erg laag leggen. De school is enorm
gegroeid, van 500lln naar meer dan 1000 maar creativiteit wordt hier
dusdanig laag ingeschat dat ze de lessen gewoon gehalveerd hebben.
Constance geeft zo 7 lesuren per dag. Een klas bestaat uit ongeveer
25lln maar meestal heeft ze er een dertigtal omdat sommigen een
tekenles meepikken in plaats van naar de turnles te gaan. Vroeger gaf
ze in de namiddag nog extra tekenlessen maar je kan begrijpen dat ze
het nu, na een dag met 200lln, voor bekeken houdt.
Op zaterdag geeft ze ook workshops in
het gebouw van de cultural alliance. Die organisatie springt bij als
er armere kinderen zijn die de workshops niet kunnen betalen.
Het festival dient dus voor een groot
deel om fondsen te verwerven voor hun werking en alle kinderen de
kans te geven om muzische lessen te volgen.
Artiesten konden er hun werk aanbieden,
gezichtjes werden tegen betaling geschminkt, en er waren standjes en
optredens van een dansschool en een muziekschool (privé-initiatieven)
Het dansoptreden was vooral een
voorbeeld van hoe je niet moet werken met kinderen.
Vorige week zijn we ook naar een
benefietavond geweest voor een toneelclub die o.a. een werking heeft
voor kinderen. De ruimte is hun aangeboden door het shoppingcenter,
er zijn nog andere sponsors maar verder moeten ze het zien te redden
zonder subsidies.
Het toneelstuk dat we daar zagen was
erg goed maar om geld in het laadje te krijgen was er een
playbackwedstrijd. Er wordt dan gelukkig ook gul gegeven want bijna
al het culturele leven steunt hier dus op benefietacties.
Laat dit dus maar niet lezen aan iemand
in onze regering, we moeten ze niet op ideeën brengen.
En anders moeten ze dan meteen maar
eens komen kijken hoe ver ze hier, in dit conservatieve nest,
achterstaan op cultureel gebied (om nog maar te zwijgen van de
ecologische hervormingen).
Waarom zit ik hier dan...echtelijke
verplichtingen en in oktober en november kan het hier fantastisch
weer zijn.
De verkiezingsbordjes zijn fel toegenomen, ik wil wel eens zien of die Trump aanhangers ze ook weer opruimen, en dat na hun verlies hoop ik.
Vandaag was ik vroeg uit de veren, om 7 uur zat ik in de auto om om 7u30 op de fiets te zitten. Ik ging eens meerijden met een groep die vertrekt bij de plaatselijke fietswinkel. Het meerijden heeft niet lang geduurd, we waren maar met zijn vieren en de koptrekkers rijden ook koersen mee. Nochtans had ik in de winkel naar hun snelheid gevraagd maar daar had ik geen duidelijk antwoord op gekregen. In alle geval heb ik zelf goed gefietst en zelfs verder dan zij zijn geweest. De temperatuur was ideaal, een goeie 18 graden. Op zaterdag schijnen er meer deelnemers te zijn en schijnt er langzamer gefietst te worden. Misschien moet ik daarvoor dan nog maar eens om 6 uur opstaan. Met twee keer yoga in de week waarnaar ik om 7u30 vertrek is het al goed dat ik dat vroege fietsen tot zaterdag kan beperken.
Onderweg zag ik een paar plaatsen waar er gestemd kon worden. Er stonden veel auto's en bordjes, ik ben niet dichter gaan kijken.
Gisteren hebben we denk ik onze laatste boodschappenronde gedaan. We waren al lang op zoek naar een voetbank omdat onze zetel nogal hoog is en hebben die eindelijk gevonden. Vanmiddag ben ik een hele tijd bezig geweest met het herstellen van het salontafeltje waar Frans zijn voeten op had gelegd en wat daar duidelijk niet voor gemaakt was.
gisterenavond ging ik een risotto maken met citroen. In onze tuin staat er namelijk een miniboompje met reuzencitroenen. Op het internet had ik wat onderzoek gedaan en enkele recepten opgezocht. Toen ik de vrucht opensneed bleek het echter niet de speciale citroen te zijn die ik verwachtte, eentje met een heel dikke witte laag die vooral lekker is. Uiteindelijk was de risotto nog wel lekker maar natuurlijk niet zoals hij bedoeld was. De citroenen zijn trouwens wel lekker, ik veronderstel dat ze gekruist zijn met gele pompelmoezen. Ik denk dat Frans er wel lekkere cocktails van kan maken.
