Ik zit gefrustreerd met mezelf, dus ik moet dringend krabbelen.

Ik frustreer me rot aan het gsm-gedoe van mijn man. Hij heeft ook de weg naar FB en dergelijke gevonden.

Tegenwoordig is het zo, als hij thuis komt van z'n werk en hij schuift aan tafel om te eten. Hup, die gsm naast hem en maar scrollen. Dan heeft hij gedaan met eten en zet zich voor tv, tegenwoordig ook al met z'n gsm bij zich. Ik weet al lang dat hij nogal een tv-kijker is en als hij vrije tijd heeft hij voor de buis neerstrijkt. En dat hij meestal kijkt naar dingen die ik minder graag zie. Maar daar heb ik mij al lang bij neergelegd. Dus wat deed ik dan : ik was bezig op m'n pc. Dus ook vrij veel eigenlijk. Maar zo half naar tv kijkend....

Ik val anders toch in slaap in de zetel.

Tegenwoordig is het zo erg met die gsm dat hij van zodra hij opstaat en z'n tas koffie uitdrinkt, hij zelfs geen tijd meer heeft om nog iets te zeggen tegen mij of 't is : 'Waar zijn m'n sleutels?' 'Tot vanavond'.

Gisterenavond zijn we gaan eten. Het was weer groot feest, want het was voetbal geweest.

Dat is ook zo weer iets. Hij mag zich daar amuseren en een pintje drinken, maar dat is altijd zo precies als van een tiener : tot het uiterste. Als de match om 13u of zo is mag ik hem 's avonds ten laatste tegen 12 u verwachten, hoetjepetoetje. Want ja, raad maar hoeveel pintjes daar weer ingegaan zijn.

We waren ergens op een kerstmarkt zo min of meer afgesproken. Ik zag al dat hij redelijk in form stond en hij had al meteen dorst, kon niet rap genoeg een pint in z'n handen hebben, dan een amaretto erachter en dan zijn we gaan eten. Eerst een wisky-cola en dan nog 2 pintjes..... De koffie kreeg hij niet meer uit. Er was ook geen alcohol in hé.

En de hele tijd, maar dan ook de hele tijd heeft hij op z'n gsm zitten scrollen, tot die plat was. En dan kon hij er precies nog niet afblijven.

Dus dat was aperitief, voorgerecht en hoofdgerecht. Scrollen, scrollen, scrollen.

Dus het gesprek tussen ons was zero, want daar had hij geen tijd voor.

Vanmorgen toen hij opstond was het ook al weer van dat. De gsm en scrollen...... pffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttt.....

Het hangt serieus m'n keel uit.

En wat me dan ook nog ergert is dat gedoe met z'n vroegere liefde. Dat is wel heel oppervlakkig : dat zijn enkel berichten via sms of FB-reacties. Want het is vooral sedert zij erop zit dat hij ook actiever geworden is.

Maar als je dan zo'n dingen leest in de smsjes onder elkaar : van ik mis je en onze relatie is eigenlijk nooit gestopt. En je vindt dan tussen de schoenen een licht blauw briefje terug met de tekst van Ilse Delanghe : Old tears. Maar aangepast vanuit haar situatie..... dan stel je je toch vragen... en ook met al hetgeen errond dat je daarover opvangt....... de reacties, de gevoelens....... Ik vraag mij dan af : beklagen jullie je dat dan alletwee niet dat jullie dan vroeger toch niet verder hebben gedaan met elkaar ?

Maar als ik zo eens pols dan geeft hij de indruk van niet. Maar ik geloof het niet echt.

En daarom zwijg ik altijd, in iedere situatie, als ik haar sms'en gelezen heb, als hij zit te scrollen op z'n gsm en als hij van het voetbal komt, hoetjepatat. Altijd zwijg ik, of toch heel veel. Altijd ben ik verdraagzaam. Altijd doe ik een oogje dicht. Tegenwoordig heb ik het gevoel dat ik twee oogjes dicht doe.