Het gaat snel soms, heel snel, heel soms. Werd begin november bekend dat stad Aalst een 'masterplan' voor Erembodegem tegen 2018 zou willen hebben, het zou nu al voor de komende zomer klaar zijn. Waw, chapeau. Bedankt. Of??

Ga even terug in de tijd, zoek op mijn blog mijn gedacht neergepend op 4 november op, toen er voor de eerste keer openbaar sprake was van dat 'Masterplan voor Erembodegem'. Ik had toen mijn bedenkingen - vier studiebureaus die zouden aangesteld worden, (ingrijpende) wegenwerken die al op de planning stonden - en ik heb die twijfels nog altijd. Nu zou tegen deze zomer  'HET PLAN' al klaar zijn. Mooi. Ik ben benieuwd. Is er u iets gevraagd? Heeft u uw opmerkingen, bedenkingen, wensen, frustraties kunnen kenbaar maken, laten weten aan meneer x, mevrouw y of studiebureau z? Ik ben niet bevraagd, en als ik in mijn vriendenkring rond hoor..... ook noppes, nada, niente, niks, rien.

Akkoord, we zijn nog maar eind januari, carnaval moet nog passeren - er is dus nog tijd (sic). Ik kijk dus reikhalzend uit naar een (schriftelijke?) enquete, waarbij ik mijn mening, mijn gedacht over hoe we Erembodegem beter, leefbaarder kunnen maken, kwijt kan. Goed wetend dat mijn ideeën niet altijd overeenkomen met die van iemand anders, maar dan heb ik het toch kunnen laten weten. En in een democratie moet je je nu eenmaal kunnen neerleggen bij de meerderheid. Maar nu vrees ik dat weer alles boven de hoofden van de gewone inwoners beslist, beslecht wordt. Of misschien zijn er een paar uitverkorene Erembodegemnaars die wel iets in de pap te brokken hebben? Die beschouwd worden als een 'representatief staal van de bevolking'? Dan kan het gemor, het geklaag aan de haard, aan de toog, aan de schoolpoort voortduren. Dan is er van de 'stem van het volk' geen sprake.

Dus toch nog een poging richting stadsbestuur: laat vooral (!!) de inwoners van Erembodegem, maar ook de mensen die er werken, die er moeten passeren, die er gaan winkelen, hun gedacht zeggen. Luister naar hun frustraties, hun ideeën. Om van onze deelgemeente een leefbaar geheel te maken, voor jong en oud. Nu en in de toekomst. Bedankt alvast.

Soms heb je als blogger niet direct een onderwerp, een idee. Ontbreekt het aan inspiratie. Krijg je niets 'op papier'. En dan plots wordt alles je in de schoot geworpen, lijkt het. Zoals nu.

Volgers, lezers weten het: mijn dochter zit in haar eerste 'serieuze' blok, haar eerste examens aan de universiteit. Ze doet haar best, dat geloof ik echt, ze probeert er het beste van te maken. Niet makkelijk, naar haar zeggen gaat het met vallen en opstaan. We zullen wel zien. Gisterennamiddag even gaan 'bevoorraden', wat spullen, brood brengen naar Leuven. En vuile was en lege diepvriesdoosjes naar Erembodegem verhuizen.

Dan zit je nog eens wat kilometertjes op de baan, verbaas je je elke keer weer aan rijgedrag van vele bestuurders. Ik gisteren toch. Rijweg: E40 vanaf oprit Affligem naar Brussel, de Brusselse ring, E40 richting Luik, tot afrit Leuven (en terug). Eerlijk, als ik dagelijks die route moest doen - en ik zat niet eens in de echte spits !!!!! - een hartaanval zou snel wenken. Vrees ik. Enkele ergenissen?

Richtingaanwijzers - pinkers zoals we zeggen - zijn bij vele wagens blijkbaar een optie, want worden niet gebruikt. Vooral vrachtwagens met buitenlandse - lees voormalig Oost-Europese - nummerplaten hebben er een handje van weg. Zonder boe of ba van rijstrook veranderen en eens op die 'nieuwe' rijstrook de pinker aanzetten. Leuk, echt leuk, zo een actie van een mastodont voor je neus. Grrr....

Een ander voorbeeld, tussen de Brusselse ring (Sterrebeek) en Leuven heb je een spitsstrook, een vierde rijbaan die bij druk verkeer (of om andere redenen) opengesteld wordt. Maandagmiddag dus ook, de groene pijlen waren duidelijk. Resultaat? Haast niemand die op dat rijvak reed, wel halsstarrig op 'normaal' vak rechts, en liever nog de middenstrook, blijven bollen. Personenwagens en camions!!! Waarom dient die 'extra' strook dan nog? Ik wou er wel gebruik van maken, reed mijn 120 (ongeveer), maar moest dan toch telkens manoeuvres uitvoeren om vrachtwagens (aan 90 of zo) voorbij te steken. Want langs rechts mag ik niet inhalen.... Grrrr.

Nog eentje, om het af te leren (sic). Strombeek/Wemmel, waar het verkeer van de A12 de Brusselse buitenring opkomt. Dagelijkse kost, dat fileleed daar, op welk uur dan ook. Zo heb ik toch de indruk. Vertraagd tot (lang) stilstaand verkeer. Gevloek achter de vele sturen dus. En dat gevloek wordt nog erger - bij mij toch - als je sommige bestuurders in actie ziet. Gewoon invoegen op de rechterrijstrook is niet voldoende, nee hoor, direct door naar het midden, liefst nog naar uiterst links. Pinkers (jaja, weeral) bestaan haast niet, rekening houden met de mede-filerijder/weggebruiker, voor wie? Grrrrr...

Kort samengevat: een dikke chapeau voor alle mensen die elke dag die verschrikking moeten doormaken om hun boterham te verdienen. Ik hoop voor hen en hun dierbaren dat de 'cowboys' ook eens aan hen denken en verkeersregels - maar vooral medeweggebruikers - eerbiedigen en respecteren.

