 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 18-09-2011 |
 Neutronenkorrels |
Gretig lees ik ieder weekend de wetenschapsbijlage van de Krant. Om mijn kennis te vergroten en om op verjaardagen slim uit de hoek te kunnen komen. Nu ga ik al jaren niet meer naar verjaardagen, maar het gaat om het idee. In de bijlage van dit weekend: het Amersfoortse ingenieursbureau DHV is al jaren in de ban van vitaal water. Het heeft een team van zeven mensen op de materie gezet. 'Water is zoveel meer dan H2O.' Wat is nou precies vitaal water?
Van Sluis van DHV: 'Water is in contact gebracht met een vitalisator, meestal een roestvrij stalen buis of een bol van messing. Er zijn tientallen producenten met honderden modellen. Sommige schroef je op de waterleding of douchekop, andere hang je in een waterton of reservoir.' Je kan dus zelf thuis water vitaliseren! Ook wel wordt het water over een flowform-cascade geleid, een vijftal schaalvormige bekkens. Desgevraagd wil de heer Van Sluis wel precisieren: 'Ik denk dat het wiegende ritme van het water in de cascade als een antenne gaat functioneren voor invloeden uit de kosmos. Deze planetaire invloeden, die lijken op de invloed van de maan op de hormoonhuishouding, maken het water vitaal.' Helaas vermeldt het artikel niet wat het sterrenbeeld van de heer Van Sluis is.
'Water heeft een geheugen, het herinnert zich na zuivering de eerdere ervaringen met zware metalen, medicijnresten of bestrijdingsmiddelen, ook al zijn ze fysiek uit het water gefilterd. Vitalisatoren resetten deze desinformatie waardoor bacteriën beter hun werk doen.' Door gevitaliseerd composteringswater over vers aangevoerd groenafval te sprenkelen, stijgt de compostkwaliteit zienderogen.
Nog meer voorbeelden? 'Hij noemt voorbeelden van verlepte kroppen sla die snel opfleuren na contact met gevitaliseerd water. Kippen die ziek en van de leg waren, produceren weer eieren bij de vleet, varkens raakten een hardnekkig virus kwijt. Sommige sterrenrestaurants zweren bij met vitaal water gekweekte groenten. Zelfs een cementproducent gebruikt gevitaliseerd water om tot een beter product te komen.' Er wordt nog net niet gezegd dat het kanker geneest.
Dit verzin ik niet. Dit staat letterlijk in de wetenschapsbijlage van De Volkskrant. Dan moet het wel degelijk ergens op zijn gebaseerd. Zou er een gevitaliseerde beek of sloot in de buurt zijn, wierp ik er mijn hengel uit, als ik een hengel had. Maar eigenlijk doet het hele verhaal me denken aan de heren Jacobse en Van Es die met neutronenkorrels de tuinen van bejaarde vrouwen winterklaar maken. Om van Jomanda met haar ingestraalde water maar te zwijgen: je hoort niets meer van dat mens en dat moeten we maar zo houden.
|
|
|
|
|
| 17-09-2011 |
| In de huiselijke wegen van een straat |
De thuishulp riep; zij poetst iedere vrijdagochtend mijn huis, terwijl ik boven een beetje zit te klootviolen achter de computer. 'Meneer Bal, er is iemand voor u.' Het was een loopjongen van de Fleurop. Hij bracht een geweldig boeket, onbeschoft groot. Het bijgevoegde kaartje leerde me dat het afkomstig was van nicht Fredoline. Als dank: sinds ik op mijn blog enkele woorden aan haar heb gewijd lopen de zaken als een tiet, daar, horizontaal, in de Laakhaven. Later, toen ik afscheid nam van de thuishulp, kwam vriend C. het erf op. 'Trek je jack aan en kom mee.' Ik gehoorzaamde.
Terwijl we de straat uitreden deed ik een poging: 'Gaan we doen?' 'Wat is het vandaag?' 'Vrijdag. Als alles meezit is het morgen zaterdag.' 'Vrijdag. Precies. En op vrijdag is...?' 'Al sla je me dood.' 'De weekmarkt in Lochristie. We gaan dus naar Lochristie.' De Heer heeft vreemde kostgangers, maar ik heb enkele zeer typische vrienden en C. spant de kroon. Ik was nog nooit in Lochristie geweest. Wel in de buurt, in Oostakker. Op bedevaart, want die plaats is bekend van de Oostakkerse gedichten, een bundel van Hugo Claus die hij in 1954, ter gelegenheid van mijn tweede verjaardag heeft uitgebracht.