We hebben nog een citrusboompje waarvan de vruchten eruitzien als gele mandarijnen maar de smaak is die van appelsien. Ze hebben wel veel pitten maar het sap is lekker.
Vandaag zijn ze onze kleine veranda aan het betegelen, dat is het enige werk dat we te doen hadden in het huis. Het ziet en nu al een stuk beter uit dan het beton waar we op zaten.
Vandaag ben ik achter door naar Topsail statepark gewandeld en gefietst. Ik herinnerde me een sluipweg door een privé verkaveling. Die hebben een fantastisch zwembad met zicht op de duinen en de zee maar bovendien hun eigen moeras waar ze een houten wandelweg over hebben gebouwd (zie foto op facebook) Volgens mij weet er bijna niemand af van dat pareltje. Het voordeel van met de fiets te zijn is dat niemand je als een indringer ziet. Ik vind het wel vreemd dat ze dat moeras niet bij het natuurpark hebben gevoegd want deze bomen heb ik hier in de buurt hier nog nergens anders gezien. Achter de villa's door kom je dan in het RVpark. Dat is nog amper kamperen, de meeste mobilhomes zijn daar zo groot als een vrachtwagen bij ons. Ik raakte aan de praat met een mevrouw van mijn leeftijd, die hadden hun huis verkocht en reden een groot deel van het jaar de VS door met hun camper. In de herfst komen ze terug naar Florida waar ze een klein stukje grond hebben.
Zij ook sprak haar bezorgdheid uit over de uitkomst van de verkiezingen.
De rode vlag hing weer uit op het strand, dat wil zeggen dat de golven hoog zijn en er gevaar is op "ripcurrents". Dat zijn stromingen die je verder in zee sleuren, overal staan waarschuwingen dat je dan parallel aan het strand moet zwemmen tot je uit de stroming bent. Ik ben dus maar weer voor de eerste zandbank gaan poedelen.
Het water is wel heel helder, door de golven zie je het onderliggende zand als in een vergrootglas. Vlak achter de zandbank zie je wel zand dat tot hoog in de golven wordt opgetild.
In dit park heb je enkele fantastische wandelingen langs duinmeren, die spaar ik voor later als het frisser zal zijn.
Hopelijk verandert alleen het weer op zaterdag en niet de partij die in het witte huis mag wonen. Voor zaterdag wordt er hier noordenwind voorspeld en is het waarschijnlijk uit met zwemmen in de oceaan.
De meeste Amerikanen zijn ook wel blij dat ze eindelijk kunnen gaan stemmen. De aanloop tot de verkiezingen duurt hier eindeloos. Het nieuws volgen we hier niet op TV, we kijken wel eens een film op een station zonder reclame. Vanavond zou ik naakt door de straat kunnen lopen want er is een belangrijke basebalmatch en zo goed als iedereen zit dan aan zijn toestel gekluisterd.
In onze eigen straat staan er gelukkig geen bordjes met "Trump-Pence" maar enkele straten verder zijn er toch wel wat bewoners die hun voorkeur duidelijk maken door bordjes in hun voortuin te zetten. Ze zijn toch in de minderheid. Bordjes voor Hillary zijn onbestaande. Misschien is het uiteindelijk wel een goed idee om zo de mensen niet tegen elkaar op te laten bieden.
Zonet bekeek ik een plaatselijk gratis krantje. De belangrijkste republikein van deze county heeft één grote reclamepagina maar er zijn 3 volledige pagina's van de tegenpartij om hem onderuit te halen. Het zijn wel geen slinkse beschuldigingen maar feiten over zijn vorig bestuur die vermeld worden. Hier worden de verkiezingen toch wel harder uitgevochten dan bij ons.
Tot hiertoe heb ik nog wel niemand kunnen vragen waarom ze nu geloven dat Trump het beter zal doen, alle mensen die we hier kennen zijn gelukkig voor Hillary.
