Aan al mijn vrienden, aan de inwoners van Erembodegem (en bij uitbreiding Aalst), aan alle volgers van mijn (on)zin-blog, aan kennissen, familie..... Kortom aan iedereen: de beste wensen voor 2017. Mijn nieuwjaarsbrief kan je hieronder lezen, als je zin hebt.

Voor de inwoners van 'mijn dorp' Erembodegem: dat we de aankomende werken aan de Hogeweg, later Keppestraat en Rooms-Hofstraat goed verteren. Wellicht met het nodige gevloek, de bijhorende overlast, maar in de hoop dat het beter wordt. Dat het aangekondigde 'Masterplan' voor Erembodegem ook echt een succes wordt - ik wacht vol ongeduld op de ideeën, de plannen - zodat het hier echt leefbaar wordt.

Voor onze politici wens ik een dosis gezond verstand, bij sommigen (velen?) echt nodig. Stop met palaveren, zeveren over in mijn ogen onbenullige dingen, maar maak eindelijk werk van zaken waar de gewone man echt wakker van ligt: veiligheid, zijn centjes, zijn (pensioen)toekomst en de toekomst van zijn (klein)kinderen. Referenda (o.a. Groot-Brittannië) en verkiezingen (o.a Trump) moeten jullie toch al wakker geschud hebben?

Voor allen die vechten tegen een ernstige ziekte en voor hun familie en vrienden: de nodige sterkte, de moed die nodig is om te overleven, of als het niet anders kan mooi afscheid te nemen.

Voor mijn dochter evenveel succes met de studies als in 2016. Ik weet dat je er voor werkt, ik hoop dat het resultaat oplevert - zoals vorig academiejaar. Toen heb je papa echt blij gemaakt, was ik echt trots. Voor de rest duim ik voor een goede gezondheid, toffe vrienden en vriendinnen.

Voor mijn (heel lieve) vriendin dat we na de verbouwing, de verhuis, de laatste loodjes ook tot een goed einde brengen. Nog even op de tanden bijten zeker?

Voor mij persoonlijk: terug werk, of op zijn minstens zinvollere afwijzingen dan 'uw profiel voldoet niet' (lees u bent te oud....).  Zodat ik terug moed schep om te blijven zoeken naar een nieuwe job. En werkgevers, het is niet omdat ik 50-plus ben, dat ik oud ben; het is niet omdat ik 28 jaar bij dezelfde firma actief was, dat ik niet flexibel ben, niet wil (bij)leren, iets nieuws ontdekken.

En tenslotte ook een wens voor onze vondeling, Lowieke. Gevonden aan het station begin oktober, nu zich meer en meer thuisvoelend. Een kat mag dan zogezegd negen levens hebben, ik weet niet hoeveel je er al hebt opgebruikt. Dus nu je op avontuur trekt op het dak, wees voorzichtig. Ik wil je niet kwijt, ik zou je gespin, je gehos, je zottigheid echt missen.

Beste wensen allemaal.

Yes, het lukt. Lowieke op 'de grond houden' dat pakt niet meer, miauw. Ik heb een ontsnappingsroute ontdekt, tot (min of meer) wanhoop van mijn baasjes.

Oh, ik was (probeerde het toch) braaf in het begin, zo content dat ik aan het station van Erembodegem gered werd, een thuis kreeg. Krabben aan zetels, stoelen en zo, dat hadden/hebben ze niet zo graag, maar sorry ik kan het niet laten. Al begint die krabpaal me af en toe toch te interesseren.... Maar voor de rest, ben ik echt tevreden: koekjes, eten en drinken op tijd en stond (meer dan genoeg) en daarnaast het nodige 'geflos' - als ik goesting heb, hé.

Een dikke twee maand en half ben ik er nu. Het buiten lopen beperkte zich tot het terras - één hoog, vooral als baasje een sigaretje ging roken. Was het op, liep ik mee binnen. In het begin toch. Op de duur bleef ik al wat langer buiten, kroop ik op of onder de tuinstoelen, wat langer genieten van de goede lucht. Maar net nu, voor de mensen-feestdagen, heb ik iets ontdekt, miauw. Ik kan nog hoger, moet alleen een beetje durven. En dat doe ik. Ik klauter dus over de terrasafsluiting, wurm me tot op het dak, en ik zit meteen een heel stuk hoger - sorry baasjes. Hihiauw. Dat de vogeltjes maar beginnen op te passen, ik kom dichter. Voorlopig ben ik nog tevreden met een stukje gevonden isolatie, maar straks..... Miauw.

