 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 20-03-2011 |
 Beauty is in the inkt of the printer |
De Keuringsdienst van Waarde wierp zich op de vraag: waarom zijn cartridges voor printers zo belachelijk duur? Het programma begon meteen al met een typisch voorbeeld. Een jonge onderzoeker vond bij de Mediamarkt een printer voor slechts 49,- Geen geld. Edoch, er zaten twee inktcartridges in en die kosten los, als ze vervangen moeten worden, 20,- per stuk. In feite betaal je dus maar 9- voor de printer an sich. Dat is toch raar?
Inktfabrikanten doen heel geheimzinnig over de receptuur van hun produkt. De inkt van je printer is zeg maar de Coca Cola van de tekstverwerkers. Het bestaat voornamelijk uit water, dan wat kleurstof en nog enkele geheime ingedriënten. Omgerekend komt een liter van die inkt op een slordige 3000,- Gooi dr nog een op. Cruciaal en prijsopdrijvend lijken dus die TiTa Tovenaar stofjes, die ze niet willen verklappen. Dan is de vraag gerechtvaardigd: zijn die stofjes zo duur? Met als vervolgvraag: zijn ze zo duur, omdat ze zeldzaam zijn? Moeten we vrezen dat straks de grondstoffen voor de inkt op zijn? Vragen die helaas in het programma niet aan de orde kwamen.
Een in de arm genomen chemicus, verbonden aan een van de universiteiten van ons land, wist in zijn laboratorium overigens de perfecte printinkt te produceren, voor een prijs die neerkwam op 300,- per liter. Het lijkt er dus sterk op dat de prijs door de fabrikanten van de grote merken kunstmatig hoog wordt gehouden. Dat er weleens sprake zou kunnen zijn van illegale prijsafspraken. Na de Keuringsdienst van Waarde zou ook de Mededingings Autoriteit zich eens over de printerinkt moeten buigen. Tot die tijd: merkloze cartridges en hun dure evenknieën zijn volkomen compatible. Je zou ook tweedehands cartridges kunnen kopen: lege patronen die in een fabriek in China zijn nagevuld. Het maakt allemaal in je printwerk niets uit, wel in je portemonnee.
Voor de liefhebber van en mutatis mutandis de kijker naar het wielrennen is er één credo: het gaat niet om nationaliteiten, we willen een mooie koers zien. Dan blijf je altijd met restjes zitten: er is op vele fronten een goede tijd aangebroken voor het Nederlandse wielrennen en natuurlijk voelt het extra goed als ik Sebastian Langeveld een rit zie winnen. Als Lars Boom weer iets presteert wat ik niet eerder van hem heb gezien - die jongen probeert iedere trui te pakken te krijgen. Robert Gesink toont dat hij echt nu al tot de wereldtop behoort als het gaat om het rijden van een ronde. Een van de beteren in de bergen, inmiddels is zijn tijdrijden flink opgekrikt, en het koersinzicht wordt almaar beter. Koersinzicht is, en ik ben maar een leek, want nooit zelf gekoerst, koersinzicht is dat je ervaring hebt in het zien hoe een koers verloopt of hoe die kan verlopen. En wat dacht je van Theo Bos in de sprint?
Zo kom ik op Milaan-Sanremo. Wat een mooie koers was het. Mijn favorieten voor de eindwinst waren een Belg en een Spanjool: Philippe Gilbert en Oscar Freire. Tegen tienen verzamelden de renners zich aan de start in Milaan. Ook hier werd een minuut stilte gehouden om te denken aan de slachtoffers van de ramp in Japan. Op de eerste rij de enige Japanner in deze koers, Takashi Miyazawa, Japans kampioen op de weg.
De koers werd geopend met een vlucht van vier renners. De Japanner Takashi Miyazawa (Farnese Vini-Neri) ging samen met de Belg Nico Sijmens (Cofidis), de Italiaan Alessandro De Marchi (Androni Giocattoli) en de Rus Mikhail Ignatiev (Katusha) in de aanval en kregen ruim dertien minuten voorsprong. Onderweg regende het op sommige plekken en daar werd het wegdek spekglad. Door de diverse valpartijen verbrokkelde het peloton. In de natte beklimming van Le Manie werden de koplopers stuk voor stuk opgeraapt waarna er een gevaarlijke en gladde afdaling volgde. In deze afdaling kwamen enkele renners - waaronder Oscar Freire (Rabobank) - ten val, waardoor het peloton verder in stukken scheurde. Er vormden zich twee belangrijke groepen. Onder andere Tom Boonen (Quickstep), André Greipel (Omega Pharma-Lotto), Heinrich Haussler (Garmin-Cervélo), Vincenzo Nibali (Liquigas-Cannondale) en Alessandro Petacchi (Lampre-ISD) zaten met Goss, Gilbert en Cancellara in de voorste groep, terwijl mannen als Thor Hushovd (Garmin-Cervélo), Mark Cavendish (HTC-High Road) en Edvald Boasson Hagen (Sky) de Boerenleenbank-mannen van Freire vergezelden in de achtervolgende groep.
Groep twee heeft groep een niet meer bijgehaald. Een uitgelezen kans voor Gilbert om de koers op zijn naam te schrijven. Het mocht niet zo zijn. In een zinderende finale, zo zeg je dat, een zinderende finale, je kan als schrijver wel een andere omschrijving verzinnen, maar bij een zinderende finale heeft ieder meteen beeld, in een zinderende finale wist Matthew Goss (HTC-High Road) de rest te kloppen. Over de 298 km heeft hij 6:51:10 gereden. Enkele malen heb ik langer op de fietst gezeten, maar die afstand heb ik nooit gehaald. Als de Zwitser Fabian Cancellara (Leopard Trek) iets eerder had aangezet, had hij gewonnen, nu werd hij tweede. De timing van Philippe Gilbert (Omega Pharma-Lotto) was ook niet perfect en zo werd hij derde. Achteraf is heel makkelijk aan te geven waar het fout ging. Er kan er maar één winnen.
Beste Nederlander is uiteindelijk Niki Terpstra (Quickstep Cycling Team) geworden, de Nederlands kampioen, hij kwam als 38ste op 5:23 van de winnaar binnen. Dezelfde tijd klokte Oscar Freire en hij werd daarmee nummer 94. Takashi Miyazawa werd 134ste op 15:51. Volgende afspraak voor de kijker? Woensdag, Dwars door Vlaanderen, zo heet die koers.
|
|
|
|
|
| 19-03-2011 |
| De rit der ritten |
Zo ziet momenteel de Paleistuin er uit, een openbare tuin achter Paleis Noordeinde. Door dat bukkende kind moest ik ineens terug denken aan de vorige lente. Er bloeide toen, net als dit jaar, een grote groep krokussen in mijn tuintje. Totdat. Terwijl ik in mijn huiskamer bezig was, zag ik vanuit een ooghoek beweging voor de deur. Het waren twee schattige kleine meisjes die plat op hun kont mijn bloemen zaten te plukken. Ze hadden de grootste lol. Naar buiten. Ja maar, meisjes, dat kan niet, je kan niet zo maar bloemen plukken uit de tuin van een ander. Ik zei het allemaal veel vriendelijker dan ik me voelde. Een mens kan toch moeilijk twee kleuters de huid vol schelden. Het lijkt geholpen te hebben, want ik heb ze dit jaar nog niet terug gezien. De hyacinten bloeien en de knoppen van een van de camelias staan op uitkomen. Wat er zoal verder nog moet opbloeien: tulpen, narcissen, blauwe druifjes, te veel om op te noemen. De bewaking is opgevoerd. Ik overweeg een camera op mijn tuin te richten.
