 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 04-03-2011 |
 Vogels in de tuin |
Domme fouten, je kan ze aan mij overlaten. Dat er volgende maand een nieuwe bundel van broer Theo uit zou komen, is niet waar. Het is deze maand, eind deze maand, ik zat nog met mijn hoofd in februari, vandaar. Ik zal je op de hoogte houden. En Theo staat nog altijd hier links bij de links.
Voor wie later heeft ingeschakeld op deze blog: mijn katten. Vandaag met name over de jongste drie van de zes: mijn kat die Kat heet en haar dochters Hanks en Balzac. Kat heeft één nest gekregen en dat waren maar twee kittens. Kat was nog heel jong, misschien dat het er daarom maar twee waren. Kat wilde en wil zich niet laten aanhalen. Als ik een hand uitsteek, neemt zij het rit. Haar dochters hebben dat met de tiet ingegoten gekregen. Dat is heel jammer, maar ze blijven wel belangstellend zitten als ik een verhaal tegen ze afsteek: daar doe ik het dan maar mee.
Heus, dat is niet omdat ik Kat ooit een hoek heb gegeven. Ik sla geen dieren, lees maar door.
Balzac is een geval apart. Ze kon haar eerste weken niet lopen. Het was tearjerking om te zien: als een zwemster ging zij door de kamer. Plat op haar buik roeide ze wat met haar poten om vooruit te komen. Als ik sterker (?) was geweest, had ik haar de nek omgedraaid, maar ik kon het niet. Watje? Ik heb het uitgevonden. Maar ziet, de hemel zij geprezen: langzaam heeft ze zich opgericht. Ze heeft nog steeds de naweeën. Springt zus Hanks op het aanrecht om bij het keukenraam, het kattenluik, te komen, Balzac klimt omhoog langs het fornuis. Niettemin klimt ze ook met het grootste gemak in de draaiwilg om op de schutting te komen.
Soms, als ik onderuit gezakt op de bank lig te lezen, komt Balzac naast en op me liggen. Als ik geen bruuske bewegingen maak, mag ik haar aaien. Dan de laatste tijd. Lig ik op mijn bed of zit ik achter de pc, die net als mijn bed op de slaapkamer staat, waar moest ik dat bed anders laten, als ik op mijn slaapkamer ben en ik hoor een kat naar boven komen, weet ik: dat is Wausje; voor niet-ingewijden: de oermoeder van de andere vijf. Komt er een trippeltrappel achteraan, weet ik de laatste tijd: dat is Balzac. En het is steeds Balzac.
Aaien, krabbelen, kroelen? Wausje lust er wel pap van. Dat doe ik dan ook, ik ken mijn plaats en functie. Sinds kort vertoont Balzac jaloerse neigingen. Ben ik Wausje aan het bewerken, gaat ze dringen. Ze duwt Wausje weg en dringt zich naar mijn hand. Dan aai, krabbel en kroel ik Balzac een half uur. Wat een leven hè. Schatten zijn het, alle zes. Een kanttekening. Nu leef ik al jaren met katten samen en ik ben 24/7 met die beesten bezig. Tenzij ik slaap of boodschappen doe. Enkele kattenkantjes ken ik onderhand wel. Maar ik zal ze nooit echt begrijpen. Is dat het wezenlijke verschil tussen hond en kat? Denk het wel.
Er was een mail van mijn goede vriend de Jonkheer, Lester voor in- en extimi. Ook hij hoort tot de gelukkigen die mijn onderstrepingen, de plekken waar je iets kan aanklikken, wel door krijgen. Hij was blij verrast toen hij in de log van woensdag 2/3 op Griselda van Ommen klikte. Benieuwd naar met wie Bontebal het nou weer had gedaan. Tot zijn verbazing verscheen daar Ena Sharples, een personage uit de oer-soap Coronation Street. Hij vroeg zich af hoe ik daar op kwam. Nou, dat zit zo.
Veel van de grapjes of grappig bedoelde opmerkingen op mijn logs heb ik niet tevoren verzonnen. Ze floepen er al schrijvende uit. Dat ik zelf ook denk: waar haal je dat nou weer vandaan? Ena Sharples als Griselda van Ommen floepte er ook zo maar uit, maar in dit geval weet ik waar het vandaan komt. Lees. Met enige regelmaat kijk ik s middags op dn Bels naar de soap Heartbeat. Niet dat ik niets anders te doen heb: aan dit soort series heb ik mijn hart verpand. Dit is tv waarvan ik hou. Vergelijk, bijvoorbeeld, Ballykissangel. Heartbeat speelt in de jaren zestig.
