 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 15-08-2010 |
 Die Meschuggene |
Naast een acceptgiro voor de huur en een aanmaning van de bibliotheek (ze worden met de week grover) vind ik een brief uit Duitsland op de mat. Van mijn goede vriend Hans Krigle, uit het verre Meschugge. Nog vóór de aanhef, mein lieber Adriaan, schrijft hij in koeienletters: Bruxelles über Alles! Wat blijkt: het is hem gelukt een flinke subsidie los te krijgen uit een potje van de Europese Unie.
Ik ontmoette Krigle twee jaar terug in Keulen, waar ik met moeder en zussen een dagje was gaan winkelen. Dat doen we eens per jaar om de familiebanden strak te houden, maar we raken elkaar steevast kwijt, binnen een half uur. Pas bij het vertrek van de bus komen wij weer gezessen tezamen.
Dus liep ik moederziel alleen over de Albrechtmarkt - met een zojuist gekochte Krefelder Schweinsrüssel, Duitsers zijn gastronomen - toen ik hem op een bankje zag zitten. Hij las. Na een vluchtige blik op zijn boek miste mijn hart een slag: Der Gockelhahn van Johann Bisda! Wat een toeval. Zon vijftien jaar geleden had ik de roman, een eerste druk (1897) uit de nalatenschap van oom Hendrik, met rode oortjes gelezen. Een meeslepend en zinnenprikkelend boek, dat uiteindelijk de aanzet heeft gegeven tot mijn alom geprezen debuut.
Heeft die Bisda nog meer geschreven, vroeg ik mij af, en wat voor een man was het? Ik ben meteen op zoek gegaan, maar noch in bibliotheken, noch op het internet kon ik iets over hem vinden. Ook de Koninklijke Bibliotheek bracht geen uitkomst. Het moet een eendagsvlieg zijn geweest, was mijn conclusie, die is begraven onder het stof van een eeuw vergetelheid. En dan hier, op de markt in Keulen, zat een Duitser met Der Gockelhahn op schoot. Normaal gesproken spreek ik geen vreemden aan, maar Bisda, man! Het bleek een schot in de roos. Krigle kon me verder helpen, en hoe.
Laat ik bij het begin beginnen, begon hij. In het laatste decennium van de 19de eeuw was een schrijversbent actief in Kreis Behrenhüt, in het zuiden van Duitsland, tegen de Oostenrijkse grens, waar ik woon en werk. Vandaag ben ik toevallig even in Keulen om de muzikanten van Nebelhorn te interviewen; ze geven volgende week een concert in onze Weinstube.
De groep bestond uit vijf mannen: twee uit Meschugge en drie uit de directe omgeving. Johann Bisda, Kaspar Mühldorf, de enige zoon van de chemicus Mühldorf, Otto Krenninger, Otto Mischmaus, die ook wel de andere Otto werd genoemd, en Georg Händel. De laatste was overigens geen familie van de componist.
Hoewel er waarschijnlijk een bloedband bestaat tussen mij en de groep, ken ik hen voornamelijk door mijn werk op de culturele redactie van Die Neue Behrenhüter, de opvolger van de Behrenhüter Algemeine. Want in onze contreien waren ze wereldberoemd, er werd bijna wekelijks over hen geschreven. De meeste informatie heb ik dan ook uit onze eigen archieven.
Vijf is het getal van Die Meschuggene, zoals ze zich noemden. Ze hebben elk gedurende tien jaar iedere twee jaar een boek gepubliceerd, natuurlyriek van de bovenste plank. Daarna was het afgelopen. Het oeuvre stond, verklaarden ze, maar ik vermoed dat ze moe werden van de hetze die tegen hen werd gevoerd. Daar kom ik zo nog op. Händel is later nog actief geweest in de mail-art, maar dat mag, eerlijk gezegd, geen naam hebben.
Mühldorf gaf de boeken uit, in een oplage van duizend stuks; de eersten in maart 91, de laatsten in maart 99. Hij kon het zich veroorloven, want hij was vrijgezel en ontzettend rijk. Puissant zeggen jullie, geloof ik. Zijn vader, een genie dat in onze tijd zeker de Nobelprijs voor de chemie zou hebben ontvangen, had het familiekapitaal in het midden van de 19de eeuw opgebouwd. Veel van zijn vindingen zijn inmiddels achterhaald, maar het Mühldorf-extract wordt nog altijd gebruikt in kraakinstallaties. Op het goedje rust een eeuwigdurend patent en de revenuen gaan sinds jaar en dag naar de Heilige Stoel. Dat is zo bepaald door Kaspar Mühldorf. Hij bekeerde zich op zijn sterfbed tot het katholicisme en dat zijn, zoals je weet, de fanatieksten.
