 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 09-10-2011 |
 Droodle |
Zwart en wit, ken je die termen? Wordt gebruikt voor mensen. Je hebt zwarte mensen en witte mensen. Lees ik steeds. Heb jij ooit een zwart mens gezien? Bruin, dat wel, donkerbruin zelfs, maar zwart? Lijkt me een eng gezicht. Wit? Zelfs alibino's zijn roze. Maar dat allemaal terzijde.
Laat ik twee vliegen in één klap slaan: De Wereld Draait Door. Dat programma zie ik eens per week. Nee, dat is niet waar: eens in de anderhalve week. Laatst zag ik weer een uitzending waarin, hoe heet-ie ook alweer, die stoere EO-er die naar de KRO is gegaan, ik kan niet op de naam komen, shit, het is de leeftijd, ik vind het eigenlijk wel goed dat ik niet op zijn naam kan komen, maar, anyway, die vogel was tafelheer. Als hij voor de camera verschijnt, dus ook in DWDD, is het altijd met korte mouwen: om zijn vol getatoeëerde armen te laten zien. Man!, vrouw ook, wat is dat lelijk. Toen ik op de middelbare school zat tekende ik weleens iets met de pen op mijn hand, maar dat kon ik er thuis weer afwassen. Maar een tattoo is here to stay.
Er verschijnen meer van die getekenden op het scherm. Eric Corton, Ben Sanders die een liedjeswedstrijd heeft gewonnen. Laat ik erover ophouden.
Maar die ex-EO-er was tafelheer in die uitzending van DWDD. Gast was Myrthe Hilkens, een dame die even in de Tweede Kamer heeft gezeten om Albayrak te vervangen die zwanger was. Wat deed Hilkens? Ze gaf antwoord op de vragen. Dat lijkt logisch, natuurlijk, maar niet in DWDD. Want als je daar halverwege je antwoord bent komt Van Nieuwkerk alweer met een volgende vraag. Meestal gaan geïnterviewden daar dan op in. Zo niet Hilkens. Die ging stug door met het beantwoorden van de eerdere vraag. En Matthijs maar onderbreken en Myrthe maar doorpraten: een verademing. Ook die Boomsma, ik weet ineens zijn naam weer, lulde steeds door haar heen. No way! Dank je, Myrthe Hilkens, je was een verademing.
PS Eind van de week ga ik toch weer een keer voordragen. Ergens in Noord-Holland. Ik heb er zin an. Morgen zal ik de url van het gebeuren doorgeven.
|
|
|
|
|
| 07-10-2011 |
| Cead mile failte |
De titel? Dat is buitenlands, ik weet niet waar vandaan, google maar. Het betekent duizend maal welkom. En dat zou ik graag zeggen aan een nieuwe buur. Want het huisje naast me, waar een buur en goede vriend begin mei het leven heeft gelaten, staat nog steeds leeg. Verhuurder: Haagwonen, google maar en vraag het aan: Paulus Potterstraat 139. Belachelijke huur: beneden de 300 euri, in een hofje. Als je het wil kraken: kom eerste een bakkie doen, ik woon op 141. Dan help ik.
|
|
|
|
|
| 05-10-2011 |
| De beste jeugd |
Om de zinnen te verzetten, die stonden niet helemaal je dat, heb ik gisteren de film La Meglio Gioventù (De beste jeugd, 2003) van Marco Tullio Giordani in zijn geheel gezien. Het kwam goed uit dat ik net een nieuwe dvd-speler heb; ik hoefde er de deur niet voor uit. Mijn dankbaarheid jegens de gulle gever van de speler grenst dan ook aan hondsdolheid. In zijn geheel: de film duurt zes uur, verdeeld over twee dvd's. 's Middags heb ik deel 1 afgespeeld, 's avonds deel 2. Op de gangbare kanalen was toch geen ene moer te beleven. Het verhaal? Dan moet je hier even de wiki aanklikken, een wiki zo op het eerste gezicht zonder fouten.
De film geeft een indringend beeld van het Italië van de laatste veertig jaar van de vorige eeuw. Dus: de massa-ontslagen bij Fiat, het studentenprotest, de rode brigades, de moord op rechter Falconi tot en de met de grote overstroming van de Arno in 1966, die een groot deel van Florence onder water (modder) zette en veel kunstschatten vernielde de David van Michelangelo bleef wonderlijk genoeg drijven. Opvallend is de soundtrack van de film, die qua muziekkeuze met de tijd meeloopt: van The Animals (House of the rising sun) via Astor Piazzolla en Queen (Who wants to live forever) tot J.S. Bach (Singet dem Herrn ein Neues Lied) Bach is tijdloos. De opsomming van muziekstukken is op de wiki overigens verre van compleet.
Als een film goed is, is het extra meegenomen als er een mooie meid opdraaft. Dat is de fotografe Milenna, gespeeld door Maya Sansa. Klik eens op deze foto: is het niet sprekend Maria Schneider (voor de leeftijdsgenoten die Last tango in Paris, 1972, bewust hebben meegemaakt). Maar ook Jasmine Trinca is in de film een schatje om bij weg te dromen: het meisje Giorgia dat nogal mishandeld wordt in een psychiatrische inrichting. Jawel: ook de democratische psychiatrie in Italië komt aan bod. Op deze foto (uit de film) doet Jasmine me erg denken aan de jonge Nastasja Kinski.
Erg veel dvd's heb ik niet en dan nog voornamelijk met muziek. La Meglio Gioventù vond ik toevallig op de plank: ik heb geen idee hoe ik er ooit aan ben gekomen. Met een goed gevoel ben ik tegen twaalven in bed gedoken, maar de zinnen staan nog steeds niet helemaal op zijn plaats (wat je eigenlijk geen reet aangaat.) Daarom zal ik vanmiddag Koyaanisqatsi (1982) afspelen: gepresenteerd door Francis Ford Coppola (wat dat ook moge betekenen) en geregiseerd door Godfey Reggio. Maar vooral: met muziek van Philip Glass.
In de taal van de Hopi-indianen staat Koyaanisqatsi overigens voor 'leven in gekte, leven in onrust, leven in onbalans, leven in desintegratie, een manier van leven die vraagt om een andere manier van leven'. Nou, als daarmee mijn zinnen niet op zijn plek vallen...
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