Vorige week laatste keer naar outplacement geweest. De tijd vliegt, al een jaar voorbij. En dan vragen mensen mij 'heeft dat nut (gehad)'? Of?

Zeker met het oog op de veranderende wetgeving - een ontslagen werknemer wordt (dra) geacht (afhankelijk van zijn opzegtermijn en nog wat andere voorwaarden) outplacement te volgen, op eigen kosten (tenzij anders overeengekomen) - wil ik mijn ervaring graag delen. Hopelijk moet u er nooit naar teruggrijpen.... dan hebt u immers uw baan kunnen houden.

Als plus-vijftiger ontslagen in de eindejaarsperiode 2014, na ruim 28 jaar dienst. In opzegregeling zat outplacement. Ik kende het niet, ging er onbevangen en zonder hoge verwachtingen naar toe. Krijg je een dikke map met allerlei tips en vragen. Over die vragen heb ik mijn bedenkingen, ik vond ze niet op mij van toepassing. Waarom? Totaal niets te maken met mijn job, vond/vind ik. Als journalist, redacteur, eindredacteur op een krant deed ik mijn werk, probeerde ik elke dag een zo goed mogelijk leesproduct af te leveren. Die vragen in de 'cursus' waren, volgens mij toch, meer gericht op mensen die in marketing, verkoop of dergelijke zaten. Maar wel een dikke chapeau voor mijn begeleidster, Heidi. Zij heeft me nuttige tips gegeven - als je na bijna 30 jaar terug moet solliciteren, is dat niet simpel - over hoe tegenwoordig een cv wordt opgesteld (nu laatste eerst, 'in mijn tijd' andersom), me LinkedIn (een site à la Facebook eigenlijk maar voor de 'werkwereld') leren kennen, diverse jobwebsites aangebracht, mij tot bloggen aangezet, maar vooral was ze een luisterend oor op al onze sessies. Waarvoor dank. De (beloofde) eclairkes op onze laatste ontmoeting waren dan ook graag meegebracht.

Dus outplacement is nuttig, of kan dat zeker zijn. Verwacht er echter geen wonderen van, een nieuwe job zoeken moet je zelf doen, willen doen. Gegeven tips kunnen helpen, maar bieden ook geen garantie. Ik geef toe dat ik ook niet elke dag zit te solliciteren, al bekijk ik wel de aanbiedingen, sla ik er een aantal op. En zo één à twee keer per week verstuur ik een lading mails. In de hoop ooit 'prijs' te hebben. Ooit wel het 'juiste profiel' te bezitten, niet te oud te zijn (al wordt dat nooit zo gezegd...). En dat ik dan terug aan de slag kan. Duimen maar.

Het begin van het jaar, nieuwe denkoefeningen bij onze politici. Bij de mensen die het beste voorhebben met de gewone burger, landgenoot, met u en mij. Zeggen ze toch, denken ze, berekenen ze. Al heb ik soms toch mijn twijfels. Dat is de slechterik in mij, sorry. Kijk bijvoorbeeld naar de nieuwe ideekes in verband met het roken.

Ik beken. Ik ben een verstokte roker en ben er niet fier op. Ik heb me neergelegd met het rookverbod in openbare ruimten, in restaurants, zelfs in cafeetjes. In mijn auto steek ik ook geen stinkstok meer aan als ik in gezelschap ben. Daar probeer ik me aan te houden, ook al is dat niet altijd makkelijk. Ik bijt op mijn tanden, probeer me aan de regels te houden - ik moet wel. Ongeveer 40 jaar ben ik nu al verknocht aan die nicotine, aan die teer, aan die verdomde gewoonte. Nee, ik ben daar niet trots op, maar....

Nu is mijn dochter 18, enkele jaren terug maakte ze tegenover mij haar beklag al, terecht. Gezond zijn die sigaretten zeker niet, dat besef ik maar al te goed. In haar bijzijn, evenals bij mijn vriendin, bijt ik op mijn tanden, probeer ik er in huis, in de auto, binnen geen op te steken. Maar op een terrasje, tijdens een wandeling, alleen in mijn eigen zetel....

Zelf roker zijnde heb ik mijn dochter nooit verboden te roken - gelukkig blijft ze er nog altijd af, denk ik toch. Ik heb enkel gezegd dat ze er beter niet mee kon beginnen. Want stoppen.... Welke hulpmiddeltjes ze ook uitvinden, het zal een lijdensweg blijven, worden. Eén van mijn voornemens voor 2016 is het stoppen met roken, zeker IN huis, eens we de nieuwe woonst betrekken. Dat schreef ik al eerder op deze blog. Ik weet nu al dat het moeilijk zal worden, dat ik zal afzien. Maar ik moet. Niet dat er nu al waarschuwingen uit de medische wereld op mij afkomen,  maar toch....

Ondertussen worden ze in de diverse parlementen, op partijbureaus ook wakker. Zo zijn er plannen om de verkoop van sigaretten onder de 18 jaar te verbieden - mijn zegen hebben ze, men kan er beter niet aan beginnen. De prijs optrekken? OK, maar geef dan eerst eerlijk uitleg hoeveel de overheid - de diverse regeringen dus - verdienen aan mijn slechte gewoonte, over hoeveel euro van mijn pakje van bijvoorbeeld zes euro naar de staatskas vloeit. En hoe men dat eventueel verlies wenst te compenseren. Ik kan het u nu al voorspellen: er zullen andere belastingen omhoog (moeten) gaan.

Sommigen hebben er op gewacht, op gehoopt, voor gebeden. Eerlijk? Ik niet. Maar hij is er, die eerste winterprik. En sommige diensten hebben zich toch nog laten verrassen. Heb ik toch de indruk.

