Adriaan Bontebal
Foto

Zoeken in blog


links
  		• Bontebals foto's
  		• alfred birney
  		• casper beaumont - muziek
  		• de haag in foto's
  		• Elin Neumann
  		• ellen van toor
  		• erik vlaksteeter
  		• hagazine, niek 't hart
  		• jimmy tigges

  		• herman rijs - foto's
  		• architectuurplaatjes
  		• john dear mowing club
  		• julius pasgeld
  		• kleintje muurkrant
  		• konfrontatie digitaal
  		• lester - supermarination
  		• marijn de vries - fietsen
  		• papieren man

  		• raarlems dagklad
  		• stad der steden - hofstijl
  		• stad der steden - de haag direct
  		• ralf vanuit japan
  		• speld, satire
  		• stichting skepsis
  		• theo van rijn (nieuw!)
  		• vogeldagboek van Adri

    A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi
    30-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.The life I live

    Mijn weblog heeft er even uit gelegen. Dat ligt niet aan jou en dat ligt niet aan mij of aan de krengen waarop we werken. Het is een der mysteries van het internet.

    De lp van de dag. In 1998 deed ik met de cabaretier Sjaak Bral (what's in a name?) twee halve seizoenen, voor de zomer en na de zomer, een toertje langs Nederlandse theaters. Redelijk succesvol, mag ik wel zeggen. Van de Kleine Komedie in Amsterdam tot de Bussel in Oosterhout hebben we ons programma Klappen uit de Haagse School gebracht, waarbij ik deed wat ik gewend was: verhalen voorlezen. Bral maakte grappen, waarmee hij later solo is doorgegaan. Ik vond het na een jaar wel weer genoeg. Tot tweemaal toe stonden we in een uitverkocht Dilligentia, hier, in de stad der steden. Dan heb je als bescheiden Hagenees het maximale wel bereikt. Toch leek het erop dat het avontuur een staartje zou krijgen. Dat Bral solo zou gaan was wel duidelijk, maar meneer de manager, de Dikke Deur, had ook met mij wilde plannen: Bontebal de theaters langs met wat er over was van Q65. Die restanten - Wim Bieler zang en mondharmonica, Frank Nuijens op akoestische, slide en electrische gitaar en Joop Roelofs op akoestische gitaar – had ik ontmoet tijdens een rondvaart over de Kager Plassen en omgeving. We deden allen ons trucje in een live-programma van de regionale radio. Zij hadden net een nieuwe cd uit: Trinity (1997), vanwege het driemanschap.

    Joop Roelofs kende ik al wat langer: we hebben bij elkaar in de klas op de sociale academie gezeten. Joop heeft met zijn diploma een tijdje in het Paard van Troje gewerkt, ik een jaartje in een buurthuis om vervolgens in de bijstand te belanden. Oud-bassist Peter Vink leerde ik kennen in het revalidatiecentrum waar ik probeerde te lopen met een prothese. Naast mij op de slaapzaal lag opa T., een gepensioneerd kapper en goede bekende van de muzikant. T. was door suikerziekte een onderbeen kwijtgeraakt, maar bleef een onverslaanbaar goed humeur houden. Peter Vink kwam twee, drie maal in de week bij hem op bezoek. Hij zal zich mij niet meer herinneren, ik heette toen trouwens ook heel anders.

    Op het bed aan de andere kant van opa T., het was een zaaltje met zes bedden, lag een Scheveninger die ook een onderbeen was kwijtgeraakt. Hij was het tegenovergestelde van mijn buurman. De godsganse dag lag en zat die zeikerd te klagen. Tot ik het op een gegeven moment zat was: ik heb hem de huid vol gescholden. 'Als ik je nog één keer hoor klagen, krijg je klappen.' Hij wierp tegen dat ik makkelijk praten had, ik was nog jong. Jawel, 23. 'Dat betekent, lul, dat ik nog een heel leven moet met één been, jou geef ik niet lang meer.' Als snel mocht ik het revalidatiecentrum weer verlaten, opa T. moest ik noodgedwongen achterlaten. Regelmatig kwam ik terug voor fysiotherapie en steeds ging ik even bij die ouwe op bezoek. Langzaam zag ik hem versomberen. Voor mij stond vast dat die Scheveninger hem gek lulde, maar er was, naast klagen bij de verpleging (haal die vent daar weg, zet zijn bed in een gangkast!), weinig dat ik kon doen. Opa T. heeft het revalidatiecentrum tussen zes planken verlaten.

    De lp? Revolution van Q65. Peter Vink schrijft op zijn website: 'In de zomer van 1966 wordt de langspeelplaat Revolution opgenomen. De leden van Q65 staan afgebeeld in een oorlogstafereel. De helft van het aantal nummers zijn eigen composities. Naast de ruige nummers Spoonful, I'm A Man en Mr. Pitiful staat er ook het prachtige Sour Wine op. Het nummer Bring It On Home duurt 14 minuten. De opnames van Bring It On Home zijn s'nachts gemaakt. De studio was in diverse kleuren verlicht, het rook er naar wierook en er werden joints gerookt.Het nummer Bring It On Home is ook te horen in de film Beat It. In deze film zijn opnames gemaakt van Q65. Het zijn unieke opnames want er zijn weinig opnames van Q65 bewaard gebleven. De VPRO heeft de film in december 1966 uitgezonden. Met Revolution maakt Q65 geschiedenis in de Nederlands popmuziek.'

    Op de lp onder andere de song The life I live, dat in 1966 14 weken in de top-veertig heeft gestaan met als hoogste notering plaats 5: hun grootste hit. De Q was ruig en Haags, veel ruiger dan hun Amsterdamse tijdgenoten The Outsiders. Het idee van meneer de manager was dat we gezamenlijk de theaters in zouden gegaan, met op het podium een kleedkamer. In die kleedkamer zou ik vertellen over de roemruchte geschiedenis van de Q, afgewisseld met eigen verhalen. De drie overgebleven Q-leden zouden het geheel larderen met akoestische versies van het repertoire. Helaas overleed Wim Bieler voortijdig, in 2000, aan een hartstilstand. Zo ging er weer een kans voorbij om beroemd te worden.

    Ter nagedachtenis aan Willem Bieler: klik hier voor zijn Born in the Schilderswijk, een Haagse cover van Born in the USA van The Boss.

    Wielerhoekje. Gisteren is de driedaagse De Panne-Koksijde van start gegaan met een rit van Middelkerke naar Zottegem over 194 km. Het was een genot Lieuwe Westra van Vacansoleil weer aan het werk te zien. Wat reed die jongen sterk, na ook al geschitterd te hebben in Parijs-Nice. Daarna behaalde hij zijn eerste seizoensoverwinning: in de Classic Loire-Atlantique. Gisteren moest hij in de eindsprint de duimen leggen voor Andre Greipel van Omega Pharma Lotto, wat beslist geen schande is. Derde werd Dmitriy Muravyev van Radio Shack. Na verrekening van de bonificaties is Westra op de derde oplaats in het algemeen klassement gekomen, op slechts 5 sec van Greipel en slechts twee seconden op de nummer twee: Bert De Backer van Skill. Dat belooft voor de tijdrit van morgenmiddag; weet je nog, in Parijs-Nice werd hij zesde in de afsluitende tijdrit.

    28-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.En sexie/En beksie met je beksie

    Ik ben even van slag. Dat geeft niet, dat ben ik vaker, daar ben ik aan gewend. De reden dit maal? Bezoek en wel helemaal uit Brighton. Een dame die ik al zeventien jaar niet had gezien en ze was er alleen maar mooier op geworden. Met langer haar dan ik, dat was dan weer minder. We hebben begin jaren tachtig een aantal jaren samengewoond. Met ruim veertig anderen, we hadden niets intiems. Als ik schrijver zou zijn, zou ik nu door kunnen gaan met een bouquetreeksachtig relaas. Maar daar schiet niemand iets mee op. Vooruit, een foto, niet van haar maar van de oude West Pier van Brighton. Die in de concurentiestrijd met de veel commerciëlere tweede pier in de badplaats toevallig (?) in vlammen is opgegaan. Zoals ooit ook het Paleis voor Schone Kunsten hier in De Haag, de stad der steden, door brand is verwoest. Ook toevallig: het was gekocht door projectontwikkelaar Zwolsman, die wilde plannen had voor het gebied. En ook de oorzaak van deze brand is nooit opgehelderd. Laat ik overgaan tot de orde van de dag.

    Zaterdag aan het begin van de avond was ik verzeild geraakt in een Chinees op het oude dorp. Met drie dames aan mijn tafel. Dat had verder geen betekenis, het was een groot gezelschap en ik had mijn plek wat ongelukkig gekozen. Alledrie hadden ze zo'n ding waar ze druk mee waren. Een had iets dat sterk leek op een gewoon mobieltje, de twee anderen hadden ingewikkelder stuff. Kunnen jullie ook op internet met die speeltjes, vroeg ik. Dat konden ze, allemaal. Kun je dan zien wie vandaag de E3-prijs Harelbeke heeft gewonnen. Dat is wielrennen. Even later wist de een na de andere te melden: Fabian Cacellara. En ik: nee, nee, dat is vorig jaar. Wie heeft de editie 2011 gewonnen? Ze hielden voet bij stuk. Later heb ik thuis Sporza.be op de pc opgezocht. Het was inderdaad, voor het tweede jaar op rij, Fabian Cancallara. En hoe. Na enkele malen met pech te hebben gestaan, daarna het peloton weer ingehaald en voorbij gereden naar de kop, spong hij met veel vertoon van macht weg. Met ruim een minuut voorsprong ging hij over de meet. Oké, een aantal van de echt grote kanonnen reed niet mee, die kwamen de dag erna pas aan de bak in Gent-Wevelgem, maar dat neemt niet weg dat het zeer indrukwekkend was wat de Zwitser liet zien. Gent-Wevelgem werd gewonnen door Tom Boonen. Dat belooft, voor komend weekend, wanneer Vlaanderens mooiste, de Ronde van Vlaanderen, wordt verreden. U bof als u van wielrennen houdt.

    Qua sport: ik werd genoemd in de Krant van zaterdag. In de flauwekul sportrubriek Het Nieuwste Schavot. Een rubriek die ik nooit lees, maar vriend Jimmy, hier links bij de links, wees mij erop. Redacteur Oekie schreef over de dichtbundel De sportspuit hing in de touwen van ene Saul van Bezemer. Verschenen in 1972. Hij citeert een gedicht over Lex Schoenmaker, de toemalige ADO-spits: 'Ga door Lexie/Ga door met relexxie/Wees sexie/En sexie/En beksie met je beksie/Tot je leksie/O Lexie/Linksbuiten sexie/Ga buitenom Lexie/Doe het voorom Lexie/En ook achterom sexie.' En zo schijnt Van Bezemer nog een tijdje door te gaan. Oekie vervolgt: 'Of Van Bezemer en de voetballer elkaar kenden, weet ik niet. Wel is bekend dat Schoenmaker een poëzieliefhebber was die graag debatteerde met Haagse literatoren als Adriaan Bontebal.'  Soms word ik nog genoemd, ik ben nog niet helemaal vergeten. Maar wie Saul van Bezemer was? Ik zou het bij god niet weten, nooit van gehoord.

    Nog een berichtje uit de Krant: 'In mei 2008 deed Matthijs van Nieuwkerk een belofte in Holland Sport: als ADO De Haag binnen vijf jaar in de topvijf van de Eredivisie zou eindigen, zou hij zijn hoofd kaal scheren. Met nog zes wedstrijden te gaan staat ADO op, jawel, plaats vijf. De Haagse wethouder Kartsen Klein heeft laten weten dat hij Van Nieuwkerk “hoogstpersoonlijk' wil kaalscheren op de middenstop van het ADO-stadion.'  Nog even, dan weten we hoeveel ruggengraat die Van Nieuwkerk heeft.

    De lp van de dag komt morgen weer aan bod, gisteren weinig tijd gehad. Kan je je alvast voorbereiden: het wordt Revolution van Q65. Overigens tast ik nog steeds in het duister omtrent wie de gulle gever is geweest die vorige week een aantal oude lp's van The Kinks voor mijn deur heeft gezet. Ze zijn prachtig, ik heb inmiddels alle zestien kanten gedraaid.

    26-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Rond van borst

    Het wordt steeds mooier in mijn tuintje. Een van de camelia's begint schuchter te bloeien, er bloeien tulpen van verschillende kleuren, de hyacinten doen het nog steeds en de narcissen zitten er aan te komen. Maar verder is het een druilerige dag; de zon laat het afweten en het spettert een beetje. De zon laat het natuurljk niet echt afweten, stel je voor. Dat zou het einde betekenen van de aarde zoals wij hem kennen. Nee, er zit een wolkendek tussen de zon en al wat hier krioelt, een alledaags natuurverschijnsel, dat echter van grote invloed is op mijn humeur.

    De lp van de dag is strikt genomen geen lp. Hij heeft het formaat van een lp, hij doet 33 toeren per minuut, maar er staan aan beide zijden maar twee nummers. Dat noem je een maxi-single. Ik heb hem al jaren in huis, maar had hem nooit gedraaid; hij hangt als versiering aan een wand in de huiskamer. Op de plaat staan (Oh, had ik maar) Twee benen, Kleine Jodeljongen en tweemaal een medley Rond van borst. Je raadt het al: Manke Nelis. Ooit kwam ik hem tegen voor twee kwartjes, volgens de sticker op de hoes heeft hij toentertijd nieuw 14,95 bij de V&D gekost. De oorspronkelijke prijs-kwaliteitverhouding gaat een beetje mank.

    Want ik heb de single niet gekocht omdat ik hem zo goed vind. Eerlijk gezegd krijg ik uitslag en hoofdpijn van alles dat maar enigszins naar de Jordaan zweemt. Het Spaanse Schaap? Niet gezien, daar kan ik absoluut niet tegen. Met iemand die plat Amsterdams praat, hou ik het gesprek liefst zo kort mogelijk. Nee, ik heb hem gekocht in een vlaag van humor. Ook om te voorkomen dat een ander op het idee zou komen. Je zou de mensen de kost moeten geven die, omdat ze zich waarschijnlijk ongemakkelijk voelen met mijn handicap, aan het 'grappen' maken slaan. Hoe vaak er al niet in de kroeg aan me is voorgesteld: zullen we een blokje hard lopen om een kratje bier? En iedere keer meende de grappenmaker vreselijk origineel te zijn. Ik ga niet meer naar de kroeg.

    Er is een overeenkomst tussen Manke Nelis en ik. We zijn allebei ons rechterbeen kwijtgeraakt door een motorongeluk. Het grote verschil is dat ik geen irritante muziek ben gaan maken. Hoewel ik me niet kan voorstellen dat een liefhebber van het Jordanese repertoire - ik noem een Tante Leen, Willy Alberti, Johnny Jordaan, Danny de Skunk, André Hazes en die zoon van Bolle Jan, hoe heet hij ook alweer? – ook plezier beleeft aan mijn weblog, voor die verdwaalde liefhebber geef ik nog even de samenstelling van de twee medley's. Op kant 1: a. Rond van borst, b. Twee sigaren, c. De sluizen van IJmuiden en d. Ik ben in Parijs geweest. Op kant 2: a. Brand in het bordeel, b. Jajem, c. Reisje langs de Rijn en d. Oh, had ik maar twee benen. De hoes hangt weer aan de muur van de huiskamer en de plaat komt er nooit meer uit.

    Dat iemand twee paspoorten heeft, lijkt me geen probleem. Ik zou er zelf wel tien willen, maar heb er geen. Mijn id-kaart geldt ook voor reizen naar landen van de Europese Unie, Andorra, Liechtenstein, Monaco, Noorwegen, San Marino, Turkije, IJsland en Zwitserland. Zo is mijn wereld groot genoeg. Maar ik heb er wel moeite mee als volksvertegenwoordigers baantjes in die branche gaan stapelen. Daarmee te kenen gevend: ach, het is allemaal niet zo belangrijk, ik doe het er even bij. Dat doen ze bij de PVV. Gemeenteraad, Proviciale Staten, Tweede Kamer, Eerste Kamer, er zijn legio PVV-ers die in twee van die huizen een plek hebben. En de baantjes betalen goed.

    Op de lijst van twintig PVV-kandidaten voor de Eerste Kamer staan er acht die al een andere baan hebben. Vijf hebben zitting in de Provinciale Staten, drie zitten in een Gemeenteraad. Nu is dat stapelen van functies ook wel begrijpelijk. Gekke Geert heeft er natuurlijk moeite mee capabele mensen te vinden. Sterker nog: de mensen die hij wel een of meerdere baantjes heeft bezorgd zijn over het algemeen ook niet geschikt. Het zal mijn tijd wel uitduren.

    25-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.En de kat is ook dood

    Morgenmiddag is de presentatie van de tweede bundel van broer Theo van Rijn: Vissen zonder Aas. Daar ben ik bij, wat dacht je dan. Dan mis ik de E3-prijs Harelbeke, maar die zie ik later wel op Sporza.be en waag het niet me voor die tijd de uitslag te verklappen. De presentatie vindt plaats vanaf 13.30h in de Penthouse Pub op het oude dorp, met muziek en voordrachten. Adres: Burgemeester Roeringlaan 4, hoek Caen van Necklaan, Leidschendam. Vertel het tegen je TomTom en rij voorzichtig. Toegang gratis.

    Oké, ken je dat stopwoordje? Hele volksstammen gebruiken het te pas, maar vooral ook te onpas. Dat je zeg maar zegt: 'Helaas kan ik vandaag niet komen.' 'Oké.' 'Ik ben in de huiskamer over een van mijn katten gestruikeld en nu heb ik een gebroken been en een gat in mijn kop.' 'Oké.' 'En die kat is ook dood.' 'Oké.' De toonhoogte kan verschillen, maar het woord blijft hetzelfde. Je moet er eens op letten. Ook bij jezelf.

    Waar kun je tegenwoordig postzegels kopen, buurvrouw? Niet alle post kan worden geadresseerd aan een antwoordnummer, daarom heb ik er een paar nodig. Dus ik naar het postkantoor; helemaal op mijn achterhoofd gevallen ben ik niet. Wie schetst mijn verbazing: het postkantoor is omgebouwd tot ING-lounche. Nota bene hier in de Schilderswijk. Weg bij die bank. Eigenlijk waren de onlangs uitgekeerde bonussen aan bestuurders al de druppel. Ik zie er wel tegenop dat ik dan alle instanties dien aan te schrijven dat mijn rekeningnummer is veranderd. Daar heb ik postzegels voor nodig. Waar kan je die tegenwoordig kopen? Ik zal het straks eens proberen bij het voormalig Grote Postkantoor, want behoorlijk afgeslankt, bij de Grote of Sint Jacobskerk. De toren van die kerk was ooit een baken voor de Hagenees die zich buiten de stadsgrenzen had gewaagd. Daar staat tegenwoordig allerlei zooi voor. Ach, vroeger.