Welk boek mij bij eerste lezing het meest heeft getroffen? Ik weet het niet. Er zal er een geweest zijn, maar ik weet het niet. Ik weet het echt niet. Zo komt deze alinea in de lucht te hangen. Hoe nu verder? Ja, jeetje, ik weet nog wel dat ik De Geverfde Vogel (1965) van Kozinsky las. Hoe oud zal ik zijn geweest? Het was in de Mulo-tijd en ik was gevloerd door een buitenlandse griep, Spaans dacht ik. Zwetend in bed. Ook toen al had ik: oké, ik lig in bed, dan zijn er twee mogelijkheden: lezen of slapen. Slapen deed ik te veel naar mijn zin, zonde van de tijd, maar in de wakkere uren wilde ik lezen. Mind you: ik had vlak voor de griepaanval die Kosinsky zelf bij de bieb geleend. Hij schreef over ratten, veel over ratten, en ik werd langzaam naarder dan naar. Ik zat er in, ik was erbij. Nog weken heb ik nachtmerries gehad. Maar zo lees ik nog steeds. Ik duik helemaal in een boek en probeer me niet te verplaatsen in de mensen waarover ik lees, maar ik probeer met ze te lullen. Soms in mijn hoofd, soms hardop; mijn katten worden af en toe gek van me. Maar dan gaan ze in de hof spelen.
Van de weblog van Ralf geplukt: een live geigerteller in Tokyo. Mij zegt het niets.
Eureka! In mijn jonge jaren was dat een meubelzaak aan de Karthuizerstraat in Amsterdam. Niet dat wij er klant waren, maar ik kende de zaak door de reclame die er voor werd gemaakt op radio Veronica. Pas later kwam ik er achter dat het een Griekse kreet is die betekent: ik heb het gevonden. Hij wordt toegeschreven aan Archimedes, die de kreet slaakte toen hij, zittend in het bad, de opwaartse druk ontdekte, die hij vervatte in de Wet van Archimedes. De bekende filosoof en Griekenland-kenner Richard de Mos bestudeert in zijn spaarzame vrije uurtjes het werk van Plutarchus en Vitruvius, via wie deze anekdote de wereld in is geholpen. Uiteindelijk wil De Mos tot de ultieme Archimedes-biografie komen.
Mijn eureka! slaakte ik, toen ik enkele dagen geleden een belangrijke ontdekking deed: er is nog een plek in mijn huis waar ik een aantal boekenplanken kan aanbrengen. In het trapgat, de leuning blijft vrij. Donderdag heb ik de planken op maat gezaagd. Bij Ed in de Boekhorststraat heb ik enkele vellen schuurpapier aangeschaft: voor dat soort boodschappen ga ik altijd naar Ed, ik kom er al meer dan dertig jaar. In de Praxis of de Kwantum zul je me niet tegenkomen: die hebben het doe-het-zelven in Nederland totaal vervlakt. Bij Ed kan ik een praatje maken en hij geeft goede raad. Gistermiddag heb ik het kastje, zo kun je het wel noemen, in elkaar gelijmd en geschroefd. Tijdens Milaan-Sanremo zal ik eens flink gaan schuren: als je iets in elkaar zet, moet je het ook goed afwerken. Het is voor het eerst dat ik me aan afwerking over zal geven; in mijn eigen huis, bij anderen klus ik netter.
Een klik naar zoooon leuke log: when cats sit like humans. Katten die op hun kont zitten met hun voorpoten in de lucht. Nu verkeer ik al jaren met, zoals C. Buddingh ze ooit noemde: De meest betoverende wezens die de aarde ooit luister hebben bijgezet (Mijn katten en ik, 1988, bezorgd door Ares Koopman en Frank Engering), maar ik heb geen van mijn katten ooit in zon houding aangetroffen. Ik heb een sterk vermoeden dat de fotos gemanipuleerd zijn. Dat sulletjes door de baasjes in die houding zijn neergezet. Geen van mijn katten is maf genoeg om dat toe te staan. Katten zijn ook geen speelgoed.
Wielerhoekje. Op het moment dat ik dit schrijf zijn de renners al aan de 298 kilometer lange Italiaanse voorjaarsklassieker begonnen: Milaan-Sanremo. De rit gaat over hetzelfde parkoers als vorig jaar met de top van de Poggio op slechts 6,1 kilometer van de meet. De slotkilometer is wederom op de Lugomare San Remo Italo Calvino. De lange koers eindigt vaak in een massasprint, onderweg komt het peloton een aantal beklimmingen tegen. Na een vlakke aanloop van bijna 150 kilometer doemt de Passo del Turchino op. In de laatste 100 kilometer volgen nog de beklimmingen van Le Manie (207 km), Capo Mele (245 km), Capo Cervo (250 km), Capo Berta (258 km) en tot slot de overbekende Cipressa (276 km) en de Poggio (291 km). De rit der ritten? Dat zeg ik straks ook bij Parijs-Roubaix. Bij de Ronde van Vlaanderen. Bij Luik-Basternaken-Luik. Het leven van een wielerliefhebber zit vol hoogtepunten.
|
|
|
|
|
| 18-03-2011 |
| Net als jij en ik heb ik een museumjaarkaart |
Als je hier klikt krijg je een pagina uit de Leidschendammer/Voorburgse Courant op het scherm. Het sufferdje dat wordt verspreid op het oude dorp en in de geannexeerde gemeente Voorburg. De man op de foto is mijn broer Theo, hier links bij de links. Van hem verschijnt volgende week zaterdag een nieuwe bundel verhalen, Vissen zonder Aas. Als je de pagina vergroot en je pijnigt je ogen, kom je ook mijn naam tegen. Ja, op het oude dorp kennen ze me wel. Ter gelegenheid van die bundel heeft hij een nieuwe website geopend. Klik hier.
Fietsend langs de kanalen belandde ik op TV-West, onze regionale. Ze zitten weggestopt op kanaal 989, ik ben een eind om gefietst. Vooraf: neen, ik ben niet wereldvreemd, maar mijn smaak is zo vol en breed, dat ik me niet ook nog eens in andere Nederlandse culturen kan verdiepen. Dus al wat populair is op de commerciëlen, èn Jantje Smit, de Rijdende Rechter, alles met Arie Boomsma gaat aan me voorbij. Ik noem maar enkele voorbeelden. Wil je de complete lijst? Heb je even? Ik niet. Maar ondanks dat weet ik wel zo ongeveer wat er speelt. De Volkskrant heeft steeds meer de neiging met flauwekul berichten te komen. Door het lezen van die krant ben ik op de hoogte van Oh, Oh, Cherso en dat soort zooi. Dat het op tv is, stoort me niet, maar dat het in mijn krant staat vind ik minder.