Vandaag, zondagmorgen, iets voor elf. Wandelingske richting plesj in Erembodegem. Voorzichtig, wagens nog licht bedekt met (aangevroren) sneeuw, natte plekken leken nogal glad. Op de brug over de Dender - die staat toch redelijk hoog - voetje voor voetje gestapt. De trottoirs waren zeker niet gestrooid, het ijs was zichtbaar, voelbaar. Zelf het wegdek leek me slibber, bijna een ijspiste. De moedige wielertoeristen die passeerden, waren alvast heel voorzichtig... Meteen een oproep voor de bevoegde diensten - en stuur aub de verantwoordelijkheid niet door - zorg dat er zeker de komende nachten/dagen gestrooid wordt wanneer nodig - vermits het vandaag blijft vriezen volgens de voorspellingen, niet aarzelen !!!! Want het station van Erembodegem is voor veel pendelaars uit de omgeving the-place-to-be. Per auto, per fiets of te voet. Dank u.

Verrassen, dat laten we ons graag. Maar wat er de voorbije dagen gebeurd is op ons wegennet, bij de riolering, bij de waterlopen.... Daar stel ik me toch vragen bij. Het was aangekondigd, een ernstige winterprik stond ons te wachten, vertelden de Frankjes, Sabinekes en co ons bij hun weerberichten al sinds begin vorige week. Toch grote verbazing, grote miserie vrijdagmorgen. In de provincie Luik zitten sommige gemeenten al dagen zonder elektriciteit, door de sneeuw - waar anderen zo naar uitkeken (slik). Gemeenten als Merchtem, Londerzeel en anderen kampten plots met wateroverlast. Onlangs werken aan de riolering geweest misschien....? Akkoord, er is (blijkbaar) extreem veel neerslag gevallen, maar als je de beelden ziet, de mensen hoort... dan lijkt het me toch niet alleen op de weergoden te steken.

Ach, ik ben aan het zagen, zullen velen zeggen, denken. Misschien wel. Ik hoop gewoon dat iedereen nu, morgen, de volgende dagen zonder problemen en veilig geraakt waar hij of zij moet, wil zijn. En vermits er toch een overstock aan strooizout is - twee winters gespaard.... - niet aarzelen, zou ik zo denken....

Vanavond, zo rond half elf, weten we het. Dan wordt bekend wie de voetbaljournalisten, ex-winnaars en co de beste voetballer op de Belgische velden in 2015 vonden. Een speler van AA Gent gaat die Gouden Schoen krijgen, denkt iedereen. Ja toch?

Ze zouden het verdienen de Buffalo's, zeker weten. Landskampioen en in de Champions League doorgestoten. Chapeau. Maar wie moet hem dan krijgen? Wie stak in dat sterk collectief er bovenuit? Kums, Sels, Depoitre, Milicevic, Dejaegere of... ? Gaan ze elkaar geen punten afsnoepen? Zodat een totaal onverwachte outsider met het been - de Schoen dus - gaat lopen? Want die journalisten - ik voel me nog altijd één en kan het dus weten - zijn (soms) rare vogels. Volgen soms één ploeg van 's morgens tot 's avonds, zien enkel de matchen van die ploeg en durven dan soms ook eigenzinnig namen invullen op een stembulletin. Dus een verrassing is niet uitgesloten, nooit. Vraag dat maar eens aan Lorenzo Staelens.... Ooit topfavoriet, niemand anders kon hem winnen. Dacht de hele (Belgische media-)wereld. In 1999 werd dat foutje (sic) rechtgezet.... en moest een helikopter uitrukken om de Lorre op het podium te krijgen.

De stemmen van de twee stemrondes worden vandaag geteld, dus alles wat u de voorbije dagen las waren louter speculaties. Niemand weet op dit ogenblik wie de laureaat zal zijn. Zo een (half)uurtje voor u het op tv zult zien, weten de stemmentellers het pas. Dat is al jaren de gewoonte, sinds de laureaat in een tv-uitzending bekendgemaakt wordt. Daarvoor was het allemaal kleinschaliger, lagen eigenlijk alleen de voetbaljournalisten van Het Laatste Nieuws, de organiserende krant, er echt wakker van. Moesten ze de wacht houden aan de telefoon en dan vlug-vlug de uiteindelijke winnaar gaan oppikken, thuis of op training, en naar Brussel voeren. Voor de foto, voor een glaasje. Ik heb mijn vader vaak zien ijsberen in de living, wachtend op het seintje. U heeft ze wellicht ook in uw geheugen opgeslagen, die beelden van de kleine Kim Clijsters: juichend omdat vader Lei winnaar werd en zij een tennisveld zou krijgen in de tuin.... Mijn vader, voetbaljournalist voor HLN, was die dag de chauffeur voor Lei. Als er een hemel bestaat, kunnen ze er daar nu beiden nog eens over praten.

Stil word je, heel stil als een goede kennis, een vriend, je vertelt dat zijn zoon - nog geen dertig, zelf al vader - ALS, Amyotrofe laterale sclerose zoals dat officieel en wetenschappelijk heet, heeft. Dan sta je daar met je mond vol tanden....

Helaas, elk huisje heeft zijn kruisje. In elke familie, in elk gezin, in deze tijd blijkbaar meer dan vroeger - of we denken dat toch, we voelen het zo aan. Is het niet die verdomde vieze K-ziekte, dan is het wel iets anders. Dokters plakken er wel een naam, een etiket op; zelf weten we eigenlijk van niets. Alleen dat het niet gezond is, dat het onrustwekkend is, kan zijn, kan worden.

En iedereen kan (helaas) slachtoffer zijn, worden. Staken we het een halve eeuw soms nog op ongezonde werkomstandigheden (bv. de koolmijnen), slechte persoonlijke hygiëne, of ik weet niet wat, in deze moderne tijd zou dat geen rol meer mogen spelen. Denk ik zo. Helaas, onterecht. Ziektes allerhande - kankervormen, ALS, chronisch vermoeidheidssyndroom, ..... - slaan toe, waar en bij wie ze willen. Dan mogen we ons in onze Westerse wereld nog zo inspannen, nog zo 'gezond' proberen te leven. Dan mogen we nog de beste geneesheren tot onzer beschikking hebben, als ze 'hierboven' - schrijft een atheïst - het koordje doorknippen....