Vandaag was de zee behoorlijk wild, ik ben niet voorbij de hoge golflijn geraakt maar voor de eerste zandbank gebleven en heb gespeeld als een klein kind. Oostwaarts zwemmen of zelfs stappen lukte amper. De temperatuur van het ondiepe water was nog prima.
Eergisteren was het heel wat rustiger en konden we een school vissen observeren die net onder de golf bleef hangen. Af en toe sprong er eentje de lucht in. Er waren gelukkig geen pelikanen of meeuwen in zicht anders hadden ze een toontje lager moeten springen en zwemmen.
Vorige week heb ik deze gast in elkaar geknutseld. Hier in de buurt is hij het enige autochtone skelet. Hij heeft halloween overleefd tussen al de Chinese geraamtes. Deze keer ben ik gelukkig niet met alle snoep blijven zitten, voor donker stonden er al kinderen aan de deur. Ze doen vaak zelfs niet de moeite om "trick or treat" te zeggen. Ze keken allemaal erg verbaasd toen ik ze naar hun trick vroeg en of ik ze wel snoep zou geven als hun trick niet gevaarlijk genoeg was. Sommige kleintjes zeiden heel schattig en verlegen "I don't have a trick". De jongens konden meestal ter plaatse wel een of andere dreiging verzinnen. Van op straat houden de ouders hun kroost goed in het oog, het is hier wel een traditie, maar snoepjes vragen aan vreemden gaat toch wel tegen alle regels in. we hebben toch een tiental verkleedde kindjes aan de deur gehad. Toen zijn we langs het bosweggetje (om in de stemming te komen) een paar straten verder gaan kijken. Heel de buurt gaat daar vieren. Dit jaar was het warm en zacht, ideaal dus, om de zetels buiten te zetten naast de grafzerken en opgeblazen figuren. Toen wij kwamen waren de meeste kinderen al weg, er is morgen school maar het was er nog wel gezellig. Nieuwe bewoners wordt in die straat in de oren geknoopt dat ze heeeel veel snoep moeten kopen. Er komen dan ook massa's kinderen aan de deur. Nog vergeten, gisteren reed ik om halfacht 'morgens naar de yoga en zat ik in een heksenfile op het fietspad. Zeker 100 verkleedde vrouwen reden daar op versierde fietsen. Heel slecht zullen ze niet zijn want het was voor een goed doel. Of ze zo vroeg na hun passage aan het cafe nog even fris en goed waren is de vraag.
De was en de plas doen in Amerika is toch wel een beetje anders dan bij ons. Je moet er gelukkig geen speciale cursussen voor volgen, alhoewel... . Misschien krijgen die Amerikanen hun was wel proper in een machine die horizontaal draait en waar de was dus niet lekker door elkaar wordt gerommeld. Er zijn hier ook voorladers maar de bovenladers blijven blijkbaar het populairst alhoewel het volgens mij onmogelijk is om een even goed resultaat te krijgen.
Dan zijn er de stofzuigers. Frans had al ervaring met de zakloze zuiger in de bunkhouse (kamphuis van de waterski). Dat bleek geen succes, Frans had in alle geval al besloten dat hij hier geen stofzuigers meer ging uitkuisen. Na wat moeite hebben we een goedkoop model met zak.
Met zo'n steelstofzuiger de trap doen is niet echt een succes. (van die trekkers zoals bij ons zie je hier niet)
De tuinslang wordt hier nog op de kraan gevezen. Ik heb ook wel het andere systeem gezien, maar ja we hebben nu deze slang.
De meeste douches en ook de onze hebben alleen een vaste sproeikop, je lekker vanonder afspoelen en na het douchen de bak uitspoelen gaat dus niet. De kraan in de keuken heeft dan wel een losse sproeikop, erg handig, vooral omdat ze hier van 1 grote lavabo houden. En natuurlijk is er hier de kitchen disposal, je groenafval wordt onder de gootsteen gemalen en doorgespoeld.
Voor de microgolfoven moet je wel kunnen lezen want als je er bijvoorbeeld een aardappel wilt insteken druk je op 'potato', dan gaat de sensor voelen hoeveel er inzitten en hoef je alleen nog maar op start te duwen. Gelukkig kan je ook wel de kracht en de tijd instellen.