Beste wensen van Lowieke voor 2017.

Jaaaaaaaaaaaaaa, ik heb het gevonden. Katten overal lees deze tip van Lowieke. Het levert een vloek op, maar het is efficiënt. Echt waar. Miauw, hihihi.

Blijven je baasjes wat te lang slapen volgens jou, moet je te lang wachten op een nieuwe portie eten of vers water? Ik heb er iets op gevonden, bij mijn baasje werkt het tenminste. Die mensen hebben toch echt een heel ander levensritme dan wij katten. Als ik wil spelen, rondlopen, als een 'paardje' huppelen, zijn ze te moe of nog niet wakker genoeg om mee te doen. Luieriken zijn het. Miauw.

Maar nu heb ik het gevonden, mihiiiauw. Springen op bed, tussen baasjes inkruipen en luid spinnen, het hielp allemaal niet. Tot vorig weekend.... Deken was een beetje opgeschoven, voetjes lagen bloot.... Met mijn nageltjes voorzichtig aan de onderkant van een voet..... Het zal niet veel langer dan een seconde geduurd hebben, of baasje - die dit nu aan het tikken is - vloekte, sprong recht. En even later had Lowieke dus een gevuld schaaltje om te smullen. Miauw.

Het is een lieverd, net als bazinneke. Mijn kapoenenstreken worden met de mantel der liefde bedekt, meestal toch. Oké, soms krijg ik een vloek te horen, af en toe een kussentje mijn richting uit - ik krab nu eenmaal graag en niet altijd aan de aangekochte krabpaal..... - maar al bij al ben ik echt tevreden dat bazinneke mij aan het station van Erembodegem gevonden heeft. Nu heb ik een leuke thuis en word ik verwend. Dankmiauw.

Elke dag leer ik, Lowieke, bij, ontdek ik nieuwe dingen. De ene al raarder, gekker dan de andere. Mensen zijn toch rare wezens, hebben gekke toestellen en zaken in huis. En dat moet allemaal in mijn kattenverstand. Miauw.

Neem nu die robotstofzuiger vorige week. Lag ik net rustig een dutje te doen op de mat, zet bazinneke dat onding aan. Tuurlijk verschoot ik, ik verstopte me direct onder het bed. Kwam dat lawaaierig spul daar toch ook niet kuisen zeker. Me dan maar veilig in de gang achter een muurtje verstopt, waar ik alles goed in het oog kon houden. En eigenlijk was hij toch niet zo stout die stofzuiger, een balletje dat ik al een tijdje kwijt was, kreeg ik terug. Dank, miauw.

Mensen gaan binnenkort blijkbaar feesten. Kerstmis heet dat, heb ik begrepen. Dus staan er allerlei rare beesten en lichtjes in huis. Ik blijf er braaf af, tot tevredenheid van de baasjes. Maar die bloemstukjes op tafel..... Eerst pikte ik alleen maar de paarse bloemetjes, maar die twee glinsterende vlinders staken mijn ogen uit. En ik heb ze kunnen pakken, mihihihiauw. Maar lekker waren ze allerminst, wist ik veel dat het geen echte beestjes waren. Dat vogeltje zal dus ook wel namaak zijn.....

De tijd vliegt snel, ook voor een kat. Al twee maanden ben ik nu 'thuis', gered van een zwerversbestaan aan het station van Erembodegem. Bedankt baasjes, een dikke miauw van Lowieke.

Zie je dat tekeningske bij dit stukje blog? Het lijkt wel voorbestemd. Oudste neef van baasje tekende dat jaren geleden, ik trek er toch een beetje op, niet? Zelf zal baasje nooit gedacht, nooit verwacht hebben dat hij ooit een kapoen zoals ik in huis zou halen. Maar toch. Waarvoor dank, miauw. Ik ben hier echt met mijn kattengat in de boter gevallen. Ze proberen me te verwennen met kattenkoekjes en ander lekkers, kommetje water wordt steeds mooi op tijd aangevuld of ververst. Verstopplaatsjes zijn er ook genoeg, ik kan ze nog steeds laten verschieten, hihi.