Stop nu met al dat pessimisme, leg ik mezelf op. Laten we proberen - zelf slachtoffer of een familielid, vriend, kennis,.... - hoopvol naar de toekomst te blijven kijken. Laten we familie, vrienden, kennissen steunen om hun geliefden bij te staan. En laat ons vooral duimen/bidden voor de zieken. En hopen dat de geneeskunde weer een stap(je) verder geraakt.

Slik. Dat kan toch niet waar zijn, was mijn eerste gedachte. Helaas wel. David Robert Jones, beter bekend als David Bowie, heeft zijn strijd tegen kanker verloren. RIP.

Tien minuutjes geleden opende ik Facebook en het eerste wat ik zag: Bowie overleden. Verdomme, dat kan toch niet waar zijn? Vrijdag 69 geworden, nieuwe plaat uit en nu gisteren overleden. Flauwe grappenmaker, dacht ik eerst. Helaas al snel bevestiging gevonden op diverse nieuwssites. Ik ben er niet goed van, echt waar.

Wat heb ik met Bowie? Vooral veel bewondering voor die man, voor zijn werk, vaak baanbrekend. Denk maar aan Ziggy Stardust, Heroes, Station tot station, Space Oddity, China Girl en ga zo maar door. Ook al leek dat uiterlijk niet altijd, hij bleef steeds zichzelf. Voor mij toch. Eigenzinnige, maar steeds knappe platen. In mijn ogen. Toen ik in juni 2014 met mijn dochter naar de Stones in Werchter was geweest, droomde ik ervan dat ik ook David Bowie ooit eens live aan het werk zou kunnen zien. Daar zou ik mijn zetel zeker voor uitkomen, had ik euro's voor over. Nee dus, het mag niet zijn. RIP David.

Het lijkt wel of ze bij Canvas visionair zijn, want wat stond er een paar dagen geleden op het programma? Five Years, een documentaire over, jawel, David Bowie. Had men het daar voelen aankomen? Ik weet het niet. Maar voor mij mogen ze hun programmatie aanpassen en die documentaire opnieuw uitzenden. Dan leg ik ze wel vast voor het nageslacht. Vergeet niet te verwittigen aub, dat ik de opnameknoppen kan indrukken. Bowies muziek: voor altijd in mijn hart, in mijn geheugen. Rest in Peace, rust in vrede. En maak daarboven maar goede muziek met al die andere grootheden die we al verloren....

Gisteren gehoord op de radio, nadien gelezen in krant: de VRT wil op termijn Teletekst laten verdwijnen. Zo liet Vlaams minister voor (onder meer) Media Sven Gatz toch blijken. Ik vind dat jammer.

Eerst eventjes een bepaalde bevolkingscategorie geruststellen: pagina 888, voor de ondertiteling van programma's, blijft bestaan. Schijnt het. Dus aan de doven en slechthorenden is toch al gedacht. Oef. Maar de rest: over en uit. Wanneer? Dat wordt nog afwachten, een datum is er nog niet opgeplakt.

Ik vind het echt jammer als teletekst echt zou verdwijnen. Ik ben nog een gebruiker, een bezoeker. Misschien niet dagelijks, maar toch meermaals per week. En ja, sommige nieuwsberichten zijn soms achterhaald, niet altijd up-to-date. Maar toch. 's Morgens wakker worden en voor de krant uit de bus is gehaald, voor het internet is opgestart toch eventjes kijken of er 'nieuws' is. In het weekend, na een avondje uit, snel de sportuitslagen overlopen, kijken wat de 'favoriete' ploegen hebben gedaan in één of andere sport. Ik zal het missen. Een trip, daguitstap gepland: verkeersoverzicht op teletekst kan nuttige informatie geven.

Dat kan toch allemaal via je smartphone, zult u zeggen. Juist, maar ik ben nog van de 'oude stempel', zo lang mijn oud gsmke het volhoudt, moet ik zo een modern spul niet. Geniet ik nog van teletekst op VRT (en ook op de NOS, de Nederlandse televisie). Erger ik me nog aan de schrijffouten die er staan en nooit verbeterd worden. Dat heeft zijn charmes, echt waar. Ik zal het missen.

Het aftellen is nu echt begonnen: nog 30 dagen en op zondag 7 februari trekt de 88ste carnavalsstoet door de straten van Aalst. De ene kijkt er naar uit, de andere maakt 'vluchtplannen'.

Thema's van sommige groepen beginnen uit te lekken, soms bewust want wat extra (media-)aandacht, reclame kan nooit kwaad. Andere carnavalisten werken in alle stilte voort aan hun wagen, losse groepen zoeken nog een onderwerp. Feit is dat bij de Aalsterse carnavalisten de spanning stijgt, de zenuwen toenemen. Raakt alles op tijd af? Nog 30 dagen....

En wat gaan de weergoden doen? Tot heden nog geen vrieskou, maar dat kan snel omslaan. Extra 'damarkes' voorzien onder de kostuums of niet? Regenjassen nodig? Bijkomende onzekerheden, ook niet goed voor de gemoedsrust. Ondertussen wordt er naarstig in ateliers en thuis op de kamer genaaid, gestikt aan de ongetwijfeld weer originele kostuums. Nog 30 dagen....

Terwijl de carnavalisten keihard doorwerken, zoeken andere Aalstenaars - ja die zijn er ook, meestal niet in de stad geboren - ontsnappingsmogelijkheden, alternatieven. Een reisje naar de zon, of toch maar skiën? Of gewoon thuis, weg van de carnavalsgekte, blijven. Nog 30 dagen....

Kwaad ben ik. En met elke nieuwsuitzending, elke nieuwe (gelekte) informatie over de gebeurtenissen in Keulen en andere Duitse steden word ik kwader. Zelf woedend, op de duur onverdraagzaam, bijna racistisch.

De Keulense politie kreeg info, werd verwittigd dat er op dat plein tussen de Dom en het station zaken gebeurden die niet door de beugel kunnen - nu niet, nooit. Maar er waren te weinig manschappen, en echt ingrijpen, meer 'averij' - sorry voor het woordgebruik - vermijden... Dat zagen de ordehandhavers niet zitten die bewuste nacht. Eigenlijk even erg als de gebeurtenissen zelf. Niet?