De naam van de serie is mooi gevonden. Het is, fictief, gesitueerd ergens in het hart van Engeland en een beat is een gebied waarbinnen een politieman werkt (appointed courses of a sentenial or policeman): de plot draait steeds rond de plaatselijke koddebeiers. De dorp heet Ashfordly: klinkt dat authentiek of niet? Gelegen in een prachtig, glooiend landschap. Twee regelmatig terugkerende figuren zijn een tante en haar neef: Peggy Armstrong en David Stockwell. De typering sjacheraars dekt de lading, ze rommelen maar wat aan. Vooral zijn zij stropers. In een aflevering die ik onlangs zag was aunt Peggy in de weer met een net. Daarmee zouden nog betere resultaten bij het stropen worden behaald. Neef David: 'Dat is zoiets als Ena Sharples altijd op haar hoofd heeft.' Vandaar. Het is vaak zo simpel.
Vraagje tussendoor: ken je Heartbeat? En? Vind je ervan?
Wat ik ook mooi vind aan de serie is de muziek, de score. Steevast fragmenten uit de jaren zestig - zeg nooit zestiger jaren, dat is een germanisme. Vaak veer ik op. Hé, The Yardbirds! Of: wauw, The Cream. Jethro Tull. Shadows. De titelsong, Heartbeat, is oorspronkelijk van Buddy Holly, maar voor de serie wordt de versie van Nick Berry gebruikt. Laat ik meteen doorgaan met:
De lp van de dag. Geknipt en geplakt van Wikipedia: The Yardbirds was een Britse rockband uit de jaren zestig. De band is vooral bekend omdat drie van de beroemdste gitaristen, Eric Clapton, Jeff Beck en Jimmy Page, hun carrière bij the Yardbirds begonnen. De band had gedurende de jaren zestig vele hits, waaronder I'm a Man en For Your Love.
Goed. Nu verder. Het probleem met dit soort bands is, dat er in de loop der tijd veel verzamel-lps zijn uitgebracht. Van de Yardbirds heb ik er drie. Een uit de serie: Face and Place getiteld Jeff Beck and the Yardbirds. De tweede: Remember... The Yardbirds. Dit zijn overduidelijk verzamelingen. Maar dan zit ik in mijn maag met Our Own Sound, de derde die ik heb. Hier, kijk maar (op de hoesfoto: tweede van links is Jeff Beck). Ziet dat er origineel uit of niet? Als jaar van uitgave wordt vermeld 1983. Ja ja. Dat kan wel zo zijn, maar het is een re-release. De uitgave die ik heb is een eerste druk uit 1966. Precies dezelfde hoes! Maar dan nog. Het is een compilatie. Wel met de mooiste songs die ze op de plaat hebben gezet. Overigens uitgebracht op het Franse label Riviera. Distribution: Compagnie Européenne du Disque. Voor de goede Beobachter: Er staat Les Yardbirds op de hoes.
Een aantal van hun bekendste songs is geschreven door Graham Gouldman. Ik noem: Heart Full of Soul, Evil Hearted You en For Your Love. Gouldman zijn we later weer tegengekomen in 10CC.
Voor de freaks. Op Our Own Sound staat ook Im a Man. Niet te verwarren met het nummer van de Spencer Davis Group, later gecoverd door Chicago. Nee, dit is een cover van een song uit 1955. Op de Yardbirds-lp staat bij de credits: D. Pomus en M. Shuman. Dat is niet waar! Denk nou niet: Bontebal is weer eens eigenwijs. Van sommige dingen weet je gewoon dat je ze weet, en met enig googelen haalde ik mijn gelijk. Het is van Bo Diddley. Mij verkoop je geen knollen voor citroenen, tenminste, niet altijd.
Ergens in de huiskamer staat zelfs een lp van U2. Oe Zwei zeggen we thuis. Ik was vergeten dat ik hem had. Maar ja, dat lange termijngeheugen van me. Dat is als een, een eh, shit, de vorige keer kon ik ook niet op het woord komen. Zon ding met gaatjes, waarin je groenten laat uitlekken. Voor Benedenmoerdijkers: zoiets dat je deze dagen op je hoofd zet als je de deur uitgaat.
|
|
|
|
|
| 03-03-2011 |
| Twee mobiele ogen die keken de kraker aan |
High tech Nederland heeft gestemd: met het potlood en de onderbuik. Oké, pluspuntje: de afbraak van het CDA zet zich voort. De coalitie, inclusief de gedeugstoners, krijgt geen meerderheid in de Eerste Kamer. Maar over het algemeen rest mij slechts triestheid. Volk, jullie doen maar, ik trek mij terug in mijn hoek. Met volk bedoel ik natuurlijk niet jullie, mijn lezers. Jullie hebben niet of verantwoord gestemd, leer mij mijn lezers kennen. Mijn terugtrekhoek is onder andere deze blog: blijf van harte welkom, blijf je reacties sturen en vertel me welke lp je gisteren hebt gedraaid.