'Op de marktplaats tussen bevruchte bloemen en kinderen,
Met een hart dat versteend, vergaat,
In de huiselijke wegen van een straat,
Tussen klagende moordenaars,
In een plantaardige staat,
Met een hart dat van honger slaat,'
Uit het tweede deel van de cyclus Het klemwoord: huis.
Nu moet ik zeggen dat een tochtje naar Lochristie al een tijd op mijn verlanglijstje staat. Niet vanwege die weekmarkt: die hebben we hier in De Haag zeer uitgebreid en vier dagen per week. Nee, Lochristie staat bekend om de bloementeelt en ik wil graag een keertje naar de Tuindagen van Beervelde. Beervelde is een park in het stadje. Maar om nou dat hele roteind te rijden om naar de weekmarkt te gaan?!? Maar goed, ik ken vriend C., ik verwachtte dat hij nog wel iets geks van plan was. Iets onverwachts, iets waarover ik een aardig stukje voor mijn blog kon schrijven.
Maar nee. Die markt was het enige. Een markt van likmevestje, nog geen eentiende van de Haagse Mart. Wat had ik de smoor in. 'Maar de dokter had toch gezegd dat je er eens helemaal uit moet.' 'Rot toch op!' Om mijn dag nog een beetje goed te maken hebben we de beelden bezocht van Reynaert de Vos en Bruin de Beer. Weliswaar in Destelbergen, maar dat is vlak om de hoek. Die markt van Lochristie? Ze verkopen er niet eens hengels.
Drugkartels zoals die opereren in Midden- en Zuid-Amerika zijn in Nederland onmogelijk. Bij kartelvorming grijpt de NMA onmiddellijk in. Daar zou de Mexicaanse overheid een voorbeeld aan kunnen nemen.
|
|
|
|
|
| 16-09-2011 |
| Het is echt heus eerlijk geen gewoonte |
Het is er weer niet van gekomen een hengel te kopen. Nu ik er voor de derde dag over begin denk je misschien dat het een hollend grapje is, maar niets is minder waar. Oorzaak was dit maal mijn leeswoede; zo heet dat, ik ben niet boos. Aan het begin van de middag ben ik naar De Slegte gegaan. Na een tip. Voor een tientje kocht ik er Joseph Roth in Berlijn, een leesboek voor wandelaars. Het is een boek dat is samengesteld door Michael Bienert (D). Het beschrijft een wandeling door het Berlijn van eind jaren negentig, met verwijzingen naar het Berlijn van de jaren twintig in het werk van Roth. Een aanrader voor de liefhebber. Thuisgekomen raakte ik er meteen in verdwaald.
Om vier moest ik even naar de herhaling van Waus & Pitteman kijken. Hoewel het al de derde opeenvolgende dag was dat ik het deed is het echt heus eerlijk geen gewoonte van me. Maar Heleen 'ik ben stout' van Rooyen zou iets vertellen over 'haar vriend' Michel Houellebecq. Waar zou hij uithangen? (Grapje uit een oude show van Neerlands Hoop. Vader Freek de Jonge aan de telefoon met zijn zoon. 'Jongen, waar hang je uit...? O... Waar hang je dan aan?') Ik heb met veel plezier enkele boeken van Houellebecq gelezen (Elementaire deeltjes en Platform), dus ik was benieuwd naar wat La Rooyen over hem te vertellen had. Er werd roet in het eten gegooid: de herhaling werd onder- en uiteindelijk afgebroken door nieuws uit De Haag: de miljoenennota was uitgelekt. Ik heb me er in laten meeslepen tot ik me realiseerde: wat is er nou helemaal aan de hand? Zelfs Sesamstraat kwam te vervallen, maar toen zat ik al niet meer te kijken. Het was onderhand wel te laat om naar de visbenodigdhedenwinkel te gaan. Straks dan maar.
Weet je dat ik er in mijn jeugd van droomde ooit op zee te gaan vissen? Het grote werk, zoals iemand die gewoonlijk vliegen doodslaat ook weleens op koedoes wil jagen. Ook hier lag mijn leeswoede aan ten grondslag. Voor mijn lijst op de Havo las ik: 'When he was even with him and he had the fish's head against the bow he could not believe his size. But he untied the harpoon rope from the bitt, passed it through the fish's gills and out his jaws, made it turn around his sword then passed the rope through the other gill, made another turn around the bill and knotted the double rope and made it fast to the bitt in the bow. He cut the rope then and went astern to noose the tail. The fish had turned silver from its original purple and silver, and the stripes showed the same pale violet colour as his tail. They were wider than a man's hand with his fingers spread and the fish's eye looked as detached as the mirrors in a periscope or as a saint in an procession.'