Maar er zijn oplossingen voor de toekomst - en nu lach ik echt groen... Het is simpel hoor meisjes en vrouwen! Hou uw arm gestrekt en laat geen ongewenste man in de buurt, in die zone komen. Daarmee ga je je zeker beschermen tegen een aantal samentroepende, opdringende, geile venten die je willen betasten, bepotelen, aanraken op plaatsen die normaal alleen voor je man, vriend(in), lief bestemd zijn. Het zal zeker helpen (sic). En dat dit idee dan nog uit Duitsland moet komen... (Maar nu ben ik echt stout...)

Verdomme, ik ben kwaad. En nee, ik wil niet elke Noord-Afrikaan of Arabier - man/vrouw van die origine - met onmiddellijke ingang het land, Europa uit. Ik wil alleen dat ze respect hebben voor onze (en hun) vrouwen, dat ze onze waarden en levensstijl respecteren. Dan zal ik ook respect hebben voor hem of haar. Maar als ze zich daar niet bij kunnen neerleggen, als ze dat niet kunnen aanvaarden... dan vraag ik me af wat ze in ons landje, in Europa komen doen. Dan mag je me de stempel 'racistisch' opkleven - iets waar onze Duitse buren blijkbaar nog altijd van huiveren. En laten er dit jaar net verschillende deelstaatverkiezingen zijn in de Bundesrepubliek....

RESPECT, voor Jan, Mohammed, Isaac, Marie, Fatima, Sarah en alleman: daar gaat het om. En dat moet van alle kanten komen. Alleen zo kunnen we in Vlaanderen, België, Europa, de wereld overleven. Ja toch?

Wie die mannen in Keulen en andere Duitse steden ook waren, ik heb er maar één woord voor: schande. Met man en macht opsporen en streng straffen. Dit wordt gewoon niet gedaan. Niet in onze samenleving, eigenlijk nergens.

U weet wel waarover het gaat, u heeft het ook gelezen, gehoord, gezien: tientallen vrouwen - niet iedereen durft waarschijnlijk aangifte doen - zijn op Oudejaarsavond in Keulen lastiggevallen, bestolen, aangerand, bepoteld, zelf (zeker) eentje verkracht. Door groepjes mannen. Schande. Onvoorstelbaar voor elk weldenkend mens. Of de daders nu pas aangekomen vluchtelingen waren of niet, doet niets ter zake. Uit de getuigenissen blijkt wel dat het mannen van 'Noord-Afrikaanse of Arabische' origine waren. Mannen die blijkbaar de islam belijden.... Duidelijk te zien op de tv-beelden met de flesjes bier in de hand (sic). Volgens de laatste politieberichten leden van Marokkaanse (jeugd)bendes. Misschien zelfs geboren in Europa, hier opgegroeid. Maar met een duidelijk hiaat in hun opvoeding: respect.

Respect voor iemands (gedachten)goed, respect voor vrouwen, ... respect kortom. Het is eigen aan onze samenleving, of zou het toch moeten zijn. Helaas is dat niet altijd het geval. Merken meisjes, vrouwen duidelijk in de zomer als ze luchtig gekleed een groepje Noord-Afrikaanse nozems passeren in Brussel, Antwerpen, of andere (groot)steden. Dat bewonderend nafluiten, nakijken dat doen wij 'Westerse' mannen ook. Maar uitschelden voor hoer, denken dat we meteen mogen 'voelen', dat doen we niet. We hebben nog respect.

Het beste deel in de eindejaarsshow van Geert Hoste was deze keer voor mij het 'serieuze' gedeelte. Hij kreeg er de zaal mee stil, spelde de aanwezige politici, u en mij eigenlijk de les. Die tekst zou eigenlijk verplichte leerstof moeten worden, vertaald worden, zodat iedereen - van welke origine ook, van welk geloof ook - beseft dat onze samenleving is opgebouwd op respect, voor iedereen, voor alles. Een ideetje voor staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken?

Als je (dagelijks) het nieuws op tv of radio volgt, kranten of tijdschriften leest, je via de sociale media laat informeren over van alles en nog wat, kan het haast niet anders dan dat je je soms vragen stelt, dat je je bedenkingen hebt. Ik ook. Een lijstje....

Kerncentrales. Moet ik nu voor of tegen zijn? Zijn die van Doel en Tihange veilig? Ik lees, hoor van alles daarover. Zonder de kern (sic) te weten, heb ik mijn gedacht: die centrales verzorgen tot op heden blijkbaar nog het merendeel van de stroom voor bedrijven, voor u en mij. Dus als er geen echt alternatief is.... Zonnepanelen, zegt u? We gaan er extra voor mogen betalen vanaf nu, er op ons dak hebben liggen of niet. Windenergie? Ook dat 'draait' blijkbaar door (sic). Ik steek er nu een klein beetje de draak mee, maar er moeten knopen doorgehakt worden. Niet door u of mij, maar door de 'verkozenen des volks'. En niet met ruzietjes uit te vechten in het parlementair halfrond, eigen ideetjes te willen doordrukken, maar op basis van objectieve gegevens. Vlaanderen, België heeft x-kilowatt stroom nodig per jaar? Dan moet daarvoor gezorgd worden. Op de best mogelijke manier. Dat mag 'groene' energie zijn, kernenergie, energie uit gas of kolen. Punt uit. Voor mij toch.

Spoorstaking. Morgen en overmorgen, alleen nog door de Franstalige syndicalisten. Gevolg: heel België zal zo goed als platliggen, zeker wat treinverkeer betreft. Koren op de molen voor al wie ons landje in twee wil splitsen, ik zou ze verdorie nog beginnen begrijpen. Reacties? Naast de meerderheidspartijen (logisch), staan ook de ondernemers, de zelfstandigen op hun achterste poten. Terecht? Ik vind van wel. De Vlaamse vakbonden willen praten, de Waalse niet. Raar, een werknemer is een werknemer, welke taal hij of zij ook spreekt. Dat er bij de NMBS zaken mislopen, verkeerd zijn, dat er dingen moeten veranderen - soms tegen wil en dank - zal wel waar zijn. Maar zit daarover rond de tafel, discussieer, zoek compromissen. Maar straf niet een andere pendelaar, een andere werknemer, een andere vakbondsmilitant -of sympathisant. Opvallend in dit verhaal - voor mij toch - de socialisten (oppositie, ik weet wel) blijven aan de zijkant staan, maar vooral Groen zwijgt. Zijn de ecologisten niet de eersten om het openbaar vervoer te promoten, op te waarderen? En nu: de grote stilte.