Wat hier natuurlijk erg goed is zijn de ijskasten. Frans droomde al heel zijn leven van zo eentje die ijsblokjes maakt en nu heeft hij het huis er rond gekocht. 25 jaar geleden zijn we bijna gescheiden over de aankoop van zo'n ding, misschien zit ik daarvoor nu wel in de States.
Nu we twee weken in het huis wonen
begint het er zelfs aangekleed uit te zien. Vandaag kwam het tapijt.
Dat maakt natuurlijk wel wat uit. Daarvoor hadden we zelfs de
winkels opgegeven. Het is wel een voordeel dat je de textuur en de
echte kleuren kan zien maar het internet biedt toch wel heel wat meer
keuze. Je hoort dus niet vaak van me omdat ik dus op meubelsites en
dergelijke zit te neuzen. Iedere dag checken we ook craigslist,
daar kan je wel eens goede dingen 2dehands vinden. Ondertussen ben ik zeker dat we de kleurrijkste living van de straat hebben.
Nochtans kan je niet zeggen dat
winkelen hier onaangenaam is. De service is onvergelijkbaar met die
bij ons. Je vindt ook altijd heel snel iemand om raad te vragen als
je iets zoekt. In Houston hadden we op een bepaald moment onze
personal shopper in de supermarkt die ons alle plekjes aanwees
van de spullen die we zochten.
Ik begrijp nu ook wel waarom de
Amerikanen tax willen heffen op het invoeren van goederen. Het is
verbazend hoeveel spullen die je hier koopt in China gemaakt zijn.
Meer dan bij ons heb ik de indruk. Goederen zijn hier dan ook niet
zo duur.
Verse voeding is hier aan de kust in
Florida wel duur. Soms denk ik dat de prijs wel meevalt maar dan
vergeet ik dat de prijs in pond in plaats van in kilo staat
aangeduid. Groenten als paprika's en aubergines die toch zuiders zijn
kosten hier het dubbele van bij ons (leve de Nederlanders en hun
serres). Een maiskolf is dan weer heel goedkoop en lekker.
Aan niet verse voeding is er zo'n
overvloed dat je er als Europeaan een voltijdse studie van enkele
jaren aan zou kunnen besteden. Je staat dan te turen naar rijen met
BBQsaus die je nog nooit proefde, en dan komt de vraag van een personeelslid of je OK
bent. I'm OK but as an alien I don't know wich sauce I should
buy.
Ondertussen zijn we al bijna twee weken
in Amerika, de jetlag is al lang verteerd.
Toen we aankwamen was het heet, schaduw
vinden was de boodschap. Als je in de auto stapt kan je makkelijk een
eitje bakken op je dashboard. Onze eerste overnachting was in
wintergarden, dat ligt ten westen van Orlando en de bed &
breakfast daar is zeker een aanrader. Een honderd jaar oud hotel met
een heel gezellige ontbijtkamer. Wintergarden zelf is klein maar
gezellig. We hebben er nog een terrasje gedaan.
Zondag zijn we dan verder westwaarts
gereden richting Sint Petersburg. Onderweg is Frans nog gaan skiën
bij Lucky Lowe, een beetje gekke kerel die daar duidelijk alles
zelf doet en er nooit in slaagt om zijn skischool helemaal in orde te
maken. Hij had ook wel pech want zijn houten dek stond al maanden
onder water omdat het grondwater blijkbaar heel hoog stond. In de
boot kon ik gelukkig genieten van een fris windje.
In Gulfport zaten we in een airbnb, in
een tuinhuis, ook best gezellig. Frans houdt ervan om naar de
drummers te gaan kijken op het strand, dat was best erg relax.
's Avonds zijn we tapa's gaan eten in
Sint Petersburg en die waren verdorie beter dan in Spanje.
Maandag zijn we daar het museum gaan
bezoeken, ze hebben er van alles wat maar toch best wel goeie
stukken. Er was ook een eerste solotentoonstelling van Shana Moulton,
misschien kan je die eens googelen, ze had best grappige video's
waarbij ze op zoek gaat naar methodes om zichzelf te verbeteren.