Dat er een serie is die Gooise Vrouwen heet, weet ik ook. Zelfs dat daar een film van is gemaakt. En daar was TV-West. Daar had men ook van de film gehoord. Daarom was een team naar Wassenaar getogen, zeg maar, ons Gooi. Het leek de redactie van TV-West wel leuk om te zien of Wassenaarse vouwen ook voldeden aan het beeld van de Gooise Vrouw, doorgrond en tot een soap bewerkt door de antropologe Linda de Mol. Ze hadden afgesproken met twee autochtone vrouwen. Ze werden van huis afgehaald, voor een deur met zon afdakje van Palladio-vervlakking. De meiden kwamen naar buiten. Leeftijd? Een jaartje of wat de chirurg tussen het twintigste en vijftigste levensjaar kan doen. Rij maar achter ons aan, we gaan shoppen. Tot hier heb ik het gezien, twee minuten. Zo zie je: ik doe soms wel mijn best te zien wat er speelt, maar ik hou het steeds niet zo lang vol.
Het verbaast me nog steeds dat ik vaak voor cultuur bij de Avro moet zijn. Onlangs brachten zij een degelijke docu over Jamer Ensor. Schilderijen van Ensor heb ik een paar maal live gezien in het Paleis voor de Schone Kunsten in Brussels. Er is een periode geweest dat ik soms twee, drie dagen in Brussel zat met de hele dag voor mezelf. Vaak belandde ik daar, boven op de heuvel, bij het gerechtsgebouw. Dan was ik de hele dag zoet. At tussen de middag in de kantine. De Avro met Ensor: niet zomaar. Op 12 maart is een tentoonstelling van zijn werk in het Haags Gemeentemuseum geopend. Die duurt tot 13 juni, onder de titel Universum van een Fantast. Dus als je een weekendje De Haag, de stad der steden, wilt doen: plan het in deze periode. Kan je meteen even langs de Victory Boogie Woogie, die heeft een vaste plaats. Vrees niet, Wassenaarse Vrouwen zul je er niet tegenkomen. Die komen alleen bij officiële openingen, gebeurtenissen waarbij het plebs, jij en ik, buiten worden gehouden.
Mijn plan is om zolang de expositie duurt eens in de drie weken langs te gaan. Net als jij en ik heb ik een museumjaarkaart.
Wielerhoekje. Oscarito zou morgen voor de vierde maal Milaan-Sanremo kunnen winnen, waarmee hij dan andere viervoudige winnaars, Bartali en Zabel, evenaart. Menselijk gesproken zal hij Eddy Merckx met zijn zeven overwinningen niet meer inhalen. Oscar Freire, de Spanjaard in dienst van de Boerenleenbank, ziet zelf geen reden waarom hij morgen niet zou winnen. Voor de niet-kenners: Freire staat naast zijn wielerprestaties vooral ook bekend vanwege zijn verstrooidheid. Bekende voorbeelden. Als hij wil gaan trainen regent het in zijn woonplaats Torrelavega, in de buurt van Santander. Hij stapt in de auto om een droog parcours te zoeken. Na een uur rijden regent het nog steeds, een uur verderop: regen. Nog een uur verder is het eindelijk droog. Als hij zijn fiets uit de kofferbak wil pakken, blijkt deze nog thuis te staan. Of die keer in 2009 dat hij zich meldde aan de start van een Tour-etappe. Waar zijn de anderen? Hij was een uur te vroeg.
Het wielerpeloton is begaan met de slachtoffers van de aardbeving en tsunami in Japan, wie niet. Daarom hebben verschillende deelnemers aan Milaan-San Remo besloten hun wedstrijdshirt van komende zaterdag beschikbaar te stellen voor een veiling ten behoeve van de slachtoffers. Op de shirts - met rugnummers erop - kan geboden worden op de site all1sports.com. Het shirt van Japans kampioen Takashi Miyazawa is verkrijgbaar, maar ook dat van wereldkampioen Thor Hushovd, Tyler Farrar, Fabian Cancellara, Philippe Gilbert, Vincenzo Nibali, Ivan Basso, Filippo Pozzato, Michele Scarponi, Alessandro Petacchi, Juan Antonio Flecha en Mark Cavendish.
De Boerenleenbank brengt een sterke ploeg in koers: 1. Oscar Freire, 2. Lars Boom, 3. Michael Matthews, 4. Rick Flens, 5. Sebastian Langeveld, 6. Maarten Tjallingii, 7. Bram Tankink en 8. Maarten Wynants. Vacansoleil - DCM brengt onder andere 241. Borut Bozic, 242. Thomas De Gendt en 243. Björn Leukemans in stelling. Er zullen 192 renners aan de start verschijnen. De renners krijgen 298 km voor de kiezen: La Prmavera is de langste klassieker.
|
|
|
|
|
| 17-03-2011 |
| Eén zwaluw maakt lente |
Bert Wagendorp in de Volkskrant: Wie op het Nederlands is aangewezen, staat op een klein podium in een klein theater, ergens in de provincie. Daar kunnen prachtige dingen ten tonele worden gebracht, maar de aandacht van de echte wereld trekt het zelden. Schrijvers zijn per definitie volkomen oninteressant en dodelijk saai, vooral in Nederland. Er zitten hele (sic) sympathieke figuren tussen met wie je gezellig een biertje kunt drinken, maar die heb je ook onder bouwvakkers en slagers. En zo sleep ik me de dag binnen.
Ik heb iets te kommaneuken. Dan lijkt het net of ik me beledigd voel door wat hij schrijft, maar niets is minder waar: hij heeft groot gelijk. Maar hij schrijft: Er zitten hele (sic) sympathieke figuren tussen. De sic is van mij, want bij hele gaat het mis. Op deze manier slaat hele op figuren, terwijl hij, me dunkt, wil zeggen dat die figuren zeer sympathiek zijn. Dan is het: heel sympathieke figuren. Slakken en zout, ik weet het, en zelf maak ik ook fout op fout. Die fouten van mij, als je wilt: wijs mij er te allen tijde op. Toevallig zag ik deze fout van Bert. Een fout die vaak wordt gemaakt. En dan zal God je tieten geven, dat de hoge heren die over de taal gaan de constructie gaan goedkeuren. Want het komt zo vaak voor. Luistert, mijn mening in deze. In de spreektaal, oké, maar laat de schrijftaal een genot voor het oog blijven. Dan wordt het te moeilijk voor de meesters en juffen en indirect het kind? Wees dan consequent, konsekwent. Dan doen we voortaan alles uit de losse pols. Een muurtje metselen, een leiding aanleggen, kom op, gooi m op, dat gaat ongeveer zo. Op zijn Jan Boerenfluitjes op het wapenschild, in plaats van Je Maintiandrai.