Alleen hun slaapritme ben ik nog niet gewoon. Ik ben een vroege vogel, maar dan liggen zij nog te ronken. Wat naar hun tenen onder het deken graaien helpt niet om ze wakker te krijgen. Dan spring ik maar wat op het bed, wurm me tussen hen in en hoop hen met mijn luid gespin uit dromenland te halen. En soms lukt dat, miauw, heel soms. Dan wil ik, na een potje eten, spelen, rondrennen. Maar echt veel energie zit er op dat moment nog niet in bij hen. Eerst wat koffie hebben ze nodig. Ondertussen heb ik al een paar keer de trap op- en af gerend, ben ik op het terras - toch koud deze week - een kijkje gaan nemen. En zo tegen de middag is het mijne toer om te rusten, net als baasjes 'wakker' zijn. Toch raar hé, zo een mens. Miauw.

Vandaag in de krant - als je het echt wil weten Het Laatste Nieuws - drie artikels die me echt 'pakten'. Emotioneel raak, goed - zelfs schitterend - neergepend. Chapeau voor de schrijvers, voor de eindredacteurs. Echt waar. Tussen alle miserie (ontslagen, aanslagen, politiek gekibbel....) door, een verademing.

Eerst was er dat verhaal van dat meisje dat haar zusje ongeveer een jaar geleden verloor in een ongeval met vluchtmisdrijf. Het proces komt dezer dagen voor en ze wil haar leed, haar verlies, haar emoties nu van zich afschrijven. Allé proberen. Sereen werd haar leed weergegeven, met daarnaast een eerste blik op haar blog. Een blog die het lezen waard wordt, denk ik. En die voor veel mensen, 'soortgenoten' in een zelfde situatie nuttig kan zijn, op termijn helend kan werken. Ik hoop het uit de grond van mijn hart.

Dan was er het verhaal van een voor het leven gehandicapte dochter van een BV. Bijna 17 is ze nu, maar wat een madam!!! Ze weet duidelijk wat ze wil, en vooral niet wil. Voor de rest van haar leven tot een rolstoel veroordeeld helaas, maar volwassener overkomend als veel van haar 'gezonde' levensgenoten. Echt, ik hoop dat alles 'slim', goed komt. Dat ze - zoals ze zelf wil - snel op haar eigen 'benen' kan staan. En dat ze het geluk vindt, dat ze verdient.

Tenslotte kreeg ik het moeilijk bij het 'Levensverhaal' van een (bijna-)vijftiger, helaas voor zijn vrienden en familie overleden. Zijn leven werd neergepend en door mij gelezen alsof ik het zelf meemaakte. Ik weet dat ik jaren geleden op een redactievergadering nog mijn lof over de schrijver van die vrijdagse rubriek uitsprak, nu was het zeker raak. Chapeau.

Het zal wel aan mij liggen, ik ben - naar buiten toe natuurlijk zelden of nooit - een gevoelige jongen. Bleitfims, ontroerende verhalen.... en ik heb prijs: traantjes, 'snutten', krop in de keel. Zulke verhalen pakken me, echt waar. En tussen alle onrechtverhalen, politiek gekonkelfoes en dergelijke door, op één of andere manier toch een verademing. Voor mij alleszins.

Het is soms raar, heel raar. Je ziet iemand binnenkomen in een café en je begint te denken. Is hij het of niet? Nee, het kan niet want.... Of toch? En dan vraag je het - na een tijd - gewoon: 'Ben jij....'

Tien jaar geleden ongeveer vertrok hij. Met zijn geliefde naar het zuiden van Frankrijk, aan de voet van de Pyreneeën. Voor een B&B, met restaurant - want zij kon koken, had ervaring. Vraagtekens bij mij, bij andere collega's op de krant. Want we kenden 'onze reus' enkel als fotograaf: zou dat wel goed aflopen? Ja dus (en dat weet ik van mensen die er geweest zijn, gelogeerd of aan tafel aangeschoven), maar aan alles komt een eind. Als er (klein)kinderen zijn in België....

Gisteren zag ik een kalende reus - met alle respect hé - binnenstappen voor een koffie in een cafeetje op de plesj in Erembodegem. Was druk in 'gesprek' met anderen, keek eens achterom en dacht: 'Nee, dat kan niet.' Vandaag komt hij weer een koffietje drinken en toen ik buitenging voor een sigaretje kon ik het niet laten. 'Sorry, ben jij....?' Ja dus. En wat zegt hij? 'Ik moest naar hier komen, en kende eigenlijk niemand in deze gemeente. Behalve...' Bestaat toeval?

