Rustdag bij casa del mar.

Nochtans ben ik begonnen met het fotograferen van de zon die speciaal voor ons vlak voor ons terras opkwam. Bovendien zat er nog een soort reiger met kuif en dikke bek aan het zwembadje.

Dankbaar voor het mooie schouwspel ben ik daarna met een grote plastiek zak naar het strand getrokken. Mijn goede daad is niet zichtbaar want alleen valt er niet aan te beginnen. Ik heb maar een stukje gedaan waar er bij regenweer water naar de zee stroomt. Het strand van het hotel ziet er trouwens niet vuil uit maar toch liggen er vooral dopjes van flessen. Bij een poging tot snorkelen ben ik dan later de snorkel verloren, heb ik verdorie zelf een stuk plastiek in zee achtergelaten. Zoeken heeft niet geholpen. De golven zijn hier vlak bij het strand van het krachtige type die steentjes tegen je benen kletsen en waar je niet zomaar blijft staan. Ik voel me in alle geval een pak geruster in het kleine zwembadje waar ik tenminste niet moet terugvechten. Het gras hier onder de palmen is ongelooflijk zacht en moet maar 2 keer per jaar gemaaid worden.

Vandaag hebben we betaald voor wifi, dus profiteren we ervan op het terras.

Voor de lunch vinden we een gezellig tafeltje langs de straat. Eigenlijk hoef je zelfs niet te vragen wat ze verkopen want het is zo goed als altijd kip met boontjes, rijst en sla. Daarna nemen we het kleine kustweggetje door het dorp dat zeker de prijs wegkaapt voor de langzaamste passage zonder dat je een andere auto tegenkomt. Je hebt er een vijftal grote goten en zeker evenveel verkeersdrempels. Hier boven in de bergen ligt de “larimar” mijn. Dat is een lichtblauwe halfedelsteen die alleen hier te vinden is. In het dorp koop ik twee paar oorbelletjes. Ze verkopen hier voornamelijk de ruwe stenen. Het restaurant er tegenover wordt ons aangeraden door de eigenares ervan die duidelijk zelf haar eigen kostje lust. Een beetje verderop ligt het strand van San Rafael. Dat is een breed kiezelstrand. De rivier die er op uitkomt hebben ze door dammetjes in badjes verdeeld. Frans test eerst het water van de oceaan uit maar je moet hier blijkbaar nog meer vechtlust hebben om te baden dan bij ons hotel. Verder is het hier rustig met een paar families met spelende kinderen die duidelijk van het water (vooral de rivier) genieten.

Terug in het hotel is de zon verdwenen van het strand, ideaal om nog even te wandelen. Ik ben nog wat isimo aan het jutten en stukjes spons die geslepen zijn als de keitjes van het strand. Een vrouw wil me een paar schelpjes verkopen maar ik heb geen centen bij. Ze toont me een stuk aangespoeld koraal, ik kan er haar een mooier geven. Ze werkt in het hotel voorbij de rotsmuur waar het nu ook erg kalm is. Met kerst zou het hier allemaal vol moeten zitten. Behalve als je van zandstranden houdt is het hier wel veel mooier dan in de buurt van Boca Chica waar we vanaf morgen weer zullen zitten.