 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 05-06-2011 |
 De sociale media |
Vriend B. heeft mij zijn iPhone laten zien. Niet alleen dat, hij heeft me laten zien wat ermee allemaal mogelijk is. Ik heb met open mond zitten kijken. Allerlei apps. Dat-ie ook in Madrid op een bankje mijn blog kan lezen, bijna woord voor woord want breder is zo'n scherm niet. JouwBuisjes afspelen. Naar het laatste NOS Journaal kijken. Je kan het zo gek niet opnoemen, of je kan het met zo'n ding. Jullie kennen dat natuurlijk, maar voor mij was het een vreemde gewaarwording: ik heb niet eens een mobiele telefoon. Toch had en heb ik een relativering. Ik ben een huismus, met ruimte voor de deur, dus eigenlijk een rond-het-huis-mus. Alles dat hij kan op dat ding, kan ik ook. Even naar boven lopen en mijn computer aanzetten. Groot verschil: bij mij is het scherm veeeeeeel groter. En het geluid is beter. En weg van mijn huis heb ik geen behoefte aan internet. Contact? Joh, mijn eigen familie, vier broers en vier zusters, weet me niet eens zonder al die troep te vinden, laat staan met. O ja. B. kan er ook met dat ding telefoneren. Dat kan ik ook, het toestel staat op tafel.
Dat ik geen gsm of iets nog ergers heb is dus geen kwestie van digifoob zijn. Hallo zeg! Ik zit al op internet vanaf de begintijd. Met dank en een diepe buiging aan vriend Lester (J. Novros III, jonkheer qua titel, maar meer nog als mens). Die heeft me al vrij vroeg overtuigd van het belang van het medium. Ik was, weer dankzij Lester, een van de eersten met een website waarop ik regelmatig nieuwe stukjes zette. Dan de volgende stap: de sociale media.
Regelmatig krijg ik via de mail uitnodigingen voor facebook en linke din. Dat zijn dan mensen die me duidelijk niet kennen. Ik heb er geen behoefte aan om me uitgebreid tentoon te stellen op internet. Dat er ooit een Hyves van me is verschenen had met een familiereüni te maken, en wat heb ik er een spijt van. Gelukkig is die niet onder de naam Adriaan Bontebal. Er zijn veel lezers van mijn blog en ik maak je graag deelgenoot van de boeken die ik lees, de planten die ik heb, alle dingen die ik mooi vind. Maar wie ik als persoon ben is voor mijn katten, mijn vrienden en mezelf. Merk op: als foto, hier links boven de links, staat een vage tekening. Die staat er al lang. Daarmee steek ik de draak met het persoonlijke. Merk ook op dat er verder geen profiel van mezelf op deze weblog staat.
Heus, geloof me, ik waardeer je als lezer en ik hoop dat je mij als schrijver waardeert. Maar verder heb je niets met mij te maken, zoals ik ook niets met jou te maken heb.
PS Niet alles dat ik op mijn blog over mij schrijf is waar. Soms komen dingen lekker uit in een stukje.
PPS Via mijn weblog heb ik wel her en daar contact gekregen met mensen. Aardige mensen.
PPPS Kan iemand mij vertellen wat dat kost, dagelijks een paar uurtjes internetten op je mobiel of iPhone of wat dan ook.
|
|
|
|
|
| 04-06-2011 |
| De kwaal van de middelmatigheid |
'
de kwaal die zich eeuwen lang had ontwikkeld, zich langzaam van van de menselijke samenleving meester had gemaakt en tenslotte, op dit moment, in onze tijd van technische snufjes, de mensen alom had besmet. Die kwaal, dat was de middelmatigheid. De middelmatigheid die te vinden is in de neiging van een mens om alles wat hij niet begrijpt met minachting te bekijken, en die zich sterker verbreidt naarmate de voorwerpen, de dingen en feiten die de bewondering van zo iemand oproepen, nuttelozer en onbenulliger worden.' Cocaïne, een roman (1934), M. Ageyev.
Er hangt een mysterie rond dit boek, dat speelt tijdens de eerste wereldoorlog in Moskou. De uitgave die ik heb is een vertaling, door Jeanne Holierhoek, van de Franse vertaling (1983) van Lydia Chweitzer. De laatste schrijft in haar voorwoord: 'In het begin van de jaren dertig kwam er een pakje uit Constantinopel aan bij het Russische tijdschrift Tsjiesla, dat verscheen in Parijs, in de gesloten wereld van de eerste groep Russische emigranten. Het manuscript gevonden in een pakje was ondertekend met M. Ageyev en droeg als titel Verhaal met cocaïne.'