De agglomeratie van Sint Petersburg
uitrijden is niet echt top. De Boomse steenweg komt er nog het
dichtst in de buurt maar er zijn veel meer lichten en billboards
(voornamelijk van advocaten die auto-ongelukken afhandelen, het zet
je wel aan tot voorzichtig rijden). Hier ben je toch meer dan een uur
bezig naar het noorden voor je landschap te zien krijgt.
Onze volgende stop was Wichi Watchee,
dat vooral bekend is voor zijn meerminnenshow (die we niet gezien
hebben). Toen we bij de airbnb aankwamen had ik eerst zo mijn
bedenkingen ; twee keffers die van katoen gaven, een nogal donkere
kamer en een beetje vreemde vrouw. We hadden hier twee nachten
geboekt om de volgende dag kano te kunnen varen.
Lucille stelde voor om haar kano's te
gebruiken, zij zou ons ook naar de vlakbij gelegen rivier brengen.
Als je één ding vooral niet mag
overslaan als je naar centraal Florida gaat dan is het wel om kano te
varen en een bron te bezoeken. De bron hebben we dit keer niet
gezien maar de rivier was fantastisch. Je zag de vissen zo naast je
zwemmen in super helder water dat afgeboord was met jungle vegetatie.
In het weekend en in de zomer kan het er erg druk zijn, nu was het
gewoon zalig.
We hebben bijna 4 uur op het water
gezeten om 9km te peddelen met de stroom mee. Picknicken doe je
onderweg op een zandbank.
Lucille pikte ons terug op aan de
monding. Mijn idee over haar heb ik in positieve zin kunnen
bijstellen, ze is een heel toffe vrouw. Haar echtgenoot zou ik niet
echt willen zijn. Wat hij op zijn bord kreeg leek wel heel erg op
wat de honden geserveerd kregen. 's Morgens kreeg hij blikvoer en de
hondjes kregen kip. Hier gaat de liefde niet door de maag denk ik.
Gelukkig konden wij voor ons eigen ontbijt zorgen.
Woensdag zijn we dan doorgereden naar
Santa Rosa beach. Ik voelde me niet echt goed en wist niet of mijn
hele rug pijn deed door het kajakken of door een of ander virus
(moest ook flink hoesten).
Bij Brenda zag het er nog net uit als 2
jaar geleden. Misschien hadden wij daar zelfs voor het laatst
gekookt.
En dan begon het eindeloze winkelen
(shop till you drop) om ons huis in te richten.
Het heeft net geen week geduurd voor we
konden verhuizen. Nu wachten we nog op het internet (dinsdag) en een
sofa en eettafel (donderdag). Er zijn hier massa's meubelwinkels maar
zo goed als allemaal verkopen ze de beachhousestyle of shabby
chique. Aangezien het huis niet echt bij die stijlen past en wij
geen Amerikanen zijn hadden we dus moeite om onze goesting te vinden.
Er zijn hier ook een vijftal kringloopwinkels in de buurt, daar
hebben we toch ook al wel wat op de kop kunnen tikken. Dat kan je ook
onmiddellijk in je auto laden.
Voor het ogenblik zit ik op een
strandstoel. We hebben een 2de hands tuintafel en stoelen, een nieuw
bed en enkele salontafeltjes en zelfs een staande lamp en
nachtlampjes en nachtkastjes.
Gisteren hebben we hier voor het eerst
gekookt.
Ik noem het trouwens ons plastieken
huis. De basis zal zeker hout zijn maar verder is er niet echt
veel hout te zien. Frans dacht dat de buitenzijde ook van hout was;
één tikje ertegen en je weet dat het (dunne) kunststof is (dat
moeten we al niet schilderen). Verder is het wel helemaal netjes en
in orde, we hoeven geen verfborstel aan te raken.
Gisteren ben ik mijn oude koersfiets
gaan ophalen bij de fietsenmaker, die heeft nog nooit zo goed gereden
en is nog nooit zo proper geweest. Die is hier dus aan een nieuw
leven begonnen.
Ik heb dan meteen maar 60km gereden. Er
stond wel wat wind maar dat is niets in vergelijking met de orkaan
die 4 uur van hier aan het razen is. Er zijn hier inderdaad
opvallend veel jongeren en kinderen die anders op school zouden
moeten zitten. Blijkbaar zijn er veel mensen uit het oosten naar
hier uitgeweken. De wind komt hier voor het ogenblik uit het noorden
en de zee is dus spiegelglad.(zie foto op facebook).