Het waren mannen met uiteenlopende beroepen: Krenninger was boswachter, Mühldorf rentenierde, Händel bracht de post rond, Mischmaus werkte als kamerheer op het slot van de Freiherr von Behrenhüt (een oudoom van jullie wijlen prins Claus) en Bisda was poelier. Maar ze hadden één gezamenlijke passie: de natuur in al haar facetten.
Eens per maand kwam het clubje bijeen in de Meschuggener Weinstube. De avonden eindigden altijd in een drinkgelag, waarbij de rekening vaak opliep tot 200 Hüter Reale, een enorm bedrag in die tijd; ik heb een aantal rekeningen kunnen achterhalen. Gedurende het eerste deel van de avond lazen ze voor uit nieuw, eigen werk, en terwijl de commentaren over en weer vlogen, notuleerde Gretl, het bevallige nichtje van de andere Otto en kleedster van de echtgenote van de Freiherr.
Die aantekeningen zijn helaas verloren gegaan toen haar debiele zoontje het huis liet afbranden, maar vast staat dat de schrijver die op zon bijeenkomst de mooiste passage had voorgedragen, de nacht mocht doorbrengen met de schone Gretl. De jurering was in handen van de waard van de Stube, Pilzen Peter, en de gasten van de stamtafel. En of je het wilt geloven of niet: mijn grootmoeder was één van de onechte kinderen van Gretl.
Wat de opheffing van de groep in maart 1899 mogelijk heeft bespoedigd, was een reeks artikelen in de Behrenhüter Algemeine. Society-verslaggever Franz Jozef Schmöckwitz maakte keer op keer vunzige toespelingen op de relatie tussen Mischmaus en zijn nichtje. Afgaande op een ingezonden brief van Bisda was dit volkomen uit de lucht gegrepen. De andere Otto incasseerde weliswaar zijn winst op de avonden dat hij door de jury tot winnaar werd uitgeroepen, maar verder raakte hij het kind met geen vinger aan. Schmöckwitz is nog lelijk aan zijn einde gekomen. In maart 1901 is hij onder duistere omstandigheden verdronken in de Behr, een mysterie dat nooit is opgehelderd.
Vijf maal vijf boeken. Dat zijn vijfentwintig boeken en ik heb ze allemaal. Naar de laatste ben ik lang op zoek geweest, maar een half uur geleden vond ik deze Bisda bij een antiquair in de Hausergasse. Hij vroeg twee euro vijftig, mèt stofomslag. Onvoorstelbaar, toch? Ik moest mijn uiterste best doen mijn gezicht in de plooi te houden, maar eenmaal buiten sprong ik een gat in de lucht.
Het is mijn droom alle romans opnieuw uit te brengen. De rechten zijn vrij, dat scheelt in de kosten. Als het Duitse volk voor de natuur door de knieën gaat, heb ik vijfentwintig bestsellers in handen. Vooralsnog hou ik oorspronkelijke oplage aan: duizend stuks. Dat kost geld, veel geld en ik heb zelf geen Pfennig te makken. (Jij ook niet, zo te zien.) De krant is klein en mijn loon navenant.
Enige tijd geleden heb ik een verzoekje ingediend bij de Heilige Stoel. Dankzij het legaat van Mühldorf vangen zij immers nog altijd wereldwijd miljoenen van oliemaatschappijen. Het antwoord was botweg: nee! Compleet met uitroepteken. Wat is het geval: de hele serie staat sinds jaar en dag op de Index; ik wist niet eens dat die lijst nog bestond. Goed, er wordt bij de vijf heren vrolijk op los geneukt, maar wie ligt daar tegenwoordig nog wakker van?
Hans Krigle sprak van Scheisspfaffen. Het Nederlandse takkepapen komt daar nog het dichts bij in de buurt.