Joseph Roth voor een tientje? Je kent De Slegte: het boek staat geprijsd voor 9,99 euri. Alle boeken bij De Slegte zijn zoveel euri 99 geprijsd, zoals ze vroeger zoveel gulden 99 moesten kosten. Maar die cent krijg je nooit terug! Als ik alle centen die De Slegte me de afgelopen veertig jaar door de neus heeft geboord bij elkaar zou optellen, kom ik aan een bedrag waarvoor ik een weekje op vakantie zou kunnen gaan. Daar zou de politiek eens iets aan moeten doen.
Kwitteren? Het is de samentrekking van kwaken en twitteren: je onbenul debiteren in soudbites van maximaal 140 woorden. Geert Wilders is expert.
Wat zo leuk is aan Peta Todd: als je de wielerkalender bijhoudt, weet je of haar vriendje thuis is. Wat ik daarmee wil zeggen weet ik niet.
|
|
|
|
|
| 15-09-2011 |
| Het touw, Julien, het touw! |
Sinds ik tot de jaren des onderscheids ben gekomen heb ik een levensmotto. Je zou er ook een moeten nemen, het maakt het leven overzichtelijker. Het mijne luidt: waarom vandaag doen wat morgen kan. Dat heb ik niet zelf verzonnen, het is gebaseerd op een beroemd vers van de Chineese wijsgeer Lao Tse. In Spanje staat het in de grondwet. Dan toch. Als ik je nu vertel: ik ga vandaag een hengel kopen, heeft dat niets met mijn motto te maken. Het zit in tegendeel zo.
Gisteren was ik heus echt vast van plan naar de visbenodigdhedenwinkel te gaan. Er zit een goede aan de Laakhaven. Voor onwetenden dat zijn er vele, niet voor niets organiseert De Balie maandag een debat onder de titel 'De massa is dommer dan ze weet' voor onwetenden dus: De Haag heeft twee havens. De Scheveningse haven mag algemeen bekend worden geacht, maar er is dus ook een Laakhaven. Gelegen tussen Schilders- en Spoorwijk. Nicht Fredoline ligt er in een woonboot; ze verdient haar geld horizontaal. Maar goed.
Vast van plan een hengel te gaan kopen sloot ik gistermiddag de voordeur achter me en ineens werd ik overstroomd door een golf van koudwatervrees: het tijdstip! Een beetje visser zit voor dag en dauw aan de waterkant. Brrr. Ooit, jaren geleden, ben ik 's ochtends om vijf voor half zeven geboren. Mijn eerste gedachte, ik weet het nog goed: dat is eens maar nooit weer. Op dat moment nam ik de beslissing er nooit meer zo vroeg uit te komen. School, carrière en jeugdige overmoed hebben een tijdlang roet in het eten gegooid, maar ik ben inmiddels ruim dertig jaar ongeschikt voor de arbeidsmarkt, wat mij de mogelijkheid geeft te leven in waarachtigheid. De laatste tijd zet ik alleen voor vrijdag de wekker, want om negen uur staat de thuishulp voor de deur.
Ik heb dus afgezien naar de visbenodigdhedenwinkel te gaan. Maar gisteravond begon ik weer te wankelen: het wankelen is geen levensmotto maar een doem die boven mijn hoofd hangt. Dat was na het lezen van de reactie van Piet. 'Vissen met een ouderwetse drie- of vierdelige hengel in de buitenwateren van bv Leidschendam (Stompwijk is ook Leidschendam) is buitengewoon ontspannend,' schreef hij. En zo is dat. In mijn jonge jaren wierp ik vaak een hengel uit in de Drie Molen Gang op het oude dorp. Aan de kop van de tocht zit het café van een familielid, een neef van Pa. Deze foto is zo ongeveer vanaf het terras genomen. Gisteravond viel het muntje: maar je kan toch ook gewoon 's middags gaan vissen. Welke sadist heeft ooit bepaald dat het in alle vroegte moet? Dus ga ik vandaag een hengel kopen.