Vooruit, om de gristelijke medemens die per ongeluk op deze blog verdwaald raakt ter wille te zijn:
1. In the beginning God created the Heaven and the Earth.
2. And darkness was upon the face of the deep; this was
due to a malfunction at Lots Road Power Station.
3. And God said, Let there be light; and there was light,
but Eastern Electricity Board said He would have to
wait until Thursday to be connected.
4. And God saw the light and it was good; He saw the
quarterly bill and is was not good.
Kortom: The Bible, the Old Testament, according to Spike Milligan (1993). Bij de bespreking van Bonzo Dog Band in het kader van de lp van de dag (26 feb) liet ik zijn naam vallen. En ziet: iemand pakt het op en bestelt dit boekje voor me. Een hilarisch boekje, dat kon je wel aan Spike overlaten. Ongetwijfeld later meer.
De stembus bleek dan toch nog verder dan ik dacht: verpleegtehuis De Schildershoek. Echt op een hoek van de Schilderswijk, tegen het spoor. Nee, daar wil ik straks niet wonen, te ver uit mijn huidige buurt. De oudjes waren bezig met de bingo. Mijn god, dacht ik, is dit mijn voorland? Zit ik over tien, vijftien, twintig jaar ook kwijlend tussen andere oude zemelaars, gebogen over een blaadje met getallen? De kleine zuster: 'Meneer Bontebal, het is zeventien, die heeft u, dan moet u het wel aankruisen, meneer Bontebal.' Hoor je haar stem? En dat ik geen zondige gedachten meer heb bij het zien van de kleine zuster. Over mijn lijk en pas dan. Ach, ik heb één geruststelling: old poets never die, they just fade away.
Ik had snel willen leven en jong sterven. Maar ja, dat been. Met een prothese gaat het allemaal niet zo snel. En jong? Daar ben ik veertig jaar te laat voor. Laat mij dan maar negentig worden. Dat ik de teloorgang van de PVV nog mag meemaken.
Maar ik ben dus gaan stemmen, vertel het alsjeblieft niet verder. Samen met mijn tuinvrouw, maar ik heb haar niet verteld waarop ik heb gestemd. Dat weet alleen broer Theo, die overigens, klik hier links bij de links, weer heel actief is op zijn weblog. Heeft hij dan al die tijd niets geschreven? Jawel, maar voornamelijk op zijn Hyves en daar moet je lid van zijn. Volgende maand komt zijn nieuwe bundel uit.
Later. In de buurtsuper. Frituurvet, halal kattenbrokken, zware shag. De caissière, Turkse achtergrond, hoofddoek. Ik: Heb je al gestemd? Zij: Nog niet, ik ga straks na mijn werk. Ik: Denk erom. Je stemt géén PVV! Anders kom ik hier nooit meer. Soms kan ik heel intimiderend zijn. Ze zou er rekening mee houden.
De lp van de dag zijn er twee, dan hebben we dat maar gehad. Rubberen Robbie. Leidse ongein met een bak bier erbij. Dan wil ik het eerst even over taal hebben. Hier in de buurt, de verzamelnaam is Haaglanden, wordt op een betrekkelijk klein gebied totaal verschillend Nederlands gesproken. Met nog geen half uur fietsen sta ik middenin Scheveningen. Als een oude ras-Scheveninger plat gaat praten, versta ik er geen reet van. Verder in de buurt: het polderplat (Zoeterwou, Hazerswou) , het platte Haags, Delfts, dat heel sterk lijkt op Rotterdams (moet je Jimmy horen) en dan het Leids. Op het oude dorp spraken we van Leidse glibberaars: Leienaars hebben een typische r. Die klinkt alsof de Amerikanen na het Ontzet iets te lang zijn blijven plakken. Ik kan het redelijk nadoen. Als je me tegenkomt, moet je me maar eens vragen of ik Joh, krijg de roodkoperen pleuris, kejje poetse wil zeggen.
Mijn ome Karel was een pure Leienaar. Jaren terug, op een verjaardag van Pa, vertelde hij over zijn zoon Hans: Als-ie zestien wordt, krijgt-ie van mij een snelbrommer. We lagen in een deuk.
Twee lps heb ik van dat stel gestoorden. De eerste lp heet Rubberen Robbie, de tweede Rubberen Robbie 2. Landelijk zijn ze, dacht ik, alleen bekend geworden met hun versie van Stars on 45: De Nederlandse Sterre die strale overal. Klik hier voor een JouwBuisje.