Effe een toffe babbel gehad, paar herinneringen opgehaald, wat geklaagd over hoe goed het vroeger allemaal wel was en nu niet meer...., over hoe het in de (pers)wereld allemaal veranderd is. Als hij eerstdaags nog in Erembodegem klanten ronselt voor het energiebedrijf waarvoor hij nu werkt en we komen elkaar tegen....Dan praten we verder CLZ (voor de insiders, zijn kenletters destijds.....)

Raar dagje vandaag, miauw. Ik was een beetje opgesloten, mocht niet rondcrossen zoals gewoonlijk. Nee, ik, Lowieke, was niet echt content.

Werken aan de voortuin, blijkbaar. Voorbereiding op een oprit. Om in de toekomst de modder buiten te houden. Schijnt. En die werkmannen laten de voordeur openstaan, op een kiertje. Om stroom te kunnen pakken, om te kunnen slijpen indien nodig. En dus mag ik de trap niet meer op en neer crossen, mi'snik'aauw. Want de baasjes zijn bang dat ik ontsnap, dat ik buiten op straat - soms een echte 'snelweg' - op verkenning zou gaan. Tot aan de deur, dat mag ik nog, maar dan.....

Dus werd de 'living' afgesloten, met een schuifdeur - toch een raar systeem, mijn kattenverstand kan er niet echt bij. Gelukkig scheen het zonnetje, was het niet koud, en zo stond de terrasdeur toch op een kattenkiertje, kon ik buiten een luchtje scheppen, naar de schaapjes en vogels kijken, naar de insecten happen - echt lekker zijn die toch niet.... En nu die werkers weg zijn, mag ik weer rondcrossen, joepie. Maar het zonneke op het terras, één hoog, is niet te kloppen voorlopig. Ik zal vannacht mijn schade wel inhalen, mijn meterkers lopen. Miauw.

Eind september blogde ik het al: ik ga positief proberen blijven. 't Is moeilijk, het is soms echt op de tanden bijten, maar ik probeer het. Hier op deze (on)zin, en op Facebook. En nu ook.

Ik lees het ook - in kranten, op Facebook -, ik hoor en zie het op verschillende mediakanalen. En ik maak me ook kwaad, telkens weer. Over het aan de laars lappen van verkeersregels, over sluikstorten, over werken, over burenlawaai, over ruzies allerhande. En ja, ik kan me soms ook ergeren aan de reacties op FB daarover, al begrijp ik ze soms (dikwijls) ook wel. Maar eigenlijk is het toch simpel, denk ik dan in al mijn naïviteit: heb gewoon respect voor elkaar en voor je omgeving.

Wegenwerken zijn in ons landje een noodzakelijk kwaad, zorgen voor (veel) hinder. Normaal worden er afspraken gemaakt, omleidingen voorzien. Niet leuk, akkoord, maar nodig. Willen we ons dan met zijn allen daar dan ook aan houden? Een extra vloekje per dag kan er nog wel bij. Maar maak het niet nog extra onveiliger door te snel te rijden, 'verboden richting' te negeren, en noem maar op. Helaas zie ik het hier in 'mijn' Erembodegem ook dagelijks gebeuren, of lees ik het op FB.

Nog zo een kwaal van de hedendaagse maatschappij: sluikstorten. Is het nu echt zo moeilijk om je blikje, je flesje, je papiertjes in een vuilbak te gooien? Akkoord, er mogen er misschien meer geplaatst worden, ze mogen wellicht ook beter en regelmatiger geledigd worden - zowel in de gemeentes als langs de snelwegen (de parkings dus) - maar dat is geen reden om zo een tien meter voor een vuilbak je vuil achter te laten..... Zet het dan minstens daar, niet?

Och, ik ben aan het zagen, aan het 'kreften', 'memmen' of hoe u het ook wilt noemen. Ik vind gewoon dat we meer respect moeten hebben. Respect voor elkaar, respect voor de werkers-op-de-baan (vuilnisophalers, postbodes, wegenwerkers, en ga zo maar door), respect voor de buur - welke kleur of geloof dan ook. Zou het niet beter en 'plezanter' zijn voor jan en alleman?

Sorry, miauw. Met wat vertraging mijne update op de blog van baasje. Maar ik ben een beetje ziek geweest en was niet echt in 'de mood' om mijn verhaaltje te vertellen.