Op de brug van de Brouwersgracht heeft iemand met stoepkrijt geschreven: Alles is scheef zolang je er een liniaal langs houdt. Dat is een mooie. Elders in de stad staat al jaren op een viaduct geschilderd: Het is lente, maar beton bloeit niet. Na zoiets te hebben gelezen, te hebben ingetikt, krijgt de dag ineens meer vaart.
Wist je dat ruim een week geleden de eerste boerenzwaluw is gespot? Waar? In De Haag, de stad der steden. Op 9 maart, dat is vroeg, het beestje weet waarschijnlijk dat er een feestje te vieren is. Want het is dit jaar het Jaar van de Boerenzwaluw. Een jaar met een eigen logo, klik maar. Logo-ontwerp: Elwin van der Kolk. De Vogelbescherming schrijft:
Het jaar 2011 staat volop in het teken van de boerenzwaluw. Vogelbescherming Nederland en SOVON Vogelonderzoek Nederland besteden een jaar lang extra aandacht aan deze overbekende ambassadeur van het landelijk gebied. Hoewel het nog steeds een algemene broedvogel is, iedereen kent hem als voorbode van de lente, gaat het toch helemaal niet zo goed met de stand van de boerenzwaluw. De aantallen zijn ten opzichte van de jaren zestig met tenminste de helft afgenomen. De boerenzwaluw staat inmiddels op de Rode Lijst.
Voor een soort die zo aan mensen en het landelijk gebied verbonden is, is dat natuurlijk dramatisch en we moeten zien te voorkomen dat hij nog verder achteruit gaat. Met hulp van zoveel mogelijk vrijwilligers proberen we beter zicht te krijgen op de achteruitgang van de boerenzwaluw.
Na de eerste zwaluw is het wachten op de eerste fotograaf van het jaar die een plaatje heeft geschoten van zwaluwen op draden in het landschap. Kijk eens, net een notenbalk. Goh, nooit vertoond. Deze foto is wel fraai vanwege de lucht.
Is het echt zo, zoals de Boskater reageerde, dat een aquarium iets voor jongetjes en mannen is? Ik moest me even op het hoofd krabben toen ik het las. Maar toen ik erover nadacht: nimmer ben ik een vrouw tegengekomen die een aquarium koesterde. Weleens een muts met zon goudvissenkwelkom. Daar heb ik het meteen mee uitgemaakt; in mijn bed geen dierenbeulen. Waarschijnlijk is het dus waar: vrouwen houden geen aquarium. Dat is net zoiets als kleine meisjes en grote paarden. Nee, die vergelijking gaat mank. Er zijn ook grote meisjes die van ponys houden. Mannen die van paarden houden. Of, zoals Henk Bleker, de staatssecretaris, mannen die van ponys houden, Welsh ponys in zijn geval. En zij van hem, zodat je denkt: man, ga terug naar je beesten. Hum, niet gek: van aquarium naar Henk Bleker in een miniem aantal stappen. Het kan korter.
Zijn er meisjes die postzegels sparen? Met treintjes spelen?
De combinatie vrouwen en vissen doet me denken aan een scene in een van de boeken van Carl Hiaasen. Iets met dolfijnen, dus geen echte vissen, maar zoogdieren, hoewel ze zich opvallend als vis gedragen, er moet iets misgelopen zijn in de evolutie, want als je zoogdier bent en zo intelligent, heb je toch vingers nodig om die intelligente gedachten in woorden vast te leggen, en dan nog, de zeebodem lijkt me geen goede omgeving voor een laptop, waar was ik? O ja. Dat het zoogdieren zijn is essentieel voor die scene in dat boek van Carl Hiaasen. Als ik het weer eens herlezend tegenkom, zal ik het voor je overtikken. Vrouwen en dolfijnen en ze waren bij elkaar in het water. Ergens in Florida, in zon Harderwijk attractie. Een van de mannetjes werd ineens hitsig. Hij, eh, verzin maar wat een hitsig zoogdierenmannetje doet als er zoogdierenvrouwtjes in de buurt zijn. Levensgevaarlijk. Een kruising zit er niet in, dat zal in de genen van àlle vrouwen zitten. Behalve dan dat stel in Florida.
Als het nodig is ben ik sterk, beresterk. Buurman M. klopte aan. Hij had iemand op bezoek die door het overlijden van oma een kat in de schoot geworpen heeft gekregen, maar die de kat niet kan houden. M. wist wel een liefhebber, ik dus. Nou nee, we hebben het prima naar ons zin met zijn zevenen, daar moet geen nieuwe kat bij. Kom nou even kijken, het is een heel mooi beest. Dat was een slecht idee: als ik kijk, ga ik door de knieën, leer mij mij kennen. Ik heb al mijn poten stijf gehouden. Een mens moet zijn beperkingen kennen, van binnen uit en van buiten af. Zo zal ik ook geen dakloos Japans gezin onderdak verschaffen.
Het is, zoals Ralf (hier links bij de links) al schreef, vreemd dat er hier in West-Europa, met name in Duitsland, kerncentrales worden stilgelegd. We wonen hier niet op een breuklijn in de aardkorst, en een tsunami? Dat heet bij ons noordwestelijke storm in combinatie met hoogtij. Daar hebben we ons in de nasleep van februari 1953 aardig tegen gewapend. Er moeten andere argumenten spelen om die dingen in de stand-by-stand te zetten. Opheldering? Dat zal wel via de Commissie Stiekem lopen. Nooit gehoord van de Commissie Stiekem? Dat is de Tweede Kamercommissie voor de Inlichtingen- en veiligheidsdiensten. De leden van de commissie mogen niet uit de school klappen, geen Boekenstijntje plegen. Het idee: dat Geert Wilders informatie krijgt die voor ons verborgen blijft. Of het zo is dat een fractievoorzitter bij ontstentenis een plaatsvervanger mag sturen, weet ik niet. Maar stel je voor. Dat Geert tegen de voormalig speleoloog en tolk-vertaler Sanskriet Richard de Mos zegt: doe jij voortaan die Commissie Stiekem maar. Dat Richard een boel geheimen binnenkrijgt in dat toch al zo volle hoofd van hem. Imploderen, Richard, alsjeblieft: imploderen.
|
|
|
|
|
| 16-03-2011 |
| Ware tolerantie is intollerantie tegenover intollerantie |
Een Rotterdamse politieman heeft voorgesteld het dna-profiel van àlle Nederlanders in een grote datebank op te slaan. Bij een baby wordt bloed afgenomen en het is eenvoudig meteen een druppel naar het registratiekantoor door te sturen. Is die man wel goed bij zijn hoofd? Is het verstandig dat een man met zon idee deze taak vervuld? Je kent de holle kreet: Als je niets te verbergen hebt, waarom niet? Juist dan, juist dan. Ik gedraag me netjes opdat ik ongestoord mijn gang kan gaan. Ik haal geen rottigheid uit, hoewel er genoeg rottigheid is die ik uit zou willen halen. Rottigheid tegen rottigheid.
