Vanavond, zo rond half elf, weten we het. Dan wordt bekend wie de voetbaljournalisten, ex-winnaars en co de beste voetballer op de Belgische velden in 2015 vonden. Een speler van AA Gent gaat die Gouden Schoen krijgen, denkt iedereen. Ja toch?

Ze zouden het verdienen de Buffalo's, zeker weten. Landskampioen en in de Champions League doorgestoten. Chapeau. Maar wie moet hem dan krijgen? Wie stak in dat sterk collectief er bovenuit? Kums, Sels, Depoitre, Milicevic, Dejaegere of... ? Gaan ze elkaar geen punten afsnoepen? Zodat een totaal onverwachte outsider met het been - de Schoen dus - gaat lopen? Want die journalisten - ik voel me nog altijd één en kan het dus weten - zijn (soms) rare vogels. Volgen soms één ploeg van 's morgens tot 's avonds, zien enkel de matchen van die ploeg en durven dan soms ook eigenzinnig namen invullen op een stembulletin. Dus een verrassing is niet uitgesloten, nooit. Vraag dat maar eens aan Lorenzo Staelens.... Ooit topfavoriet, niemand anders kon hem winnen. Dacht de hele (Belgische media-)wereld. In 1999 werd dat foutje (sic) rechtgezet.... en moest een helikopter uitrukken om de Lorre op het podium te krijgen.

De stemmen van de twee stemrondes worden vandaag geteld, dus alles wat u de voorbije dagen las waren louter speculaties. Niemand weet op dit ogenblik wie de laureaat zal zijn. Zo een (half)uurtje voor u het op tv zult zien, weten de stemmentellers het pas. Dat is al jaren de gewoonte, sinds de laureaat in een tv-uitzending bekendgemaakt wordt. Daarvoor was het allemaal kleinschaliger, lagen eigenlijk alleen de voetbaljournalisten van Het Laatste Nieuws, de organiserende krant, er echt wakker van. Moesten ze de wacht houden aan de telefoon en dan vlug-vlug de uiteindelijke winnaar gaan oppikken, thuis of op training, en naar Brussel voeren. Voor de foto, voor een glaasje. Ik heb mijn vader vaak zien ijsberen in de living, wachtend op het seintje. U heeft ze wellicht ook in uw geheugen opgeslagen, die beelden van de kleine Kim Clijsters: juichend omdat vader Lei winnaar werd en zij een tennisveld zou krijgen in de tuin.... Mijn vader, voetbaljournalist voor HLN, was die dag de chauffeur voor Lei. Als er een hemel bestaat, kunnen ze er daar nu beiden nog eens over praten.