'We zijn er niet eens zeker van dat Ageyev de werkelijke naam is van de schrijver, die in feite van joodse afkomst zou zijn. We weten niet in welk deel van Rusland Ageyev is geboren, noch wanneer, op welk moment, hij zijn land heeft verlaten. Voor zo ver de roman in zekere zin autobiografisch van karakter is zou de schrijver omstreeks 1900 zijn geboren en hij zou nu dus over de tachtig zijn, als hij nog in leven is.'
We zijn weer bijna dertig jaar verder. In de Wiki over de roman wordt deze nu toegeschreven aan Mark Levi. Dat is dan Mark Lazarevich Levi, geboren op 8 aug 1898 in Moskou, gestorven op 5 aug 1973 te Yerevan. Maar wat weten we daaraan?
Er zijn (vele) voorbeelden van romans waarin een schrijver begint met te vertellen: dit vond ik op straat, in mijn brievenbus, enzovoorts. Vaak om een nog grotere afstand tot het geschrevene aan te geven. In dit geval zijn we er zeker van dat dit een 'manuscript gevonden in een pakje' is. De roman zelf? Prachtig. Dat ik bij sommige passages even moest slikken doet daar niets aan af. Het is geen roman óver cocaïne; wat dat betreft is de Nederlandse titel verkeerd gekozen. Het spul komt pas op tweederde van het boek ter tafel. Het wordt de dood van de hoofdpersoon, Vadim Maslennikov. Ook zin in coke?
'Maar zodra die invloed (van de coke) vervlogen was, ontstond het afgrijzen: ik begon mezelf te zien zoals ik onder invloed van het verdovend middel was geweest. En dan kwamen de verschrikkelijke uren. Het lichaam viel zwaar terug in de razende wanhoop van een onuitsprekelijke neerslachtigheid van onbekende herkomst; de nagels drongen in de huid, het geheugen braakte alles weer op, en ik keek het was me onmogelijk niet te kijken naar die sinistere smaad.'
De beestjes, zie gisteren. Het zijn wel degelijk lieveheersbeestjes die ik rond mijn hibiscus vind en wel veelkleurige aziatische lieveheersbeestjes (Harmonia axyridis). Wat ik dacht dat het imago is, is de pop. Het is wachten op the real thing. Ze zijn ingevoerd om in de biologische tuinbouw de luizen te bestrijden en hebben zich nu over heel Europa verspreid. De lieverds doen hun werk uitstekend, want, zoals ik al schreef: ze hebben mijn hele hibiscus ontluisd! Zo steek je hier iedere dag weer wat op.
Smadelijke Bonteballastering kan dan weer wel, het komt voor. Probleem daarbij is dat Bontebal daar niet mee zit: het zal me aan mijn reet roesten.
We zijn allen custom made. Prettige gedachte, hè?
|
|
|
|
|
| 03-06-2011 |
| Van tuthola's en de dingen die voorlopig nog niet voorbij zijn |
Gisteren heb ik me boos gemaakt, omdat er geen Krant was. Hemelsvaartsdag, wist ik veel. Maar is dat dan een reden om geen Krant uit te brengen? Wat een onzin. En waarschuw me dan van te toren. Vandaag is er wel een Krant en ik heb me weer boos gemaakt. Er staat een interview in met de staatssecretaresse van volksgezondheid, de tuthola Veldhuijzen van Zanten. Man!, vrouw ook, ze kunnen het allemaal zo goed, die politici, ze worden erop uitgezocht: recht lullen wat krom is.
De kop boven het artikel en ook de strekking van haar verhaal: 'Ik wil mensen minder afhankelijk maken.' Jeetje, meisje, wat een nobel streven. Ze wil mensen die door lichamelijke tekortkomingen afhankelijk zijn, minder afhankelijk maken. Hoe dan? Ze is lid van het CDA, een gristen. Wordt haar Grote Baas uit de hemel geroepen om orde op zaken te komen stellen? Neem uw bed op en wandel? Natuurlijk niet, zo bij de tijd is ze dan nog wel. Wat ze wil is bezuinigen en daartoe neemt ze keiharde, onredelijke maatregelen. Ze laat grote groepen in de stront zakken en dat noemt ze: 'Ik wil mensen minder afhankelijk maken.' Valse profeet!
Je merkt, ik ben echt boos, wat een eufemisme voor kwaad is. Met iedere maatregel die dit kabinet neemt, blijkt dat zij er enkel naar streven de graaiers het graaien makkelijker te maken en zij die niet tot graaien in staat zijn een poot uit draaien, ten faveure van de graaiers. De combinatie christenen, liberalen en xenofoben: we zijn er mooi klaar mee. Laat ik hier voor vandaag maar mee ophouden. Dit wordt niks meer.