Wat zij vooral deden was een eigen tekst op bekende nummers maken. Om mij moverende redenen is Aatje mijn favoriet: op de muziek van Angie van de Stones. Met geen stuiver in je zak, maakte jij toch alles plat. Andere voorbeelden. De Ambulance, op melodie van De Postkoets (De Diligence) van de Selveras. Als je het origineel kent, moet je net zo oud of ouder zijn dan ik. Steuntrekker: Daytripper van The Beatles. Parlando: Hé, heb jij nog iets van die Beatles gehoord? Die zitten natuurlijk ook allemaal in de steun. Met een stuk in me reet (Met de vlam in de pijp, Henk Wijngaard). Onder me klomp (Under my thumb, de Stones). Twee mobiele ogen die keken de kraker aan (Twee reebruine ogen, ook Selveras). Wat ik zei: ongein met een bak bier erbij. We draaiden het regelmatig in onze kraakkroeg, het Brullend Breekijzer, met een beugel Grolsch in de hand - de roepnaam was BB.
Wielerhoekje. Het wielrennen is op de Nederlandse tv geen ondergeschoven kindje, het is erger. We moeten telkens uitwijken naar dn Bels, maar ook daar valt iets te klagen. Ook zij besteden nauwelijks aandacht aan het vrouwenwielrennen. Maar vooral de Nederlandse tv neem ik het kwalijk: onze vrouwen doen het zo goed! Als het meezit, worden ze vermeld in een bijzin in het Sportjournaal. Er is er een, een renster, die leuk en goed kan schrijven en dat ook doet: Marijn de Vries. Ze is naast wielrenster journalist. Een geval apart: ze is pas later, op hoge leeftijd, gaan wedstrijdfietsen; ze rijdt ruim twee jaar en is nu 32. Wil je iets van haar lezen? Klik hier voor haar verslag van Omloop Het Nieuwsblad, voorheen Het Volk.
|
|
|
|
|
| 02-03-2011 |
| When Iâm six feet four |
Wat een weertje hè. Dat wil zeggen: hier aan de kust, ik heb geen idee hoe het elders in het land is. Een tikkie fris, maar volop zon. Weet je dat er al bladeren komen aan de draaiwilg voor de deur. In mijn tuintje bloeien nog steeds de sneeuwklokjes en veel krokussen: voornamelijk paars, maar ook paarsgeel en zelfs wit. Het is een dag om op pad te gaan. Naar de stembus; de bus het dichtst bij mijn huis staat in een verpleegtehuis. Eens kijken hoe de sfeer daar is. Natuurlijk wil ik tot mijn laatste adem in mijn huisje blijven wonen, maar als het echt niet meer gaat, wil ik wel graag in de buurt blijven.
Direct om de hoek zit er ook een tehuis. De bewoners zijn oud-muzikanten en dat soort lui. Lieden die in het verleden te vaak en te diep in het glaasje hebben gekeken, om van andere middelen maar te zwijgen. De meesten zijn wandelende wrakken. Regelmatig tref ik een van de bewoners bij de buurtsuper, alwaar blikken bier worden ingeslagen. Die zijn extra, die komen op het rantsoen. Want elke bewoner kan dagelijks zijn bier in het tehuis verkrijgen, ik dacht tien blikken per dag. Een goede regeling, als je het mij vraagt. Enige tijd geleden was er sprake van dat het tehuis zou worden opgedoekt. Dan zouden veel van hen op straat komen te staan. Weer: velen waren hiervoor dakloos. Een voortvarende buurvrouw is toen een handtekeningenactie begonnen. Er gebeurde waar ik op had gehoopt: bijna massaal hebben de buurtbewoners vóór het behoud van het tehuis getekend. Kijk, zo ga je met je medemens om. Niet zeiken van: dat heb je jezelf aangedaan. Het is gebeurd, daar valt niets meer aan te veranderen.
Op deze verkiezingsdag nog even iets over de PVV en wel het zootje in Zuid-Holland, mijn thuisland. Niet over hoofddoekjes, maar over het Groene Hart. Ooit is het Groene Hart beschermd verklaard. Dat stond de aanleg van de hoge snelheidslijn er dwars doorheen niet in de weg. De PVV wil doorpakken: zij vinden dat er een snelweg moet komen tussen Rotterdam en Amsterdam - geen rotter dam dan Amsterdam, geintje (maar wel gemeend.) Er loopt al een snelweg, de A4.
Ben ik meteen beland bij een van mijn bezwaren tegen ons politiek systeem, de parlementaire democratie. Een grote makke daarvan is dat politici, nadat zij verkozen zijn, gewoon kunnen doen waar ze zin in hebben. Wij, het volk, hebben niet de mogelijkheid zon figuur terug te fluiten: ja zeg, je hebt zus en zo beleefd en nou... De enige mogelijkheid die we hebben is vier jaar later niet meer op de persoon te stemmen. Maar in de tussentijd is het leed al geschied. Toch ga ik vandaag. Een stem uitbrengen tegen het kabinet in het algemeen en de PVV in het bijzonder. Doe dat ook, je hebt tot negen uur de tijd.
Dat het beroerd is gesteld met het onderwijs in ons land mag bekend zijn. Maar hoe beroerd het is? Bij de scholierenverkiezingen heeft ruim een op de vijf op de PVV gestemd. Schorsen en strafregels laten schrijven. Zij ze nou helemaal van de pot gerukt.
