Stil word je, heel stil als een goede kennis, een vriend, je vertelt dat zijn zoon - nog geen dertig, zelf al vader - ALS, Amyotrofe laterale sclerose zoals dat officieel en wetenschappelijk heet, heeft. Dan sta je daar met je mond vol tanden....

Helaas, elk huisje heeft zijn kruisje. In elke familie, in elk gezin, in deze tijd blijkbaar meer dan vroeger - of we denken dat toch, we voelen het zo aan. Is het niet die verdomde vieze K-ziekte, dan is het wel iets anders. Dokters plakken er wel een naam, een etiket op; zelf weten we eigenlijk van niets. Alleen dat het niet gezond is, dat het onrustwekkend is, kan zijn, kan worden.

En iedereen kan (helaas) slachtoffer zijn, worden. Staken we het een halve eeuw soms nog op ongezonde werkomstandigheden (bv. de koolmijnen), slechte persoonlijke hygiëne, of ik weet niet wat, in deze moderne tijd zou dat geen rol meer mogen spelen. Denk ik zo. Helaas, onterecht. Ziektes allerhande - kankervormen, ALS, chronisch vermoeidheidssyndroom, ..... - slaan toe, waar en bij wie ze willen. Dan mogen we ons in onze Westerse wereld nog zo inspannen, nog zo 'gezond' proberen te leven. Dan mogen we nog de beste geneesheren tot onzer beschikking hebben, als ze 'hierboven' - schrijft een atheïst - het koordje doorknippen....

Stop nu met al dat pessimisme, leg ik mezelf op. Laten we proberen - zelf slachtoffer of een familielid, vriend, kennis,.... - hoopvol naar de toekomst te blijven kijken. Laten we familie, vrienden, kennissen steunen om hun geliefden bij te staan. En laat ons vooral duimen/bidden voor de zieken. En hopen dat de geneeskunde weer een stap(je) verder geraakt.