Verder rijden we vandaag alleen nog
naar de supermarkt (eten en schoonmaakproducten kopen, ba!)
En hierop gaan jullie jaloers zijn :
bijna iedere dag gaan we net voor zonsondergang zwemmen in zee. Het
water is nog warm, dat zal binnenkort waarschijnlijk verminderen.
We pakken onze fietsen voor het ontbijt. We moeten nog een paar km klimmen naar het station van Gedinne. We kunnen maar beter op tijd vertrekken anders moeten we 2uur wachten op de volgende trein. Naar Gedinne zelf is het ook niet allemaal afdalen we krijgen nog enkele mooie vergezichten. Gelukkig zijn we goed aangekleed want het is fris. Het station ligt inderdaad 3km van Gedinne, 3km klimmen. We zijn goed op tijd, het wachten op het kille perron is niet erg gezellig. In een mum van tijd laden we de fietsen in de trein. Het is trouwens een mooie rit, eerst op het plateau en daarna langs de Maas tot Namen. De 8 minuten om over te stappen zijn we al kwijt bij aankomst van de trein. Gelukkig is het maar een half uur wachten op de volgende naar Brussel. Hier laten we wat zakken aan de fiets hangen maar dat is een minder goede strategie. In Brussel Noord moeten we de trappen doen. In Antwerpen splitsen we ons op om in de regen naar huis te rijden. Zo nat zijn we op de route gelukkig niet geworden. Na die week voel ik me een stuk sterker bij het fietsen. We hebben bovendien mooie streken leren kennen waar je anders niet zo snel komt. De b&b's kunnen we allemaal aanraden, we zijn steeds goed onthaald en hebben goed gelachen.
Tijdens het ontbijt valt het er buiten flink uit. We kunnen dus de tijd nemen en genieten van het buffet. We maken ongevraagd lunchpakketjes, de kans dat we vandaag een winkel tegenkomen is klein. Gelukkig is het droog als we vertrekken. Het begint heel pittig. Het is buiten erg fris maar we krijgen het al snel warm als we een kilometer aan 9 en 10% klimmen en de volgende maar iets zachter klimt. Ook daarna blijft het nog stijgen. Voorbij Fechaux is een mooie afdaling maar daarna wacht ons DE klim van de grensroute. Niemand had eigenlijk zin om die op zijn palmares te schrijven, toen we voor de hoofdweg naar Dion stonden hebben we die dan maar genomen. Dat was nog een flinke klim maar tenminste doenbaar met een beladen fiets. We blijven trouwens klimmen. In Felenne zitten we dan ook echt hoog. Hier was tot voor een aantal jaren een café. We eten onze boterhammetjes dan maar op na de lange afdaling voorbij Felenne. We krijgen nog een straaltje zon ter compensatie van het feit dat er geen banken zijn in het bos. De klim die erop volgt is mooi en regelmatig maar toch weer een paar kilometer. We warmen weer wat op. Even voor Bourseigne-Vieille geeft de batterij van Linda het op. Over de 800 hoogtemeters moet ze het zelf doen. Gelukkig zijn we bijna ter bestemming, bovendien is de zon er weer. Dit is een minidorp maar er is wel een terras dat dan ook druk bezocht wordt. Liliane vliegt er goed in maar het is Gerd die van de bank valt. Hopelijk vorderen ze onze outfits niet terug want er zit nog iemand die bij Profix werkt. We vielen in alle geval wel op met ons lawaai.
Ondertussen telefoneert Magda met de vaste lijn van onze gastheer naar Francis. Bier kan je krijgen maar de gsm's staan hier droog.
Die gastheer is een heel vriendelijke man. Hij bezit hier 3 gasthuizen (les trois voisins), het onze is nog niet helemaal afgewerkt. We eten hier ook lekker. Voor het ogenblik zijn er in het dorp wel meer toeristen dan inwoners geloof ik. We zijn best moe, het waren 36 zware kilometers. Sorry, de zonnekloppers waren te ver verstopt voor een foto met de tablet.