Dat je pad wordt gekruist door een zwarte kat, zeg maar, dat je hier door het hofje loopt en Balzac gaat vlak voor je voeten van het kattenluik naar de tuin om een grote bah te doen en dat je dit ongeluk zou brengen? Kom nou toch!
De lp van de dag. Even, voor de goede orde. Het is voor mezelf een lolletje waar ik zelf veel plezier aan beleef: de lp van de dag. Weet je, je bent op een feestje wel een figuur tegengekomen die verzuchtte: wat ik heb meegemaakt, daar zou ik een boek over kunnen schrijven. Neen! Ik misschien wel, ik heb het schrijven enigszins in mijn reumatische vingers. Edoch. Wat jij hebt meegemaakt, dat kan ik zelf verzinnen op een achternamiddag. Waar wil ik naar toe? Al die lps van de dag kan ik verzinnen, maar voor mezelf hecht ik eraan om over lps te schrijven die ook werkelijk in mijn huiskamer staan en die ik ook echt gedraaid heb voordat ik ga schrijven. Verder verzin ik alles bij elkaar. Let wel: dat van mijn fiets was ook echt waar. Dat ik het gedaan zou hebben met Griselda van Ommen komt helemaal uit mijn duim.
Gisteren schreef ik over mijn broer Niek en zijn lps, Cuby en Creedence. Ik had zelf ook een verzameling: The Kinks. Alle singles en enkele lp's had ik. Die ben ik helaas bij een inbraak kwijtgeraakt. Mijn hele singles collectie en een deel van mijn lp's, dood en dood zonde. Vooral omdat ik ook over die singles hele verhalen zou kunnen vertellen. The Kinks dus. Ze hadden een geheel eigen sound. Denk bijvoorbeeld terug aan Dedicated follower of fashion (1966), Sunny Afternoon (ook 1966), Waterloo Sunset (1967) en natuurlijk Lola (1970): Well Im not dumb, but I cannot understand why she walked like a woman and talked like a man. Een gladde meezinger over een travestiet en dat anno 1970! Hun beste nummer, naar mijn smaak? All of the day and all of the night.
Begin jaren tachtig volgde ik een hbo-opleiding: cultureel werk. Parttime. Ik schreef dan wel dat ik na de hogere landbouwschool de brui aan het onderwijs had gegeven, maar dat is dus niet helemaal waar. De vier jaar cultureel werk heb ik netjes afgemaakt en ergens onder in een la ligt het papiertje, het diploma. Beroepsmatig heb ik er verder niets mee gedaan. Een klasgenoot bleek ook grote fan van The Kinks. Ze speelden in de Doelen in Rotterdam en we zijn er samen naar toe gegaan. That was different cook. De band was uitgegroeid tot een metalband. Dave Davies speelde een snijdende gitaar, ik ging uit mijn dak. Een dag later heb ik de dubbele live-lp gekocht: One for the Road (1980). Hardway, Low Budget (luistert en huivert op JouwBuis), Till the End of the Day, You really got me. Je mag me ervoor wakker maken.
Wielerhoekje. Zojuist viel de Gids van volgende week in de bus. Leve dn Bels! Vanaf zondag zenden zij dagelijks live de etappe van Parijs-Nice uit, vanaf woensdag komt daar de Tirreno-Adriatico bij. Het seizoen gaat waarlijk beginnen.
|
|
|
|
|
| 01-03-2011 |
| Hé, lange lijs op je herenfiets |
Die handjes van mij. Nou ja, handjes? Ze zijn redelijk in overeenstemming met mijn lengte: 1.92. Misschien is het inmiddels 1.91, ik word wat ouder. Die handjes dus. Die willen niet meer alles dat ik wil. Reuma. Niets bijzonders, dat hebben veel mensen. Met alle makke die ik heb, kan dat er nog wel bij. Laat ik een voorbeeld geven van wat ze niet meer willen. Een of ander licht, in zijn jeugd het slimste jongetje van de klas, heeft een tijd geleden bedacht een tuitje met een draaidop op melkpakken te zetten. Het nut ontgaat me volkomen. Die kan ik niet open draaien. De eerste draai, daarna gaat het wel. Dat is geen kwestie van pijn, die heb ik na alles wat ik achter de rug heb wel leren verbijten, mijn pijngrens ligt hoog, maar ik heb de kracht er domweg niet voor. Ik draai een pak melk open met mijn tanden.