We hebben het op een drinken gezet: grote glazen Bittburger (Bitte ein Bitt), waarbij we minstens de helft van de Schweinsrüssel soldaat maakten, en we sloten vriendschap voor het leven. Geen bloedbroeders maar boekbroeders. Tijdens dat gelag raadde ik Hans aan het eens in Brussel te proberen en dat heeft dus nu een gunstig resultaat opgeleverd. Met ingang van volgend jaar zal hij elke twee jaar vijf boeken laten herdrukken. En ik zal ze met geld uit hetzelfde potje vertalen. Jawohl!
Naschrift.
Uiteraard ben ik destijds meteen op zoek gegaan naar Bisdas bentgenoten, maar tot op heden heb ik slechts één andere Meschuggene gevonden, in de openbare bibliotheek: Der lustige Konteradmiral van Otto Krenninger. Ook prachtig, maar het boek haalt bij lange na niet het niveau van Der Gockelhahn.
Nog even en we kunnen ze allemaal lezen. Teken in. Stuur een briefje naar: Krigle Verlag, Adenauerallee 36, Meschugge, Kreis Behrenhüt, Duitsland. Of wacht op mijn vertalingen.
PS Ik had het over Niek 't Hart, hier links bij de links, chroniceur van het Haagse. Hij is één van de 4 van De Haag. De Haag, de stad der steden.
|
|
|
|
|
| 14-08-2010 |
| Macrolepiota procera |
Er staat ieder jaar achter de boerderij in Meijendel (google earth maar, het ligt in de duinen bij Wassenaar) een parasolzwam. Ik heb maar een beetje verstand van paddestoelen. Een heel klein beetje. Zo weet ik ieder jaar mijn plek naar een vliegenzwam terug te vinden, rood met witte stippen en ook weet ik waar ik weidechampignons kan vinden. Die pluk ik en die eet ik. En ik leef nog steeds. Maar de parasolzwam is de grootste paddestoel die je hier tegen kan komen.
En nu!!! Er staat er een in mijn tuintje. Nou weet ik veel te verzinnen, maar dit verzin ik niet. Als Niek langskomt zal ik hem vragen een foto te maken, ik heb zelf geen fotospullen, en dan zet ik het op het web. Vraag me niet hoe-ie daar terecht is gekomen, ik heb geen uitleg. Maar, heus, onder mijn keukenraam staat een parasolzwam.
O ja, wat ik ook vreet: inktzwammen. Maar dan moeten ze nog jong zijn.
|
|
|
|
|
|
| Napaku |
Inmiddels weer terug in De Haag. De kortste weg van Turnhout naar hier is via Tilborough, maar ik heb de bus naar Antwerpen gepakt: de trein van Antwerpen naar De Haag is mijn favoriete reis. Eén van de eerste mails die ik op mijn huisadres binnenhaalde kwam van vriend Niek t Hart (hier links bij de links.) Hij vond een geluidsfragment op een nieuwe Haagse site: Hofstijl.nl. Alles over De Haag. Hoelang de site bestaat, weet ik niet, maar ik kende hem nog niet. Ik zal hem bij mijn links zetten.
Enfin, het geluidsfragment. Klik hier. Je hoort Napaku, een helaas overleden Haagse kunstenaar. Het was een vreemde man, maar een aardige man. Dat wordt ook weleens over mij gezegd. Klik hier voor een foto. Die heb ik van mijn eigen website geplukt. Van toen, toen ik nog een website bijhield. Dit schreef ik erbij:
Zaterdag 29 V 04
NAPAKU
Napaku is dood, gestorven op Hemelvaartsdag, met de kwast in de hand. Dat wist ik niet. Op de voorpagina van de Haagsche Courant stond woensdag een foto waarop te zien is hoe zijn kist wordt beschilderd door zijn twee zoons en enkele kunstenaars. Nu lees ik de Haagsche Courant niet - ik hou van lézen - maar een van mijn vrienden wel en die belde. Piet van den Heuvel is dood.' Huh?' Beter bekend als Napaku.' Shit! Piet!' Dit zei ik niet echt, het had iets godsdienstigs wat ik eruit gooide.
Er is geen Hagenees die niet veelvuldig zijn naam heeft gelezen: op bankjes in park en tram, op schuttingen, brievenbussen, ruiten. In een bescheiden formaat, geschreven met viltstift. Ik had hem nog eens willen vragen hoeveel keer per dag hij zijn tag zette, maar het is te laat.
Napaku was beeldend kunstenaar. Hij maakte intrigerende boeken, in een oplage van één, schilderijen en de meest onmogelijke vliegtuigen. Maar hij deed meer.