    De lp van de dag. Zou ik dan toch een hippie zijn? Van Dale: '(jeugdig) persoon die zich door zijn non-conformistische gedrag en vredelievende levenswijze afzet tegen de heersende maatschappelijke opvattingen'. Je hoeft dus niet per se jong te zijn. Oké. Non-conformistisch, niet meedoen aan wat iedereen doet, is niet direct een overtuiging. Het is eerder een niet anders kunnen, want dat wat de anderen doen kan me meestal geheel niet boeien. Vredelievend? Oog om oog, tand om tand. Je afzetten tegen de heersende maatschappelijke opvattingen vind ik zo'n gedoe. Ik schik me waar nodig, om zo veel mogelijk met rust gelaten te worden. Laf? Als je het zo wilt bekijken. Je verliezen in de strijd, ik ben er het type niet voor.

    Een hippie qua muzieksmaak dan? Mijn muzieksmaak is vrij breed, daar valt ook wel muziek onder die aan hippies wordt toegeschreven. Muziek waarbij bloemenkinders de borders slopen en stoonde dansen dansen. Voor het eerst sinds lange tijd weer de lp To our Grandchildren (1970) van het Nederlandse gezelschap CCC Inc. gedraaid. Een soundje, hè buurvrouw, uit mijn nieuwe boxen? CCC Inc. was het eerste bandje van collega Ernst Jansz, die later wereldberoemd is geworden in Nederlandse meisjeskamers met de band Doe Maar. Ja, hij is collega, we zijn bij dezelfde uitgever gedebuteerd, In de Knipscheer. Hij in 1983 met de roman Gideons droom, ik vier jaar later. Hij is in Neerkant op de Peel blijven wonen, het dorp waar de band in 1969 een commune vestigde. Als je die streken kent: aan de Reigerbekweg.

    Een hokje om hun muziek in op te bergen? Folk, gewoon folk. Lees wat Wim Noordhoek, die het album produceerde, op de hoes heeft geschreven. 'Four years ago when I first met them in Amsterdam, they still played accoustic, from washboard to teabass, and despised electricity. Now they employ huge amplification, but the banjos, fiddles, autoharps, concertinas and washboards are still there. Yet the sound is different and they now write their own songs, instead of using arranged traditional numbers as they once did.' Wim woont in Amsterdam, daar is de voertaal Engels. Niettemin zijn vijf van de dertien songs bewerkte traditionals, waaronder de Tennessee Waltz, Keep on Trucking en de Midnight Special.

    Nee, ik kreeg niet de neiging mijn tuintje leeg te plukken om broemenkransen te vlechten, toen ik deze lp draaide. Het klonk me weer genoeglijk in de oren. Wel heb ik meteen daarna The Musings of Miles van Miles Davis in de cd-speler gestopt. De cd bevat de '20 bit remastered' (gooi maar in mij pet, hij klinkt goed) van de lp Musing of Miles (1955). Hij speelt erop samen met Red Garland (piano), Oscar Pettiford (bas) en Billy Joe Jones (drums). Ook voor goede jazz mag je me wakker maken. Niet met dixieland!! Ik word heel gewelddadig als ik dixieland hoor.

    Spoeddebat. Kamervragen. Demonstranten in Syrië eisen vrijheid en het aftreden van de president. Door gewelddadig ingrijpen van politie en leger zijn er al tientallen, zo niet honderden doden gevallen. Vooral in de zuidelijke stad Deraa is het raak. De vraag is simpel: waarom wordt er niet ingegrepen met een internationale troepenmacht. Laten Kamerleden zich niet beperken tot vragen als: waarom heeft de regering dit gedaan, maar vooral ook: waarom doet de regering dat niet? Wat zijn de overwegingen van al dan niet?

    Op kousenvoeten zit er met een beenprothese niet direct in. Dan moet eerst de stand van de voet worden bijgesteld. Dat is een gedoe hoor, voor even op kousenvoeten.

    Muziek terwijl je werkt? Klik links bij de links Casper Beaumont (zie gisteren).

    24-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Finders keepers, losers weepers

    Sinds enkele dagen werk ik met Ubuntu: a Linux-based computer operating system. Geen Windhoos meer van Microsuf, wat een verademing. Ubuntu is gratis te downloaden en het is zogenaamde open source software: wereldwijd sleutelen nerds aan de programmatuur om deze te optimaliseren. Een aanrader, te meer omdat bijvoorbeeld veel virussen speciaal voor Windhoos zijn geschreven. Enig nadeel is dat mijn versie van WP, number nine, er niet op werkt. De OpenOffice Writer waarin ik nu werk heeft als voornaamste nadeel dat je niet 'onder water' kan kijken: wat er aan codes onder de oppervlakte liggen. Dat is onder andere vervelend als je in de tekst copy/paste, bijvoorbeeld vanaf het net. Daarmee is te leven.

    Een vliegende kraai vangt altijd wat, ken je die uitdrukking? Iedere maandagavond verzamelen de volle kliko's van het hofje zich aan de stoeprand bij een van de twee uitgangen. Op dinsdagochtend worden ze geleegd. Toen ik afgelopen dinsdag mijn geleegde bak ging ophalen, zag ik twee speakerboxen als oud vuil in een tuintje liggen. Terwijl ik er nadenkend naar stond te kijken – hoe komen die dingen hier, zouden ze soms van inbraak afkomstig zijn – kwam de Turkse buurman langs. Een kleermaker, die op de brommer naar zijn werk gaat, maar altijd dat ding pas start als hij bij de uitgang van de hof is. 'Moet je nou zien, buurman. Hoe komen die dingen hier?' Hij begreep mij niet, zijn Nederlands is niet zo denderend. 'Ik voor jou dragen?' vroeg hij. Doe maar. Hij zette zijn brommer op de standaard en droeg beide boxen naar mijn huisje.

    Bass reflex, 3-way speaker system staat erop. Voor de gein, want ik heb redelijke boxen, heb ik ze aangesloten op mijn installatie. Puike boxen! Beter dan mijn oude. Dat maakt het feit dat ze tussen de struiken lagen alleen maar dubieuzer. Maar ja: finders keepers, losers weepers. Als eerste heb ik de enige en titelloze cd van Odin (1972) opgezet, een hulde aan Frank Zappa.

          I'm a Gemini, baby I'm just that way
          I'm a Gemini, until my dying day
          I'm a Gemini, romantic my demands
          I'm a Gemini, and I'm good with my hands

    Maar gisteren ben ik weer druk lp's gaan draaien en wel hierom:

    De lp van de dag. Niet alleen was er een reactie van Piet, met de vraag hoe het met de rubriek lp van de dag staat, maar tot mijn verbazing vond ik gisteren een tasje met lp's voor mijn deur. Allemaal oude lp's van The Kinks: Kinks (1964, debuut-lp), Kinda Kinks (1965, de tweede), de soundtrack van de film Percy (1971), Everybody's in Show-biz (1972, dubbel-lp, één studio, één live in Carnegie Hall), Preservation Act 1 (1973) en Preservation Act 2 (1974, dubbel-lp). Wie ze voor mijn deur heeft gezet? Joost mag het weten; er zat geen briefje bij, wel een doosje met vijftig pakjes Rizzla-blauw, vloeitjes.

    Voor vandaag heb ik gekozen voor het debuut-album. Er staan maar vier songs op die ik al kende. Zoals You really got me, geschreven door Ray Davies, de eerste hit van The Kinks: de single deed er slechts vier weken over om op de eerste plaats van de Britse charts te komen. Dan Bald headed woman (Shel Talmy, de producer van het album), dat ik ken in de uitvoering van de Nederlandse Jay-Jays, die er in 1966 dertien weken mee in de top-veertig stonden met plaats zes als hoogste notering. Dan nog Too much monkey business (Chuck Berry) en Stop your sobbing (Ray Davies), die ik er ook beiden van verdenk dat ik ze in een andere uitvoering ken.

    Het is oude rock 'n roll in het straatje van, pak 'm beet, The Yardbirds en de oude Pretty Things. Op de hoes heeft ene Brian Sommerville geschreven: 'Ray, the leader of the Kinks, is 20 and almost 6 ft. tall. He composes, listens to what the others have to say about his compositions and then they record what he originally wrote! Vocalist, rhythm guitar and harmonica player he has very definite ideas of his own about almost everything and enjoys the occasional sulk.' En over zijn broertje: 'Dave, who is Ray's brother, is 17. He also sings and plays lead guitar. Although the youngest Kink, no girl passes unnoticed when he's around.'

    Bandjes werden in die tijd beatgroepen genoemd. Of is dat van later? Het was gisteren voor het eerst dat ik deze lp hoorde: ik was pas 12 toen-ie uitkwam. (Zeg nooit: dat is van voor mijn tijd! J.S. Bach is immers ook van voor je tijd, maar dat is geen excuus hem niet te kennen.) Wie de lp's voor mijn deur heeft achtergelaten: ontzettend bedankt, ze zijn in goede aarde gevallen.

    Zoals beloofd heb ik Casper Beaumont aan mijn links toegevoegd. Deze flamboyante bohemièn heeft een wekelijkse uitzending op Radio Tonka, vrije Haagse radio. Iedere donderdacht van 02.00 tot 03.00 uur. Niet bepaald een tijd dat jij en ik nog op zijn. Toch? Maar dat heeft Beaumont dus ondervangen door iedere uitzending direct online te ztten. Klik het aan, klik in de rechterkolom een datum en je hebt een uurlang heerlijke muziek terwijl je werkt. Een aanrader.

    Wielerhoekje. Zaterdag wordt de E3-prijs Harelbeke gereden en zondag Gent-Wevelgem. Het is schier ondoenlijk beide koersen te rijden, maar onder andere Tom Boonen gaat het doen. Gisteren is Dwars door Vlaanderen verreden. Een spannende koers, met lange tijd vier vluchters: landgenoot Tom Veelers (Skil) met drie Belgen, Rob Goris (Veranda's Willems, voormalig ijshockeyer), Frédéric Amorison (Landbouwkrediet) en Dries Hollanders (An Post-Sean Kelly). Hun voorsprong bedroeg maximaal vijf minuten, maar liep vanaf de Eikenberg snel terug. Op iets minder dan twintig kilometer van de streep kreeg Amorison als laatste vluchter gezelschap van Nick Nuyens (Saxo) en Geraint Thomas (Sky). Zij reden Amorison los en bleven getweeën nipt uit de greep van het peloton: Nuyens eerste, Thomas tweede en derde werd Tyler Farrar (Cervélo). Nederlanders: 8. Tom Leezer (Rabo), 15. Tom Veelers (Skil), 19. Koen de Kort (Skil), 28. Maarten Tjallingii (Rabo), 29. Dennis van Winden (Rabo), 30. Nicky Terpstra (Quickstep), 31 Joost Posthuma (Leopard Trek), allen in dezelfde tijd als Nuyens, en 34. Lars Boom op 5 sec.


    22-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Olie en politiek gaan altijd samen

    Soms, heel soms, ben ik matineus. Vandaag was het weer zo ver, waarbij ik het excuus heb dat ik vroeg ben gaan slapen. Tegen half negen was ik in de buurtsuper voor mijn ontbijt en wat er verder van mijn gading in de schappen lag. Na een kop koffie en twee boterhammen ben ik naar de computer speciaalzaak gegaan, vijf over negen stond ik voor de deur. De dichte deur, want winkels in de binnenstad blijken minder mantineus dan ik deze dag. De gigant aan de overkant, de Mediamarkt, gaat pas om tien uur open, maar daar wilde ik niet naar binnen. Sinds ik regelmatig onprettig word geconfronteerd met een schreeuwerige cabaretier die in de reclameblokken de winkel tenenkrommend aanprijst, heeft die zaak voor me afgedaan. De zaak die ik op het oog had ging gelukkig een half uur eerder open. Ik draaide een sjekkie.

    Het is lang geleden dat ik 's ochtends zo vroeg zo veel mensen heb gezien. Ik kende geen van allen, op één na: Melle van de John Dear Mowing Club, hier links bij de links. Hij grijnsde me toe, maar had haast. Even kwam de gedachte in me op al die vreemden de hand te schudden en me voor te stellen. Maar de meesten leken me net zo veel haast te hebben als Melle. Jammer, want er kwamen enkele leden van de andere kunne langs, waarmee ik graag kennis had willen maken. Aan de andere kant. Eén man benaderde míj, maar wat hij me allemaal te vertellen had tussen twee slokken bier door werd me niet duidelijk. De vraag is natuurlijk: wat deed ik eigenlijk zo vroeg bij de computerwinkel?

    De rampen stapelen zich op de laatste tijd. Een tsunami in Japan, als gevolg daarvan een kerncentrale in de problemen, een geallieerde aanval op Lybië en dan is in de Berlijnse dierentuin ook nog eens het schatje Knut (4) overleden. Je kan het zo gek niet opnoemen – rampen, oorlogen, stervende beren - of er zijn beelden van. Iedereen, behalve ik, heeft tegenwoordig immers wel een mobieltje of iphone of hoe die gadgets allemaal ook mogen heten. Een mevrouw heeft de laatste beelden van het ijsbeertje vastgelegd. Tenminste, ik hoorde een mevrouw op de achtergrond zeggen: wat doet-ie nou? Maar dan in het Duits, het was ondertiteld. Hij deed enkele vreemde stappen en pletterde vervolgens in het water om nooit meer zelfstandig boven te komen. Het lijk zal worden geschouwd, want dat is de grote vraag: hoe is de arme schat aan zijn eind gekomen.

    Was het liefdesverdriet? Niet alleen om zijn vedwenen geliefde Gianna, maar ook verzorger Thomas Dörflein. Deze had Knut meteen na zijn geboorte onder zijn hoede genomen, omdat zijn ontaarde moeder Tosca dat verdomde. Dörflein was moeder, vriend en geliefde in een, maar Knut was nog geen twee toen de man overleed. Dat moet een klap zijn geweest. Zo'n dier heeft natuurlijk geen benul van overlijden, hij zal zich ontzettend in de steek gelaten hebben gevoeld. En dan waren er nog de boze tantes, Katjuscha en Nancy die samen met Tosca het arme schaap het bloed onder de nagels vandaan treiterden.

    Al deze rampspoed was niet de reden dat er gisteren geen log was. De lente zit nog steeds in mijn kop en ik ben gisteren doorgegaan met het pimpen van mijn huisje. Een goede vriendin was zondag komen schilderen: de muren van het trappenhuis in een vaag soort lichtblauw, of is het zeegroen? Zelf heb ik mijn nieuwe boekenkastje onder de kwast genomen. Ook veel aan het ruimen geweest, maar dat is helemaal oninteressant voor mijn weblog.

    Al met al heb ik afgelopen weekend veel hulp van vrienden gehad. Vrijdag heeft Lester mijn nieuwe, tweedehands, machine geïnstalleerd. Even hadden we het idee dat de videokaart naar de vaantjes was: het scherm kleurde rood. Maar toen ik later op de avond de monitor terug aansloot op mijn oude machine vertoonde die dezelfde kuren. Ergo: dat ding loopt op zijn laatste benen. Overigens wees Lester me op het radioprogramma van ene Casper Beaumont, dat wordt uitgezonden door Radio Tonka, een plaatselijk een vrij station. Dat is on-line te beluisteren, ik zal binnenkort, als ik ingewerkt ben op mijn nieuwe machine, een link hier links bij de links zetten.

    Hopeloos die monitor, er was nog nauwelijks mee te werken. Daarom heb ik bij vrienden en bekenden een visje uitgeworpen: hebbie niet toevallig een oude monitor in een hoek staan, voor de leen of de krijg? En ziet waar ik inmiddels op werk: een splinternieuwe Philips flatscreen tv, met een 22” oftewel 58 cm scherm. Een vriend had deze bij een winkel hier in de stad gekocht, maar het ding beviel niet: voor een beetje tv-geluid dien je het aan te sluiten op een muziekinstallatie. Vooruitgang, oké, maar we krijgen het vaak wel tegen onze zin door de strot geduwd. Affijn, ik ben er zeer mee geholpen.

    Een goede gewoonte vind ik het om zo nu en dan een goede ingezonden brief uit de Krant over te tikken. Zoals de volgende, gescghreven door L.M. Verhoef uit Overdinkel, Secretaris Nieuw Republikeins Genootschap – ik moet me maar eens aansluiten. De kop luidt: Waxinelichthouder:

    'Op de dag van de opening van de Staten-Generaal in september 2010 (om duistere redenenen Prinsjesdag genoemd) gooide Erwin L. een waxinelichthouder naar het vervoermiddel van de koningin. Sinds die dag zit de verdachte, nu al zes maanden, in de cel voor een feit waarvoor hij, was het uw of mijn vervoermiddel geweest, hooguit beboet zou zijn.

    'Het Openbaar Ministerie beschuldigt L. ervan dat hij 'de koningin, haar troonopvolger en diens echtgenote heeft beledigd, de Gouden Koets heeft vernield en de intentie heeft gehad de koninklijke familie zwaar te mishandelen'. Na deskundig advies (de getuige-deskundigen spraken zeer kort met L.) eist de officier van justitie ontslag van rechtsvervolging en opname in een prychiatrisch ziekenhuis. Om een, nu al vaststaand, 'afgewogen' oordeel te kunnen geven, wil de rechtbank L. ter observatie naar het Pieter Baan Centrum sturen.

    'Natuurlijk, je gooit niet met voorwerpen als je het ergens mee eens bent. En dat de aangerichte schade moet worden betaald en zelfs een straf wordt opgelegd, is terecht. Maar de overspannen reactie van justitie doet toch wel sterk vermoeden dat hier meer speelt dan het afhandelen van een simpel delict. Hier wordt niet Erwin L. berecht, maar wordt het Nederlandse volk voorgehouden dat het afwijzen van de monarchie gelijkstaat aan geestesziekte.'

    Slakje: waar Verhoef zegt: 'je gooit niet met voorwerpen als je het ergens mee eens bent', wordt ongetwijfeld bedoeld: mee oneens bent. Zetfout, tikfout, what ever, de wrange boodschap is duidelijk.

    Dan nog even enkele regels uit de tv-recensie van Jean-Pierre Geelen. 'Cynisch was ook te zien hoe Shell-topman Jeroen van der Veer zich in een interview bijna leek te verspreken. Hij had gezegd dat olie en politiek altijd samengaan, gevolgd door een snel: “Of niet samen, maar het heeft altijd met elkaar te maken.”'


    20-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Beauty is in the inkt of the printer

    De Keuringsdienst van Waarde wierp zich op de vraag: waarom zijn cartridges voor printers zo belachelijk duur? Het programma begon meteen al met een typisch voorbeeld. Een jonge onderzoeker vond bij de Mediamarkt een printer voor slechts €49,- Geen geld. Edoch, er zaten twee inktcartridges in en die kosten los, als ze vervangen moeten worden, €20,- per stuk. In feite betaal je dus maar €9- voor de printer an sich. Dat is toch raar?

    Inktfabrikanten doen heel geheimzinnig over de receptuur van hun produkt. De inkt van je printer is zeg maar de Coca Cola van de tekstverwerkers. Het bestaat voornamelijk uit water, dan wat kleurstof en nog enkele geheime ingedriënten. Omgerekend komt een liter van die inkt op een slordige €3000,- Gooi d’r nog een op. Cruciaal en prijsopdrijvend lijken dus die TiTa Tovenaar stofjes, die ze niet willen verklappen. Dan is de vraag gerechtvaardigd: zijn die stofjes zo duur? Met als vervolgvraag: zijn ze zo duur, omdat ze zeldzaam zijn? Moeten we vrezen dat straks de grondstoffen voor de inkt op zijn? Vragen die helaas in het programma niet aan de orde kwamen.

