 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 10-10-2010 |
 Trek er op uit, nu het nog kan |
Zo stiekemweg ben ik inmiddels acht jaar jonger dan mijn vader. Dat is een vreemd gevoel, lange tijd is dat negenentwintig jaar geweest. Als er een hemel is, die er natuurlijk niet is, want een verzinsel, in het leven geroepen door lieden die niet kunnen accepteren dat het na de dood over en uit is, als er een hemel is, zal hij daar zijn en zal ik hem daar straks ontmoeten. Want zo gaat de mythe: in de hemel word je herenigd met je geliefden. En ik zie ook geen reden waarom ik daar dan niet terecht zou komen. De grootste hufters worden door Rome heilig verklaard en ik ben niet eens een klein huftertje.
Hebben de instandhouders van de mythe ook een idee hóé ik hem daar zal ontmoeten. Ik bedoel in welke hoedanigheid, op welke leeftijd? Als zesenzestig-jarige, de leeftijd die hij had toen we afscheid namen? Hoe zit dat dan met zijn zusje, dat stierf toen ze een paar weken oud was en hij nog een kleuter? Hoe dan ook: ik hoop dat we weer flink wat bomen samen kunnen klaverjassen. Daar waren we goed in. En, nee pa, ik ga niet met je vissen.
Ieder zijn meug. Laatst ontmoette ik iemand die niet van lezen houdt. Ook niet van katten, ze is er zelfs een beetje bang van. Ze had net een nieuw kind gekregen. Daar hou ik dan weer niet van.
Zwijgrecht. Over de nieuwe ministersploeg wil ik het maar niet hebben. Ik kan blijven vloeken, tieren en schelden, maar er wordt toch niet naar me geluisterd. Nou, even dan, één uitzondering: Henk Kamp. Hij kijkt altijd een beetje jammer, maar vergis je niet: hij is zo link als een looien deur. De oud-minister van oorlog is beoogd minister van sociale zaken. Daar zijn we als uitkeringsrukkers en minimumlijders mooi klaar mee.
Il quattro stagioni. Als het lange termijn geheugen hapert, zoals het mijne, dat is al zolang ik het me kan herinneren, kom je ieder seizoen weer voor verrassingen te staan. Laatst dacht ik: wonderlijk. De herfst is begonnen en nu pas begint de jasmijn nieuwe blaadjes te vormen. Later realiseerde ik me dat het helemaal geen blaadjes zijn, maar bloemknoppen. Mijn Jasminum nudiflorum bloeit van oktober/november tot februari/maart. Ik heb hem ooit, jaren geleden, ik weet niet hoe lang, mijn lange termijn geheugen, enfin, jaren geleden gekocht in het arboretum van Kalmthout. Voor een grijpstuiver. Want daar betaalden we toen nog mee: grijpstuivers.
Nudiflorum? Ja, naaktbloemig. Soms staat er een potloodventer bij de plant.
|
|
|
|
|
| 09-10-2010 |
| Flauwekul over flauwekul |
Vanmorgen viel mijn oog in de Krant op een geinig berichtje. Weggemoffeld in een hoek van een pagina die ik bijna nooit lees: HNS, Het Nieuwe Schavot, een pagina die vol staat met flauwekul over sport. Nu vind ik de meeste sport al flauwekul en flauwekul over sport is dan echt te veel van het slechte. Maar toen ik de pagina snel en ongelezen wilde omslaan viel mijn oog op de woorden: Parijs-Tours. Een wielerwedstrijd die sinds 1896 jaarlijks wordt verreden. Deze najaarskoers is verschillende malen door een Nederlander gewonnen. Drie van hen wonnen twee maal: Jo de Roo (1962 en 1963), Joop Zoetemelk (1977 en 1979) en Jan Raas (1978 en 1981). Mocht de Waalse held Philippe Gilbert dit jaar meerijden, kan hij voor de derde maal op rij winnen. Morgen dus en den Bels zendt het uit.
Het berichtje. Verslagje van een bezoek aan het Archief der Sporten. Conservator Cock S. Flinkevleugel leidt rond. In een fietsenrek staat de fiets waarop Cors van de Zilvervleut in 1921 18de werd in Parijs-Tours. Die 18de plek was geen tegenvaller, maar een wonder. Cors was namelijk aan één oog blind, rookte twee pakjes per dag, had een alcoholprobleem en was twintig kilo te zwaar. Bovendien trainde hij nooit. Het archief is ook in bezit van zijn glazen oog.
Hoe dat resultaat dan mogelijk was, vroeg de verslaggever. Nou, Cors was bezig te promoveren in de biochemische wetenschap. Hij gebruikte zichzelf als proefdier, if you know what I mean. Wink, wink, say no more. Hij is de geschiedenis ingegaan als vader van de moderne dope. Hij won, zo sluit Flinkevleugel af, in 1939 de Nobelprijs voor de Chemie. Een aardige anekdote, maar er zijn naslagwerken en er is Google.