Vorig jaar brachten we met stichting SUB War on War uit, een bundel en een cd. De presentatie was in het perscentrum Nieuwspoort aan de Lange Poten. Harry overhandigde de eerste exemplaren aan de laatste pacifist van de oude stempel, Fred van der Spek. Alles werd omlijst met muziek en voordrachten. Ook ik mocht enkele gedichten voordragen. Piet was binnengekomen met een vioolkist onder zijn arm. Er bleek ook werkelijk een viool in te zitten en hij vroeg me of ik het leuk zou vinden als hij me begeleidde. Ik vond het best.
Het kraste en het gilde, een kat in barensnood is virtuoser, en het sloot beslist niet aan bij de sfeer van mijn werk. Na afloop werd ik door enkele mensen op de vingers getikt: dat moet je niet meer doen, hoor. Ik vond het eigenlijk wel grappig.
Twee weken later kwam ik Piet tegen in de Paleistuin (waar hij praktisch iedere bank onder handen heeft genomen.) Was leuk hè, zei ik tegen hem. Ja, zei hij, maar we moeten het niet meer doen. Zo is dat Piet: we zullen het nooit meer doen.
Piet zette overal in de stad zijn tag. Nog steeds kom je zijn naam tegen, vaak op de onmogelijkste plekken. Als ik onverhoeds weer ergens zijn tag zie, glimlach ik en zeg: Dag Piet. Lees hier Niek 't Hart over Napaku. Kort stukje.
PS Maak geen plannen voor morgen, ik bedoel, blijf thuis. De Vattenvall CyClassics in en rond Hamburg en den Bels zendt het uit.
|
|
|
|
|
| 13-08-2010 |
| Intusen in Turnhout |
Nou, ik kan het meteen schudden hier in Turnhout. Vlak naast het pand is een kroeg. Uiteraard ben ik daar gisteravond meteen naar toe gegaan. En ik trof een leuke dame. Veerle, zei ze. Ze kwam tot mijn navel. Ik ben 1.92, zei ik, hoe lang ben jij? Lang is niet ironisch bedoeld. 1.53, Zei ze. Jeetje, leuk, dat jullie je ook gewoon onder de mensen bewegen. Jullie? Kabouters. Dat had ik niet moeten zeggen. Wat kunnen die onderdeurtjes fel zijn. Ik ben verbannen uit de kroeg. Sterker nog: ik ben in heel Turnhout uitgekakt. Er is doorgeluld: er loopt hier een rare manke Hollander rond... Ik kom nergens meer binnen.
Bij Delhaize heb ik wat goedkope biertjes ingeslagen, ik ga morgen weer naar huis.
Vergeet niet om de blog van de Boskater te lezen, hier links bij mijn links. Ik mag dat mens. (Blond, drieëntwintig)
|
|
|
|
|
|
| De blog loopt even via de reacties |
Voornamelijk gevuld door Dicky Dick. Hij is zooo grappig.
|
|
|
|
|
|
| wikileaks |
Deze link moet je standaard op je weblog zetten: wikileaks
|
|
|
|
|
| 12-08-2010 |
| Dicky Dick |
Leuk hè, zon reactie van Dicky Dick. Hij verwoord precies wat ik niet poog te zijn. Maar goed, ik moet me haasten. Ik heb voor een paar dagen een huisje in Turnhout. Voor enkele dagen ben ik echt be. Het is geen huisje op een camping of zo, gewoon in iemands huis. Misschien staat er een computer met verbinding, dan schrijf ik gewoon door. De katten? Een buurvrouw zorgt er voor. Inbrekers? Hé, Bontebal is niet thuis. Er valt hier niets te halen. (Tussen haakjes, tussen jou en mij. Dan ga ik s avonds naar de kroeg in Turnhout en dan versier ik en meid. De vorige keer dat ik een geliefde had is vorige eeuw. Het wordt weer tijd.)
En Dicky Dick: via mijn blog kan je me mailen. Mail me wat je probleem is. Wow! Een gehersenspoelde haatzaaier. Hoe kom je er op. Met mijn logs over mijn planten en mijn katten probeer ik juist het toffe van het leven uit te zaaien. Ik ben van de harmonie, mijn Turkse en Marokkaanse buren kennen me van hoi. Het is niet alleen dat ik ze tolereer, ik vind het ook echt gezellig met ze.