    Een in de arm genomen chemicus, verbonden aan een van de universiteiten van ons land, wist in zijn laboratorium overigens de perfecte printinkt te produceren, voor een prijs die neerkwam op €300,- per liter. Het lijkt er dus sterk op dat de prijs door de fabrikanten van de grote merken kunstmatig hoog wordt gehouden. Dat er weleens sprake zou kunnen zijn van illegale prijsafspraken. Na de Keuringsdienst van Waarde zou ook de Mededingings Autoriteit zich eens over de printerinkt moeten buigen. Tot die tijd: merkloze cartridges en hun dure evenknieën zijn volkomen compatible. Je zou ook tweedehands cartridges kunnen kopen: lege patronen die in een fabriek in China zijn nagevuld. Het maakt allemaal in je printwerk niets uit, wel in je portemonnee.

    Voor de liefhebber van en mutatis mutandis de kijker naar het wielrennen is er één credo: het gaat niet om nationaliteiten, we willen een mooie koers zien. Dan blijf je altijd met restjes zitten: er is op vele fronten een goede tijd aangebroken voor het Nederlandse wielrennen en natuurlijk voelt het extra goed als ik Sebastian Langeveld een rit zie winnen. Als Lars Boom weer iets presteert wat ik niet eerder van hem heb gezien - die jongen probeert iedere trui te pakken te krijgen. Robert Gesink toont dat hij echt nu al tot de wereldtop behoort als het gaat om het rijden van een ronde. Een van de beteren in de bergen, inmiddels is zijn tijdrijden flink opgekrikt, en het koersinzicht wordt almaar beter. Koersinzicht is, en ik ben maar een leek, want nooit zelf gekoerst, koersinzicht is dat je ervaring hebt in het zien hoe een koers verloopt of hoe die kan verlopen. En wat dacht je van Theo Bos in de sprint?

    Zo kom ik op Milaan-Sanremo. Wat een mooie koers was het. Mijn favorieten voor de eindwinst waren een Belg en een Spanjool: Philippe Gilbert en Oscar Freire. Tegen tienen verzamelden de renners zich aan de start in Milaan. Ook hier werd een minuut stilte gehouden om te denken aan de slachtoffers van de ramp in Japan. Op de eerste rij de enige Japanner in deze koers, Takashi Miyazawa, Japans kampioen op de weg.

    De koers werd geopend met een vlucht van vier renners. De Japanner Takashi Miyazawa (Farnese Vini-Neri) ging samen met de Belg Nico Sijmens (Cofidis), de Italiaan Alessandro De Marchi (Androni Giocattoli) en de Rus Mikhail Ignatiev (Katusha) in de aanval en kregen ruim dertien minuten voorsprong. Onderweg regende het op sommige plekken en daar werd het wegdek spekglad. Door de diverse valpartijen verbrokkelde het peloton. In de natte beklimming van Le Manie werden de koplopers stuk voor stuk opgeraapt waarna er een gevaarlijke en gladde afdaling volgde. In deze afdaling kwamen enkele renners - waaronder Oscar Freire (Rabobank) - ten val, waardoor het peloton verder in stukken scheurde. Er vormden zich twee belangrijke groepen. Onder andere Tom Boonen (Quickstep), André Greipel (Omega Pharma-Lotto), Heinrich Haussler (Garmin-Cervélo), Vincenzo Nibali (Liquigas-Cannondale) en Alessandro Petacchi (Lampre-ISD) zaten met Goss, Gilbert en Cancellara in de voorste groep, terwijl mannen als Thor Hushovd (Garmin-Cervélo), Mark Cavendish (HTC-High Road) en Edvald Boasson Hagen (Sky) de Boerenleenbank-mannen van Freire vergezelden in de achtervolgende groep.

    Groep twee heeft groep een niet meer bijgehaald. Een uitgelezen kans voor Gilbert om de koers op zijn naam te schrijven. Het mocht niet zo zijn. In een zinderende finale, zo zeg je dat, een zinderende finale, je kan als schrijver wel een andere omschrijving verzinnen, maar bij een zinderende finale heeft ieder meteen beeld, in een zinderende finale wist Matthew Goss (HTC-High Road) de rest te kloppen. Over de 298 km heeft hij 6:51:10 gereden. Enkele malen heb ik langer op de fietst gezeten, maar die afstand heb ik nooit gehaald. Als de Zwitser Fabian Cancellara (Leopard Trek) iets eerder had aangezet, had hij gewonnen, nu werd hij tweede. De timing van Philippe Gilbert (Omega Pharma-Lotto) was ook niet perfect en zo werd hij derde. Achteraf is heel makkelijk aan te geven waar het fout ging. Er kan er maar één winnen.

    Beste Nederlander is uiteindelijk Niki Terpstra (Quickstep Cycling Team) geworden, de Nederlands kampioen, hij kwam als 38ste op 5:23 van de winnaar binnen. Dezelfde tijd klokte Oscar Freire en hij werd daarmee nummer 94. Takashi Miyazawa werd 134ste op 15:51. Volgende afspraak voor de kijker? Woensdag, Dwars door Vlaanderen, zo heet die koers.

    19-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De rit der ritten

    Zo ziet momenteel de Paleistuin er uit, een openbare tuin achter Paleis Noordeinde. Door dat bukkende kind moest ik ineens terug denken aan de vorige lente. Er bloeide toen, net als dit jaar, een grote groep krokussen in mijn tuintje. Totdat. Terwijl ik in mijn huiskamer bezig was, zag ik vanuit een ooghoek beweging voor de deur. Het waren twee schattige kleine meisjes die plat op hun kont mijn bloemen zaten te plukken. Ze hadden de grootste lol. Naar buiten. Ja maar, meisjes, dat kan niet, je kan niet zo maar bloemen plukken uit de tuin van een ander. Ik zei het allemaal veel vriendelijker dan ik me voelde. Een mens kan toch moeilijk twee kleuters de huid vol schelden. Het lijkt geholpen te hebben, want ik heb ze dit jaar nog niet terug gezien. De hyacinten bloeien en de knoppen van een van de camelia’s staan op uitkomen. Wat er zoal verder nog moet opbloeien: tulpen, narcissen, blauwe druifjes, te veel om op te noemen. De bewaking is opgevoerd. Ik overweeg een camera op mijn tuin te richten.

    Welk boek mij bij eerste lezing het meest heeft getroffen? Ik weet het niet. Er zal er een geweest zijn, maar ik weet het niet. Ik weet het echt niet. Zo komt deze alinea in de lucht te hangen. Hoe nu verder? Ja, jeetje, ik weet nog wel dat ik De Geverfde Vogel (1965) van Kozinsky las. Hoe oud zal ik zijn geweest? Het was in de Mulo-tijd en ik was gevloerd door een buitenlandse griep, Spaans dacht ik. Zwetend in bed. Ook toen al had ik: oké, ik lig in bed, dan zijn er twee mogelijkheden: lezen of slapen. Slapen deed ik te veel naar mijn zin, zonde van de tijd, maar in de wakkere uren wilde ik lezen. Mind you: ik had vlak voor de griepaanval die Kosinsky zelf bij de bieb geleend. Hij schreef over ratten, veel over ratten, en ik werd langzaam naarder dan naar. Ik zat er in, ik was erbij. Nog weken heb ik nachtmerries gehad. Maar zo lees ik nog steeds. Ik duik helemaal in een boek en probeer me niet te verplaatsen in de mensen waarover ik lees, maar ik probeer met ze te lullen. Soms in mijn hoofd, soms hardop; mijn katten worden af en toe gek van me. Maar dan gaan ze in de hof spelen.

    Van de weblog van Ralf geplukt: een live geigerteller in Tokyo. Mij zegt het niets.

    Eureka! In mijn jonge jaren was dat een meubelzaak aan de Karthuizerstraat in Amsterdam. Niet dat wij er klant waren, maar ik kende de zaak door de reclame die er voor werd gemaakt op radio Veronica. Pas later kwam ik er achter dat het een Griekse kreet is die betekent: ik heb het gevonden. Hij wordt toegeschreven aan Archimedes, die de kreet slaakte toen hij, zittend in het bad, de opwaartse druk ontdekte, die hij vervatte in de Wet van Archimedes. De bekende filosoof en Griekenland-kenner Richard de Mos bestudeert in zijn spaarzame vrije uurtjes het werk van Plutarchus en Vitruvius, via wie deze anekdote de wereld in is geholpen. Uiteindelijk wil De Mos tot de ultieme Archimedes-biografie komen.

    Mijn eureka! slaakte ik, toen ik enkele dagen geleden een belangrijke ontdekking deed: er is nog een plek in mijn huis waar ik een aantal boekenplanken kan aanbrengen. In het trapgat, de leuning blijft vrij. Donderdag heb ik de planken op maat gezaagd. Bij Ed in de Boekhorststraat heb ik enkele vellen schuurpapier aangeschaft: voor dat soort boodschappen ga ik altijd naar Ed, ik kom er al meer dan dertig jaar. In de Praxis of de Kwantum zul je me niet tegenkomen: die hebben het doe-het-zelven in Nederland totaal vervlakt. Bij Ed kan ik een praatje maken en hij geeft goede raad. Gistermiddag heb ik het kastje, zo kun je het wel noemen, in elkaar gelijmd en geschroefd. Tijdens Milaan-Sanremo zal ik eens flink gaan schuren: als je iets in elkaar zet, moet je het ook goed afwerken. Het is voor het eerst dat ik me aan afwerking over zal geven; in mijn eigen huis, bij anderen klus ik netter.

    Een klik naar zoooo’n leuke log: when cats sit like humans. Katten die op hun kont zitten met hun voorpoten in de lucht. Nu verkeer ik al jaren met, zoals C. Buddingh’ ze ooit noemde: ‘De meest betoverende wezens die de aarde ooit luister hebben bijgezet’ (Mijn katten en ik, 1988, bezorgd door Ares Koopman en Frank Engering), maar ik heb geen van mijn katten ooit in zo’n houding aangetroffen. Ik heb een sterk vermoeden dat de foto’s gemanipuleerd zijn. Dat sulletjes door de baasjes in die houding zijn neergezet. Geen van mijn katten is maf genoeg om dat toe te staan. Katten zijn ook geen speelgoed.

    Wielerhoekje. Op het moment dat ik dit schrijf zijn de renners al aan de 298 kilometer lange Italiaanse voorjaarsklassieker begonnen: Milaan-Sanremo. De rit gaat over hetzelfde parkoers als vorig jaar met de top van de Poggio op slechts 6,1 kilometer van de meet. De slotkilometer is wederom op de Lugomare San Remo Italo Calvino. De lange koers eindigt vaak in een massasprint, onderweg komt het peloton een aantal beklimmingen tegen. Na een vlakke aanloop van bijna 150 kilometer doemt de Passo del Turchino op. In de laatste 100 kilometer volgen nog de beklimmingen van  Le Manie (207 km), Capo Mele (245 km), Capo Cervo (250 km), Capo Berta (258 km) en tot slot de overbekende Cipressa (276 km) en de Poggio (291 km). De rit der ritten? Dat zeg ik straks ook bij Parijs-Roubaix. Bij de Ronde van Vlaanderen. Bij Luik-Basternaken-Luik. Het leven van een wielerliefhebber zit vol hoogtepunten.

    18-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Net als jij en ik heb ik een museumjaarkaart

    Als je hier klikt krijg je een pagina uit de Leidschendammer/Voorburgse Courant op het scherm. Het sufferdje dat wordt verspreid op het oude dorp en in de geannexeerde gemeente Voorburg. De man op de foto is mijn broer Theo, hier links bij de links. Van hem verschijnt volgende week zaterdag een nieuwe bundel verhalen, Vissen zonder Aas. Als je de pagina vergroot en je pijnigt je ogen, kom je ook mijn naam tegen. Ja, op het oude dorp kennen ze me wel. Ter gelegenheid van die bundel heeft hij een nieuwe website geopend. Klik hier.

    Fietsend langs de kanalen belandde ik op TV-West, onze regionale. Ze zitten weggestopt op kanaal 989, ik ben een eind om gefietst. Vooraf: neen, ik ben niet wereldvreemd, maar mijn smaak is zo vol en breed, dat ik me niet ook nog eens in andere Nederlandse culturen kan verdiepen. Dus al wat populair is op de commerciëlen, èn Jantje Smit, de Rijdende Rechter, alles met Arie Boomsma gaat aan me voorbij. Ik noem maar enkele voorbeelden. Wil je de complete lijst? Heb je even? Ik niet. Maar ondanks dat weet ik wel zo ongeveer wat er speelt. De Volkskrant heeft steeds meer de neiging met flauwekul berichten te komen. Door het lezen van die krant ben ik op de hoogte van Oh, Oh, Cherso en dat soort zooi. Dat het op tv is, stoort me niet, maar dat het in mijn krant staat vind ik minder.

    Dat er een serie is die Gooise Vrouwen heet, weet ik ook. Zelfs dat daar een film van is gemaakt. En daar was TV-West. Daar had men ook van de film gehoord. Daarom was een team naar Wassenaar getogen, zeg maar, ons Gooi. Het leek de redactie van TV-West wel leuk om te zien of Wassenaarse vouwen ook voldeden aan het beeld van de Gooise Vrouw, doorgrond en tot een soap bewerkt door de antropologe Linda de Mol. Ze hadden afgesproken met twee autochtone  vrouwen. Ze werden van huis afgehaald, voor een deur met zo’n afdakje van Palladio-vervlakking. De meiden kwamen naar buiten. Leeftijd? Een jaartje of wat de chirurg tussen het twintigste en vijftigste levensjaar kan doen. Rij maar achter ons aan, we gaan shoppen. Tot hier heb ik het gezien, twee minuten. Zo zie je: ik doe soms wel mijn best te zien wat er speelt, maar ik hou het steeds niet zo lang vol.

    Het verbaast me nog steeds dat ik vaak voor cultuur bij de Avro moet zijn. Onlangs brachten zij een degelijke docu over Jamer Ensor. Schilderijen van Ensor heb ik een paar maal live gezien in het Paleis voor de Schone Kunsten in Brussels. Er is een periode geweest dat ik soms twee, drie dagen in Brussel zat met de hele dag voor mezelf. Vaak belandde ik daar, boven op de heuvel, bij het gerechtsgebouw. Dan was ik de hele dag zoet. At tussen de middag in de kantine. De Avro met Ensor: niet zomaar. Op 12 maart is een tentoonstelling van zijn werk in het Haags Gemeentemuseum geopend. Die duurt tot 13 juni, onder de titel Universum van een Fantast. Dus als je een weekendje De Haag, de stad der steden, wilt doen: plan het in deze periode. Kan je meteen even langs de Victory Boogie Woogie, die heeft een vaste plaats. Vrees niet, Wassenaarse Vrouwen zul je er niet tegenkomen. Die komen alleen bij officiële openingen, gebeurtenissen waarbij het plebs, jij en ik, buiten worden gehouden.

    Mijn plan is om zolang de expositie duurt eens in de drie weken langs te gaan. Net als jij en ik heb ik een museumjaarkaart.

    Wielerhoekje. Oscarito zou morgen voor de vierde maal Milaan-Sanremo kunnen winnen, waarmee hij dan andere viervoudige winnaars, Bartali en Zabel, evenaart. Menselijk gesproken zal hij Eddy Merckx met zijn zeven overwinningen niet meer inhalen. Oscar Freire, de Spanjaard in dienst van de Boerenleenbank, ziet zelf geen reden waarom hij morgen niet zou winnen. Voor de niet-kenners: Freire staat naast zijn wielerprestaties vooral ook bekend vanwege zijn verstrooidheid. Bekende voorbeelden. Als hij wil gaan trainen regent het in zijn woonplaats Torrelavega, in de buurt van Santander. Hij stapt in de auto om een droog parcours te zoeken. Na een uur rijden regent het nog steeds, een uur verderop: regen. Nog een uur verder is het eindelijk droog. Als hij zijn fiets uit de kofferbak wil pakken, blijkt deze nog thuis te staan. Of die keer in 2009 dat hij zich meldde aan de start van een Tour-etappe. Waar zijn de anderen? Hij was een uur te vroeg.

    Het wielerpeloton is begaan met de slachtoffers van de aardbeving en tsunami in Japan, wie niet. Daarom hebben verschillende deelnemers aan Milaan-San Remo besloten hun wedstrijdshirt van komende zaterdag beschikbaar te stellen voor een veiling ten behoeve van de slachtoffers. Op de shirts - met rugnummers erop - kan geboden worden op de site all1sports.com. Het shirt van Japans kampioen Takashi Miyazawa is verkrijgbaar, maar ook dat van wereldkampioen Thor Hushovd, Tyler Farrar, Fabian Cancellara, Philippe Gilbert, Vincenzo Nibali, Ivan Basso, Filippo Pozzato, Michele Scarponi, Alessandro Petacchi, Juan Antonio Flecha en Mark Cavendish.

    De Boerenleenbank brengt een sterke ploeg in koers: 1. Oscar Freire, 2. Lars Boom, 3. Michael Matthews, 4. Rick Flens, 5. Sebastian Langeveld, 6. Maarten Tjallingii, 7. Bram Tankink en 8. Maarten Wynants. Vacansoleil - DCM brengt onder andere 241. Borut Bozic, 242. Thomas De Gendt en 243. Björn Leukemans in stelling. Er zullen 192 renners aan de start verschijnen. De renners krijgen 298 km voor de kiezen: La Prmavera is de langste klassieker.

    17-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Eén zwaluw maakt lente

    Bert Wagendorp in de Volkskrant: ‘Wie op het Nederlands is aangewezen, staat op een klein podium in een klein theater, ergens in de provincie. Daar kunnen prachtige dingen ten tonele worden gebracht, maar de aandacht van de echte wereld trekt het zelden.’ ‘Schrijvers zijn per definitie volkomen oninteressant en dodelijk saai, vooral in Nederland.’ ‘Er zitten hele (sic) sympathieke figuren tussen met wie je gezellig een biertje kunt drinken, maar die heb je ook onder bouwvakkers en slagers.’ En zo sleep ik me de dag binnen.

    Ik heb iets te kommaneuken. Dan lijkt het net of ik me beledigd voel door wat hij schrijft, maar niets is minder waar: hij heeft groot gelijk. Maar hij schrijft: ‘Er zitten hele (sic) sympathieke figuren tussen.’ De sic is van mij, want bij hele gaat het mis. Op deze manier slaat hele op figuren, terwijl hij, me dunkt, wil zeggen dat die figuren zeer sympathiek zijn. Dan is het: heel sympathieke figuren. Slakken en zout, ik weet het, en zelf maak ik ook fout op fout. Die fouten van mij, als je wilt: wijs mij er te allen tijde op. Toevallig zag ik deze fout van Bert. Een fout die vaak wordt gemaakt. En dan zal God je tieten geven, dat de hoge heren die over de taal gaan de constructie gaan goedkeuren. Want het komt zo vaak voor. Luistert, mijn mening in deze. In de spreektaal, oké, maar laat de schrijftaal een genot voor het oog blijven. Dan wordt het te moeilijk voor de meesters en juffen en indirect het kind? Wees dan consequent, konsekwent. Dan doen we voortaan alles uit de losse pols. Een muurtje metselen, een leiding aanleggen, kom op, gooi ‘m op, dat gaat ongeveer zo. ‘Op zijn Jan Boerenfluitjes’ op het wapenschild, in plaats van ‘Je Maintiandrai’.