Die handjes willen niet meer wat ik wil, maar ik heb wel mijn fiets gemaakt! Met hulp van de Imal, Ik maak alles los, van mijn tuinvrouw en wat olie en een staalborstel van buurman F. Daarmee heb ik iets geleerd: een mens is nooit te oud om te leren. Dat je een race- of sportfiets onderhoudt lijkt me logisch. Dat doet iedereen. Maar je fietsfiets, de fiets die je gebruikt voor het dagelijks gebruik, moet je ook onderhouden. Ik zal het vanaf nu braaf doen. En zoals buurman J. zei toen hij langsliep terwijl ik bezig was: we (wij uitkeringsrukkers) hebben verder toch niets te doen. J. brengt halve dagen door in het kroegje aan de gracht. Ik beaamde het: we hebben verder toch niets te doen. En dat tik ik, terwijl de handen momenteel echt niet willen. Zoals mijn oude moeder in haar preAlzheimer dagen zei: je moet iets hebben dat je pest.
Even een seksueel getinte alinea tussendoor. Sla het maar over als het jouw kop koffie niet is. Die handen. Hoe oud was ik eigenlijk toen ik voor het eerst met mijn rechterhand mijn deel tot een eindschot beroerde? Ik weet het niet, het staat me niet meer bij. Twaalf? Dertien? Weet jij het nog van jezelf? Indien niet in het bezit van een deel: dat wat jullie doen?
Inmiddels heb ik begrepen, zie de reacties, dat sommigen wel de onderstrepingen zien op doorklik plekken, anderen niet. Daarom ga ik terug naar de oude manier.
Tegen mijn kat die Kat heet zeg ik soms: Hé, hallo (de h niet uitspreken) cher chat. Ça va? Dat ze zich toch een beetje vrouw van de wereld voelt.
Benedenmoerdijkers, met name Vlamingen, zeggen Adriaan met de a van ach tegen me. Das logisch: twee medeklinkers na de A geven de a van ach. Maar het blijft telkenmale vreemd om te horen.
Stemmen? Ik heb even het verkiezingsdebat gezien. Heel even, ik trok het verder niet. Emiel Roemer werd aangekondigd als man met de goede oneliners. Hij gaf er meteen een ten beste. Pak nu het woordenboek en zoek op het woord demagoog. Daarmee is Emiel beter getypeerd.
De lp van de dag. Laatst was vriend B. hier. Hij komt zo eens per week langs en dat stel ik zeer op prijs. We kwamen te praten over lps. Joh, ik weet de laatste tijd nergens anders over te lullen. De eerste pick-up bij hullie thuis in Leiden, zon ding waarvan de speaker in de deksel zat, ik kan zo gauw geen plaatje vinden, leeftijdgenoten hebben meteen een beeld, hun eerste pick-up stond in de huiskamer. Zijn eerste lp was er een van Cuby and the Blizzards. Dat kon zijn moeder wel waarderen, alleen die zang... Zijn tweede was er een van Zappa. Leiden moest nogmaals ontzet worden.
Wij, het gezin Van Rijn (Wat? Wist je niet dat ik niet echt Bontebal heet? En? Teleurstelling?), kwamen begin jaren zeventig in de Raphaëlstraat op het oude dorp te wonen. In de Rode Pannenbuurt. Google Earth even: St. Raphaelstraat, Leidschendam. Het buurtje dat begrensd wordt door de Willibrordus-, Paulus-, Jozef- en dus de Raphaëlstraat. Een huisje net tweemaal zo groot als het huisje dat ik nu heb en we kwamen er met zijn elven te wonen.
Het was een soort van thuiskomen, wat een beetje raar klinkt in verband met je woonhuis. In de Paulusstraat woonde oma, Pas moeder, in de Willibrordus tante Rie, Pas oudste zus, wat achterneven en -nicht in de Jozefstraat, op het Willibrordusplein mijn boezemvriend die mijn zwager is geworden. Vlak daarnaast een vent, goede goser, die ook mijn zwager is geworden, zij het bij een andere zus. In de ogen van de andere dorpelingen was het een soort achterbuurt, maar man, vrouw ook, wat was het warm.
Ik deelde een slaapkamer met mijn broers Niek en Gerard. Een tweeling, tienenhalve maand jonger dan ik. We hadden een in elkaar geflanste installatie op de kamer en draaiden elkaars platen. Zodoende heb ik nooit iets van Cuby gekocht, die kocht Niek. En de lp van de dag?
Een dubbel verzamel van Creedence Clearwater Revival. Pas later tweedehands gekocht, want in het verleden was het ook Niek die ze had. Momenteel staan ze beneden weer op. Een goede loopoefening: een kant duurt hooguit twintig minuten. John Foggerty was in zijn eentje Creedence. Hij schreef alle nummers, speelde solo-gitaar en vooral: hij zong ze. Buurvrouw, meid, je hoort het nu weer: lekker hè? Meer info? JouwBuis? Doe het zelf maar even.
En zo is er niets aan te klikken binnen deze log. Terwijl ik zon goede modus vivendi heb gevonden.