Ja baasjes waren toch een beetje ongerust. Eten, of het nu een kattenpotteke was of  'van het vuur', ik bleef eraf. Ik rook wel eens, proefde een heel klein beetje....Maar nee. De droge kattenbrokjes die gingen nog wel binnen, drinken ook geen probleem. Tot eergisteren. Dan heeft mijn maagje, hebben mijn darmpjes het 'obstakel' verwijderd. En mocht bazinneke opkuisen..... Sorry. Maar ik voel me weer happy.

Dat probleempje met de spijsvertering heeft me echter niet veel tegengehouden hoor. Integendeel. Ik ben bijgetraind. Tot grote vreugde - lees ergernis dus - van de baasjes. Ik spring nu al zonder tussenstop (stoel, zetel,....) op tafel, keukenaanrecht - aan de 'pompbak' gaan drinken, toch oh zo leuk - bureau, de meeste kasten..... Ik probeer dan wel voorzichtig te zijn, te blijven.... Maar van de bloemstukjes kan ik niet afblijven, mihihiauw. Eergisteren had ik er zelf een dennenappel tussenuit gevist.... En dan willen de baasjes mij nog naar 'mijn' domein - krabpaal, 'zeteltje' - verwijzen, elders liggen is toch zoveel leuker. Miauw

Miauw. Ik, Lowieke, krijg concurrentie in Erembodegem. En eerlijk, ik ben een beetje jaloers. Zelf mijn baasje doet al mee op 'Ge zetj van Erembodegem....'. Kijk maar naar de foto die hij nu op zijn blog zet.

Oké, het is de kat van de pastoor. So what? Is die meer omdat ze buiten kan en mag rondlopen? Bijna dagelijks komt die snoodaard op Facebook, om weer ergens te bedelen om eten, om zich ergens te warmen. En dan vragen de mensen zich op dat internetgedoe af of iemand die kat herkent? Ik mag niet buiten van mijn baasjes, die me aan het station van Erembodegem gevonden hebben. Ja, eventjes luchtje scheppen op het terras, één hoog, naar de vogeltjes en de schapen in de wei kijken, dat wel. Maar in dat gras gaan wandelen, op verkenning trekken..... Snif, nog niet voor mij.

Maar trek ik me dat aan? Niet echt. Als de voordeur opengaat, kan ik wellicht ontsnappen. Maar waarom? Ik zit lekker warm binnen, krijg lekker eten - die weegschaal wil ik niet meer zien. Ik kan de baasjes op de zenuwen werken - moeten ze maar geen kunstbloemstukjes op tafel zetten, echt leuk speelgoed. Als zij willen slapen ben ik wakker, kan ik op hun bed jacht maken op tenen en vingers. En speelgoed is er genoeg, al speel ik nog liever met een prop papier dan met die balletjes.... Maar een bloemetje plukken..... daar gaat niets boven. Hihimiauw.

Een goed jaar geleden - op 4 november 2015 - schreef ik op mijn blog voor het eerst over het 'Masterplan Erembodegem'. Een initiatief van 't stad, vier buro's mochten hun ideeën spuien, kenbaar maken. Tegen de zomer 2016 gingen we er meer over horen.... Ik heb nog niets vernomen, u wel?

De sporthal aan Schotte zou begin december officieel geopend worden, we krijgen er ook een klimtoren bij. De werken aan de Hogeweg zijn begonnen, andere projecten staan op stapel. Ondertussen is het - bij mijn weten toch - windstil over het Masterplan Erembodegem. Met toch wat luister aangekondigd door 'het stadhuis', zelf door een kandidaat-buro in het voorjaar aangesproken op een terrasje op de Plesj en mijn gedacht mogen zeggen. Maar sindsdien? Niets meer gehoord.

Is dat Masterplan in de koelkast gestoken? Mogen de (gewone) inwoners niets weten? Passen al die werken - gedaan of nog niet - in het geheel? Een oproep aan de Erembodegemse politici, van welke partij ook, om de bevolking - uw potentiële kiezers dus - op de hoogte te houden, te informeren. Ik zal u dankbaar zijn, ik denk dat ik niet alleen ben.

Toch een zalig weertje hé. Ik, Lowieke, een vondelingkatje, kan er ook van genieten. Met dank aan de baasjes, die ik soms wel op de zenuwen werk. Hihimiauw.