De kip en het ei. Al eerder heb ik een Einszeiler, een one-liner, van een Duits filosoof op deze blog aangehaald. Ik herhaal mezelf. Ben ik langzaam aan het Alzheimeren? Ware tolerantie houdt in intollerantie tegenover intollerantie. Daar is geen speld tussen te krijgen. Dus rottigheid tegenover rottigheid. Maar ik doe het niet, ik wil mijn rust. Het is verspilde tijd om mij in de gaten te houden. Er is niets euvel te duiden. Jullie weten al zo veel van mij. Wat is het volgende? Dat een worp in de kraamkliniek een chip krijgt ingebracht?
Een Kamerlid stelde vragen aan de minister, de lome Opstelten, hoe hij daar tegenover stond, het opslaan van alle dna-profielen. Opstelten zag het niet zitten. Dat viel me dan weer van hem mee, meestal valt hij tegen. Het Kamerlid zei: Big Brother is watching you. Gelukkig is het hier nog niet zo ver. We moeten voorkomen dat het zo ver komt. Heeft het geachte Kamerlid de laatste jaren zitten pitten? Als je een kwartiertje over hebt, moet je eens op een rijtje proberen te zetten wat ze allemaal van je weten. Komt die databank er desondanks en mocht ik ooit iemand willen vermoorden, waarom niet, try before you die, zoals de kleuters van BNN het noemen, mocht ik ooit iemand willen vermoorden, laat ik wat haren achter van iemand die ik ook niet mag. The Perfect Crime komt binnen handbereik.
De voormalig snaartheoreticus en begenadigd quiz-kandidaat Richard de Mos heeft de minister gevraagd dan in elk geval het dna-profiel van niet-Westerse allochtonen in een databank op te nemen. De minister houdt het in beraad.
Soms werpt een schrijfsel nog dezelfde dag vruchten af. Naar aanleiding van mijn stukje over het verzamelen van paardenvijgen, zonder het woord vijg te gebruiken, kreeg ik een mail van de gemeente Bladel. Die ligt ten zuidwesten van Eindhoven en omvat de kernen Casteren, Bladel, Dalem, Hapert, Hoogeloon en Netersel, maar dat wist je natuurlijk, de doorsnee lezer van deze blog is bereisd. De gemeentesecretaris mailde me een berichtje dat had gestaan in het officiële orgaan van de gemeente:
Een steeds groter aantal ruiters recreëert in het buitengebied en rijdt daarbij over fiets- en wandelpaden en trimbanen. Het resultaat is dat er vaker paardenpoep achterblijft. We krijgen daarover klachten. Eerder hebben we een beroep gedaan op ruiters om binnen de bebouwde kom de paardenvijgen op te ruimen. Daar is begripvol op gereageerd en de overlast door paardenpoep is ook minder geworden. Niet iedereen is zich ervan bewust dat ook in het buitengebied paardenvijgen overlast kunnen veroorzaken voor voetgangers, fietsers en berijders van scootmobielen. Vandaar deze oproep aan ruiters om ook in het buitengebied rekening te houden met andere gebruikers van de paden en de paardenvijgen op te ruimen.
Het loopt de spuigaten uit, vervolgde de secretaris. Misschien kunt u daar iets grappigs mee: spuigaten in verband met paardenpoep, maar dit terzijde. Hoewel er door de maneges in de buurt begripvol is gereageerd op onze oproep, is de berg paardenvijgen in het buitengebied eerder toe- dan afgenomen. Op dinsdag schreef u op uw weblog, dat u soms op de fiets door het Haagse Bos en Meijendel gaat en onderweg de paardenstront, zoals u het noemt, opschept. En of dat verboden zou zijn. Hier in elk geval niet, wij van de gemeente Bladel juichen dit soort initiatieven juist toe. Daarom nodigen wij u van harte uit in onze gemeente en wel komend weekend. Reis- en verblijfkosten, van vrijdagavond tot maandagmorgen, worden door ons vergoed. U wordt een fiets met fietstassen ter beschikking gesteld. De vraag is of u zowel op zaterdag als op zondag enkele uren door het buitengebied wilt fietsen en daar de paardenvijgen schept. We nodigen dan de pers en Omroep Brabant uit om verslag te doen, in de hoop dat de paardrijders dit voorbeeld zullen volgen. Voor uw inspanningen zult u 200,- ontvangen. Indien u dat makkelijker vindt: het bedrag kan ook in boeken- of slijtersbonnen worden uitgekeerd.
Gratis een weekend naar een mooi stukje Nederland, met ook nog eens 200,- toe: wie kan daar nee tegen zeggen? Ik. Ik heb er nee tegen gezegd. Zaterdag wordt Milaan-Sanremo verreden, La Primavera. Need I say more? Op mijn mail: kan het niet een weekje later? kwam als antwoord: Op vrijdagavond houden wij de jaarlijkse stille omgang, opgedragen aan de Heilige Sjoske van Netersel. Op zaterdag en zondag is er kermis. Juist vanwege de publiciteit die dit allemaal genereert, hadden we u voor dit weekend uitgenodigd. Het spijt ons dat u verhinderd bent en sterkte met uw oma. Tot slot een brutale vraag. Mijn neef Toon uit Eindhoven heeft net als u lang haar. Vindt u het bezwaarlijk dat hij dan dit weekend als Adriaan Bontebal door de buitengebieden gaat?
Inderdaad een behoorlijk brutale vraag. De vlerk. Wie weet wat die geflipte neef van hem allemaal zal uithalen onder mijn naam. Dat lijkt me niet verstandig, heb ik terug gemaild, dat wil zeggen, kort samengevat. Mochten er elders in het land soortgelijke activiteiten worden ontplooid, zal ik graag tegen een vergoeding komen scheppen. Houd echter wel rekening met de wielerkalender!
Wielerhoekje. De Tirreno-Adriatico zit er op. De renners kunnen nu enkele dagen rusten om zaterdag te kunnen schitteren in Milaan-Sanremo, of de Joop Zoetemelk Classic, die anderen dan weer prefereren. Rusten betekent voor een renner vijf à zes uur fietsen per dag. Daar kunnen die voetbalwatjes nog een punt aan zuigen. Ook het Italiaanse wielerblad Maglia Azzurra heeft een poëziewedstrijd uitgeschreven. De onderwerpen zijn beperkt: de Tirreno-Adriatico of Milaan-Samremo. Helaas is mijn Italiaans te beperkt. Veel verder dan è pericoloso sporgesi komt ik niet; hoe verwerk je zon zin in een gedicht over wielrennen?
Het was spannend tot de laatste minuut. Robert Gesink heeft de tijdrit nu echt onder de knie, zijn winst in de tijdrit tijdens de Ronde van Oman was geen toeval. Met zijn 9de plaats, op 0:27 van Fabian Cancellara, ging hij Michele Scarponi en Ivan Basso in het algemeen klassement voorbij. Wout Poels viel enigszins tegen, maar wat heeft die man sterk gereden afgelopen week. Het belooft.
