|
Het is soms raar, heel raar. Je ziet iemand binnenkomen in een café en je begint te denken. Is hij het of niet? Nee, het kan niet want.... Of toch? En dan vraag je het - na een tijd - gewoon: 'Ben jij....'
Tien jaar geleden ongeveer vertrok hij. Met zijn geliefde naar het zuiden van Frankrijk, aan de voet van de Pyreneeën. Voor een B&B, met restaurant - want zij kon koken, had ervaring. Vraagtekens bij mij, bij andere collega's op de krant. Want we kenden 'onze reus' enkel als fotograaf: zou dat wel goed aflopen? Ja dus (en dat weet ik van mensen die er geweest zijn, gelogeerd of aan tafel aangeschoven), maar aan alles komt een eind. Als er (klein)kinderen zijn in België....
Gisteren zag ik een kalende reus - met alle respect hé - binnenstappen voor een koffie in een cafeetje op de plesj in Erembodegem. Was druk in 'gesprek' met anderen, keek eens achterom en dacht: 'Nee, dat kan niet.' Vandaag komt hij weer een koffietje drinken en toen ik buitenging voor een sigaretje kon ik het niet laten. 'Sorry, ben jij....?' Ja dus. En wat zegt hij? 'Ik moest naar hier komen, en kende eigenlijk niemand in deze gemeente. Behalve...' Bestaat toeval?
Effe een toffe babbel gehad, paar herinneringen opgehaald, wat geklaagd over hoe goed het vroeger allemaal wel was en nu niet meer...., over hoe het in de (pers)wereld allemaal veranderd is. Als hij eerstdaags nog in Erembodegem klanten ronselt voor het energiebedrijf waarvoor hij nu werkt en we komen elkaar tegen....Dan praten we verder CLZ (voor de insiders, zijn kenletters destijds.....)
|