En gehersenspoeld? Dicky Dick, jongen, als er iemand heeft geleerd zelf na te te denken: moi!
|
|
|
|
|
| 11-08-2010 |
| Wat ben je stil, waar denk je aan? |
Ken je die uitdrukking? Wat ben je stil, waar denk je aan? Ik heb, toen ik jonger en onbezonnen was, wat relaties met dames gehad. Zelfs dames met kinderen, de bronst maakt blind. Als een dame met kinderen de kinderen op de eerste plaats stelt: bon, bueno. Zo hoort het ook, maar val mij dan niet lastig. Zoek een vent die ook kinderen heeft. Enfin. Ik had weer iets aan de hand. Na het hele gedoe de twee kinderen naar bed te brengen, Oom Adriaan had een verhaaltje voorgelezen, zeeg ik neer op de bank in de huiskamer. Op. En zij: Wat ben je stil, waar denk je aan?
Aan mijn katten, mag ik nu weg?
|
|
|
|
|
|
| Burn, motherfucker, burn! |
Waarom zou simpel niet de beste oplossing zijn? Er wordt, Borneo, Zuid-Amerika, ontzettend huisgehouden in de bossen, de regenwouden. Daarmee worden leefomgevingen voor bepaalde beesten naar de kloten geholpen, maar ook de gehele planeet. Op de verschillende netten krijg je steeds weer verontrustende reportages. En ik kijk en ik zit met tranen in mijn ogen, letterlijk, zo zit ik nou eenmaal in elkaar.
Het zijn individuele mensen binnen bedrijven die daar over gaan. Die de houtkap faciliëren. Simpel. Laat ze één keer de mededeling krijgen: niet meer doen! Gaan ze door? Afschieten. Laat dat een les zijn voor de volgende. Een verrot mensenleven tegenover een regenwoud? De keus lijkt me niet zo moeilijk.
En we krijgen straks een volgende regering die er niets aan doet.
|
|
|
|
|
|
| Donât mention the war |
Weet je nog, ja, natuurlijk weet je het nog, het is niet zo lang geleden, weet je nog die finale tussen Spanje en Nederland? Ik heb zelden een ploeg, Nederland, zo onsportief zien spelen. Man!, vrouw ook, wat een houthakkers. Er werd gespeeld om te verwonden. In het echte leven word je voor minder opgepakt, het wordt tijd dat er een officier van justitie in de dug-out plaatsneemt. Lik op stuk. Dan zou je denken: het land heeft voorlopig wel even de buik vol van dat voetballen. Nee hoor. Afgelopen weekend is het seizoen weer begonnen en meer dan de helft van het tweede katern van mijn krant werd aan die onzin besteed.
De Mickey Mouse-competitie.
Laatst werd bekend dat alle betaald voetbalclubs, op één na, financieel ongezond zijn. Ze zitten diep in de schulden. Het zou mooi zijn als alle schuldeisers in één klap al hun schulden opeisen. Zo niet: faillissement. Wat met AZ en Scheringa kan, moet ook met de rest van het zootje kunnen. Of staan ze boven de wet? Dat zou je wel denken als je het eisenpakket zag dat de wereldvoetbalbond op tafel legde om een van de volgende wereldkampioenschappen aan Nederland en België te gunnen.
Sepp Blatter, voorzitter van de wereldvoetbalbond, heeft zijn personeel verordineerd dat zij hem alleen met een gestrekte rechterarm mogen groeten als er geen vreemden bij zijn. Heil Sepp.
Alle reclame in een straal van twee kilometer rond de stadions dient te worden verwijderd. Stel ze gaan in zee met Bavaria, dan dienen alle kroegen binnen die straal Bavaria te schenken en uit te hangen. Grolsch uithangborden en biervaten moeten voorlopig opgeborgen worden. Plakkaten als bicyclepumpcenter en Mathildes verwenwarenhuis moeten van de gevel worden geschroefd. Op de snelwegen moet een aparte rijstrook gereserveerd worden voor voetbalbondofficials. Heus, dit verzin ik niet. En als klap op de vuurpijl wenst men geen belasting te betalen. Laat dit nou precies de enige eis zijn die is ingewilligd. In De Haag, de enclave, is men hard aan het becijferen hoeveel er van mijn uitkering afgaat, want er dient 18 miljard bezuinigd te worden, en de voetbalbond wordt vrijgesteld van belastingen. Zijn ze nou helemaal van de pot gerukt?
Ik bezin mij op maatregelen.
