Wel positief is dat er hier opvallend weinig afval op het strand terecht komt, misschien is dat anders als de wind uit het zuiden komt. In de Dominicaanse republiek en centraal Amerika kon je op sommige plaatsen wel gaan huilen omdat er zoveel rommel lag aan zee. Twee keer heb ik zelf wat opgeruimd maar je beseft dat dat een druppel is op een hete plaat. 

Op een uur was ik bij de strandingang van het Topsail park. Het verwonderde mij al dat er zo weinig wandelaars waren maar de camping is er gewoon leeg.  Meestal staat het hier vol met gigantische mobilhomes, eigenlijk lijken ze meer op vrachtwagens, maar nu is er niet één. De rangers zijn allen bezig met het opruimen van gevallen takken en bladeren. Ik steek door naar de cypress wijk langs een kleine bosweg. Nieuw zijn de waarschuwingspanelen voor beren. Ik weet nu dat ik me groot moet maken, lawaai schrikt hen af, zachtjes praten (engels?) en achteruit moet stappen. De zwarte beren hier zijn van nature schuw maar ze verliezen snel habitat door de vele nieuwe wijken die worden aangelegd. Achter onze straat is er ook state forest maar de stukjes in onze buurt zijn erg versnipperd. Daardoor krijg je dan ook meer ontmoetingen tussen mensen en beren. Cypress garden is gebouwd rond enkele plassen met waterlelies en moerascypressen. Over eentje is een houten wandelpad gebouwd. Het gros van de bewoners van SRB weet niet eens dat er hier van die prachtige kleine moerassen zijn. Er is dan ook maar één straatje dat ernaartoe leidt wat geen hek heeft. Als ik terug op de hoofdstraat kom is het al warm. Ik loop achter de school door.  Die is in een aantal jaren flink gegroeid. Het verwondert me altijd dat ze bijna alle bomen gekapt hebben zodat de kinderen geen schaduw hebben om te spelen. Scholen zijn hier toch een beetje als fabrieken vind ik. waarschijnlijk is het binnen beter maar van buiten spreekt het gebouw niet aan.  Bovendien hebben ze dan nog een beeld van een klauwende beer voor de ingang gezet. Niet erg uitnodigend voor kleine kinderen.