De tijd vliegt snel, ook voor een kat. Al twee maanden ben ik nu 'thuis', gered van een zwerversbestaan aan het station van Erembodegem. Bedankt baasjes, een dikke miauw van Lowieke.

Zie je dat tekeningske bij dit stukje blog? Het lijkt wel voorbestemd. Oudste neef van baasje tekende dat jaren geleden, ik trek er toch een beetje op, niet? Zelf zal baasje nooit gedacht, nooit verwacht hebben dat hij ooit een kapoen zoals ik in huis zou halen. Maar toch. Waarvoor dank, miauw. Ik ben hier echt met mijn kattengat in de boter gevallen. Ze proberen me te verwennen met kattenkoekjes en ander lekkers, kommetje water wordt steeds mooi op tijd aangevuld of ververst. Verstopplaatsjes zijn er ook genoeg, ik kan ze nog steeds laten verschieten, hihi.

Alleen hun slaapritme ben ik nog niet gewoon. Ik ben een vroege vogel, maar dan liggen zij nog te ronken. Wat naar hun tenen onder het deken graaien helpt niet om ze wakker te krijgen. Dan spring ik maar wat op het bed, wurm me tussen hen in en hoop hen met mijn luid gespin uit dromenland te halen. En soms lukt dat, miauw, heel soms. Dan wil ik, na een potje eten, spelen, rondrennen. Maar echt veel energie zit er op dat moment nog niet in bij hen. Eerst wat koffie hebben ze nodig. Ondertussen heb ik al een paar keer de trap op- en af gerend, ben ik op het terras - toch koud deze week - een kijkje gaan nemen. En zo tegen de middag is het mijne toer om te rusten, net als baasjes 'wakker' zijn. Toch raar hé, zo een mens. Miauw.