In de 'forge de pernelles' krijgen we het beste ontbijt. Geen poespas maar wel kwaliteit. Bovendien mogen we nog een lunchpakketje maken omdat het een feestdag is. Als we van de grote baan naar Couvin afrijden krijgen we een steil stuk te verwerken. Daarna komen we wandelaars tegen...leden van VV. Volgens hen kunnen we niet verder vanwege de bouw van de snelweg, er wacht ons een te steile helling. We geven ons niet snel gewonnen, en we hebben Claudine bij die ons al snel toont hoe het moet ; ze daalt het met gras begroeide talud schuin af met de fiets aan de hand, een makkie! Verder is het asfalt wel in een miserabele toestand.
In Petigny is het enorm druk. We moeten weer afstappen om door het dorp te komen waar een reuze brocante markt is. Nu weten we waar al die b&b's hun decoratie halen. Voor ons is het mensen kijken interessanter.
We komen niet echt goed vooruit want in Nismes doen we nog een toeristisch rondje en halen we nog wat centen uit we muur. Dan volgt er 4km grote weg. In Olloy sur Viroin kunnen we een ravel nemen, vroeger reed hier een trammetje naar Oignies. Het fietsbaantje klimt constant over 8km. Het is wel heel rustig fietsen met de vogeltjes als begeleiding. In Oignies is er wel een terrasje maar daarvoor is het nog te vroeg. Het wordt weer even heel steil. Daarna krijgen we wel een snelle afdaling naar Mazee. We picknicken aan de tafels van een gesloten frituur. Ik stel voor om naar Hierges af te slaan en de route te verlaten. Boven het kleine Hierges torent een fort uit. We doen even een terrasje en krijgen de eerste druppels. We dalen verder af naar de Maas. Van Auberives naar Chooz heb je nog we een klim, daarna kunnen we naast de Maas rijden tot Givet, je hebt van daar zicht op een grote citadel. Om zeker te zijn dat we nog in de regen zullen fietsen, drinken we er nog een in Givet. Daarna hebben we inderdaad prijs. Bovendien is het volgende stuk langs de Maas allesbehalve vlak. Na Heer komt er nog een nijdige klim. Ons 'kasteel' ligt dan weer wel bij het water. In plaats van 55km staat er 62 op de teller maar ook 750 hoogtemeters. Uiteindelijk valt het nog wel mee dat we alleen de laatste kilometers een beetje nat zijn geworden. Het 'castel les Sorbiers' is mooi gelegen aan de Maas. De kamers vallen wel wat tegen, de b&b's zijn veel persoonlijker. Er is wel een mooie eetzaal en het eten is goed en betaalbaar.Het restaurant zit vol vanavond, er is o.a. ook een groep wandelaars. De serveuze brengt in alle geval ook leven in de bar, ze is wel de eerste die we allen zien die de tafels al kauwgom kauwend bediend. Slapen doen we goed,je hoort hier niets.
Terug thuis ontbijten zou wel eens kunnen tegenvallen, de tafel was weer heel mooi gedekt. Vlakbij hebben we brood en kaas kunnen kopen, we verwachten geen winkels onderweg. We starten in westelijke richting naar Momignies om terug op de grensroute te komen. De 12km ravel waren makkelijk fietsen, weinig wind, fris maar met zon. In Momignies staat een kleine markt, gelukkig kunnen we onze lunch met wat fruit en groenten aanvullen. Linda koopt zelfs nog snel een (toffe) broek. Daarna volgt een redelijk grote weg, maar om echt het hoekje van de laars van Henegouwen te ronden zitten we op een heerlijk klein weggetje. Tot aan de verrassing achter de hoek, een helling van dik 10%. Eerlijk gezegd heb ik het percentage niet gezien vanwege te hard moeten trappen. Daarna komt er nog een flinke helling waar ik wel kan zien dat we 10% klimmen. Klimmen met bagage is toch heel wat anders dan met de koersfiets. Vanaf 8% is het een karwei. Bij een baan die de grens kruist zien we weer een tabac en een leonidas, het bewijs dat je nog aan de Belgische kant zit. Daarna gaan we in Forge Philippe nog even naar de forellen kijken bij de gite waar we een aantal jaren geleden logeerden. Het laatste café voor de grens bestaat niet