Nu ik het toch over voetbal heb. Je bent steeds wel zo cynisch over Jolanda Kabaal van Kasbergen, zoals je haar noemt, zei vriendin V., maar wat doe je als je haar onverhoeds in je bed vindt? Bloot, op haar rug, een borst onder de ene oksel, een borst onder de andere oksel. Dan sommeer ik haar tot driemaal toe mijn huis te verlaten. Als ze dan nog niet weg is, bel ik de wijkagent.
Mag Fleur straks mee naar de herdenking van 11/9, wat Amerikanen stug 9/11 blijven noemen (negen november?), of gaat mevrouw Wilders voor de lieve vrede?
Frans Duits, ik dacht dat het een woordenboek was, maar het is een Hazeskloon.
|
|
|
|
|
| 10-08-2010 |
| Wouldnât you like to know whatâs going on in my mind? |
s Morgens moet ik altijd even controleren of ik wankelbaar ben of on-. Dat ik in staat ben een nieuwe dag op en in de wereld te zijn of niet. Heb jij dat ook? Iedere ochtend voer ik daarom een eenvoudige test uit. Ik ga voor de spiegel staan. Met een razendsnelle beweging breng ik mijn rechterhand, ik ben rechts, naar de spiegel. Als ik dan, ondanks mijn snelheid, de spiegel precies weet te raken op het spiegelbeeld van mijn hand, is alles in orde.
Vanmorgen zat ik ernaast.
|
|
|
|
|
|
| Populariteitspoll |
De Haag is weer even in het nieuws, dat wil zeggen, bij EénVandaag. Dan bedoel ik niet de enclave rond het Binnenhof, het pars pro toto, maar het Ding an sich: de stad zelf. Onderwerp van dit breaking news zijn de pollers. Wat dat zijn, daar kom ik zo op. Het begint er allemaal mee dat er gepoogd wordt De Haag autoluw te maken en te houden. Bepaalde delen van de binnenstad mag je met de auto alleen in als je een vergunning hebt. Hoe weer je de niet-vergunninghouders? Borden neerzetten? Nou, dat helpt, maar niet heus. De gemiddelde automobilist ziet in het witte, ronde bord met een rode rand de complementaire verbeelding van een bord tomatensoep. Dat het verkeerstechnisch iets zou betekenen wordt voor het gemak vergeten. De reactie op het bord is vaak: kijken of er een agent aankomt.
Dat is in De Haag ondervangen door pollers in het wegdek te plaatsen. Dit hier, klik, is een poller. Deze staat op het parkeerterrein voor de Al Baba moskee. Vergunninghouders houden hun vergunning tegen een lezer en de poller zakt in het wegdek. Als de vergunninghouder is gepasseerd, gaat de poller subiet weer omhoog. Er zijn slimmeriken die een paar meter achter de vergunninghouder gaan staan en als deze door de barricade is, glippen ze er snel achteraan. Mis! De poller komt subiet weer omhoog, dat zei ik toch. Dan krijg je dit. Let op de olievlek. De poller komt met kracht omhoog en ramt door de bodem van je auto. De schade bedraagt algauw enkele duizenden euri. Typische geval van eigen-schuld-dikke-bult.
De afgelopen maanden zijn er al rond de honderd automobilisten in hun eigen kuil gevallen. Dat kan zo niet doorgaan, denkt het vierwielige deel van de bevolking. De enige oplossing is natuurlijk je netjes aan de verkeersregels te houden. Dat blijkt een domme gedachte van mij te zijn: die pollers moeten weg. Wie trekt de kar? (Tussendoor: zou jij van deze man een ijsje aanpakken? Zou jij je kinderen bij hem op de crèche doen?) De kar wordt getrokken door Richard de Mos, gemeenteraadslid voor de PVV. Richard heeft zich opgeworpen als beschermengel voor automobilisten in overtreding. Heb je vijanden nodig als je zulke vrienden hebt?
Mijn buurvrouw Eva heeft twee jonge katjes. Zoiets. Maar dan half zo veel en net iets groter. Twee rode donderstenen. Ze zullen een maand of zes zijn. Dat weet ik niet precies. Ik ben altijd heel slecht in leeftijden schatten. Dat heb ik niet alleen bij katten, maar ook bij vrouwen. Twee bijna-identieke rode donderstenen, maar ze zijn makkelijk uit elkaar te houden. De ene is helemaal rood, de ander heeft een witte borst. Een lelieblanke borst, zoals wij dichters plegen te schrijven. Ik heb een tijdje naar het spul zitten kijken.