Ik ben geen dommerikske, ik hoor ze ook wel praten over hoe het vroeger in deze tijd van het jaar kon vriezen, dat er zelfs sneeuw lag op het kerkhof als ze hun dierbaren gingen herdenken op Allerheiligen. Wat dat ook mag zijn, ik ben maar een katerke-geweest hé. Maar nu, buikske volgegeten, genieten in de zon, kijken naar de schaapjes - zijn die nu aan het vechten of..... - in de wei, vanop mijn 'troon', het terrasje één hoog. De vogeltjes in de gaten houden, ze blijven ver weg, ik kan er niet aan. En die lieveheerbeestjes... echt lekker zijn ze niet, dus ik probeer ze niet meer te pakken - was ook moeilijk hoor!!!! Soms ben ik die zonnestraaltjes wat beu, en verstop ik me. Onder de stoelen, of sluip ik terug naar binnen, waar er verstopplaatsjes genoeg zijn.

Daar net heb ik wat moeten werken.... Allé baasje wou fotookes van mij pakken, maar hij kan er niks van - hihi. Dus bazinneke is komen helpen en heeft er enkelen op internet gezet. Als baasje niet echt een computerkluns is, vind je ook bij dit stukje een beeldje van mij. Tot miauws................

Ik kom nog eens piepen, eigenlijk miauwen. Op het blogje van mijn baasje. Om te vertellen hoe het met mij, Lowieke, - een vondelingske dus, ondertussen katertje-geweest - gaat, hoe ik mijn baasjes soms erger.

Meer en meer ontdek ik, meer en meer durf ik ietske extra. Soms tot ergernis van de baasjes, of anders zorgt mijn gedrag voor wat extra hartslag bij hun. Hihihi. Maar ik zie ze graag hoor: ik ga regelmatig flossen, om aaitjes, strelingen bedelen, rustig spinnend tussen hen inliggen, hun tenen of vingers proberen te pakken...... in de hoop dat ze mijn deugnietenstreken door de vingers willen zien. Ik kan maar proberen he, miauw. En, op wat vloekjes na, het lukt...........

Een zaak moet ik toegeven, verhongeren ga ik hier zeker niet. Als bazinneke 's morgens vroeg moet vertrekken, loop ik - op haar weg naar badkamer of koffiezet - meteen voor haar voeten, in de hoop van.... En snel heb ik prijs: bordje met njamnjam.... Als baasje tijdje later opstaat, probeer ik het opnieuw. Maar ze hebben blijkbaar afgesproken, het lukt geen tweede keer. Al heb ik ook al een ander trukske gevonden, ssst. Zoon van bazinneke woont beneden met vriendin, en ze zien me ook graag - hihihi. Dus ik ga daar ook wel eens op bezoek..... En ik krijg er ook wel eens iets.... En dan kan ik ook kieskeurig zijn. Vorig weekend stond er zo bij de baasjes vis op het menu, en ik kreeg ook wat, net zoals eerder kalkoen, kip of..... Maar nee, dat gebakken visje was mijn ding niet. Raar voor een kat? Misschien wel.

Oef. Al een paar keer geluk gehad. Ik ben jong en nog wild, ik voel me meer en meer thuis, zoek grenzen op. Soms tot ergernis van mijn baasjes. Maar ik, Lowieke, voel me happy.

Ja, soms vloeken ze op mij, soms krijg ik een luide, verwittigende 'neen' te horen. Maar toch probeer ik het, hihi. Op de tafeltjes of kastjes springen waar de vazen staan, al dan niet met bloemen. En ja, soms volgt een 'bang'.... Maar tot nu toe zonder scherven, goed materiaal denk ik dan. Maar de baasjes zijn niet zo blij, die kijken eens vies, laten een vloek horen om even later te zuchten: 'Oef, geen scherven.' Sorry, maar ik probeer maar uit hé.

Ook al opgemerkt. Als ik een tijdje heel stil ben, dan beginnen ze me te zoeken. En ik heb al verstopplaatsjes gevonden hoor. Onder de kast - daar kunnen ze toch niet aan mij -, achter de keukenvuilbak - redelijk snel gevonden, snif - en zo zijn er nog een paar, die ik nog even geheim hou - wegens nog niet ontdekt.... Ook een leuk spelletje, voor mij toch: stilletjes in een hoekje liggen en als één van de baasjes passeert.... Van tevredenheid over hun reactie cross ik het appartement enkele keren heen en weer.

