Ik kom nog eens piepen, eigenlijk miauwen. Op het blogje van mijn baasje. Om te vertellen hoe het met mij, Lowieke, - een vondelingske dus, ondertussen katertje-geweest - gaat, hoe ik mijn baasjes soms erger.

Meer en meer ontdek ik, meer en meer durf ik ietske extra. Soms tot ergernis van de baasjes, of anders zorgt mijn gedrag voor wat extra hartslag bij hun. Hihihi. Maar ik zie ze graag hoor: ik ga regelmatig flossen, om aaitjes, strelingen bedelen, rustig spinnend tussen hen inliggen, hun tenen of vingers proberen te pakken...... in de hoop dat ze mijn deugnietenstreken door de vingers willen zien. Ik kan maar proberen he, miauw. En, op wat vloekjes na, het lukt...........

Een zaak moet ik toegeven, verhongeren ga ik hier zeker niet. Als bazinneke 's morgens vroeg moet vertrekken, loop ik - op haar weg naar badkamer of koffiezet - meteen voor haar voeten, in de hoop van.... En snel heb ik prijs: bordje met njamnjam.... Als baasje tijdje later opstaat, probeer ik het opnieuw. Maar ze hebben blijkbaar afgesproken, het lukt geen tweede keer. Al heb ik ook al een ander trukske gevonden, ssst. Zoon van bazinneke woont beneden met vriendin, en ze zien me ook graag - hihihi. Dus ik ga daar ook wel eens op bezoek..... En ik krijg er ook wel eens iets.... En dan kan ik ook kieskeurig zijn. Vorig weekend stond er zo bij de baasjes vis op het menu, en ik kreeg ook wat, net zoals eerder kalkoen, kip of..... Maar nee, dat gebakken visje was mijn ding niet. Raar voor een kat? Misschien wel.