Hoe vaak ik de film al niet heb gezien laat ik niet overdrijven: minder dan tien maal. Maar sinds de eerste keer, dus vanaf de tweede, waarschuw ik al in het begin: het touw, Julien, het touw! Maar luisteren? Ho maar. Binnen de korste keren zit hij weer vast in die lift. Klik hier (Kenny Clarke drums).
Wilders, hij is er weer, kwaakt nu al weken dat we de Grieken moeten laten vallen. Hij kwittert ook constant over moslims. Dus lijkt het me goed een tegengesteld standpunt in te nemen. Maar wat er dan wel moet gebeuren? Ik weet het niet, ik heb er niet voor gestudeerd. De oorzaak van deze financiële crisis is ongetwijfeld weer dat er onbeschoft gegraaid is. Mince the moneymen!
|
|
|
|
|
| 14-09-2011 |
| Eén ding dat ik nooit zou kunnen missen |
'Toch krijg ik het idee,' zei de dokter, zo een die is gespecialiseerd in de psyche van de mens, 'dat het schrijven voor jou, als is het maar een kort, dagelijks stukje voor het internet, niet echt ontspannend is. Dat het in tegendeel een belasting voor je is. Dat je 's nachts in bed al ligt te peinzen wat je de volgende ochtend zal gaan schrijven. Heb ik gelijk?' Ik knikte het moede hoofd. 'Je zou er eens een paar weken helemaal uit moeten. Een andere omgeving en geen letter tikken: daar zou je van opknappen. Huur een huisje op een Waddeneiland, op de Peel voor mijn part. Wat schud je nou?' Ik herinnerde hem aan mijn financiële crisis en de katten. 'Er moeten dagelijks zes katten worden gevoederd en geknuffeld. Met wie moet ik mijn katten opzadelen?' 'Je bedoelt natuurlijk: wie moet ik met die katten opzadelen.' 'Nee, ik zei het goed. Het zijn stuk voor stuk eenkennige en gevoelige beesten.' Om een lang verhaal kort te houden:
Vandaag ga ik een hengel met toebehoren kopen. Spannend. Zouden ze nog wel in de handel zijn, die eenvoudige, ouderwetse hengels? Hengels die bestaan uit drie, vier delen bamboe van verschillende diktes. Waarvan het dunste, het topje buigzaam is. Delen die je in elkaar kan schuiven tot een complete hengel van een meter of vijf. Is het duidelijk zo of moet je een plaatje hebben? Hier, zoiets. Dan knutsel ik zelf wat simmetjes in elkaar, want dat hoort erbij. Snoer, haakje, dobber en loodjes, het laatste het zwaarst.
Ach vissen, ik weet er alles van, want in mijn jeugd, toen ik nog onbevangen was en zonder zorgen, zat ik soms 's ochtends om vijf uur al aan de slootkant. Baars was mijn specialiteit, maar daar heb je wurmen of maden voor nodig, als aas. Getver. Laat ik me beperken tot deeg. Het maakt tenslotte niet uit wat ik vang, als ik maar dagelijks enkele uren naar die dobber kan staren.
Nou denk je natuurlijk dat ik dat tegenwoordig emotioneel niet meer aan kan, vissen. Dat ik, gevoelig als ik ben, het niet over mijn hart zou kunnen verkrijgen om zo'n arme vis een haakje door de bovenlip te slaan. Daar heb je een punt. Het doet echter niet ter zake, want ik ga hier vlak bij huis, om de hoek, aan de gracht zitten. Niet direct óp de hoek, want daar staan de dealers, maar dertig meter verderop, tegenover het partijkantoor van het CDA. Het water van die gracht is zo goor, daar kan geen vis in leven. Aan het eind van de middag ga ik wel een lekkerbekje halen bij Ben, mijn Marokkaanse visboer. Wedden dat ik binnen twee weken al voorzichtig kan gaan minderen met de medicijnen.
De katten vormen niet altijd een onverdeeld genoegen. Afgelopen zondag heb ik een half uur naar een van mijn manchetknopen lopen zoeken, terwijl ik zeker wist dat ze beide op het nachtkastje lagen toen ik ging slapen.
Ook weer in de herhaling, gistermiddag, heb ik Bauke Mollema bij Waus & Pitteman gezien. Zelden is een wielrenner zo onbenullig geïnterviewd. Noch de olijkerd en de bril, noch de redactie hadden het gesprek behoorlijk voorbereid. Het was tenenkrommend, schandalig.