    Op de brug van de Brouwersgracht heeft iemand met stoepkrijt geschreven: ‘Alles is scheef zolang je er een liniaal langs houdt.’ Dat is een mooie. Elders in de stad staat al jaren op een viaduct geschilderd: ‘Het is lente, maar beton bloeit niet.’ Na zoiets te hebben gelezen, te hebben ingetikt, krijgt de dag ineens meer vaart.

    Wist je dat ruim een week geleden de eerste boerenzwaluw is gespot? Waar? In De Haag, de stad der steden. Op 9 maart, dat is vroeg, het beestje weet waarschijnlijk dat er een feestje te vieren is. Want het is dit jaar het Jaar van de Boerenzwaluw. Een jaar met een eigen logo, klik maar. Logo-ontwerp: Elwin van der Kolk. De Vogelbescherming schrijft:

    ‘Het jaar 2011 staat volop in het teken van de boerenzwaluw. Vogelbescherming Nederland en SOVON Vogelonderzoek Nederland besteden een jaar lang extra aandacht aan deze overbekende ambassadeur van het landelijk gebied. Hoewel het nog steeds een algemene broedvogel is, iedereen kent hem als voorbode van de lente, gaat het toch helemaal niet zo goed met de stand van de boerenzwaluw. De aantallen zijn ten opzichte van de jaren zestig met tenminste de helft afgenomen. De boerenzwaluw staat inmiddels op de Rode Lijst.’

    ‘Voor een soort die zo aan mensen en het landelijk gebied verbonden is, is dat natuurlijk dramatisch en we moeten zien te voorkomen dat hij nog verder achteruit gaat. Met hulp van zoveel mogelijk vrijwilligers proberen we beter zicht te krijgen op de achteruitgang van de boerenzwaluw.’

    Na de eerste zwaluw is het wachten op de eerste fotograaf van het jaar die een plaatje heeft geschoten van zwaluwen op draden in het landschap. Kijk eens, net een notenbalk. Goh, nooit vertoond. Deze foto is wel fraai vanwege de lucht.

    Is het echt zo, zoals de Boskater reageerde, dat een aquarium iets voor jongetjes en mannen is? Ik moest me even op het hoofd krabben toen ik het las. Maar toen ik erover nadacht: nimmer ben ik een vrouw tegengekomen die een aquarium koesterde. Weleens een muts met zo’n goudvissenkwelkom. Daar heb ik het meteen mee uitgemaakt; in mijn bed geen dierenbeulen. Waarschijnlijk is het dus waar: vrouwen houden geen aquarium. Dat is net zoiets als kleine meisjes en grote paarden. Nee, die vergelijking gaat mank. Er zijn ook grote meisjes die van pony’s houden. Mannen die van paarden houden. Of, zoals Henk Bleker, de staatssecretaris, mannen die van pony’s houden, Welsh pony’s in zijn geval. En zij van hem, zodat je denkt: man, ga terug naar je beesten. Hum, niet gek: van aquarium naar Henk Bleker in een miniem aantal stappen. Het kan korter.

    Zijn er meisjes die postzegels sparen? Met treintjes spelen?

    De combinatie vrouwen en vissen doet me denken aan een scene in een van de boeken van Carl Hiaasen. Iets met dolfijnen, dus geen echte vissen, maar zoogdieren, hoewel ze zich opvallend als vis gedragen, er moet iets misgelopen zijn in de evolutie, want als je zoogdier bent en zo intelligent, heb je toch vingers nodig om die intelligente gedachten in woorden vast te leggen, en dan nog, de zeebodem lijkt me geen goede omgeving voor een laptop, waar was ik? O ja. Dat het zoogdieren zijn is essentieel voor die scene in dat boek van Carl Hiaasen. Als ik het weer eens herlezend tegenkom, zal ik het voor je overtikken. Vrouwen en dolfijnen en ze waren bij elkaar in het water. Ergens in Florida, in zo’n Harderwijk attractie. Een van de mannetjes werd ineens hitsig. Hij, eh, verzin maar wat een hitsig zoogdierenmannetje doet als er zoogdierenvrouwtjes in de buurt zijn. Levensgevaarlijk. Een kruising zit er niet in, dat zal in de genen van àlle vrouwen zitten. Behalve dan dat stel in Florida.

    Als het nodig is ben ik sterk, beresterk. Buurman M. klopte aan. Hij had iemand op bezoek die door het overlijden van oma een kat in de schoot geworpen heeft gekregen, maar die de kat niet kan houden. M. wist wel een liefhebber, ik dus. Nou nee, we hebben het prima naar ons zin met zijn zevenen, daar moet geen nieuwe kat bij. ‘Kom nou even kijken, het is een heel mooi beest.’ Dat was een slecht idee: als ik kijk, ga ik door de knieën, leer mij mij kennen. Ik heb al mijn poten stijf gehouden. Een mens moet zijn beperkingen kennen, van binnen uit en van buiten af. Zo zal ik ook geen dakloos Japans gezin onderdak verschaffen.

    Het is, zoals Ralf (hier links bij de links) al schreef, vreemd dat er hier in West-Europa, met name in Duitsland, kerncentrales worden stilgelegd. We wonen hier niet op een breuklijn in de aardkorst, en een tsunami? Dat heet bij ons noordwestelijke storm in combinatie met hoogtij. Daar hebben we ons in de nasleep van februari 1953 aardig tegen gewapend. Er moeten andere argumenten spelen om die dingen in de stand-by-stand te zetten. Opheldering? Dat zal wel via de Commissie Stiekem lopen. Nooit gehoord van de Commissie Stiekem? Dat is de Tweede Kamercommissie voor de Inlichtingen- en veiligheidsdiensten. De leden van de commissie mogen niet uit de school klappen, geen Boekenstijntje plegen. Het idee: dat Geert Wilders informatie krijgt die voor ons verborgen blijft. Of het zo is dat een fractievoorzitter bij ontstentenis een plaatsvervanger mag sturen, weet ik niet. Maar stel je voor. Dat Geert tegen de voormalig speleoloog en tolk-vertaler Sanskriet Richard de Mos zegt: doe jij voortaan die Commissie Stiekem maar. Dat Richard een boel geheimen binnenkrijgt in dat toch al zo volle hoofd van hem. Imploderen, Richard, alsjeblieft: imploderen.

    16-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ware tolerantie is intollerantie tegenover intollerantie

    Een Rotterdamse politieman heeft voorgesteld het dna-profiel van àlle Nederlanders in een grote datebank op te slaan. Bij een baby wordt bloed afgenomen en het is eenvoudig meteen een druppel naar het registratiekantoor door te sturen. Is die man wel goed bij zijn hoofd? Is het verstandig dat een man met zo’n idee deze taak vervuld? Je kent de holle kreet: Als je niets te verbergen hebt, waarom niet? Juist dan, juist dan. Ik gedraag me netjes opdat ik ongestoord mijn gang kan gaan. Ik haal geen rottigheid uit, hoewel er genoeg rottigheid is die ik uit zou willen halen. Rottigheid tegen rottigheid.

    De kip en het ei. Al eerder heb ik een Einszeiler, een one-liner, van een Duits filosoof op deze blog aangehaald. Ik herhaal mezelf. Ben ik langzaam aan het Alzheimeren?  ‘Ware tolerantie houdt in intollerantie tegenover intollerantie.’ Daar is geen speld tussen te krijgen. Dus rottigheid tegenover rottigheid. Maar ik doe het niet, ik wil mijn rust. Het is verspilde tijd om mij in de gaten te houden. Er is niets euvel te duiden. Jullie weten al zo veel van mij. Wat is het volgende? Dat een worp in de kraamkliniek een chip krijgt ingebracht?

    Een Kamerlid stelde vragen aan de minister, de lome Opstelten, hoe hij daar tegenover stond, het opslaan van alle dna-profielen. Opstelten zag het niet zitten. Dat viel me dan weer van hem mee, meestal valt hij tegen. Het Kamerlid zei: ‘Big Brother is watching you. Gelukkig is het hier nog niet zo ver. We moeten voorkomen dat het zo ver komt.’ Heeft het geachte Kamerlid de laatste jaren zitten pitten? Als je een kwartiertje over hebt, moet je eens op een rijtje proberen te zetten wat ‘ze’ allemaal van je weten. Komt die databank er desondanks en mocht ik ooit iemand willen vermoorden, waarom niet, try before you die, zoals de kleuters van BNN het noemen, mocht ik ooit iemand willen vermoorden, laat ik wat haren achter van iemand die ik ook niet mag. The Perfect Crime komt binnen handbereik.

    De voormalig snaartheoreticus en begenadigd quiz-kandidaat Richard de Mos heeft de minister gevraagd dan in elk geval het dna-profiel van niet-Westerse allochtonen in een databank op te nemen. De minister houdt het in beraad.

    Soms werpt een schrijfsel nog dezelfde dag vruchten af. Naar aanleiding van mijn stukje over het verzamelen van paardenvijgen, zonder het woord vijg te gebruiken, kreeg ik een mail van de gemeente Bladel. Die ligt ten zuidwesten van Eindhoven en omvat de kernen Casteren, Bladel, Dalem, Hapert, Hoogeloon en Netersel, maar dat wist je natuurlijk, de doorsnee lezer van deze blog is bereisd. De gemeentesecretaris mailde me een berichtje dat had gestaan in het officiële orgaan van de gemeente:

    ‘Een steeds groter aantal ruiters recreëert in het buitengebied en rijdt daarbij over fiets- en wandelpaden en trimbanen. Het resultaat is dat er vaker paardenpoep achterblijft. We krijgen daarover klachten. Eerder hebben we een beroep gedaan op ruiters om binnen de bebouwde kom de paardenvijgen op te ruimen. Daar is begripvol op gereageerd en de overlast door paardenpoep is ook minder geworden. Niet iedereen is zich ervan bewust dat ook in het buitengebied paardenvijgen overlast kunnen veroorzaken voor voetgangers, fietsers en berijders van scootmobielen. Vandaar deze oproep aan ruiters om ook in het buitengebied rekening te houden met andere gebruikers van de paden en de paardenvijgen op te ruimen.’

    ‘Het loopt de spuigaten uit,’ vervolgde de secretaris. ‘Misschien kunt u daar iets grappigs mee: spuigaten in verband met paardenpoep, maar dit terzijde. Hoewel er door de maneges in de buurt begripvol is gereageerd op onze oproep, is de berg paardenvijgen in het buitengebied eerder toe- dan afgenomen. Op dinsdag schreef u op uw weblog, dat u soms op de fiets door het Haagse Bos en Meijendel gaat en onderweg de paardenstront, zoals u het noemt, opschept. En of dat verboden zou zijn. Hier in elk geval niet, wij van de gemeente Bladel juichen dit soort initiatieven juist toe. Daarom nodigen wij u van harte uit in onze gemeente en wel komend weekend. Reis- en verblijfkosten, van vrijdagavond tot maandagmorgen, worden door ons vergoed. U wordt een fiets met fietstassen ter beschikking gesteld. De vraag is of u zowel op zaterdag als op zondag enkele uren door het buitengebied wilt fietsen en daar de paardenvijgen schept. We nodigen dan de pers en Omroep Brabant uit om verslag te doen, in de hoop dat de paardrijders dit voorbeeld zullen volgen. Voor uw inspanningen zult u €200,- ontvangen. Indien u dat makkelijker vindt: het bedrag kan ook in boeken- of slijtersbonnen worden uitgekeerd.’

    Gratis een weekend naar een mooi stukje Nederland, met ook nog eens €200,- toe: wie kan daar nee tegen zeggen? Ik. Ik heb er nee tegen gezegd. Zaterdag wordt Milaan-Sanremo verreden, La Primavera. Need I say more? Op mijn mail: ‘kan het niet een weekje later?’ kwam als antwoord: ‘Op vrijdagavond houden wij de jaarlijkse stille omgang, opgedragen aan de Heilige Sjoske van Netersel. Op zaterdag en zondag is er kermis. Juist vanwege de publiciteit die dit allemaal genereert, hadden we u voor dit weekend uitgenodigd. Het spijt ons dat u verhinderd bent en sterkte met uw oma. Tot slot een brutale vraag. Mijn neef Toon uit Eindhoven heeft net als u lang haar. Vindt u het bezwaarlijk dat hij dan dit weekend als Adriaan Bontebal door de buitengebieden gaat?’

    Inderdaad een behoorlijk brutale vraag. De vlerk. Wie weet wat die geflipte neef van hem allemaal zal uithalen onder mijn naam. ‘Dat lijkt me niet verstandig,’ heb ik terug gemaild, dat wil zeggen, kort samengevat. Mochten er elders in het land soortgelijke activiteiten worden ontplooid, zal ik graag tegen een vergoeding komen scheppen. Houd echter wel rekening met de wielerkalender!

    Wielerhoekje. De Tirreno-Adriatico zit er op. De renners kunnen nu enkele dagen rusten om zaterdag te kunnen schitteren in Milaan-Sanremo, of de Joop Zoetemelk Classic, die anderen dan weer prefereren. Rusten betekent voor een renner vijf à zes uur fietsen per dag. Daar kunnen die voetbalwatjes nog een punt aan zuigen. Ook het Italiaanse wielerblad Maglia Azzurra heeft een poëziewedstrijd uitgeschreven. De onderwerpen zijn beperkt: de Tirreno-Adriatico of Milaan-Samremo. Helaas is mijn Italiaans te beperkt. Veel verder dan è pericoloso sporgesi komt ik niet; hoe verwerk je zo’n zin in een gedicht over wielrennen?

    Het was spannend tot de laatste minuut. Robert Gesink heeft de tijdrit nu echt onder de knie, zijn winst in de tijdrit tijdens de Ronde van Oman was geen toeval. Met zijn 9de plaats, op 0:27 van Fabian Cancellara, ging hij Michele Scarponi en Ivan Basso in het algemeen klassement voorbij. Wout Poels viel enigszins tegen, maar wat heeft die man sterk gereden afgelopen week. Het belooft.

    De uitslagen. De Tijdrit:1. Fabian Cancellara (Leopard) 9,3 km in 10:33, 2. Lars Boom (Rabo) op 0:09, 3. Adriano Malori (Lampre) op 0:19, 4. Rick Flens (Rabo) op 0:20, 9. Robert Gesink (Rabo) op 0:27, 12. Cadel Evans (BMC) op 0:31 en 48. Wout Poels (VCM) op 0:54
    Algemeen klassement: 1. Cadel Evans, 2. Robert Gesink op 0:11, 3. Michele Scarponi (Lampre) op 0:15, 4. Ivan Basso (Liq) op 0:24, 5. Vincenzo Nibali (Liq) op 0:30 en 18. Wout Poels op 2:03
    De enige Japanner in koers, Fumiyuki Beppu van Radio Shack, eindigde op de 91ste plaats op 47:33

    15-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De postbode komt in elke straat

    Natuurlijk is allemaal het heel lullig voor de mensen in de wijde omgeving van de kerncentrale van Fukushima en dan druk ik me eufemistisch uit. Maar denk ook eens aan ons eigen land. Speciaal aan de mensen die werkzaam zijn in de kernenergielobby. Ze waren in a winning mood, met Rutte1 was hun kostje eigenlijk al gekocht. Na deze ramp in Japan kunnen ze weer van voren af aan beginnen. Kernenergie is reuze veilig, wat er met de reactoren in Fukushima gebeurt is een uitzondering? Dan hebben we de laatste decennia wel met erg veel uitzonderingen te maken gehad. Met het afvalprobleem zijn we in de loop der jaren geen steek opgeschoten. De lobbyisten zullen zich de komende tijd weer de blaren op de tong moeten lullen. Alle hens aan dek. Meer werk dus, zou je zeggen. Maar wie gaat dat betalen? Nee, het valt te vrezen dat er flink wat arbeidsplaatsen zullen verdwijnen in deze sector. En dan gaat het UWV ook al bezuinigen.

    Mensen die mij weleens door de stad zien fietsen - De Haag, de stad der steden - weten het: ik val hoegenaamd niet op, ik ben een grijze muis. De enigen die mij opmerken zijn vrienden en bekenden, maar dan nog valt vaak het muntje pas als ik al tien meter verder ben. Begint iemand een gesprek met de woorden: ik zag je laatst nog fietsen, ben ik meteen op mijn hoede. Hier gaat iemand mij iets op de mouw spelden. Die onzichtbaarheid heb ik altijd gekoesterd. Vaak wil ik ook ongezien over straat. Er zijn dagen dat ik liever niet met de buitenwereld word geconfronteerd, maar je moet er doorheen als je boodschappen nodig hebt. De laatste tijd begon ik me dan toch steeds meer te ergeren aan mijn muizengang. Daar heb ik het volgende op gevonden: sinds kort prijkt er een vuurrode fietstas aan mijn bagagedrager. Een mens heeft nu eenmaal een fietstas nodig, waarom dan niet meteen in een schreeuwende kleur. Toen die er net op zat, had ik meteen, om de hoek langs de gracht aanspraak. Van een dame, ze leek me al lang van Drees te trekken. Ik verstond haar niet, ik begreep haar niet, dus ik keerde op mijn schreden terug, of hoe noem je dat op de fiets. ‘Heppu niks voor mij?’ ‘...’ ‘U moet een brief van me dochter hebben, ze heeft al drie weken niks van haar laten horen.’ De postbode! De tas maakt de man, dus ik was ineens de postbode. ‘Ik zal het navragen op het kantoor, mevrouw.’ Gerustgesteld ging ze naar binnen.

    Op de blog van een vriendin las ik, dat ieder mens een paar rode schoenen behoort te hebben. Vrouwen èn mannen. Ja, duh, ik ben Bassie niet. Bovendien draag ik al jaren dezelfde schoenen: zwarte legerkistjes. Niet aldoor hetzelfde paar, eens in de zo veel tijd koop ik nieuwe bij de legerdump. Dit strak geregelde schoengebruik heeft voor mij twee voordelen: die dingen zijn ijzersterk en geven daardoor goede steun en ik hoef geen rolmaat bij me te hebben als ik een nieuw paar koop; om de hoogte van de hak te meten. Dat schreef ik toch: als de stand van de voet van een nieuwe prothese slechts een, twee millimeter scheelt met de oude, moet ik een paar dagen oefenen om te wennen. Altijd dezelfde schoenen voorkomt dat probleem. Ik wil geen rode schoenen, maar er zijn ook geen legerkistjes in die kleur in de handel. Lieve Boskater, mag een rode fietstas ook?

    Een mens heeft nu eenmaal een fietstas nodig... ik schrijf er zo maar over heen, misschien moet ik de opmerking verduidelijken. Het merendeel rijdt rond zonder tas, dus zij zullen het niet zo nodig vinden. Aan hen de vraag: en de boodschappen dan? Vind je het niet levensgevaarlijk om met tasjes aan je stuur te rijden? Wat? O, je gaat eens per week met de auto naar de gigamarkt. Dan heb ik niets gezegd. Ik gebruik ze dus wel voor de boodschappen, maar ze zullen me ook straks weer van pas komen. Als ik mijn tochten hervat door het Haagse Bos en de duinen. Op die tochten neem ik altijd wat plastic tasjes en een schepje mee. Onderweg schep ik de paardenstront van de paden. Niet om de paden schoon te houden, dat zal mij aan mijn reet roesten, daar hebben we personeel voor, maar om er thuis de compostbak en mijn tuintje mee op te fleuren. Zeg nou zelf: je gaat toch niet met tassen stront aan je stuur rijden. Nou dan. Een mens heeft nu eenmaal een fietstas nodig.