Niet zo leuk, de regen. Baasje rookt graag een sigaretje op het terras, binnen mag niet hé. Maar met die nattigheid houdt hij zich een beetje in, allé hij probeert toch. Schuifraam gaat open - ik snap dat nog altijd niet, het gaat mijn kattenverstand te boven - en dan wil ik ook wel eens gaan kijken. Naar de schaapjes in de wei, de vogeltjes, de blaadjes aan de bomen, die wiegen in de wind. Maar op dat terras maak ik mijn pootjes nat. En dat vind ik niet zo leuk, dat is extra was-werk voor mij.

Hallo, mag ik me even voorstellen? Ik ben Lowie - die naam hebben mijn 'baasjes' me gegeven. Ik ben (was eigenlijk) een katertje van zo een maand of vijf-zes. En ik mag op de blog van mijn baasje mijn avonturen kwijt.

Ik ben een beetje een gelukzak, denk ik toch. Aan het station van Erembodegem zat ik eenzaam rond te dolen, tot vorige week maandag. Ik betrouwde het eerst niet echt, huidig baasje kwam naar me zoeken maar ik verstopte me goed (hihi). Maar toen 'bazinneke' na het werk terug kwam met de trein en toch nog naar mij kwam zoeken.... Nee, direct wou ik niet mee, maar dan bedacht ik me. Niet direct in haar armen springen, niet direct in die trolley kruipen, maar stilletjes toch hopen dat ze me niet zou achterlaten. Dat deed ze niet, joepie.

Nu ben ik al zo een tiental dagen bij mijn 'baasjes', krijg ik eten en drinken, willen ze met me spelen, kortom ik ben 'met mijn kattengat in de boter' gevallen. Tja, een kattenwoordenboek kunnen ze wel nog gebruiken, ze begrijpen niet alles wat ik wil miauwen, maar klagen mag ik niet. Al was ik niet zo blij toen ze me een nachtje bij de veearts lieten slapen: ik zal kattinnekes niet meer aan kitten kunnen helpen, sorry. Maar voor de rest zijn ze heel bezorgd, te bezorgd soms. Ik kijk nu eenmaal graag op dat terras - één hoog - naar beneden, ik durf al met twee pootjes over de 'leuning', maar dan is er paniek, zeker bij baasje. Dat ik zo hoog zou durven springen....

Och, ze hebben het beste met mij voor. En als ik met wat spinnen, wat kopjes-geven mijn dankbaarheid kan betonen......

Nog maar twee dagen is hij bij ons, maar de kapoen heeft mijn hart al gestolen. Welkom Lowieke, we gaan proberen je een leuk kattenleven te bezorgen.

Maandagmorgen berichtje van vriendin. Of ik aan het station van Erembodegem niet eens wou gaan kijken, ze had daar een klein tijgertje zien rondlopen en klagend horen miauwen, aan de overkant. Het perron afgelopen, gekeken tussen de struiken, op de parking aan de auto's: geen kat te zien. 's Avonds komt vriendin thuis, was ook nog eens gaan piepen en..... inderdaad het prutske op vier poten had ze gevonden. En kwam gewillig mee. Bleek een katertje te zijn, de naam Lowie (of Louis, over de schrijfwijze hebben we ons nog niet uitgesproken) was snel gegeven.

Lowieke bleek een nieuwsgierig beestje, trok direct op verkenning uit op het appartement. Kwam ook geregeld aandacht vragen, wou gestreeld worden. Potje water werd aangevallen, evenals een plas op het terras. Kattenkorrels werden gretig binnengeschrokt. En later werd de rap-rap geïmproviseerde kattenbak - snel de nodige korrels daarvoor gaan kopen - ook gebruikt waarvoor hij dient. Het voorziene slaapplaatsje? Daar had, heeft Lowieke nog geen oog voor. Nee, 's avonds kroop hij op het grote bed tussen ons in, luid spinnend en om aaikes bedelend. Het werd een bijna slapeloze nacht voor ons, maar kom.

Gisteren dan nog wat inkopen: een echte kattenbak, een krabpaal, wat speelgoedjes voor de kleine kapoen. Die zich echt lijkt thuis te voelen. En terwijl ik dit zit te tikken, ligt te maffen. Op ons bed. Vannacht heeft hij duidelijk gespeeld met één van de speelgoedmuisjes, maar eigenlijk heb ik Lowieke voor de rest bijna niet gezien of gehoord, ik heb goed geslapen. Zou hij doorhebben dat mensen dat 's nachts willen doen?

Och, het is een schat, een hartendief. Welkom Lowieke.