De uitslagen. De Tijdrit:1. Fabian Cancellara (Leopard) 9,3 km in 10:33, 2. Lars Boom (Rabo) op 0:09, 3. Adriano Malori (Lampre) op 0:19, 4. Rick Flens (Rabo) op 0:20, 9. Robert Gesink (Rabo) op 0:27, 12. Cadel Evans (BMC) op 0:31 en 48. Wout Poels (VCM) op 0:54
Algemeen klassement: 1. Cadel Evans, 2. Robert Gesink op 0:11, 3. Michele Scarponi (Lampre) op 0:15, 4. Ivan Basso (Liq) op 0:24, 5. Vincenzo Nibali (Liq) op 0:30 en 18. Wout Poels op 2:03
De enige Japanner in koers, Fumiyuki Beppu van Radio Shack, eindigde op de 91ste plaats op 47:33
|
|
|
|
|
| 15-03-2011 |
| De postbode komt in elke straat |
Natuurlijk is allemaal het heel lullig voor de mensen in de wijde omgeving van de kerncentrale van Fukushima en dan druk ik me eufemistisch uit. Maar denk ook eens aan ons eigen land. Speciaal aan de mensen die werkzaam zijn in de kernenergielobby. Ze waren in a winning mood, met Rutte1 was hun kostje eigenlijk al gekocht. Na deze ramp in Japan kunnen ze weer van voren af aan beginnen. Kernenergie is reuze veilig, wat er met de reactoren in Fukushima gebeurt is een uitzondering? Dan hebben we de laatste decennia wel met erg veel uitzonderingen te maken gehad. Met het afvalprobleem zijn we in de loop der jaren geen steek opgeschoten. De lobbyisten zullen zich de komende tijd weer de blaren op de tong moeten lullen. Alle hens aan dek. Meer werk dus, zou je zeggen. Maar wie gaat dat betalen? Nee, het valt te vrezen dat er flink wat arbeidsplaatsen zullen verdwijnen in deze sector. En dan gaat het UWV ook al bezuinigen.
Mensen die mij weleens door de stad zien fietsen - De Haag, de stad der steden - weten het: ik val hoegenaamd niet op, ik ben een grijze muis. De enigen die mij opmerken zijn vrienden en bekenden, maar dan nog valt vaak het muntje pas als ik al tien meter verder ben. Begint iemand een gesprek met de woorden: ik zag je laatst nog fietsen, ben ik meteen op mijn hoede. Hier gaat iemand mij iets op de mouw spelden. Die onzichtbaarheid heb ik altijd gekoesterd. Vaak wil ik ook ongezien over straat. Er zijn dagen dat ik liever niet met de buitenwereld word geconfronteerd, maar je moet er doorheen als je boodschappen nodig hebt. De laatste tijd begon ik me dan toch steeds meer te ergeren aan mijn muizengang. Daar heb ik het volgende op gevonden: sinds kort prijkt er een vuurrode fietstas aan mijn bagagedrager. Een mens heeft nu eenmaal een fietstas nodig, waarom dan niet meteen in een schreeuwende kleur. Toen die er net op zat, had ik meteen, om de hoek langs de gracht aanspraak. Van een dame, ze leek me al lang van Drees te trekken. Ik verstond haar niet, ik begreep haar niet, dus ik keerde op mijn schreden terug, of hoe noem je dat op de fiets. Heppu niks voor mij? ... U moet een brief van me dochter hebben, ze heeft al drie weken niks van haar laten horen. De postbode! De tas maakt de man, dus ik was ineens de postbode. Ik zal het navragen op het kantoor, mevrouw. Gerustgesteld ging ze naar binnen.
Op de blog van een vriendin las ik, dat ieder mens een paar rode schoenen behoort te hebben. Vrouwen èn mannen. Ja, duh, ik ben Bassie niet. Bovendien draag ik al jaren dezelfde schoenen: zwarte legerkistjes. Niet aldoor hetzelfde paar, eens in de zo veel tijd koop ik nieuwe bij de legerdump. Dit strak geregelde schoengebruik heeft voor mij twee voordelen: die dingen zijn ijzersterk en geven daardoor goede steun en ik hoef geen rolmaat bij me te hebben als ik een nieuw paar koop; om de hoogte van de hak te meten. Dat schreef ik toch: als de stand van de voet van een nieuwe prothese slechts een, twee millimeter scheelt met de oude, moet ik een paar dagen oefenen om te wennen. Altijd dezelfde schoenen voorkomt dat probleem. Ik wil geen rode schoenen, maar er zijn ook geen legerkistjes in die kleur in de handel. Lieve Boskater, mag een rode fietstas ook?
Een mens heeft nu eenmaal een fietstas nodig... ik schrijf er zo maar over heen, misschien moet ik de opmerking verduidelijken. Het merendeel rijdt rond zonder tas, dus zij zullen het niet zo nodig vinden. Aan hen de vraag: en de boodschappen dan? Vind je het niet levensgevaarlijk om met tasjes aan je stuur te rijden? Wat? O, je gaat eens per week met de auto naar de gigamarkt. Dan heb ik niets gezegd. Ik gebruik ze dus wel voor de boodschappen, maar ze zullen me ook straks weer van pas komen. Als ik mijn tochten hervat door het Haagse Bos en de duinen. Op die tochten neem ik altijd wat plastic tasjes en een schepje mee. Onderweg schep ik de paardenstront van de paden. Niet om de paden schoon te houden, dat zal mij aan mijn reet roesten, daar hebben we personeel voor, maar om er thuis de compostbak en mijn tuintje mee op te fleuren. Zeg nou zelf: je gaat toch niet met tassen stront aan je stuur rijden. Nou dan. Een mens heeft nu eenmaal een fietstas nodig.
Wat dat laatste betreft, die stront, heb ik een vraagje. Ervaring leert mij dat het zinloos is vragen te stellen op mijn blog, want er komt zelden of nooit een antwoord. Tegen beter weten in stel ik hem toch. Luister. In de herfst tassen vol dode bladeren uit de bossen meenemen is bij wet verboden. Zoek maar op: dat heet strooiselroof. Het mag alleen als je het stiekem doet. Dan vraag ik me af: is het wèl toegestaan paardenstront van de paden te scheppen? Graag een antwoord.
Die fiets van mij loopt na al mijn sleutelen nog steeds niet lekker. Gisteren een blikje kettingvet bij de fietsenmaker gehaald. En er doe een tube solutie bij, voor je weet maar nooit. Er waren voorraadproblemen - geinig woord om te tikken, voorraad, probeer maar. Hij had nog maar één merk kettingvet en dat was wit. Het vet, niet het merk. Ik: Dat zal dan toch wel snel bruin worden. Dat dacht-ie ook. Er zit lithium in, sprak hij wervend. Dat is heel goed. Volgens mij lul je uit je nek, maar dat zei ik niet. In het zonnetje voor de deur de ketting en de draaiende delen in het vet gezet. De fiets stond op zijn kop. Nadat ik alles had ingevet, ben ik ernaast gaan zitten op een vuilnisbak en heb, met telkens even een pauze, voor het radarwerk, niet voor mij, een trapper rondgedraaid. Als invetten de oplossing zou zijn, moest het nu, na verloop van tijd, gaan blijken. Ik moet zeggen: het achterwiel draait als een tierelier. Maar als ik heeeeel langzaam de trapper ronddraai, voel ik soms een weerstand. Als ik erachter kom waar die weerstand precies optreedt en ik kan het verhelpen, dan gaat die fiets echt als een trein. Fine tunen, ik hou ervan. Misschien moet ik er mijn beroep van maken. Begin ik eerst met mijn eigen leven.