Oude agenda's, ik heb er nog een stel. Zoals: 1973. Een greep. Op 8 januari meldde ik me in de Kloosterkazerne te Breda voor het vervullen van mijn militaire dienstplicht. Op 16 januari lag mijn diensttijd alweer achter me. Op 17 maart zag ik Wachten op Godot van de Haagse Comedie. Op 31 maart: Narciso Yepes! Op 21 juni: John Williams! Vakantie: op de brommer, Puch, naar Frankrijk. Op 13 oktober: The Rolling Stones in Ahoy. Op 7 december: Uriah Heep in het Congresgebouw. Enzovoorts. Het was een mooi jaar en ik had al mijn benen nog.
|
|
|
|
|
| 13-09-2011 |
| How much are those gympen in the window? |
Het programma Waus & Pitteman zie ik weinig. Laten we het er op houden dat de formule me niet aanspreekt: oppervlakkige gespreken met vier of meer gasten die als los zand aan elkaar hangen. Hun zomerse vervangers, Knevel & Van den Brink, zie ik nooit. Oké, ik heb ze in een voorgaand seizoen wel eventjes gezien, dus ik weet waarom ik niet kijk. De laatste show van dit laatste tweetal was afgelopen vrijdag en vriend B. had wel gekeken. Maarten van Rossum zat er in en dat was leuk, zei B. Een pleonasme: Maarten van Rossum is altijd leuk. Een ironische, ongeschoren brombeer die steeds heel zinnige dingen zegt. Ik bedoel: ik ben het vaak met hem eens. Daarom heb ik gistermiddag naar de herhaling van het programma gekeken.
Ach ja, natuurlijk, ze hadden Maarten uitgenodigd in verband met de herdenking van 9 sept 2001, het lag voor de hand. Terugkijkend bleek hij het grootste gelijk van de wereld te hebben gehad tien jaar geleden, natuurlijk. Vul het hoe en waarom zelf maar in. Meteen al bij de introductie van de vier gasten sloeg de verbazing toe. Er zat een dame en die werd aangesproken met prinses. 'We hebben afgesproken dat we jij tegen u zeggen,' grapte Van den Brink. Prinses?? Ik dacht dat ik ze allemaal wel van bakkes kende: Máxima, Laurentien, het Gangstermeisje Mabel en dan nog enkele spichtige anorexiamutsjes, qua pleonasme - nu we toch bezig zijn. De prinses bleek Annemarie Gualthérie van Weezel te heten. Die achternaam ken ik: er was ooit een Tweede Kamerlid van het CDA dat zo heette. Het was haar vader, beaamde ze. Maar goed, nog steeds: prinses? Voor onwetenden als ik werd de aap uit de mouw getrokken: ze is getrouwd met een zoon van Irene. O? Het enige kind van Irene dat ik ken is het tutje Margarita. Van die zoon, Carlos naar zijn vader, had ik nog nooit gehoord.
Echt geschokt door mijn onwetendheid was ik niet. Maar aan het begin van de avond bleek dat ik zelfs de meest 'normale' dingen niet weet. DWDD is weer begonnen en, ach, laat ik even kijken, dan heb ik mijn rantsoen voor deze week gehad. Eerste onderwerp: er zat een heel gezelschap rond de tafel om te praten over sneakers. Sneakers? Het eerste dat in me opkwam was: bordeelsluipers. Van sneaky, stiekem. Maar de gasten in ogenschouw nemend kwam ik al snel tot de conclusie dat het om een soort gympies moest gaan. En zo was het. De gasten waren allemaal verstokte sneakerdragers. Een van hen, Valério Zeno, die BNN-presentator met die zeikstem, bleek meer dan honderd paar in de kast te hebben staan. Laten we hem voortaan Imelda Zeno noemen. Maar goed.
Het item bleek één groot reclameblok voor Nike en niet eens sluik. Het verhaal. In de film Back to the Future droeg een van de hoofdrolspelers niet in productie zijnde Nikes. Sneakerfielen all over the world hoopten nu al jarenlang dat ze echt in de handel zouden komen. Dat is nu gebeurd en dat was de hele commotie. Slechts één paar was in Nederland terecht gekomen en dat stond onder een zwarte doek in de studio. Freek de Jonge was bereid het te onthullen. Wat een draken van gympen, kijk maar. Aangezien ze in een limited edition op de markt zijn gekomen gaan ze voor tienduizenden euri over de toonbank. Het geld gaat naar Parkinson-onderzoek, want dat heeft een van de hoofdrolspelers uit Back to the Future, Michael J. Fox. Daar is niets mis mee, maar dat mensen zo into sneakers zijn gaf mijn vertrouwen in de mensheid weer een behoorlijke knauw.