Iets heel anders. Google is leuk hoor, maar je kan geen plaatjes googlen. Ja, je kan één of meer woorden opgeven en vragen: zoek er plaatjes bij. Maar je kan geen plaatje invoeren met de vraag: wat is dit, zoek er woorden bij. In mijn tuin ontdekte ik insecten die ik nog nooit had gezien. Volgroeide exemplaren lijken op het eerste gezicht lieveheersbeestjes. Edoch. Lieveheersbeestjes hebben gladde rugschilden en kunnen vliegen, maar deze zijn geribbeld en plakken een beetje dommig tegen de schutting. Ga eens kijken op mijn plaatjesblog, aan te klikken hier links bovenaan mijn links. Weet jij wat het zijn?
|
|
|
|
|
| 02-06-2011 |
| Mannen die willen ter heem'len varen |
De in Hongarije geboren schrijver Stephen Vizinczey opent zijn essaybundel Waarheid en leugen in de literatuur (Nederlandse bundeling, 2010) met De tien geboden voor een schrijver (A writers ten Commandments, 2008). Joost Zwagerman schreef er gisteren over in de Krant. Tips voor de aankomend schrijver, maar ook de meer ervaren schrijver kan er zijn voordeel mee doen. Het zevende gebod: 'Gij zult geen dag voorbij laten gaan zonder een meesterwerk te herlezen'. Zo is dat. Hoe vaak heb ik hier al niet de woorden van de grote Nabokov aangehaald: de goede lezer is een herlezer? Dat geldt zeker voor de schrijver, hoewel dat geen garantie is voor een goed resultaat.
'Andermans glorieuze zinnen blijven altijd inspirerend, ook, nee, juist na een dertigste lezing.' Deze dagen herlees ik alles dat ik heb van Bob den Uyl (1930-1992). Zijn werk is altijd heel inspirerend voor me. En niet alleen doordat hij onder andere ook last had van straatangst en een groot wielerliefhebber was. Uit de Wiki: 'Zijn schrijfstijl is ironisch en observerend, met als belangrijkste thema de zinloosheid en absurditeit van het bestaan.' Dat spreekt me voornamelijk aan.
In de bundel De bloedende trein (1980), in het verhaal Schommelingen in het waarnemeningsvermogen, in de paragraaf Een Engelse dame stoot haar neus, maakt hij aan de Bretonse kust een lelijke val van een glibberig rotsblok. Hij meent er niet minder dan invaliditeit aan over te houden, maar dat blijkt alles mee te vallen. Hij schrijft: '...vergenoegd constateerde ik weer eens hoe nuttig het is overal direct het ergste van te denken. Hoe vaak lopen oppervlakkige naturen die overal de zonzijde van zien niet tegen zware teleurstellingen op waartegen zij geen verweer hebben, terwijl zwartkijkers herhaaldelijk worden verblijd met meevallers, waaruit zij de kracht kunnen putten om verder te gaan op hun pad.'
Zo meteen, in het zonnetje voor de deur, eerst een kop koffie, mijn tweede van de dag, en een dubbele bruine boterham met oude kaas en plakjes komkommer. Dan herlees ik weer eens De laatste zomer (1934) van Boris Pasternak. Overigens, gelet op de titel, niet uit zwartgallige overwegingen.
Als ik tijdens het scheren - wat haat ik dat - het mes op een van mijn konen zet moet ik steeds even denken aan een scene uit Un chien andalous (1929) van Luis Buñuel en Savador Dalí.
De term komkommertijd heeft ineens een heel andere betekenis gekregen. Hoewel?
|
|
|
|
|
| 01-06-2011 |
| Ik heb ZIN |
Gisteren was officieel de laatste dag van het voorjaar, maar daar wil ik het vandaag niet over hebben. Wel: ZIN, ken je die afkorting? Het is iets dat ik heb, dus dan weet je dat je niet moet denken in de richting van begeerte: ik heb d'r zin an. Nee, de afkorting staat voor zorg in natura. In mijn geval is dat thuiszorg: eenmaal per week brengt een aardige dame mijn huis op orde. Aanvankelijk had ik een PGB: persoonsgebonden budget. Daarvan kon ik zelf de thuiszorg betalen. Maar aangezien de organisatie die mij dat leverde diensten in rekening bracht die zij helemaal niet leverde ('je heb dat geld toch gekregen?', 'ja, maar het te veel stort ik wel weer terug') ben ik overgestapt naar een andere organisatie en meteen naar de ZIN. Ik heb al gedoe genoeg.