Slechts twee vragen nu, maar zo zijn er dagelijkse hersenkronkels, breinbrekers. Over Europa, over (verkeers)veiligheid, over van alles en nog wat. Een volgende blog misschien?

Elke dag zien we het op tv, op Facebook, in de krant, of..... Mensen - ook dieren, maar dit wil ik nu even buiten beschouwing laten - die plots van de aardbol verdwenen lijken. Meestal ver van mijn bed, tot....

Nu bij de jaarwisseling. In de regio Aalst een oproep op Facebook: een zekere Robby van den Eede is plots verdwenen, laat niets meer van zich horen sinds woensdag, lijkt van de aardbol verdwenen. Daar sta je niet echt meer bij stil, sorry kwam me niet bekend voor. Tot vriendin schrikt. Blijkt een zoon van een kozijn te zijn. En dan begin je toch meer na te denken, komt alles toch heel dichtbij. Dan leef je mee met de naaste familie, 'bid' je voor een goede afloop, hoop je dat er toch een signaal van de 'vermiste' komt.

Vanaf heden deel ik alle - serieuze - berichten over vermissingen die ik ontvang op Facebook. Beloofd. Een criterium? Child Focus, (lokale) politie, mensen die ik betrouw. Want helaas, ook nepberichten over verdwijningen (en andere) gaan de sociale media rond, teisteren ze zelf. Daar kan ik dan weer niet tegen. Echt niet.

Ondertussen duimen maar dat de familie snel nieuws krijgt van, over Robby. Ik leef met hen mee.

Oef, ze zijn (bijna) gepasseerd de eindejaarsfeesten. De kilootjes zijn er allicht bij, de goede voornemens gemaakt. Dat in 2016 iedereen zijn wensen, dromen mogen uitkomen. En vooral dat u gezond blijft.

Eerlijk? Ik hou niet zo van deze periode. Kerstmis, nieuwjaar: het doet me weinig, het lijkt me allemaal zo 'gemaakt'. Je moet vriendelijk zijn (zelfs tegen je ergste 'vijand'), iedereen het beste wensen voor het nieuwe jaar, klokslag twaalf drie kusjes uitdelen - de volgende dagen ook nog ('heb ik je al gezien?'). Het heeft niets van spontaniteit, vindt de zwartkijker in mij. Sorry. Op ons halfrond zijn het dan ook nog eens de donkerste dagen van het jaar, zij het deze keer warmer dan normaal.

De voorbije dagen/weken hebben we weer aan de feesttafels aangeschoven, zijn de kilootjes erbij - willen of niet. Gelukkig beginnen in 2016 de solden een dagje vroeger, vandaag namelijk al. Dus met zijn allen op pad, de winkelcentra - overdekt of niet - onveilig maken. Kilometertjes afleggen, zweten in overvolle winkels, grabbelen naar kledingstukken, die x-procent minder kosten dan eergisteren. Maar die we eigenlijk toch niet nodig hebben. Het kan een paar grammen schelen op de weegschaal straks.

Wat hebben we onze familie, vrienden, kennissen gewenst voor 2016? Voor de 'nog-thuiswonende-twen' negen kansen op tien een goed lief; voor de tieners een goed rapport, een goed begin van hun  hogere studies; voor de jonge - pas getrouwde of samenwonende - koppels 'ne kleine'; voor de al iets oudere medemens een goede gezondheid, soms een goede verbouwing en verhuis (sic).

Welke goede voornemens hebben we gemaakt? Persoonlijk één groot: mijn zoektocht naar een nieuwe job niet opgeven, ondanks de nu al een jaar tegenvallende respons. Maar Kurtje gaat niet opgeven, mag niet opgeven. Daarnaast - en gelukkig is dit een voornemen op iets langere termijn.... - stoppen met roken, zeker IN de toekomstige woonst (ergens in voorjaar 2016 dus). En tenslotte: ik ga nog wat blijven bloggen, om u zo op de hoogte te houden van mijn wel en wee, van de gebeurtenissen en mijn visie op zaken in Erembodegem, Vlaanderen, België en omstreken.

Donderdagavond zwaaien we met zijn allen het oude jaar uit, verwelkomen we 2016. In de hoop op 'betere' tijden, op elk vlak, ja toch? Nu mijn vraag: moet dat met vuurwerk, in elk tuintje, elke straat?

De laatste dagen, weken liken en delen we de FB-berichten massaal dat dieren (doods)bang zijn van vuurwerk, dat die viervoeters in paniek kunnen raken, uitbreken, zelfs sterven van de stress. En dat vinden we met zijn allen niet kunnen. Terecht toch? We willen, op Facebook toch, dat geknetter een halt toeroepen. Zelfs de minister van Dierenwelzijn - ja die bestaat ook - doet een oproep: denk aan de dieren bij de jaarwisseling.

Tuurlijk kan ik genieten van een vuurwerkspektakel, als kind al en nu nog. Maar... er is nog altijd een maar: laat vuurwerk afsteken over aan professionals, aan mensen die weten waar ze mee bezig zijn. Begin er zelf niet aan, denk niet dat je één of ander stom stokje met een lont zonder gevaar de lucht kan proberen in te schieten. Elk jaar openen de tv-journaals met berichten over slachtoffers, bij het afsteken, bij ontstane branden... En door uitgebroken dieren, in paniek geraakt. Daarom een oproep - wellicht te laat voor de komende jaarwisseling, maar toch - blijf af van dat vuurwerk, ontgoochel uw kinderen, maak ze attent op alle gevaren. En als het toch niet anders kan, verwittig uw omgeving, zodat ze hun dieren kunnen proberen te helpen, in het oog kunnen houden.