Veel op gympen lopen is desastreus voor gewrichten en rug; de malloten krijgen hun trekken nog wel thuis. Zelf loop ik al jaren op legerkistjes.
Wist je dit? Iedere dolfijn is een walvis, maar niet iedere walvis is een dolfijn.
|
|
|
|
|
| 12-09-2011 |
| Beelden en zo |
Den Haag heeft altijd iets gehad met het koningshuis. Maar verder is het best een leuke stad. Door die band met het koningshuis staat er een overdaad een standbeelden van de verschillende Oranjes. Onder dit beeld heb je ongetwijfeld weleens bij een bezoek aan het Binnenhof een
harinkie staan happen. Het is Willem II en het staat pal naast de
haringkar op het Buitenhof. En dit. Dit is Willem van Oranje, de Vader des Vaderlands. Het staat tegenover Paleis Noordeinde (waarvan hij wegkijkt, valt het je op?), het 'werk'paleis van Trix, een nazaat van Willems broer Jan (dus níét van de Zwijger zelf!)
Maar verder zijn er ook leuke beelden in mijn stad te vinden. Niet alleen op de jaarlijkse expositie op het Lange Voorhout, maar het hele jaar door in en rond het museum Beelden aan Zee achter de Scheveningse boulevard. Je vindt het als je met de rug naar Duitsland staat op zo'n tweehonderd meter rechts van het afzichtelijke Kurhaus. Verder zijn er door de hele stad natuurlijk veel monumenten te vinden. Het aardigste vind ik deze. Het is van Hildo Krop en staat op het Nassauplein. Voor gevallen PTT-ers. Een standaardgrapje in de stad gaat over ijzel en postbodes; ik zal het niet opschrijven.
Zoals gebruikelijk wil ik ergens anders naartoe. En wel hier. Die de Zwijger en Willem II zijn vereeuwigd op de rug van een paard. Het zal een vervoermiddel zijn geweest waarop zij zich met enige regelmaat verplaatsten. Stel nu dat Prins Pils tot koning Willem IV wordt gekroond - wat God verhoede anders moeten we het zelf doen. Volgens de regels der logica zou hij dan moeten worden vereeuwigd in een auto. Welk merk? Ik heb geen idee. Massarati? Bugatti? Toevallig weet ik wel het kenteken: AA 6.
Om te eindigen met: maar dat hele koningshuis moet natuurlijk worden afgeschaft. Ons land staat in het buitenland bekend als een republiek met een koning. Dan ben je toch het mafste jongetje (= land) van de klas (= wereld)? Het is een instituut uit de feodale tijd, maar het is nu de 21ste eeuw! Niks geen halfzachte PvdA-maatregelen waarbij het takenpakket enigszins wordt uitgekleed. Gewoon: weg ermee, opzouten. Wat zeg je, lieve medestander? Laten ze maar een baan gaan zoeken? Joh, die familie heeft in de loop der eeuwen zo veel geld bij elkaar gestolen, die hoeven voorlopig generaties lang geen poot uit te steken.
Vanavond zit Bauke Mollema bij Waus & Pitteman. Dan zal ik toch weer eens een keer naar dat flutprogramma kijken. Want Bauke heeft het puntenklassement in de Vuelta gewonnen en is vierde in het eindklassement geworden; dit voor de enige lezer die dat ontgaan is. Heb je gisteren nog naar de laatste etappe gekeken, de rondjes langs het Prado? Ik wel, maar voornamelijk uit nostalgische overwegingen. Als de renners de laatste bocht naar de finish namen zag je steeds op de achtergrond de gevel van station Atocha. Ook als je nooit in Madrid bent geweest, moet je de naam kennen. Namelijk van 11/3, of 3/11 zoals de angelsaksen zeggen. De bomaanslag van 11 maart 2004. De mooie gevel die je op de foto ziet is de voorkant van de oude hal, achter die hal ligt een vernieuwd station. In die oude hal dit. Man! Vrouw! Ik heb er een aantal malen kwijlend rondgelopen. Mocht ik ooit nog eens de geldpest krijgen, wil ik zoiets in mijn achtertuin.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