Ravotten is het woord dat in me opkwam. Ravotten komt van het Middelnederlandse ravot dat zondig genoegen of vermaak betekent. Het zal wel iets gristelijks zijn, dat loltrappen een zondig genoegen is. Want lol hebben ze met zijn tweetjes. Ze besluipen elkaar, bespringen elkaar en rollen in elkaar verstrengeld over de grond. De geheel rode is het steeds als eerste zat. Want er is nog zoveel te doen. Terwijl de witte veel tussen de bamboe tijgert, zoekt de rode het hogerop. Bij Eva voor de deur staat ook een draaiwilg. De eerste takken zitten pas op drie meter hoogte. Geen probleem, de kleine werkt zich met zijn nagels omhoog. En hoger, en hoger. Tot tien meter hoogte zag ik hem gaan. Nee, dan hoeft er geen brandweer aan te pas te komen om het beestje weer naar beneden te halen. Gelukkig niet, anders zou je een vaste brandweerpost in het hofje moeten vestigen. Nee, de kleine laat zich steeds achterwaarts langs de stam weer naar omlaag glijden. Met nagels om bij te remmen. Om op de grond die witte weer in zijn nek te springen.
Zal ik straks eens aan Eva gaan vragen hoe ze de katjes heeft genoemd? En of ze al koffie heeft gedronken? En hoe laat haar vriendje thuiskomt?
Wielerhoekje. De 29e Wielerronde Van Steensel is gewonnen door Rik van IJzendoorn van JvR De Batauwers, tweede werd Thijs Droogmans van het Baby-dump - Lemmens - Wilvo Wielerteam en derde Rick Craenen van RTC De Hoekse Renners. Robert de Poel van DRC De Mol heeft de 46e Wielerronde Van Maassluis op zijn naam geschreven. Tweede werd André van Reek van RTV De Bollenstreek en derde Douwe Schouten, die niet in clubverband fietst.
Tenslotte. De19e Ronde Van Noordeloos is gewonnen door Niels Pieters van het Line Lloyd Footwear Cycling Team, tweede Rodrigo Emanuel Mendieta van Odwin Fietsreizen, derde Mitchell Huenders van Wv Noord-Holland. Bij de meisjes kwam Anna van der Breggen van WV De Noord-Westhoek als eerste over de meet, gevolgd door Bianca van den Hoek van W.V. Eemland en Jessica Glasbergen ook van W.V. Eemland. Den ben je weer op de hoogte.
|
|
|
|
|
| 09-08-2010 |
| Criminele organisatie |
Koppelbazen, we liepen er tegen te hoop in de jaren tachtig, weet je nog? Ze waren vooral actief in de bouw, de haven en de tuinbouw. Voor wie het fenomeen niet kent: koppelbazen bemiddelen tussen werkgevers en werknemers en strijken aan beide zijden hun centen op. Om het netjes te zeggen. Het gaat om tijdelijke krachten. Een havenbedrijf heeft op stel en sprong wat mensen nodig om een tanker schoon te maken, een tuinder zit om krachten verlegen om de oogst binnen te halen, dat soort gevallen. Ze schijnen tegenwoordig weer zeer actief te zijn, met aan de ene kant vooral tuinders en aan de andere kant illegalen. Kom s morgens vroeg hier naar de Schilderswijk en je ziet de busjes gaan, richting Westland. Ze komen s avonds weer terug.
Uitzendbureaus. Dat zijn geen individuen, maar bedrijven die bemiddelen tussen werkgevers en werknemers en ze strijken van beide zijden hun centen op. Ze leveren ook tijdelijke krachten voor als de nood hoog is. Hoewel uitzendbureaus maatschappelijk en wettelijk geaccepteerd zijn, zijn het dus in feite veredelde koppelbazen. Omdat het hier niet om individuen gaat, is er sprake van criminele organisaties.
Wat lees ik vrijdag in de Krant? Werklozen moeten voortaan niet alleen bij het UWV Werkbedrijf op zoek naar een nieuwe baan, maar ook bij uitzendbureaus. Dat hebben het UWV en de branchevereniging van uitzendorganisaties, ABU, afgesproken na een succesvolle proef in Den Bosch. Zo ver is het dus al gekomen. Je zult als werkloze van overheidswege verplicht worden voor een koppelbaas te gaan werken. En dan moet Rutte I nog beginnen.