Wielerhoekje. In de nabije toekomst: van 6 tot en met 13 maart Parijs-Nice, van 9 tot en met 15 maart de Tirreno en 19 maart, mijn jaarlijks hoogtepunt: Milaan-San Remo.
|
|
|
|
|
| 28-02-2011 |
| One and one and one is three |
Niemand vertelt me ook iets. Kijk, het is een doordachte overweging geweest om geen plaatjes op mijn blog te zetten, louter tekst. Maar ik zoek steeds allerhande weetjes en plaatjes voor de lezer. Die zet ik niet in de tekst, maar maak ze aanklikbaar: ik onderstreep de plekken waar je kunt doorklikken. Nu pas heeft iemand mij verteld dat dit niet werkt. Jullie zien de strepen niet. Je merkt het pas als je met de cursor over de tekst schuift. Als ík naar mijn weblog ga verschijnen de strepen wel. Verdikkeme nogantoe. Waarom heeft niemand iets gezegd? Van je lezers moet je het hebben. Met ingang van deze log zal ik steeds een (muisklik) plaatsen. Nee, de (muisklik) in de vorige zin levert niets op: het was een voorbeeld.
Ook een mogelijkheid: ik ga qua klikken op dezelfde voet door. Dat is misschien wel zo spannend. Wat vind jij?
Wat is Remco Campert vaak toch heerlijk herkenbaar: hij durft te zeggen wat ik denk. In het stukje Cultuur van de bundel Eetlezen (1987) lees ik: Laatst heb ik weer een heerlijk avondje televisie zitten kijken. Het is en blijft een prachtige uitvinding. Ik trof het wel bijzonder, want, welk kanaal ik ook aanfloepte, nergens werd iets vertoond dat ook maar enige kwaliteit had. En daar knap een mens van op.
Toch heb ik gisteren toevallig enkele aardige programmas gezien. Ten eerste was daar s middags het live-verslag van Kuurne-Brussel-Kuurne. Aan het eind van deze log daarover meer. Nou ja, meer? s Avonds een aflevering uit de serie over de reis naar het Avondland van Jan Leyens. De hele serie heb ik al op dn Bels gezien, maar ik krijg er geen genoeg van. Beduidend beter gemaakt en gemonteerd dan de serie van Jaap Scholten over Oost-Europa. Direct daarna de laatste aflevering van het genealogie-programma. De voorfamilie van Maarten van Rossum werd uitgeplozen.
Aan het begin van de avond een prettig gesprek in Kunststof TV onder leiding van Joost Karhof. Gasten: de violiste Liza Ferschtman, beeldend kunstenaar Jeroen Henneman en dichteres Hagar Peeters. Ferschtman vertelde over en speelde van haar laatste cd, waarop Beethovens vioolconcert en zijn twee vioolromances. Hagar Peeters had voor het programma de vuistdikke biografie van Vasalis gelezen. Eén minpuntje: het is dat Hagar in een bijzin de naam van Maaike Meijer liet vallen, anders hadden we niet geweten wie deze mooie biografie heeft geschreven. Jeroen Henneman vertelde over de tentoonstelling Picasso in Parijs (muisklik) die momenteel in het Van Gogh museum is te zien.
Hagar Peeters droeg het gedicht Tijd van Vasalis voor. Lees het! Ik heb gezocht, dan hoef jij dat niet meer te doen. (Muisklik) voor een aantal gedichten van Vasalis. Tijd komt uit Parken en Woestijnen (1940, haar debuut). Te vinden op de aangeklikte pagina: halverwege de rechterkolom.
Het programma begon met een filmpje van JouwBuis. Jeroen Henneman had aan de redactie te kennen gegeven dit zo graag nogmaals te willen zien. Waanzinnig! Je moet (muisklik) even klikken. Zet het geluid op 11. Voor wie niet kijken en/of luisteren kan: een meneer, een naam wordt niet vermeld, jongleert met drie ballen op de muziek, het ritme van de Beatles. Merk op: hij komt aarzelend op gang, maar als de gang er eenmaal in zit... Waanzinnig! De muziek is een medley van de lp Abbey Road.
De lp van de dag. Dus gelijk maar door met Abbey Road. De oude Bontebal worstelt al jaren met een probleem: ik kan Ringo Star als drummer niet serieus nemen. Dat komt door de Beatles-cartoons die ik in het grijze verleden op tv zag. Hier is een voorbeeld (muisklik). Ringo werd steeds geportretteerd als het lulletje en dat is blijven hangen. Maar als je bijvoorbeeld naar Abbey Road luistert, hoor je dat die man het meer dan prima kan. Het enigszins omfloerste geluid van zijn toms! Als je hem hoort drummen in die medley die de jongleur gebruikt, zijn de twijfels meteen weg. Dit is echt Ringo en geen studio-muzikant.
