Op het eiland Kampa, het “Venetië van Praag“, zagen we een tijdje geleden honderden hangsloten aan een traliewerk.  Na een beetje navraag kwamen we te weten dat koppels deze hangsloten er hangen om hun liefde voor eeuwig te versleutelen, daarna gooien ze de sleutels in de Moldau.  Dit zou geluk brengen.

                            

Echt bijgelovig zijn we niet, maar we vinden het een leuk idee om onze liefde voor eeuwig met Praag te verbinden.  Dus zijn we deze week op zoek gegaan naar een hangslot dat bij ons past en vandaag trekken we naar Kampa.  En zie daar, onze geluksbrenger hangt er.  Hopelijk waagt niemand het ooit hem er af te halen.

     

We wandelen naar huis over de Karelsbrug.  Ik denk terug aan wat ik één van de eerste dagen in ons dagboek schreef :

Op de Karelsbrug krijg ik het moeilijk.  De zon schijnt over de Moldau en over Praag, een prachtzicht.  Dit wordt voor 1 jaar onze nieuwe thuis.  Een dubbel gevoel overspoelt me, enerzijds blij dat we naar hier komen wonen, anderzijds weemoedig want we laten toch heel wat achter.  Ik pink een paar traantjes weg.

Weemoed overspoelt ons beiden, we hebben hier zo graag gewoond.  Dicht tegen mekaar aan pinken we een paar traantjes weg.  Gelukkig is het zonnebrillenweer vandaag.

Gisteren afscheid genomen van Tracey en Helen.  Vandaag afscheid genomen van Delwyn.  Het zijn moeilijke dagen vol emoties.

Nog 7 keer slapen!!!!!

Er zitten vandaag veel mailtjes in mijn mailbox om ons er aan te herinneren.  Er zitten zelfs al wenskaarten in de bus.  Hoe lief!!!! Bedankt aan iedereen die gedurende de voorbije maanden met ons hebben meegeleefd naar ons huwelijk.  Het kwam soms uit onverwachte hoek, soms iets minder uit verwachte hoek.

Deze namiddag komt Simona, zij zal mij volgende week opmaken, vandaag komt ze eerst kennismaken en een beetje uitproberen hoe ze dat volgende week best zal doen.  Ik wil liefst een natuurlijke look, niet te overdreven.

Ik voel me als een prinses.  Het resultaat mag er zijn.  Enkel die lippenstift, daar gaan we een oplossing moeten voor zoeken.  Ik probeer het uit wanneer Camille thuiskomt.  Mijn god, wat een afdruk laat ik achter op zijn kaak!!!!  Heeft iemand tips?

Twee en een halve dag aan Patricia de mooiste plekjes van Praag getoond.  Ik ben altijd blij wanneer ik zie dat onze gasten genieten, het was nu niet anders.

Farewell party ten huize Erhan, de goede ziel laat ons zijn appartement gebruiken omdat hij een tuin heeft en wij niet.

We genieten van al de lieve woorden van de collega’s van Camille.  Ik wist wel dat de meesten heel graag met hem gewerkt hebben, maar het eens luidop horen doet toch nog meer deugd.  Ik fier op mijn maatje.

Om 1 uur gaat de bel.  De security staat voor de deur.  We maken blijkbaar teveel lawaai en krijgen te horen dat ze de politie zullen bellen als dit zo verdergaat.  Spijtig genoeg is dit voor velen het teken om naar huis te gaan.  We zetten onze party binnen verder met de anciens en proberen zo stil mogelijk te zijn.  Niet gemakkelijk.

Het was lang geleden, maar naar oude traditie sluiten Camille en ik nog eens de deuren.  Het was een geweldige avond.  De nacht zal kort zijn want morgen krijgen we bezoek uit België en moeten we tamelijk vroeg uit de veren.

In de meeste Tsjechische dorpjes hebben ze een iet of wat rare manier van communiceren.  Wanneer er iets te melden valt aan het ganse dorp wordt dat door luidsprekers omgeroepen.  

                                                          Ik stel het me voor in Ressegem.....

“Het praatcafé van Mieke en Etienne zal vandaag uitzonderlijk gesloten zijn, de drank is op“
of

“Anne gaat vandaag niet lopen, ze heeft geen goesting“

Een blog is iets heel interessants, je komt er veel te weten over..... jullie die hem lezen.

De meeste ‘bezoekers‘ komen op dinsdag : 18,9 %.  Op een zaterdag is dit slechts 8,4%.

De dagelijkse piek ligt tussen 10 en 12 uur : 8,1%, om dan nog eens een sprongetje te maken rond 17 uur : 7,5%.  ‘s Nachts krijgen we niet zoveel bezoek : 0,2%

Conclusie :

De meesten onder jullie lezen onze blog op het werk, foei, foei, weet jullie baas dat? 
Sommigen lezen onze blog wanneer ze thuiskomen, jullie vertellen toch niet aan vrouwlief dat jullie nog iets belangrijks moeten doen voor het werk, terwijl zij aan de kookpot staat te zweten?

Blijkbaar zijn er enkele slechtslapers onder jullie, ik leef met jullie mee, ik ken het probleem.

Alle gekheid op een stokje, ik ben blij dat jullie onze blog lezen, waar of wanneer dat kan me niet schelen.

Het lopen wil niet zo goed vlotten deze morgen, mijn benen lijken wel lood.  Na 20 minuten geef ik er de brui aan en ga op een bankje zitten in het park.  Genieten van de natuur, het zonnetje en de vogeltjes die fluiten, het mag ook eens.  Weemoed grijpt me naar de keel.  Hoeveel dagen kan ik nog op dit bankje komen zitten?  Ik wil ze niet tellen, zo lijkt het of ons Praag avontuur langer zal duren dan het in werkelijkheid nog is.  

Deze namiddag komt de verhuisfirma een kijkje nemen wat ze over een paar weken allemaal moeten meenemen.  Ik wil er nog niet aan denken, maar ik word er nu stilaan toe gedwongen.