Vandaag in de krant - als je het echt wil weten Het Laatste Nieuws - drie artikels die me echt 'pakten'. Emotioneel raak, goed - zelfs schitterend - neergepend. Chapeau voor de schrijvers, voor de eindredacteurs. Echt waar. Tussen alle miserie (ontslagen, aanslagen, politiek gekibbel....) door, een verademing.

Eerst was er dat verhaal van dat meisje dat haar zusje ongeveer een jaar geleden verloor in een ongeval met vluchtmisdrijf. Het proces komt dezer dagen voor en ze wil haar leed, haar verlies, haar emoties nu van zich afschrijven. Allé proberen. Sereen werd haar leed weergegeven, met daarnaast een eerste blik op haar blog. Een blog die het lezen waard wordt, denk ik. En die voor veel mensen, 'soortgenoten' in een zelfde situatie nuttig kan zijn, op termijn helend kan werken. Ik hoop het uit de grond van mijn hart.

Dan was er het verhaal van een voor het leven gehandicapte dochter van een BV. Bijna 17 is ze nu, maar wat een madam!!! Ze weet duidelijk wat ze wil, en vooral niet wil. Voor de rest van haar leven tot een rolstoel veroordeeld helaas, maar volwassener overkomend als veel van haar 'gezonde' levensgenoten. Echt, ik hoop dat alles 'slim', goed komt. Dat ze - zoals ze zelf wil - snel op haar eigen 'benen' kan staan. En dat ze het geluk vindt, dat ze verdient.

Tenslotte kreeg ik het moeilijk bij het 'Levensverhaal' van een (bijna-)vijftiger, helaas voor zijn vrienden en familie overleden. Zijn leven werd neergepend en door mij gelezen alsof ik het zelf meemaakte. Ik weet dat ik jaren geleden op een redactievergadering nog mijn lof over de schrijver van die vrijdagse rubriek uitsprak, nu was het zeker raak. Chapeau.

Het zal wel aan mij liggen, ik ben - naar buiten toe natuurlijk zelden of nooit - een gevoelige jongen. Bleitfims, ontroerende verhalen.... en ik heb prijs: traantjes, 'snutten', krop in de keel. Zulke verhalen pakken me, echt waar. En tussen alle onrechtverhalen, politiek gekonkelfoes en dergelijke door, op één of andere manier toch een verademing. Voor mij alleszins.