Geen van mijn naslagwerken noch Google heeft ooit van Cors van de Zilvervleut gehoord. De naam Van de Zilvervleut bestaat wel, maar veel Googlewaardigs hebben de familieleden niet gepresteerd. En de Nobelprijs voor de Scheikunde 1939? Die werd gewonnen door de Duitser Adolf Butenandt en de Joegoslaaf (Bosnië-Herzegowina) Lavoslav Ruzička, voor hun verdiensten op het gebied van de geslachtshormonen.
Weer een weetje waar je verder niets mee opschiet, maar ik heb wel even de spotlight gericht op Parijs-Tours. Een mooie koers. Morgenmiddag op den Bels.
Naar aanleiding van de opmerking gisteren: Iedereen wil graag oud worden, maar niemand wil het zijn. schreef vriend B.: Het is een hele mooie! Je zou hem zelf verzonnen willen hebben. Ik kende 'm nog niet. Terwijl ik me steeds vaker realiseer dat ik op de fiets ook op weg ben naar Ispahaan... Kijk, dat vind ik nou weer een mooie; vriend B. en ik maken er een gewoonte van elkaar veren in de reet te stoppen. Het komt, zoals je weet, van het gedicht De tuinman en de dood van P.N. van Eyck (1887-1954), vader van de architect Aldo van Eyck:
Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" -
Van middag (lang reeds was hij heengespoed)
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
"Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"
Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."
Overigens: hij plagieerde hiermee een gedicht van de Franse kunstenaar - en leeftijdgenoot - Jean Cocteau (1889 -1963) uit diens roman Le Grand Écart. Nog zo'n zinloos weetje.
|
|
|
|
|
| 08-10-2010 |
| Kamerling-Vargas Llosa: 10-1 |
De ouderdom komt met gebreken. Je kent het wel, of hebt ervan gehoord. Iedereen wil graag oud worden, maar niemand wil het zijn. En terecht:
De jaren verstrijken en in plaats van dat ze iets toevoegen aan ons leven, nemen ze het weinige dat we hebben van ons af. Het is altijd hetzelfde liedje, lange tijd verlangen we met heel ons hart naar iets, en als we het dan eindelijk hebben bereikt, is het te laat of valt het tegen of moeten we vaststellen dat we er eigenlijk helemaal niet zo vurig naar verlangden. Al onze dromen blijken onbeduidend wanneer ze werkelijkheid worden. Maar als we iets verliezen zijn we ontroostbaar. Zo is het leven. Eduardo Mendoza, Blijspel in Barcelona (Una comedia legera, 1996).
Dan ben je oud, dat wil zeggen, nog ouder dan ik, en dan word je meer afhankelijk van hulp. Dan is daar als de letterlijke duvel uit een doosje: een regering Rutte. Hoewel een opgebouwd pensioen tegenwoordig ook geen enkele zekerheid meer biedt, zijn er mensen die praktisch alleen van hun AOW rond moeten komen. Dat niet alleen. Het lichaam begint steeds meer tegen te sputteren, je kan steeds minder zelf. Maar er moet bezuinigd worden en waar haalt een rechtgeaarde VVD-er dat geld? Voornamelijk bij de grootste groepen en die hebben toevallig het minst te makken. Ja, ja, er is beloofd dat er extra handen aan het bed komen. Maar de zorgtoeslag gaat omlaag, op de AWBZ en het persoonsgebonden budget wordt bezuinigd, het basispakket wordt verder uitgekleed. De benodigde zorg kan je van je eigen armoedje betalen.
Hoeveel een AOW-uitkering op het moment bedraagt? Voor een alleenstaande is dat 982,59, mét heffingskorting. Dan moet je wel zo bij de tijd zijn om die korting aan te vragen, anders zit je op 818,93. Een vetpot, nietwaar? Daar kan nog wel iets van af. Er is blijkbaar wel geld om een extra JSF-testtoestel aan te schaffen.
Blijspel in Barcelona is een vervolg op de roman De stad der wonderen (La ciudad de los prodigios, 1986) een kroniek van het Barcelona tussen de twee wereldtentoonstellingen van 1888 en 1929. Enig googlen vertelde me de tijd waarin deze tweede roman zich afspeelt. De hoofdpersoon, Carlos Prullàs, leest namelijk regelmatig de berichten in de kant (La Vanguardia) over het proces in Neurenberg tegen Alfried Krupp (in de vertaling abusievelijk Alfred genoemd.) Krupp stond in 1947/1948 voor de rechters. Net als andere pijlers van de Duitse economie, zoals Siemens en Thyssen, hadden de Kruppfabrieken enthousiast hun schouders gezet onder Hitlers oorlogsindustrie. En hoe. Volgens een schatting had Alfried Krupp bijna 98.000 dwangarbeiders voor zich werken, waaronder veel joden uit concentratiekampen. Sterker nog: hij had 138 privé kampen, waaronder zelfs één speciaal voor kinderen.