Begrijp me niet verkeerd alsjeblieft. Maar ik vraag me toch iets af. Haalden we in onze jonge tijd, onze lagere-school-jaren, ook zo veel decibels tijdens speeltijden? Gewoon een vraagje hé.

Nee, ik heb niets tegen spelende kinderen, verre van. Ik juich het zelf toe, het is toch beter dan achter een computer te zitten of met de gsm pokemons te gaan vangen?  Nee? Even stoom afblazen, met een bal spelen, tikkertje of ik weet niet welk ander spelletje op de speelplaats: moet kunnen. 's Avonds thuiskomen en - voor of na het huiswerk - sportief bezig zijn, al dan niet in clubverband: ik moedig het aan.

Even (ver) terug in de tijd, zo een veertig jaar geleden, op het 'Hollandsveld' in Hasselt, de Sint-Martinuswijk, vlakbij de Salvatorkliniek. Thuiskomen (per fiets...) van school, boekentas in een hoek smijtend en buiten naar het 'pleintje'. Om toch maar bij de eersten te zijn. Met jassen, truien of zo werden de goalen gemaakt, wie eerst was had de matchbal bij. Snel-snel ploegen kiezen en beginnen te sjotten. Tot een uur of zes, toen de eerste kreet (soms een fluitje) van een moeder weerklonk: komen eten.

Affaire-Dutroux, steeds drukker wordend verkeer, tv, computer enzovoort. Het lijkt alsof een kind niet meer echt kan, mag spelen. Alsof 'de kleine' enkel nog op een zeteltje of stoeltje braaf mag zitten kleuren.... Dat moet zeker niet, integendeel. Uitleven moet kunnen, nu en in de toekomst. En soms is dat met wat lawaai - in ons oren toch.

En dat brengt me terug bij mijn initiële vraag: haalden we destijds ook zo veel decibels tijdens speeltijden op school of bij onze voetbalmatchen?

Nee, ik heb geen pilleke gepakt of iets gesnoven. Ik ben gewoon het (soms, meestal terecht) gezeur, gekreft, gemem, gezaag.... beu. En ja, ook ik bezondig me er aan, op Facebook of op mijn blog. Mea culpa. Maar maken we zo onze leefwereld beter?

Ik ga proberen, met de nadruk op proberen, mijn volgende blogschrijfsels positief te houden. Het zal soms op de tanden bijten zijn, dat weet ik nu al. Maar ik hou van Erembodegem, bijna een kwarteeuw mijn thuis. Een 'dorp' met gebreken, zeker weten. Maar ook een plaats waar ik me thuisvoel, als ingeweken Limburger - 'ne Hesselier' en daar blijf ik (min of meer toch) fier op. En net zoals op de site van mijn geboortestad, moet ik op die van 'Ge zetj van Erembodegem....' soms een  beetje te veel geklaag lezen. Ik ben niet zonder zonde, zeker niet. Maar ik had, en ik zal dat in de toekomst ook doen, altijd de bedoeling om ons 'dorp, deelgemeente' beter te maken, voor u en mij.

Dus. Ja, er zijn (wegen)werken op de Hogeweg, en die zorgen voor - omleidingen inbegrepen - voor hinder. Niet leuk, zeker niet. Niet voor de rechtstreeks betrokkenen, niet voor de mensen op de omleidingen. Snel opgesomd: (nog meer) parkeerproblemen, extra verkeer,.... En ja, helaas, het zal nog een (hele) tijd duren. Maar als al de 'miserie' tegen de zomer opgelost is, er een beter wegdek is, een betere doorstroming voor het verkeer.... dan vergeten we toch al de overlast van nu? En dan staan we toch te springen opdat de Keppestraat, de Rooms-Hofstraat ook (eindelijk) aangepakt worden? Wat ook voor hinder zal zorgen, voor gevloek van de bewoners, de 'weggebruikers'. De nodige parkeerproblemen, de omleidingen, het verschuiven van de verkeersoverlast.....

Maandag gaat - als alle vertragingen weggewerkt zijn (en ik heb nog geen ander signaal vanuit de stad gekregen, dus ik reken er een beetje op dat het tijdschema nu klopt) - de Erembodegemstraat (de weg langs het park) terug open - ook al zou nog niet alles 100 procent oke zijn. Joepie, voor velen. Anderen kunnen dan weer gaan klagen over extra verkeer....

Maar ik ging positief (proberen) blijven. Al heet mijn blog nog altijd (On)zin.......................