De laatste dagen zijn er verontrustende berichten rond het PGB. Staatssecretaresse Veldhuijzen van Zanten-Hyllner (dure naam!) wil 2 miljard op deze zorg bezuinigen. Of heet dat nog steeds eufemistisch: ombuigen? Over de ZIN wordt niet gesproken. Maar helemaal achterlijk ben ik niet, ik bedoel, het is niet daarom dat ik thuiszorg krijg. De ZIN zal ook worden afgeknepen, dan wel geheel overboord worden gegooid. En ik denk: dan verslonst de boel hier toch, kan mij dat schelen. Hoeveel jaar heb ik tenslotte nog helemaal te gaan.
Het kabinet moet bezuinigen en steeds weer blijkt dat ze dat geld willen besparen op de rafelranden van de maatschappij. Onder het motto: zoeken jullie het lekker zelf uit. Maar ze noemen het: eigen verantwoordelijkheid. Er zijn miljarden nodig om de hypotheekrente te subsidiëren, miljoenen om een tweede JSF aan te schaffen en weet ik veel waaraan ze het allemaal over de balk gooien. De rafelranden: ach, die zijn toch onmondig. Een ieder die op een van de regeringspartijen heeft gestemd: je wordt bedankt.
PS Die eerste thuiszorgorganisatie heeft op een gegeven moment zelfs een deurwaarder ingeschakeld om de ten onrechte gefactureerde kosten binnen te halen. Geprotesteerd, natuurlijk, qua gedoe. Daarna rechtskundig advies ingewonnen. Dat luidde: laat maar gaan. Zo gedaan. Onlangs viel er toch weer een nieuw dreigement van de deurwaarder op de mat. Een bedrag van vier cijfers beginnend met een twee. Daar gaan we weer. Nu heb ik een afspraak gemaakt bij de rechtsbijstand. Want dat kan nog. Ook dat zal wegbezuinigd worden. Dan zijn wij van de rafelrand helemaal de lul (m/v).
|
|
|
|
|
| 30-05-2011 |
| Een mens moet mogen kiezen |
Een paar dagen pauze gehad qua blog, ken je dat? Er schijnt al een flink aantal jaren een vijfdaagse werkweek te zijn, wist ik veel? Ik schreef gewoon iedere dag een log. Dan wel ieder weekend veel mensen die mijn blog lezen, alsof lezen geen werken is. Affijn, ik begin wat luier te worden. Als ik de laatste tijd op hetzelfde net twee programma's na elkaar wil zien, op de publieken, Nederland, België en Engeland, geen Duitsland, als ze niet nasynchroniseren zitten ze er doorheen te lullen, zap ik niet meer weg bij de advertenties. Dat is voornamelijk op Nederland. Sterker nog: ik ben zelfs te lui om het geluid wat zachter te zetten. Er is een wereld voor me dichtgegaan.
Voorbeeld: advertentie van een energiemaatschappij. Want om de een of andere reden hebben we geen gemeentelijke energiemaatschappijen meer, maar we kunnen kiezen. Wie maakt er in godsnaam tijd vrij om over een energiemaatschappij na te denken? Geef gewoon gas, want er is al zoveel om over na te denken. Vergeef me dat ik niet onthouden heb welke maatschappij het is, maar in de advertentie, die ik nu al een aantal keren heb zien langskomen, komt een adhd-manneke met blijkbaar een nieuwe verovering in zijn huis. Hij: alles groen. Spaarlamp, alles in zijn koelkast is groen. Bij het gasfornuis vraagt zij: gas ook groen? Hij kijkt en ziet: nee, dat is blauw. En dan slaat ze hem in zijn bek!! Mis ik hier iets?? Waarom slaat die muts??
Reclame voor 'natuurlijke valse wimpers'. Spuitbussen die alle zweetuitstoot tegenhouden; ik heb op school bij biologie geleerd dat zweten een functie heeft. Een zeepmiddel met een pompje om je handen te wassen, waarbij je niet meer op het pompje hoeft te drukken, het geeft automatisch, als je met je handen in de buurt komt, een hoeveelheid zeep. Want het is zo vies om op die vierkante centimeter te drukken waar iedereen al op drukt. Hallo! Je gaat je handen wassen! Hoeveel reclame krijg je bij de Nederlandse publieken tussen de programma's? Maximaal vijf minuten? Dan gaat het steeds minimaal vierenhalve minuut over dingen die ik niet begrijp. Het ligt niet aan de leeftijd, vrees ik.
PS. Een vraag die me maar blijft bezighouden: wat was er mis met het oude ziekenfonds? Want daar moet je tegenwoordig ook in kiezen. Dan is er wel een speciale belastingdienstafdeling in het leven geroepen die iedere maand een bijdrage op mijn giro stort, als tegemoetkoming. Waar zit em de winst?
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