Wielerhoekje. In beide rittenkoersen heeft Vancansoleil een konijn uit de hoge hoed getoverd. In Parijs-Nice was het Thomas De Gendt, in de Tirreno-Adriatico is het Wout Poels. Hij is nieuw voor me. Ieder nieuw seizoen moet ik niet alleen wennen aan de veranderde shirtjes, maar aan het complete peloton. Dit jaar pak ik mijn inwerkperiode grondiger aan dan voorgaande jaren. Ik concentreer me op de koppen van de mannen, de gezichten. Dat ik ze ga herkennen. En wel hierom. Sebastian Langeveld is zo vroeg in het seizoen sterk bezig en ik heb hem al een paar keer aan de gang gezien. Terwijl hij bezig was Omloop Het Nieuwsblad, voorheen Het Volk, te winnen, realiseerde ik me: het is toch te gek dat ik niet weet hoe die jongen eruit ziet. Hem heb ik na de koers meteen op internet gezocht, maar de anderen wil ik door de uitzendingen gaan herkennen.
Wat is Wout Poels sterk. Bergop rijdt hij met de grote mannen mee. Net als zondag liet hij maandag Robert Gesink achter zich. Neemt niet weg dat Gesink hoger staat in het klassement. Het is toevallig dat hij in deze koers meerijdt: hij vervangt de zieke Johnny Hoogerland. Niet alleen kan hij uitstekende uit de voeten in de bergen, hij heeft ook een goede tijdrit in de benen, heb ik me laten vertellen. We zullen het vanmiddag zien in de afsluitende tijdrit over 9,3 km in San Benedetto del Tronto. Grote verschuivingen zullen er niet meer optreden, daarvoor is die tijdrit te kort.
De cijfers. Uitslag van de zesde etappe: 1. Cadel Evans (BMC), 2. Giovanni Visconti (Farnese), 3. Michele Scarponi (Lampre), 4. Vincenzo Nibali (Liquigas), 5. Ivan Basso (Liquigas), 6. Wout Poels (VCM), 7. Stefano Garzelli (Acqua E Sapone) en 8. Robert Gesink (Rabo), allen in dezelfde tijd.
Algemeen klassement:1. Cadel Evans, 2. Michele Scarponi op 0:09, 3. Ivan Basso op 0:12, 4. Robert Gesink op 0:15 en 16. Wout Poels op 1:40.
|
|
|
|
|
| 14-03-2011 |
| Baiser les poubelles |
Tex Tucker, de stoere cowboy die zo melancholiek over Four Feather Falls (JouwBuis), de Vier Veren Waterval kon zingen, had twee pistolen die zich bij gevaar autonoom met de holsters oprichtten om eventuele onverlaten neer te schieten. Richard de Mos, emeritus hoogleraar Anti Social Studies aan de University of Abergavenny, heeft de Minister van Binnenlandse Zaken gevraagd een onderzoek in te stellen naar de haalbaarheid van deze wapens voor onze politiemensen - zo formuleerde hij het in Uitgesproken WNL. Ze zouden getest kunnen worden in Kunduz, hetgeen op onvoorwaardelijke steun kan rekenen van Jolanda Sap.
De vrijheid om te beledigen, af te zeiken, kleineren, op één hoop gooien, verschut zetten, over één kam scheren, in de hoek zetten, uitschelden, belachelijk maken, voor paal zetten, sollen, kortom, de vrijheid van meningsuiting: er is veel om voor te vechten.
Terug naar het bureau. In figuurlijke zin, want ik zit er natuurlijk al. Dit mooie, zware, houten bureau komt uit de inventaris van het voormalige belastingkantoor. Toen we het in december 1980 kraakten, vonden we in een ruimte achtergelaten meubilair. Dat bureau is mijn, zei ik meteen; mijn eerste houten bureau kwam ook uit overheidsbezit. Op de bewonersvergadering spraken we af dat niets van wat we in het pand hadden aangetroffen het pand zou verlaten. Grootmoedig heb ik daarmee ingestemd. Maar nood breekt wetten. Wat die nood precies was? Alles dat ik daarover zou schrijven komt uit mijn grote duim; ik had domweg een bureau nodig toen ik verhuisde en heb het mee gejat.
De tweede flat die we met het gezin betrokken, op het oude dorp, telde op de eerste verdieping twee kamers en een woonkeuken en op de begane grond twee kamers en een badkamer. Dat is wat weinig voor twee volwassenen en negen kinderen. Op de begane grond naast ons huis was een kantoorruimte: een heel grote en een kleine kamer plus badkamer met toilet. Die kregen wij erbij. Een vriend van Pa hakte met een kango een doorgang. Daar deed hij twee dagen over en het was door het hele flatgebouw te horen. Ja, wij wisten ons wel geliefd te maken. Dat waren we bij onze vorige buren ook niet, dus we waren eraan gewend. Wat wil je. Een gezin met negen kinderen, waarvan de oudste op dat moment dertien was en de jongste zes, en geen cent te makken. Voor het gemak werden we ingedeeld in de categorie a-socialen.
Pa maakte van de grote kamer twee kamers en een daarvan was voor mijn twee broers, een tweeling, en ik. Aangezien ik naar de Mulo ging vond opa dat ik een bureau moest hebben, voor het huiswerk. Hij werkte bij de Gemeentewerken De Haag, de stad der steden, waar hij ooit als stratenmaker was binnengekomen, maar hij was inmiddels iets vaags op kantoor gaan doen. Dat kantoor lag aan het Zieken. Op die plaats staat nu een groot wooncomplex dat is ontworpen door Charles Vandenhove, die voor veel nieuwbouw in de Stationsbuurt heeft getekend. De naam Zieken heeft me altijd geïntrigeerd. Welke zieke geest verzint zon naam? Aan de overkant ligt een hoerenbuurt, met als bekendste straat de Geleenstraat, je kent hem wel. Wellicht dat het daar vandaan komt, want vroeger werkte de vleesverwennende industrie nog onbeschermd.
