Ik kan er niet mee om.

Twee weken terug, de week voor Valentijn.

We waren alleen samen. Mijn man stelde voor om iets te gaan eten, wat ik een heel leuk voorstel vond en ik dacht : we maken er het beste van ondanks de moeilijke tijd op relatievlak de laatste periode. We zijn nu eventjes gewoon met z'n tweetjes.

Het was heel gezellig. Niet ver, niet al te duur en vooral lekker.

We zaten er vijf minuten. Zegt hij heel vrolijk en lief : Een vervroegde Valentijn.

En een paar minuten erna. Volgende week zou ik dan op Valentijn wel eens iets met haar willen gaan eten.

Bam !

Antwoord ik : 'Eerst mij 'paaien'/tevreden stellen, om dan met haar weg te mogen gaan.'

Ik heb dan geantwoord dat ik mij ook wel een date zou zoeken. En zo gebeurde.

We waren dus beiden zaterdagavond afgesproken met onze date.

Ik bracht eerst nog dochters naar mijn ouders en dan naar huis. Ik ben zelf naar het huis van K gegaan. Ja, en als je samen redelijk wat wijn drinkt en samen in de zetel zit, wordt de afstand plots kleiner en vul je elkaars leegte, zoals hij dat dan zegt. Want hij kan zijn Poolse vlam echt niet uit zijn hoofd zetten.

Ik had dus gezegd tegen mijn man : (doordat ik al had gelezen dat ze graag had gehad dat hij wat langer kon blijven  - ben ik een koe soms)

Zondagmiddag moet ik om de kids en ben ik weer weg voor de hele namiddag. Mocht je willen kan je blijven. Ik ben enkel in de voormiddag thuis. 's Namiddags zit je hier toch alleen. Je kan blijven slapen als je dat wil.

Uiteindelijk was de vrije keuze aan hem.

Hij is dus pas de zondagavond om 17 uur thuis gekomen, wij dan om 19u30.

Ik voelde dat het mij eigenlijk niet goed ging. Ik  had hem enigszins wel gepushed, de kans gegeven er te blijven met ergens de hoop in het achterhoofd : hij kiest voor mij en maakt dat hij 's morgens thuis is.

Ik voelde mij alsof hij wel duidelijk voor haar gekozen had, dat zij zijn voorkeur had.

Ik was bijzonder stil, zondag, maandag, dinsdag. Ik had gelezen dat hij het er ambetant mee had dat ik zo stil was. En dinsdagavond barstte het er uit van mijn kant: dat mijn hart eigenlijk gebroken is. Hij zei tegen mij : Dat gaat toch uitdoven met haar. Ik heb gezien dat ik dat daar toch niet zou kunnen wonen/ aarden. Dan heb ik geantwoord : 'Ewel, als je dat nu al zeker bent, zet er dan maar meteen een punt achter. Voor mij kwam het feit dat je daar bleef over alsof je voor haar koos. Jij gaat moeten je keuze maken. Dit houdt toch niet uit.' Hij heeft zijn keuze gemaakt en het contact grotendeels verbroken met haar. Maar loopt er wel eens stuk minder happy bij.

Om het einde van de 'discussie' samen te vatten :

Ik kan er niet mee om. Akkoord. Hij heeft het contact (grotendeels) verbroken. Hij kiest voor zijn thuis( = zijn kinderen, zijn huis, zijn zekerheid) maar ik MOET veranderen en hij is nog NOOIT jaloers geweest van mij. Nog nooit. Dat is iets wat wel serieus is blijven tobben. Zelfs nu niet, toen ik ook contacten had met andere mannen. Zelfs dat maakt hem niet jaloers. Hij weet dat ik er ook sex mee gehad heb. Het maakt hem gewoon niet jaloers.

Hij vervloekt dit huis als een last en verwijt dat het hier blijven wonen de schuld is dat hij de winkel niet kan uit zijn hoofd zetten. Maar hij wil hier ook niet weg, want dan heeft hij niks meer.

Hij wil samen verder doen, maar het lijkt meer at het is voor de dingen die we samen hebben en niet voor elkaar. Ik weet niet als ik de passie nog ga terug krijgen voor de sex. Ik ga veel te veel denken dat het allemaal gefaked is, dat we  het doen omdat het zo hoort bij een goede relatie. Ik denk dat sommige wonden er ondertussen met littekens zijn, en ik weet niet als ik die littekens nog kan verdragen.

Ik wil van aan de ene kant een goed leven voor de kinderen verder, maar ik weet niet of ik het nog met hem kan. Het lijkt soms alsof ik aan een ander hoofdstuk moet beginnen....