Om 9 uur sta ik bij de dienst bevolking.  Zij lezen Camille zijn identiteitskaart in en “Zie maar, alles is in orde, ik snap niet dat jullie niet op het containerpark binnen konden“.  Ik informeer of de gegevens wel direct doorgestuurd worden naar de intercommunale.  “Natuurlijk, er zal ergens iets fout gelopen zijn.  Informeer hiernaast eens bij de dienst leefmilieu“. 

Hop naar de volgende dienst.  Daar moet ik een tijdje wachten want er staat een meneer die een vergunning wil voor het omhakken van 11 bomen.  Blijkbaar is dit een vrij omslachtige procedure die tot 2 maanden kan duren voor je weet of je ja dan neen je bomen mag omhakken.  Dit duurt te lang naar de goesting van de houthakker, waarop de ambtenaar zegt en ik bijna van mijn stoel val “Je kan die bomen natuurlijk ook omhakken zonder vergunning.  Mocht er dan toch iemand reclameren kunnen we nog altijd achteraf een document opmaken en legaliseren“.  Dit is België ten top. 

Ik ben aan de beurt.  Mijneer X is verbaasd dat ze naast de deur niet weten dat je een tijdelijke kaart voor het containerpark moet aanvragen wanneer je ergens komt wonen.  Het duurt minstens 4 weken alvorens je identiteitskaart geactiveerd is voor het containerpark.  Ik krijg een Activatiekaart en kan daarmee gedurende 6 weken naar het park.  

Ik zeg aan mijnheer X dat hij zijn collega’s misschien best eens zou informeren over deze activatiekaart en hij trekt zijn schouders op.  En ik heb er geen zin in om nog eens bij de dienst bevolking binnen te stappen.

We dachten dat in Tsjechië de adminstratie allesbehalve vlot verliep, maar hier in België is het echt niet beter, indien mogelijk zelfs slechter.

We hebben onze wagen volgeladen, vol met oude wijven, euh neen, oude spullen.  Hop naar het containerpark en ikke blij dat dat kotje leeg is, nu kan ik eindelijk in dat laatste stukje grote kuis houden.

Aan het containerpark steekt Camille braafjes zijn identiteitskaart in het daarvoor bestemde gleufje.  Je raadt het al!  Op het schermpje komt ‘Kaart niet gekend‘.  Kaart eens omdraaien, misschien zat ze er verkeerd in? Zelfde resultaat.  Camille denkt, geen probleem, ik ga bij één van die mannen op het containerpark met de uitprint van de gegevens op mijn identiteiskaart, ik kan bewijzen dat ik Ressegem woon en dus moeten ze mij binnenlaten.  Dat is buiten de stugge man gerekend, hij laat er ons niet in, want dan zou het aantal kilo’s dat we nu brengen niet geregistreerd worden en zouden we de eerstvolgende keer niet genoeg betalen.  Daar staan we dan, met ondertussen 3 auto’s achter ons, sommige met aanhangwagen.  Ikke beleefdjes gaan vragen of ze zich willen verzetten omdat we geen toegang krijgen tot het park.

Ik kruip op mijn paard en begin te steigeren.  Camille vindt het altijd leuk wanneer ik op mijn paard zit.  Ik doe iets wat ik de voorbije weken niet heb willen doen.  Ik bel Etienne en vraag of ik zijn identiteitskaart mag komen halen, mits de nodige uitleg en verwensingen naar de Belgische adminsitratie.  Hij is natuurlijk zo vriendelijk ons zijn kaart uit te lenen, maar dit wou ik niet.  Misschien komen zij nu bij hun volgende bezoek aan het park in een hogere schijf en moeten zij meer betalen door onze schuld.  De adrelanine giert door mijn aderen.

Aangezien Camille tijdens ons verblijf in Praag zijn Belgische identiteitskaart heeft behouden omdat hij op de Belgische loonlijst stond, kan de zijne snel aangepast worden, enkel de adreswijziging ingeven en klaar is kees.  Ik moet een nieuwe identiteitskaart krijgen aangezien ik er nog eentje heb van Belg in het buitenland.

Camille vertrekt voor 2 dagen naar Nederland.  Het gewone leven herbegint.  Spijtig, maar het is niet anders.

4 zalige dagen in Parijs.  Het doet deugd nog eens met ons tweetjes te zijn na de drukte van de voorbije weken.

Voor mij is het pure nostalgie.  Mijn meter liet me Parijs kennen toen ik een tiener was en mijn horizon nog niet verder reikte dan de Ardennen en de zee.  Een wereld ging toen voor me open.  Vooral Montmartre en hoedjes passen zijn me bijgebleven.  Lieve Meter, ook al ben je er al vele jaren niet meer, ik mis je nog dikwijls.  Ik wou dat ik mijn geluk met jou kon delen.

Deze morgen vanaf 7 uur geprobeerd de Belbus te bellen, telkens weer een bezettoon.  Om 8 uur krijg ik antwoord op mijn mail.  Ik noteer letterlijk : Gelieve te proberen tot u aansluiting krijgt. Soms kan dat door het succes van onze belbussen toch enkele pogingen vragen, waarvoor wij beroep durven doen op uw begrip.  Voilà, daar sta je dan.  Het succes van onze belbussen???  Zien jullie er veel?  Ik niet.

Al ooit eens geprobeerd de Belbus te bellen?  Wel, ik heb dat vandaag geprobeerd, in de voormiddag om het half uur en in de valavond om het kwartier.  Telkens een bezettoon.