Blij dat ik in de WAO zit en niet gewoon werkloos ben. Want ik zou weigeren me tot een uitzendbureau te wenden en het zou me mijn uitkering kosten.
Het Nederlandse publieke tv-aanbod is hopeloos. Of had ik dat al eens gezegd? In de zomer is het helemaal kut met peren; een vreemde uitdrukking, want letterlijk beschouwd vind ik een kut met peren... laat maar. Het zijn vooral herhalingen wat de klok slaat. Herhalingen van programmas waarvan je denkt: ben je daar nou zo trots op, dat we het nogmaals moeten zien? Een uitzondering is bijvoorbeeld het Stedenspel, waarmee de Tros halverwege vorige maand is begonnen. Dat is wel nieuw, hoewel het een carbon copy is van het aloude Spel zonder grenzen. Het Sponsspel, het Pinguinspel, de Waterklimmuur, het Bootjesspel en als klap op de vuurpijl het Boomstammenspel.Need I say more? Je merkt: ik heb gekeken.
Het programma wordt gepresenteerd door Jolanda Kabaal van Kasbergen. Uit het persbericht: Ze wilde als kind al graag acteren. Vanaf haar zeventiende stort ze zich serieus op een carrière als actrice. Tis wat. Bijna zou ik schrijven: het mens staat volkomen voor paal, maar hé, het is Jolanda ten voeten uit. Tussen jou en mij: acteren en presenteren doet ze er eigenlijk maar bij. Het doel dat zij zich in het leven heeft gesteld, is binnen te zijn vóór haar borsten op haar navel hangen. Dus sloeg ze Jantje Smit aan de haak. Het duurde even tot ze in de gaten kreeg dat er in de voetbalwereld veel meer wordt verdiend. Sindsdien is ze getrouwd met de kleine Wesley. Maar het is echt een heel leuk programma. Voor de liefhebber: aanstaande zaterdag speelt Neeritter tegen Bree.
De VPRO lijkt de enige omroep te zijn die zich ieder jaar in de komkommertijd echt moeite getroost. Zomergasten, nu alweer het drieëntwintigste seizoen. Aanvankelijk werd het jarenlang gepresenteerd door Peter van Ingen. Daarna volgden Freek de Jonge, Wim T. Schippers, Hanneke Groenteman, Adriaan van Dis, Joost Zwagerman, Connie Palmen, Joris Luyendijk, Bas Heijne en Margriet van der Linden. Formule: één gast die aan de hand van door hem/haarzelf gekozen beeldfragmenten drie uur lang wordt geïnterviewd. Dit jaar is de presentator Jelle Brandt Cortius. Ieder jaar is er commentaar op de presentator: hij of zij doet het nooit goed. Hoe Jelle het doet? Hij zit niet in de weg.
Gisteren een sterke aflevering met schrijfster/cabaretière Paulien Cornelisse. Volgen nog actrice Annet Malherbe, filmregisseur Paul Verhoeven en fotograaf Erwin Olaf. Van Paulien heb ik genoten. Als je de uitzending hebt gemist: aanstaande zaterdag wordt het tussen 13.00h en 16.00h herhaald op Nederland 2.
De mooie fragmenten zijn te veel om op te noemen. Om er één uit te lichten: een stukje docu over de Japanse makaak (Macaca fuscata). Het is na de mens de meest noordelijk voorkomende soort primaat. Ze leven oorspronkelijk enkel in Japan, op Honshu, Shikoku, Kyushu, nabijgelegen eilandjes en op Yaku in de Riukiu-eilanden. Enfin, lezer Ralf (hier links bij de links) weet er alles van.
De docu ging over de natuurlijke warmwaterbronnen in de hoogvlakten van Shiga, met temperaturen van 40 tot 60 ̊C. Tussen de besneeuwde rotsen liggen de warme bassins, waar mensen al tijden een bad komen nemen. Begin jaren zestig waren er ineens twee makaken die ook het water in doken. Bijzonder. Nadat er twee apen over de rand waren, volgde de rest. Tegenwoordig heeft de hele troep dag in dag uit lol in het water. Ze springen er met een aanloop in, mijmeren maar een beetje, kortom: komisch om te zien. Alleen al voor dat fragment zou je zaterdag even moeten kijken. En voor het fragment van Eddy Izzard.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