De aanklachten tegen het beest luidden: - Misdaden tegen de vrede, - Deelname aan plundering en roof in de bezette gebieden in Frankrijk en Nederland, - De deportatie, uitbuiting en misbruik van slavenarbeid en het onwettig inzetten van krijgsgevangenen voor de wapenindustrie, - Samenzwering. Hij kwam er in mijn ogen vanaf met een milde straf: twaalf jaar gevangenis en verbeurdverklaring van zijn gehele vermogen. In het door de communisten bezette Oost-Duitsland is dat vermogen inderdaad ingenomen, in West-Duitsland is die straf later teruggedraaid. En twaalf jaar gevangenisstraf? Na tweeënhalf jaar vastgezeten te hebben kreeg hij amnestie. De economie moest immers voort! Das Land des Wirtschaftwunder.
Gisteren stonden alle Journaals uitgebreid stil bij de dood van acteur Antonie Kamerling. Ik zie alleen de Journaals op de publieken, op de commerciëlen zal de aandacht nog uitgebreider zijn geweest. GTST of de films Ik ook van jou en Een kleine blonde dood, heb ik nooit gezien, maar Antonie zal een goed acteur en aimabel mens zijn geweest. Ik neem het zo maar aan. Maar dan nog. Waar zijn de verhoudingen? Tien minuten Kamerling in het Journaal van zes uur, nog geen minuut aandacht voor de Peruaan Mario Vargas Llosa, die de Nobelprijs voor de literatuur heeft gewonnen.
Ik ben niet voornemens me alsnog onder te dompelen in de acteerprestaties van Antonie Kamerling, ze interesseren me niet. Maar hoogstwaarschijnlijk trek ik, als ik deze Mendoza uit heb, een boek van Vargas Llosa van de plank: er staan er vier.
|
|
|
|
|
| 06-10-2010 |
| Des duivels hoofdkussen |
Er wordt veel gesproken over wachtwoorden de laatste dagen. Ik ben ervan overtuigd dat je door redeneren niet achter mijn wachtwoord kan komen. Nee, het is niet de naam van een van mijn katten. Die beesten moesten nog geboren worden toen ik mijn wachtwoord aanschafte. Is het helemaal niet te achterhalen? Tuurlijk wel, ga maar snuffelen op mijn harde schijf. Daarom bankier ik niet via internet.
Pastoor Van Rijn van het huiskamerkerkje in de Oog in t Zeilstraat zou landelijke bekendheid kunnen genieten, wereldfaam, ware het niet dat Van Rijn alle publiciteit schuwt en een zeer bescheiden mens is.
Zelfs als hij zich voorstelt, haast hij zich te verklaren: Geen familie van hoor. Volgt op zijn mededeling een glazige blik, dan voegt hij eraan toe: Van Rembrandt, u weet wel, de schilder. Want Van Rijn stamt uit een Westlands tuindersgeslacht, terwijl de molenaarszoon uit Leiden kwam.
In Haagse katholieke kringen is Van Rijn wel degelijk bekend. Hij is namelijk duivelbanner, exorcist, met opmerkelijke resultaten.
En toch, vertrouwde hij me ooit toe, doe ik het precies als ieder ander, op de gebruikelijke, sacramentale wijze: door middel van gebeden, handoplegging en besprenkeling met wijwater.
Duivelbanner word je niet zo maar, daarvoor is toestemming nodig van de kerkelijke overheid. Die heeft Van Rijn dan ook gekregen, in 1989. Nog geen twee jaar later wilde dezelfde overheid hem, geschrokken, die toestemming weer ontnemen.
Maar toen men er de oude geschriften op nasloeg, bleek dat onmogelijk. Voor het exorcisme-brevet geldt, net als voor heilig- en zaligverklaringen: eens gegeven, blijft gegeven. Toch zit de kerk vreselijk in de maag met de pastoor en ook de wereldlijke overheid zet grote vraagtekens bij Van Rijns praktijken.
Zoals gezegd: hij boekt opmerkelijke resultaten. Ruim 90% van zijn pogingen resulteren in een daadwerkelijke uitbanning. En daar zit hem nou net de kneep. De duivels die de pastoor uitdrijft materialiseren zich steevast als puisterige pubers van tegen de twintig. Echt: na iedere geslaagde uitdrijving staat er weer zon rot joch in de kamer.
Waar de autoriteiten problemen mee hebben, is de manier waarop Van Rijn zich van dit tuig ontdoet. Hij schopt ze de straat op, maar, menslievend als hij is, niet met lege handen. Hij geeft ze een zakje pillen (XTC, speed, Rohypnol), een kratje bier en een seizoenkaart voor ADO.
|
|
|
|
|
| 04-10-2010 |
| Werelddierendag |
Om mijn katten niet uit evenwicht te brengen, sla ik ze ook op dierendag.
Met de groeten van: Wausje, Kim, Skitty, Kat, Hanks en Balzac. En Adriaan, dwz: hij die de blikken openmaakt.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