    Wat dat laatste betreft, die stront, heb ik een vraagje. Ervaring leert mij dat het zinloos is vragen te stellen op mijn blog, want er komt zelden of nooit een antwoord. Tegen beter weten in stel ik hem toch. Luister. In de herfst tassen vol dode bladeren uit de bossen meenemen is bij wet verboden. Zoek maar op: dat heet strooiselroof. Het mag alleen als je het stiekem doet. Dan vraag ik me af: is het wèl toegestaan paardenstront van de paden te scheppen? Graag een antwoord.

    Die fiets van mij loopt na al mijn sleutelen nog steeds niet lekker. Gisteren een blikje kettingvet bij de fietsenmaker gehaald. En er doe een tube solutie bij, voor je weet maar nooit. Er waren voorraadproblemen - geinig woord om te tikken, voorraad, probeer maar. Hij had nog maar één merk kettingvet en dat was wit. Het vet, niet het merk. Ik: ‘Dat zal dan toch wel snel bruin worden.’ Dat dacht-ie ook. ‘Er zit lithium in,’ sprak hij wervend. ‘Dat is heel goed.’ Volgens mij lul je uit je nek, maar dat zei ik niet. In het zonnetje voor de deur de ketting en de draaiende delen in het vet gezet. De fiets stond op zijn kop. Nadat ik alles had ingevet, ben ik ernaast gaan zitten op een vuilnisbak en heb, met telkens even een pauze, voor het radarwerk, niet voor mij, een trapper rondgedraaid. Als invetten de oplossing zou zijn, moest het nu, na verloop van tijd, gaan blijken. Ik moet zeggen: het achterwiel draait als een tierelier. Maar als ik heeeeel langzaam de trapper ronddraai, voel ik soms een weerstand. Als ik erachter kom waar die weerstand precies optreedt en ik kan het verhelpen, dan gaat die fiets echt als een trein. Fine tunen, ik hou ervan. Misschien moet ik er mijn beroep van maken. Begin ik eerst met mijn eigen leven.

    Wielerhoekje. In beide rittenkoersen heeft Vancansoleil een konijn uit de hoge hoed getoverd. In Parijs-Nice was het Thomas De Gendt, in de Tirreno-Adriatico is het Wout Poels. Hij is nieuw voor me. Ieder nieuw seizoen moet ik niet alleen wennen aan de veranderde shirtjes, maar aan het complete peloton. Dit jaar pak ik mijn inwerkperiode grondiger aan dan voorgaande jaren. Ik concentreer me op de koppen van de mannen, de gezichten. Dat ik ze ga herkennen. En wel hierom. Sebastian Langeveld is zo vroeg in het seizoen sterk bezig en ik heb hem al een paar keer aan de gang gezien. Terwijl hij bezig was Omloop Het Nieuwsblad, voorheen Het Volk, te winnen, realiseerde ik me: het is toch te gek dat ik niet weet hoe die jongen eruit ziet. Hem heb ik na de koers meteen op internet gezocht, maar de anderen wil ik door de uitzendingen gaan herkennen.

    Wat is Wout Poels sterk. Bergop rijdt hij met de grote mannen mee. Net als zondag liet hij maandag Robert Gesink achter zich. Neemt niet weg dat Gesink hoger staat in het klassement. Het is toevallig dat hij in deze koers meerijdt: hij vervangt de zieke Johnny Hoogerland. Niet alleen kan hij uitstekende uit de voeten in de bergen, hij heeft ook een goede tijdrit in de benen, heb ik me laten vertellen. We zullen het vanmiddag zien in de afsluitende tijdrit over 9,3 km in San Benedetto del Tronto. Grote verschuivingen zullen er niet meer optreden, daarvoor is die tijdrit te kort.

    De cijfers. Uitslag van de zesde etappe: 1. Cadel Evans (BMC), 2. Giovanni Visconti (Farnese), 3. Michele Scarponi (Lampre), 4. Vincenzo Nibali (Liquigas), 5. Ivan Basso (Liquigas), 6. Wout Poels (VCM), 7. Stefano Garzelli (Acqua E Sapone) en 8. Robert Gesink (Rabo), allen in dezelfde tijd.
    Algemeen klassement:1. Cadel Evans, 2. Michele Scarponi op 0:09, 3. Ivan Basso op 0:12, 4. Robert Gesink op 0:15 en 16. Wout Poels op 1:40.

    14-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Baiser les poubelles

    Tex Tucker, de stoere cowboy die zo melancholiek over Four Feather Falls (JouwBuis), de Vier Veren Waterval kon zingen, had twee pistolen die zich bij gevaar autonoom met de holsters oprichtten om eventuele onverlaten neer te schieten. Richard de Mos, emeritus hoogleraar Anti Social Studies aan de University of Abergavenny, heeft de Minister van Binnenlandse Zaken gevraagd een onderzoek in te stellen naar de haalbaarheid van deze wapens voor onze politiemensen - zo formuleerde hij het in Uitgesproken WNL. Ze zouden getest kunnen worden in Kunduz, hetgeen op onvoorwaardelijke steun kan rekenen van Jolanda Sap.

    De vrijheid om te beledigen, af te zeiken, kleineren, op één hoop gooien, verschut zetten, over één kam scheren, in de hoek zetten, uitschelden, belachelijk maken, voor paal zetten, sollen, kortom, de vrijheid van meningsuiting: er is veel om voor te vechten.

    Terug naar het bureau. In figuurlijke zin, want ik zit er natuurlijk al. Dit mooie, zware, houten bureau komt uit de inventaris van het voormalige belastingkantoor. Toen we het in december 1980 kraakten, vonden we in een ruimte achtergelaten meubilair. Dat bureau is mijn, zei ik meteen; mijn eerste houten bureau kwam ook uit overheidsbezit. Op de bewonersvergadering spraken we af dat niets van wat we in het pand hadden aangetroffen het pand zou verlaten. Grootmoedig heb ik daarmee ingestemd. Maar nood breekt wetten. Wat die nood precies was? Alles dat ik daarover zou schrijven komt uit mijn grote duim; ik had domweg een bureau nodig toen ik verhuisde en heb het mee gejat.

    De tweede flat die we met het gezin betrokken, op het oude dorp, telde op de eerste verdieping twee kamers en een woonkeuken en op de begane grond twee kamers en een badkamer. Dat is wat weinig voor twee volwassenen en negen kinderen. Op de begane grond naast ons huis was een kantoorruimte: een heel grote en een kleine kamer plus badkamer met toilet. Die kregen wij erbij. Een vriend van Pa hakte met een kango een doorgang. Daar deed hij twee dagen over en het was door het hele flatgebouw te horen. Ja, wij wisten ons wel geliefd te maken. Dat waren we bij onze vorige buren ook niet, dus we waren eraan gewend. Wat wil je. Een gezin met negen kinderen, waarvan de oudste op dat moment dertien was en de jongste zes, en geen cent te makken. Voor het gemak werden we ingedeeld in de categorie a-socialen.

    Pa maakte van de grote kamer twee kamers en een daarvan was voor mijn twee broers, een tweeling, en ik. Aangezien ik naar de Mulo ging vond opa dat ik een bureau moest hebben, voor het huiswerk. Hij werkte bij de Gemeentewerken De Haag, de stad der steden, waar hij ooit als stratenmaker was binnengekomen, maar hij was inmiddels iets vaags op kantoor gaan doen. Dat kantoor lag aan het Zieken. Op die plaats staat nu een groot wooncomplex dat is ontworpen door Charles Vandenhove, die voor veel nieuwbouw in de Stationsbuurt heeft getekend. De naam Zieken heeft me altijd geïntrigeerd. Welke zieke geest verzint zo’n naam? Aan de overkant ligt een hoerenbuurt, met als bekendste straat de Geleenstraat, je kent hem wel. Wellicht dat het daar vandaan komt, want vroeger werkte de vleesverwennende industrie nog onbeschermd.

    Het was een prachtig bureau dat opa afleverde, misschien wel eiken. Er is echter nooit één regel huiswerk aan gedaan, dat deed ik in de woonkeuken. Er kwam een aquarium op te staan; ik ben vele jaren aquariaan geweest. Door het gehannes met water is in de loop van de zes jaar dat we in dat huis woonden het bovenblad gaan golven en barsten. De bovenkant van het bureau had ik dus helemaal in beslag genomen, de laatjes waren verdeeld: de linker vier voor mij, de rechter vier voor de tweeling. In mijn onderste la had ik een dubbele bodem gemaakt. Daarin bewaarde ik de weinige vieze plaatjes die ik had. Achteraf is dat natuurlijk niet aardig van me. Waarom zouden de broers de plaatjes niet mogen gebruiken? Als ze er maar geen vlekken op maakten en als ik er maar niet bij hoefde te zijn.

    Soms denk ik: zal ik weer een aquarium beginnen? Maar ik heb te weinig ruimte. Als je nooit een aquarium hebt gehad, zie je er misschien de lol niet van in, maar ik was er uren zoet mee. Guppy’s, black mollies, sumatranen, kersenbuiken, algenvreters, Chinese kempvissen, zwaardragers, kortom, een zoetwateraquarium. Opa had een zee-aquarium in de huiskamer. Dat wilde ik ook, liever, maar het is niet te betalen voor een schoolgaande jongen. Overigens woonde opa in Spoorwijk, in de Schoolmeesterstraat. Dat is niet in de beroepenbuurt, maar in de schrijversbuurt. Schuin aan de overkant woonde moeder Mansveld met haar kinderen. Ja, ik heb Aadje nog op straat zien voetballen. Opa had gefietst met Piet Moeskops; zo heb je altijd baas boven baas.

    Op die slaapkamer heb ik mijn eerste radio gebouwd. En wat voor een. Op een plankje bevestigde ik een spoel, een draaibare condensator, een diode oa (het nummer ben ik even kwijt) en een oortelefoontje. Door de hele kamer liep een draad als antenne. Het maakte geluid, ik zweer het je. Diverse stations kwam binnen. Later heb ik ergens een grote buizenradio opgescharreld. Die had geen ingang voor een koptelefoon, dus stiekem ‘s nachts luisteren was er niet bij. Daar zijn toen die handige, kleine Veronica-radiootjes voor op de markt gekomen.

    Aan een van mijn veroveringen, ik heb er vele behaald, vroeg ik bij tijd en wijle: kan ik binnenkomen met mijn knecht. Die vonden we allebei heel grappig, maar ook weer niet zo grappig, dat de knecht de slappe lach kreeg.

    Wielerhoekje. Parijs-Nice is afgesloten met twee dagen regen. Het traject liep van vlak onder Parijs langzaam naar het zuiden. Met de dag zag je de omgeving groener worden. Maar de zon scheen alleen de eerste dagen van de koers. De ploeg van Vacansoleil heeft een aantal malen flink aan de boom geschud. Björn Leukemans, vooraanstaand Belg binnen de ploeg, had de leiding opmerkzaam gemaakt op Thomas De Gendt: die moet je halen. Dat is gebeurd en het heeft zich uitbetaald: één ritoverwinning, twee dagen in het geel. De renner is, wat wij op het oude dorp noemen, een revelatie. Ook Lieuwe Westra heeft zich uitzonderlijk goed getoond. In het algemeen ploegenklassement is Vancansoleil op de 8ste plaats geëindigd op 19' 53" van winnaar Radio Shack. De Boerenleenbank moet het doen met een 10de plek, op 35' 12". Merk het verschil. Bij de laatste ploeg heeft vooral Bauke Mollema zich laten zien. De cijfers:

    Laatste etappe: 1. Thomas Voeckler (Europcar). Na enkele malen tweede te zijn geworden in een etappe van Parijs-Nice, heeft hij dit jaar twee ritten gewonnen. De Elzasser schijnt niet goed te liggen binnen het peloton, maar mij amuseert hij altijd wel. 2. Diego Ulissi (Lampre) op 0:23 en 3. Julien El Fares (Cofidis) op 1:06. Het eindeklassement: 1. Tony Martin (HTC); wat heeft die jonge Duitser toch een bratwurstenkop! 2. Andréas Klöden (Radio Shack) op 0:36, 3. Bradley Wiggins (Sky) op 0:41, 4. Rein Taaramäe (Cofidis) op 1:10, 5. Samuel Sanchez Gonzalez (Euskaltel) op 1:13. Dan verder: 9. Bauke Mollema (Rabo) op 2:04. De plaatsen van de andere renners zijn niet zo belangrijk: zij hebben gereden voor een ritoverwinning en tot steun van hun kopman.

    In de Tirreno-Adriatico voerde de etappe over veel kleine weggetjes met een beroerd wegdek. De toestand van de wegen is ook Berlusconi. Robert Gesink had een zware dag. Er moest dan ook 244 km gekoerst worden. Toch wist hij de schade te beperken, maar de leiderstrui is hij kwijt. In de slotfase sprong de Limburger Wout Poels van Vacansoleil weg uit de kopgroep. Hij redde het net niet. Uitslag 5de etappe:1. Philippe Gilbert (Lotto), 2. Wout Poels (VCM) en 3. Damiano Cunego (Lampre), allen in dezelfde tijd. Robert Gesink werd 15de op 0:17.

    Algemeen klassement: 1. Cadel Evans (BMC), 2. Ivan Basso (Liquigas) op 0:02, 3. Damiano Cunego (Lampre) op 0:03, 4. Michele Scarponi (Lampre) op 0:05, 5. Robert Gesink in dezelfde tijd. Vandaag van Uscita naar Maccerata over178 km. Op en af.

    Hoe een koe een haas vangt, daar zijn al veel grappig bedoelde oplossingen voor verzonnen, maar we weten het domweg niet. De verschillen in de top-vijf zijn belachelijk klein. Gesink heeft nog alle kans, maar onder ons gezegd en gezwegen: van mij mag hij zich nog een tijdje rustig door ontwikkelen.

    Parijs-Nice zit er op voor dit jaar, de Tirreno-Adiatico gaat nog twee dagen door. Het papieren Franse tijdschrift Le Derailleur heeft, zoals elk jaar, een poëziewedstrijd uitgeschreven: wie schrijft het mooiste gedicht over een der voorjaarsklassiekers. Wat denk je? Zou ik een poging wagen met mijn Adieu Paris-Nice?

              Adieu Paris-Nice

              Les routes du midi
              Tripote demoiselles
              Et les hirondelles
              Chacun à son prix

              Roulez mon ami
              Oublier bagatalles
              Baiser les poubelles
              N’importe l’abri

              Choquez le mépris
              Gagnez esterelles
              Comme les éfentelles
              Encore vis à vis

    En als mijn literaire carrière stokt, voor zo ver die al begonnen is, kan ik nog altijd op het ouderen ballet. Dan zal ik me eerst in ballet moeten gaan verdiepen, want ik weet er niets van. Ik ben zo’n smalle, magere, stoere man die desgevraagd verklaart niets met ballet te hebben. Dan weet je nu hoe dat komt: het is terra incognita voor mij. Ja maar, zul je zeggen: je hebt maar één been. Nou en? Oké, ik gebruik het op feestjes als argument om niet te dansen, als ik al naar een feestje ga. Maar ik kan het wel. En ballet? Bekijk dit JouwBuisje.

    13-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een week voor de Primavera

    Als door een blikseminslag kreeg ik de lente in mijn kop. Ik lag nota bene nog in bed. Vandaag neem ik het bureau onder handen! Langs mijn vijf tenen zag ik het staan, aan het voeteneind van het bed. Eén blik erop was genoeg; ik draaide me weg, naar Balzac, die op geflikflooi lag te wachten. Raar beest. Zodra ik mijn bed uitkom en op mijn kont naar de badkamer schuif, ik slaap en douche zonder prothese, gaat ze uit mijn buurt. Als ik eenmaal sta neemt ze nog meer afstand. Geef het beest eens ongelijk: het is een basketbalspeler tegenover Wesley Snijder, of een andere dwerg.

    Toen ik in de huiskamer kwam, was het hele spul verzameld. Voor wie later heeft ingeschakeld: in volgorde van leeftijd Wausje, Skitty & Kim, Kat, Hanks & Balzac. Het was voor de katten een leerzaam ontwaken. Na mijn ‘Môgge,’ volgde het eens in de zoveel tijdse: ‘Voici le petit soleil de la maison.’ Ze glommen. Na gisteren te lang naar de tsunami-ramp in Japan te hebben gekeken, liet ik de buis even voor wat die was. Katten voeren, koffiezetten, dubbele bruine boterhammen met ouwe kaas en de Krant. Bij het oprapen was het Magazine eruit gevallen. Een mode-special. Daar zit toch geen Krantlezer op te wachten? Of ben ik nou gek? Weg met dat ding. Bijtijds dacht ik eraan om te zien of er toch wel een column van Sylvia Witteman in stond, mijn favoriete columniste. Alleen door haar doorsta ik de veelvuldige dieptepunten van die kutkrant. Ze stond er in.

    Dat bureau... Buiten mij zou ieder ander flink moeten zoeken waar het stond. Het lag bezaaid met woordenboeken, naslagwerken, kladblokken, veel los papier. Het geheel werd samen gehouden door gemorste koffie en as. Even kwam de gedachte in me op toch maar van de lentedag te gaan genieten, morgen regent het weer. Maar ik ken mezelf. Van uitstel komt afstel? Ik heb het zelf uitgevonden, pas later kwam ik erachter dat het al bestond. Ach. Je zal je jonge jaren maar vergooien met het uitvinden van een draadloze verbinding, dan sta je pas voor lul.

    Dus ik heb doorgezet. Eerst heb ik de planken boven het bureau afgestoft en gehergroepeerd. Op de twee planken recht voor mijn neus staan nu de woordenboeken en de naslagwerken. De bijbel. Het Juiste Woord, onmisbaar voor elke schrijver! De Zangbundel van Joh. de Heer & Zn. Een exemplaar uit de 401e-450e duizend serie. Nieuw Muzikaal Woordenboek, een derde druk uit 1891. Culemborg, Blom & Olivierse. Guitarre, een uit de citer voortgesproten instrument met zes snaren, die van onder op e, a, d, g, b en e gestemd, met de vingers der linkerhand gegrepen en met de rechter getokkeld worden.

    De klus is geklaard. Tijdens het wielrennen heb ik het toetsenbord schoongemaakt. Ik voelde, hangend op een stoel, dat ik op mijn oude dag beter toch wat rustiger aan kan doen. Eerlijk gezegd: het zal niet aan de leeftijd liggen, maar aan het gebrek aan beweging. Het heeft geen zin me voor te nemen meer te gaan bewegen; leer mij mij kennen. Laat ik mezelf er zo nu en dan aan herinneren. Misschien helpt het. Al poetsend zat ik te puffen. Het wielrennen op d’n Bels zou reeds om tien over drie beginnen met een live-verslag van vierde etappe van de Tirreno-Adriatico. Het werd kwart over drie en toen de beelden kwamen waren er nog slechts dertien kilometer te gaan. Een kat in de zak, zou je zeggen, maar daar doe je me juist een groot plezier mee. Maar goed, er kwam nog een nijdige beklimming naar Chieti. Wat ligt dat stadje mooi! Zie hier de San Giovanni Lipioni, hangplek voor ouderen.