meer. Daarna volgen we weer zalige kleine weggetjes in Oostelijke richting. een plek om te lunchen vinden we aan de ingang van de abdij van scourrmont. Hier wordt er ook trappist gebrouwen. Hun stenen toegangsmuurtje is een prima buffet. Een ritje door het bos brengt ons naar hun brasserie. De 'chimay experience' laten we aan ons voorbij gaan. De paters hebben ook kaas gegeten van marketing. Daarna volgt er een stuk grotere weg, gelukkig rijdt hij vlot en is hij niet te druk. Voorbij het douanekantoortje (er zitten een paar grappige poppen in) mogen we weer flink duwen. Gelukkig kunnen we de grote weg weer snel verlaten, de kleine baantjes, daar doe je het voor. Richting 'barrage du Ry de Rome' volgt de langste klim tot hiertoe, bovendien begint hij heel pittig. Naar de barrage kunnen we ons laten bollen. De naam doet en meer spectaculaire dam vermoeden. Verder kunnen we blijven dalen... tot we voor een wegversperring staan. We kunnen echtniet door, tenzij we dwars door een stuk bos wandelen. Hier worden de voorbereidingen getroffen voor het bouwen van een nieuwe snelweg. Er torent een enorme zandwand met machines voor ons uit. De tunnel eronder lijkt toegankelijk. De tunnel ligt ook een stuk hoger, ik ga kijken want terugrijden betekent ook een heel stuk klimmen en op de gps kan ik de weg zien liggen waar we naartoe moeten. Blijkbaar ben ik een camera gepasseerd want er gaat een alarm af. De tunnel is we toegankelijk en de toegang tot de hoofdweg is gelukkig niet versperd. Zonder vuile schoenen en wielen komen we er wel niet door. Een paar werkmannen zijn denk ik blij dat maar een paar onnozele vrouwen het alarm lieten aflopen, ze laten ons doen. Ons logement ligt wel langs de grote baan maar is best in orde. We bestellen pizza's die we in hun taverne (alleen in het weekend open) mogen opeten. Liliane is een beetje boos op mij : bij vertrek stond er een pijl 'Couvin 20km' wij hebben er nu 74 op onze teller staan en 750hoogtemeters. Het zijn zotten die fietsen he, en dan nog veel langer dan nodig. We hebben ops aperitief en de pizza's verdiend.
De verkiezingsbordjes zijn fel toegenomen, ik wil wel eens zien of die Trump aanhangers ze ook weer opruimen, en dat na hun verlies hoop ik.
Terug thuis ontbijten zou wel eens kunnen tegenvallen, de tafel was weer heel mooi gedekt. Vlakbij hebben we brood en kaas kunnen kopen, we verwachten geen winkels onderweg. We starten in westelijke richting naar Momignies om terug op de grensroute te komen. De 12km ravel waren makkelijk fietsen, weinig wind, fris maar met zon. In Momignies staat een kleine markt, gelukkig kunnen we onze lunch met wat fruit en groenten aanvullen. Linda koopt zelfs nog snel een (toffe) broek. Daarna volgt een redelijk grote weg, maar om echt het hoekje van de laars van Henegouwen te ronden zitten we op een heerlijk klein weggetje. Tot aan de verrassing achter de hoek, een helling van dik 10%. Eerlijk gezegd heb ik het percentage niet gezien vanwege te hard moeten trappen. Daarna komt er nog een flinke helling waar ik wel kan zien dat we 10% klimmen. Klimmen met bagage is toch heel wat anders dan met de koersfiets. Vanaf 8% is het een karwei. Bij een baan die de grens kruist zien we weer een tabac en een leonidas, het bewijs dat je nog aan de Belgische kant zit. Daarna gaan we in Forge Philippe nog even naar de forellen kijken bij de gite waar we een aantal jaren geleden logeerden. Het laatste café voor de grens bestaat niet meer. Daarna volgen we weer zalige kleine weggetjes in Oostelijke richting. een plek om te lunchen vinden we aan de ingang van de abdij van scourrmont. Hier wordt er ook trappist gebrouwen. Hun stenen toegangsmuurtje is een prima buffet. Een ritje door het bos brengt ons naar hun brasserie. De 'chimay experience' laten we aan ons voorbij gaan. De paters hebben ook kaas gegeten van marketing. 