Het was een prachtig bureau dat opa afleverde, misschien wel eiken. Er is echter nooit één regel huiswerk aan gedaan, dat deed ik in de woonkeuken. Er kwam een aquarium op te staan; ik ben vele jaren aquariaan geweest. Door het gehannes met water is in de loop van de zes jaar dat we in dat huis woonden het bovenblad gaan golven en barsten. De bovenkant van het bureau had ik dus helemaal in beslag genomen, de laatjes waren verdeeld: de linker vier voor mij, de rechter vier voor de tweeling. In mijn onderste la had ik een dubbele bodem gemaakt. Daarin bewaarde ik de weinige vieze plaatjes die ik had. Achteraf is dat natuurlijk niet aardig van me. Waarom zouden de broers de plaatjes niet mogen gebruiken? Als ze er maar geen vlekken op maakten en als ik er maar niet bij hoefde te zijn.
Soms denk ik: zal ik weer een aquarium beginnen? Maar ik heb te weinig ruimte. Als je nooit een aquarium hebt gehad, zie je er misschien de lol niet van in, maar ik was er uren zoet mee. Guppys, black mollies, sumatranen, kersenbuiken, algenvreters, Chinese kempvissen, zwaardragers, kortom, een zoetwateraquarium. Opa had een zee-aquarium in de huiskamer. Dat wilde ik ook, liever, maar het is niet te betalen voor een schoolgaande jongen. Overigens woonde opa in Spoorwijk, in de Schoolmeesterstraat. Dat is niet in de beroepenbuurt, maar in de schrijversbuurt. Schuin aan de overkant woonde moeder Mansveld met haar kinderen. Ja, ik heb Aadje nog op straat zien voetballen. Opa had gefietst met Piet Moeskops; zo heb je altijd baas boven baas.
Op die slaapkamer heb ik mijn eerste radio gebouwd. En wat voor een. Op een plankje bevestigde ik een spoel, een draaibare condensator, een diode oa (het nummer ben ik even kwijt) en een oortelefoontje. Door de hele kamer liep een draad als antenne. Het maakte geluid, ik zweer het je. Diverse stations kwam binnen. Later heb ik ergens een grote buizenradio opgescharreld. Die had geen ingang voor een koptelefoon, dus stiekem s nachts luisteren was er niet bij. Daar zijn toen die handige, kleine Veronica-radiootjes voor op de markt gekomen.
Aan een van mijn veroveringen, ik heb er vele behaald, vroeg ik bij tijd en wijle: kan ik binnenkomen met mijn knecht. Die vonden we allebei heel grappig, maar ook weer niet zo grappig, dat de knecht de slappe lach kreeg.
Wielerhoekje. Parijs-Nice is afgesloten met twee dagen regen. Het traject liep van vlak onder Parijs langzaam naar het zuiden. Met de dag zag je de omgeving groener worden. Maar de zon scheen alleen de eerste dagen van de koers. De ploeg van Vacansoleil heeft een aantal malen flink aan de boom geschud. Björn Leukemans, vooraanstaand Belg binnen de ploeg, had de leiding opmerkzaam gemaakt op Thomas De Gendt: die moet je halen. Dat is gebeurd en het heeft zich uitbetaald: één ritoverwinning, twee dagen in het geel. De renner is, wat wij op het oude dorp noemen, een revelatie. Ook Lieuwe Westra heeft zich uitzonderlijk goed getoond. In het algemeen ploegenklassement is Vancansoleil op de 8ste plaats geëindigd op 19' 53" van winnaar Radio Shack. De Boerenleenbank moet het doen met een 10de plek, op 35' 12". Merk het verschil. Bij de laatste ploeg heeft vooral Bauke Mollema zich laten zien. De cijfers:
Laatste etappe: 1. Thomas Voeckler (Europcar). Na enkele malen tweede te zijn geworden in een etappe van Parijs-Nice, heeft hij dit jaar twee ritten gewonnen. De Elzasser schijnt niet goed te liggen binnen het peloton, maar mij amuseert hij altijd wel. 2. Diego Ulissi (Lampre) op 0:23 en 3. Julien El Fares (Cofidis) op 1:06. Het eindeklassement: 1. Tony Martin (HTC); wat heeft die jonge Duitser toch een bratwurstenkop! 2. Andréas Klöden (Radio Shack) op 0:36, 3. Bradley Wiggins (Sky) op 0:41, 4. Rein Taaramäe (Cofidis) op 1:10, 5. Samuel Sanchez Gonzalez (Euskaltel) op 1:13. Dan verder: 9. Bauke Mollema (Rabo) op 2:04. De plaatsen van de andere renners zijn niet zo belangrijk: zij hebben gereden voor een ritoverwinning en tot steun van hun kopman.
In de Tirreno-Adriatico voerde de etappe over veel kleine weggetjes met een beroerd wegdek. De toestand van de wegen is ook Berlusconi. Robert Gesink had een zware dag. Er moest dan ook 244 km gekoerst worden. Toch wist hij de schade te beperken, maar de leiderstrui is hij kwijt. In de slotfase sprong de Limburger Wout Poels van Vacansoleil weg uit de kopgroep. Hij redde het net niet. Uitslag 5de etappe:1. Philippe Gilbert (Lotto), 2. Wout Poels (VCM) en 3. Damiano Cunego (Lampre), allen in dezelfde tijd. Robert Gesink werd 15de op 0:17.
Algemeen klassement: 1. Cadel Evans (BMC), 2. Ivan Basso (Liquigas) op 0:02, 3. Damiano Cunego (Lampre) op 0:03, 4. Michele Scarponi (Lampre) op 0:05, 5. Robert Gesink in dezelfde tijd. Vandaag van Uscita naar Maccerata over178 km. Op en af.
Hoe een koe een haas vangt, daar zijn al veel grappig bedoelde oplossingen voor verzonnen, maar we weten het domweg niet. De verschillen in de top-vijf zijn belachelijk klein. Gesink heeft nog alle kans, maar onder ons gezegd en gezwegen: van mij mag hij zich nog een tijdje rustig door ontwikkelen.
Parijs-Nice zit er op voor dit jaar, de Tirreno-Adiatico gaat nog twee dagen door. Het papieren Franse tijdschrift Le Derailleur heeft, zoals elk jaar, een poëziewedstrijd uitgeschreven: wie schrijft het mooiste gedicht over een der voorjaarsklassiekers. Wat denk je? Zou ik een poging wagen met mijn Adieu Paris-Nice?
Adieu Paris-Nice
Les routes du midi
Tripote demoiselles
Et les hirondelles
Chacun à son prix
Roulez mon ami
Oublier bagatalles
Baiser les poubelles
Nimporte labri
Choquez le mépris
Gagnez esterelles
Comme les éfentelles
Encore vis à vis
En als mijn literaire carrière stokt, voor zo ver die al begonnen is, kan ik nog altijd op het ouderen ballet. Dan zal ik me eerst in ballet moeten gaan verdiepen, want ik weet er niets van. Ik ben zon smalle, magere, stoere man die desgevraagd verklaart niets met ballet te hebben. Dan weet je nu hoe dat komt: het is terra incognita voor mij. Ja maar, zul je zeggen: je hebt maar één been. Nou en? Oké, ik gebruik het op feestjes als argument om niet te dansen, als ik al naar een feestje ga. Maar ik kan het wel. En ballet? Bekijk dit JouwBuisje.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