    De renners waren ‘s ochtends rond de tijd dat ik opstond vertrokken voor een rit van 240 kilometer. Da’s geen kattepis. Nee, met kattepis doe je me geen lol. Voor de start hebben renners en publiek een minuut stilte gehouden, om de ramp in Japan te gedenken. Toen de troepen zich in beweging zetten, reed Fumiyuki Beppu (RadioShack) op de eerste rij. Hij is de enige Japanner in koers.  Neemt je dat niet in voor de sport?

    Michele Scarponi (Lampre) won de rit, met ploeggenoot Damiano Cunego op de tweede plaats en derde werd Cadel Evans (BMC) in dezelfde tijd. Lars Boom kwam binnen op een 95ste plek, met een achterstand van 17:35. Wat er is gebeurd? Renner én liefhebber weten dat de tweehonderd kilometer een kaap is. Misschien heeft Lars er nog moeite mee. We zullen het vandaag zien, met de rit van Chieti naar Castelraimondo weer over 240 kilometer. Robert Gesink slaagde wel en finishte op de 6e plaats op slechts 12 sec. Daarmee kwam hij op de eerste plaats in het algemeen klassement. Wat is die jongen goed geworden. Cadel Evans staat nu tweede op 0:10, derde is Ivan Basso (Liq) op 0:12.

    Heus, ik heb niets tegen voetbal. André Rieu, iets uit Volendam, een praatshow met Jensen: ik vind het allemaal best. Ieder zijn meug, maar ik zap er zo snel mogelijk langs. Voor mijn part zenden ze íédere avond een voetbalwedstrijd uit. Met een uur gelul ervoor, reclame-gelul-reclame in de rust, en een uur gelul als boter na de vis. Daar heb zelfs ik plezier aan, want ik heb ontdekt dat Pauwnieuws niet op de buis is als Koning Voetbal heerst. Niet dat ik de cowboys ooit zie, maar ik gun ze hun plek niet. Maar is het te veel gevraagd om daarnaast ook eens de zendtijd aan wielrennen uit te besteden die recht doet aan de prestaties van de mannen en vrouwen? In het veld, op de baan, op de weg draaien ontzettend veel rensters en renners in de hoogste regionen mee. Winnen vaak. Het Nederlandse peloton rijdt momenteel beter dan het Belse, maar de aandacht voor wielrennen op Sporza is meer dan omgekeerd evenredig aan het Nederlands geneuzel. Gaat Jantje Smit weer op vakantie? Smullen. Daar maken we een real live avond van voor het hele gezin. Ze doen maar. Het lezen staat me nader.

    Dan dreigde het toch nog mis te gaan. Parijs-Nice is in het zuiden van Frankrijk beland. Het is daar al een aantal dagen Pelleboerenhondenweer. Het regent bijna onophoudelijk. Het tourisme verkeert in zwaar weer. Weer ging Lieuwe Westra op pad, ondanks de inspanningen die hij de afgelopen dagen heeft gedaan. Wat een kracht heeft die jongen, wat een Fries is die jongen. Karsten Kroon is daarna nog lange tijd alleen op pad geweest. Maar in de laatste van de twee plaatselijke ronden werd hij ingelopen.

    Dan een ultieme poging van de Fransman Rémy di Gregorio (Astana). Het zag er naar uit dat hij het peloton nog net zou voor blijven. Hij laveerde tussen voortmaken en voorzichtig zijn. Vlak voor een rotonde gleed zijn achterwiel weg op een spiegelgladde witte zebrastreep. Mijn hart stopte even om mee te kijken, toen hij overeind bleef, door even een voet uit het klikpedaal te halen, sloeg het door op een geheel eigen ritme. Even later ging een ander wel onderuit en gleed onder de voorbumper van een geparkeerd bestelwagen. Le Père Abram & Fils, apk gekeurd. In mijn borstkas galmden wat tempowisselingen. De Gregorio heeft gelukkig wel gewonnen.

    Laat ik in mineur eindigen, zodat je zelf wat van de dag moet maken. Martijn Maaskant (Cervélo) heeft in Parijs-Nice gisteren na een val zeven ribben gebroken. Hij kwam in de linke natte omstandigheden ten val de afdaling van de Côte de Gourdon, waar onder andere ook Lieuwe Westra (VCM) onderuit ging. De laatste gelukkig zonder erg. Maaskant is nu in het ziekenhuis en maakt het redelijk goed, echter zal hij zijn geliefde voorjaarskoersen zoals Parijs-Roubaix niet kunnen rijden dit jaar.

    Er is schade geleden. Maar dat zinkt in het verre niet bij wat er in Japan is gebeurd. Ik heb weer te lang naar de beelden gekeken. Nog steeds kon ik mijn ogen niet geloven. Wat ik zag was echt, dat wist ik maar al te goed. Maar als B-regisseur het ons zou voorschotelen, hoonden we hem weg: hou je Big Macs maar in Amerika. Misschien vreten ze het daar. Het was geen film. Hele volksstammen geloven dat er een Almachtige Regisseur is die dit al bestierd. Aan hen zou ik willen zeggen: wat een rare, zieke joker is dat. En aan de Almachtige zelf: hou je Big Macs maar in de hemel. Of hoe de verschillende stammen die plek, dat verblijf noemen.

    12-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Je weet niet wat die rare Boom doet

    Iedere ochtend begroet ik mijn katten met: môgge. Op sommige dagen, zoals vandaag, voeg ik daaraan toe: voici le petit soleil de la maison - 1.92m. Dat ze toch een beetje het gevoel hebben vrouwen en man van de wereld te zijn.

    Mijn timing is soms ongelooflijk. Het is een gave. Laat ik een voorbeeld geven, waarbij ik moet toegeven dat ik een flinke wind in de rug had: onwetendheid. Vrijdagochtend om negen uur kwam de thuishulp. Voor die tijd had ik ontbeten en de Krant gelezen en eens een keertje geen NOS, CNN of Al Jazeera gekeken: Kadhafi kan de boom in. Toen zij arriveerde maakten we even een praatje en daarna verdween ik naar mijn kantoor boven, waar ook mijn bed staat. Toen mijn blog op orde was, heb ik weer eens op de blog van Ralf gekeken (zie hiernaast, met inmiddels een nieuwe log, maar op dat moment:). Nog steeds geen nieuwe log, luiwammes, de laatste stamt alweer uit januari. Dit maal heb ik een reactie op die laatste log geschreven, een beetje flauwe grap. Om twaalf uur verdween de thuishulp. Toen ben ik toch maar even nylonsnaren gaan kopen, de goedkoopste, voor acht euri. Thuisgekomen zette ik de tv aan voor het laatste nieuws. The rest is history. Overigens, zo mailde Ralf, is de afstand tussen zijn woonplaats en Sendia gelijk aan die tussen De Haag, de stad der steden, en Berlijn. Toch daverde het bij hen vijf minuten behoorlijk en is er wat serviesgoed gesneuveld.

    Mijn thuishulp komt uit Ghana, maar woont al twintig jaar in Nederland. Haar zoon is veertien en hier geboren. Eén keer is hij met haar meegegaan naar Ghana, maar hij had het daar niet naar zijn zin: hij verdroeg de hitte niet. Nu moet je weten: Ghanezen zijn niet echt wit, of roomblank als het een dame betreft. Zoonlief ondervindt daar regelmatig de gevolgen van. Terwijl het joch gotverdegotver geboren en getogen Nederlander is! Van die dingen, ja.

    Dat gitaarspel van mij? Ik doe het beter dan iemand die het niet kan, waarmee alles is gezegd. Wie echt heel goed kan spelen is Alfred Birney, hier links bij de links. Maar schrijven kan hij ook. En hoe. Het is de moeite waard zo nu en dan eens op de link te klikken.

    Mijn eerste gitaar kreeg ik van oom A., de jongste broer van mijn moeder. Het was een vrolijke, maar vooral ook spannende man. Hij voer op de wilde vaart en schilderde blote vrouwen. Wilde vaart: een schip vaart bv. met een lading van Rotterdam naar Singapore. Daar neemt het een lading in voor Hongkong. Daar neemt het een lading in voor, enzovoorts. Soms was hij een jaar, anderhalf jaar van huis. Blote vrouwen? De figuur hier in het midden is een voorbeeld. Ik heb haar live gezien, maar aanraken? Ho maar. Vrouwen?!?

    Die gitaar was een jazzgitaar. Zoals deze, maar dan zonder knoppen, want akoestisch. Het ding was een ramp, maar dat wist ik toen nog niet. De hals was enigszins krom, waardoor de stalen snaren te hoog boven de hals lagen. De eerste tijd had ik sterk het idee dat het gitaarspel niet voor mij was weggelegd. Maar ik zette door; als zelfs Roy Rogers het kon... Na lang en verbeten oefenen wist ik met moeite bij de derde fret een barré te pakken, verderop niet. Met open akkoorden speelde ik na verloop van tijd dat my Bonny over the ocean is en dat soort evergreens. Op de havo veranderde dat radicaal.

    In de vierde waren er vrijblijvende keuzevakken. Vrijblijvend alleen in de zin dat je er geen examen in deed, maar je moest er wél wat voor doen. Gitaar was een van de vakken. Nou, dat wilde ik wel. Bij de eerste les sleepte ik die jazzgitaar mee. Zelden heb ik iemand zo verschrikt zien kijken: de leraar. Wat is dat in godsnaam? De bedoeling van de lessen was, bleek al meteen de eerste les, dat we echt gitaar leerden spelen: noten lezen, tokkelen, klassieke muziek. De leraar gaf dan ook les aan het Haags Conservatorium en hij kwam slechts één uur per week langs. Alfred heeft les gehad van een geniale leerling van de man; soms overtreft de leerling de meester.

    We hadden ons met zijn achten aangemeld en we wilden allemaal beter The Beatles en zo leren spelen. Ik ook. Maar wat hij te bieden had interesseerde me. De andere zeven haakten af. Wil je het echt, vroeg hij. Ja meneer. Dan zul je toch een andere gitaar moeten hebben, ik heb er wel een voor je. De week daarop kocht ik voor vijfendertig piek een oude klassieke gitaar van hem.

    Anekdote. Jaren later, ik zat inmiddels beter in mijn gitaren, dacht ik terug aan oom A. en hoe hij mij op weg had geholpen. Om hetzelfde te doen heb ik de gitaar die ik op de havo kocht aan mijn neefjes, de zoontjes van mijn oudste zus gegeven. Ze hebben er nooit iets mee gedaan. De familie is voornamelijk muzikaal met een cd-speler.

    Anekdote. Tegen het eind van het eerste jaar dat ik les had, was het instrumentale nummer Bourrée van Jethro Tull een bescheiden hitje. Alles dat ik over het muziekstuk wist, was dat het van Bach was. Aan de leraar vroeg ik: er is iets dat ik graag zou leren spelen, mag ik volgende week een bandje meebrengen? Dat mocht. Toen ik het bandje voor hem afspeelde, wist hij het meteen: ah, dat komt uit de Suite in Emin (voor de leek: BWV 996 (BC L166)). Het is voor luit geschreven, maar hij had de gitaarmuziek voor me. Het voornemen is om, als mijn vingers wat soepeler zijn, dat als eerste weer eens onder handen te nemen. De versie van Tull kon hij overigens niet waarderen. Luistert en geniet: een JouwBuisje van de Jethro Tull versie.

    Terwijl ik het bovenstaande schreef, moest ik denken aan het citaat van de filosoof Emil Cioran, dat Joost Zwagerman heeft opgetekend op de laatste bladzijde van het Boekenweekgeschenk 2010, Duel: ‘God heeft heel veel te danken aan Johann Sebastian Bach.’

    Wielerhoekje. Het was een tijdrit over 27 km in Parijs-Nice. Lieuwe Westra (VCD) heeft lange tijd met ruime voorsprong op de nummer drie aan de leiding gestaan. We weten dat de Fries een goed tijdrijder is. Hoe ver zou hij zijn gekomen zonder de zware inspanningen die hij de voorgaande dagen voor de ploeg heeft verricht? Ook Bauke Mollema (Rab) reed een uitstekende rit. Maar uiteindelijk zijn de puntjes op de i gezet - dat is qua beeld zo raar om te tikken, want daar staat al een punt op de i. Het jonge Duitse supertalent Tony Martin werd met overmacht eerste, met 20 sec voorsprong op Bradley Wiggins (Sky) en 29 sec Richie Porte (Sax). De crack Andréas Klöden (RSH) moest al 46 sec toegeven. Lieuwe werd 6de op 0:57 en Bauke 13de op 1:38. Algemeen klassement 1. Tony Martin, 2. Andréas Klöden op 0:36 en 3. Bradley Wiggins. Beste Nederlander is Bauke Mollema met een 10de plaats op 1:57. Vandaag een zware bergetappe van Brignoles naar Biot - Sophia Antipolis over 215.5 km.

    De derde rit in de Tirreno-Adriatico was nog voor de sprinters, en hoe. Als een locomotief loodste wereldkampioen Thor Hushovd (Cervélo) zijn sprinter Tyler Farrar in de laatste 200 meter naar voren. Wat een kracht! Maar toen: als een pijl uit een boog schoot de Argentijn Juan Jose Haedo (Sax) naar voren. Het deed terug verlangen naar Theo Koomen voor het live-verslag. Verpletterend. Uitslag: 2. Tyler Farrar en 3. Daniel Oss (Liq). Algemeen klassement:1. Tyler Farrar, 2. Juan Jose Haedo op 0:05 en dan een rijtje Boerenleenbank: 3. Lars Boom op 0:06, 4. Oscar Gomez Freire op 0:08 en in dezelfde tijd: Tom Leezer, Robert Gesink, Sebastian Langeveld en Bram Tankink. De naam van de nr 9. wil ik je niet onthouden: Ramunas Navardauskas (Cervélo) op 0:15. Hij is van Litouwen. Vandaag moet er redelijk geklommen worden, de sprinters zullen er niet aan te pas komen, denk ik. De rit gaat van Narni naar Chieti over 240 (!) km. Schreef ik dat Robert Gesink deze Tirreno gaat winnen? Ja hè? Maar, maar, je weet niet wat die rare Boom doet.

    11-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Baby, it’s the guitar man

    Aan het loket, station Utrecht. Stel een: ‘Two to the Loo.’ Stel twee: ‘Two to the Loo too.’

    Wat de boer niet kent, eet hij niet, ken je die uitdrukking? Je kan het letterlijk nemen, maar je het ook veralgemeniseren: wat een mens niet kent, moet-ie niet. Om uit te komen bij grofheden als: vreemdelingen oprotten! Er lijkt mij iets dubbelzinnigs in de uitdrukking. En wel dit. Ik denk namelijk dat deze is bedacht door een snobistische stedeling, die de boeren niet echt kende: boeren vormen een ietwat dommige beroepsgroep die zich verre houdt van al wat vreemd is. Een slang die in zijn eigen staart bijt? Zoiets. Want die zogenaamde wereldwijze stedelingen...

    Iets hedendaags, sterker nog: van deze week, in die verziekte sfeer. Het gaat over de Vlaamse partij N-VA, de Nieuw-Vlaamse Alliantie. ‘Mensen doen in hun privésfeer wat ze willen, maar in het parlement moeten we de neutraliteit verzekeren,’ heeft Kamerlid Zuhal Demir, een dame van Turkse afkomst, de excuus-Turk, de spreekbuis van de partij gezegd. ‘Ik ga er immers van uit dat er in ons land een strikte scheiding tussen kerk en staat bestaat. Een hoofddoek in het parlement kan dus niet, maar dat geldt eveneens voor andere hoofddeksels of elke andere religieuze uiting. Ook een keppeltje, een tulband of een kruisteken horen niet thuis in het halfrond.’ Het halfrond is de vergaderzaal.

    Lieve Zuhal. Je gaat niet tot de bodem, hè? Je neukt de komma op uiterlijkheden. In jullie parlement is immers ook de CD&V vertegenwoordigd met 31 zetels, op een totaal van 124. Voor niet-Vlamingen: de afkorting staat voor Christen-Democratisch & Vlaams. Of CD&Vers nu wel of niet een kruisje dragen, ze zullen altijd hun gristelijke overtuiging in het parlement uitdragen. Daar gaat het pas echt mis met de scheiding tussen kerk en staat!

    Ik word er onderhand zo... nee, dat is niet waar. Ik ben er al lange tijd zo moe van, dat niet vreten wat je niet kent. Het gaat maar door en het wordt steeds erger. Nog even en ik ben niet meer moe, maar beleef een totale burn-out. Dan sta ik niet meer voor mezelf in. Laat ik het hebben over Nederland, anders lijkt het alsof ik precies hetzelfde doe: hakken op vreemdelingen, in dit geval Vlamingen. Met het idee dat helaas bij sommige landgenoten leeft, namelijk dat Vlamingen een soort mislukte Hollanders zijn. Niets is minder waar en ik werp dat idee dan ook verre van mij.

    Het kabinet hier te lande, hier ter stede godbetert, wil illegaal verblijf van migranten strafbaar stellen. Ook wil het kabinet het onmogelijk maken dat mensen die zonder verblijfspapieren in dit land worden aangetroffen ooit nog legaal verblijf kunnen verkrijgen, zelfs als er nieuwe relevante feiten zijn die dat wel zouden rechtvaardigen. Lust jij hier brood van? Het gevolg zou kunnen zijn dat zieke en gewonde illegalen geen medische hulp meer zoeken. Dat illegalen hun pasgeborene niet meer zullen aangeven bij de burgerlijke stand. Ach, zul je zeggen, die burgerlijke stand. Let wel: dan besta je helemaal niet, met nog vervelender gevolgen.

    Gerd Leers, de Limburgse lieverd, heeft al eerder mijn blog ontsierd, namelijk 17 januari. De oud-burgemeester van Maastricht, nu Minister van Vreemdelingenzaken. Of, zoals anderen zeggen: van Immigratie en Asiel. Wat een engerd. Hij diende alvorens ingewijd te worden als minister op audiëntie te komen bij de gedoogführer. Dat hij nu minister is, zegt genoeg. Bij alles wat, nota bene uit menselijk oogpunt, ook maar enigszins ten goede aan de vreemdeling zou kunnen komen, zet hij de hakken in het zand. Desnoods tekent hij beroep aan bij de rechter, bij de Raad van State, bij het Europees Hof, bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Waarom? Waarom doet een man, die ooit warm menselijk overkwam, dit soort dingen? Heeft hij een lijk in de kast en weet Wilders daarvan?

    Affijn. Klik hier als je de petitie tegen de snode plannen wilt ondertekenen. Ben je stiekem vóór de strafbaarstelling? Wil je dan nooit, maar dan ook nooit meer op mijn weblog komen! Ik schrijf niet voor creeps.

    Een driedubbele nationaliteit? Het komt voor. Schrijver dezes bijvoorbeeld. Ik ben én van het Oude Dorp én van De Haag, de stad der steden, én virtueel Belg. Drei Seelen wohnen, ach! in meiner Brust!