Op het wereldwijde web vond ik: Per aflevering werden 2 verhalen van ca. 10 minuten uitgezonden en elk van die verhalen had de titel van een Beatles-song. Zo werden er 3 x 26 liedjes vertaald in een korte tekenfilm. De stemmen werden door Paul Frees (John en George) en Lance Percival (Paul en Ringo) gemaakt. Uitgezonden door de AVRO van 21 mei 1966 tot 1967. Ik moet ze allemaal hebben gezien.
Nee, ik zal me niet vermoeien met te bedenken wat ik de beste Beatles lp vind, maar Abbey Road is wel een van de besten. Mooie songs, songs die in elkaar overlopen, een song, You never give me your money, dat eigenlijk uit drie verschillende songs bestaat, enzovoorts, enzoverder.
Tot mijn schaamte moet ik erkennen dat ik ook ooit over het beroemde zebrapad ben gelopen, ergens ten noordwesten van Regents Park in Camden Town. Wat dan weer voor me spreekt is dat ik in mijn eentje was, niet met zn vieren. Aan deze kant (muisklik), zeg maar waar jij zit, was de halte van de bus waar ik ben uitgestapt. Als bijkomend excuus kan ik aanvoeren dat ik toch in de buurt moest zijn: bij de Saatchi Gallery in Boundery Road. Waar een kunstenaar in een geweldige hal een hoop zooi op de grond had uitgespreid; ik kon er geen chocola van maken.
Nog even Jaap Scholten. Hij schreef eind januari een stuk in het NRC, waarin hij ervoor pleitte dat de aristocratie hier te lande weer het goede voorbeeld gaat geven. Boris de Munnick reageerde: Wat wil Jaap Scholten nu precies? Dat we teruggaan naar de tijd van vóór de Eerste Wereldoorlog? Toen dames in sleephoed en wagenwieljurk zich in hun koetsjes van landhuis naar landhuis lieten vervoeren terwijl hun heren (ten minste jonkheer) de lakens uitdeelden? Dat deze oud-geld-elite voor een ethisch reveil zou moeten en kunnen zorgen? Terwijl zij tegelijk de nieuw-geld-elite kan afhouden van handelen met voorkennis, belastingontduiking, oplichterij en zaken doen met verkeerde mensen? Want daar bezondigden mensen uit het rode (adel) en blauwe (patriciaat) boekje zich uiteraard nóóit aan. En de 98 procent van de mensheid die niet 'rood' of 'blauw' was, kon natuurlijk alleen maar eeuwenlang profiteren van alles wat de upper class aan goedheid te bieden had ... Daar heb ik niets aan toe te voegen.
Het wordt hier in huis een stratenmakersdecolleté genoemd (muisklik). Lekker hè.
Ze zijn zo link als een looien deur, politici. De lui van Groen Slinks vormen geen uitzondering. Jolanda Sap (Socialistische Arbeiders Partij) en de haren hebben het behoorlijk verknald bij de pacifistische aanhang door vóór een missie naar Verweggistan te stemmen. Om de meubelen te redden gooit Ineke van Gent ineens, zo vlak voor de stembus, het koningshuis in de strijd. Te laat. In verband met Wilders overweeg ik dit keer maar weer eens te gaan stemmen. Maar ik heb geen idee op wat. Geen Groen Slinks in elk geval. Dan maar de populisten van de SP? De zwabberaars van de PvdA? Jan 'zoals de wind waait, waait mijn jasje' Nagel, want ik ben tenslotte 50plus? Geen idee. Als ik ga stemmen, zal ik achteraf niet vertellen waarop ik heb gestemd: ik zal mijn keus niet kunnen verdedigen.
Wielerhoekje. Kuurne-Brussel-Kuurne was enerverender dan Omloop Het Nieuwblad. Het verslag staat in de krant. Omdat er te weinig aandacht aan de vrouwen wordt gegeven, hier de eerste elf van hun Omloop Het Nieuwsblad. Merk op: zeven Nederlandsen bij die eerste elf! Zo veel goede Nederlandse vrouwen, zo weinig aandacht. VVV-Exelsior, voetbal, is blijkbaar interessanter.
1. Emma Johansson, Team Hitec Products Uck
2. Andrea Bosman, W.V. Eemland, zt.
3. Chantal Blaak, AA Drink-Leontien.nl, zt.
4. Loes Gunnewijk, Nederland Bloeit, zt.
5. Elisa Longo Borghini, Top Girls Fassa Bortolo Ghezzi, op 0:04
6. Annemiek Van Vleuten, Nederland Bloeit, op1:39
7. Janneke Kanis, Nederland Bloeit, zt.
8. Tiffany Cromwell, Lotto Honda Team, zt.
9. Grace Verbeke, Topsport Vlaanderen-Ridley 2012, zt.
10. Martine Bras, Dolmans Landscaping Team, zt.
11. Lucinda Brand, AA Drink-Leontien.nl, op 2:13
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