En naar de verschillende overheden toe: bij de overgang naar 2017 (en ook op andere dagen natuurlijk) enkel en alleen nog maar professioneel vuurwerk toelaten aub. Het is soms (heel) mooi, het moet absoluut kunnen. Maar voor mij georganiseerd, gepland, niet in het wilde weg.

Wellicht is dit mijn laatste (on)zin van 2015 - maar zeg nooit nooit. Aan iedereen de beste wensen voor het nieuwe jaar, het beste voor u en al wie uw lief is, dat al uw dromen, wensen mogen uitkomen. Kortom dat u gelukkig 2016 doorkomt.

Het is, was even slikken. Ik kan het eigenlijk nog niet geloven, ik ben er nog niet goed van. Ook al was ik er al veel minder kind aan huis dan jaren geleden, het pakt me. Echt waar. Café De Wingerd op de Kleistraat in Erembodegem sluit.... (blijkbaar)

Voor wie het niet kent, er nooit geweest is: De Wingerd was voor mij een voorbeeld van een 'echt, bruin' dorpscafé. Een plaats waar de zakenman - succesrijk of niet, met dikke nek of zonder - naast de gewone arbeider, bediende, ambtenaar, werkloze, profiteur... een pint kwam drinken, meestal meer dan één. Een café waar aan de toog alle (wereld)problemen werden besproken, zelfs opgelost, tot we buitengingen... Kaartjes leggen, op tv voetbal kijken, ruzies - zelden fysiek - uitvechten. Verdomme, het is gedaan. Blijkbaar. Dedju.

Even terug in de tijd. Ik ben de tel, de tijd kwijt, maar ik denk dat het in februari vijf jaar is, of toch al zes? Tina, toen de uitbaatster/bewoonster van de Wingerd, besloot na x-jaren te stoppen met het café. Ik was toen alleen, had op het werk een dipje, droomde al als tiener van een eigen café. Zou het iets voor mij zijn? Alle nodige inlichtingen ingewonnen - boekhouding van de zaak, mogelijkheid tot verlof zonder wedde, loopbaanonderbreking en zo. Ik was er klaar voor, dacht ik. Tot een babbel met mijn dochter... Toen 13-14 jaar. Tranen lieten me beseffen dat ik beter vasthield wat ik had, dat ik me beter niet in een avontuur zou storten. Enkele dagen later werd de 'rookwet' plots onmiddellijk verstrengd....

Ondertussen is er al wat tijd verstreken, zijn/liggen de zaken nu anders. Dochter studeert in Leuven, zelf heb ik een nieuwe relatie. Helaas ben ik de job - waar ik echt van hield, veel voor over heb gehad.... - van toen kwijt. Moet ik, ben ik op zoek naar een nieuwe uitdaging - zoals dat zo mooi heet in een sollicitatiebrief of -mail. Ondertussen ben ik ook al wat jaartjes ouder, zijn de uitbatingsvoorwaarden voor een horecazaak nog verstrengd. Is de 'huiseigenaar' overleden, zien de erfgenamen het - wellicht - anders. Wie het gebouw kent, weet ook dat het (heel) verre van modern is.... Maar dat heeft, had, ook zijn charmes. Helaas. Snif (echt waar).

Voila, hier is nummer 100. Mijn honderdste stukje (on)zin op mijn blog, begonnen half augustus. Met deze mijn beste wensen aan mijn lezers, kennissen, familie, vrienden, sympathisanten, aan iedereen. In Erembodegem en daarbuiten.

Even terugblikken. De voorbije maanden schreef ik over verschillende onderwerpen, van sport over politiek en persoonlijke zaken tot het (dorps)leven in Erembodegem, mijn woonplaats al ruim 23 jaar. Opvallend dat vooral mijn avonturen op zoek naar een nieuwe job en de Erembodegemse items het meeste respons kregen, blijkbaar het meest gelezen werden. Dat zie ik niet alleen aan het aantal bezoekers of de gekregen beoordelingen, dat merk ik ook op Facebook en vooral op 'straat'. Bedankt voor al die reacties, voor de steun. In de toekomst zal ik zeker verder blijven bloggen, u op de hoogte houden van 'mijn wel en wee', van hoe ik naar het leven in ons dorp kijk, maar - ook al interesseert het u iets minder - mijn gedacht, mijn (on)zin over sport en politiek neerpennen. U leest wat u wilt, u reageert of niet.

Waar ik niet meer over moet bloggen zijn de avonturen van een vader die zijn dochter extra rijlessen geeft. Het is niet meer nodig, het (tweede) rij-examen is succesvol verlopen, het 'papiertje' is binnen sinds gisteren. En nog maar eens werd het bewijs geleverd dat de appel niet ver van de boom valt. Het is 'blok' voor de studenten, en papa had beloofd de eerste dagen voor warm eten te zorgen. Gisteren was dat eigenlijk verloren moeite, dochter had geen honger. Zenuwen des te meer. Net zoals papa kan ze dan niet eten. Nog een toertje gedaan tot aan de rijschool en dan was het (voor mij) bang afwachten. De opluchting was groot toen ik rond vier een smsje kreeg dat ik haar mocht komen oppikken, en vooral, dat ze geslaagd was. Ook bij haar grote ontlading, één stressfactor die toch al weg is. Proficiat meisje, nog eens.

De balans wordt (te) triest. Elke dag opnieuw, helaas. Verkeersdoden, van (veel te) jong tot oud. En telkens vloeken we, sakkeren we, spreken we banbliksems uit, mompelen we binnensmonds: 'Hoe is het toch mogelijk'. Ook al zijn we niet rechtstreeks betrokken, ook al is het geen naaste, geen broer of zus, vader of moeder.....

Al die ongevallen, zeker met kinderen, doen mijn hart even stilstaan, doen me even nadenken. En dan begin ik me vragen te stellen. Hoe het beter kan, hoe het beter moet? Hoe het moet veranderen? Wat we er tegen kunnen doen? En ook dan blijf ik achter met mijn mond vol tanden. Al zie ik elke dag op de weg 'gekke' dingen, onveilige en onbegrijpelijke situaties, zaken die mogelijk een ongeval kunnen veroorzaken, een gevaar kunnen creëren. Maar waar we niet bij blijven stilstaan. Tot.....

Vorige week, ik dacht woensdag. Regenachtige, grijze, donkere dag. Op vraag van vriendin vroeg naar de winkel, want product X, in reclame, moest eens snel uitverkocht zijn... Opvallend - als ik het zo mag zeggen - het niet opvallen van verschillende mede-weggebruikers. Auto's en fietsers zonder licht, voetgangers - ook kinderen op weg naar school, zo vroeg was het - in de donkerst mogelijke kleding, zo lijkt het. Alsof je niet gezien mag worden... Terwijl dat net zo belangrijk is. Voor uw, mijn veiligheid en die van onze dierbaren. Van ons allemaal dus. En ja, ook ik loop of fiets niet met een fluovestje, net zoals onze kinderen dat liever niet doen. Maar moeten we er toch niet eens ernstig over beginnen nadenken.....

Er kan, moet nog op andere vlakken ingegrepen worden. De wegeninfrastructuur bijvoorbeeld, of eigenlijk vooral. De laatste jaren is het in stads- en dorpskernen de mode om de voetpaden zo breed mogelijk te maken, overal een fietspad of -strook - in een voor auto's éénrichtingsstraat zelf in beide richtingen - te voorzien, de parkeermogelijkheden mogen ook niet vergeten worden,.... tot dat twee (gewone) auto's - ik spreek nog niet van bestelwagens, bussen of vrachtwagens, elkaar ternauwernood kunnen kruisen, als de spiegels het al overleven. Om de snelheid te remmen of om de autobestuurder te kl.... Dat lijkt tegenwoordig normaal te zijn, dat zal de norm worden. Kruispunten worden (her)aangelegd, meestal terecht, maar soms lijkt het zonder rekening te houden met 'de draai' van een auto - te verwaarlozen meestal - maar die van een autobus of een vrachtwagen.... Waardoor men - het kan niet anders - op het rijvak van de tegenligger moet... Veilig? Ik denk het niet.

Ik ben aan het zagen, zeuren, ... ik weet het. Dezer dagen rijdt mijn dochter - woensdag rijexamen, duimen maar - met mij rond, extra oefenen. Daardoor zie ik zaken, merk ik dingen op, die je aan het stuur eigenlijk minder opvallen - omdat je er bijna dagelijks passeert, die je 'gewoon, normaal' lijken. Hoe sommige verkeersborden geplaatst zijn of juist niet... Hoe situaties, kruispunten plots aangepast blijken, zonder waarschuwing. Hoe mede-automobilisten hun wagen parkeren, achterlaten op elk mogelijk hoekje, de zichtbaarheid voor de andere weggebruikers totaal ontnemend. De verkeersveiligheid bevordert het toch niet. Kortom, we zijn met zijn allen in fout, we moeten allemaal - maar zeker ook de diverse overheden - ons gezond verstand gebruiken om het verkeer veiliger te maken, om het aantal verkeersdoden te verminderen.

Een tien jaar geleden zong een zekere Mister John 'Potverdekke, I'm proud to be a Belgian'. Als hij nu een nieuwe versie moest uitbrengen, een cd'tje zou niet volstaan.... Geef toe, we maken ons toch meer dan eens belachelijk. Is het niet politiek, dan juridisch. Meer dan eens is ons landje - wat velen soms nog niet eens weten liggen op de wereldbol - toch het 'uitlachertje van de week'. Helaas.

Neem nu de onlangs afgelopen klimaattop in Parijs. Heel de wereld probeerde er een akkoord te bereiken om de opwarming van onze planeet binnen de perken te houden. Wat deed België? Intern ruziemaken. Over welk gewest hoeveel 'uitstoot' moet inleveren, over hoeveel dat moet, mag kosten. Wie daarvoor moet opdraaien, enzovoort. België is een minuscule vlek op de aardkloot, maar toch moeten er vier - als ik me niet vergis, niet mistel - instanties, ministers of staatssecretarissen, hun zegje kunnen doen. Proud to be a Belgian?

Juridisch scoren we ook hoog (sic). Krabben u en ik geregeld in het haar na het horen van één of andere beslissing van de rechtbank, van het parket, van de onderzoeksrechter. Tuurlijk ken ik de finesse van de zaak niet, maar op zijn minst fronsten de wenkbrauwen in de regio toen we hoorden dat de onderzoeksrechter twee verdachten van zedenfeiten in Geraardsbergen - op een vrouw, in 'bijzijn' van haar 7-jarig dochtertje (!) ... - snel vrijliet, zij het onder strenge voorwaarden.  Proud to be a Belgian?

Terrorisme, het onderzoek na de aanslagen in Parijs. Plots dreigingsniveau 4 in Brussel, hoger kan niet. Gevraagde en gekregen mediastilte, katten op Twitter en Facebook in de plaats. Nu, enkele weken later, blijkt plots dat er wel dreiging was, dat er vermoedens waren over schuilplaatsen van voortvluchtigen, mededaders of bedenkers van het bloedbad in Parijs. Maar na 9 uur 's avonds en voor 5 uur 's morgens...... mag je geen huiszoeking doen, niet binnenvallen.  Ook niet in zulke gevallen. Verdachte is wellicht gevlucht, in een kast, horen we nu. Verdachte die eerder aan de grens gecontroleerd werd, maar zijn gegevens zaten een kwartiertje (sic) te laat in de computer. Proud to be a Belgian?

Gelukkig hebben we nog de Rode Duivels, nummer één in de wereld. We zijn het beste voetballand, neh. Dat neemt niemand ons nog af dit jaar. Hopelijk kunnen ze dat ook in 2016 waarmaken, op het EK in Frankrijk. Dan kunnen we met zijn allen toch (een beetje) trots zijn Belg te zijn.