    Een mens kan toch niet dag in dag uit naast de dagelijkse beslommeringen alleen maar lezen en schrijven. Toch? Het was wel mijn leven. Maar ik heb het gebeterd: ik heb mijn gitaren uit het vet gehaald. Letterlijk, met een sopje en was. Ooit had ik zes, zeven gitaren, waaronder een twaalfsnarige (voor de kenners: een Eko), een elektrische (een Fender Jaguar, ik noemde hem laatst) en een elektrische bas (een imitatie van een imitatie). Daar zijn er slechts twee van over, beiden akoestisch. Een folkgitaar, zoiets, en een klassieke gitaar, zoiets. Belangrijkste verschil is dat de eerste stalen snaren heeft en de tweede nylon. Er is natuurlijk een groot verschil in geluid. Het ligt er ook aan wat je wilt spelen en hoe: met een plectrum of tokkelen. Over een jaar zal ik vertellen wat ik op de een speel en wat op de ander. Help me eraan herinneren.

    Voor beiden moet ik straks, als de vakantiefooi binnen is, een set nieuwe snaren kopen, maar op de folkgitaar kon ik na de schoonmaak meteen gaan oefenen. De klassieke gitaar was een ander paar mouwen. Anekdote. Enkele maanden geleden hoorde ik, terwijl ik in de huiskamer zat te lezen, een vreemde knal. Balzac! riep ik, Kim! Maar er was geen kat in de kamer. Een rondgang leerde me, dat de kam van de klassieke gitaar, daar waar de snaren vastzitten op de klankkast, zich spontaan had losgescheurd. Gisteren: schuurpapiertje, gewone houtlijm, twee forse lijmtangen, mijn handigheid en het ding is weer gerepareerd. Straks zet ik de snaren terug.

    Oefenen op de gitaar doe ik zachtjes, terwijl ik naar de buis zit te staren. Om eelt op de vingers van mijn linkerhand te krijgen en de vingers weer soepel te maken. Daartoe is mijn keuze gevallen op de song Proud Mary, van Creedence en Tante Tina, omdat daar enkele barré-akkoorden in zitten. Met de melodie in mijn hoofd heb ik de akkoorden terug gezocht. Dat lukte, bijna. Ik miste er één. Maar de Heer sprak: er zij Google. Je kan echt alles op het net vinden. En ik vond en onderging een ach, ja, verrek, natuurlijk beleving: de Bm, een barré.

    Zachtjes oefenen terwijl ik naar de buis staar is een gouden vondst, al zeg ik het zelf. Iedere dag kijk ik wel naar het Journaal, Eenvandaag en zulks. En deze tijd van het jaar het wielrennen. Waardoor het dagelijks oefenen een automatisme wordt. Als de handen niet willen, heb ik een vrije dag. Het verslag van de vorderingen zal ik je besparen. Iemand hóren oefenen is al stront vervelend, er over moeten lezen is helemaal een ramp. Maar over een jaar vertel ik dus wat ik inmiddels allemaal speel en op welke gitaar. Als je me eraan helpt herinneren.

    Met de katten spelen? Dagelijkse beslommeringen.

    Wielernieuws? Weinig onder de zon. In Parijs-Nice bracht de koninginnenrit niet het spektakel dat mocht worden verwacht. Klöden sloeg een dubbelslag: ritwinst en meteen leider in het algemeen klassement. Ook in de Tirreno een dubbelslag: Tyler Farrar. Maar met zes bankbedienden op plaats 2 tot en met 7 met slechts één seconde achterstand ziet het er goed uit voor die ploeg. Robert Gesink gaat de ronde dit jaar winnen, leuk hè. Vancansoleil doet het op alle fronten goed.

    10-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Heb ik het eeuwige leven?

    Mis nooit een kans om je waffel te houden.

    Alweer geen lp gedraaid. Wat moet er van mij worden? Mijn excuus: geworstel met de nieuwe prothese en er was volop wielrennen. Die prothese is niet helemaal in orde. Niets bijzonders, kan gebeuren. Hoe en wat voert te ver om op deze plek uit de doeken te doen, maar ik zal je op minimale hoogte houden. Met dit dus als mededeling van vandaag.

    Zo’n weblog, het is leuk hoor, maar het is natuurlijk niet mijn beste schrijfwerk. Want. Ik verzin ‘s ochtends iets, vaak ook wel de avond ervoor, tik het in, ga er een paar keer overheen, haal er wat af, zet er iets bij en dan komt het moment waarop ik denk: het kan wel, dat is best aardig en ik zet het op mijn blog. Oftewel op het world wide web, alwaar het blijft staan tot in de eeuwen der eeuwen. Amen. Vooral omdat ik bijna dagelijks een log schrijf en vastleg, kom ik er niet meer toe een paar weken later het stuk nogmaals door te lezen en de broodnodige verbeteringen aan te brengen. Want dat het nog enige redactie vermag is altijd buiten kijf.

    Jaren later start iemand Google of welke dotcom op dat moment een semi-monopoliepositie in zoekmachines heeft. De persoon, de man of vrouw of het kind dat een werkstuk moet schrijven over vergeten Haagse dichters, tikt in ‘natuurlijk niet mijn beste schrijfwerk’ of nog directer ‘Adriaan Bontebal 2011'. Die persoon komt op deze pagina en moet ongetwijfeld constateren: dat gefröbel van Bontebal rammelt aan alle kanten. Hoe is het in godsnaam ooit in zijn botte hersens opgekomen dat geklungel te publiceren. Val ik alsnog door de mand.

    Eigenlijk, bedenk ik me al schrijvend, is het heel moedig wat ik doe. A Dutch comfort noemen ze dat, daar, ten westen van Scheveningen. Ik kan altijd nog, over een jaar, over twintig jaar, al die schrijfsels van het web halen, mijn hele weblog leeghalen. Ach, ik zie wel. Wie dan leeft, dan zorgt.

    Een terzijde. Blijft zo’n weblog eigenlijk in principe altijd bestaan? Ik blog bij bloggen.be: wat als zij failliet gaan en de boedel niet door een andere verstrekker wordt overgenomen? Of het theoretische geval dat op een gegeven moment cyberspace zo overvoerd raakt, dat nabestaanden een soort grafrechten moeten betalen om je werk in de lucht te houden?

    Op donderdags in deze tijd van het jaar staat de boekenmarkt op het plein dat Plein heet. Mocht je de markt bezoeken, hou je portemonnee in de gaten, want pal voor de ingang van de Tweede Kamer. Gristen-democraten, PVV-ers, Rutger van Castricum, alles loopt er los. Bij het periodieke doorvogelen van de weblog De Haag in foto’s, hier links bij de links, trof ik deze foto. Zie je wel, dacht ik, C. Buddingh’ (Wiki en foto) is niet dood. Overigens wordt De Haag in foto's dagelijks ververst. Voor jullie van elders: mocht je plannen hebben naar de Hofstad te komen, oriënteer je alvast hier.

    Het mag bekend zijn dat ik nogal gecharmeerd ben van Remco Campert, zowel van zijn werk als van de man zelf. Soms citeer ik hem op mijn blog om met jullie te delen. Zie het als een cadeautje, want vergis je niet: ik hou van al mijn lezers. Behalve de sporadische nitwit waarvan ik niet van hou. Aan mijn katten lees ik ook wel voor à la Campert voor en gisteren, onthand door het nieuwe been, bedacht ik me: zou dat niet een tweesnijdend mes kunnen zijn? De uitdrukking is eigenlijk: een tweesnijdend zwaard, maar dat vind ik te grof voor die kleine beesten. ‘Beesten, kom bij de blikopener, of baasje zoals anderen zeggen, en luistert. Ook jij Kim.’ Tussen ons gezegd en geschreven: Kim is niet het grootste licht, maar hij weet dat op aandoenlijke wijze te verbergen. ‘Luistert, beste jongen, meiden ook:

    ‘Laat ik alvast de boodschappen doen, dan hoeft het baasje straks niet meer, sprak de poes, tot niemand in het bijzonder. Ja, laat ik alvast de boodschappen doen, sprak zij nogmaals, want het baasje zei ook altijd alles tweemaal tegen haar. Het kattenluik door en dan rechtsaf, wist ze, zo ging hij ook altijd. Even later liep zij vrolijk fluitend over straat. Niet echt natuurlijk, want een poezenmond is niet op fluiten gebouwd, maar zij liep wel degelijk over straat.

    ‘Op de hoek gekomen bleef zij angstig staan. Wat een auto’s! En Isis-nog-an-toe: daar komt die rare buurman met zijn grote hond. Met een snelheid een jaguar waardig sprintte ze terug naar huis. Hup het kattenluik door en over het fornuis. Oeps, de soep. Met een onstuimig kloppend hart bleef ze even op de keukenvloer zitten en waste zich waardig. Boodschappen? Geen tijd, ik was me.’

    Ach, een publiek van katten. De aandachtsspanne is kort, tenminste, bij die van mij. Hanks en Balzac liepen inmiddels alweer over de schutting, Kim inspecteerde de bakken op brokjes en Kat was in slaap gepletterd. Alleen Wausje en Skitty toonden nog enige interesse. ‘Oké, dames, wat hebben we hier uit geleerd?’ Het bleef stil. ‘Dat als je de boodschappen voor het baasje wil doen, je eerst vraagt wat hij nodig heeft. En het is wel zo handig dat je je de weg naar de winkel laat wijzen, want daar ben je nooit geweest.’ Een klein kwartier later is Skitty met een lijstje richting buurtsuper gegaan. Nu, bijna een etmaal later, maak ik me een beetje zorgen: ze is nog steeds niet terug. En mijn shag is bijna op.

    Wielerhoekje. Wat een dag, de woensdag. Met bijvoorbeeld Thomas De Gendt, die in Parijs-Nice de gele trui heroverde, in een etappe die met glans werd gewonnen door Thomas Voeckler. Veuklèr, zo spreek je zijn naam uit, want hij komt uit de Elzas en Voeckler is een van oorsprong Duitse naam en in het Duits staat de oe gelijk aan de ö. Michel Wuyts, op d’n Bels, spreekt de naam goed uit, maar zijn medecommentator José De Cauwer blijft stug Voeckler met de oe van woef zeggen. Gisteren hoorde ik hem zelfs zeggen: Voeckler maakt er een sjauw van.

    Uitslag van de etappe:1. Thomas Voeckler (Europcar), 2. Rémi Pauriol (Française Des Jeux), 3. Thomas De Gendt (Vacansoleil-DCM) en 4. Rémy di Gregorio (Team Astana), de kopgroep die het peloton nog net 13 sec wist voor te blijven. Algemeen klassement: 1. Thomas De Gendt, 2. Thomas Voeckler op 0:10 en 3. Rémi Pauriol op 0:16. De vier Nederlandse bankemployees én Marc de Maar (Quickstep Cycling Team) staan nu op 0:37. Morgen gaat het peloton van Saint-Symphorien-sur-Coise naar Vernoux-en-Vivarais over 194 km, met vier hellingen van de 3de categorie, één van de 2de en twee van de 1ste. Van de laatste van de 1ste ligt de top op 9 km van de meet. Na een afdaling moet er nog licht geklommen worden.

    En dan de Tirreno-Adriatico. Lars Boom heeft inderdaad Fabian Cancellara verslagen, maar wel met de hele ploeg: het was een ploegentijdrit. Boom vertrekt vandaag in de blauwwitte leiderstrui, met een voorsprong van 0:09 op de mannen van Team Garmin-Cervélo en 0:10 op de mannen van HTC-High Road. De ploeg van Cancellara, Team Leopard-Trek, moest 0:28 toegeven. Vandaag voert de rit van Carrara naar Indicatore over 202 km. Een licht geaccidenteerd terrein, landinwaarts, langs Lucca en Florence.

    Om naar uit te kijken. Nog anderhalve week slapen en we beleven de 102de Milaan-Sanremo. La Primavera. Dat is ook een liedje van Antonio Vivaldi, ik weet het, maar tevens de troetelnaam van deze tocht.

    09-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.In het donker zijn alle spiegels zwart

    En, vrouwen? Hoe was jullie dag?

    Een nieuwe prothese is geen onverdeeld genoegen, dat weet ik uit ervaring. Mijn nieuwe past prima, dat is geen probleem, maar toch. Een millimeter verschil in stand van de voet met de oude prothese scheelt al een slok op een borrel. Het eerste half uur van ons intieme samenzijn gaf me al een keer of drie een tik in de rug. Eigen bult, slordig, gebrek aan concentratie: het been net niet recht genoeg neergezet, waardoor de knie onverwacht, dus onbedoeld, knikte. Tikken die door knalde tot in mijn nek, zodat ik een uur later al aan de paracetamol zat. Het is wat, hè? Tjonge, nou. Wat zo’n man moet meemaken.

    Via de mail: ‘Als ik me niet vergis ging je vandaag je been inlopen, het was er mooi weer voor, dat wel.’ En: ‘Krijg je dan ook onder je kousje opnieuw blaren? Eelt? Pijn?’ En: ‘Wie biedt ondersteuning bij deze nieuwe ondersteuning?’

    Mooi weer was het zeker, maar ik ben nog op mijn oude vertrouwde prothese boodschappen gaan doen. Nadat ik mijn nieuwe onderdaan had aangeschroefd heb ik voornamelijk in huis heen en weer gelopen. Slechts even buiten geweest om de wisteria en de budlea te snoeien: dat soort klusjes bedenk ik altijd als het niet echt uitkomt. Vooralsnog gaat alles zonder ondersteuning: voor noodgevallen heb ik een wandelstok. Kousje, blaren, eelt? Niets van dit alles. De stomp gaat rechtstreeks in de kale koker. Mijn ding heet full contact prothese, wat me meer een naam lijkt voor een Thaise massagesalon. Geen kousje dus. En over blaren en eelt kan ik kort zijn: steken die hun lelijke kop op, moet ik terug naar de werkplaats. Zulks hoort niet voor te komen.

    Het lijkt in tegenspraak, maar ondanks dat de prothese enkele malen onbedoeld knikte, heb ik het gevoel dat de knie wat strak staat afgesteld. Als ik wat meer aan het ding gewend ben, zal ik eens met enige regelmaat in het hofje heen en weer gaan stappen om het knie buigen onder de knie te krijgen. Mocht-ie dan echt te strak blijken afgesteld, is het voor de instrumentmaker vijf minuten werk om het te verhelpen.

    Voorlopig ben ik vanochtend met een behoorlijke spierpijn opgestaan. En ik heb al stevig gevloekt. Laat ik het summier proberen uit te leggen. Het aantrekken. Ik draai een zwachtel rond de stomp, haal het uiteinde van die zwachtel door een gat in de wand van de koker, en trek zo, terwijl de zwachtel wordt afgedraaid, de stomp in de koker. In het gat gaat een ventiel. De prothese blijft vervolgens vastzitten door onderdruk. De reden van mijn godslasteringen: het ventiel trekt valse lucht. Deed-ie gisteren niet. Ik zal het straks proberen met een oud ventiel. Weet je, buurvrouw: het is zo’n gedoe.

    Inmiddels is het weer hier omgeslagen. Het regent en het waait. Da’s jammer. Gisteren stonden mijn krokussen, enkele tientallen, uitbundig geopend van de zon te genieten. Nu zijn ze zo gesloten als ik in de vroege ochtend. In wezen is het weer als Jan Nagel: zoals de wind waait, waait zijn jasje.

    Hoe werkt een spiegel? Een spiegel werkt niet. Volkomen passief weerkaatst-ie de lichtstralen die erop vallen. Hoe ziet een mens ‘s nachts, in het donker? Infrarood wil nog weleens helpen. Het nut van een nachtspiegel ontgaat me echter volkomen. Je kan er wel in staren met een nachtkijker, maar er is geen licht, het ding weerkaatst niets.

    Op het oude dorp zat op de Damlaan een kaasboer met de naam Keukenmeester - weet je nog, Theo, Abilard? Soms zei ik schraalhans tegen hem. Die snapte hij niet.

    Lp van de dag? Het is er gisteren niet van gekomen. Een mens moet ook geen gewoontedier worden, in elk geval zo min mogelijk.

    Wielerhoekje. Soms moet ik hartgrondig instemmen met de woorden van Jaap Fischer/Joop Visser, die ooit zong: de Volkskrant is een kutkrant. Zo ook hedenmorgen. Want. Wel een berichtje over de schorsing van Pellizotti, maar Parijs-Nice? In kleine letters weggedrukt in een klein hoekje met uitslagen en ook alleen de uitslagen. Maar ja, ik wil ‘s ochtends een krant. En in andere berichtgeving zijn ze over het algemeen wel goed.

    Parijs-Nice dus. De etappe voerde van Cosne Cours sur Loire naar Nuits Saint Georges in Bourgondië. Wat een prachtige naam: Nachten van Sint Joris. Jammer genoeg kan ik nergens vinden hoe de vlek aan zijn naam is gekomen. Wel: Nuits Saint Georges is uiteraard bekend vanwege zijn wijnen, wie is dat niet in Bourgondië, maar vooral ook door zijn marmer. Zo zie je: ik volg niet sec het wielrennen, ik probeer ook iets op te steken van de streken waardoor de karavaan trekt.

    Liefhebbers van autosport mogen graag een fijne crash zien, of is dat mijn vooroordeel? Liefhebbers van wielrennen haten het. Ik krulde dan ook mijn tenen, alle vijf, toen Peter Sagan (Liquigas) in tweede positie, achter zijn gangmaker, door de laatste bocht kwam en kolossaal onderuit ging: de tube van zijn achterwiel was losgeraakt. Zelf kwam hij met de schrik en sacherijn vrij, maar het liep minder goed af voor de Belgen Nikolas Maes (Quickstep) en Jurgen Roelandts (Omega Pharma-Lotto). Zij vlogen er in volle vaart overheen. Beiden zijn afgevoerd naar het ziekenhuis van Dijon. Gelukkig bleken zij er vanaf zijn gekomen zonder breuken, maar Maes heeft flinke kneuzingen aan de heup en Roelandts diverse schaafwonden en zijn schouder moest worden gehecht. Hopelijk zijn zij vandaag weer kunnen opstappen.

    Het was dus een massasprint, die werd gewonnen door de Australiër Matthew Goss (HTC-High Road), tweede werd zijn landgenoot (en ex-Duitser) Heinrich Haussler (Team Garmin-Cervélo) en derde de Rus Denis Galimzyanov (Katusha). Allen in dezelfde tijd, wat voor de eerste 120 renners gold. Door de bonificaties aan de meet is Thomas van Gendt zijn gele trui kwijt. Algemeen klassement nu: 1. Matthew Goss, 2. Thomas De Gendt op 0:02 en 3. Heinrich Haussler op 0:06.

    De vier eerste Nederlanders is het algemeen klassement zijn werknemer van de Boerenleenbank en staan allen nu op 0:16: 71. Bauke Mollema, 73. Maarten Tjallingii, 99. Laurens Ten Dam en 108. Pieter Weening. De strijd is nog volkomen open (open deur). Vandaag gaan de renners van Crêches-sur-Saône naar Belleville over 191 km.

    En, niet te vergeten: vandaag start ook de Tirreno-Adriatico, een etappekoers die, zoals de naam al zegt, voert van de Tirreense naar de Adriatische Zee. Om 17.15h bij d'n Bels. Het begint allemaal met een tijdrit over 16.4 km in Marina di Carrara, ook al bekend om zijn marmer: Michelangelo heeft zijn David uit het marmer van Marina di Carrara gehouwen - wat een klein pikkie heeft-ie, hè? Met renners als Lars Boom, Rick Flens, Robert Gesink, Sebastian Langeveld, Tom Leezer en Bram Tankink moet de Boerenleenbank wel wat mooie dingen kunnen laten zien. De grote vraag is: zal Lars Boom vandaag Fabian Cancellara verslaan, net als in de proloog van de Ronde van Qatar? Goh, als ik dat zou mogen meemaken.

    08-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De dollemeiden

    In het stukje Toch niet weer over sport, hè? in de bundel Tot Zoens (1986) schrijft Remco Campert: ‘Geheide onderwerpen voor stukjes schrijvers die even niet weten waar ze het over moeten hebben terwijl de deadline dreigend bliksemend aan de hemel staat zijn “de poes” en “stoppen met roken”. Een ander thema, altijd wel goed voor een bespiegeling is “de taal” - het signaleren van nieuwe clichés of het lanceren van betweterigheden over het gebruik van grammatica’s voorschriften.’

    Niet dat ik nu zonder ideeën achter de machine, het kreng, zit, maar laat ik het weer eens hebben over mijn katten. De meteorologische lente is begonnen en ziet, voorwaar een wonder: het weer werkt mee. Toegegeven, het is nog wat frisjes, buurvrouw, maar uit de wind in de zon is het aangenaam toeven. Van mijn zes katten is Skitty veruit het meest dame. Of je het van een kat kan zeggen, betwijfel ik, maar toch: ze is gedistingeerd. Een prachtige cyper met een waas van lapjes over haar dikke vacht. Maar ze krijgt af en toe de kolder in haar kop. Al twee maal ik heb de afgelopen dagen meegemaakt dat ze als een dollevrouw door het hofje snelt. Soms even stoppend om zich op haar rug te draaien en met de benen te zwaaien. Of ze klimt met records brekende snelheid de draaiwilg in.

    Dan een paar nachten terug. De geluiden zijn ‘s nachts niet tot me doorgedrongen, maar toen ik 's morgens in de huiskamer kwam lag de hele vloer bezaaid. Alle papieren die de avond daarvoor nog op tafel lagen, zwierven rond. Van twee veilingkisten (Veiling Veur) heb ik een alleraardigst boekenkastje gemaakt met vier planken. Daarop de verzameling van drie Engelstalige thrillerschrijfsters: Patricia Cornwell, Mary Higgins Clark en Elizabeth George. De kisten lagen om, de boeken waren tot drie meter weggesprongen. Wat er precies is gebeurd, weet ik niet, maar vaststaat dat er een, twee of drie als dollemeiden door de kamer zijn gegaan. Laat het maar snel warmer worden. Dat ze te loom zijn om tot dit soort baldadigheid te komen.

    De Nederlandse Energie Maatschappij laat dagelijks veel tv-spotjes uitzenden. Dat kost klauwen met geld. Dat willen ze wel terug verdienen!

    De lp van de dag zal nog in veel huiskamers staan. Hoewel? Er zijn echt veel mensen die al hun lp’s hebben ingeruild voor cd’s. Zonde hè? Maar hier op mijn schoot ligt de originele persing van Led Zeppelin IV (1971), van, hoe bestaat het: Led Zeppelin. Gitarist van de band is Jimmy Page, die zijn carrière begon bij de Yardbirds en die tevens dit album heeft geproduceerd. Het bekendste nummer van de lp is Stairway to Heaven. Wonderlijk: hoewel het nooit op single is uitgebracht eindigt het ieder jaar hoog op de Top2000. Meestal vierde of vijfde, één maal derde (2000). Het is ook een prachtig lied, maar bijna alle songs op het album zijn de moeite waard. Wat te denken van Battle of Evermore, waarop Robert Plant een duet zingt met Sandy Denny, ooit zangeres van Fairport Convention. Black Dog, Rock and Roll, When the Levee breaks: het is gewoon in het totaal een wereld-lp.

    Laat ik dan ook eens een stommiteit bekennen. De song Stairway to Heaven had me meteen te pakken. Het lukte vrij vlot de gitaarakkoorden erbij te vinden. Tja, en toen de tekst, het is nogal een lap. Wat ik heb gedaan is steeds een stukje draaien om vervolgens de tekst op te schrijven. Daar ging aardig wat tijd in zitten, maar op een gegeven moment had ik hem. Toen ik de lp weer terug in de hoes deed ontdekte ik pas dat de gehele tekst op de binnenhoes staat; ik had de lp eruit gehaald met de andere kant boven.

    Heartbeat. Praktisch nooit kijk ik in de Gids naar het programma-aanbod van de commerciëlen: die hebben mij toch niets te bieden. Als ze al eens een echt goede film uitzenden, de krenten in de pap, de naalden in de hooiberg, mijd ik die vanwege de grote advertentieblokken die je om de twintig minuten door de strot geduwd krijgt. Stomtoevallig viel mijn oog dan gisteren toch op het programma van SBS en wie schetst mijn verbazing: ook zij zenden ‘s middags Heartbeat uit. Ruim voor het wielrennen; uit nieuwsgierigheid heb ik gisteren gekeken. Ook in de middag krijg je forse reclameblokken, dus het is twijfelachtig of ik het doorzet.

    Heartbeat heeft 18(!) seizoenen gedraaid op de Britse tv, van 1992 tot en met 2010. In het eerste jaar trok de serie 14,5 miljoen kijkers! Daar kunnen boeren op de versiertoer nog een punt aan zuigen. Wat SBS uitzendt, dat wil zeggen: wat ik gisteren heb gezien, is een van de eerste seizoenen. Daarin is een hoofdrol weggelegd voor onder andere Nick Berry, die ook de titelsong voor zijn rekening nam. Wat ik zo aardig vind van de meer recente reeks die d’n Bels uitzendt, zijn de flarden sixties muziek die steeds opklinken. Daar is bij SBS nog geen sprake van.

    Wielerhoekje. Gisteren werd bekend dat 23 ploegen de Giro d’Italia zullen rijden, waaronder Vancansoleil. Dat zijn 207 renners en vele, vele volgwagens. En dat op de soms zeer smalle Italiaanse wegen. Dan gisteren in Parijs-Nice. De renners reden over vrij brede wegen naar Amilly, in de buurt van Auxerre. Op een gegeven moment klapte er zonder duidelijk reden wat renners tegen grond. Ruimte zat, daar lag het niet aan. Vervolgens zijn er in de tien kilometer die volgden nog zo’n vijf, zes, zeven keer een aantal renners onderuit gegaan. Gelukkig zonder erg, zoals d’n Belsen zeggen. Maar dat is niet helemaal waar: op 30 kilometer voor de meet is Kevin de Weert van Quickstep nijdig onderuit gegaan: ‘Het was een vreselijke val. We reden heel snel toen een renner voor me plots viel en ik hem niet meer kon ontwijken. Ik schoof zowat 50 meter over de grond op mijn rechterzijde, maar ik wilde de rit absoluut uitrijden.’ Het is nog maar de vraag of hij vandaag van start is gegaan. Romain Sicard van Euskaltel-Euskadi in elk geval niet, ook na een val.

    Het dagklassement, de snelle mannen, allen in dezelfde tijd:
    1. Gregory Henderson van Team Sky
    2. Matthew Goss van HTC-High Road
    3. Denis Galimzyanov van Katusha
    4. Heinrich Haussler van Team Garmin-Cervélo
    5. Peter Sagan van Liquigas-Cannondale
    6. Romain Feillu van Vacansoleil-DCM
    7. Jurgen Roelandts van Omega Pharma-Lotto

    Romain Feillu viel na het passeren van de finish om, tegen de afrastering. Het was niet duidelijk waarom dat gebeurde, het was in elk geval een vreemd gezicht.

    Het algemeen klassement:
    1. Thomas De Gendt van Vacansoleil-DCM
    2. Gregory Henderson van Team Sky op 0:04
    3. Jérémy Roy van Française Des Jeux op 0:07
    Acht van de tien Nederlanders staan momenteel op 14 seconden.

    07-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Op één been kan men niet lopen

    Hij staat in een hoek. Wie? Mijn nieuwe been. Wat is-ie mooi. Wanneer ik er mee ga lopen? Morgen denk ik. Een nieuwe prothese inlopen is een vervelende klus. Ineens voel ik me dan gehandicapt. Joh, gek, dat ben je toch, zul je zeggen. Wist je dat dan niet? Ja, maar over het algemeen voel ik het niet zo. Als eenbenige door het leven gaan is mijn leven. Na vijfendertig jaar ben ik daar wel aan gewend. Affijn, maak zelf het plaatje af.

    En dan wijs ik je op de serie Heartbeat en dan kan je het voorlopig vergeten: we zijn aan het wielrennen. Maar, zo tussen neus en lippen: een Heartbeat-aardigheidje voor het handvol lezers dat hier in de directe omgeving woont. Zij die het kleine zaakje met de grote prijzen op de Brouwersgracht kennen, je weet wel, waar ooit de oude Vreeswijk achter de toonbank stond. Al sinds enige tijd is de zaak in handen van een Turkse jongen. Of is hij Marokkaan? We spreken altijd Nederlands met elkaar en ik heb hem nooit naar zijn thuisland gevraagd, ik weet het dus niet. In de afleveringen van Heartbeat die momenteel worden uitgezonden, als er niet wordt gefietst, is een van de figuren PC Joe Mason. Gespeeld door Joseph McFadden. Kijk; is het niet de spitting image van die winkelier?

    Hoe erg het hier is, buurvrouw? Laat ik er eens de cijfers van 2008 bij pakken. Waar ik het over heb? Sorry, vergeet ik helemaal te zeggen: de samenstelling van de bevolking van de Schilderswijk, verdeeld naar achtergrond. Hou je vast. De grootste groep vormen de Turken: 26,2% van de bevolking, 8.600 in het totaal. Dan de Marokkanen: 22,5%, 7.380. Vervolgens komen de Surinamers: 20,4%, 6.690 en dan pas komen wij: Nederlanders, 9,4%, 3.083. De Antilliaanse gemeenschap in de Schilderswijk is niet zo groot: 3,7%, 1.213. Ter vergelijking: in de hele gemeente Den Haag was in 2008 53,8% van de bevolking autochtoon en 46,2% allochtoon.

    Zelf behoor ik tot de groep autochtonen. Maar dat is, zoals met zo vele Nederlanders, tamelijk discutabel. Een aantal jaren heb ik genealogische naspeuringen gedaan. Tussen wat ik aan voorouders heb gevonden zitten Belgen, Fransen, Duitsers en Polen. Vooral de kant van mijn moeder (achternaam: Litzouw) is dubieus. Aan de kant van mijn vader komen de meeste voorouders uit het Westland en de Bollenstreek. Maar ook daar zitten Duitsers en Belgen tussen.

    Los van die voorouders: wat is nou ‘ons’ land? Ik heb geen land. Er is geen vierkante meter die ik kadastraal de mijne kan noemen. Maar er is meer in mijn beleving. De hele aarde is van ons. Grenzen zijn verzonnen lijnen. Dan was er weer zo’n hertog, of erger, en die ronselde een zooitje huurlingen om een naburige hertog, of erger, te bevechten. Winnen of verliezen: na zo’n confrontatie werden de grenzen, de lijnen verlegd. Wat we nu Nederland noemen is het resultaat van gerommel van vorsten in het verleden. Het is niet zo dat we allemaal hetzelfde zijn. Er is qua taal en cultuur nogal een verschil tussen Hollanders (bewoners van Noord- en Zuid-Holland) en Friezen en Limbo’s, om maar eens wat te noemen.

    Dus kom bij mij alsjeblieft niet aan met: hullie moeten oprotten. Dit schrijf ik allemaal om te komen tot

    De lp van de dag. Disturbing Domestic Peace (1980) van The Ex. Klik hier voor een JouwBuis van het eerste nummer van die lp: The Sky is Blue Again. Opgenomen in Paradiso. Punk? Wat jij wilt. Voor mij is het meer. Dada, jazz, gooi maar op. Wat heeft dat nou met de Schilderswijk te maken? Dit is de hoes van die debuut-lp. Wat mij bijstaat is, dat deze foto is gemaakt bij de ontruiming van een pand in de Jacob Catstraat, hier net om de hoek. Enkele maanden voordat we de Blauwe Aanslag kraakten. Als altijd: corrigeer me als ik ernaast zit. Klik hier voor een Wiki, die redelijk recht doet aan de band.

    Disturbing Domestic Peace had ik al een tijd niet gedraaid en ik tuinde er weer in: mijn draaitafel stond op 33 toeren. Terwijl er toch duidelijk op de hoes staat: don’t play more than 45 revs per minute. En ook: betaal niet meer dan fl 10,- En ook: recorded october 10, 11, 12 1980 at ‘Joke’s koeienverhuurbedrijf’. Dat is de opnamestudio van Dolf Planteijdt. Je kent misschien zijn broer Wouter Planteijdt van Sjako! Het Fort van Sjako was dan weer een boekhandel in de buurt van het Waterlooplein.

    Gisteren The Yardbirds, vandaag The Ex. Je denkt misschien: er zit geen lijn in en dan heb je gelijk. De enige overeenkomst zal zijn, dat ik het beide heel goed vind. Zoals ik van katten hou en koolmeesjes, van de boeken van Elias Canetti en die van Levi Weemoedt, van Joan Miró en Rembrandt, van draaiwilgen en een elzenbroek, van spaghetti en zuurkoolstamp, van treinreizen en een stuk fietsen, van koeienkont en kipfilet.

    Wielerhoekje. Ligt het aan het ontbreken van de oortjes? In elk geval wist Thomas De Gendt van Vacansoleil-DCM in de eerste etappe van Parijs-Nice het jagende peloton nipt voor te blijven, evenals Jérémy Roy van Française Des Jeux, die tweede werd. Heinrich Haussler van Team Garmin-Cervélo was de snelste van de snelle mannen en werd derde. In de Gids zag ik dat Eurosport vanmiddag drie kwartier eerder begint dan d’n Bels.

    Inhoud blog
  		• Recensie 'Tot hier en niet verder' Volkskrant 10 november 2012
  		• Beelden van memorial en laatste bundel
  		• Memorial Adriaan Bontebal - 23 september 2012 De Regentes
  		• Laatste bundel en Memorial
  		• 'Tot hier en niet verder' ~ 'een leven in woorden'
  		• Herplaatsing poëzietegel in Den Haag
  		• Herinnering aan Adriaan - door Boskater
  		• Bergman & Bontebal - Henny Kok
  		• De koning van het kleine verhaal - Alexander Franken
  		• Second best - Theo van Rijn
  		• Laatste bundel Adriaan
  		• Bontebal - Jimmy Tigges
  		• Aad's lach - Jan Dobbe
  		• Adriaan Bontebal 28 mei 1952 - 11 februari 2012
  		• Weer een vrijdags kliekje

    Laatste commentaren
  • Tot hier en niet verder (Rikje Maria Ruiter)
        op 'Tot hier en niet verder' ~ 'een leven in woorden'
  • Reactie op Theo (Theo)
        op Laatste bundel Adriaan
  • Bontebal (theo kemmeren)
        op Laatste bundel Adriaan
  • Aads lach (Jan Dobbe)
        op Weer een vrijdags kliekje
  • Lijkt me leuker als (Ab)
        op Adriaan Bontebal 28 mei 1952 - 11 februari 2012
  • Link (Theo)
        op Adriaan Bontebal 28 mei 1952 - 11 februari 2012
  • Lezen (Ab van der Burg)
        op Adriaan Bontebal 28 mei 1952 - 11 februari 2012
  • Afscheid (ev)
        op Weer een vrijdags kliekje
  • Boskater (Boskater)
        op Weer een vrijdags kliekje
  • Boskater (Boskater)
        op Weer een vrijdags kliekje

    • Archief per week
  		• 05/11-11/11 2012
  		• 24/09-30/09 2012
  		• 27/08-02/09 2012
  		• 06/08-12/08 2012
  		• 28/05-03/06 2012
  		• 21/05-27/05 2012
  		• 12/03-18/03 2012
  		• 27/02-04/03 2012
  		• 20/02-26/02 2012
  		• 06/02-12/02 2012
  		• 30/01-05/02 2012
  		• 23/01-29/01 2012
  		• 16/01-22/01 2012
  		• 09/01-15/01 2012
  		• 02/01-08/01 2012
  		• 24/12-30/12 2012
  		• 19/12-25/12 2011
  		• 12/12-18/12 2011
  		• 05/12-11/12 2011
  		• 28/11-04/12 2011
  		• 21/11-27/11 2011
  		• 14/11-20/11 2011
  		• 07/11-13/11 2011
  		• 31/10-06/11 2011
  		• 24/10-30/10 2011
  		• 17/10-23/10 2011
  		• 10/10-16/10 2011
  		• 03/10-09/10 2011
  		• 26/09-02/10 2011
  		• 19/09-25/09 2011
  		• 12/09-18/09 2011
  		• 05/09-11/09 2011
  		• 22/08-28/08 2011
  		• 15/08-21/08 2011
  		• 08/08-14/08 2011
  		• 01/08-07/08 2011
  		• 25/07-31/07 2011
  		• 18/07-24/07 2011
  		• 11/07-17/07 2011
  		• 04/07-10/07 2011
  		• 27/06-03/07 2011
  		• 20/06-26/06 2011
  		• 13/06-19/06 2011
  		• 06/06-12/06 2011
  		• 30/05-05/06 2011
  		• 23/05-29/05 2011
  		• 16/05-22/05 2011
  		• 09/05-15/05 2011
  		• 02/05-08/05 2011
  		• 25/04-01/05 2011
  		• 18/04-24/04 2011
  		• 11/04-17/04 2011
  		• 04/04-10/04 2011
  		• 28/03-03/04 2011
  		• 21/03-27/03 2011
  		• 14/03-20/03 2011
  		• 07/03-13/03 2011
  		• 28/02-06/03 2011
  		• 21/02-27/02 2011
  		• 14/02-20/02 2011
  		• 07/02-13/02 2011
  		• 31/01-06/02 2011
  		• 24/01-30/01 2011
  		• 17/01-23/01 2011
  		• 10/01-16/01 2011
  		• 03/01-09/01 2011
  		• 26/12-01/01 2012
  		• 20/12-26/12 2010
  		• 13/12-19/12 2010
  		• 06/12-12/12 2010
  		• 29/11-05/12 2010
  		• 22/11-28/11 2010
  		• 15/11-21/11 2010
  		• 08/11-14/11 2010
  		• 01/11-07/11 2010
  		• 25/10-31/10 2010
  		• 18/10-24/10 2010
  		• 11/10-17/10 2010
  		• 04/10-10/10 2010
  		• 27/09-03/10 2010
  		• 20/09-26/09 2010
  		• 13/09-19/09 2010
  		• 06/09-12/09 2010
  		• 30/08-05/09 2010
  		• 23/08-29/08 2010
  		• 16/08-22/08 2010
  		• 09/08-15/08 2010
  		• 02/08-08/08 2010
  		• 26/07-01/08 2010

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs